Psyche
alle pijlers
Op zoek naar de zin van het leven...
zondag 20 januari 2008 om 12:07
Hallo allemaal,
de titel van deze post klinkt misschien een beetje zwaar, maar tsja misschien is het dat ook wel even. Ik zal jullie namelijk even snel en duidelijk een overzicht proberen te schetsen van de situatie.
In het begin van het jaar had ik een hele zware en stressige baan, maar dit niet echt in de gaten. Daarnaast ging ik veel stappen en sliep slecht. Op een dag zou ik met een vriend een hapje gaan eten in Eindhoven, maar door de stress en het feit dat we veels te laat aten, kreeg ik opeens een epileptisch aanval! Paniek in de tent. Gelukkig wist mijn vriend op dat moment kordaat te handelen en na een onderzoek kon ik weer naar huis. Op zich kon ik het aanval goed verklaren; stress, weinig slaap, te laat gegeten. Hierdoor ging het daarna ook vrij snel weer goed. Maar ik werd toch steeds banger. Als ik alleen op straat was bijvoorbeeld, of tegen etenstijd. Omdat ik best wel een doorzetter ben (al zeg ik het zelf) trok ik me van het eerste niet veel aan het tweede lostte ik op door veel te eten. Helaas kwam ik hierdoor ook best veel bij.
Tijdens de zomer ben ik verhuisd naar een nieuwe stad. In het begin super, maar door een hele stressigere baan (veel onderweg, geen regelmaat, en veel druk) werd ik toch steeds weer angstiger dat mijn aanval zou terug komen. Op sommige momenten was ik er gewoon hele tijden vd dag mee bezig. Ook had ik rare buikpijn aanvallen waarbij ik het opeens heel warm kreeg, begon te zweten en meteen naar de wc kon rennen. Door dit alles heb ik besloten om ontslag te nemen, hoe leuk ik de baan ook vond en hoe goed ik ook verdiende, even aan mezelf denken en ontslag nemen.
Tuurlijk makkerlijk gezegd dan gedaan en naar mijn spanningen had ik nu ook werkeloosheid stress. Maar na een heerlijke week bij mijn ouders, was ik van overtuigd dat ik binnen no time een weer een leuke baan zou vinden en dat alles goed zou komen. Maar toen overleed dus opeens mij oom. Zo maar plotseling uit het niets, hartstilstand, 45 jaar. Heel eng. Heel emotioneel. En vooral heel raar.
En dat was op dat moment net even de druppel voor mij. Sindsdien heb ik met ups en downs een heel beklemmend gevoel over me,. Vraag me af wat is het leven, wat is de zin van het leven? Ben bang dat ik zelf weer een epileptisch aanval krijg, dat er iets met mijn ouders en vrienden gebeurt. Normaal verheugde ik me elke avond op de dag van morgen, nu vind ik het raar dat tijd altijd voorbij gaat, twijfel aan alles...
Als ik een baan en woning zou hebben gehad, zou de klap misschien niet zo hard zijn aangekomen, maar nu ben ik heel erg zoekende. Ook had ik gisteren mijn eerste sollicitatie gesprek, weer in Eindhoven en opeens kreeg ik een paniek aanval. Soms vraag ik me af, word ik gek? Soms denk ik dit komt nooit meer goed. Maar het liefste wil ik gewoon verder met mijn leven, genieten, baan vinden en weten dat dit nu eenmaal het leven is en dat de dood erbij hoort, maar hoe doe ik dit....
Alle reacties en tips zijn welkom....
de titel van deze post klinkt misschien een beetje zwaar, maar tsja misschien is het dat ook wel even. Ik zal jullie namelijk even snel en duidelijk een overzicht proberen te schetsen van de situatie.
In het begin van het jaar had ik een hele zware en stressige baan, maar dit niet echt in de gaten. Daarnaast ging ik veel stappen en sliep slecht. Op een dag zou ik met een vriend een hapje gaan eten in Eindhoven, maar door de stress en het feit dat we veels te laat aten, kreeg ik opeens een epileptisch aanval! Paniek in de tent. Gelukkig wist mijn vriend op dat moment kordaat te handelen en na een onderzoek kon ik weer naar huis. Op zich kon ik het aanval goed verklaren; stress, weinig slaap, te laat gegeten. Hierdoor ging het daarna ook vrij snel weer goed. Maar ik werd toch steeds banger. Als ik alleen op straat was bijvoorbeeld, of tegen etenstijd. Omdat ik best wel een doorzetter ben (al zeg ik het zelf) trok ik me van het eerste niet veel aan het tweede lostte ik op door veel te eten. Helaas kwam ik hierdoor ook best veel bij.
Tijdens de zomer ben ik verhuisd naar een nieuwe stad. In het begin super, maar door een hele stressigere baan (veel onderweg, geen regelmaat, en veel druk) werd ik toch steeds weer angstiger dat mijn aanval zou terug komen. Op sommige momenten was ik er gewoon hele tijden vd dag mee bezig. Ook had ik rare buikpijn aanvallen waarbij ik het opeens heel warm kreeg, begon te zweten en meteen naar de wc kon rennen. Door dit alles heb ik besloten om ontslag te nemen, hoe leuk ik de baan ook vond en hoe goed ik ook verdiende, even aan mezelf denken en ontslag nemen.
Tuurlijk makkerlijk gezegd dan gedaan en naar mijn spanningen had ik nu ook werkeloosheid stress. Maar na een heerlijke week bij mijn ouders, was ik van overtuigd dat ik binnen no time een weer een leuke baan zou vinden en dat alles goed zou komen. Maar toen overleed dus opeens mij oom. Zo maar plotseling uit het niets, hartstilstand, 45 jaar. Heel eng. Heel emotioneel. En vooral heel raar.
En dat was op dat moment net even de druppel voor mij. Sindsdien heb ik met ups en downs een heel beklemmend gevoel over me,. Vraag me af wat is het leven, wat is de zin van het leven? Ben bang dat ik zelf weer een epileptisch aanval krijg, dat er iets met mijn ouders en vrienden gebeurt. Normaal verheugde ik me elke avond op de dag van morgen, nu vind ik het raar dat tijd altijd voorbij gaat, twijfel aan alles...
Als ik een baan en woning zou hebben gehad, zou de klap misschien niet zo hard zijn aangekomen, maar nu ben ik heel erg zoekende. Ook had ik gisteren mijn eerste sollicitatie gesprek, weer in Eindhoven en opeens kreeg ik een paniek aanval. Soms vraag ik me af, word ik gek? Soms denk ik dit komt nooit meer goed. Maar het liefste wil ik gewoon verder met mijn leven, genieten, baan vinden en weten dat dit nu eenmaal het leven is en dat de dood erbij hoort, maar hoe doe ik dit....
Alle reacties en tips zijn welkom....
zondag 20 januari 2008 om 12:21
Tsja, wat is de zin van dit alles. Filosofen en geleerden proberen het al jaren uit te pluizen..........Ook ik ben er nog niet helemaal achter.
Ik weet wel wat het niet is.......piekeren en je zorgen maken over dingen die misschien nooit gebeuren!
Je hebt een rottige tijd achter de rug, en een plotseling sterfgeval van iemand die je graag mocht. Dat is altijd heel heftig. Misschien was het wel het eerste sterfgeval in jou leven waardoor je er ineens zo mee geconfronteerd werd.
Toch hoort sterven ook bij het leven.
Wat die epileptie betreft.....is er gezegd door de artsen dat het nog wel eens kan gebeuren? Heb je medicijnen?
Paniekaanvallen en epileptie is niet hetzelfde.
Het lijkt me dat je het sowieso een tijdje even rustig aan moet doen.
Je geeft zelf het antwoord al: het liefste wil ik gewoon verder met mijn leven.....
geef je zelf de toestemming om niet te veel ineens te willen...rustig aan, dan breekt ht lijntje niet. Sterkte ermee.
Ik weet wel wat het niet is.......piekeren en je zorgen maken over dingen die misschien nooit gebeuren!
Je hebt een rottige tijd achter de rug, en een plotseling sterfgeval van iemand die je graag mocht. Dat is altijd heel heftig. Misschien was het wel het eerste sterfgeval in jou leven waardoor je er ineens zo mee geconfronteerd werd.
Toch hoort sterven ook bij het leven.
Wat die epileptie betreft.....is er gezegd door de artsen dat het nog wel eens kan gebeuren? Heb je medicijnen?
Paniekaanvallen en epileptie is niet hetzelfde.
Het lijkt me dat je het sowieso een tijdje even rustig aan moet doen.
Je geeft zelf het antwoord al: het liefste wil ik gewoon verder met mijn leven.....
geef je zelf de toestemming om niet te veel ineens te willen...rustig aan, dan breekt ht lijntje niet. Sterkte ermee.
zondag 20 januari 2008 om 13:15
Hoi Toetyfroety,
bedankt voor je leuke, lieve en positieve reactie. Het klopt helemaal hoe je het zegt en ik denk inderdaad ook dat de enige remedie is; tijd geven en rust nemen en alles komt goed. Maar net iets makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker omdat ik af en toe word overvallen door een beklemmend en angstig gevoel, wat mij bang maakt dat het niet goed komt. Maar stiekem weet ik ook wel dat het goed komt en dat het erbij hoort. Maar toch.
bedankt voor je leuke, lieve en positieve reactie. Het klopt helemaal hoe je het zegt en ik denk inderdaad ook dat de enige remedie is; tijd geven en rust nemen en alles komt goed. Maar net iets makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker omdat ik af en toe word overvallen door een beklemmend en angstig gevoel, wat mij bang maakt dat het niet goed komt. Maar stiekem weet ik ook wel dat het goed komt en dat het erbij hoort. Maar toch.
zondag 20 januari 2008 om 13:25
Soms angst hebben is heel normaal, maar regelmatig paniekaanvallen en je leven op je angst inrichten is niet heel normaal, of in ieder geval niet wenselijk. Al is het helemaal niet gek dat het in jou geval zo is, want het zijn een aantal heftige gebeurtenissen die jou zijn overkomen. Als ik jou was zou ik in eerste instantie eens gaan praten met je huisarts. Paniekaanvallen kunnen vanzelf overgaan maar een neerwaartse spiraal is ook niet ondenkbaar hoor.
Over de zin van het leven op zich: je kan je ook afvragen wat de zin is om over de zin van het leven na te denken. Doe dingen waarvan je geniet, waar je anderen geen schade mee berokkent en verzamel een groepje fijne mensen om je heen. Liefde geeft het leven zin vind ik.
Over de zin van het leven op zich: je kan je ook afvragen wat de zin is om over de zin van het leven na te denken. Doe dingen waarvan je geniet, waar je anderen geen schade mee berokkent en verzamel een groepje fijne mensen om je heen. Liefde geeft het leven zin vind ik.
zondag 20 januari 2008 om 17:15
Ik herken je angst van epileptische aanvallen. Ik heb vorig jaar meerdere aanvallen gekregen en dan o.a. op plaatsen zoals in bad. Sinds 2 weken mag ik inmiddels weer autorijden en de eerste dag dat ik reed kreeg ik het ook in ene weer heel benauwd en was bang dat ik een aanval zou krijgen. Maar ik probeer het dan wel weer te relativeren en dan denk ik: ik mag niet voor niets weer autorijden en de medicijnen doen hun werk goed. Ik kan mezelf zo gek maken als ik zelf wil, maar ik kan ook even rustig diep ademhalen en met de radio mee gaan zingen.
Ik weet dat vooral de momenten voordat je een aanval krijgt, je je heel angstig voelt. Zorg dat als je het aan voelt komen, je meteen de controle overneemt en gelijk op de grond gaat zitten of liggen. Dan kun je je in ieder geval niet bezeren mocht je vallen. Daarnaast is het misschien verstandig om bepaalde situaties voorlopig te vermijden, zoals zwemmen, in bad gaan e.d.
Dat in combinatie met medicijnen heeft mij iig weer het vertrouwen in mijn eigen lichaam terug gegeven. Maar als ik jou was, dan zou ik het even overleggen met je neuroloog of met iemand van het epileptisch centrum. Zij kunnen je daar vast advies over geven.
Ik weet dat vooral de momenten voordat je een aanval krijgt, je je heel angstig voelt. Zorg dat als je het aan voelt komen, je meteen de controle overneemt en gelijk op de grond gaat zitten of liggen. Dan kun je je in ieder geval niet bezeren mocht je vallen. Daarnaast is het misschien verstandig om bepaalde situaties voorlopig te vermijden, zoals zwemmen, in bad gaan e.d.
Dat in combinatie met medicijnen heeft mij iig weer het vertrouwen in mijn eigen lichaam terug gegeven. Maar als ik jou was, dan zou ik het even overleggen met je neuroloog of met iemand van het epileptisch centrum. Zij kunnen je daar vast advies over geven.
donderdag 24 januari 2008 om 11:01
Hi Misssl,
Het woord stress komt in je verhaal opvallend veel voor. Een epileptische aanval kan daar vaak een gevolg van zijn, dit impliceert niet dat je persee nog een aanval hoeft te krijgen (ervaringsdeskundige ;) ). Het lijkt me zaak te zorgen dat je genoeg rust neemt om e.e.a te verwerken en 'ns aan jezelf denkt.
Een belemmerende factor is dat je zo'n angst hebt ontwikkeld om weer een aanval te krijgen, dat je wellicht met het fenomeen 'angst voor de angst hebt ontwikkeld"........relax.......... Het is een cliche maar 'het verleden is gebeurd, over de toekomst weet je nix, dus probeer vooral in het heden te leven!
Over het leven: De enige zekerheid in je leven is, is die dat je dood gaat (en belastingen ;) )
Confucius schreef: "De spindel v.h leven wikkelt zich gestadig af, of je leven nu lachend of huilend doorbrengt.
Veel sterkte en rust.
p.s
Heb je weleens aan yoga gedacht?
Het woord stress komt in je verhaal opvallend veel voor. Een epileptische aanval kan daar vaak een gevolg van zijn, dit impliceert niet dat je persee nog een aanval hoeft te krijgen (ervaringsdeskundige ;) ). Het lijkt me zaak te zorgen dat je genoeg rust neemt om e.e.a te verwerken en 'ns aan jezelf denkt.
Een belemmerende factor is dat je zo'n angst hebt ontwikkeld om weer een aanval te krijgen, dat je wellicht met het fenomeen 'angst voor de angst hebt ontwikkeld"........relax.......... Het is een cliche maar 'het verleden is gebeurd, over de toekomst weet je nix, dus probeer vooral in het heden te leven!
Over het leven: De enige zekerheid in je leven is, is die dat je dood gaat (en belastingen ;) )
Confucius schreef: "De spindel v.h leven wikkelt zich gestadig af, of je leven nu lachend of huilend doorbrengt.
Veel sterkte en rust.
p.s
Heb je weleens aan yoga gedacht?
