Psyche
alle pijlers
Ouder ongeneeslijk ziek en agressie
zaterdag 20 januari 2018 om 17:29
Goed dat je met de huisarts een aantal opties hebt besproken.
Plus dat je je zus ook mee inschakelt.
Dat je ouders het allemaal niet zo nodig vinden (de hulp) zien we wel vaker.
Dit komt vaak ook door een gebrek aan ziekte-inzicht.
Het is goed dat de huisarts dit mee in het oog gaat houden en
ook echt belangrijk dat de hulp op tijd start. Dus goed dat je nu al een zicht hebt op wat de opties zijn.
Zou jammer zijn als de hulp pas komt als er een crisissituatie ontstaat en dan alles rap rap moet beslist worden.
Zoals Himalaya aangeeft, hou ook je zelf in de gaten en zie dat je je grenzen blijft bewaken. Mocht je zelf hulp nodig hebben, moet je dat ook zeker aangeven.
Plus dat je je zus ook mee inschakelt.
Dat je ouders het allemaal niet zo nodig vinden (de hulp) zien we wel vaker.
Dit komt vaak ook door een gebrek aan ziekte-inzicht.
Het is goed dat de huisarts dit mee in het oog gaat houden en
ook echt belangrijk dat de hulp op tijd start. Dus goed dat je nu al een zicht hebt op wat de opties zijn.
Zou jammer zijn als de hulp pas komt als er een crisissituatie ontstaat en dan alles rap rap moet beslist worden.
Zoals Himalaya aangeeft, hou ook je zelf in de gaten en zie dat je je grenzen blijft bewaken. Mocht je zelf hulp nodig hebben, moet je dat ook zeker aangeven.
zaterdag 20 januari 2018 om 20:29
Als ik naar mijn ouders kijk spelen er denk ik een aantal factoren mee. Mijn vader zorgt al die tijd al voor haar en in de loop van de tijd heeft hij steeds meer moeten doen in de zorg. Het groeit dan langzaam en ik denk dat ze niet meer zien hoe hun contact veranderd is.
Ze vinden het moeilijk om hulp te accepteren. Mijn moeder om los te laten en mijn vader om het uit handen te geven. Er is ook al zo veel hulp geweest en dat hebben ze niet altijd als positief ervaren. Het idee van weer iemand over de vloer geeft ze nu stress.
Wat betreft het bewaken van mijn grenzen. Er heeft altijd heel veel gespeeld in mijn familie. Ik heb de afgelopen jaren wel goed geleerd om mijn grenzen aan te geven. Hulp vragen zou nog wel meer mogen, dat vind ik wel lastig. Ik probeer het juist allemaal zo te regelen, zodat ik onafhankelijk van een ander ben. Dat zijn patronen uit mijn eigen jeugd.
Ze vinden het moeilijk om hulp te accepteren. Mijn moeder om los te laten en mijn vader om het uit handen te geven. Er is ook al zo veel hulp geweest en dat hebben ze niet altijd als positief ervaren. Het idee van weer iemand over de vloer geeft ze nu stress.
Wat betreft het bewaken van mijn grenzen. Er heeft altijd heel veel gespeeld in mijn familie. Ik heb de afgelopen jaren wel goed geleerd om mijn grenzen aan te geven. Hulp vragen zou nog wel meer mogen, dat vind ik wel lastig. Ik probeer het juist allemaal zo te regelen, zodat ik onafhankelijk van een ander ben. Dat zijn patronen uit mijn eigen jeugd.
donderdag 25 januari 2018 om 11:28
Goed dat je morgen weer met de huisarts praat. Leg goed uit hoe verschrikkelijk de situatie voor je vader en moeder. Dat de situatie onhoudbaar is en dat er nu echt wat moet gebeuren.
Het is heel triest voor je moeder en ook haar omgeving dat ze boos wordt. Maar wat je ook doet, ze wordt boos. Dus daar moeten jullie de keuzes niet door laten leiden. Die boosheid is niet je moeder, die boosheid is haar ziekte.
Wellicht is er met medicatie wat mogelijk. Heeft ook nadelen, er zal een overweging hierin gemaakt moeten worden.
Het is belangrijk dat de situatie leefbaar is voor je moeder, maar vooral ook voor je vader. Deze gaat er aan onderdoor.
Dus wees duidelijk naar de huisarts en leg duidelijk neer wat echt nodig is. Stuur ook bij in het gesprek, ouderen zijn nog weleens geneigd in een gesprek met een arts de situatie te bagatelliseren. Jij kunt hierin sturen door hier niet in mee te gaan.
donderdag 25 januari 2018 om 11:36
Hier enige herkenning. Mijn zus is 2 jaar geleden overleden dmv euthanasie vanwege haar hersentumor.
Bij haar is het een langer proces geweest, ruim 10 jaar vanaf dat het bekend werd. In het laatste jaar veel gedragsveranderingen waar ze zich wel heel erg bewust van was en waar we ook over gepraat hebben.
Heb je wel eens naar je moeder uitgesproken dat je merkt dat ze anders is in haar gedrag en gevraagd hoe ze dat zelf vind?
Heb zelf gemerkt dat als je dingen durft te benoemen het vaak al een verademing is voor degene die ziek is omdat ze het dan durven toe te geven.
Heeft je moeder het ooit überhaupt met de huisarts over euthanasie gehad?
Probeer dat eens aan te kaarten dat het zo belangrijk is dat de huisarts op de hoogte is en een dossier kan opbouwen.
Mijn zus was wel al in gesprek al was ze toen al heel slecht. Hierdoor is het balletje wel blijven rollen en heeft ze nog net helder genoeg het met de scen arts kunnen bespreken. Toen die goedkeuring er eenmaal was ging ze heel hard achteruit op geestelijk vlak, lichamelijk was er al de nodige uitval door dat rotding in het laatste jaar.
Als ze toen het gesprek aan had moeten gaan had die scen arts gezegd dat ze niet meer goed genoeg bij de tijd was.
Wat ik je eigenlijk mee wil geven, durf deuren open te gooien door dingen te benoemen. Dan kan het er zijn en zijn er meer mogelijkheden. Blijf haar informeren en betrekken en vraag eens hoe zij dingen dan voor zich ziet. Zal wat geduld kosten maar uiteindelijk kom je er wel uit.
Ik heb de laatste periode ook alle zeilen bij moeten zetten omdat het leek dat mijn zus weer terug was in haar kindertijd en soms niet te begrijpen was maar achteraf ben ik zo blij dat ik toen geïnvesteerd heb.
Nog een ander praktisch iets, je moeder weet al lange tijd dat ze ernstig ziek is, hebben jullie het ooit wel eens over de invulling van haar afscheid gehad? Als je dat nu in kaart kan brengen en eventueel door kan spreken met een uitvaartverzorger is het straks alleen maar een kwestie van in werking zetten wat je weer ruimte geeft om adem te halen en tijd voor verwerking en misschien andere praktische dingen.
Ook geef je jouw moeder hiermee een stukje regie in handen waar ze zich misschien wel heel nuttig door voelt.
Voor de situatie nu, heel lastig. Hospice is ze denk ik nog te goed voor als ik het zo lees maar thuis lijkt me ook geen optie meer. Leg het eens bij de huisarts neer wat die nog voor opties kan bedenken en ga dan eens overwegen waar iedereen op dit moment het meeste baat bij heeft.
Ik wens je heel veel sterkte in deze zware verwarrende tijd.
Bij haar is het een langer proces geweest, ruim 10 jaar vanaf dat het bekend werd. In het laatste jaar veel gedragsveranderingen waar ze zich wel heel erg bewust van was en waar we ook over gepraat hebben.
Heb je wel eens naar je moeder uitgesproken dat je merkt dat ze anders is in haar gedrag en gevraagd hoe ze dat zelf vind?
Heb zelf gemerkt dat als je dingen durft te benoemen het vaak al een verademing is voor degene die ziek is omdat ze het dan durven toe te geven.
Heeft je moeder het ooit überhaupt met de huisarts over euthanasie gehad?
Probeer dat eens aan te kaarten dat het zo belangrijk is dat de huisarts op de hoogte is en een dossier kan opbouwen.
Mijn zus was wel al in gesprek al was ze toen al heel slecht. Hierdoor is het balletje wel blijven rollen en heeft ze nog net helder genoeg het met de scen arts kunnen bespreken. Toen die goedkeuring er eenmaal was ging ze heel hard achteruit op geestelijk vlak, lichamelijk was er al de nodige uitval door dat rotding in het laatste jaar.
Als ze toen het gesprek aan had moeten gaan had die scen arts gezegd dat ze niet meer goed genoeg bij de tijd was.
Wat ik je eigenlijk mee wil geven, durf deuren open te gooien door dingen te benoemen. Dan kan het er zijn en zijn er meer mogelijkheden. Blijf haar informeren en betrekken en vraag eens hoe zij dingen dan voor zich ziet. Zal wat geduld kosten maar uiteindelijk kom je er wel uit.
Ik heb de laatste periode ook alle zeilen bij moeten zetten omdat het leek dat mijn zus weer terug was in haar kindertijd en soms niet te begrijpen was maar achteraf ben ik zo blij dat ik toen geïnvesteerd heb.
Nog een ander praktisch iets, je moeder weet al lange tijd dat ze ernstig ziek is, hebben jullie het ooit wel eens over de invulling van haar afscheid gehad? Als je dat nu in kaart kan brengen en eventueel door kan spreken met een uitvaartverzorger is het straks alleen maar een kwestie van in werking zetten wat je weer ruimte geeft om adem te halen en tijd voor verwerking en misschien andere praktische dingen.
Ook geef je jouw moeder hiermee een stukje regie in handen waar ze zich misschien wel heel nuttig door voelt.
Voor de situatie nu, heel lastig. Hospice is ze denk ik nog te goed voor als ik het zo lees maar thuis lijkt me ook geen optie meer. Leg het eens bij de huisarts neer wat die nog voor opties kan bedenken en ga dan eens overwegen waar iedereen op dit moment het meeste baat bij heeft.
Ik wens je heel veel sterkte in deze zware verwarrende tijd.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 25 januari 2018 om 11:44
Bedankt voor jullie bericht.
Ik denk dat het wel een goede is om te vragen hoe zij het dan voor zich ziet. Dit vind ik wel heel spannend, tegen mij zal ze sociaal wenselijk reageren. Maar mijn vader krijgt het vervolgens achteraf te horen. Ze is verder nogal van de slachtofferrol en heeft weinig zelfinzicht. Dat ze zo reageert ziet ze als excuus en verergert het gedrag denk ik ook. De huisarts kwam zelf met het idee van het hospice.
Euthanasie en de uitvaart is allemaal al helemaal geregeld. Maar ik ben me er inderdaad bewust van dat als ze euthanasie wil, het niet te laat moet zijn. Op dit moment kan ze dat nog goed genoeg aangeven, maar ik denk dat de ziekte nog niet ver genoeg is voor euthanasie.
Ik denk dat het wel een goede is om te vragen hoe zij het dan voor zich ziet. Dit vind ik wel heel spannend, tegen mij zal ze sociaal wenselijk reageren. Maar mijn vader krijgt het vervolgens achteraf te horen. Ze is verder nogal van de slachtofferrol en heeft weinig zelfinzicht. Dat ze zo reageert ziet ze als excuus en verergert het gedrag denk ik ook. De huisarts kwam zelf met het idee van het hospice.
Euthanasie en de uitvaart is allemaal al helemaal geregeld. Maar ik ben me er inderdaad bewust van dat als ze euthanasie wil, het niet te laat moet zijn. Op dit moment kan ze dat nog goed genoeg aangeven, maar ik denk dat de ziekte nog niet ver genoeg is voor euthanasie.
donderdag 25 januari 2018 om 11:58
Heb dit 5 jaar geleden ook meegemaakt,iN Januari geconstateerd in Maart overleden ,heeft nog bijna 2 maanden in hospice verbleven.
Dat gaf bij ons veel rust,ook mijn vader vond het prettig daar.Eenmaal daar gind het hard achteruit niet meer kunnen slikken,lopen etc
Maar herken ook de boosheid die vanuit het niets op kon komen...
Toch konden de mensen in het hospice ermee overweg,niets moet en alles mag/kan daar indien mogelijk
Dat gaf bij ons veel rust,ook mijn vader vond het prettig daar.Eenmaal daar gind het hard achteruit niet meer kunnen slikken,lopen etc
Maar herken ook de boosheid die vanuit het niets op kon komen...
Toch konden de mensen in het hospice ermee overweg,niets moet en alles mag/kan daar indien mogelijk
donderdag 25 januari 2018 om 12:01
Ik snap wat je bedoelt met het sociaal wenselijk. Probeer daar eens door heen te prikken door bijvoorbeeld je vader ook als het gesprek eenmaal loopt er bij te betrekken. Kijk dan vervolgens of je moeder haar visie leefbaar is en stel haar voor om dat samen (weer een stukje nuttig voelen voor haar) in werking te gaan zetten.
Denk dan aan bijvoorbeeld samen een gesprek met de huisarts waarin jullie samen het idee van je moeder voorleggen, je geeft haar daarmee ook weer het gevoel dat ze zelf een stukje bepaald in plaats van dat ze zich misschien weg gestopt voelt.
Is je moeder al eens in een hospice geweest? Misschien een idee om eens te gaan kijken met haar. Mijn zus is in het hospice overleden en die heeft het ervaren als een warm bad. Zo veel liefde en warmte en als die gehaastheid die er in het ziekenhuis wel was die was daar nergens te bekennen. Voor alles was ruim de tijd en alles ging zoals jij en wanneer jij het wilde. Achteraf bekeken had ze daar veel eerder heen moeten gaan maar ja.
Hopelijk heb je wat aan de tips en kom je er een beetje uit met je moeder.
Denk dan aan bijvoorbeeld samen een gesprek met de huisarts waarin jullie samen het idee van je moeder voorleggen, je geeft haar daarmee ook weer het gevoel dat ze zelf een stukje bepaald in plaats van dat ze zich misschien weg gestopt voelt.
Is je moeder al eens in een hospice geweest? Misschien een idee om eens te gaan kijken met haar. Mijn zus is in het hospice overleden en die heeft het ervaren als een warm bad. Zo veel liefde en warmte en als die gehaastheid die er in het ziekenhuis wel was die was daar nergens te bekennen. Voor alles was ruim de tijd en alles ging zoals jij en wanneer jij het wilde. Achteraf bekeken had ze daar veel eerder heen moeten gaan maar ja.
Hopelijk heb je wat aan de tips en kom je er een beetje uit met je moeder.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 25 januari 2018 om 12:25
Ik vind het hele goede tips en probeer er iets mee te doen. Communicatie met haar is altijd al heel lastig geweest en dat is nu niet makkelijker, vandaar dat ik het ook erg spannend vind. Het idee van het hospice ziet ze ook als straf.
.
.
anoniem_362760 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 13:58
62.54% gewijzigd
zaterdag 27 januari 2018 om 11:40
Ik heb afgelopen week met al haar zorgverleners gesproken en iedereen is het er over eens dat de situatie zoals die nu is, waarschijnlijk niet kan blijven bestaan. Ze kan niet thuis blijven tot het einde. Het zou mooi zijn als ze zelf de keuze kan maken hiervoor, maar iedereen betwijfelt of dat gaat gebeuren.
Er is nu afgesproken dat ik me hierin afzijdig houd, en dat de zorgverleners hierin sturing geven. Ik kom alleen langs voor de gezelligheid voor haar. Ook om er voor te zorgen dat ze straks niet boos op de familie is, als ze gedwongen niet thuis kan blijven. Ik ben wel op de hoogte van wat er afgesproken wordt.
Ik spreek mijn vader veel en hij heeft nu aangegeven het niet meer aan te kunnen. Ik denk dat volgende week het traject van het hospice ingezet gaat worden. Ik hoop maar zo dat ze er zelf ook vrede mee gaat hebben.
Er is nu afgesproken dat ik me hierin afzijdig houd, en dat de zorgverleners hierin sturing geven. Ik kom alleen langs voor de gezelligheid voor haar. Ook om er voor te zorgen dat ze straks niet boos op de familie is, als ze gedwongen niet thuis kan blijven. Ik ben wel op de hoogte van wat er afgesproken wordt.
Ik spreek mijn vader veel en hij heeft nu aangegeven het niet meer aan te kunnen. Ik denk dat volgende week het traject van het hospice ingezet gaat worden. Ik hoop maar zo dat ze er zelf ook vrede mee gaat hebben.
zaterdag 27 januari 2018 om 21:13
Tinkeltje goed dat je met alle hulpverleners tot een consensus bent gekomen.
Vreselijk lastig dat je mama haar ziekte-inzicht zo beperkt is geworden.
Hoewel je mama initieel misschien heel boos kan zijn omwille van de beslissing van de hulpverlening is het op langere termijn waarschijnlijk de beste oplossing. Als het eenmaal wat bezonken is, zal ze dit hopelijk ook ze ervaren.
Plus voor je papa moet de situatie ook leefbaar blijven.
Vreselijk lastig dat je mama haar ziekte-inzicht zo beperkt is geworden.
Hoewel je mama initieel misschien heel boos kan zijn omwille van de beslissing van de hulpverlening is het op langere termijn waarschijnlijk de beste oplossing. Als het eenmaal wat bezonken is, zal ze dit hopelijk ook ze ervaren.
Plus voor je papa moet de situatie ook leefbaar blijven.
woensdag 31 januari 2018 om 13:48
Hoe is het nu tinkeltje? Trek jij het allemaal nog een beetje? Kan me voorstellen dat er veel op je af komt nu maar heel fijn dat de zorgverleners zich als "boeman" willen opstellen. Dan kan je deze tijd als dochter naast je moeder staan en hoef je geen zorgrol in te nemen.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
vrijdag 2 februari 2018 om 17:52
Het gaat wat beter allemaal. Ze accepteren mondjesmaat wat meer hulp. En dat geeft wel rust, al is het nog niet veel. Ik probeer me maar te bedenken dat dat hun keuze is. De huisarts zit er bovenop en daar heb ik wel vertrouwen in. Het zijn echt 2 koppige kleine kinderen bij elkaar.
Ik probeer dus maar te bedenken dat het volwassen mensen zijn en als ze het zo willen, dan leven ze zelf met de gevolgen. Ik heb het zelf wat rustig aangedaan deze week en dat doet me ook wel goed.
Mijn ouders hebben heel veel relatieproblemen en mijn vader legt die continu bij mij neer. Dat kan gewoon echt niet en dat heb ik hem ook duidelijk proberen te maken. Maar dat is heel moeilijk. Ik kreeg echt het gevoel alsof ik moest bemiddelen in het huwelijk van mijn ouders en dat is een rol waar ik als kind niet in hoor te zitten.
Ik probeer dus maar te bedenken dat het volwassen mensen zijn en als ze het zo willen, dan leven ze zelf met de gevolgen. Ik heb het zelf wat rustig aangedaan deze week en dat doet me ook wel goed.
Mijn ouders hebben heel veel relatieproblemen en mijn vader legt die continu bij mij neer. Dat kan gewoon echt niet en dat heb ik hem ook duidelijk proberen te maken. Maar dat is heel moeilijk. Ik kreeg echt het gevoel alsof ik moest bemiddelen in het huwelijk van mijn ouders en dat is een rol waar ik als kind niet in hoor te zitten.
maandag 12 maart 2018 om 14:27
Bij deze een update. Er is inmiddels meer zorg bij mijn ouders betrokken, maar het gaat eigenlijk nog steeds niet goed. Mijn moeder is steeds meer verward en ze hebben dagelijks behoorlijk felle ruzie. De hulpverlening maakt zich zorgen dat het uit de hand gaat lopen.
Vorige week hebben we zelf ook haar boosheid meegemaakt en het is behoorlijk heftig. Ik snap heel goed dat mijn vader het niet meer aankan. Hij is haar helemaal zat.
Een aantal weken geleden gaf ze aan naar een hospice te willen, maar een paar uur later wilde ze niet meer. Ze staat nu wel op de wachtlijst voor een hospice en als er plek is, moeten we maar zien of ze er naartoe wil.
De situatie is niet houdbaar zo en ik ben bang dat ze niet zelf naar een hospice wil. Ik ben echt bang voor wat er komen gaat en hoe dit gaat lopen. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar kan toekijken. Ik voel me zo machteloos hierin.
Vorige week hebben we zelf ook haar boosheid meegemaakt en het is behoorlijk heftig. Ik snap heel goed dat mijn vader het niet meer aankan. Hij is haar helemaal zat.
Een aantal weken geleden gaf ze aan naar een hospice te willen, maar een paar uur later wilde ze niet meer. Ze staat nu wel op de wachtlijst voor een hospice en als er plek is, moeten we maar zien of ze er naartoe wil.
De situatie is niet houdbaar zo en ik ben bang dat ze niet zelf naar een hospice wil. Ik ben echt bang voor wat er komen gaat en hoe dit gaat lopen. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar kan toekijken. Ik voel me zo machteloos hierin.
maandag 12 maart 2018 om 14:32
Deel je zorgen rechtstreeks met de hulpverlener van je ouders. dit soort situaties zijn onhoudbaar. Wellicht kunnen zij iets met rustgevende medicijnen. Ook niet ideaal, maar zo is het onhoudbaar. Neem als omstanders de regie meer in handen, je moeder kan wel iets niet willen, maar zij heeft geen idee van de impact van haar toestand op haar geliefden.
dinsdag 13 maart 2018 om 13:09
Goed dat er al meer hulp betrokken is.
Jammer dat je mama zo'n last heeft van woede aanvallen.
Waarschijnlijk door de kanker worden haar frontale systemen (= regio's die er voor zorgen dat je je woede beheerst, ziekte inzicht hebt, ...) aangetast.
Bijgevolg kan je mama zelf nog moeilijk inschatten wat ze wel nog kan en wat niet kan. Voor je vader uiteraard ook heel lastig.
Deel je zorgen inderdaad met de hulpverleners.
En hoe moeilijk ook, als je mama zelf geen weloverwogen beslissingen meer kan maken, ga jij dat samen met de hulpverleners moeten doen.
Veel sterkte!
Jammer dat je mama zo'n last heeft van woede aanvallen.
Waarschijnlijk door de kanker worden haar frontale systemen (= regio's die er voor zorgen dat je je woede beheerst, ziekte inzicht hebt, ...) aangetast.
Bijgevolg kan je mama zelf nog moeilijk inschatten wat ze wel nog kan en wat niet kan. Voor je vader uiteraard ook heel lastig.
Deel je zorgen inderdaad met de hulpverleners.
En hoe moeilijk ook, als je mama zelf geen weloverwogen beslissingen meer kan maken, ga jij dat samen met de hulpverleners moeten doen.
Veel sterkte!
dinsdag 13 maart 2018 om 22:34
Er is nog geen intake geweest, maar je snijdt wel een goed punt aan. Het hospice waar ze op de wachtlijst staat hoort bij een verpleeghuis, waar ze volgens mij ook psychogeriatrische zorg verlenen. Ik denk dat er dus wel plek voor haar is.
Inmiddels weer contact gehad met de huisarts. Hij blijft het onderwerp met har bespreken en probeert haar over te halen. Ik heb ook een oom er bij betrokken en hij zal ook met haar praten.
Het is heel lastig omdat mijn ouders alle zorg en bemoeienis heel erg afhouden. De huisarts vindt het nog niet ernstig genoeg om direct actie te ondernemen en vindt dat er onvoldoende ligt voor een gedwongen opname. Het is voorlopig dus weer even afwachten.
Inmiddels weer contact gehad met de huisarts. Hij blijft het onderwerp met har bespreken en probeert haar over te halen. Ik heb ook een oom er bij betrokken en hij zal ook met haar praten.
Het is heel lastig omdat mijn ouders alle zorg en bemoeienis heel erg afhouden. De huisarts vindt het nog niet ernstig genoeg om direct actie te ondernemen en vindt dat er onvoldoende ligt voor een gedwongen opname. Het is voorlopig dus weer even afwachten.
woensdag 14 maart 2018 om 17:34
Waarschijnlijk komt er volgende week plek in het hospice. Ze wil alleen absoluut niet naar het hospice. De huisarts is veel in gesprek met haar, maar ze weigert. Er is geen grond om haar te dwingen. Dus dit is het dan. Zij weigert en zolang ze weigert gaat ze niet. Tenzij het echt uit de hand loopt, maar dan gaat ze naar een gesloten afdeling en niet het hospice. Het is behoorlijk frustrerend allemaal. Die mensen maken elkaar kapot en niemand kan iets.
Behalve praten dus. Maar ze is niet voor rede vatbaar en de tumor maakt het alleen maar erger.
Behalve praten dus. Maar ze is niet voor rede vatbaar en de tumor maakt het alleen maar erger.
donderdag 15 maart 2018 om 15:38
Ik heb wel de indruk dat hij dit door heeft. Hij is echt zoekend naar een manier om haar te overtuigen en vindt ook dat het zo niet kan. Maar is het dus niet voldoende ernstig voor een opname.
Jaren geleden hebben we iets vergelijkbaars aan de hand gehad met een broer van mij. We liepen toen tegen precies hetzelfe aan. Zij is volwassen en als ze geen ‘behandeling’ wil, mag ze dit weigeren.
Jaren geleden hebben we iets vergelijkbaars aan de hand gehad met een broer van mij. We liepen toen tegen precies hetzelfe aan. Zij is volwassen en als ze geen ‘behandeling’ wil, mag ze dit weigeren.
donderdag 15 maart 2018 om 16:22
Dit is voor de hulpverleners ook echt lastig.
Het vervelende is dat waarschijnlijk de situatie helemaal uit de hand moet lopen voordat gedwongen hulp kan. Plus dat de gedwongen hulp voor je mama waarschijnlijk onaangenamer gaat zijn dan een hospice.
Echt veel kan je momenteel niet doen.
Hopen dat je mama toch kiest voor een hospice.
En anders toezien tot de situatie echt escaleert en gedwongen hulp een optie is.
Het vervelende is dat waarschijnlijk de situatie helemaal uit de hand moet lopen voordat gedwongen hulp kan. Plus dat de gedwongen hulp voor je mama waarschijnlijk onaangenamer gaat zijn dan een hospice.
Echt veel kan je momenteel niet doen.
Hopen dat je mama toch kiest voor een hospice.
En anders toezien tot de situatie echt escaleert en gedwongen hulp een optie is.
donderdag 15 maart 2018 om 16:55
Olifantje: ik vermoed dar het daar inderdaad op uit loopt. Ik merk dat ik sowieso weinig invloed op haar heb. Ik heb nog een familielid gevraagd om met haar te praten. Ook met de insteek dat het voor mijn moeder fijner is dat ze er zelf voor kiest, dan wanneer ze gedwongen moet. Waar het waarschijnlijk toch op uit gaat lopen.
