Psyche
alle pijlers
Opnieuw: Minderwaardigheidsgevoelens
zondag 22 april 2007 om 20:30
Ik weet niet waarom het vorige topic op verzoek van TO verwijderd is. Ik weet wel dat het door mijn hoofd spookt sinds ik het gelezen heb, omdat ik precies hetzelfde gevoel heb. En helaas wordt het steeds erger, waardoor het steeds meer invloed krijg in het dagelijks leven.
Ook ik heb het gevoel dat ik totaal niks waard ben. Tig mensen (waaronder mijn eigen vriend) kunnen zeggen dat het niet zo is, maar ik voel het toch zo. Ik heb cognitieve therapie gehad om uit het cirkeltje te komen, maar dat heeft helaas ook niets geholpen.
Gisteren moest ik naar een verjaardag van kennissen van mijn vriend. Deze hebben een kroeg en vieren altijd een paar verjaardagen tegelijk in die kroeg. Het is dus altijd behoorlijk druk. Normaal gesproken ga ik nooit naar drukke gelegenheden omdat ik me daar niet op me gemak voel en nu moest ik dus. Tegen de tijd dat we aankwamen barstte ik van de buikpijn omdat ik me weer zo druk maak. Ik wil gewoon niet in een grote groep mensen zijn. Ik wil het liefst thuis zijn, waar ik me veilig voel.
Ook in mijn relatie heeft het steeds meer invloed. Mijn vriend houdt van me zoals ik ben, dat weet ik. Maar toch baal ik ervan als hij naar andere vrouwen kijkt. En dan bedoel ik niet op een flirtige manier, maar ook al gewoon kijken. Al is het maar op tv. Bij elke mooie vrouw zou ik het liefst de grond in willen zakken, verdwijnen. Op dat soort momenten ben ik er ook van overtuigd dat hij me ooit zal verlaten voor een mooie vrouw. Ook al weet ik dat hij mij wel mooi vindt, zoals ik ben.
Ik mis ook het spontane in mij. Als ik foto's van vroeger bekijk dan zie ik een glinstering in mijn ogen. Op foto's van nu zie ik die niet meer. Ik ben het helemaal kwijt en zou het zo verschrikkelijk graag weer terugwillen.
Ook ik heb het gevoel dat ik totaal niks waard ben. Tig mensen (waaronder mijn eigen vriend) kunnen zeggen dat het niet zo is, maar ik voel het toch zo. Ik heb cognitieve therapie gehad om uit het cirkeltje te komen, maar dat heeft helaas ook niets geholpen.
Gisteren moest ik naar een verjaardag van kennissen van mijn vriend. Deze hebben een kroeg en vieren altijd een paar verjaardagen tegelijk in die kroeg. Het is dus altijd behoorlijk druk. Normaal gesproken ga ik nooit naar drukke gelegenheden omdat ik me daar niet op me gemak voel en nu moest ik dus. Tegen de tijd dat we aankwamen barstte ik van de buikpijn omdat ik me weer zo druk maak. Ik wil gewoon niet in een grote groep mensen zijn. Ik wil het liefst thuis zijn, waar ik me veilig voel.
Ook in mijn relatie heeft het steeds meer invloed. Mijn vriend houdt van me zoals ik ben, dat weet ik. Maar toch baal ik ervan als hij naar andere vrouwen kijkt. En dan bedoel ik niet op een flirtige manier, maar ook al gewoon kijken. Al is het maar op tv. Bij elke mooie vrouw zou ik het liefst de grond in willen zakken, verdwijnen. Op dat soort momenten ben ik er ook van overtuigd dat hij me ooit zal verlaten voor een mooie vrouw. Ook al weet ik dat hij mij wel mooi vindt, zoals ik ben.
Ik mis ook het spontane in mij. Als ik foto's van vroeger bekijk dan zie ik een glinstering in mijn ogen. Op foto's van nu zie ik die niet meer. Ik ben het helemaal kwijt en zou het zo verschrikkelijk graag weer terugwillen.
donderdag 3 mei 2007 om 00:34
Tja, ik ga ook niet helemaal teruglezen wat iedereen hier heeft geschreven, heb er wel vluchtig overheen gelezen en in het begin met grote interesse (ik heb ook gereageerd op het topic van Callas). Ik begrijp de moedeloosheid van Visje wel. Zelf kamp ik ook al jaren met dit soort minderwaardigheidsgevoelens, ben een jojo en nu weer behoorlijk fors maar 2 jaar geleden had ik een BMI van 24 en voelde me nog moddervet. Ben in therapie geweest, 3 dagen per week zelfs een jaar of 10 terug, daarvoor los bij een psycholoog maar uiteindelijk heeft het wel WAT opgeleverd maar die gevoelens van minderwaardigheid komen toch regelmatig terug. Faalangst, minderwaardigheidsgevoelens, sociale angsten enz. Heel herkenbaar. Hulp zoeken bij een GGZ instelling, bij een psychologe die misschien wel 10 jaar jonger is als jij en vervolgens maar begrijpend zit te knikken, (met maatje 36 en witte tandpasta smile) ik zit er niet op te wachten.
Maar visje, ik vind net als dropje trouwens, dat je wel meer van het leven mag verwachten dan je zo ontzettend ongelukkig te voelen meid. Ik weet uit eigen ervaring dat een lotgenotengroep bijvoorbeeld een enorme steun kan zijn. Daar zit dan vaak wel een psycholoog of begeleider bij maar de rest van je groepsgenoten maken vaak precies dezelfde dingen mee en voelen de dezelfde dingen als jij. Ik begrijp je wel denk ik, en herken veel dingen, maar ik vind het zo zonde van je, je klinkt als een ontzettend lief en gevoelig mens en je verdiend echt meer. :gwab:
Maar visje, ik vind net als dropje trouwens, dat je wel meer van het leven mag verwachten dan je zo ontzettend ongelukkig te voelen meid. Ik weet uit eigen ervaring dat een lotgenotengroep bijvoorbeeld een enorme steun kan zijn. Daar zit dan vaak wel een psycholoog of begeleider bij maar de rest van je groepsgenoten maken vaak precies dezelfde dingen mee en voelen de dezelfde dingen als jij. Ik begrijp je wel denk ik, en herken veel dingen, maar ik vind het zo zonde van je, je klinkt als een ontzettend lief en gevoelig mens en je verdiend echt meer. :gwab:
donderdag 3 mei 2007 om 10:55
Visje, angst is een slechte raadgever! Ik krijg uit je verhaal heel erg het idee dat je bang bent om te veranderen, dat je het eigenlijk wel veilig vindt zo. Je kent jezelf zo, en je weet wat je aan jezelf hebt. Stel je voor dat je tegen een therapeut (of haptonoom of wie dan ook) aanloopt die je wel kan helpen, dan verandert je beeld van jezelf en de wereld, en ga je jezelf mooi vinden en accepteren, hoe moet dat dan? Dan is deze veilige gedachte van Het werkt toch allemaal en ik blijf toch lelijk er ook niet meer om je achter te verschuilen.
Meid, als ik je verhaal lees, leef ik ontzettend met je mee, net als alle vorige posters, en ik zou het zo ontzettend zonde vinden als jij je leven zo 'verdoet. We leven allemaal maar 1 keer, en voor je het weet is het allemaal voorbij. Ik hoorde laatst iemand zeggen dat je je eens moet bedenken wat ze op je grafsteen moeten zetten als je dood bent. 'Hier ligt Visje, ze vond zichzelf lelijk en heeft daarom nooit van het leven kunnen genieten' of 'Hier ligt Visje, ondanks dat ze niet aan het schoonheidsideaal voldeed dat in de bladen gepromoot werd (wist je trouwens dat die meiden in die bladen in het echt er helemaal niet zo mooi uitzien, sterker nog, sommige herken je zonder make-up niet eens, maar da's een ander verhaal) heeft ze toch alles uit het leven gehaald, en met volle teugen genoten.' You choose!
Ook ik denk dat je hulp moet zoeken, geef de moed niet op, blijf zoeken tot je een professional hebt gevonden die bij je past, je bent het echt meer dan waard!
Ik ben zelf ook in therapie (om andere zaken) en ben ook nog heel erg zoekende naar iemand de me ligt. Mijn eerste therapeut was een man die ik echt verschrikkelijk vond (hij bood me niet eens een glaasje water toen ik daar zat te janken) en nu ben ik voor de eerste keer bij een vrouw geweest. Ik vind dat ik het aan mezelf verplicht ben om 'aan mezelf te werken', uiteindelijk is er maar 1 persoon met wie we ons hele leven door moeten, en dat zijn we zelf. Lijkt mij fijner dat die persoon dan een beetje gezellig in de omgang is, niet?
Ik wil je in ieder geval heel sterkte en wijsheid toewensen!
PS. Wat kleding voor dikke mensen betreft: Ik heb laatst in Breda geshopt, en daar zitten een aantal speciaalzaken voor mensen met grotere maten (geen Ulla Popken, maar echt mooie kleren!)
Meid, als ik je verhaal lees, leef ik ontzettend met je mee, net als alle vorige posters, en ik zou het zo ontzettend zonde vinden als jij je leven zo 'verdoet. We leven allemaal maar 1 keer, en voor je het weet is het allemaal voorbij. Ik hoorde laatst iemand zeggen dat je je eens moet bedenken wat ze op je grafsteen moeten zetten als je dood bent. 'Hier ligt Visje, ze vond zichzelf lelijk en heeft daarom nooit van het leven kunnen genieten' of 'Hier ligt Visje, ondanks dat ze niet aan het schoonheidsideaal voldeed dat in de bladen gepromoot werd (wist je trouwens dat die meiden in die bladen in het echt er helemaal niet zo mooi uitzien, sterker nog, sommige herken je zonder make-up niet eens, maar da's een ander verhaal) heeft ze toch alles uit het leven gehaald, en met volle teugen genoten.' You choose!
Ook ik denk dat je hulp moet zoeken, geef de moed niet op, blijf zoeken tot je een professional hebt gevonden die bij je past, je bent het echt meer dan waard!
Ik ben zelf ook in therapie (om andere zaken) en ben ook nog heel erg zoekende naar iemand de me ligt. Mijn eerste therapeut was een man die ik echt verschrikkelijk vond (hij bood me niet eens een glaasje water toen ik daar zat te janken) en nu ben ik voor de eerste keer bij een vrouw geweest. Ik vind dat ik het aan mezelf verplicht ben om 'aan mezelf te werken', uiteindelijk is er maar 1 persoon met wie we ons hele leven door moeten, en dat zijn we zelf. Lijkt mij fijner dat die persoon dan een beetje gezellig in de omgang is, niet?
Ik wil je in ieder geval heel sterkte en wijsheid toewensen!
PS. Wat kleding voor dikke mensen betreft: Ik heb laatst in Breda geshopt, en daar zitten een aantal speciaalzaken voor mensen met grotere maten (geen Ulla Popken, maar echt mooie kleren!)
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
woensdag 9 mei 2007 om 20:30
woensdag 9 mei 2007 om 21:13
Ja, ik was ook steeds aan het kijken of Visje al gereageerd had. Begon me eigenlijk ook af te vragen of ze eigenlijk wel al die oplossingen wilde waarmee iedereen kwam aandragen. Misschien wilde ze gewoon haar ei kwijt en ervaringen uitwisselen met andere mensen die geplaagd worden door dit soort gevoelens. Als dit zo is Visje, klets ik graag met je mee.
woensdag 9 mei 2007 om 23:03
Heel herkenbaar wat je schrijft Visje, en heel vervelend om er zoveel last van te hebben.
Het kan goed dat cognitieve therapie bij jou niet werkt, misschien is er een andere therapie die beter aanslaat. Zou dit niet op jezelf betrekken. Misschien kan je (voor jezelf) aangeven wat/waarom dit niet werkte? Misschien teveel op gedachten gericht (was bij mij zo waardoor ik me nog slechter ging voelen: 'denk ik ook al niet goed') en te weinig op je gevoel? Of spreekt het hele idee van therapie je niet aan?
Mij is niet duidelijk wat je overdag doet (thuis, werk, studie), wat goed kan helpen is om een besteding te hebben waar je je af en toe trots op kan voelen (hoe klein ook).
Wat mij ook heeft geholpen om meer onder de mensen te komen (buiten mijn vriend om). Heel eng, maar 1 of twee vriendinnen/kennissen of een activiteit met anderen kan al veel helpen om je minder minderwaardig te voelen. Niet meteen (ben zelf erg hardleers), maar langzaam aan soms een beetje. Dit voorkomt ook dat het zich alleen in je hoofd af moet spelen (zoals bij cognitieve therapie).
En, wat mij helpt maar wat misschien niet 'verantwoord' is, is om me minder van mijn eigen zelfbeeld aan te trekken. Goed, dan denk ik dat ik iets niet kan of minder ben, ik doe het toch.
Als alle raad je inhoudelijk niet helpt (of zelfs onzekerder maakt omdat je het allemaal af moet wijzen door wat dan ook) hoop ik dat de pogingen van iedereen je wel het gevoel kunnen geven dat je iets waard bent...
Het kan goed dat cognitieve therapie bij jou niet werkt, misschien is er een andere therapie die beter aanslaat. Zou dit niet op jezelf betrekken. Misschien kan je (voor jezelf) aangeven wat/waarom dit niet werkte? Misschien teveel op gedachten gericht (was bij mij zo waardoor ik me nog slechter ging voelen: 'denk ik ook al niet goed') en te weinig op je gevoel? Of spreekt het hele idee van therapie je niet aan?
Mij is niet duidelijk wat je overdag doet (thuis, werk, studie), wat goed kan helpen is om een besteding te hebben waar je je af en toe trots op kan voelen (hoe klein ook).
Wat mij ook heeft geholpen om meer onder de mensen te komen (buiten mijn vriend om). Heel eng, maar 1 of twee vriendinnen/kennissen of een activiteit met anderen kan al veel helpen om je minder minderwaardig te voelen. Niet meteen (ben zelf erg hardleers), maar langzaam aan soms een beetje. Dit voorkomt ook dat het zich alleen in je hoofd af moet spelen (zoals bij cognitieve therapie).
En, wat mij helpt maar wat misschien niet 'verantwoord' is, is om me minder van mijn eigen zelfbeeld aan te trekken. Goed, dan denk ik dat ik iets niet kan of minder ben, ik doe het toch.
Als alle raad je inhoudelijk niet helpt (of zelfs onzekerder maakt omdat je het allemaal af moet wijzen door wat dan ook) hoop ik dat de pogingen van iedereen je wel het gevoel kunnen geven dat je iets waard bent...
woensdag 9 mei 2007 om 23:40
Ik heb dat met een vriendin van me, voel me soms knap minderwaardig aan haar.
En wat blijkt, zij heeft dat bij mij.
Raar is dat hoor dat je dan als vriendinnen tegenover elkaar staat met dat gevoel, nu nog dat minderwaardigheidsgevoel laten varen.
Waar dat gevoel vandaan komt, ik weet het niet, maar het is zeker niet prettig.
En wat blijkt, zij heeft dat bij mij.
Raar is dat hoor dat je dan als vriendinnen tegenover elkaar staat met dat gevoel, nu nog dat minderwaardigheidsgevoel laten varen.
Waar dat gevoel vandaan komt, ik weet het niet, maar het is zeker niet prettig.
donderdag 10 mei 2007 om 04:15
Goed geluld, KW. :D
Probeer es naar anderen te kijken Visje. Waarom zijn sommige dikke vrouwen mooi en anderen niet? Vaak is het een kwestie van uitstraling, zelfvertrouwen. Beetje ijdelheid, dus geen samengegroeide wenkbrauwen zoals KW beschrijft, maar gewoon een beetje ijdel zijn en jezelf mooier (laten!) maken. Maar weinig mooie vrouwen die je ziet op straat zijn ook zo mooi als ze uit bed komen. Dat heeft bij hun ook tijd en moeite gekost, die ze zichzelf kennelijk waard vonden. Waarom zou jij dat niet waard zijn? Geen enkele reden, jij bent dat net zo goed waard als ieder ander.
Ik heb geen ervaring met therapie ofzo, dus daar kan ik je niet over adviseren. Ik hoop dat je op de 1 of andere manier je zelfvertrouwen en lol in je eigen leven weer terug vindt. Want zoals KW zei; je mag dan (te) dik zijn, maar dat betekent niet dat je geen hoofden kan laten draaien.
En dat staat dan nog los van je al dan niet plezierig voelen in een drukke kroeg. Er zijn legio mensen die daar niet van houden en die sociaal onhandig zijn. So what. Accepteer dat je geen gangmaker bent. Jij bent waarschijnlijk leuker one on one, als mensen je wat beter kennen.
vrijdag 11 mei 2007 om 13:51
Het feit dat ik niet direct reageer, betekent niet dat ik niet wil reageren. Heb er niet altijd de tijd of gelegenheid voor. En soms vind ik het moeilijk om erover te praten. Moet ook eerlijk zeggen dat dit meer was om mijn ei kwijt te kunnen. Directe oplossingen zijn er toch niet. Ik weet dat wat jullie zeggen allemaal klopt, maar het allemaal doen en echt onder ogen zien is zo moeilijk. Afgelopen woensdag weer een poging gedaan om kleding te kopen, met als gevolg dat ik sinds woensdagavond gigantische pijn in mijn buik had en nu alweer 2 dagen grotendeels op bed lig. Zit er lichamelijk en geestelijk weer helemaal doorheen. Het geestelijke laat ik echter niet merken aan mijn vriend, die hoeft niet te weten dat ik weer gigantisch in een dip over mezelf zit.
Einzel2 vroeg zich af wat ik overdag doe. Ik werk 4 dagen in de week op een ict-afdeling. Op zich leuk werk en leuke collega's, maar voel me er niet altijd happy. Maar dat komt ook meer door mijn eigen gevoelens. Ik kom ook wel onder de mensen, moet er alleen veel moeite voor doen. Ga sowieso altijd 1 keer per maand met een paar meiden eten en naar de film. Ben daarbij nog lid van een activiteitenclub, waarmee ik voor mijn relatie veel mee deed, maar sinds ik samenwoon iets minder. Dat komt langzamerhand wel weer. Maar ja...ik onderneem het liefst dingen met mijn vriend, want bij hem voel ik met toch het beste.
Nijntje...ik vind dikke vrouwen absoluut niet mooi. Mijn vriend is het daarmee niet eens. Volgens hem is een vollere vrouw met een mooie kop en een goede uitstraling ook mooi. Nou, ik vind het 3 keer niks, want er zit toch zo'n dik lijf onder en dat vind ik gewoon niet mooi (en dan druk ik me nog voorzichtig uit).
Ik heb misschien niet overal echt een antwoord opgegeven, sorry. Maar op dit moment heb ik daar even de puf niet voor.
Einzel2 vroeg zich af wat ik overdag doe. Ik werk 4 dagen in de week op een ict-afdeling. Op zich leuk werk en leuke collega's, maar voel me er niet altijd happy. Maar dat komt ook meer door mijn eigen gevoelens. Ik kom ook wel onder de mensen, moet er alleen veel moeite voor doen. Ga sowieso altijd 1 keer per maand met een paar meiden eten en naar de film. Ben daarbij nog lid van een activiteitenclub, waarmee ik voor mijn relatie veel mee deed, maar sinds ik samenwoon iets minder. Dat komt langzamerhand wel weer. Maar ja...ik onderneem het liefst dingen met mijn vriend, want bij hem voel ik met toch het beste.
Nijntje...ik vind dikke vrouwen absoluut niet mooi. Mijn vriend is het daarmee niet eens. Volgens hem is een vollere vrouw met een mooie kop en een goede uitstraling ook mooi. Nou, ik vind het 3 keer niks, want er zit toch zo'n dik lijf onder en dat vind ik gewoon niet mooi (en dan druk ik me nog voorzichtig uit).
Ik heb misschien niet overal echt een antwoord opgegeven, sorry. Maar op dit moment heb ik daar even de puf niet voor.
vrijdag 11 mei 2007 om 14:33
Hoi Visje,
Ik heb ook niet gezegd dat ik dacht dat je niet wilde reageren, alleen dat ik me afvroeg wat de reden was dat je (nog) niet gereageerd had.
Ik begrijp dat je het moeilijk vindt om over te praten, vooral omdat er toch wel flink wat reacties zijn geweest om hulp te zoeken, terwijl je daar juist niet echt welwillend tegenover staat. Het kost sowieso energie om er mee bezig te zijn en soms wil je er dan ook gewoon niet aan denken of dat in ieder geval proberen weg te drukken, dat begrijp ik.
Ik leef echt met je mee als ik lees dat je na een poging tot shoppen weer superverdrietig thuis zit en ook nog eens je vriend er niet mee wil 'belasten'. Ik heb dat ook vaker (dat niet willen delen) en ik weet hoe eenzaam ik me daar dan onder voel. Het liefste zou ik het wel vertellen, merken dat iemand weet hoe ik me voel en een oneindige en dikke knuffel krijgen, maar ik voel me er ook niet prettig onder het te laten merken. Ik vind het moeilijk om 'weer' negatief te doen, weer met dezelfde problemen komen, wil de vrolijke meid zijn die de mensen waar ik mee omga, zo leuk vinden.
Ik heb het idee dat ik me wel in jou kan verplaatsen en ik begrijp de moedeloosheid wel, maar in mijn ogen is hulp de enige manier om in ieder geval een stap (al is hij klein) vooruit te kunnen doen. Je hebt gelijk als je zegt dat er geen directe oplossingen zijn, maar niet als je zegt dat ze er helemaal niet zijn. Ik ben in ieder geval een voorstander van proberen het voor jezelf makkelijker te maken. Ik snap dat je na meerdere pogingen zoiets hebt van het werkt niet, maar als je je daar bij neerlegt bezegel je je 'lot' zeg maar..Daarom ging ik er toch tegenin..
Ik heb zelf vorige week een afspraak gemaakt om weer te gaan praten (ondanks een goede en een minder goede ervaring) en het voelt fijn. Misschien al doordat ik nu bij iemand eerlijk kan zijn. Dat mag natuurlijk bij vrienden ook, maar dan heb ik toch het schuldgevoel, voel ik me er niet prettig bij het te vertellen. Het doet me meer kwaad dan goed, want dan baal ik weer van de 'slachtofferrol' waarin ik mezelf gepresenteerd heb en die ik niet kan waarderen. Ik hoop dat het voor mij de oplossing is en dat moet ik ook gewoon wel geloven. Ik heb ook het kerngevoel 'niet goed genoeg' te zijn. Ik erger me regelmatig aan mezelf, voel regelmatig een sterke walging tov mijn uiterlijk en de overtuigingen dat ik er net zo goed niet had kunnen zijn en dat ik een lelijk wijf ben, zijn er ook nog steeds. En het breekt mij op, net zoals het jou opbreekt (al denk ik dat jij er dieper in zit dan ik).Ik weiger erin te berusten me altijd zo te voelen, want het is simpelweg te klote om me mijn hele leven zo te voelen. Dat wens ik gewoon niemand toe en jou dus ook niet. Ik hoop dat je begrijpt dat ik het beste met je voorheb en dat ik gewoon hoop dat je je leven makkelijker kan doorleven in plaats van het door te worstelen..
Liefs
Ik heb ook niet gezegd dat ik dacht dat je niet wilde reageren, alleen dat ik me afvroeg wat de reden was dat je (nog) niet gereageerd had.
Ik begrijp dat je het moeilijk vindt om over te praten, vooral omdat er toch wel flink wat reacties zijn geweest om hulp te zoeken, terwijl je daar juist niet echt welwillend tegenover staat. Het kost sowieso energie om er mee bezig te zijn en soms wil je er dan ook gewoon niet aan denken of dat in ieder geval proberen weg te drukken, dat begrijp ik.
Ik leef echt met je mee als ik lees dat je na een poging tot shoppen weer superverdrietig thuis zit en ook nog eens je vriend er niet mee wil 'belasten'. Ik heb dat ook vaker (dat niet willen delen) en ik weet hoe eenzaam ik me daar dan onder voel. Het liefste zou ik het wel vertellen, merken dat iemand weet hoe ik me voel en een oneindige en dikke knuffel krijgen, maar ik voel me er ook niet prettig onder het te laten merken. Ik vind het moeilijk om 'weer' negatief te doen, weer met dezelfde problemen komen, wil de vrolijke meid zijn die de mensen waar ik mee omga, zo leuk vinden.
Ik heb het idee dat ik me wel in jou kan verplaatsen en ik begrijp de moedeloosheid wel, maar in mijn ogen is hulp de enige manier om in ieder geval een stap (al is hij klein) vooruit te kunnen doen. Je hebt gelijk als je zegt dat er geen directe oplossingen zijn, maar niet als je zegt dat ze er helemaal niet zijn. Ik ben in ieder geval een voorstander van proberen het voor jezelf makkelijker te maken. Ik snap dat je na meerdere pogingen zoiets hebt van het werkt niet, maar als je je daar bij neerlegt bezegel je je 'lot' zeg maar..Daarom ging ik er toch tegenin..
Ik heb zelf vorige week een afspraak gemaakt om weer te gaan praten (ondanks een goede en een minder goede ervaring) en het voelt fijn. Misschien al doordat ik nu bij iemand eerlijk kan zijn. Dat mag natuurlijk bij vrienden ook, maar dan heb ik toch het schuldgevoel, voel ik me er niet prettig bij het te vertellen. Het doet me meer kwaad dan goed, want dan baal ik weer van de 'slachtofferrol' waarin ik mezelf gepresenteerd heb en die ik niet kan waarderen. Ik hoop dat het voor mij de oplossing is en dat moet ik ook gewoon wel geloven. Ik heb ook het kerngevoel 'niet goed genoeg' te zijn. Ik erger me regelmatig aan mezelf, voel regelmatig een sterke walging tov mijn uiterlijk en de overtuigingen dat ik er net zo goed niet had kunnen zijn en dat ik een lelijk wijf ben, zijn er ook nog steeds. En het breekt mij op, net zoals het jou opbreekt (al denk ik dat jij er dieper in zit dan ik).Ik weiger erin te berusten me altijd zo te voelen, want het is simpelweg te klote om me mijn hele leven zo te voelen. Dat wens ik gewoon niemand toe en jou dus ook niet. Ik hoop dat je begrijpt dat ik het beste met je voorheb en dat ik gewoon hoop dat je je leven makkelijker kan doorleven in plaats van het door te worstelen..
Liefs
vrijdag 11 mei 2007 om 14:57
Droppie, wat goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt. Wanneer heb je je eerste gesprek? Wat ik zo moeilijk vind bij die gesprekken is dat ze het altijd raar vinden dat ik me zo voel. "Je bent wel wat te dik, maar verder zie je er toch goed uit?" zeggen ze dan. Als een professioneel iemand al zo begint, hoe moet zo iemand mij dan helpen? Als ze het al niet kunnen begrijpen en voorstellen? Dat mensen in mijn omgeving het niet snappen oke, maar als zo iemand het al niet snapt, dan weet ik het ook niet meer.
Ik wens je alvast veel sterkte bij je eerste gesprek en hoop dat je hier wilt laten weten hoe het gegaan is.
Ik wens je alvast veel sterkte bij je eerste gesprek en hoop dat je hier wilt laten weten hoe het gegaan is.
vrijdag 11 mei 2007 om 19:54
Ik moet eerlijk zeggen dat beide psychologen niet echt ingegaan zijn op hoe ik naar mezelf kijk. De eerste heeft wel gezegd dat mijn zelfbeeld vertekend is, maar de ander ging er niet echt op in. Vroeg alleen wat ik dan 'niet mooi' aan mezelf vond, maar ging daar vervolgens niet echt op in.
Ik heb zelf ook niet het idee dat het de taak van de psych is om door op mij in te praten, mij te laten geloven dat ik het fout heb, het moet uit mij komen. Ik zie het vooral als de taak van een psych om me een spiegel voor te houden. Ik heb het idee dat hij daar door zijn vragen wel naar kan leiden, maar hij zelf wel objectief hoort te blijven. Ik heb zelf niet echt behoefte aan een wellus-nietes spelletje in de zin dat ik vertel hoe ik me voel en hij daarin meegaat door te zeggen het zich helemaal voor te kunnen voorstellen of door juist te benadrukken hoe vreemd hij dat vindt.
Hebben de psychologen jou trouwens echt gezegd dat ze het 'raar' vonden hoe je naar jezelf kijkt? Dat klinkt wel typisch.. Ik kan ook wel weer begrijpen dat een psycholoog zijn eigen mening (dat je er toch wel goed uitziet) op een gegeven moment geeft, als jij jezelf pijnlijk helemaal de grond intrapt. Als hij zijn mening voor zich zou houden, zou jij misschien daaruit weer de conclusie trekken dat hij het toch wel met je eens is, dat hij je niet eens durft tegen te spreken, omdat hij ook wel weet hoe belachelijk en ongeloofwaardig dat is( om een mogelijke gedachtekronkel te noemen.. ).
Verder snap ik wel dat je twijfels hebt of iemand je wel kan helpen als hij het zich het niet voor kan stellen. Maar toch..als je een pscyh hebt die het zich wel kan voorstellen, omdat hij hetzelfde meemaakt, is die niet echt in de positie om jou te helpen. Door studies en ervaringen weten ze bovendien wel hoe iemand zo negatief en onzeker kan worden, ze zullen het zich zelfs wel voor kunnen stellen dat ze dat ook zouden hebben in dat geval. Maar eigenlijk gaat het daar niet om.
Als iemand zich kan verplaatsen in je en je begrijpt, kan dat heel fijn voelen, maar hoeft dat helaas niet te betekenen dat die persoon je dan ook kan helpen. Ik snap wel je behoefte aan iemand die zich in je kan verplaatsen, 'weet' wat je doormaakt. Dat het niet zo makkelijk weg te wuiven is als 'typische vrouwelijke onzekerheid' (zoals sommigen het zien..), maar ik denk dat juist een psych dat laatste nooit zal doen. Sommige vrienden daarentegen wel..
Ik zal je op de hoogte houden van hoe het gesprek gegaan is. Ik klink vol vertrouwen (lijk wel een eenmans promoteam voor professionele hulp;)), maar stiekem vind ik het ook spannend hoor. Ik ga er gewoon vol voor en ik zal wel merken of dit iets voor me is. Zo niet, zoek ik iets anders.
Fijn weekend Visje!*;
Ik heb zelf ook niet het idee dat het de taak van de psych is om door op mij in te praten, mij te laten geloven dat ik het fout heb, het moet uit mij komen. Ik zie het vooral als de taak van een psych om me een spiegel voor te houden. Ik heb het idee dat hij daar door zijn vragen wel naar kan leiden, maar hij zelf wel objectief hoort te blijven. Ik heb zelf niet echt behoefte aan een wellus-nietes spelletje in de zin dat ik vertel hoe ik me voel en hij daarin meegaat door te zeggen het zich helemaal voor te kunnen voorstellen of door juist te benadrukken hoe vreemd hij dat vindt.
Hebben de psychologen jou trouwens echt gezegd dat ze het 'raar' vonden hoe je naar jezelf kijkt? Dat klinkt wel typisch.. Ik kan ook wel weer begrijpen dat een psycholoog zijn eigen mening (dat je er toch wel goed uitziet) op een gegeven moment geeft, als jij jezelf pijnlijk helemaal de grond intrapt. Als hij zijn mening voor zich zou houden, zou jij misschien daaruit weer de conclusie trekken dat hij het toch wel met je eens is, dat hij je niet eens durft tegen te spreken, omdat hij ook wel weet hoe belachelijk en ongeloofwaardig dat is( om een mogelijke gedachtekronkel te noemen.. ).
Verder snap ik wel dat je twijfels hebt of iemand je wel kan helpen als hij het zich het niet voor kan stellen. Maar toch..als je een pscyh hebt die het zich wel kan voorstellen, omdat hij hetzelfde meemaakt, is die niet echt in de positie om jou te helpen. Door studies en ervaringen weten ze bovendien wel hoe iemand zo negatief en onzeker kan worden, ze zullen het zich zelfs wel voor kunnen stellen dat ze dat ook zouden hebben in dat geval. Maar eigenlijk gaat het daar niet om.
Als iemand zich kan verplaatsen in je en je begrijpt, kan dat heel fijn voelen, maar hoeft dat helaas niet te betekenen dat die persoon je dan ook kan helpen. Ik snap wel je behoefte aan iemand die zich in je kan verplaatsen, 'weet' wat je doormaakt. Dat het niet zo makkelijk weg te wuiven is als 'typische vrouwelijke onzekerheid' (zoals sommigen het zien..), maar ik denk dat juist een psych dat laatste nooit zal doen. Sommige vrienden daarentegen wel..
Ik zal je op de hoogte houden van hoe het gesprek gegaan is. Ik klink vol vertrouwen (lijk wel een eenmans promoteam voor professionele hulp;)), maar stiekem vind ik het ook spannend hoor. Ik ga er gewoon vol voor en ik zal wel merken of dit iets voor me is. Zo niet, zoek ik iets anders.
Fijn weekend Visje!*;
vrijdag 11 mei 2007 om 22:56
Er zijn wel psychologen die die tactiek gebruiken. Ik las er laatst een artikel over (in de Opzij? In de psychologie?)
Een bekend psycholoog die zo te werk ging. En het werkt wel. Blijkbaar. Dus datgene wat een angst of een negatieve gedachte is in het overdrevene beamen en dan gaat zo iemand zich verdedigen en juist wel de positieve dingetjes van zichzelf zien.
Ik had zo wel mijn bedenkingen, voor mij persoonlijk zou het te doorzichtig zijn. Niet omdat ik zo slim ben, maar omdat ik heel objectief denk te kunnen beoordelen wat er lelijk, vervelend en slecht aan mij is.:P
En dat is best een hele waslijst.:) Maar wat maakt het uit?
zaterdag 12 mei 2007 om 11:08
Ze hebben het niet met die woorden gezegd, maar ze hebben beide wel gezegd dat ze het niet snapten. Ik zag er toch leuk uit, spontaan gezicht, mooie ogen, bos met krullen. Ze snapten niet dat ik me lelijk en niks waard voel(de). En daar heb ik een psycholoog niet voor nodig, want dit soort dingen zeggen mijn vriend, familie, collega's en vrienden ook. En als ik die al niet wil geloven, hoe moet ik dan een onbekende geloven?
Gisteren een zwaar gesprek gehad met mijn vriend. Hij vroeg wat er dwars zat en na lang aandringen (ik kan bij wijze van spreke 24 uur janken en nog glashard beweren dat er niks aan de hand is) kwam alles eruit. Ik heb precies gezegd tegen hem wat ik hier beschreven heb. En ja....hij snapt het niet, dat had ik al verwacht. Ik 'moet' van hem niet zo denken, ik 'moet' meer van mezelf houden, ik 'moet' positiever zijn. Ja....ik wil dat allemaal wel, maar het zo verschrikkelijk moeilijk.
Lichamelijk voel ik me nu wel weer beter, nu alles eruit is. Ga dus zo lekker douchen en mijn haar weer doen en me opmaken en dan 'gezellig' boodschappen doen.
zaterdag 12 mei 2007 om 12:34
