Psyche
alle pijlers
Op vakantie gaan, ik vind het altijd spannend
vrijdag 15 juli 2022 om 21:13
Dit weekend gaan wij op vakantie, in Nederland voor 2 weken. Ik ga naar een plek waar ik als kind elk jaar kwam en waar ik met mijn eigen gezin ook al geregeld ben geweest. Mijn kinderen doe ik geen groter plezier en ook mijn man en ik genieten hier volop. So far so good....
De 2 dagen voor vertrek raak ik onrustig en gespannen. Door de onvoorspelbaarheid, en het loslaten van controle wat op vakantie gaan met zich meebrengt, voor mij. Ik vind op vakantie gaan erg leuk, ben 40 en ik doe dat al jaren, echter sinds ik kinderen heb is het anders. Ik heb een angststoornis en dat is tot uiting gekomen sinds ik moeder ben. Heel kort gezegd: mijn oudste (dochter) heeft mij heel erg mijn eigen jeugd laten zien. Zij is mijn spiegel en sinds ik haar heb kwam er van alles naar boven en werd ik automatisch teruggedrongen in de patronen die ik als kind heb ontwikkeld in mijn gezin van herkomst. Mijn vader was zeer onvoorspelbaar, verbale agressie, vanuit het niets enorme ruzies tussen mijn ouders waarin mijn vader ook dreigementen uitte naar mijn moeder. Ik ben hierdoor jarenlang heel vaak angstig geweest. Angstig dat 1 van mijn ouders weg zou gaan, dat mijn vader mijn moeder iets zou aandoen. Tegelijkertijd was ik als oudste bezig om mijn zusjes te beschermen, hadden wij een moeder die ons niet of nauwelijks troostte en heb ik er heel erg alleen gestoeid met alles wat er gebeurde. Ik heb me zo vaak alleen gevoeld en heb ik zoveel patronen ontwikkeld en me aangepast om de angst te onderdrukken en met dit gezinsleven om te gaan. Nu ben ik 40, therapiën gevolgd, hard gewerkt, en gebruik ik medicatie. Het gaat heel goed met mij en mijn gezin!
1 van mijn patronen is kiezen voor de veilige weg, zekerheid, controle en voorspelbaarheid. Op vakantie gaan betekent mijn veilige omgeving achterlaten en niet wetende wat er op die locatie elders allemaal kan gebeuren. En daar zit het hem in, ik ben altijd bang dat mijn kinderen iets overkomt op vakantie. Dat ik ergens ben er geen hulp op tijd is, dat niemand me hoort, dat er iets ergs gebeurt met de kinderen en ik er niets aan kan doen.
Zo vind ik ook een nachtje weg met alleen mijn man lastig, heel leuk, maar ook lastig. Want, mijn 1e gedachte (wat puur angst is): als wij een auto ongeluk krijgen onderweg zijn onze kinderen hun ouders kwijt.
Ik weet dat ook in mijn eigen huis, ons eigen dorp en allerlei andere plekken waarvan ik denk dat ze veilig zijn, er iets kan gebeuren. Daar ben ik echter helemaal niet zo mee bezig, mijn kinderen fietsen zelf naar school, spelen buiten en ik ben niet zo'n moeder die overbeschermd is. Ik ben eigenlijk heel nuchter.. En toch, als die vakantie dichtbij komt krijg ik stress, piekergedachten en hoewel ik in therapie veel geleerd heb blijft dit elke keer weer een ding.
Ik ga wel, ik ga het niet uit de weg, maar ik vind het moeilijk. Na 2 dagen op deze bekende bestemming zakt het verder weg en heb ik ook een fijne vakantie. Toch blijven de gedachten er altijd, en vind ik het weg zijn uit mijn eigen veilige omgeving lastig. Ik zou niet eens weten hoe ik ooit naar een bestemming moet die ik niet ken, iets wat ik wel graag zou willen en mijn kinderen ook. Als ik vakantie foto's op social media zie van mensen die ver weg zijn met hun kinderen denk ik "hoe dan"? Die vlucht, of die lange autoreis, hoe dan?
Ik wilde het zo kort voor vertrek graag delen, mijn man is er niet en ik wilde het graag opschrijven en ben heel benieuwd of mensen dit herkennen en hoe zij ermee omgaan.
De 2 dagen voor vertrek raak ik onrustig en gespannen. Door de onvoorspelbaarheid, en het loslaten van controle wat op vakantie gaan met zich meebrengt, voor mij. Ik vind op vakantie gaan erg leuk, ben 40 en ik doe dat al jaren, echter sinds ik kinderen heb is het anders. Ik heb een angststoornis en dat is tot uiting gekomen sinds ik moeder ben. Heel kort gezegd: mijn oudste (dochter) heeft mij heel erg mijn eigen jeugd laten zien. Zij is mijn spiegel en sinds ik haar heb kwam er van alles naar boven en werd ik automatisch teruggedrongen in de patronen die ik als kind heb ontwikkeld in mijn gezin van herkomst. Mijn vader was zeer onvoorspelbaar, verbale agressie, vanuit het niets enorme ruzies tussen mijn ouders waarin mijn vader ook dreigementen uitte naar mijn moeder. Ik ben hierdoor jarenlang heel vaak angstig geweest. Angstig dat 1 van mijn ouders weg zou gaan, dat mijn vader mijn moeder iets zou aandoen. Tegelijkertijd was ik als oudste bezig om mijn zusjes te beschermen, hadden wij een moeder die ons niet of nauwelijks troostte en heb ik er heel erg alleen gestoeid met alles wat er gebeurde. Ik heb me zo vaak alleen gevoeld en heb ik zoveel patronen ontwikkeld en me aangepast om de angst te onderdrukken en met dit gezinsleven om te gaan. Nu ben ik 40, therapiën gevolgd, hard gewerkt, en gebruik ik medicatie. Het gaat heel goed met mij en mijn gezin!
1 van mijn patronen is kiezen voor de veilige weg, zekerheid, controle en voorspelbaarheid. Op vakantie gaan betekent mijn veilige omgeving achterlaten en niet wetende wat er op die locatie elders allemaal kan gebeuren. En daar zit het hem in, ik ben altijd bang dat mijn kinderen iets overkomt op vakantie. Dat ik ergens ben er geen hulp op tijd is, dat niemand me hoort, dat er iets ergs gebeurt met de kinderen en ik er niets aan kan doen.
Zo vind ik ook een nachtje weg met alleen mijn man lastig, heel leuk, maar ook lastig. Want, mijn 1e gedachte (wat puur angst is): als wij een auto ongeluk krijgen onderweg zijn onze kinderen hun ouders kwijt.
Ik weet dat ook in mijn eigen huis, ons eigen dorp en allerlei andere plekken waarvan ik denk dat ze veilig zijn, er iets kan gebeuren. Daar ben ik echter helemaal niet zo mee bezig, mijn kinderen fietsen zelf naar school, spelen buiten en ik ben niet zo'n moeder die overbeschermd is. Ik ben eigenlijk heel nuchter.. En toch, als die vakantie dichtbij komt krijg ik stress, piekergedachten en hoewel ik in therapie veel geleerd heb blijft dit elke keer weer een ding.
Ik ga wel, ik ga het niet uit de weg, maar ik vind het moeilijk. Na 2 dagen op deze bekende bestemming zakt het verder weg en heb ik ook een fijne vakantie. Toch blijven de gedachten er altijd, en vind ik het weg zijn uit mijn eigen veilige omgeving lastig. Ik zou niet eens weten hoe ik ooit naar een bestemming moet die ik niet ken, iets wat ik wel graag zou willen en mijn kinderen ook. Als ik vakantie foto's op social media zie van mensen die ver weg zijn met hun kinderen denk ik "hoe dan"? Die vlucht, of die lange autoreis, hoe dan?
Ik wilde het zo kort voor vertrek graag delen, mijn man is er niet en ik wilde het graag opschrijven en ben heel benieuwd of mensen dit herkennen en hoe zij ermee omgaan.
vrijdag 15 juli 2022 om 21:29
Oh ja, heel herkenbaar. Ik heb dat ook en laat daardoor ook veel dingen. Heel lastig.
Ik probeer er meestal maar niet teveel aan te denken en regel dan de belangrijke en praktische zaken. Ik bereid me dan graag goed voor op de reis bijv. Beetje controle over de situatie ipv meegaan in nare gedachten.
Ik probeer er meestal maar niet teveel aan te denken en regel dan de belangrijke en praktische zaken. Ik bereid me dan graag goed voor op de reis bijv. Beetje controle over de situatie ipv meegaan in nare gedachten.
vrijdag 15 juli 2022 om 21:38
Wat knap dat je toch gaat!
Hoe lukt het je dit toch te doen?
Zou het, met de wetenschap dat je het bij deze bestemming ook kan en na startup kan genieten, een experiment kunnen zijn om een keer een vakantie op een andere plek in Nederland te boeken?
Het lukt je tenslotte al jaren om ondanks de angst en nare gevoelens toch te gaan, en er uiteindelijk van te genieten.
Hoe lukt het je dit toch te doen?
Zou het, met de wetenschap dat je het bij deze bestemming ook kan en na startup kan genieten, een experiment kunnen zijn om een keer een vakantie op een andere plek in Nederland te boeken?
Het lukt je tenslotte al jaren om ondanks de angst en nare gevoelens toch te gaan, en er uiteindelijk van te genieten.
vrijdag 15 juli 2022 om 21:41
Ik heb daar mijn hele leven al last van....heimwee was het toen. Onderhand weet ik dat het geen 'verlangen' naar huis is, maar een 'verlangen' naar controle en voorspelbaarheid. Op die twee doe ik het het beste ![:-]](./../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Vakantie ook zo, helemaal voorpret en dan 1 a 2 dagen van tevoren de gedachte "waarom heb ik ooit gedacht dat dit een goed idee is?" . Eenmaal op plaats van bestemming probeer ik de controle te houden door een schema te maken van wanneer we naar welke bezienswaardigheid gaan. Ook kijk ik tegenwoordig vooraf met google maps en streetview hoe alles eruit ziet en waar restaurants/winkels/etc zijn. Ik wil wel wat van de wereld zien, maar de fijnste dag is de dag wanneer ik weer naar huis ga. Ik ga weinig op vakantie trouwens
Vakantie ook zo, helemaal voorpret en dan 1 a 2 dagen van tevoren de gedachte "waarom heb ik ooit gedacht dat dit een goed idee is?" . Eenmaal op plaats van bestemming probeer ik de controle te houden door een schema te maken van wanneer we naar welke bezienswaardigheid gaan. Ook kijk ik tegenwoordig vooraf met google maps en streetview hoe alles eruit ziet en waar restaurants/winkels/etc zijn. Ik wil wel wat van de wereld zien, maar de fijnste dag is de dag wanneer ik weer naar huis ga. Ik ga weinig op vakantie trouwens
"I love not Man the less, but Nature more..."
vrijdag 15 juli 2022 om 21:54
Ja helaas erg herkenbaar, daarbij heb ik ook heimwee maar tegelijkertijd hou ik erg van op vakantie gaan en nieuwe plekken ontdekken.
Wat mij helpt is het terugdenken aan alle keren dat ik door de angst heen ben gegaan en toch die mooie vakantiereizen heb kunnen maken. Zowel nu met mijn gezin en soms met man alleen, als ook in mijn eentje in het verleden en nog weer langer geleden met exvriendjes.
Momenteel worden mijn angsten extra getriggerd doordat ik aan het postcovidsyndroom lijd. Het bedenken waarheen, boeken, inpakken en het reizen op zich kost me ontzettend veel energie. Ik raak heel snel overprikkeld. Gelukkig hebben wij er al een vliegvakantie op zitten en toen had ik luchthaven assistentie en op locatie een scootmobiel. Hierdoor durfde ik het aan en het was erg fijn om even weg te zijn.
Komende vakantie gaan we met de auto naar Frankrijk, normaal trokken we dan rond met de tent en af en toe een b&b of hotel, nu hebben we 2 weken een stacaravan geboekt op een kleine camping. We gaan nog op zwarte zaterdag ook
daar kan ik me wel druk om maken en ook nu de bosbranden. Maar alsnog vind ik het te fijn om even weg te zijn dat ik de angsten doorsta en wel ga. Man weet dat ik de hele week bezig ben met koffers en tassen en lijstjes en accepteert het. En zelf heb ik het inmiddels ook geaccepteerd, ik ben gewoon graag goed voorbereid denk ik maar.
Mijn vakantie lijstjes heb ik in de To Do app, dan kun je ze eindeloos hergebruiken en je hoeft niet elke keer opnieuw je lijstje te maken. Ik heb ook een lijstje met dingen die we niet moeten vergeten vóór vertrek thuis (ramen dicht wc kleppen dicht vuilnisbakken leeg etc dat soort dingen)
Hierdoor kan ik het tegenwoordig steeds beter loslaten. En wat me ook helpt, is dat ik mijn ogen heb laten laseren. Heel gek maar psychisch heeft me dat echt onafhankelijker gemaakt, lastig uit te leggen maar ik voel me vrijer ofzo. Misschien helpt de herkenning je wat, goed en fijn dat je dit topic hebt geopend want merk dat ik het ook fijn vind om dit zo op te schrijven!
Wat mij helpt is het terugdenken aan alle keren dat ik door de angst heen ben gegaan en toch die mooie vakantiereizen heb kunnen maken. Zowel nu met mijn gezin en soms met man alleen, als ook in mijn eentje in het verleden en nog weer langer geleden met exvriendjes.
Momenteel worden mijn angsten extra getriggerd doordat ik aan het postcovidsyndroom lijd. Het bedenken waarheen, boeken, inpakken en het reizen op zich kost me ontzettend veel energie. Ik raak heel snel overprikkeld. Gelukkig hebben wij er al een vliegvakantie op zitten en toen had ik luchthaven assistentie en op locatie een scootmobiel. Hierdoor durfde ik het aan en het was erg fijn om even weg te zijn.
Komende vakantie gaan we met de auto naar Frankrijk, normaal trokken we dan rond met de tent en af en toe een b&b of hotel, nu hebben we 2 weken een stacaravan geboekt op een kleine camping. We gaan nog op zwarte zaterdag ook
daar kan ik me wel druk om maken en ook nu de bosbranden. Maar alsnog vind ik het te fijn om even weg te zijn dat ik de angsten doorsta en wel ga. Man weet dat ik de hele week bezig ben met koffers en tassen en lijstjes en accepteert het. En zelf heb ik het inmiddels ook geaccepteerd, ik ben gewoon graag goed voorbereid denk ik maar. Mijn vakantie lijstjes heb ik in de To Do app, dan kun je ze eindeloos hergebruiken en je hoeft niet elke keer opnieuw je lijstje te maken. Ik heb ook een lijstje met dingen die we niet moeten vergeten vóór vertrek thuis (ramen dicht wc kleppen dicht vuilnisbakken leeg etc dat soort dingen)
Hierdoor kan ik het tegenwoordig steeds beter loslaten. En wat me ook helpt, is dat ik mijn ogen heb laten laseren. Heel gek maar psychisch heeft me dat echt onafhankelijker gemaakt, lastig uit te leggen maar ik voel me vrijer ofzo. Misschien helpt de herkenning je wat, goed en fijn dat je dit topic hebt geopend want merk dat ik het ook fijn vind om dit zo op te schrijven!
vrijdag 15 juli 2022 om 22:10
Ik ga omdat ik weet dat niet gaan de oplossing niet is. Ik wil ook graag op vakantie, die tijd met m'n man en kinderen vind ik heel fijn. Het niets moeten, lui zijn, dat lukt me thuis niet.TeamAvocado schreef: ↑15-07-2022 21:38Wat knap dat je toch gaat!
Hoe lukt het je dit toch te doen?
Zou het, met de wetenschap dat je het bij deze bestemming ook kan en na startup kan genieten, een experiment kunnen zijn om een keer een vakantie op een andere plek in Nederland te boeken?
Het lukt je tenslotte al jaren om ondanks de angst en nare gevoelens toch te gaan, en er uiteindelijk van te genieten.
4 jaar geleden gingen we met de hele familie op vakantie naar het buitenland, dat was voor mij vreselijk. Dat doe ik nooit meer!
vrijdag 15 juli 2022 om 22:16
Ik ben ook van de lijstjes en goed voorbereid zijn. En zeg meestal "vakantie is fijn, naar huis gaan nog fijner" 
Ik zal nooit zomaar op de bonnefooi ergens naartoe gaan, terwijl ik dat stiekem wel heel graag zou willen. Ik ben ook heel kieskeurig in de accommodatie die we boeken, eigenlijk regel ik gewoon alles. Man vind het prima, hij weet ook dat ik dit nodig heb.
Fijn om dit gedeeld te hebben en te lezen dat ik niet de enige ben. Dat stelt me ergens gerust ofzo
Ik zal nooit zomaar op de bonnefooi ergens naartoe gaan, terwijl ik dat stiekem wel heel graag zou willen. Ik ben ook heel kieskeurig in de accommodatie die we boeken, eigenlijk regel ik gewoon alles. Man vind het prima, hij weet ook dat ik dit nodig heb.
Fijn om dit gedeeld te hebben en te lezen dat ik niet de enige ben. Dat stelt me ergens gerust ofzo
vrijdag 15 juli 2022 om 22:37
Heb jij het ook richting je kinderen of gaat het meer om jezelf? Ik denk niet veel na over wat mijzelf of mijn man kan gebeuren, maar wel mijn kinderen. Ik ging vroeger, voordat ik kinderen had, geregeld vliegen naar zonnige bestemmingen in Europa, verder weg durfde ik toen ook niet. Die vakanties waren heerlijk, deed ik gewoon. Maar sinds ik kinderen heb...pfffHobbeltVerder schreef: ↑15-07-2022 22:31Goed motto en helemaal mee eens, haha.
Ow ja vakantie met familie, de horror! Doe ik ook niet meer. Ben ook een beetje veeleisend qua accommodatie.
vrijdag 15 juli 2022 om 22:38
vrijdag 15 juli 2022 om 22:41
Mijn kind is pas 4 en geen grote durfal, dus ik denk dat die angst misschien nog komt.newspaper schreef: ↑15-07-2022 22:37Heb jij het ook richting je kinderen of gaat het meer om jezelf? Ik denk niet veel na over wat mijzelf of mijn man kan gebeuren, maar wel mijn kinderen. Ik ging vroeger, voordat ik kinderen had, geregeld vliegen naar zonnige bestemmingen in Europa, verder weg durfde ik toen ook niet. Die vakanties waren heerlijk, deed ik gewoon. Maar sinds ik kinderen heb...pfff
Wel om mijn man, als hij weer eens ergens over rotsen klautert of in mijn ogen te dicht bij een afgrond gaat staan. Dan sta ik doodsangsten uit.
Verder gebiedt eerlijkheid me te zeggen dat ik sinds mijn PCS antidepressiva slik en die helpen ook vrij goed tegen mijn angsten.
vrijdag 15 juli 2022 om 22:42
Wat vind jij dan zo stressvol en verschrikkelijk?
vrijdag 15 juli 2022 om 22:43
Oh ja die herken ik ook, ik slik sinds een jaar antidepressiva en dat had ik 10 jaar eerder moeten doenHobbeltVerder schreef: ↑15-07-2022 22:41Mijn kind is pas 4 en geen grote durfal, dus ik denk dat die angst misschien nog komt.
Wel om mijn man, als hij weer eens ergens over rotsen klautert of in mijn ogen te dicht bij een afgrond gaat staan. Dan sta ik doodsangsten uit.
Verder gebiedt eerlijkheid me te zeggen dat ik sinds mijn PCS antidepressiva slik en die helpen ook vrij goed tegen mijn angsten.
vrijdag 15 juli 2022 om 22:44
Mijn vriendin noemt dat vertrekstress. Dat vind ik wel een mooi woord en volgens mij past het ook bij jou.
Helpen lijstjes je?
vrijdag 15 juli 2022 om 22:45
Het inpakken. Het reizen (ik vind zowel vliegen als met de auto eng). Bang zijn dat de accommodatie toch niks is. En nu ook bang zijn om op vakantie ziek te worden. ‘Gelukkig’ testten man en ik vanmiddag allebei positief, dus hopelijk hebben we het net achter de rug als we over 10 dagen vertrekken.
vrijdag 15 juli 2022 om 23:10
Herkenbaar.Griebus67 schreef: ↑15-07-2022 22:45Het inpakken. Het reizen (ik vind zowel vliegen als met de auto eng). Bang zijn dat de accommodatie toch niks is. En nu ook bang zijn om op vakantie ziek te worden. ‘Gelukkig’ testten man en ik vanmiddag allebei positief, dus hopelijk hebben we het net achter de rug als we over 10 dagen vertrekken.
Ik vind autorijden leuk en doe ik veel, ik rij gerust zo een eind weg zonder 1x na te denken wat er kan gebeuren. Dat komt misschien omdat ik dan alleen rij en ik vind dat ik goed kan autorijden. Op vakantie gaan met de kinderen...komen er allerlei angstige gedachten over mogelijk dingen die onderweg kunnen gebeuren. Dan is in mijn beleving de kans op een ongeval groot terwijl ik daar niet over nadenk als ik alleen rij. Als ik met de kinderen hier in de buurt auto rij heb ik er ook weinig tot geen last van. Maar als ik verder weg moet met ze wel.
Dat is toch idioot. Ik vind vliegen ook vreselijk sinds ik kinderen heb, dat vind ik eng
zaterdag 16 juli 2022 om 08:33
Ik herken het wel deels. Voordat ik een kind had ging ik zonder met mn ogen te knipperen naar de andere kant van de wereld en de eerste keer naar een Landal Park met kind stond ik hyperventilerend de inpaklijst te driedubbel checken. Bezorgdheid krijg je gratis bij je kinderen. Ik vind het wel makkelijker worden nu hij ouder wordt en niet meer gelijk een sloot in rent. Ik vind lang onderweg met kind ook wel stressvol. Maar dat heeft dan meer te maken met dat hij zich gaat vervelen en lastig doen dan dat er iets kan gebeuren. Onze familie vakantie bestemmingen zijn ook niet zo spannend, dat scheelt.
zaterdag 16 juli 2022 om 09:11
Herkenbaar maar dan vanuit mijn ass.
Ik pieker me suf en het feit dat ik niks kan visualiseren omdat ik niet weet hoe het eruit ziet maakt me onrustig. Dus probeer ik mijn gedachten te richten op iets wat ik nog enigszins kan controleren: wat gaat er in de koffer.
Ik hou me vast aan de gedachte dat wanneer ik eenmaal echt wegga (de trein in stap) de spanning al beduidend lager is.
Ik vind elk nachtje logeren al een ding, maar de wetenschap dat ik het vast wel leuk ga hebben maakt dat ik toch dingen onderneem.
Ook het feit dat de kinderen het ervaren als een avontuur en ik daarin mee probeer te gaan maakt de spanning vooraf draaglijk.
Toch vraag ik me elke keer weer af wat ik mezelf aandoe
Ik pieker me suf en het feit dat ik niks kan visualiseren omdat ik niet weet hoe het eruit ziet maakt me onrustig. Dus probeer ik mijn gedachten te richten op iets wat ik nog enigszins kan controleren: wat gaat er in de koffer.
Ik hou me vast aan de gedachte dat wanneer ik eenmaal echt wegga (de trein in stap) de spanning al beduidend lager is.
Ik vind elk nachtje logeren al een ding, maar de wetenschap dat ik het vast wel leuk ga hebben maakt dat ik toch dingen onderneem.
Ook het feit dat de kinderen het ervaren als een avontuur en ik daarin mee probeer te gaan maakt de spanning vooraf draaglijk.
Toch vraag ik me elke keer weer af wat ik mezelf aandoe
This is not kosher!
zaterdag 16 juli 2022 om 09:48
Het lijkt er een beetje op dat je kinderen je een reden geven om angstig te mogen zijn. Heb je wel eens geprobeerd om een anti-depressiva te nemen voor je angsten en therapie? Ik denk dat het jouw leven en die van je kinderen een stuk leuker maakt. Dat het na de geboorte van je kinderen is begonnen kan gewoon een stukje hormonale verwarring zijn die nooit is opgelost. Tijdelijk een AD slikken kan het allemaal weer een beetje op de rit krijgen want het lijkt me verschrikkelijk als je niet echt kan genieten van je kinderen maar het angstgevoel overheerst.
zaterdag 16 juli 2022 om 10:21
Fijn topic, want ik mijn omgeving lijkt iedereen af te tellen naar zijn vakantie en kan niet wachten om te gaan!
Hier is vakantie spanning/stress ook heel herkenbaar. Ik heb ook een angststoornis, die erger wordt voor we op vakantie gaan (trouwens, ik heb t vaker, als er ergens heen gaan, de spanning voordat we gaan). Ik begon net op te schrijven welke angsten er dan allemaal komen kijken, maar mijn bericht werd erg lang
, dus dat doe ik maar niet.
Ik kreeg ergens in een ander topic de tip om nog eens naar de plaatjes van mijn accomodatie te kijken en me te herinneren waarom ik hiervoor gekozen heb. En ik moet zeggen, de vakantie zin komt weer wat op gang. Verder laat ik t er maar zoveel mogelijk zijn, ik probeer te accepteren dat dit bij me hoort op dit moment en probeer mezelf er niet om te veroordelen. Fijne vakantie voor iedereen!
Hier is vakantie spanning/stress ook heel herkenbaar. Ik heb ook een angststoornis, die erger wordt voor we op vakantie gaan (trouwens, ik heb t vaker, als er ergens heen gaan, de spanning voordat we gaan). Ik begon net op te schrijven welke angsten er dan allemaal komen kijken, maar mijn bericht werd erg lang
, dus dat doe ik maar niet. Ik kreeg ergens in een ander topic de tip om nog eens naar de plaatjes van mijn accomodatie te kijken en me te herinneren waarom ik hiervoor gekozen heb. En ik moet zeggen, de vakantie zin komt weer wat op gang. Verder laat ik t er maar zoveel mogelijk zijn, ik probeer te accepteren dat dit bij me hoort op dit moment en probeer mezelf er niet om te veroordelen. Fijne vakantie voor iedereen!
zaterdag 16 juli 2022 om 11:40
Wat heerlijk zo'n topic vol gelijk gestemden!
Ik voelde me altijd een vreemde eend in de bijt omdat ik nooit de behoefte heb gevoeld om te backpacken of eens lekker avontuurlijk rond te trekken op de bonnefooi. Die angst is bij mij ook beter onder controle met antidepressiva, rumineren stopt en de fysieke reacties (bonzend hart en adrenaline die door mijn lijf giert) is ook nauwelijks aanwezig.
Ik voelde me altijd een vreemde eend in de bijt omdat ik nooit de behoefte heb gevoeld om te backpacken of eens lekker avontuurlijk rond te trekken op de bonnefooi. Die angst is bij mij ook beter onder controle met antidepressiva, rumineren stopt en de fysieke reacties (bonzend hart en adrenaline die door mijn lijf giert) is ook nauwelijks aanwezig.
This is not kosher!
zaterdag 16 juli 2022 om 13:35
Hoi, ik heb ook een angststoornis en ik snap je gevoelens. Ik ben ondanks de angst ooit 4,5 maand naar Australië en Nieuw-Zeeland geweest, met een backpack in mijn eentje.
Enerzijds kan je voor jezelf dingen bedenken zoals; wat is het ergste wat kan gebeuren en wat kan ik dan doen. Gebeurt er iets met kinderen, dan neem je je telefoon mee. Toen ik op wereldreis was dacht ik vaak "als ik ziek word kan ik daar ook in een bed liggen en bel ik gewoon extra naar huis" of "als het echt niet gaat ben ik in 48 uur weer thuis". En je kan een mantra verzinnen wat je in je hoofd kan herhalen als je het spannend vindt, bijvoorbeeld "over twee dagen ben ik dit vergeten want dat is het wel leuk".
Verder denk ik ook dat je moet bedenken dat er zowel thuis als ergens anders altijd iets mis kan gaan. Dat is het leven. Denken dat je je leven controleren en beheersen is natuurlijk gedeeltelijk irrationeel; je kan niet alles zelf in handen houden. "Life is what happens when you start making other plans". Maar ook als het misgaat, is dat niet erg, want overal is een oplossing voor.
Door niet te gaan, hou je natuurlijk je angsten in stand, dus het is supergoed dat je wel gaat. Anderzijds: Ik denk wel dat als het zoveel emoties oproept, dat een psych en ondersteundende medicatie wel fijn is. Als het zoveel herinneringen aan vroeger oproept en patronen zo weer blootlegt, dan moet je daar natuurlijk iets mee. Voor jezelf, maar ook voor je gezin. Je schrijft wel dat het heel goed gaat met jou en je gezin, maar als je zo'n topic opent als je man er niet is en je gevoelens alle kanten op gaan, lijkt het me dat er nog werk aan de winkel is. En dat is niet erg. Kijk, forummers kunnen je zeker supporten, maar via een beeldscherm gaan wij je niet van je angsten afhelpen. Zoek hulp die je echt verder helpt.
En weet ook: ik ben superbeschermend opgevoed, wat op het moment zelf natuurlijk heerlijk was, maar daardoor ben ik nu wel bang voor van alles. Ik zou graag hebben geleerd hoe je kan vallen en weer opstaan. Weerbaarheid in plaats van beschermd.
Enerzijds kan je voor jezelf dingen bedenken zoals; wat is het ergste wat kan gebeuren en wat kan ik dan doen. Gebeurt er iets met kinderen, dan neem je je telefoon mee. Toen ik op wereldreis was dacht ik vaak "als ik ziek word kan ik daar ook in een bed liggen en bel ik gewoon extra naar huis" of "als het echt niet gaat ben ik in 48 uur weer thuis". En je kan een mantra verzinnen wat je in je hoofd kan herhalen als je het spannend vindt, bijvoorbeeld "over twee dagen ben ik dit vergeten want dat is het wel leuk".
Verder denk ik ook dat je moet bedenken dat er zowel thuis als ergens anders altijd iets mis kan gaan. Dat is het leven. Denken dat je je leven controleren en beheersen is natuurlijk gedeeltelijk irrationeel; je kan niet alles zelf in handen houden. "Life is what happens when you start making other plans". Maar ook als het misgaat, is dat niet erg, want overal is een oplossing voor.
Door niet te gaan, hou je natuurlijk je angsten in stand, dus het is supergoed dat je wel gaat. Anderzijds: Ik denk wel dat als het zoveel emoties oproept, dat een psych en ondersteundende medicatie wel fijn is. Als het zoveel herinneringen aan vroeger oproept en patronen zo weer blootlegt, dan moet je daar natuurlijk iets mee. Voor jezelf, maar ook voor je gezin. Je schrijft wel dat het heel goed gaat met jou en je gezin, maar als je zo'n topic opent als je man er niet is en je gevoelens alle kanten op gaan, lijkt het me dat er nog werk aan de winkel is. En dat is niet erg. Kijk, forummers kunnen je zeker supporten, maar via een beeldscherm gaan wij je niet van je angsten afhelpen. Zoek hulp die je echt verder helpt.
En weet ook: ik ben superbeschermend opgevoed, wat op het moment zelf natuurlijk heerlijk was, maar daardoor ben ik nu wel bang voor van alles. Ik zou graag hebben geleerd hoe je kan vallen en weer opstaan. Weerbaarheid in plaats van beschermd.
zaterdag 16 juli 2022 om 15:02
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
