Psyche
alle pijlers
Overleden zus
maandag 28 november 2016 om 23:33
3 weken geleden is mijn lieve stoere zus overleden door zelfmoord.
Ze streed al jaren tegen haar depressie's. Vele pogingen gingen de afgelopen jaren hier al aan vooraf. Dus het was niet iets wat plotseling uit de lucht kwam vallen. En toch ook wel. Hoewel ik altijd bang geweest ben dat het een keer echt zou gebeuren, kwam het aan als een bom. Juist nu het beter met haar leek te gaan was het in een keer voorbij.
Nu zijn er 3 weken voorbij, 3 weken dat ze er niet meer is. De eerste week was een rollercoaster. Ik werd geleefd, er moest zoveel gebeuren. En hoewel die week voor mijn gevoel het zwaarste was wat ik ooit heb meegemaakt... de dag na de crematie werd het pas echt moeilijk. Toen was het pas echt over en voorbij.
Iedereen om me heen is lief. Echt lief. Ze vragen me allemaal hoe het met me gaat. Maar ik heb er geen antwoord op. Geen enkel woord omschrijft hoe ik me voel.
Ik luister veel muziek en probeer haar dicht bij me te houden door de muziek waar zij zo van hield. En ik probeer het leven zo gewoon mogelijk op te pakken. Maar het is niet meer gewoon. Mijn antwoord op de vraag hoe gaat het: 'ja wel goed hoor, het leven gaat door', is een leugen.
Wat ik wil met dit topic... geen idee.
Tips, ervaringen, zoiets.
Ze streed al jaren tegen haar depressie's. Vele pogingen gingen de afgelopen jaren hier al aan vooraf. Dus het was niet iets wat plotseling uit de lucht kwam vallen. En toch ook wel. Hoewel ik altijd bang geweest ben dat het een keer echt zou gebeuren, kwam het aan als een bom. Juist nu het beter met haar leek te gaan was het in een keer voorbij.
Nu zijn er 3 weken voorbij, 3 weken dat ze er niet meer is. De eerste week was een rollercoaster. Ik werd geleefd, er moest zoveel gebeuren. En hoewel die week voor mijn gevoel het zwaarste was wat ik ooit heb meegemaakt... de dag na de crematie werd het pas echt moeilijk. Toen was het pas echt over en voorbij.
Iedereen om me heen is lief. Echt lief. Ze vragen me allemaal hoe het met me gaat. Maar ik heb er geen antwoord op. Geen enkel woord omschrijft hoe ik me voel.
Ik luister veel muziek en probeer haar dicht bij me te houden door de muziek waar zij zo van hield. En ik probeer het leven zo gewoon mogelijk op te pakken. Maar het is niet meer gewoon. Mijn antwoord op de vraag hoe gaat het: 'ja wel goed hoor, het leven gaat door', is een leugen.
Wat ik wil met dit topic... geen idee.
Tips, ervaringen, zoiets.
dinsdag 29 november 2016 om 09:18
quote:Saaraa schreef op 29 november 2016 @ 00:18:
[...]
Ons laatste contact was zo fijn. We waren met elkaar uit eten en het was zooo enorm gezellig en fijn. Juist daarom had ik toen eigenlijk al vraagtekens, die ik ook weer zo snel mogelijk weg stopte. Had ik haar wel moeten bellen na die avond? Om te zeggen dat ik twijfelde of het wel echt zo goed ging als zij wilde doen overkomen? Misschien wel. Had het uitgemaakt? Ik denk het niet.
Ik denk oprecht dat zij zelf ook dolgraag wilde geloven dat het echt goed ging.Ik denk dat dit juist helemaal was wat ze wou: nog een laatste heerlijke avond met haar lieve zus
[...]
Ons laatste contact was zo fijn. We waren met elkaar uit eten en het was zooo enorm gezellig en fijn. Juist daarom had ik toen eigenlijk al vraagtekens, die ik ook weer zo snel mogelijk weg stopte. Had ik haar wel moeten bellen na die avond? Om te zeggen dat ik twijfelde of het wel echt zo goed ging als zij wilde doen overkomen? Misschien wel. Had het uitgemaakt? Ik denk het niet.
Ik denk oprecht dat zij zelf ook dolgraag wilde geloven dat het echt goed ging.Ik denk dat dit juist helemaal was wat ze wou: nog een laatste heerlijke avond met haar lieve zus
donderdag 15 december 2016 om 23:51
Weer twee weken voorbij, alles gaat door en dat is ook oké. Maar sinds een paar dagen zijn de tranen gekomen en ze stoppen niet meer. Al die weken voelde ik me wel verdrietig, maar echt huilen deed ik niet. Tot 2 dagen geleden. Ik was aan het werk, en kreeg ruzie met mijn bazin. Ik was zoooo boos op haar en zij ook op mij, om iets heel stoms natuurlijk, en altijd schelden we wel op elkaar, en normaal kan ik dat prima hebben, zo gaat dat af en toe in de horeca. Maar deze keer deed het me zoveel. De tranen kwamen en ze stopten niet meer. Ik voelde me ellendig, en bleef maar huilen. De ruzie was allang uitgepraat maar toch stopten mijn tranen niet. En nog steeds niet. Gek word ik ervan.
Maar misschien is het ook wel oké. Misschien moeten ze eruit.
Maar misschien is het ook wel oké. Misschien moeten ze eruit.
dinsdag 27 december 2016 om 16:31
woensdag 28 december 2016 om 09:11
quote:Saaraa schreef op 27 december 2016 @ 16:31:
[...]
Dankjewel! Deze dagen zijn inderdaad heel confronterend. Kerst staat zo in het teken van familie en samenzijn. Heb ondanks het gemis van mijn zus een fijne kerst gehad!Begrijpelijk dat het confronterend was. Gelukkig heb je toch ook kunnen genieten!
[...]
Dankjewel! Deze dagen zijn inderdaad heel confronterend. Kerst staat zo in het teken van familie en samenzijn. Heb ondanks het gemis van mijn zus een fijne kerst gehad!Begrijpelijk dat het confronterend was. Gelukkig heb je toch ook kunnen genieten!
Had ik maar een motto.
