Psyche
alle pijlers
Opnieuw kalibreren als je dertig bent.
maandag 29 april 2019 om 19:27
Ik ben een maandje terug dertig geworden, en ik zit eigenlijk prima in mijn vel (is wel eens anders geweest). Toch merk ik dat ik, nu ik dan definitief geen twintiger meer ben, wel een klein beetje mezelf opnieuw moet herprogrammeren ofzo.
Ben benieuwd hoe anderen hier dat (hebben) ervaren.
Ben benieuwd hoe anderen hier dat (hebben) ervaren.
anoniem_373702 wijzigde dit bericht op 14-06-2020 10:32
66.40% gewijzigd
maandag 29 april 2019 om 20:49
Herkenbaar
Ik ben iets ouder maar vorl me vaak gewoon als 16
Herinneringen aan mn puber tijd lijken ook kort geleden
En idd 37 ben ikdus al bijna te oud om kinderen te krijgen. Niet dat ik ze wil en kan krijgen maar ja dat besef
De tijd gaat ook zo hard en dan ook als ik naar mn moeder kijk. Bijna 70.. dat het leven niet eeuwig duurt ook....
En ook omdat ik me zoveel jonger voel en dat ook vaak in verslagen staat van ggz. Dus dat ik jonger voor kom.
Maar 30...is nog jong joh!!
Ik ben iets ouder maar vorl me vaak gewoon als 16
Herinneringen aan mn puber tijd lijken ook kort geleden
En idd 37 ben ikdus al bijna te oud om kinderen te krijgen. Niet dat ik ze wil en kan krijgen maar ja dat besef
De tijd gaat ook zo hard en dan ook als ik naar mn moeder kijk. Bijna 70.. dat het leven niet eeuwig duurt ook....
En ook omdat ik me zoveel jonger voel en dat ook vaak in verslagen staat van ggz. Dus dat ik jonger voor kom.
Maar 30...is nog jong joh!!
maandag 29 april 2019 om 20:50
Leuke topic,
Het klopt TO ik herken het, in mijn twintiger jaren was het een al al feesten, maar ondertussen werd ons vriendenclubje steeds kleiner, toen ik oo bepaald moment 30 was moest ik ook schakelen want mijn gevoel zat niet op een lijn met de werkelijkheid, kinderen van 19 noemden mij ineens mevrouw, terwijl ik in mijn beleving nog steeds die jonge blom was .
Ik was ook nog eens een van de laatsen in mijn vriendengroep die is gaan settelen, ik heb me bij tijd en wijle echt eenzaam gevoeld hoor.
Het klopt TO ik herken het, in mijn twintiger jaren was het een al al feesten, maar ondertussen werd ons vriendenclubje steeds kleiner, toen ik oo bepaald moment 30 was moest ik ook schakelen want mijn gevoel zat niet op een lijn met de werkelijkheid, kinderen van 19 noemden mij ineens mevrouw, terwijl ik in mijn beleving nog steeds die jonge blom was .
Ik was ook nog eens een van de laatsen in mijn vriendengroep die is gaan settelen, ik heb me bij tijd en wijle echt eenzaam gevoeld hoor.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
maandag 29 april 2019 om 20:55
Helaas is volwassen zijn geen bepaalde sensatie die je opeens overvalt en je een wijs zeker mens maakt.
Ik heb eens een oude vrouw gesproken die door haar man (beiden waren ver in de 70) meermalen was bedrogen. Maar het was allemaal de schuld van die feeks van de vrouw waarmee de man haar bedroog, ja die had hem 'ingepakt' of zo. Ze dacht er niet eens over om van die man te scheiden, want het lag niet aan hem.
Toen voelde het alsof ik met een jong blaadje aan het kletsen was.
Ik heb eens een oude vrouw gesproken die door haar man (beiden waren ver in de 70) meermalen was bedrogen. Maar het was allemaal de schuld van die feeks van de vrouw waarmee de man haar bedroog, ja die had hem 'ingepakt' of zo. Ze dacht er niet eens over om van die man te scheiden, want het lag niet aan hem.
Toen voelde het alsof ik met een jong blaadje aan het kletsen was.
maandag 29 april 2019 om 20:55
Campercamping schreef: ↑29-04-2019 19:40Ik vind het op mijn 30e nog heerlijk om bij mijn ouders te logeren af en toe een om lekker naast mijn moeder voor de openhaard een boekje te lezen, lekker vertrouwd en gezellig. Dat is dan toch best kinderlijk als ik besef dat sommigen al zélf een heel gezin hebben. Nogmaals, niet negatief, maar voor mij wel stof tot nadenken soms.
Hier exact hetzelfde. Ik ga soms ook een paar dagen naar mijn ouders (omdat ik redelijk ver weg woon) en dan is het ook weer net alsof ik een student ben die een weekend thuis is. Terwijl ik tegelijkertijd kennissen heb van vroeger die nu twee kinderen hebben en getrouwd zijn en zelf dus verantwoordelijk zijn voor een gezin.
Mijn moeder had op haar 30ste een kind van 4 en 1 en logeerde echt niet meer een weekend bij haar ouders.
maandag 29 april 2019 om 20:58
Ik ben 48 en rommel nog steeds maar wat aan. Oké ik heb een leuk betaalde baan en een leuke vriend en we doen leuke dingen, maar verder.. we doen maar wat 
Ik vond 30 worden trouwens ook wel een dingetje. Toen was ik net bij ex weg en woonde op een klein flutflatje. Stond ik ineens 1-0 achter vond ik.
Maar dat gevoel trok weer weg gelukkig
Ik vond 30 worden trouwens ook wel een dingetje. Toen was ik net bij ex weg en woonde op een klein flutflatje. Stond ik ineens 1-0 achter vond ik.
Maar dat gevoel trok weer weg gelukkig
maandag 29 april 2019 om 21:00
Ik zou juist denken dat haar leven voorbij is op je 30e al kinderen, laat staan 3!Campercamping schreef: ↑29-04-2019 19:35Heb je helemaal gelijk in! In de praktijk brengen is soms wat lastiger. Maar als ik bijvoorbeeld die kennissen zie met
het derde kindje op komst : oke, ik denk wel eens : heb ik nou zo erg zitten suffen de laatste jaren? Maar dat wordt
wel meteen gevolgd door een gevoel van opluchting. Die verantwoordelijkheid zou me ook aanvliegen. Dus ik zie het niet
per se als een negatieve vergelijking.
maandag 29 april 2019 om 21:08
Ik had vorig jaar ook heeeeel veel moeite met 30 worden.
In de twintig zijn vond ik heerlijk. Jong, knap, vruchtbaar en onsterfelijk
Zo voelde het.
Sloeg echt nergens op, maar toen ik wakker werd op mijn verjaardag, dacht ik; ja nu ben ik oud en zal nooit meer jong zijn. Heb er serieus een paar maanden! een best drama van gemaakt. Tot dat ik besefte. Tja mag eigenlijk blij zijn dat ik 30 al heb mogen worden...Nog 2 maandjes en dan word ik 31. Doet al iets minder zeer.....
In de twintig zijn vond ik heerlijk. Jong, knap, vruchtbaar en onsterfelijk
Zo voelde het. Sloeg echt nergens op, maar toen ik wakker werd op mijn verjaardag, dacht ik; ja nu ben ik oud en zal nooit meer jong zijn. Heb er serieus een paar maanden! een best drama van gemaakt. Tot dat ik besefte. Tja mag eigenlijk blij zijn dat ik 30 al heb mogen worden...Nog 2 maandjes en dan word ik 31. Doet al iets minder zeer.....
maandag 29 april 2019 om 21:08
Ik herken wat je schrijft. Ik ben inmiddels 31, maar blijf ergens een studentikoos gevoel hebben. Niet dat ik nu heel erg studentikoze dingen doe, het is echt een gevoel. Komt denk ik vooral doordat ik mijn leven rond deze leeftijd altijd anders voor me heb gezien dan het leven dat ik nu daadwerkelijk heb.
maandag 29 april 2019 om 21:13
Haha zo herkenbaar. Toen vriend 30 werd en dit helemaal vreselijk vond (we schelen een aantal jaar) heb ik hem kostelijk uitgelachen. Totdat het bij mij zo ver wasBlauwkleedje31 schreef: ↑29-04-2019 21:08Ik had vorig jaar ook heeeeel veel moeite met 30 worden.
In de twintig zijn vond ik heerlijk. Jong, knap, vruchtbaar en onsterfelijk
Sloeg echt nergens op, maar toen ik wakker werd op mijn verjaardag, dacht ik; ja nu ben ik oud en zal nooit meer jong zijn. Heb er serieus een paar maanden! een best drama van gemaakt. Tot dat ik besefte. Tja mag eigenlijk blij zijn dat ik 30 al heb mogen worden...Nog 2 maandjes en dan word ik 31. Doet al iets minder zeer.....
maandag 29 april 2019 om 21:23
Ik ben 30 en ben opnieuw gaan studeren, mijn droom achterna! Sommigen van mijn vroegere klasgenoten hebben hun eerste huwelijk al op de klippen zien lopen, anderen wonen nog in hotel mama. Ik heb een koophuis (dankje oma en opa!) En een vriend met een goede baan. Dus ja, 30 is maar een getal... voel je je goed bij je leven? Dan is het goed, toch? Sommige 18jarige medestudenten zijn enorm matuur, terwijl ik bij anderen geloof dat ze beter nog een jaartje op de middelbare school gebleven waren.
maandag 29 april 2019 om 21:51
Op mijn 30e woonde ik nog met gedeelde keuken en badkamer. Ik had een tijdelijke baan en mijn lange relatie was net uit.
De relatie met mijn man begin toen ik 34 was, ons huis kochten we toen ik 38 was.
Ik heb mezelf nooit als achterlopend beschouwd. Ik was blij met mijn fijne grote kamer en het hebben van een interessante baan. Sommige vriendinnen woonden samen, anderen woonden net als ik nog met andere werkenden of in een kleine studio. Mijn leven, mijn keuzes.
De relatie met mijn man begin toen ik 34 was, ons huis kochten we toen ik 38 was.
Ik heb mezelf nooit als achterlopend beschouwd. Ik was blij met mijn fijne grote kamer en het hebben van een interessante baan. Sommige vriendinnen woonden samen, anderen woonden net als ik nog met andere werkenden of in een kleine studio. Mijn leven, mijn keuzes.
maandag 29 april 2019 om 22:53
Ach joh, ik ben bijna 50 en heb nog steeds het gevoel dat ik nog moet beginnen aan de "grote-mensen-dingen".Campercamping schreef: ↑29-04-2019 20:02Zeker niks aan de hand, maar ik vind het eerder interessant om af en toe eens bij stil te staan. Vooral omdat alles voor mij nog zo ''hetzelfde'' voelt. Ik heb natuurlijk een hypotheek, en baan. Maar voel me wezenlijk weinig anders dan toen ik 20 was.
Op dit moment draag ik bijvoorbeeld een sporttrui die ik kocht voor mijn reis naar Nieuw Zeeland op mijn 19e. Ding heeft nog niets van zijn kleur verloren en ik vind hem nog steeds even mooi als 10 jaar geleden. Maar toch vreemd om te beseffen dat ik hier als 19 jarig (net niet meer) kind ook in rondliep. Ik voel me eigenlijk nauwelijks ouder, maar ben het natuurlijk wel.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
donderdag 2 mei 2019 om 19:05
Vooral je laatste alinea is herkenbaar. Ik (33) zou ook niet willen ruilen met het leven van veel leeftijdgenoten. Vooral dingen als een eigen zaak, verre reizen maken, gevaarlijke sporten, carrière maken, samenwonen, kinderen hebben. Nee niks voor mij. Toch kan ik er best tegenop kijken dat zij dat maar allemaal doen, durven, kunnen.
Ik voel me vaak nog een kind. Niet alles is keus. Bepaalde dingen kan ik niet door psychische problemen. Zoals dat ik geen reguliere baan heb, maar bij een Sociale Werkplaats. En ik maak niet makkelijk contact waardoor vrienden maken moeilijk gaan en relaties al helemaal. Als ik tieners en begin twintigers zie met al jaren een serieuze relatie voel ik me een groentje.
Ik voel me vaak nog een kind. Niet alles is keus. Bepaalde dingen kan ik niet door psychische problemen. Zoals dat ik geen reguliere baan heb, maar bij een Sociale Werkplaats. En ik maak niet makkelijk contact waardoor vrienden maken moeilijk gaan en relaties al helemaal. Als ik tieners en begin twintigers zie met al jaren een serieuze relatie voel ik me een groentje.
donderdag 2 mei 2019 om 19:10
donderdag 2 mei 2019 om 21:30
Ik had er ook moeite mee. Opnieuw een plek vinden in een leeftijdscategorie waar ik nog niet aan toe was. Nu ben ik er eindelijk aan gewend, mag ik me opnieuw legitimeren bij de kassa. Want anders krijg ik het niet mee. Dus ik heb maar besloten dat ik gewoon niet over mijn leeftijd na ga denken. Het is de perceptie van de ander hoe oud ik ben. En ik leef gewoon mijn leven zoals ik dat wil. In mijn geval is leeftijd echt een nummer geworden.
