Psyche
alle pijlers
Op slot?
maandag 5 januari 2009 om 21:56
Ik wil weer eens iets tegen jullie aanhouden.
Het gaat eigenlijk heel goed met me, maar toch loop ik tegen iets aan. Iets waar ik niet door heen lijk te komen en waarvan ik ook niet weet wat het is en waar het aan ligt.
Ik lijk over het algemeen heel sociaal. Ik ben empatisch. Ik kan me goed inleven in andere personen, ik kan luisteren, ik kan goed gesprekken voeren. MITS het over een ander gaat, mits ik me algemeen voordoe, mits het werk gerelateerd is.
Maar zodra ik echt mezelf moet laten zien, dan lukt me dat niet. Ik kan zo op deze wijze heel persoonlijk over mezelf praten, maar in normale omgang, dus helemaal niets dieps, dan zit ik totaal op slot. En daar heb ik last van. Het beperkt me bij echte vriendschappen, het beperkt me met omgang met familie.
Het is moeilijk uit te leggen. Want nogmaals, ik kan rete persoonlijk zijn, veel over mezelf vertellen. Ik kan goed praten met anderen, maar 'mezelf' zijn. lukt me op bepaalde wijze niet.
Verder vind ik het lastig om dingen uit te leggen. Hele simpele dingen. Waar een boek over gaat, of een film. Of een product, van mijn werk aan een klant. Als ik tenminste er niet omheen kan lullen wat ik tot een kunst heb verheven.
Als het ijs is gebroken kom ik wel los. Maar vooral in een groep. 1 op 1 vind ik moeilijk. Ook vind ik het lastiger om met vrouwen te communiceren dan met mannen. Omgang met mannen gaat me goed af. Ik weet wel waar dat aan ligt, mannen zijn makkelijker om de tuin te leiden. Vrouwen dringen vaker door tot een persoon zelf. Ze zijn directer en op 1 of andere wijze is dat bedreigend voor me. Waarom dit is weet ik niet. Er zal wel een mate van onzekerheid bij spelen ongetwijfeld, maar ik vind het raar. Ik zit verder lekker in mijn vel en er lijkt me geen reden voor. Toch zal er ergens een oorsprong liggen. Ik hoop dat het herkenbaar is voor anderen
Verder... volgende vraag..
Hoe gaat therapie als je lekker in je vel zit? Je weet dat er nog genoeg is om mee te dealen, maar dat is makkelijk te adresseren als het kut gaat. Dat gaat het nu niet, maar ik wil dit wel doorbreken. Ik wil hier van af. Ik wil niet vast geroest zitten aan angsten waar ik me niet bewust van ben.
Wie o wie weet wel, in tegenstelling tot mezelf, waar ik het hier over heb? Het is een vaag verhaal, maar dat komt omdat het vaag is voor mezelf.
Het gaat eigenlijk heel goed met me, maar toch loop ik tegen iets aan. Iets waar ik niet door heen lijk te komen en waarvan ik ook niet weet wat het is en waar het aan ligt.
Ik lijk over het algemeen heel sociaal. Ik ben empatisch. Ik kan me goed inleven in andere personen, ik kan luisteren, ik kan goed gesprekken voeren. MITS het over een ander gaat, mits ik me algemeen voordoe, mits het werk gerelateerd is.
Maar zodra ik echt mezelf moet laten zien, dan lukt me dat niet. Ik kan zo op deze wijze heel persoonlijk over mezelf praten, maar in normale omgang, dus helemaal niets dieps, dan zit ik totaal op slot. En daar heb ik last van. Het beperkt me bij echte vriendschappen, het beperkt me met omgang met familie.
Het is moeilijk uit te leggen. Want nogmaals, ik kan rete persoonlijk zijn, veel over mezelf vertellen. Ik kan goed praten met anderen, maar 'mezelf' zijn. lukt me op bepaalde wijze niet.
Verder vind ik het lastig om dingen uit te leggen. Hele simpele dingen. Waar een boek over gaat, of een film. Of een product, van mijn werk aan een klant. Als ik tenminste er niet omheen kan lullen wat ik tot een kunst heb verheven.
Als het ijs is gebroken kom ik wel los. Maar vooral in een groep. 1 op 1 vind ik moeilijk. Ook vind ik het lastiger om met vrouwen te communiceren dan met mannen. Omgang met mannen gaat me goed af. Ik weet wel waar dat aan ligt, mannen zijn makkelijker om de tuin te leiden. Vrouwen dringen vaker door tot een persoon zelf. Ze zijn directer en op 1 of andere wijze is dat bedreigend voor me. Waarom dit is weet ik niet. Er zal wel een mate van onzekerheid bij spelen ongetwijfeld, maar ik vind het raar. Ik zit verder lekker in mijn vel en er lijkt me geen reden voor. Toch zal er ergens een oorsprong liggen. Ik hoop dat het herkenbaar is voor anderen
Verder... volgende vraag..
Hoe gaat therapie als je lekker in je vel zit? Je weet dat er nog genoeg is om mee te dealen, maar dat is makkelijk te adresseren als het kut gaat. Dat gaat het nu niet, maar ik wil dit wel doorbreken. Ik wil hier van af. Ik wil niet vast geroest zitten aan angsten waar ik me niet bewust van ben.
Wie o wie weet wel, in tegenstelling tot mezelf, waar ik het hier over heb? Het is een vaag verhaal, maar dat komt omdat het vaag is voor mezelf.
dinsdag 6 januari 2009 om 22:08
quote:heejhallo schreef op 06 januari 2009 @ 17:28:
Volgens mij vinden sommige mensen het ook wel fijn om een beetje om de tuin te worden geleid.....lekker net allemaal doen alsof er niks aan de hand is is soms makkelijker dan echt de tijd nemen om naar iemand te luisteren of door te vragen. Andermans verdriet of eenzaamheid of problemen kunnen soms heel erg moeilijk zijn om 'aan te kunnen'. Dus zijn ze al lang blij wanneer het over koetjes en kalfjes gaat. Ik merk het zelf met iemand van mijn afdeling, die is depressief, of in ieder geval aan de AD. Soms vind ik het dan best moelijk om aan haar te vragen hoe het gaat en ben ik 'blij' met een halfgelogen antwoord als 'Prima, goed hoor'......Nu is mijn probleem (dat ik het moeilijk vind om er mee geconfronteerd te worden) natuurlijk ondergeschikt aan het hare. Lastig hoor dit soort dingen.
Hoewel je dat dus niet van een psycholoog zou willen natuurlijk, van die verwacht je inderdaad dat hij of zij er door heen prikt.
Zo zijn de meeste mensen hoor, die vinden het lastig om geconfronteerd te worden met moeilijke dingen. Mijn kracht zit em juist in het luisteren wat heel fijn is voor anderen. Alleen zit er een grote valkuil in. Je trekt mensen aan die hun ei kwijt kunnen en eigenlijk niet geinteresseert zijn in mij, wat ik op dat moment ook zoek ivm het te close worden. Ik heb al snel dat ik mensen aantrek die zich heel afhankelijk van me opstellen. Daar komen dus nooit gelijkwaardige vriendschappen uit.
Ik heb denk ik een groot intimiteits probleem. Een partner kan heel dichtbij komen fysiek, maar aanrakingen van anderen zit ik ook niet op te wachten. Ik deel niets van mezelf als het er op aan komt en leef in mijn eigen wereldje in de echte wereld.
Nu ben ik dus een eind gekomen en zit ik niet meer te wachten op het cultiveren van mijn 'speciaal' zijn. Het is niet zo dat het er niet in zit bij mij. Ik voel me juist opgesloten in mezelf niet wetende hoe ik er uit moet komen. Er wat aan doen is het enige wat werkt en de wil is daar... de weg zal automatisch volgen.
Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet bepaald de enige ben
Volgens mij vinden sommige mensen het ook wel fijn om een beetje om de tuin te worden geleid.....lekker net allemaal doen alsof er niks aan de hand is is soms makkelijker dan echt de tijd nemen om naar iemand te luisteren of door te vragen. Andermans verdriet of eenzaamheid of problemen kunnen soms heel erg moeilijk zijn om 'aan te kunnen'. Dus zijn ze al lang blij wanneer het over koetjes en kalfjes gaat. Ik merk het zelf met iemand van mijn afdeling, die is depressief, of in ieder geval aan de AD. Soms vind ik het dan best moelijk om aan haar te vragen hoe het gaat en ben ik 'blij' met een halfgelogen antwoord als 'Prima, goed hoor'......Nu is mijn probleem (dat ik het moeilijk vind om er mee geconfronteerd te worden) natuurlijk ondergeschikt aan het hare. Lastig hoor dit soort dingen.
Hoewel je dat dus niet van een psycholoog zou willen natuurlijk, van die verwacht je inderdaad dat hij of zij er door heen prikt.
Zo zijn de meeste mensen hoor, die vinden het lastig om geconfronteerd te worden met moeilijke dingen. Mijn kracht zit em juist in het luisteren wat heel fijn is voor anderen. Alleen zit er een grote valkuil in. Je trekt mensen aan die hun ei kwijt kunnen en eigenlijk niet geinteresseert zijn in mij, wat ik op dat moment ook zoek ivm het te close worden. Ik heb al snel dat ik mensen aantrek die zich heel afhankelijk van me opstellen. Daar komen dus nooit gelijkwaardige vriendschappen uit.
Ik heb denk ik een groot intimiteits probleem. Een partner kan heel dichtbij komen fysiek, maar aanrakingen van anderen zit ik ook niet op te wachten. Ik deel niets van mezelf als het er op aan komt en leef in mijn eigen wereldje in de echte wereld.
Nu ben ik dus een eind gekomen en zit ik niet meer te wachten op het cultiveren van mijn 'speciaal' zijn. Het is niet zo dat het er niet in zit bij mij. Ik voel me juist opgesloten in mezelf niet wetende hoe ik er uit moet komen. Er wat aan doen is het enige wat werkt en de wil is daar... de weg zal automatisch volgen.
Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet bepaald de enige ben
dinsdag 6 januari 2009 om 22:42
quote:domnaiefmutsje schreef op 06 januari 2009 @ 22:08:
Ik voel me juist opgesloten in mezelf niet wetende hoe ik er uit moet komen. Er wat aan doen is het enige wat werkt en de wil is daar... de weg zal automatisch volgen.
Heel herkenbaar, dat opgesloten voelen in jezelf.
En er wat aan doen klinkt zo simpel, maar dat is het niet. Voor mij niet in elk geval. Ik wil wel, maar die weg heb ik nog niet gevonden.
Ik voel me juist opgesloten in mezelf niet wetende hoe ik er uit moet komen. Er wat aan doen is het enige wat werkt en de wil is daar... de weg zal automatisch volgen.
Heel herkenbaar, dat opgesloten voelen in jezelf.
En er wat aan doen klinkt zo simpel, maar dat is het niet. Voor mij niet in elk geval. Ik wil wel, maar die weg heb ik nog niet gevonden.
dinsdag 6 januari 2009 om 22:51
dinsdag 6 januari 2009 om 22:57
Heej DNM,
Hoe gaat het met je? Buiten dit om dan bedoel ik. Wil toch nog wel even zeggen dat ik jou echt een superstoere vrouw vind. Dat heb je dan weer wel.
Verder herken ik heel erg wat je schrijft, maar ik kan het niet zo goed omschrijven als jij, dus dat probeer ik ook maar niet. Volgens mij merk jij het in relaties met mannen ook, dat jij meer aan de gevende kant staat qua begrip enb rekening houden met hem, dan aan de nemende, dat je opkomt voor jouw wensen en belangen.
Dat laatste liep ik vooral tegen aan. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben eerst in psychotherapie gegaan en daar heb ik zeker wel wat van geleerd, maar het was naar mijn idee toch te veel op het "verstandsniveau" en op zich kan ik alles wel goed beredeneren en begrijpen. En dit speelt zich juist meer af op gevoelsniveau. Ik ben in hypnotherapie gegaan. Heb daar veel echte inzichten verkregen en heb het gevoel dat ik nu dingen ook anders beelf. Dichter bij mezelf ben gekomen en daar ook steviger mee in de wereld sta. Hum, als je nog snapt wat ik bedoel. Denk dat ik het ook wel ontzettend heb getroffen met de therapeute die ik nu heb, dat scheelt ook enorm.
Hoe gaat het met je? Buiten dit om dan bedoel ik. Wil toch nog wel even zeggen dat ik jou echt een superstoere vrouw vind. Dat heb je dan weer wel.
Verder herken ik heel erg wat je schrijft, maar ik kan het niet zo goed omschrijven als jij, dus dat probeer ik ook maar niet. Volgens mij merk jij het in relaties met mannen ook, dat jij meer aan de gevende kant staat qua begrip enb rekening houden met hem, dan aan de nemende, dat je opkomt voor jouw wensen en belangen.
Dat laatste liep ik vooral tegen aan. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben eerst in psychotherapie gegaan en daar heb ik zeker wel wat van geleerd, maar het was naar mijn idee toch te veel op het "verstandsniveau" en op zich kan ik alles wel goed beredeneren en begrijpen. En dit speelt zich juist meer af op gevoelsniveau. Ik ben in hypnotherapie gegaan. Heb daar veel echte inzichten verkregen en heb het gevoel dat ik nu dingen ook anders beelf. Dichter bij mezelf ben gekomen en daar ook steviger mee in de wereld sta. Hum, als je nog snapt wat ik bedoel. Denk dat ik het ook wel ontzettend heb getroffen met de therapeute die ik nu heb, dat scheelt ook enorm.
dinsdag 6 januari 2009 om 23:03
quote:domnaiefmutsje schreef op 06 januari 2009 @ 22:56:
Iets met sleutel in jezelf en dat soort shit
Ja, zoiets is het. Die sleutel moet ik vast kunnen vinden, maar dan die shit nog...
(sorry, ben een beetje vervelend vandaag)
Maar begrijp ik het goed dat jij wel een psych hebt die door je heen prikt? En heb je het idee daarmee verder te komen?
Iets met sleutel in jezelf en dat soort shit
Ja, zoiets is het. Die sleutel moet ik vast kunnen vinden, maar dan die shit nog...
(sorry, ben een beetje vervelend vandaag)
Maar begrijp ik het goed dat jij wel een psych hebt die door je heen prikt? En heb je het idee daarmee verder te komen?
dinsdag 6 januari 2009 om 23:34
quote:rafaella schreef op 06 januari 2009 @ 22:57:
Heej DNM,
Hoe gaat het met je? Buiten dit om dan bedoel ik. Wil toch nog wel even zeggen dat ik jou echt een superstoere vrouw vind. Dat heb je dan weer wel.
Verder herken ik heel erg wat je schrijft, maar ik kan het niet zo goed omschrijven als jij, dus dat probeer ik ook maar niet. Volgens mij merk jij het in relaties met mannen ook, dat jij meer aan de gevende kant staat qua begrip enb rekening houden met hem, dan aan de nemende, dat je opkomt voor jouw wensen en belangen.
Dat laatste liep ik vooral tegen aan. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben eerst in psychotherapie gegaan en daar heb ik zeker wel wat van geleerd, maar het was naar mijn idee toch te veel op het "verstandsniveau" en op zich kan ik alles wel goed beredeneren en begrijpen. En dit speelt zich juist meer af op gevoelsniveau. Ik ben in hypnotherapie gegaan. Heb daar veel echte inzichten verkregen en heb het gevoel dat ik nu dingen ook anders beelf. Dichter bij mezelf ben gekomen en daar ook steviger mee in de wereld sta. Hum, als je nog snapt wat ik bedoel. Denk dat ik het ook wel ontzettend heb getroffen met de therapeute die ik nu heb, dat scheelt ook enorm.
Het gaat heel goed met me gelukkig. Zeker een ellendige tijd achter de rug, maar eentje die ik blijkbaar nodig had om dingen te kunnen zien. Je weet nog hoe afhankelijk ik me opstelde. En dat wat jij beschrijft in mijn relatie toendertijd was precies hoe het was. Het vulde elkaar ooit perfect aan, maar dat gaat fout zodra je zelf die behoefte krijgt.
Hypnotherapie lijkt me best eng. Het verstandelijke niveau heeft me natuurlijk altijd erg aan gestaan omdat ik graag wil weten hoe alles in elkaar steekt, maar gevoelsmatig er niet aan wilDE.
Fijn dat jij zo iemand hebt gevonden die een beetje tot je doordringt. Ik heb de ervaring dat die best wel moeilijk te vinden zijn. Ik heb ook een goeie die op dit moment nogal ziekjes is, maar met wie ik dit wel op ga pakken.
En dank je wel voor je compliment
Heej DNM,
Hoe gaat het met je? Buiten dit om dan bedoel ik. Wil toch nog wel even zeggen dat ik jou echt een superstoere vrouw vind. Dat heb je dan weer wel.
Verder herken ik heel erg wat je schrijft, maar ik kan het niet zo goed omschrijven als jij, dus dat probeer ik ook maar niet. Volgens mij merk jij het in relaties met mannen ook, dat jij meer aan de gevende kant staat qua begrip enb rekening houden met hem, dan aan de nemende, dat je opkomt voor jouw wensen en belangen.
Dat laatste liep ik vooral tegen aan. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben eerst in psychotherapie gegaan en daar heb ik zeker wel wat van geleerd, maar het was naar mijn idee toch te veel op het "verstandsniveau" en op zich kan ik alles wel goed beredeneren en begrijpen. En dit speelt zich juist meer af op gevoelsniveau. Ik ben in hypnotherapie gegaan. Heb daar veel echte inzichten verkregen en heb het gevoel dat ik nu dingen ook anders beelf. Dichter bij mezelf ben gekomen en daar ook steviger mee in de wereld sta. Hum, als je nog snapt wat ik bedoel. Denk dat ik het ook wel ontzettend heb getroffen met de therapeute die ik nu heb, dat scheelt ook enorm.
Het gaat heel goed met me gelukkig. Zeker een ellendige tijd achter de rug, maar eentje die ik blijkbaar nodig had om dingen te kunnen zien. Je weet nog hoe afhankelijk ik me opstelde. En dat wat jij beschrijft in mijn relatie toendertijd was precies hoe het was. Het vulde elkaar ooit perfect aan, maar dat gaat fout zodra je zelf die behoefte krijgt.
Hypnotherapie lijkt me best eng. Het verstandelijke niveau heeft me natuurlijk altijd erg aan gestaan omdat ik graag wil weten hoe alles in elkaar steekt, maar gevoelsmatig er niet aan wilDE.
Fijn dat jij zo iemand hebt gevonden die een beetje tot je doordringt. Ik heb de ervaring dat die best wel moeilijk te vinden zijn. Ik heb ook een goeie die op dit moment nogal ziekjes is, maar met wie ik dit wel op ga pakken.
En dank je wel voor je compliment
dinsdag 6 januari 2009 om 23:37
quote:saartje1980 schreef op 06 januari 2009 @ 23:03:
[...]
Ja, zoiets is het. Die sleutel moet ik vast kunnen vinden, maar dan die shit nog...
(sorry, ben een beetje vervelend vandaag)
Maar begrijp ik het goed dat jij wel een psych hebt die door je heen prikt? En heb je het idee daarmee verder te komen?
Mja, niet altijd even prettig, want zelf de boel onder controle houden is op zich wel fijn
Dit is er eentje die nogal weinig praat zeg maar.. en wat ie zegt dat je meteen weer moet nadenken, dus zelf tot conclusies laat komen... op verstandelijk en gevoels niveau. Eentje die dicht bij mij staat en vertrouwd is. Ik weet wel dat ik met zijn ondersteuning hier wel mee verder kom. Gek genoeg heb ik daar wel vertrouwen in.
[...]
Ja, zoiets is het. Die sleutel moet ik vast kunnen vinden, maar dan die shit nog...
(sorry, ben een beetje vervelend vandaag)
Maar begrijp ik het goed dat jij wel een psych hebt die door je heen prikt? En heb je het idee daarmee verder te komen?
Mja, niet altijd even prettig, want zelf de boel onder controle houden is op zich wel fijn
Dit is er eentje die nogal weinig praat zeg maar.. en wat ie zegt dat je meteen weer moet nadenken, dus zelf tot conclusies laat komen... op verstandelijk en gevoels niveau. Eentje die dicht bij mij staat en vertrouwd is. Ik weet wel dat ik met zijn ondersteuning hier wel mee verder kom. Gek genoeg heb ik daar wel vertrouwen in.
dinsdag 6 januari 2009 om 23:49
quote:saartje1980 schreef op 06 januari 2009 @ 23:45:
Ja, de controle willen houden... heel moeilijk om dat los te laten.
Fijn dat je een goede psych hebt gevonden en daar vertrouwen in hebt!
Ik heb een verwijzing gevraagd bij mijn vorige. Ik hoop dat ik daar deze week wat meer van hoor.
Een goede zorgt dat je die controle niet kan nemen
Sterkte deze week
Ja, de controle willen houden... heel moeilijk om dat los te laten.
Fijn dat je een goede psych hebt gevonden en daar vertrouwen in hebt!
Ik heb een verwijzing gevraagd bij mijn vorige. Ik hoop dat ik daar deze week wat meer van hoor.
Een goede zorgt dat je die controle niet kan nemen
Sterkte deze week
woensdag 7 januari 2009 om 00:18
Dat met dat aanraken heb ik ook. Maar ik weet niet of dat aan hetzelfde ligt. Gek hoor, met een partner (nou ja, op het moment zit ik zonder) kan ik echt super knuffelig zijn, en heb ik tussen de lakens zeg maar niet veel inhibities....(get, dit klinkt zo plat, maar ik bedoel dat ik dus in lijfelijk contact met een vriend echt niet krampachtig ben). Maar ik merk om me heen dat anderen veel makkelijker knuffelen, of bij mij gaat het vaak een beetje geforceerd gaat, ik denk er altijd meteen bij na of iets wel of niet gepast is ('moet ik nou wel of niet zoenen doen, of alleen een hand of niks...)......Hoewel dat wel beter gaat de laatse tijd (met nadenken bij dit soort dingen).
Ik herken ook wel wat anderen schrijven, dat ik altijd eerst alles zelf op wil knappen. Ik heb nooit echt geleerd om hulp te vragen (bij ons 'thuis' werden dingen als therapie ook als een soort van zwakte gezien). Sta als haantje de voorste vooraan om anderen ervan te verzekeren dat hulpvragen geen zwakte is, maar het op mezelf betrekken, ho maar.......
Veel sterkte in ieder geval, het lijkt me erg vervelend om met dit probleem te zitten!
Ik herken ook wel wat anderen schrijven, dat ik altijd eerst alles zelf op wil knappen. Ik heb nooit echt geleerd om hulp te vragen (bij ons 'thuis' werden dingen als therapie ook als een soort van zwakte gezien). Sta als haantje de voorste vooraan om anderen ervan te verzekeren dat hulpvragen geen zwakte is, maar het op mezelf betrekken, ho maar.......
Veel sterkte in ieder geval, het lijkt me erg vervelend om met dit probleem te zitten!
donderdag 8 januari 2009 om 03:24
quote:domnaiefmutsje schreef op 05 januari 2009 @ 21:56:
Hoi DNM, wat een interresant topic!
Maar zodra ik echt mezelf moet laten zien, dan lukt me dat niet. Ik kan zo op deze wijze heel persoonlijk over mezelf praten, maar in normale omgang, dus helemaal niets dieps, dan zit ik totaal op slot. En daar heb ik last van. Het beperkt me bij echte vriendschappen, het beperkt me met omgang met familie.
Even kijken of ik het goed begreep....Hier op het forum kan je wel "jezelf laten zien", maar in het dagelijks leven niet? Het eerste wat in mij opkomt is de vraag, wat heeft het forum wat je in het dagelijks leven niet hebt, waardooor je hier hier wel kan / durft (?)?
Het is moeilijk uit te leggen. Want nogmaals, ik kan rete persoonlijk zijn, veel over mezelf vertellen. Ik kan goed praten met anderen, maar 'mezelf' zijn. lukt me op bepaalde wijze niet.
Wat versta jij onder "jezelf zijn"?
Verder vind ik het lastig om dingen uit te leggen. Hele simpele dingen. Waar een boek over gaat, of een film. Of een product, van mijn werk aan een klant. Als ik tenminste er niet omheen kan lullen wat ik tot een kunst heb verheven.
Heb je enig idee hoe dat komt?
Verder... volgende vraag..
Hoe gaat therapie als je lekker in je vel zit? Je weet dat er nog genoeg is om mee te dealen, maar dat is makkelijk te adresseren als het kut gaat. Dat gaat het nu niet, maar ik wil dit wel doorbreken. Ik wil hier van af. Ik wil niet vast geroest zitten aan angsten waar ik me niet bewust van ben.
Wanneer je in therapie gaat, kom je samen met je therapeut, tot een doel en/of hulp vraag. Je hoeft echt geen enorme problemen te hebben om in therapie te gaan. Hoewel, "met dit soort dingen" (meer persoonlijke ontwikkeling) veel mensen ook baat hebben bij een coach.
Een andere vraag nog, wanneer voel je je wel "jezelf"?
Hoi DNM, wat een interresant topic!
Maar zodra ik echt mezelf moet laten zien, dan lukt me dat niet. Ik kan zo op deze wijze heel persoonlijk over mezelf praten, maar in normale omgang, dus helemaal niets dieps, dan zit ik totaal op slot. En daar heb ik last van. Het beperkt me bij echte vriendschappen, het beperkt me met omgang met familie.
Even kijken of ik het goed begreep....Hier op het forum kan je wel "jezelf laten zien", maar in het dagelijks leven niet? Het eerste wat in mij opkomt is de vraag, wat heeft het forum wat je in het dagelijks leven niet hebt, waardooor je hier hier wel kan / durft (?)?
Het is moeilijk uit te leggen. Want nogmaals, ik kan rete persoonlijk zijn, veel over mezelf vertellen. Ik kan goed praten met anderen, maar 'mezelf' zijn. lukt me op bepaalde wijze niet.
Wat versta jij onder "jezelf zijn"?
Verder vind ik het lastig om dingen uit te leggen. Hele simpele dingen. Waar een boek over gaat, of een film. Of een product, van mijn werk aan een klant. Als ik tenminste er niet omheen kan lullen wat ik tot een kunst heb verheven.
Heb je enig idee hoe dat komt?
Verder... volgende vraag..
Hoe gaat therapie als je lekker in je vel zit? Je weet dat er nog genoeg is om mee te dealen, maar dat is makkelijk te adresseren als het kut gaat. Dat gaat het nu niet, maar ik wil dit wel doorbreken. Ik wil hier van af. Ik wil niet vast geroest zitten aan angsten waar ik me niet bewust van ben.
Wanneer je in therapie gaat, kom je samen met je therapeut, tot een doel en/of hulp vraag. Je hoeft echt geen enorme problemen te hebben om in therapie te gaan. Hoewel, "met dit soort dingen" (meer persoonlijke ontwikkeling) veel mensen ook baat hebben bij een coach.
Een andere vraag nog, wanneer voel je je wel "jezelf"?
donderdag 8 januari 2009 om 04:48
Ik kan me er in vinden dat je zegt dat je het zonde vind het te accepteren. Je moet denk ik wel accepteren dat het nu zo is, maar dat het voor altijd zo blijft...ik denk dat je dan een hoop mooie en leuke dingen mist.
Je hebt het over controlevrlies en jezelf beschermen...waar tegen heb je het idee dat je jezelf moet beschermen? Wat kan er gebeuren wanneer je jezelf bent?
Je hebt het over controlevrlies en jezelf beschermen...waar tegen heb je het idee dat je jezelf moet beschermen? Wat kan er gebeuren wanneer je jezelf bent?
donderdag 8 januari 2009 om 17:50
Ik zie je reactie nu pas LL
Waarom ik op het forum mezelf kan zijn is omdat het natuurlijk anoniem is, maar ik ben het gedeeltelijk. Hoe ik op het forum ben, zo ben ik denk ik ook wel naar de buitenwereld. Vrij open, zo lijkt het. Ik kan alles over mezelf vertellen, zonder mezelf te laten zien. Je vraagt ook naar het verschil, maar dat kan ik heel moeilijk uitleggen.
Ik kan praten over wat er allemaal goed en fout gaat in mijn leven. Leuke dingen, slechte dingen. Maar dat zijn dingen waar ik over kan praten alsof ik er buiten sta. Dan praat ik over iets. Welliswaar iets over mezelf. Zodra ik 1 op 1 met iemand naar de kroeg zou gaan, dan word er meer van me gevraagd. Teveel in mijn situatie dan. Dan voel ik me heel kwetsbaar. Ik weet vaak niet hoe ik met zo een situatie om moet gaan, behalve dan dat ik interesse toon in de persoon tegenover mij. Een persoon die echt interesse toont in mij, dan klap ik dicht.
Hoe dat komt... dat komt uit het verleden. Ik ben veel alleen geweest, veel alleen gelaten. Ik heb niet meegekregen te communiceren en wat er was was veel afwijzing. Ik heb nooit mijn gedachtes gedeeld met anderen in mijn jeugd, alles speelde zich af in mijn hoofd. Dit uit zich ook in leren, het zit dan in mijn hoofd, maar mondeling komt het er niet uit, hoe goed ik het toch wel weet.
Dit gaat wel goed komen met de persoon, therapie, coach, waar ik mee bezig ben.
Ik voel me mezelf als ik alleen ben, in mijn eigen gedachtes.
Dat klopt hoor, vroegah had ik zo een moeite met mezelf en wilde ik dat ik totaal anders was. Dit heb ik nu niet meer, ik heb mezelf wel geaccepteerd en ben inmiddels blij met wie ik ben. Soms steken onzekerheden de kop op, maar ik weet wat ik aan mezelf heb, vertrouw mezelf inmiddels en mja, ben op de goede weg. Waardoor ik nu hier tegenaan loop Het is voor mij de tijd om dit aan te pakken.
Ik bescherm mezelf tegen gekwetst worden door anderen. heel raar, want ik stel me regelmatig kwetsbaar op waardoor ik ook geraakt kan worden. Maar tot een bepaald niveau denk ik. Wat kan er gebeuren als ik mezelf ben? Ik geloof niet veel meer omdat ik redelijk tevreden ben met mezelf. Maar dat was lange tijd niet en mijn problemen stammen daar van af. Het is alleen een ingebakken mechanisme denk ik waar ik vanaf wil.
Waarom ik op het forum mezelf kan zijn is omdat het natuurlijk anoniem is, maar ik ben het gedeeltelijk. Hoe ik op het forum ben, zo ben ik denk ik ook wel naar de buitenwereld. Vrij open, zo lijkt het. Ik kan alles over mezelf vertellen, zonder mezelf te laten zien. Je vraagt ook naar het verschil, maar dat kan ik heel moeilijk uitleggen.
Ik kan praten over wat er allemaal goed en fout gaat in mijn leven. Leuke dingen, slechte dingen. Maar dat zijn dingen waar ik over kan praten alsof ik er buiten sta. Dan praat ik over iets. Welliswaar iets over mezelf. Zodra ik 1 op 1 met iemand naar de kroeg zou gaan, dan word er meer van me gevraagd. Teveel in mijn situatie dan. Dan voel ik me heel kwetsbaar. Ik weet vaak niet hoe ik met zo een situatie om moet gaan, behalve dan dat ik interesse toon in de persoon tegenover mij. Een persoon die echt interesse toont in mij, dan klap ik dicht.
Hoe dat komt... dat komt uit het verleden. Ik ben veel alleen geweest, veel alleen gelaten. Ik heb niet meegekregen te communiceren en wat er was was veel afwijzing. Ik heb nooit mijn gedachtes gedeeld met anderen in mijn jeugd, alles speelde zich af in mijn hoofd. Dit uit zich ook in leren, het zit dan in mijn hoofd, maar mondeling komt het er niet uit, hoe goed ik het toch wel weet.
Dit gaat wel goed komen met de persoon, therapie, coach, waar ik mee bezig ben.
Ik voel me mezelf als ik alleen ben, in mijn eigen gedachtes.
Dat klopt hoor, vroegah had ik zo een moeite met mezelf en wilde ik dat ik totaal anders was. Dit heb ik nu niet meer, ik heb mezelf wel geaccepteerd en ben inmiddels blij met wie ik ben. Soms steken onzekerheden de kop op, maar ik weet wat ik aan mezelf heb, vertrouw mezelf inmiddels en mja, ben op de goede weg. Waardoor ik nu hier tegenaan loop Het is voor mij de tijd om dit aan te pakken.
Ik bescherm mezelf tegen gekwetst worden door anderen. heel raar, want ik stel me regelmatig kwetsbaar op waardoor ik ook geraakt kan worden. Maar tot een bepaald niveau denk ik. Wat kan er gebeuren als ik mezelf ben? Ik geloof niet veel meer omdat ik redelijk tevreden ben met mezelf. Maar dat was lange tijd niet en mijn problemen stammen daar van af. Het is alleen een ingebakken mechanisme denk ik waar ik vanaf wil.
donderdag 8 januari 2009 om 18:17
quote:domnaiefmutsje schreef op 08 januari 2009 @ 17:50:
Ik kan praten over wat er allemaal goed en fout gaat in mijn leven. Leuke dingen, slechte dingen. Maar dat zijn dingen waar ik over kan praten alsof ik er buiten sta. Dan praat ik over iets. Welliswaar iets over mezelf. Zodra ik 1 op 1 met iemand naar de kroeg zou gaan, dan word er meer van me gevraagd. Teveel in mijn situatie dan. Dan voel ik me heel kwetsbaar. Ik weet vaak niet hoe ik met zo een situatie om moet gaan, behalve dan dat ik interesse toon in de persoon tegenover mij. Een persoon die echt interesse toont in mij, dan klap ik dicht.
Hoe dat komt... dat komt uit het verleden. Ik ben veel alleen geweest, veel alleen gelaten. Ik heb niet meegekregen te communiceren en wat er was was veel afwijzing. Ik heb nooit mijn gedachtes gedeeld met anderen in mijn jeugd, alles speelde zich af in mijn hoofd. Dit uit zich ook in leren, het zit dan in mijn hoofd, maar mondeling komt het er niet uit, hoe goed ik het toch wel weet.Heel helder, en ...... heel herkenbaar
Ik kan praten over wat er allemaal goed en fout gaat in mijn leven. Leuke dingen, slechte dingen. Maar dat zijn dingen waar ik over kan praten alsof ik er buiten sta. Dan praat ik over iets. Welliswaar iets over mezelf. Zodra ik 1 op 1 met iemand naar de kroeg zou gaan, dan word er meer van me gevraagd. Teveel in mijn situatie dan. Dan voel ik me heel kwetsbaar. Ik weet vaak niet hoe ik met zo een situatie om moet gaan, behalve dan dat ik interesse toon in de persoon tegenover mij. Een persoon die echt interesse toont in mij, dan klap ik dicht.
Hoe dat komt... dat komt uit het verleden. Ik ben veel alleen geweest, veel alleen gelaten. Ik heb niet meegekregen te communiceren en wat er was was veel afwijzing. Ik heb nooit mijn gedachtes gedeeld met anderen in mijn jeugd, alles speelde zich af in mijn hoofd. Dit uit zich ook in leren, het zit dan in mijn hoofd, maar mondeling komt het er niet uit, hoe goed ik het toch wel weet.Heel helder, en ...... heel herkenbaar
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 januari 2009 om 17:18
Ik herken wel het eea. in jullie verhalen. Ben ook vrij gesloten, is denk ik karakter + opvoeding combi. Wat ik zelf doe ik gewoon kleine stapjes maken en mezelf af en toe in die gesprekken dwingen bepaalde (gevoelige/kwetsbare ) dingen over mezelf te zeggen. Dan wordt er vanzelf over doorgevraagd door de ander. Ik heb dit voornamelijk geoefend bij mn toenmalige vriend en goede vriendinnen. Er werd vaak goed en positiever gereageerd dan ik verwacht had, waardoor het wel steeds wat makkelijker gaat en ik dus ook steeds 'lastigere' ow aan durf te snijden. Het geeft wel een soort van opluchting en het versterkt de onderlinge band. Soms doe ik het ook bij mensen die ik nog maar net ken, daar ontbreekt het verwachtingspatroon nog en voel ik me in dat opzicht vrijer, snappen jullie wat ik bedoel? Het zorgt voor het uitblijven van de barrière om mezelf te laten zien, omdat ik al vrij snel me relatief kwetsbaar durf op te stellen. En ik merk gewoon, oefening baart kunst!
zaterdag 10 januari 2009 om 20:19
Hoi DNM, wat jij schrijft had ik hier neergezet kunnen hebben!
Ik begrijp je helemaal en ik denk dat ik net zo ben als jij.
Ik praat ook heel moeilijk over mezelf. Ik kan goed omgaan met anderen als we met meerdere mensen zijn maar 1 op 1 kan ik het ook niet. Bijv Als ik op het werk pauze aan het houden ben met met meerdere mensen dan is het gezellig en praten we over van alles en nogwat. ( ik praat dan ook over mezelf soms maar dat blijft altijd opervlakkig). Maar als andere alvast weer aan het werk gaan als hun pauze voorbij is en ik blijf alleen achter met iemandt dan voel ik me daar niet zo prettig bij. En ik kan uren met een vriendin over de telefoon praten maar als ik bij haar op bezoek ga bijv dan heb ik opeens niet zoveel gespreks stof meer, dat wordt dan weer anders als er meerdere mensen zijn. Ik ben iemandt die altijd klaarstaat voor een ander. Mij kun je als je je rot voeld serieus snachts wakker bellen. Ik heb zelf nooit het gevoel gehad dat een ander er zo voor mij was als ik het moeilijk heb of had.
Ik denk dat ik zo ben doordat ik bang ben gekwetst te worden.
Ik denk ook dat ik zo ben omdat ik denk dat anderen mij niet leuk genoeg vinden.
En ik denk ook dat ik zo ben doordat ik bang ben dat als ik iemandt eenmaal vertrouw en echt helemaal open ben tegen iemandt dat diegene me in de steek gaat laten.
Nu ik dit schrijf krijg ik een brok in mijn keel.
Eigenlijk wil ik niks liever dan open zijn tegen een ander maar nog liever wil ik anderen me net zo behandelen als ik hen. Dat ze ook met echte interesse luisteren als ik met iets zit en dat ze ook voor me klaar staan als dat nodig is maar mijn ervaring is niet zo geweest en daardoor ben ik op slot gegaan.
Ik begrijp je helemaal en ik denk dat ik net zo ben als jij.
Ik praat ook heel moeilijk over mezelf. Ik kan goed omgaan met anderen als we met meerdere mensen zijn maar 1 op 1 kan ik het ook niet. Bijv Als ik op het werk pauze aan het houden ben met met meerdere mensen dan is het gezellig en praten we over van alles en nogwat. ( ik praat dan ook over mezelf soms maar dat blijft altijd opervlakkig). Maar als andere alvast weer aan het werk gaan als hun pauze voorbij is en ik blijf alleen achter met iemandt dan voel ik me daar niet zo prettig bij. En ik kan uren met een vriendin over de telefoon praten maar als ik bij haar op bezoek ga bijv dan heb ik opeens niet zoveel gespreks stof meer, dat wordt dan weer anders als er meerdere mensen zijn. Ik ben iemandt die altijd klaarstaat voor een ander. Mij kun je als je je rot voeld serieus snachts wakker bellen. Ik heb zelf nooit het gevoel gehad dat een ander er zo voor mij was als ik het moeilijk heb of had.
Ik denk dat ik zo ben doordat ik bang ben gekwetst te worden.
Ik denk ook dat ik zo ben omdat ik denk dat anderen mij niet leuk genoeg vinden.
En ik denk ook dat ik zo ben doordat ik bang ben dat als ik iemandt eenmaal vertrouw en echt helemaal open ben tegen iemandt dat diegene me in de steek gaat laten.
Nu ik dit schrijf krijg ik een brok in mijn keel.
Eigenlijk wil ik niks liever dan open zijn tegen een ander maar nog liever wil ik anderen me net zo behandelen als ik hen. Dat ze ook met echte interesse luisteren als ik met iets zit en dat ze ook voor me klaar staan als dat nodig is maar mijn ervaring is niet zo geweest en daardoor ben ik op slot gegaan.
zondag 11 januari 2009 om 01:12
Dat van bang zijn dat anderen je niet leuk genoeg vinden, of saai ofzo herken ik wel. Een beetje de boel willen verdoezelen of niet open zijn als gevolg van die gedachte. Ik denk dat het belangrijk is te beseffen dat jijzelf vooral degene moet zijn die jou leuk vindt (je brengt immers de meeste tijd met jezelf door) en ik denk dat het ook te maken heeft met zelfacceptatie. Daarbij is het fijn en minder vermoeiend om gewoon jezelf te kunnen zijn. En zou het ook niet fijn zijn als die ander jou aardig vindt om wie jij écht bent? Waarom zou dat niet kunnen? Jij hebt toch ook het liefst open en eerlijke mensen tegenover je? Gesloten mensen stoten vaak juist meer af. Met deze gedachte in je achterhoofd zou je kunnen proberen jezelf steeds meer telaten zien, door telkens iets meer van jezelf bloot te geven in gesprekken. Oefen desnoods voor de spiegel.
vrijdag 23 januari 2009 om 16:17
Ik begrijp je ook helemaal!
Ik zie dat er meer personen hier zijn die dit hebben, dus waarschijnlijk is het normaler dan je denkt en komen veel mensen heel zeker over, terwijl ze dat misschien niet zijn. Jij zelf dus misschien ook!
Maar goed, ik herken 't heel erg. Soms weet ik niet eens hoe dat moet om 'mezelf te zijn'. Ben nog steeds op zoek naar mijn "ik"...
Ik zie dat er meer personen hier zijn die dit hebben, dus waarschijnlijk is het normaler dan je denkt en komen veel mensen heel zeker over, terwijl ze dat misschien niet zijn. Jij zelf dus misschien ook!
Maar goed, ik herken 't heel erg. Soms weet ik niet eens hoe dat moet om 'mezelf te zijn'. Ben nog steeds op zoek naar mijn "ik"...
