Psyche
alle pijlers
Opnieuw: Minderwaardigheidsgevoelens
zondag 22 april 2007 om 20:30
Ik weet niet waarom het vorige topic op verzoek van TO verwijderd is. Ik weet wel dat het door mijn hoofd spookt sinds ik het gelezen heb, omdat ik precies hetzelfde gevoel heb. En helaas wordt het steeds erger, waardoor het steeds meer invloed krijg in het dagelijks leven.
Ook ik heb het gevoel dat ik totaal niks waard ben. Tig mensen (waaronder mijn eigen vriend) kunnen zeggen dat het niet zo is, maar ik voel het toch zo. Ik heb cognitieve therapie gehad om uit het cirkeltje te komen, maar dat heeft helaas ook niets geholpen.
Gisteren moest ik naar een verjaardag van kennissen van mijn vriend. Deze hebben een kroeg en vieren altijd een paar verjaardagen tegelijk in die kroeg. Het is dus altijd behoorlijk druk. Normaal gesproken ga ik nooit naar drukke gelegenheden omdat ik me daar niet op me gemak voel en nu moest ik dus. Tegen de tijd dat we aankwamen barstte ik van de buikpijn omdat ik me weer zo druk maak. Ik wil gewoon niet in een grote groep mensen zijn. Ik wil het liefst thuis zijn, waar ik me veilig voel.
Ook in mijn relatie heeft het steeds meer invloed. Mijn vriend houdt van me zoals ik ben, dat weet ik. Maar toch baal ik ervan als hij naar andere vrouwen kijkt. En dan bedoel ik niet op een flirtige manier, maar ook al gewoon kijken. Al is het maar op tv. Bij elke mooie vrouw zou ik het liefst de grond in willen zakken, verdwijnen. Op dat soort momenten ben ik er ook van overtuigd dat hij me ooit zal verlaten voor een mooie vrouw. Ook al weet ik dat hij mij wel mooi vindt, zoals ik ben.
Ik mis ook het spontane in mij. Als ik foto's van vroeger bekijk dan zie ik een glinstering in mijn ogen. Op foto's van nu zie ik die niet meer. Ik ben het helemaal kwijt en zou het zo verschrikkelijk graag weer terugwillen.
Ook ik heb het gevoel dat ik totaal niks waard ben. Tig mensen (waaronder mijn eigen vriend) kunnen zeggen dat het niet zo is, maar ik voel het toch zo. Ik heb cognitieve therapie gehad om uit het cirkeltje te komen, maar dat heeft helaas ook niets geholpen.
Gisteren moest ik naar een verjaardag van kennissen van mijn vriend. Deze hebben een kroeg en vieren altijd een paar verjaardagen tegelijk in die kroeg. Het is dus altijd behoorlijk druk. Normaal gesproken ga ik nooit naar drukke gelegenheden omdat ik me daar niet op me gemak voel en nu moest ik dus. Tegen de tijd dat we aankwamen barstte ik van de buikpijn omdat ik me weer zo druk maak. Ik wil gewoon niet in een grote groep mensen zijn. Ik wil het liefst thuis zijn, waar ik me veilig voel.
Ook in mijn relatie heeft het steeds meer invloed. Mijn vriend houdt van me zoals ik ben, dat weet ik. Maar toch baal ik ervan als hij naar andere vrouwen kijkt. En dan bedoel ik niet op een flirtige manier, maar ook al gewoon kijken. Al is het maar op tv. Bij elke mooie vrouw zou ik het liefst de grond in willen zakken, verdwijnen. Op dat soort momenten ben ik er ook van overtuigd dat hij me ooit zal verlaten voor een mooie vrouw. Ook al weet ik dat hij mij wel mooi vindt, zoals ik ben.
Ik mis ook het spontane in mij. Als ik foto's van vroeger bekijk dan zie ik een glinstering in mijn ogen. Op foto's van nu zie ik die niet meer. Ik ben het helemaal kwijt en zou het zo verschrikkelijk graag weer terugwillen.
zaterdag 12 mei 2007 om 13:47
Hoi Visje en de rest,
Ik heb zo'n beetje alle berichten gelezen en moet zeggen dat ik ook een aantal dingen herken in je verhaal Visje.
Al een tijdje ga ik naar een maatschappelijk werker, ik heb daar eigenlijk nooit gezegd dat ik me lelijk voel maar een tijdje terug kreeg ik opeens een heleboel 'complimenten' naar m'n hoofd, over m'n uiterlijk.
Zo raar vond ik dat!
Ik merkte wel dat ik er bijna van moest huilen, waarom weet ik niet zo goed.
Misschien Visje, kun je er niet zo goed tegen als een psych. die 'judotechniek' (?) zou gebruiken, omdat je er eigenlijk ook voor schaamt dat je je zo voelt? Ook tegen je vriend zeg je pas hoe je je voelt na veel tijd en moeite.. (btw; Ik zou er ook niet tegen kunnen hoor, ik zou me alleen maar ellendiger gaan voelen: zie je wel een professioneel iemand zegt ook dat het zo is!)
Ik heb zo'n beetje alle berichten gelezen en moet zeggen dat ik ook een aantal dingen herken in je verhaal Visje.
Al een tijdje ga ik naar een maatschappelijk werker, ik heb daar eigenlijk nooit gezegd dat ik me lelijk voel maar een tijdje terug kreeg ik opeens een heleboel 'complimenten' naar m'n hoofd, over m'n uiterlijk.
Zo raar vond ik dat!
Ik merkte wel dat ik er bijna van moest huilen, waarom weet ik niet zo goed.
Misschien Visje, kun je er niet zo goed tegen als een psych. die 'judotechniek' (?) zou gebruiken, omdat je er eigenlijk ook voor schaamt dat je je zo voelt? Ook tegen je vriend zeg je pas hoe je je voelt na veel tijd en moeite.. (btw; Ik zou er ook niet tegen kunnen hoor, ik zou me alleen maar ellendiger gaan voelen: zie je wel een professioneel iemand zegt ook dat het zo is!)
zaterdag 12 mei 2007 om 14:21
Visje, ik haak even bij KW aan. Je wilt niet dat een psych je rotter laat voelen. Je wilt ook niet dat hij/zij je beter laat voelen.
Misschien is het een idee om te bedenken wat je wél zou willen voelen. En dan met die insteek naar zo´n gesprek gaan en het proberen een beetje te sturen.
Want ik ben het met KW eens; het lijkt alsof je je heel afhankelijk en passief opstelt, alsof anderen verantwoordelijk zijn voor hoe jij je voelt. En dat zou toch echt niet zo hoeven zijn. Jij bent zelf toch de baas?
Misschien is het een idee om te bedenken wat je wél zou willen voelen. En dan met die insteek naar zo´n gesprek gaan en het proberen een beetje te sturen.
Want ik ben het met KW eens; het lijkt alsof je je heel afhankelijk en passief opstelt, alsof anderen verantwoordelijk zijn voor hoe jij je voelt. En dat zou toch echt niet zo hoeven zijn. Jij bent zelf toch de baas?
zaterdag 12 mei 2007 om 15:09
Goh, wij zouden tweeling kunnen zijn! Ik ben ook altijd bang om iets verkeerds te zeggen of in iemands ogen iets "stoms" te doen. Dus doe ik maar niets en zeg ik maar niets. Maar thuis, bij de personen van wie ik weetdat ze onvoorwaardelijk van me houden... die krijgen alles wat ik normaal niet kan uiten dubbel over zich heen.
Wat ik wel wil zeggen tegen alle dames is dat jullie ook moeten beseffen hoe veel geluk jullie hebben met een partner in jullie leven die onvoorwaardelijk van je houdt en je neemt zoals je bent. Die persoon ziet het mooie en goeie in je. Koester dit en geniet daarvan!!! Ik hoop ooit die persoon nog eens te vinden en tot die tijd heb ik mijn hond voor de knuffels :$
zaterdag 12 mei 2007 om 16:41
Ik heb nooit gezegd dat ik niet wil dat een psycholoog mij beter laat voelen!! Alleen de manier waarop. Als iedereen kan zeggen dat ik er wel leuk uitzie en dat helpt niet, waarom zou het dan helpen als een psycholoog dat zegt? Al zegt de koninging het, ik geloof het niet hoor. Een psycholoog hoort uit te vinden waar dat gevoel vandaan komt en mij anders laten denken. Niet alleen maar zeggen dat ik er wel of niet leuk uitzie.
En nogmaals: ik stel met niet afhankelijk en passief op.Als anderen verantwoordelijk zouden zijn hoe ik me voel, dan zou ik me hartstikke goed moeten voelen toch?
Maar laat allemaal maar, heb geen zin om aangevallen te worden over ik me voel.
zaterdag 12 mei 2007 om 17:04
Het spijt me dat je je aangevallen voelt, Visje.
Ik kreeg alleen het idee dat je alle ideeen afwijst en je -nogmaals sorry, maar...- een beetje wentelt in je eigen gelijk van "ik ben lelijk en stom".
Idd, een psych moet jou helpen. Maar je moet er ook wel voor openstaan, denk ik. Je houding komt op mij over als een beetje makkelijk; "ik ben stom en doe jij er es iets aan". Het moet uiteindelijk wel bij jou van binnen vandaan komen, die verandering.
Maar ik zal ophouden. Dit was alleen even hoe ik erover denk. Maar daar heb jij niks aan.
Sterkte.
Ik kreeg alleen het idee dat je alle ideeen afwijst en je -nogmaals sorry, maar...- een beetje wentelt in je eigen gelijk van "ik ben lelijk en stom".
Idd, een psych moet jou helpen. Maar je moet er ook wel voor openstaan, denk ik. Je houding komt op mij over als een beetje makkelijk; "ik ben stom en doe jij er es iets aan". Het moet uiteindelijk wel bij jou van binnen vandaan komen, die verandering.
Maar ik zal ophouden. Dit was alleen even hoe ik erover denk. Maar daar heb jij niks aan.
Sterkte.
zaterdag 12 mei 2007 om 17:09
Visje ik ben het helemaal met je eens.
Een psych. (of whatever) hoort ervoor geleerd te hebben om de juiste manier van aanpak te vinden bij jou als persoon. Als jij komt met een 'hulpvraag' betekent dit dat je graag beter wilt worden en dus open staat voor verbetering en hulp. Ik vind het een hele rare manier om iemand die jou vertrouwd en die zich kwetsbaar opstelt, de grond in te boren en mee te gaan in de 'irrationele' gedachten van deze persoon. Het nut hiervan ontgaat mij echt.
Bij deze mensen is cognitieve therapie een betere oplossing lijkt mij; de 'irrationele' gedachten omzetten in rationele gedachten.
Mooi gezegd Zonsondergang, ik denk dat jullie idd in jullie handjes mogen knijpen met een partner die er voor je is en je probeert op andere gedachten te brengen :) Ook ik wacht nog op de ware, durf het nog niet aan, wat moet een leuke, lieve jongen met mij, als ik niet eens gelukkig ben met mezelf. Dan verdient ie iemand anders!
Hoop dat je wat van je wil/kan/durft te laten horen Visje! Je hebt deze topic tenslotte geopend om je hart te kunnen luchten.. (toch?)
Een psych. (of whatever) hoort ervoor geleerd te hebben om de juiste manier van aanpak te vinden bij jou als persoon. Als jij komt met een 'hulpvraag' betekent dit dat je graag beter wilt worden en dus open staat voor verbetering en hulp. Ik vind het een hele rare manier om iemand die jou vertrouwd en die zich kwetsbaar opstelt, de grond in te boren en mee te gaan in de 'irrationele' gedachten van deze persoon. Het nut hiervan ontgaat mij echt.
Bij deze mensen is cognitieve therapie een betere oplossing lijkt mij; de 'irrationele' gedachten omzetten in rationele gedachten.
Mooi gezegd Zonsondergang, ik denk dat jullie idd in jullie handjes mogen knijpen met een partner die er voor je is en je probeert op andere gedachten te brengen :) Ook ik wacht nog op de ware, durf het nog niet aan, wat moet een leuke, lieve jongen met mij, als ik niet eens gelukkig ben met mezelf. Dan verdient ie iemand anders!
Hoop dat je wat van je wil/kan/durft te laten horen Visje! Je hebt deze topic tenslotte geopend om je hart te kunnen luchten.. (toch?)
zaterdag 12 mei 2007 om 17:21
Jawel ik durf en wil nog wel. Wil me alleen niet meer verantwoorden voor mijn gevoel.
Ik snap ook echt niet wat mijn vriend in mij ziet en dat zeg ik hem ook. Sterker nog: ik wijs wel eens een vrouw aan die beter voor hem zou zijn. Ik weet dat hij van mij houdt, maar snappen doe ik het niet. Maar uiteraard ben ik wel heel blij met hem.
Ik snap ook echt niet wat mijn vriend in mij ziet en dat zeg ik hem ook. Sterker nog: ik wijs wel eens een vrouw aan die beter voor hem zou zijn. Ik weet dat hij van mij houdt, maar snappen doe ik het niet. Maar uiteraard ben ik wel heel blij met hem.
zaterdag 12 mei 2007 om 17:27
Nee, daar vergis je je in. Je moet zelf uitvinden waar dat gevoel vandaan komt, en waarom en wanneer je je zo voelt. Een psycholoog kan je daar hoogstens bij helpen.
En dan neem je zelf de beslissing of je anders wilt denken, of niet.
Okee, jij vindt het dus rot als je geconfronteerd wordt met de waarheid. Waarom? De waarheid zelf is neutraal.
Voel je je veroordeeld? Gekwetst? Onderschat? Niet gezien? Vernederd? Of iets heel anders?
En wat wil je, met die waarheid?
Dat die verandert? Dat kan niet, zeg je zelf: je kunt niet afvallen en je kunt je kop niet veranderen.
Wat wil je dan? Dat je vriend en je vriendinnen en jijzelf de waarheid voortdurend uit de weg gaan? Dat je nergens over praat, of te horen krijgt dat het allemaal wel meevalt? Dat mensen tegen je liegen? Dat je binnen blijft, om maar niet met jezelf geconfronteerd te worden?
Of wil je onder ogen zien wie je bent en hoe je eruit ziet? En daar misschien zelfs vriendjes mee worden?
Ik begrijp dat het confronterend is en dat je je misschien zelfs aangevallen voelt, hoewel dat niet mijn bedoeling is. Ik weet echt hoe slopend het is om je minderwaardig te voelen, en hoe het je van binnen uitholt. Maar jij bent echt zelf degene die de keuze hierin maakt: wil je zo verder?
zaterdag 12 mei 2007 om 17:32
Ha gelukkig durf en wil je nog wel
Toch denk ook ik dat als je van je minderwaardigheidsgevoelens af wilt je het beste hulp kunt gaan zoeken bij een proff. Dan kun je meer genieten van alles (incl. je vriend).
En werkt het niet, of klikt het niet, of valt het je tegen dan kun je altijd weer stoppen, toch?
Ik probeer het ook, voor mijn gevoel werkt het niet echt dus ga ik dit aankaarten en wellicht op zoek naar iets/iemand anders want ik wil er wel erg graag vanaf!
Hoop dat je het ook gaat proberen... *;
Toch denk ook ik dat als je van je minderwaardigheidsgevoelens af wilt je het beste hulp kunt gaan zoeken bij een proff. Dan kun je meer genieten van alles (incl. je vriend).
En werkt het niet, of klikt het niet, of valt het je tegen dan kun je altijd weer stoppen, toch?
Ik probeer het ook, voor mijn gevoel werkt het niet echt dus ga ik dit aankaarten en wellicht op zoek naar iets/iemand anders want ik wil er wel erg graag vanaf!
Hoop dat je het ook gaat proberen... *;
