Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 12 februari 2009 om 15:14
Hee lieverds.
Pink wat een wijze woorden. Ben het helemaal met je eens, wat je allemaal zegt tegen Loving Life. (f) Hoe is het met je?
Loving Life, bekijk even je overtuigende posts weer. Daarin heb je het namelijk heel goed door! Wat EV ook zegt, je zal altijd een beetje wiebelen (welk mens niet), maar laat het neerhalende en slechte gevoel niet winnen. Ik denk dat jij uiteindelijk heel goed weet wat je waard bent. Haal jezelf alsjeblieft niet zo onderuit.
EV, ik denk dat jij (zonder dat je het zelf misschien weet) ontzettend op bent gaan staan de laatste tijd. Hier ben ik! En ik ben nu op! Hoe knap is dat, als je dat nooit hebt geleerd, nooit hebt gekund. Nooit de basisbehoefte gehad van pure liefde. Lieverd natuurlijk heb je het nu vreeslijk moeilijk. Het moet eruit! Ontzettend dapper dat je er iets mee wilt gaan doen en dat je je verdriet durft toe te laten. Heb je op het andere topic gelezen. Je komt idd anders over. Je bent enorm aan het groeien.
Maar dat doet pijn nu, verschrikkelijk veel pijn. Ik denk aan je EV
Liefs voor allemaal!
Pink wat een wijze woorden. Ben het helemaal met je eens, wat je allemaal zegt tegen Loving Life. (f) Hoe is het met je?
Loving Life, bekijk even je overtuigende posts weer. Daarin heb je het namelijk heel goed door! Wat EV ook zegt, je zal altijd een beetje wiebelen (welk mens niet), maar laat het neerhalende en slechte gevoel niet winnen. Ik denk dat jij uiteindelijk heel goed weet wat je waard bent. Haal jezelf alsjeblieft niet zo onderuit.
EV, ik denk dat jij (zonder dat je het zelf misschien weet) ontzettend op bent gaan staan de laatste tijd. Hier ben ik! En ik ben nu op! Hoe knap is dat, als je dat nooit hebt geleerd, nooit hebt gekund. Nooit de basisbehoefte gehad van pure liefde. Lieverd natuurlijk heb je het nu vreeslijk moeilijk. Het moet eruit! Ontzettend dapper dat je er iets mee wilt gaan doen en dat je je verdriet durft toe te laten. Heb je op het andere topic gelezen. Je komt idd anders over. Je bent enorm aan het groeien.
Maar dat doet pijn nu, verschrikkelijk veel pijn. Ik denk aan je EV
Liefs voor allemaal!
donderdag 12 februari 2009 om 19:02
donderdag 12 februari 2009 om 19:42
quote:pink11 schreef op 12 februari 2009 @ 19:22:
[...]
Hoi Sterretjee,
Qua verwerkingsproces gaat het goed, weer allerlei inzichten enzo. Ik heb het idee dat de cirkel rond is (klink ik nu alsof ik in een bejaartehuis zit? Er zijn natuurlijk nog meerdere cirkels die ik nog rond wil hebben ).
Anyway, het lijkt alsof ik alles nu kan overzien en dat het allemaal klopt. Als ik kijk naar mijn jeugd, en naar de dingen die mij overkwamen doordat ik geen basis had, en hoe ik na een reeks traumatische ervaringen de conclusie had getrokken dat mensen onveilig waren en ik mezelf niet mocht vertrouwen.
Wat heerlijk voor je, dat je de dingen kan overzien. Je kan het als het ware een plekje geven nu. Het klinkt altijd zo cliche maar dat is toch altijd het doel. Het een plek geven. Weten waar dingen vandaan komen. Weten wanneer je (bijna) over je grens gaat. Fijn dat je jezelf weer leert te vertrouwen. Niet opgeven he!
k had daarna wat ik in mijn jeugd had meegemaakt verwerkt, en kon me toen weer openstellen voor de wereld en de mens. Ging erg lang goed, maar toen overkwam me dat met die therapeute. Het kwam dubbel hard aan omdat het een bevestiging was van waar ik als kind bang voor was, dat mensen levensgevaarlijk konden zijn en ik mezelf niet mocht vertrouwen. Het voelde als de grand finale, de genadeklap. Ik ben wel eens bang geweest dat ik het nooit zou kunnen verwerken.
Misschien was ik onbewust nóg banger voor wat er zou gebeuren als ik het zou kunnen verwerken, want, wat zou me dán gebeuren? Misschien was ik er nu nog relatief goed afgekomen. Die angst heeft me erg tegengehouden, ook onbewust.
Heel logisch. Angst kan je in zoveel beperken. Angst is naar.
Ik zag wel de rode draad; dingen die me als kind waren overkomen, konden gebeuren omdat ik bepaalde vaardigheden miste (vooral het grenzen trekken!) en hetzelfde gebeurde dus weer bij de therapeute. En daarom werd het wantrouwen in mezelf dubbel zo groot. En dat voelde voor mij beangstigend en kwetsbaar.
Aan de andere kant weet ik dat ik het in me heb. Soms reageer ik direct als iets niet goed voelt, desnoods met een: "Hooooo, jij gaat over mijn grens!" (hoezo geen grenzen kunnen afbakenen , desnoods met de botte bijl.) Het heef me wel eens verbaasde blikken opgeleverd, maar ook veel respect. (en daarmee ook de bevestiging dat het mag, grenzen trekken, en zelfs wordt gewaardeerd.)
Moet erom glimlachen. Heb bewondering voor je. Haha wauw! Echt heel erg goed. Je zult inderdaad zien dat je daar uiteindelijk alleen maar respect mee wint. Rare blikken zullen altijd blijven, maar je hoeft gelukkig niet iedereen te vriend houden.
Vanmorgen besefte ik dat alles wat ik nodig heb gewoon in me heb. Alles is al aanwezig, ik hoef het alleen maar op de juiste manier te gebruiken. Wat fijn Pink. Ben ervan overtuigd dat je dit gaat lukken. Dat meen ik. Wauw hoe doe je dat toch.. Je zegt het zo verschrikkelijk mooi. Er straalt veel intelligentie, zelfvertrouwen en levenslust uit jou tekst.
En daarmee besef ik dat alles wat ik in het verleden nodig had om die nare dingen niet te laten gebeuren, ook in me heb! En dat voelt veilig. Eindelijk. Het is je van harte gegund.
Ook al weet ik nu dat ik het in me heb grenzen af te bakenen, zijn er nog wel wat leerpunten. Tuurlijk, die zullen er altijd blijven. Wees blij dat er nog wat te leren valt. In sommige situaties doe ik het heel goed, maar in andere situaties weet ik gewoon niet zo goed wat mag (iets in mij zegt dat op het gebied van grenzen trekken alles mag (?) Is dat zo?). Wat ik wel weet is dat ik altijd direct voel waar mijn grens is, dat deel is heel erg intact.
Vind ik een lastige.'Wat mag?' Ik denk dat jij jezelf er wel op kan vertrouwen dat je dit kunt aanvoelen. En oefening baart kunst. Het hoeft niet altijd goed. Er zullen situaties komen waarin je misschien te vroeg of te snel ''HO'' zult roepen en soms te laat. Dit geeft niks, hier leer je van. Vertrouw op je gevoel, je kent je grens. Dat scheelt al zo verschrikkelijk veel. Ik ben me nog totaal niet bewust van mijn grenzen. Daarom zit ik nu in zware depressie. Omdat ik gewoon helemaal op ben van dat constant op mn tenen lopen. Maar goed..
Wat ik wil zeggen, vertrouw op jezelf maar blijf wel down to earth.
Lichamelijk voel ik me rot (even over klagen). Ik werd zaterdag wakker met een behoorlijke peesontsteking in mijn arm, en ik ben er nog ziek van. Klam, koud en erg moe. Mijn lichaam reageert nogal heftig op infecties.
Ik geloof dat geestelijk en lichamelijk erg dicht bij elkaar liggen. Het moet eruit. Hoop dat het snel beter gaat.
Maar die infectie gaat wel weer over, en voor de rest ben ik op de goede weg. Dat ben je zeker!
Lang verhaal, he? Als antwoord op "hoe gaat het ermee" krijg je ineens een uitgebreide samenvatting van mijn leven tot nu toe.
En hoe gaat het met jou? In maart begint jouw therapie, he? (als ik me dat goed herinner )
Haha ja dat heb je goed onthouden! Vind het persoonlijk ontzettend lang duren.. Kan bijna niet meer wachten. Ik loop ontzettend vast en heb echt hulp nodig. Maar goed, als je het zo stelt 'wacht' ik eigenlijk mn hele leven al, dus die paar weekjes kunnen er vast nog wel bij.
Fijne avond
Ik ga vanavond verder lezen in het boek "jezelf en de ander" wat hier al genoemd werd. Het gaat over grenzen. Ik vind het interessant, maar sommige stukken ook errug taai.
[...]
Hoi Sterretjee,
Qua verwerkingsproces gaat het goed, weer allerlei inzichten enzo. Ik heb het idee dat de cirkel rond is (klink ik nu alsof ik in een bejaartehuis zit? Er zijn natuurlijk nog meerdere cirkels die ik nog rond wil hebben ).
Anyway, het lijkt alsof ik alles nu kan overzien en dat het allemaal klopt. Als ik kijk naar mijn jeugd, en naar de dingen die mij overkwamen doordat ik geen basis had, en hoe ik na een reeks traumatische ervaringen de conclusie had getrokken dat mensen onveilig waren en ik mezelf niet mocht vertrouwen.
Wat heerlijk voor je, dat je de dingen kan overzien. Je kan het als het ware een plekje geven nu. Het klinkt altijd zo cliche maar dat is toch altijd het doel. Het een plek geven. Weten waar dingen vandaan komen. Weten wanneer je (bijna) over je grens gaat. Fijn dat je jezelf weer leert te vertrouwen. Niet opgeven he!
k had daarna wat ik in mijn jeugd had meegemaakt verwerkt, en kon me toen weer openstellen voor de wereld en de mens. Ging erg lang goed, maar toen overkwam me dat met die therapeute. Het kwam dubbel hard aan omdat het een bevestiging was van waar ik als kind bang voor was, dat mensen levensgevaarlijk konden zijn en ik mezelf niet mocht vertrouwen. Het voelde als de grand finale, de genadeklap. Ik ben wel eens bang geweest dat ik het nooit zou kunnen verwerken.
Misschien was ik onbewust nóg banger voor wat er zou gebeuren als ik het zou kunnen verwerken, want, wat zou me dán gebeuren? Misschien was ik er nu nog relatief goed afgekomen. Die angst heeft me erg tegengehouden, ook onbewust.
Heel logisch. Angst kan je in zoveel beperken. Angst is naar.
Ik zag wel de rode draad; dingen die me als kind waren overkomen, konden gebeuren omdat ik bepaalde vaardigheden miste (vooral het grenzen trekken!) en hetzelfde gebeurde dus weer bij de therapeute. En daarom werd het wantrouwen in mezelf dubbel zo groot. En dat voelde voor mij beangstigend en kwetsbaar.
Aan de andere kant weet ik dat ik het in me heb. Soms reageer ik direct als iets niet goed voelt, desnoods met een: "Hooooo, jij gaat over mijn grens!" (hoezo geen grenzen kunnen afbakenen , desnoods met de botte bijl.) Het heef me wel eens verbaasde blikken opgeleverd, maar ook veel respect. (en daarmee ook de bevestiging dat het mag, grenzen trekken, en zelfs wordt gewaardeerd.)
Moet erom glimlachen. Heb bewondering voor je. Haha wauw! Echt heel erg goed. Je zult inderdaad zien dat je daar uiteindelijk alleen maar respect mee wint. Rare blikken zullen altijd blijven, maar je hoeft gelukkig niet iedereen te vriend houden.
Vanmorgen besefte ik dat alles wat ik nodig heb gewoon in me heb. Alles is al aanwezig, ik hoef het alleen maar op de juiste manier te gebruiken. Wat fijn Pink. Ben ervan overtuigd dat je dit gaat lukken. Dat meen ik. Wauw hoe doe je dat toch.. Je zegt het zo verschrikkelijk mooi. Er straalt veel intelligentie, zelfvertrouwen en levenslust uit jou tekst.
En daarmee besef ik dat alles wat ik in het verleden nodig had om die nare dingen niet te laten gebeuren, ook in me heb! En dat voelt veilig. Eindelijk. Het is je van harte gegund.
Ook al weet ik nu dat ik het in me heb grenzen af te bakenen, zijn er nog wel wat leerpunten. Tuurlijk, die zullen er altijd blijven. Wees blij dat er nog wat te leren valt. In sommige situaties doe ik het heel goed, maar in andere situaties weet ik gewoon niet zo goed wat mag (iets in mij zegt dat op het gebied van grenzen trekken alles mag (?) Is dat zo?). Wat ik wel weet is dat ik altijd direct voel waar mijn grens is, dat deel is heel erg intact.
Vind ik een lastige.'Wat mag?' Ik denk dat jij jezelf er wel op kan vertrouwen dat je dit kunt aanvoelen. En oefening baart kunst. Het hoeft niet altijd goed. Er zullen situaties komen waarin je misschien te vroeg of te snel ''HO'' zult roepen en soms te laat. Dit geeft niks, hier leer je van. Vertrouw op je gevoel, je kent je grens. Dat scheelt al zo verschrikkelijk veel. Ik ben me nog totaal niet bewust van mijn grenzen. Daarom zit ik nu in zware depressie. Omdat ik gewoon helemaal op ben van dat constant op mn tenen lopen. Maar goed..
Wat ik wil zeggen, vertrouw op jezelf maar blijf wel down to earth.
Lichamelijk voel ik me rot (even over klagen). Ik werd zaterdag wakker met een behoorlijke peesontsteking in mijn arm, en ik ben er nog ziek van. Klam, koud en erg moe. Mijn lichaam reageert nogal heftig op infecties.
Ik geloof dat geestelijk en lichamelijk erg dicht bij elkaar liggen. Het moet eruit. Hoop dat het snel beter gaat.
Maar die infectie gaat wel weer over, en voor de rest ben ik op de goede weg. Dat ben je zeker!
Lang verhaal, he? Als antwoord op "hoe gaat het ermee" krijg je ineens een uitgebreide samenvatting van mijn leven tot nu toe.
En hoe gaat het met jou? In maart begint jouw therapie, he? (als ik me dat goed herinner )
Haha ja dat heb je goed onthouden! Vind het persoonlijk ontzettend lang duren.. Kan bijna niet meer wachten. Ik loop ontzettend vast en heb echt hulp nodig. Maar goed, als je het zo stelt 'wacht' ik eigenlijk mn hele leven al, dus die paar weekjes kunnen er vast nog wel bij.
Fijne avond
Ik ga vanavond verder lezen in het boek "jezelf en de ander" wat hier al genoemd werd. Het gaat over grenzen. Ik vind het interessant, maar sommige stukken ook errug taai.
donderdag 12 februari 2009 om 20:10
Wat zijn er weer veel mooie, diepe en ontroerende dingen geschreven!
Ik sluit me volledig aan bij de reacties van EV, Sterretje en Pink op Loving_Life. (hoezo lui? haha) Sorry, moet om mijn eigen grapje lachen.
Die extremen....heel krachtig en dan weer heel zwak. Het hoort erbij. Ik kwam tot dat inzicht dankzij de intake die ik had vorige week. Het HOORT bij elkaar. Het een kan niet zonder het ander. En ik wil leren ook mijn zwakte te accepteren en als het kan er van te houden. Het niet meer weg te doen als 'onnodig, lastig, vervelend, onwenselijk' NEE! HET HOORT OOK BIJ MIJ! En dat is waar ik langzaam naar toe groei.
Sterretje je vroeg wat de coach voor vragen had. Nou, eigenlijk een hele simpele vraag: waar wil je staan na de coaching? Wanneer is het voor jou geslaagd? Wat heb je dan bereikt?
Ik blokkeerde compleet bij de schrijfopdracht. Ik weet wel wat ik wil. Ik wil mezelf beter leren kennen, ik wil weten wat mij weerhoudt om verder te komen maar hoe het dan zou aanvoelen NA de coaching? No clue whatsoever. Echt geen idee. En daar kreeg ik hoofdpijn van. Zelfs nu ik er over schrijf, komt weer de hoofdpijn op. Ik vind het eng, lastig, raak gefrustreerd dat ik niet zo 1,2,3 uit mijn mouw kan schudden wat ik graag wil. Daarom wil ik juist gecoached worden; om daar achter te komen.
Wat Lynne zegt..die deksel eraf vind ik beangstigend. Waar ik ook mee geconfrontreerd werd door de vragen is mijn gemis. Als ik zeg dat ik me opgelucht zou voelen als ik weet wat bij me past dan voel ik me dus niet opgelucht maar bedrukt. Kan het niet zo goed uitleggen. Ik voel dan NU wat ik echt voel door na te denken over wat ik wil. Net of het contrast heel duidelijk is ineens. Dat verschil, die kloof tussen wie./wat ik ben en wat ik nu ervaar is heel groot. En met zulke vragen, word ik weer even met mijn neus op mijn gevoelens gedrukt. Ik heb het lange tijd even van me af kunnen zetten. Ja tuurlijk, het speelde op de achtergrond wel mee...als soort storende zender maar ik kon er mee leven. Nu ga ik er mee aan de slag en verandert die storende ruis in een Chinese duizendklapper.
Rationeel weet ik dat ik nergens bang voor hoef te zijn maar toch....
Ondanks het verhaal hierboven, ik kijk uit naar mijn eerste echte sessie. Time to change!
Liefs aan jullie allemaal!
(f)
Ik sluit me volledig aan bij de reacties van EV, Sterretje en Pink op Loving_Life. (hoezo lui? haha) Sorry, moet om mijn eigen grapje lachen.
Die extremen....heel krachtig en dan weer heel zwak. Het hoort erbij. Ik kwam tot dat inzicht dankzij de intake die ik had vorige week. Het HOORT bij elkaar. Het een kan niet zonder het ander. En ik wil leren ook mijn zwakte te accepteren en als het kan er van te houden. Het niet meer weg te doen als 'onnodig, lastig, vervelend, onwenselijk' NEE! HET HOORT OOK BIJ MIJ! En dat is waar ik langzaam naar toe groei.
Sterretje je vroeg wat de coach voor vragen had. Nou, eigenlijk een hele simpele vraag: waar wil je staan na de coaching? Wanneer is het voor jou geslaagd? Wat heb je dan bereikt?
Ik blokkeerde compleet bij de schrijfopdracht. Ik weet wel wat ik wil. Ik wil mezelf beter leren kennen, ik wil weten wat mij weerhoudt om verder te komen maar hoe het dan zou aanvoelen NA de coaching? No clue whatsoever. Echt geen idee. En daar kreeg ik hoofdpijn van. Zelfs nu ik er over schrijf, komt weer de hoofdpijn op. Ik vind het eng, lastig, raak gefrustreerd dat ik niet zo 1,2,3 uit mijn mouw kan schudden wat ik graag wil. Daarom wil ik juist gecoached worden; om daar achter te komen.
Wat Lynne zegt..die deksel eraf vind ik beangstigend. Waar ik ook mee geconfrontreerd werd door de vragen is mijn gemis. Als ik zeg dat ik me opgelucht zou voelen als ik weet wat bij me past dan voel ik me dus niet opgelucht maar bedrukt. Kan het niet zo goed uitleggen. Ik voel dan NU wat ik echt voel door na te denken over wat ik wil. Net of het contrast heel duidelijk is ineens. Dat verschil, die kloof tussen wie./wat ik ben en wat ik nu ervaar is heel groot. En met zulke vragen, word ik weer even met mijn neus op mijn gevoelens gedrukt. Ik heb het lange tijd even van me af kunnen zetten. Ja tuurlijk, het speelde op de achtergrond wel mee...als soort storende zender maar ik kon er mee leven. Nu ga ik er mee aan de slag en verandert die storende ruis in een Chinese duizendklapper.
Rationeel weet ik dat ik nergens bang voor hoef te zijn maar toch....
Ondanks het verhaal hierboven, ik kijk uit naar mijn eerste echte sessie. Time to change!
Liefs aan jullie allemaal!
(f)
vrijdag 13 februari 2009 om 10:50
quote:pink11 schreef op 11 februari 2009 @ 18:25:
[...]
EV, ik heb dat boek ook in huis, ik heb het ook besteld toen Anoukske de tip gaf (als ik het me goed herinner, dat het Anoukske was) Klopt ja! Ik ben pas ongeveer op blz 30, maar het lijkt me een interessant boek.
Mevrouw Linden mag me wel belonen voor mijn marketingactie
M'n coach gaf me die tip, omdat ik aan de ene kant heel goed ben in muurtjes opbouwen en mensen op afstand hou en aan de andere kant verlies ik makkelijk mijn grenzen, bijvoorbeeld bij m'n moeder en m'n vriend. Dat boek helpt me hier sterker en duidelijker in te worden.
Al vind ik dit een prachtig topic, het lukt me even niet om mee te schrijven. Zit weer enorm met m'n handen in 't haar wat betreft relatie (wil je er meer over weten: zie topic daarover).
Veel liefs en misschien/hopelijk tot binnenkort!
[...]
EV, ik heb dat boek ook in huis, ik heb het ook besteld toen Anoukske de tip gaf (als ik het me goed herinner, dat het Anoukske was) Klopt ja! Ik ben pas ongeveer op blz 30, maar het lijkt me een interessant boek.
Mevrouw Linden mag me wel belonen voor mijn marketingactie
M'n coach gaf me die tip, omdat ik aan de ene kant heel goed ben in muurtjes opbouwen en mensen op afstand hou en aan de andere kant verlies ik makkelijk mijn grenzen, bijvoorbeeld bij m'n moeder en m'n vriend. Dat boek helpt me hier sterker en duidelijker in te worden.
Al vind ik dit een prachtig topic, het lukt me even niet om mee te schrijven. Zit weer enorm met m'n handen in 't haar wat betreft relatie (wil je er meer over weten: zie topic daarover).
Veel liefs en misschien/hopelijk tot binnenkort!
