Psyche
alle pijlers
Op slot?
maandag 5 januari 2009 om 21:56
Ik wil weer eens iets tegen jullie aanhouden.
Het gaat eigenlijk heel goed met me, maar toch loop ik tegen iets aan. Iets waar ik niet door heen lijk te komen en waarvan ik ook niet weet wat het is en waar het aan ligt.
Ik lijk over het algemeen heel sociaal. Ik ben empatisch. Ik kan me goed inleven in andere personen, ik kan luisteren, ik kan goed gesprekken voeren. MITS het over een ander gaat, mits ik me algemeen voordoe, mits het werk gerelateerd is.
Maar zodra ik echt mezelf moet laten zien, dan lukt me dat niet. Ik kan zo op deze wijze heel persoonlijk over mezelf praten, maar in normale omgang, dus helemaal niets dieps, dan zit ik totaal op slot. En daar heb ik last van. Het beperkt me bij echte vriendschappen, het beperkt me met omgang met familie.
Het is moeilijk uit te leggen. Want nogmaals, ik kan rete persoonlijk zijn, veel over mezelf vertellen. Ik kan goed praten met anderen, maar 'mezelf' zijn. lukt me op bepaalde wijze niet.
Verder vind ik het lastig om dingen uit te leggen. Hele simpele dingen. Waar een boek over gaat, of een film. Of een product, van mijn werk aan een klant. Als ik tenminste er niet omheen kan lullen wat ik tot een kunst heb verheven.
Als het ijs is gebroken kom ik wel los. Maar vooral in een groep. 1 op 1 vind ik moeilijk. Ook vind ik het lastiger om met vrouwen te communiceren dan met mannen. Omgang met mannen gaat me goed af. Ik weet wel waar dat aan ligt, mannen zijn makkelijker om de tuin te leiden. Vrouwen dringen vaker door tot een persoon zelf. Ze zijn directer en op 1 of andere wijze is dat bedreigend voor me. Waarom dit is weet ik niet. Er zal wel een mate van onzekerheid bij spelen ongetwijfeld, maar ik vind het raar. Ik zit verder lekker in mijn vel en er lijkt me geen reden voor. Toch zal er ergens een oorsprong liggen. Ik hoop dat het herkenbaar is voor anderen
Verder... volgende vraag..
Hoe gaat therapie als je lekker in je vel zit? Je weet dat er nog genoeg is om mee te dealen, maar dat is makkelijk te adresseren als het kut gaat. Dat gaat het nu niet, maar ik wil dit wel doorbreken. Ik wil hier van af. Ik wil niet vast geroest zitten aan angsten waar ik me niet bewust van ben.
Wie o wie weet wel, in tegenstelling tot mezelf, waar ik het hier over heb? Het is een vaag verhaal, maar dat komt omdat het vaag is voor mezelf.
Het gaat eigenlijk heel goed met me, maar toch loop ik tegen iets aan. Iets waar ik niet door heen lijk te komen en waarvan ik ook niet weet wat het is en waar het aan ligt.
Ik lijk over het algemeen heel sociaal. Ik ben empatisch. Ik kan me goed inleven in andere personen, ik kan luisteren, ik kan goed gesprekken voeren. MITS het over een ander gaat, mits ik me algemeen voordoe, mits het werk gerelateerd is.
Maar zodra ik echt mezelf moet laten zien, dan lukt me dat niet. Ik kan zo op deze wijze heel persoonlijk over mezelf praten, maar in normale omgang, dus helemaal niets dieps, dan zit ik totaal op slot. En daar heb ik last van. Het beperkt me bij echte vriendschappen, het beperkt me met omgang met familie.
Het is moeilijk uit te leggen. Want nogmaals, ik kan rete persoonlijk zijn, veel over mezelf vertellen. Ik kan goed praten met anderen, maar 'mezelf' zijn. lukt me op bepaalde wijze niet.
Verder vind ik het lastig om dingen uit te leggen. Hele simpele dingen. Waar een boek over gaat, of een film. Of een product, van mijn werk aan een klant. Als ik tenminste er niet omheen kan lullen wat ik tot een kunst heb verheven.
Als het ijs is gebroken kom ik wel los. Maar vooral in een groep. 1 op 1 vind ik moeilijk. Ook vind ik het lastiger om met vrouwen te communiceren dan met mannen. Omgang met mannen gaat me goed af. Ik weet wel waar dat aan ligt, mannen zijn makkelijker om de tuin te leiden. Vrouwen dringen vaker door tot een persoon zelf. Ze zijn directer en op 1 of andere wijze is dat bedreigend voor me. Waarom dit is weet ik niet. Er zal wel een mate van onzekerheid bij spelen ongetwijfeld, maar ik vind het raar. Ik zit verder lekker in mijn vel en er lijkt me geen reden voor. Toch zal er ergens een oorsprong liggen. Ik hoop dat het herkenbaar is voor anderen
Verder... volgende vraag..
Hoe gaat therapie als je lekker in je vel zit? Je weet dat er nog genoeg is om mee te dealen, maar dat is makkelijk te adresseren als het kut gaat. Dat gaat het nu niet, maar ik wil dit wel doorbreken. Ik wil hier van af. Ik wil niet vast geroest zitten aan angsten waar ik me niet bewust van ben.
Wie o wie weet wel, in tegenstelling tot mezelf, waar ik het hier over heb? Het is een vaag verhaal, maar dat komt omdat het vaag is voor mezelf.
maandag 5 januari 2009 om 22:09
hier nog zo iemand, echt precies mijn verhaal alleen vind ik het voor mezelf niet nodig om ervoor in therapie te gaan, heb gewoon geaccepteerd dat ik zo ben.
maar als jij er wat aan wilt doen dan zou ik het gewoon doen, zou eerst eens naar een maatshappelijk werker gaan ipv meteen naar een therapeut, zij kunnen je of helpen of je vertellen welke therapie je eventueel zou gaan kunnen doen.
ik blijf wel even meelezen hier.
maar als jij er wat aan wilt doen dan zou ik het gewoon doen, zou eerst eens naar een maatshappelijk werker gaan ipv meteen naar een therapeut, zij kunnen je of helpen of je vertellen welke therapie je eventueel zou gaan kunnen doen.
ik blijf wel even meelezen hier.
maandag 5 januari 2009 om 22:15
Therapie is niet alleen voor als je niet lekker in je vel zit hoor.
Je kan therapie ook gebruiken om uit te zoeken of je dingen in je leven wilt veranderen en of daar ruimte voor is.
Zie het als een plaats om dingen te onderzoeken.
Ik weet niet of het 'nodig' is om in therapie te gaan, maar ik weet wel dat het soms lekker kan zijn om samen met iemand die je daarvoor betaald even eerlijk en objectief over jezelf na te denken.
Maar misschien dat een goede vriendin wel hetzelfde luisterend oor kan bieden, en met je mee kan denken.
Succes!
Je kan therapie ook gebruiken om uit te zoeken of je dingen in je leven wilt veranderen en of daar ruimte voor is.
Zie het als een plaats om dingen te onderzoeken.
Ik weet niet of het 'nodig' is om in therapie te gaan, maar ik weet wel dat het soms lekker kan zijn om samen met iemand die je daarvoor betaald even eerlijk en objectief over jezelf na te denken.
Maar misschien dat een goede vriendin wel hetzelfde luisterend oor kan bieden, en met je mee kan denken.
Succes!
maandag 5 januari 2009 om 22:19
quote:Wurmpje schreef op 05 januari 2009 @ 22:15:
Therapie is niet alleen voor als je niet lekker in je vel zit hoor.
Je kan therapie ook gebruiken om uit te zoeken of je dingen in je leven wilt veranderen en of daar ruimte voor is.
Zie het als een plaats om dingen te onderzoeken.
Ik weet niet of het 'nodig' is om in therapie te gaan, maar ik weet wel dat het soms lekker kan zijn om samen met iemand die je daarvoor betaald even eerlijk en objectief over jezelf na te denken.
Maar misschien dat een goede vriendin wel hetzelfde luisterend oor kan bieden, en met je mee kan denken.
Succes!stukje gemist in de OP misschien?
Therapie is niet alleen voor als je niet lekker in je vel zit hoor.
Je kan therapie ook gebruiken om uit te zoeken of je dingen in je leven wilt veranderen en of daar ruimte voor is.
Zie het als een plaats om dingen te onderzoeken.
Ik weet niet of het 'nodig' is om in therapie te gaan, maar ik weet wel dat het soms lekker kan zijn om samen met iemand die je daarvoor betaald even eerlijk en objectief over jezelf na te denken.
Maar misschien dat een goede vriendin wel hetzelfde luisterend oor kan bieden, en met je mee kan denken.
Succes!stukje gemist in de OP misschien?
maandag 5 januari 2009 om 22:41
Als je moeite hebt om jezelf te zijn, kan je dat toch proberen te bespreken met een goede vriendin?
TO geeft namelijk aan dat ze wel goed over zichzelf kan praten, maar vooral moeite heeft om zichzelf te zijn.
Soms helpt het alleen al om dit uit te spreken naar een ander, of er samen eens naar te kijken.
(tenminste, dit is wat ik begreep uit OP... Maar ik ben best een beetje blonT af en toe )
TO geeft namelijk aan dat ze wel goed over zichzelf kan praten, maar vooral moeite heeft om zichzelf te zijn.
Soms helpt het alleen al om dit uit te spreken naar een ander, of er samen eens naar te kijken.
(tenminste, dit is wat ik begreep uit OP... Maar ik ben best een beetje blonT af en toe )
maandag 5 januari 2009 om 22:43
Oei, herkenbaar. Het heeft met angst voor controleverlies te maken denk ik, het gevoel dat het onveilig is jezelf te laten zien, de angst dat je daarvoor gestraft zult worden. In de praktijk merk ik dat het 'op slot' gaan er al vanaf gaat als je het benoemt: 'ik vind het lastig te benoemen wat ik daar nou van vind' oid, als je dat eenmaal gezegd hebt kun je vaak wel wat beter dingen uitleggen.
Ik blijf lezen!
Ik blijf lezen!
maandag 5 januari 2009 om 22:54
Controle verlies zal het zeker mee te maken hebben. Een mate van zelfbescherming. Eentje die ik niet meer wil (nodig wil hebben)
Het benoemen helpt misschien bij mensen die toch al in je nabijheid zijn zoals familie.
Ik merk gewoon dat het me tegenhoud in heel veel dingen en dat ik er nu (pas) tegen aan loop.
Ik heb dit altijd al gehad en in de praktijk blijkt dat mensen toch wel graag over zichzelf praten en hier heb ik dankbaar gebruik van gemaakt om mezelf niet te hoeven laten zien. Ik stel wel vragen en zodra iemand persoonlijk wordt antwoord ik kort en richt me weer direct op de ander.
Dit werkt prima in werksituaties of andere minder persoonlijke situaties. Maar anders doen wil ik wel, maar lukt gewoon niet. Hoe ik het ook probeer.
Vanuit mezelf vertellen lukt me dus ook niet. Waar een verhaal over gaat, waar een product voor dient. Alsof ik een bepaalde ontwikkeling mis. Ik denk dat het met elkaar te maken heeft.
Het benoemen helpt misschien bij mensen die toch al in je nabijheid zijn zoals familie.
Ik merk gewoon dat het me tegenhoud in heel veel dingen en dat ik er nu (pas) tegen aan loop.
Ik heb dit altijd al gehad en in de praktijk blijkt dat mensen toch wel graag over zichzelf praten en hier heb ik dankbaar gebruik van gemaakt om mezelf niet te hoeven laten zien. Ik stel wel vragen en zodra iemand persoonlijk wordt antwoord ik kort en richt me weer direct op de ander.
Dit werkt prima in werksituaties of andere minder persoonlijke situaties. Maar anders doen wil ik wel, maar lukt gewoon niet. Hoe ik het ook probeer.
Vanuit mezelf vertellen lukt me dus ook niet. Waar een verhaal over gaat, waar een product voor dient. Alsof ik een bepaalde ontwikkeling mis. Ik denk dat het met elkaar te maken heeft.
maandag 5 januari 2009 om 23:18
En ik wil niet als een Debby Downer overkomen, maar soms is het misschien niet eens zo gek niet alles te laten zien.
Twee jaar terug ofzo 'waarschuwde' een vriendin me eens. Ze vond dat ik altijd zo open was en dat ik daar misschien mee uit moest kijken. Ik vond het maar een rare opmerking, immers, wat kan er mis gaan als je gewoon bent zoals je bent? Dacht ik.
Afgelopen zomer echter heb ik nog vaak aan haar gedacht. Ik werkte met iemand die me behoorlijk leegzoog. Een soort van emotionele vampier. Kon daar ook niet onderuit (was op veldwerk voor mijn onderzoek en echt afhankelijk van haar). Nou ja, heel verhaal en hier niet belangrijk, maar soms is wat afstand ook goed voor je denk ik.
Tegelijk vind ik het soms ook wel weer een mooie toets voor wie ik wel en niet in mijn leven wil. Als ik me 'kwetsbaar' opstel (wat een stom GTST woord) en iemand maakt daar misbruik van, of maakt me belachelijk dan weet ik genoeg. Ik bedoel meer dat ik mezelf vrij doorzichtig vind, ik verberg mijn zwaktes niet. Je mag eigenlijk alles van me zien. Dat is ook een soort van bescherming, in de zin dat het een ander geen 'wapen' geeft om je mee te slaan (Ja, ik heb teveel 'the art of War' gelezen....) en dat ik het als een soort van onbewuste selectie gebruik om mensen te selecteren.
Hoop dat dit niet al te vaag is...
Trouwens, misschien kun je eerst eens oefenen dus met dingen vertellen die inderdaad niet echt over jezelf gaan, maar wel jezelf er in betrekken. Dus over een product, of een voorstelling die je hebt gezien en wat jij er van vind.
Twee jaar terug ofzo 'waarschuwde' een vriendin me eens. Ze vond dat ik altijd zo open was en dat ik daar misschien mee uit moest kijken. Ik vond het maar een rare opmerking, immers, wat kan er mis gaan als je gewoon bent zoals je bent? Dacht ik.
Afgelopen zomer echter heb ik nog vaak aan haar gedacht. Ik werkte met iemand die me behoorlijk leegzoog. Een soort van emotionele vampier. Kon daar ook niet onderuit (was op veldwerk voor mijn onderzoek en echt afhankelijk van haar). Nou ja, heel verhaal en hier niet belangrijk, maar soms is wat afstand ook goed voor je denk ik.
Tegelijk vind ik het soms ook wel weer een mooie toets voor wie ik wel en niet in mijn leven wil. Als ik me 'kwetsbaar' opstel (wat een stom GTST woord) en iemand maakt daar misbruik van, of maakt me belachelijk dan weet ik genoeg. Ik bedoel meer dat ik mezelf vrij doorzichtig vind, ik verberg mijn zwaktes niet. Je mag eigenlijk alles van me zien. Dat is ook een soort van bescherming, in de zin dat het een ander geen 'wapen' geeft om je mee te slaan (Ja, ik heb teveel 'the art of War' gelezen....) en dat ik het als een soort van onbewuste selectie gebruik om mensen te selecteren.
Hoop dat dit niet al te vaag is...
Trouwens, misschien kun je eerst eens oefenen dus met dingen vertellen die inderdaad niet echt over jezelf gaan, maar wel jezelf er in betrekken. Dus over een product, of een voorstelling die je hebt gezien en wat jij er van vind.
maandag 5 januari 2009 om 23:38
Heel herkenbaar dit.
Ik praat op zich heel makkelijk, leg makkelijk contact, maar als het gaat om iets wezenlijks over mezelf vertellen dan lukt dat niet.
Zet mij maar in een groep neer, dat vind ik makkelijker dan één op één contact. Dan kan ik de aandacht beter afleiden van mezelf.
En ik denk dat ik dat lange tijd ook prima heb gevonden, was me er ook niet echt van bewust. Maar nu heb ik daar last van.
Ik kan wel (voor een deel) verklaren waar dit vandaan komt.
En een tijdje terug ben ik dan ook in therapie gegaan om met wat dingen uit het verleden aan de slag te gaan en vooral te leren mijn gevoel te uiten.
Maar daar deed ik precies hetzelfde wat ik altijd doe, de ander om de tuin leiden. En dat ging me zo goed af dat de therapie al snel voorbij was. Terwijl ik dus geen stap verder ben gekomen.
Het is me nu wel duidelijk geworden dat er echt iets moet gebeuren. Niet omdat ik vind dat iedereen nou persé maar heel open moet zijn over alles, maar omdat ik er zelf gewoon echt last van heb.
Zal dit topic dan ook blijven volgen.
Ik praat op zich heel makkelijk, leg makkelijk contact, maar als het gaat om iets wezenlijks over mezelf vertellen dan lukt dat niet.
Zet mij maar in een groep neer, dat vind ik makkelijker dan één op één contact. Dan kan ik de aandacht beter afleiden van mezelf.
En ik denk dat ik dat lange tijd ook prima heb gevonden, was me er ook niet echt van bewust. Maar nu heb ik daar last van.
Ik kan wel (voor een deel) verklaren waar dit vandaan komt.
En een tijdje terug ben ik dan ook in therapie gegaan om met wat dingen uit het verleden aan de slag te gaan en vooral te leren mijn gevoel te uiten.
Maar daar deed ik precies hetzelfde wat ik altijd doe, de ander om de tuin leiden. En dat ging me zo goed af dat de therapie al snel voorbij was. Terwijl ik dus geen stap verder ben gekomen.
Het is me nu wel duidelijk geworden dat er echt iets moet gebeuren. Niet omdat ik vind dat iedereen nou persé maar heel open moet zijn over alles, maar omdat ik er zelf gewoon echt last van heb.
Zal dit topic dan ook blijven volgen.
dinsdag 6 januari 2009 om 00:06
Hee domnaiefmutsje,
Grappig, ik herken me nogal in het niet kunnen uitleggen van simpele dingen. Stom is dat he. Je kunt goed dingen analyseren en relativeren, vooral als dat andere mensen betreft. Maar bij jezelf.. Ik heb dat precies hetzelfde. Misschien ken je je eigen ik nog niet zo heel goed. Ik weet niet hoe oud je bent?? Jezelf ontwikkelen komt met de jaren en ik denk dat je vanzelf wel een manier vindt. Blijf niet hangen in het 'probleem', het is ook gewoon een deel van je karakter. Waarom therapie en niet gewoon oefenen met je beste vrienden?
Niet lullig of persoonlijk bedoeld hoor, maar tegenwoordig lijkt t echt alsof je voor elk iets maar in therapie gaat. Als je er echt last van hebt, zou je het kunnen proberen. Het kan je misschien tot andere inzichten brengen. Maar hoe ik het uit je post lees...zeg ik nee. Gewoon gevoel. Volgens mij ben je iets te perfectionistisch.
Groetjes! knakkie
Grappig, ik herken me nogal in het niet kunnen uitleggen van simpele dingen. Stom is dat he. Je kunt goed dingen analyseren en relativeren, vooral als dat andere mensen betreft. Maar bij jezelf.. Ik heb dat precies hetzelfde. Misschien ken je je eigen ik nog niet zo heel goed. Ik weet niet hoe oud je bent?? Jezelf ontwikkelen komt met de jaren en ik denk dat je vanzelf wel een manier vindt. Blijf niet hangen in het 'probleem', het is ook gewoon een deel van je karakter. Waarom therapie en niet gewoon oefenen met je beste vrienden?
Niet lullig of persoonlijk bedoeld hoor, maar tegenwoordig lijkt t echt alsof je voor elk iets maar in therapie gaat. Als je er echt last van hebt, zou je het kunnen proberen. Het kan je misschien tot andere inzichten brengen. Maar hoe ik het uit je post lees...zeg ik nee. Gewoon gevoel. Volgens mij ben je iets te perfectionistisch.
Groetjes! knakkie
dinsdag 6 januari 2009 om 01:21
DNM, ik zou jouw OP geschreven kunnen hebben. Ik heb precies hetzelfde. BIj mij voelt het alsof ik in een bubbel zit en daar niet uit los weet te breken.
Wat je omschrijft: sociaal zijn, met anderen meeleven, vragen stellen, empathie al die dingen...heb ik ook maar als het om mij gaat dan klap ik bijna net niet dicht.
Waar het bij mij aan ligt is dat ik geen 'gewoon' leven heb (gehad) en veel te ingewikkeld denk. Als iemand mij een simpele vraag stelt als:"hoe was je weekend" dan moet ik razendsnel filteren wat gepast is om te zeggen en wat niet. Ik kan moeilijk zeggen:"Ja, ik zat zo te huilen, al het verdriet kwam er uit want zus en zo is er aan de hand". Ik moet dan een sociaal wenselijk antwoord geven en zeg dan:"goed" en daar houd het bij op. Ik krijg dan wel vaak blikken die lijken te zeggen:"Ja, ga verder....vertel...."
Beetje gek uitgelegd misschien maar dat is waar het bij mij vandaan komt. Niet een doornsee leven en zeker geen doorsnee achtergrond. Het koetjes-en-kalfjes-geklets gaat me slecht af.
Ook het vertellen waar een boek of film over gaat....halverwege de inleiding houd ik al op want dan volg ik het zelf al niet meer.
Op dat soort momenten voel ik me kwetsbaar. Alsof mensen dwars door me heen kunnen kijken. Ook herken ik de openhartigheid die je beschrijft. Ik ben zelf ook openhartig en dat is het gekke: het lijkt in strijd met het andere: dichtklappen.
Ik denk zelf (bij mij dan) dat het ook te maken heeft met rationeel verder zijn in mijn ontwikkeling dan gevoelsmatig. Dat er nog wat oud zeer achteraan sukkelt. Maar msischien is dat wat jij ook bedoelt met oud beschermingsmechanisme wat je niet meer nodig hebt.
Wat je omschrijft: sociaal zijn, met anderen meeleven, vragen stellen, empathie al die dingen...heb ik ook maar als het om mij gaat dan klap ik bijna net niet dicht.
Waar het bij mij aan ligt is dat ik geen 'gewoon' leven heb (gehad) en veel te ingewikkeld denk. Als iemand mij een simpele vraag stelt als:"hoe was je weekend" dan moet ik razendsnel filteren wat gepast is om te zeggen en wat niet. Ik kan moeilijk zeggen:"Ja, ik zat zo te huilen, al het verdriet kwam er uit want zus en zo is er aan de hand". Ik moet dan een sociaal wenselijk antwoord geven en zeg dan:"goed" en daar houd het bij op. Ik krijg dan wel vaak blikken die lijken te zeggen:"Ja, ga verder....vertel...."
Beetje gek uitgelegd misschien maar dat is waar het bij mij vandaan komt. Niet een doornsee leven en zeker geen doorsnee achtergrond. Het koetjes-en-kalfjes-geklets gaat me slecht af.
Ook het vertellen waar een boek of film over gaat....halverwege de inleiding houd ik al op want dan volg ik het zelf al niet meer.
Op dat soort momenten voel ik me kwetsbaar. Alsof mensen dwars door me heen kunnen kijken. Ook herken ik de openhartigheid die je beschrijft. Ik ben zelf ook openhartig en dat is het gekke: het lijkt in strijd met het andere: dichtklappen.
Ik denk zelf (bij mij dan) dat het ook te maken heeft met rationeel verder zijn in mijn ontwikkeling dan gevoelsmatig. Dat er nog wat oud zeer achteraan sukkelt. Maar msischien is dat wat jij ook bedoelt met oud beschermingsmechanisme wat je niet meer nodig hebt.
dinsdag 6 januari 2009 om 01:36
Allereerst DNM...kom jij in je OP helemaal niet als domme, naïeve muts over, je vraagt jezelf dingen af en ik herken het ook wel een beetje. Ik denk dat het ook te maken heeft met goed willen zijn voor anderen. Empatisch vermogen zit in je maar wordt ook van huis uit meegegeven, klaar staan/ luisterend oor voor een ander is "gewoon", dat doe je en denk je verder niet over na...Tenminste zo zie ik nu bij mij.
Niets mis mee alleen totdat ik een verdrietige tijd mee maakte en moest verwerken.... ik, jaja die er altijd voor anderen was...had nu steun nodig. Dacht dat het voor iedereen duidelijk was, maar niemand die het door had..waarom??
Omdat ik het niet echt vroeg en omdat mijn omgeving mij niet goed inschatte..."Jij ziet het niet meer zitten.."?? "Jij, die altijd wel een antwoord weet.."?? En je bent zo vrolijk en begripvol voor anderen...! Dat waren de reakties.
Jij legt de vraag waarom je op slot valt als je echt jezelf moet laten zien alleen bij jouzelf neer, niks mis mee, heb ik ook gedaan en ik ben er achter gekomen dat ik gewoonweg te trots ben/was om hulp "te vragen"...
Maar ik denk nu ook dat ik toen alleen maar mensen om mij heen had die "mij nodig hadden" ( staat nu erg negatief, bedoel ik niet want ik voelde mij daar toen ook goed bij..!)
Heb geleerd om duidelijker te zijn als ik het echt nodig heb, soms voelt dat als egoïstisch maar heb daardoor nu meer mensen om mij heen die mij echt kennen, waarbij ik mijzelf mag zijn. Ben niet opeens a-sociaal geworden hoor, maar heb wel afscheid moeten nemen van mensen, jammer maar helaas...Heb nu ook andere mensen om mij heen.
Zij snappen dat zij mogen door dringen als ik het toelaat
( lees...het echt nodig heb) maar dwingen het niet af.
Weten dat ik het eerst liever lekker zelf wil opknappen en erg goed ben in hele verhalen, mooie woorden en (zelf)spot, totdat zij zeggen...als jij wil praten, dan ben ik er voor jou hoor!!
Kortom durf duidelijker te zijn, besef dat je niet iedereen te vriend kan houden in het leven en laat ook anderen, waar jij wat aan hebt toe!
Niets mis mee alleen totdat ik een verdrietige tijd mee maakte en moest verwerken.... ik, jaja die er altijd voor anderen was...had nu steun nodig. Dacht dat het voor iedereen duidelijk was, maar niemand die het door had..waarom??
Omdat ik het niet echt vroeg en omdat mijn omgeving mij niet goed inschatte..."Jij ziet het niet meer zitten.."?? "Jij, die altijd wel een antwoord weet.."?? En je bent zo vrolijk en begripvol voor anderen...! Dat waren de reakties.
Jij legt de vraag waarom je op slot valt als je echt jezelf moet laten zien alleen bij jouzelf neer, niks mis mee, heb ik ook gedaan en ik ben er achter gekomen dat ik gewoonweg te trots ben/was om hulp "te vragen"...
Maar ik denk nu ook dat ik toen alleen maar mensen om mij heen had die "mij nodig hadden" ( staat nu erg negatief, bedoel ik niet want ik voelde mij daar toen ook goed bij..!)
Heb geleerd om duidelijker te zijn als ik het echt nodig heb, soms voelt dat als egoïstisch maar heb daardoor nu meer mensen om mij heen die mij echt kennen, waarbij ik mijzelf mag zijn. Ben niet opeens a-sociaal geworden hoor, maar heb wel afscheid moeten nemen van mensen, jammer maar helaas...Heb nu ook andere mensen om mij heen.
Zij snappen dat zij mogen door dringen als ik het toelaat
( lees...het echt nodig heb) maar dwingen het niet af.
Weten dat ik het eerst liever lekker zelf wil opknappen en erg goed ben in hele verhalen, mooie woorden en (zelf)spot, totdat zij zeggen...als jij wil praten, dan ben ik er voor jou hoor!!
Kortom durf duidelijker te zijn, besef dat je niet iedereen te vriend kan houden in het leven en laat ook anderen, waar jij wat aan hebt toe!
dinsdag 6 januari 2009 om 06:38
quote:Sensy12 schreef op 06 januari 2009 @ 01:21:
DNM, ik zou jouw OP geschreven kunnen hebben. Ik heb precies hetzelfde. BIj mij voelt het alsof ik in een bubbel zit en daar niet uit los weet te breken.
Wat je omschrijft: sociaal zijn, met anderen meeleven, vragen stellen, empathie al die dingen...heb ik ook maar als het om mij gaat dan klap ik bijna net niet dicht.
Waar het bij mij aan ligt is dat ik geen 'gewoon' leven heb (gehad) en veel te ingewikkeld denk. Als iemand mij een simpele vraag stelt als:"hoe was je weekend" dan moet ik razendsnel filteren wat gepast is om te zeggen en wat niet. Ik kan moeilijk zeggen:"Ja, ik zat zo te huilen, al het verdriet kwam er uit want zus en zo is er aan de hand". Ik moet dan een sociaal wenselijk antwoord geven en zeg dan:"goed" en daar houd het bij op. Ik krijg dan wel vaak blikken die lijken te zeggen:"Ja, ga verder....vertel...."
Beetje gek uitgelegd misschien maar dat is waar het bij mij vandaan komt. Niet een doornsee leven en zeker geen doorsnee achtergrond. Het koetjes-en-kalfjes-geklets gaat me slecht af.
Ook het vertellen waar een boek of film over gaat....halverwege de inleiding houd ik al op want dan volg ik het zelf al niet meer.
Op dat soort momenten voel ik me kwetsbaar. Alsof mensen dwars door me heen kunnen kijken. Ook herken ik de openhartigheid die je beschrijft. Ik ben zelf ook openhartig en dat is het gekke: het lijkt in strijd met het andere: dichtklappen.
Ik denk zelf (bij mij dan) dat het ook te maken heeft met rationeel verder zijn in mijn ontwikkeling dan gevoelsmatig. Dat er nog wat oud zeer achteraan sukkelt. Maar msischien is dat wat jij ook bedoelt met oud beschermingsmechanisme wat je niet meer nodig hebt.
Dit klinkt mij dus ook bekend. Het komt bij mij ook vanuit een niet normaal verleden waardoor ik mezelf altijd heb aan moeten passen aan de buitenwereld omdat ik niet kon vertellen wat er werkelijk aan de hand was. En ik denk dat als ik iets na moet vertellen dat het op 1 of andere wijze echt vanuit mezelf moet komen waarvoor ik bang ben of zo, inderdaad enorm kwetsbaar voel.
Grappig, vroeger dacht ik echt dat ik de enige was die uit een raar gezin kwam. Bij anderen leek het altijd perfect. Uiteindelijk zijn er zoveel meer mensen met dezelfde problemen.
DNM, ik zou jouw OP geschreven kunnen hebben. Ik heb precies hetzelfde. BIj mij voelt het alsof ik in een bubbel zit en daar niet uit los weet te breken.
Wat je omschrijft: sociaal zijn, met anderen meeleven, vragen stellen, empathie al die dingen...heb ik ook maar als het om mij gaat dan klap ik bijna net niet dicht.
Waar het bij mij aan ligt is dat ik geen 'gewoon' leven heb (gehad) en veel te ingewikkeld denk. Als iemand mij een simpele vraag stelt als:"hoe was je weekend" dan moet ik razendsnel filteren wat gepast is om te zeggen en wat niet. Ik kan moeilijk zeggen:"Ja, ik zat zo te huilen, al het verdriet kwam er uit want zus en zo is er aan de hand". Ik moet dan een sociaal wenselijk antwoord geven en zeg dan:"goed" en daar houd het bij op. Ik krijg dan wel vaak blikken die lijken te zeggen:"Ja, ga verder....vertel...."
Beetje gek uitgelegd misschien maar dat is waar het bij mij vandaan komt. Niet een doornsee leven en zeker geen doorsnee achtergrond. Het koetjes-en-kalfjes-geklets gaat me slecht af.
Ook het vertellen waar een boek of film over gaat....halverwege de inleiding houd ik al op want dan volg ik het zelf al niet meer.
Op dat soort momenten voel ik me kwetsbaar. Alsof mensen dwars door me heen kunnen kijken. Ook herken ik de openhartigheid die je beschrijft. Ik ben zelf ook openhartig en dat is het gekke: het lijkt in strijd met het andere: dichtklappen.
Ik denk zelf (bij mij dan) dat het ook te maken heeft met rationeel verder zijn in mijn ontwikkeling dan gevoelsmatig. Dat er nog wat oud zeer achteraan sukkelt. Maar msischien is dat wat jij ook bedoelt met oud beschermingsmechanisme wat je niet meer nodig hebt.
Dit klinkt mij dus ook bekend. Het komt bij mij ook vanuit een niet normaal verleden waardoor ik mezelf altijd heb aan moeten passen aan de buitenwereld omdat ik niet kon vertellen wat er werkelijk aan de hand was. En ik denk dat als ik iets na moet vertellen dat het op 1 of andere wijze echt vanuit mezelf moet komen waarvoor ik bang ben of zo, inderdaad enorm kwetsbaar voel.
Grappig, vroeger dacht ik echt dat ik de enige was die uit een raar gezin kwam. Bij anderen leek het altijd perfect. Uiteindelijk zijn er zoveel meer mensen met dezelfde problemen.
dinsdag 6 januari 2009 om 06:42
quote:Tijgeroog schreef op 06 januari 2009 @ 01:36:
Allereerst DNM...kom jij in je OP helemaal niet als domme, naïeve muts over, je vraagt jezelf dingen af en ik herken het ook wel een beetje. Ik denk dat het ook te maken heeft met goed willen zijn voor anderen. Empatisch vermogen zit in je maar wordt ook van huis uit meegegeven, klaar staan/ luisterend oor voor een ander is "gewoon", dat doe je en denk je verder niet over na...Tenminste zo zie ik nu bij mij.
Niets mis mee alleen totdat ik een verdrietige tijd mee maakte en moest verwerken.... ik, jaja die er altijd voor anderen was...had nu steun nodig. Dacht dat het voor iedereen duidelijk was, maar niemand die het door had..waarom??
Omdat ik het niet echt vroeg en omdat mijn omgeving mij niet goed inschatte..."Jij ziet het niet meer zitten.."?? "Jij, die altijd wel een antwoord weet.."?? En je bent zo vrolijk en begripvol voor anderen...! Dat waren de reakties.
Jij legt de vraag waarom je op slot valt als je echt jezelf moet laten zien alleen bij jouzelf neer, niks mis mee, heb ik ook gedaan en ik ben er achter gekomen dat ik gewoonweg te trots ben/was om hulp "te vragen"...
Maar ik denk nu ook dat ik toen alleen maar mensen om mij heen had die "mij nodig hadden" ( staat nu erg negatief, bedoel ik niet want ik voelde mij daar toen ook goed bij..!)
Heb geleerd om duidelijker te zijn als ik het echt nodig heb, soms voelt dat als egoïstisch maar heb daardoor nu meer mensen om mij heen die mij echt kennen, waarbij ik mijzelf mag zijn. Ben niet opeens a-sociaal geworden hoor, maar heb wel afscheid moeten nemen van mensen, jammer maar helaas...Heb nu ook andere mensen om mij heen.
Zij snappen dat zij mogen door dringen als ik het toelaat
( lees...het echt nodig heb) maar dwingen het niet af.
Weten dat ik het eerst liever lekker zelf wil opknappen en erg goed ben in hele verhalen, mooie woorden en (zelf)spot, totdat zij zeggen...als jij wil praten, dan ben ik er voor jou hoor!!
Kortom durf duidelijker te zijn, besef dat je niet iedereen te vriend kan houden in het leven en laat ook anderen, waar jij wat aan hebt toe!
Dit klopt precies wat je schrijft. Dit heb ik in hele nare tijden nog niet zo lang geleden echt opzij moeten schuiven waardoor ik ruimte kreeg om te zien dat mensen mij heus wel wilde helpen, maar het inderdaad niet zagen. Want ik ben wel sterk, ik lijk het wel aan te kunnen en vooral... ik praatte nergens over...
Ik ben begonnen met mijn familie om het wel aan te geven met positief resultaat en enkele vrienden. Het is mss de eerste stap om me kwetsbaar op te stellen.
Ik heb eerder nooit last gehad hiervan, maar omdat ik flink aan het opruimen ben geweest in mijn leven ben ik hier vanzelf tegenaan gelopen, alsof dit nu aan de beurt is.
Allereerst DNM...kom jij in je OP helemaal niet als domme, naïeve muts over, je vraagt jezelf dingen af en ik herken het ook wel een beetje. Ik denk dat het ook te maken heeft met goed willen zijn voor anderen. Empatisch vermogen zit in je maar wordt ook van huis uit meegegeven, klaar staan/ luisterend oor voor een ander is "gewoon", dat doe je en denk je verder niet over na...Tenminste zo zie ik nu bij mij.
Niets mis mee alleen totdat ik een verdrietige tijd mee maakte en moest verwerken.... ik, jaja die er altijd voor anderen was...had nu steun nodig. Dacht dat het voor iedereen duidelijk was, maar niemand die het door had..waarom??
Omdat ik het niet echt vroeg en omdat mijn omgeving mij niet goed inschatte..."Jij ziet het niet meer zitten.."?? "Jij, die altijd wel een antwoord weet.."?? En je bent zo vrolijk en begripvol voor anderen...! Dat waren de reakties.
Jij legt de vraag waarom je op slot valt als je echt jezelf moet laten zien alleen bij jouzelf neer, niks mis mee, heb ik ook gedaan en ik ben er achter gekomen dat ik gewoonweg te trots ben/was om hulp "te vragen"...
Maar ik denk nu ook dat ik toen alleen maar mensen om mij heen had die "mij nodig hadden" ( staat nu erg negatief, bedoel ik niet want ik voelde mij daar toen ook goed bij..!)
Heb geleerd om duidelijker te zijn als ik het echt nodig heb, soms voelt dat als egoïstisch maar heb daardoor nu meer mensen om mij heen die mij echt kennen, waarbij ik mijzelf mag zijn. Ben niet opeens a-sociaal geworden hoor, maar heb wel afscheid moeten nemen van mensen, jammer maar helaas...Heb nu ook andere mensen om mij heen.
Zij snappen dat zij mogen door dringen als ik het toelaat
( lees...het echt nodig heb) maar dwingen het niet af.
Weten dat ik het eerst liever lekker zelf wil opknappen en erg goed ben in hele verhalen, mooie woorden en (zelf)spot, totdat zij zeggen...als jij wil praten, dan ben ik er voor jou hoor!!
Kortom durf duidelijker te zijn, besef dat je niet iedereen te vriend kan houden in het leven en laat ook anderen, waar jij wat aan hebt toe!
Dit klopt precies wat je schrijft. Dit heb ik in hele nare tijden nog niet zo lang geleden echt opzij moeten schuiven waardoor ik ruimte kreeg om te zien dat mensen mij heus wel wilde helpen, maar het inderdaad niet zagen. Want ik ben wel sterk, ik lijk het wel aan te kunnen en vooral... ik praatte nergens over...
Ik ben begonnen met mijn familie om het wel aan te geven met positief resultaat en enkele vrienden. Het is mss de eerste stap om me kwetsbaar op te stellen.
Ik heb eerder nooit last gehad hiervan, maar omdat ik flink aan het opruimen ben geweest in mijn leven ben ik hier vanzelf tegenaan gelopen, alsof dit nu aan de beurt is.
dinsdag 6 januari 2009 om 06:45
quote:kggnak schreef op 06 januari 2009 @ 00:06:
Hee domnaiefmutsje,
Grappig, ik herken me nogal in het niet kunnen uitleggen van simpele dingen. Stom is dat he. Je kunt goed dingen analyseren en relativeren, vooral als dat andere mensen betreft. Maar bij jezelf.. Ik heb dat precies hetzelfde. Misschien ken je je eigen ik nog niet zo heel goed. Ik weet niet hoe oud je bent?? Jezelf ontwikkelen komt met de jaren en ik denk dat je vanzelf wel een manier vindt. Blijf niet hangen in het 'probleem', het is ook gewoon een deel van je karakter. Waarom therapie en niet gewoon oefenen met je beste vrienden?
Niet lullig of persoonlijk bedoeld hoor, maar tegenwoordig lijkt t echt alsof je voor elk iets maar in therapie gaat. Als je er echt last van hebt, zou je het kunnen proberen. Het kan je misschien tot andere inzichten brengen. Maar hoe ik het uit je post lees...zeg ik nee. Gewoon gevoel. Volgens mij ben je iets te perfectionistisch.
Groetjes! knakkieIk ben al dik in de 30, maar een bepaalde gezonde emotionele ontwikkeling heb ik zeker gemist in het verleden. Daar zal wel een oorsprong liggen. Het klopt hoor, dat een deel in het ontwikkelen van jezelf zit. Alleen ontwikkeld zich alles wel, maar blijft dit achter, waarschijnlijk uit een automatische zelfbescherming. In problemen hangen die ik veelvuldig heb gehad doe ik juist niet, ik ga juist verder en geef mezelf een schop onder mijn donder, soms te hard en soms, wel, perfectionistisch willen zijn waar ik voor mezelf toch niet kan voldoen.
Hee domnaiefmutsje,
Grappig, ik herken me nogal in het niet kunnen uitleggen van simpele dingen. Stom is dat he. Je kunt goed dingen analyseren en relativeren, vooral als dat andere mensen betreft. Maar bij jezelf.. Ik heb dat precies hetzelfde. Misschien ken je je eigen ik nog niet zo heel goed. Ik weet niet hoe oud je bent?? Jezelf ontwikkelen komt met de jaren en ik denk dat je vanzelf wel een manier vindt. Blijf niet hangen in het 'probleem', het is ook gewoon een deel van je karakter. Waarom therapie en niet gewoon oefenen met je beste vrienden?
Niet lullig of persoonlijk bedoeld hoor, maar tegenwoordig lijkt t echt alsof je voor elk iets maar in therapie gaat. Als je er echt last van hebt, zou je het kunnen proberen. Het kan je misschien tot andere inzichten brengen. Maar hoe ik het uit je post lees...zeg ik nee. Gewoon gevoel. Volgens mij ben je iets te perfectionistisch.
Groetjes! knakkieIk ben al dik in de 30, maar een bepaalde gezonde emotionele ontwikkeling heb ik zeker gemist in het verleden. Daar zal wel een oorsprong liggen. Het klopt hoor, dat een deel in het ontwikkelen van jezelf zit. Alleen ontwikkeld zich alles wel, maar blijft dit achter, waarschijnlijk uit een automatische zelfbescherming. In problemen hangen die ik veelvuldig heb gehad doe ik juist niet, ik ga juist verder en geef mezelf een schop onder mijn donder, soms te hard en soms, wel, perfectionistisch willen zijn waar ik voor mezelf toch niet kan voldoen.
dinsdag 6 januari 2009 om 06:48
quote:saartje1980 schreef op 05 januari 2009 @ 23:38:
Heel herkenbaar dit.
Ik praat op zich heel makkelijk, leg makkelijk contact, maar als het gaat om iets wezenlijks over mezelf vertellen dan lukt dat niet.
Zet mij maar in een groep neer, dat vind ik makkelijker dan één op één contact. Dan kan ik de aandacht beter afleiden van mezelf.
En ik denk dat ik dat lange tijd ook prima heb gevonden, was me er ook niet echt van bewust. Maar nu heb ik daar last van.
Ik kan wel (voor een deel) verklaren waar dit vandaan komt.
En een tijdje terug ben ik dan ook in therapie gegaan om met wat dingen uit het verleden aan de slag te gaan en vooral te leren mijn gevoel te uiten.
Maar daar deed ik precies hetzelfde wat ik altijd doe, de ander om de tuin leiden. En dat ging me zo goed af dat de therapie al snel voorbij was. Terwijl ik dus geen stap verder ben gekomen.
Het is me nu wel duidelijk geworden dat er echt iets moet gebeuren. Niet omdat ik vind dat iedereen nou persé maar heel open moet zijn over alles, maar omdat ik er zelf gewoon echt last van heb.
Zal dit topic dan ook blijven volgen.Hahahaha herkenbaar dit!!! De psycholoog. En inderdaad kom je geen stap verder... Nu heb ik iemand gevonden die heel goed door mij heen kan prikken. Wat tevens erg akelig kan zijn , maar waardoor ik wel een bepaalde ontwikkeling heb doorgemaakt dat ik nu toe ben aan een stap verder, dit dus. Ik geloof namelijk wel dat het anders kan.
Heel herkenbaar dit.
Ik praat op zich heel makkelijk, leg makkelijk contact, maar als het gaat om iets wezenlijks over mezelf vertellen dan lukt dat niet.
Zet mij maar in een groep neer, dat vind ik makkelijker dan één op één contact. Dan kan ik de aandacht beter afleiden van mezelf.
En ik denk dat ik dat lange tijd ook prima heb gevonden, was me er ook niet echt van bewust. Maar nu heb ik daar last van.
Ik kan wel (voor een deel) verklaren waar dit vandaan komt.
En een tijdje terug ben ik dan ook in therapie gegaan om met wat dingen uit het verleden aan de slag te gaan en vooral te leren mijn gevoel te uiten.
Maar daar deed ik precies hetzelfde wat ik altijd doe, de ander om de tuin leiden. En dat ging me zo goed af dat de therapie al snel voorbij was. Terwijl ik dus geen stap verder ben gekomen.
Het is me nu wel duidelijk geworden dat er echt iets moet gebeuren. Niet omdat ik vind dat iedereen nou persé maar heel open moet zijn over alles, maar omdat ik er zelf gewoon echt last van heb.
Zal dit topic dan ook blijven volgen.Hahahaha herkenbaar dit!!! De psycholoog. En inderdaad kom je geen stap verder... Nu heb ik iemand gevonden die heel goed door mij heen kan prikken. Wat tevens erg akelig kan zijn , maar waardoor ik wel een bepaalde ontwikkeling heb doorgemaakt dat ik nu toe ben aan een stap verder, dit dus. Ik geloof namelijk wel dat het anders kan.
dinsdag 6 januari 2009 om 06:52
quote:heejhallo schreef op 05 januari 2009 @ 23:18:
En ik wil niet als een Debby Downer overkomen, maar soms is het misschien niet eens zo gek niet alles te laten zien.
Twee jaar terug ofzo 'waarschuwde' een vriendin me eens. Ze vond dat ik altijd zo open was en dat ik daar misschien mee uit moest kijken. Ik vond het maar een rare opmerking, immers, wat kan er mis gaan als je gewoon bent zoals je bent? Dacht ik.
Afgelopen zomer echter heb ik nog vaak aan haar gedacht. Ik werkte met iemand die me behoorlijk leegzoog. Een soort van emotionele vampier. Kon daar ook niet onderuit (was op veldwerk voor mijn onderzoek en echt afhankelijk van haar). Nou ja, heel verhaal en hier niet belangrijk, maar soms is wat afstand ook goed voor je denk ik.
Tegelijk vind ik het soms ook wel weer een mooie toets voor wie ik wel en niet in mijn leven wil. Als ik me 'kwetsbaar' opstel (wat een stom GTST woord) en iemand maakt daar misbruik van, of maakt me belachelijk dan weet ik genoeg. Ik bedoel meer dat ik mezelf vrij doorzichtig vind, ik verberg mijn zwaktes niet. Je mag eigenlijk alles van me zien. Dat is ook een soort van bescherming, in de zin dat het een ander geen 'wapen' geeft om je mee te slaan (Ja, ik heb teveel 'the art of War' gelezen....) en dat ik het als een soort van onbewuste selectie gebruik om mensen te selecteren.
Hoop dat dit niet al te vaag is...
Trouwens, misschien kun je eerst eens oefenen dus met dingen vertellen die inderdaad niet echt over jezelf gaan, maar wel jezelf er in betrekken. Dus over een product, of een voorstelling die je hebt gezien en wat jij er van vind.
Hier ben ik me zeer van bewust. Te open zijn zal ik niet worden. Ik ken gelukkig wel de grenzen, want als je soms mensen ziet... denk je ook, meisje meisje, pas op...
Ik stel me over het algemeen kwetsbaar op naar mensen, wat een prettig gevoel oplevert voor anderen. Maar het is tot zekere hoogte, wat an sich ook niet verkeerd hoeft te zijn, maar op dit punt wel.
Die tip kan ik wel wat mee Starting tegen mezelf, wat ik als ik er al aan denk, meteen weg wil wuiven omdat dit mijn eerste reactie is met dit soort dingen. Een hele snelle 'laat maar zitten'.
En ik wil niet als een Debby Downer overkomen, maar soms is het misschien niet eens zo gek niet alles te laten zien.
Twee jaar terug ofzo 'waarschuwde' een vriendin me eens. Ze vond dat ik altijd zo open was en dat ik daar misschien mee uit moest kijken. Ik vond het maar een rare opmerking, immers, wat kan er mis gaan als je gewoon bent zoals je bent? Dacht ik.
Afgelopen zomer echter heb ik nog vaak aan haar gedacht. Ik werkte met iemand die me behoorlijk leegzoog. Een soort van emotionele vampier. Kon daar ook niet onderuit (was op veldwerk voor mijn onderzoek en echt afhankelijk van haar). Nou ja, heel verhaal en hier niet belangrijk, maar soms is wat afstand ook goed voor je denk ik.
Tegelijk vind ik het soms ook wel weer een mooie toets voor wie ik wel en niet in mijn leven wil. Als ik me 'kwetsbaar' opstel (wat een stom GTST woord) en iemand maakt daar misbruik van, of maakt me belachelijk dan weet ik genoeg. Ik bedoel meer dat ik mezelf vrij doorzichtig vind, ik verberg mijn zwaktes niet. Je mag eigenlijk alles van me zien. Dat is ook een soort van bescherming, in de zin dat het een ander geen 'wapen' geeft om je mee te slaan (Ja, ik heb teveel 'the art of War' gelezen....) en dat ik het als een soort van onbewuste selectie gebruik om mensen te selecteren.
Hoop dat dit niet al te vaag is...
Trouwens, misschien kun je eerst eens oefenen dus met dingen vertellen die inderdaad niet echt over jezelf gaan, maar wel jezelf er in betrekken. Dus over een product, of een voorstelling die je hebt gezien en wat jij er van vind.
Hier ben ik me zeer van bewust. Te open zijn zal ik niet worden. Ik ken gelukkig wel de grenzen, want als je soms mensen ziet... denk je ook, meisje meisje, pas op...
Ik stel me over het algemeen kwetsbaar op naar mensen, wat een prettig gevoel oplevert voor anderen. Maar het is tot zekere hoogte, wat an sich ook niet verkeerd hoeft te zijn, maar op dit punt wel.
Die tip kan ik wel wat mee Starting tegen mezelf, wat ik als ik er al aan denk, meteen weg wil wuiven omdat dit mijn eerste reactie is met dit soort dingen. Een hele snelle 'laat maar zitten'.
dinsdag 6 januari 2009 om 12:45
quote:domnaiefmutsje schreef op 06 januari 2009 @ 06:48:
[...]
Hahahaha herkenbaar dit!!! De psycholoog. En inderdaad kom je geen stap verder... Nu heb ik iemand gevonden die heel goed door mij heen kan prikken. Wat tevens erg akelig kan zijn , maar waardoor ik wel een bepaalde ontwikkeling heb doorgemaakt dat ik nu toe ben aan een stap verder, dit dus. Ik geloof namelijk wel dat het anders kan.
Ja, lach er maar om...
Ik ga een nieuwe poging doen, bij een andere psych, die er hopelijk wel wat beter doorheen weet te prikken. En ik zal vooral zelf wat eerlijker moeten zijn.
Dus zal beginnen met vertellen dat ik de neiging heb anderen om de tuin te leiden.
Wat wil jij gaan doen om dit te veranderen? Ik lees iets over therapie in je OP. Ga je dat doen of ben je daar nog over aan het nadenken?
Edit: Heb niet goed gelezen zie ik wel weer. Je hebt al een goede psycholoog gevonden lees ik?
[...]
Hahahaha herkenbaar dit!!! De psycholoog. En inderdaad kom je geen stap verder... Nu heb ik iemand gevonden die heel goed door mij heen kan prikken. Wat tevens erg akelig kan zijn , maar waardoor ik wel een bepaalde ontwikkeling heb doorgemaakt dat ik nu toe ben aan een stap verder, dit dus. Ik geloof namelijk wel dat het anders kan.
Ja, lach er maar om...
Ik ga een nieuwe poging doen, bij een andere psych, die er hopelijk wel wat beter doorheen weet te prikken. En ik zal vooral zelf wat eerlijker moeten zijn.
Dus zal beginnen met vertellen dat ik de neiging heb anderen om de tuin te leiden.
Wat wil jij gaan doen om dit te veranderen? Ik lees iets over therapie in je OP. Ga je dat doen of ben je daar nog over aan het nadenken?
Edit: Heb niet goed gelezen zie ik wel weer. Je hebt al een goede psycholoog gevonden lees ik?
dinsdag 6 januari 2009 om 14:27
Ik heb een psycholoog gehad die precies door mijn bubbel heenprikte.....maar ik blijf het moeilijk vinden om echt mezelf te zijn. Ik ben ook erg goed in het om te tuin leiden van mensen...mensen niet echt laten zien wie ik ben...het nadeel daarvan is, dat ik dus nooit mezelf ben. (en dat ook heel moeilijk vind). Soms wil ikl wel eens weten : wie ben ik nu zelf.
Ook ik ben een gezond sociaal persoon, makkelijk in de omgang, volgens andere prettig in de omgang...maar als ik iets kwijt moet over mezelf ... voel ik me zo'n aansteller........
Pfft.
Ook ik ben een gezond sociaal persoon, makkelijk in de omgang, volgens andere prettig in de omgang...maar als ik iets kwijt moet over mezelf ... voel ik me zo'n aansteller........
Pfft.
dinsdag 6 januari 2009 om 17:28
Volgens mij vinden sommige mensen het ook wel fijn om een beetje om de tuin te worden geleid.....lekker net allemaal doen alsof er niks aan de hand is is soms makkelijker dan echt de tijd nemen om naar iemand te luisteren of door te vragen. Andermans verdriet of eenzaamheid of problemen kunnen soms heel erg moeilijk zijn om 'aan te kunnen'. Dus zijn ze al lang blij wanneer het over koetjes en kalfjes gaat. Ik merk het zelf met iemand van mijn afdeling, die is depressief, of in ieder geval aan de AD. Soms vind ik het dan best moelijk om aan haar te vragen hoe het gaat en ben ik 'blij' met een halfgelogen antwoord als 'Prima, goed hoor'......Nu is mijn probleem (dat ik het moeilijk vind om er mee geconfronteerd te worden) natuurlijk ondergeschikt aan het hare. Lastig hoor dit soort dingen.
Hoewel je dat dus niet van een psycholoog zou willen natuurlijk, van die verwacht je inderdaad dat hij of zij er door heen prikt.
Hoewel je dat dus niet van een psycholoog zou willen natuurlijk, van die verwacht je inderdaad dat hij of zij er door heen prikt.
