Psyche
alle pijlers
overspannen door situatie dochter
donderdag 29 november 2018 om 10:28
Mijn oudste dochter heeft nu ongeveer 2 jaar anorexia.
Vorig jaar is ze langdurig opgenomen geweest omdat het niet goed ging.
Vorig jaar echt bang geweest dat ze er een einde aan zou maken.
Gelukkig kwam ze weer aan, zag ze er steeds gezonder uit en drongen we weer wat tot haar door.
Helaas bleef het op en neer gaan met haar, maar ze mocht weer halve dagen naar school.
Afgelopen zomer ging het weer echt mis.
Daar we vorig jaar onze zomervakantie moesten annuleren kregen we afgelopen zomer groen licht van de kinderarts om op vakantie te gaan.
Helaas was de vakantie voor ons allemaal verre van ontspannen.
Onze dagen stonden weer net als het jaar daarvoor in het teken van de vele wekelijkse afspraken en zo gepland dat of ik of mijn man bij haar thuis was.
Afgelopen sept/oktober ging het zo mis dat ik haar in de nacht op de grond aantrof niet aanspreekbaar.
Ze heeft weken in het ziekenhuis gelegen en is nu elders in Nederland opgenomen in een kliniek.
Met mij leek het al die jaren goed te gaan, het was werken of zorgen thuis.
Werk gaf afleiding, daar kwam ik bij.
Ook de weken dat mijn dochter in het ziekenhuis lag heb ik gewerkt wat echt lekker was.
Totdat het van de ene op de andere dag niet meer ging, ik kon alleen maar huilen.
Slapen deed ik al weken niet meer.
Autorijden ging niet meer, ik schrok echt van alles, een blad wat van de boom afviel was voor mij al reden om te schrikken.
Ook werken lukt niet meer, handelingen die ik dagelijks deed lukte me niet meer.
Ik zit nu een maand thuis en waar ik eerst alleen maar op de bank voor me uit zat te staren, krijg ik gelukkig alweer meer energie.
Slapen doe ik nu wel, maar zo onrustig, ik ben met van alles bezig in mijn slaap.
Ik ben echt ontzettend vergeetachtig, ik schrijf nu alles op.
Ik heb behoorlijke paniekaanvallen geweest, best gênant.
Ik ga mezelf gelukkig stukje bij beetje weer herkennen, maar ik heb het er best moeilijk mee.
Ik heb zo het gevoel dat ik faal naar mijn dochter toen en man, maar ook naar mijn werkgever toe.
Nooit heb ik me ziek gemeld voor mijn dochter, alle afspraken altijd om mijn werk heen kunnen plannen.
Herkent iemand zich hier in en zo ja hoelang duurde het voordat je weer kon werken, eigenlijk alles weer kon oppakken.
Ik ben altijd zo'n type van niet zeuren maar doorgaan, kijk naar de dingen om je heen die wel mooi/ goed zijn.
Ik heb een doorverwijzing bij de GGZ helaas kan ik daar pas 8 januari terecht.
Via via heeft mijn man een therapeut geregeld voor tot die tijd, omdat ik zolang niet kon wachten.
Ik heb geen officiële diagnose zoals ze dat noemen, burn out/ overspannen ik weet het niet en maakt dat zo'n verschil eigenlijk?
Wat wel zo is dat je overal leest bij burn out/ overspannen dat werk daar overal als oorzaak wordt genoemd.
Terwijl dat in mijn geval niet zo is, dat vind ik ook zo lastig
Best een lang verhaal zo vrees ik
Vorig jaar is ze langdurig opgenomen geweest omdat het niet goed ging.
Vorig jaar echt bang geweest dat ze er een einde aan zou maken.
Gelukkig kwam ze weer aan, zag ze er steeds gezonder uit en drongen we weer wat tot haar door.
Helaas bleef het op en neer gaan met haar, maar ze mocht weer halve dagen naar school.
Afgelopen zomer ging het weer echt mis.
Daar we vorig jaar onze zomervakantie moesten annuleren kregen we afgelopen zomer groen licht van de kinderarts om op vakantie te gaan.
Helaas was de vakantie voor ons allemaal verre van ontspannen.
Onze dagen stonden weer net als het jaar daarvoor in het teken van de vele wekelijkse afspraken en zo gepland dat of ik of mijn man bij haar thuis was.
Afgelopen sept/oktober ging het zo mis dat ik haar in de nacht op de grond aantrof niet aanspreekbaar.
Ze heeft weken in het ziekenhuis gelegen en is nu elders in Nederland opgenomen in een kliniek.
Met mij leek het al die jaren goed te gaan, het was werken of zorgen thuis.
Werk gaf afleiding, daar kwam ik bij.
Ook de weken dat mijn dochter in het ziekenhuis lag heb ik gewerkt wat echt lekker was.
Totdat het van de ene op de andere dag niet meer ging, ik kon alleen maar huilen.
Slapen deed ik al weken niet meer.
Autorijden ging niet meer, ik schrok echt van alles, een blad wat van de boom afviel was voor mij al reden om te schrikken.
Ook werken lukt niet meer, handelingen die ik dagelijks deed lukte me niet meer.
Ik zit nu een maand thuis en waar ik eerst alleen maar op de bank voor me uit zat te staren, krijg ik gelukkig alweer meer energie.
Slapen doe ik nu wel, maar zo onrustig, ik ben met van alles bezig in mijn slaap.
Ik ben echt ontzettend vergeetachtig, ik schrijf nu alles op.
Ik heb behoorlijke paniekaanvallen geweest, best gênant.
Ik ga mezelf gelukkig stukje bij beetje weer herkennen, maar ik heb het er best moeilijk mee.
Ik heb zo het gevoel dat ik faal naar mijn dochter toen en man, maar ook naar mijn werkgever toe.
Nooit heb ik me ziek gemeld voor mijn dochter, alle afspraken altijd om mijn werk heen kunnen plannen.
Herkent iemand zich hier in en zo ja hoelang duurde het voordat je weer kon werken, eigenlijk alles weer kon oppakken.
Ik ben altijd zo'n type van niet zeuren maar doorgaan, kijk naar de dingen om je heen die wel mooi/ goed zijn.
Ik heb een doorverwijzing bij de GGZ helaas kan ik daar pas 8 januari terecht.
Via via heeft mijn man een therapeut geregeld voor tot die tijd, omdat ik zolang niet kon wachten.
Ik heb geen officiële diagnose zoals ze dat noemen, burn out/ overspannen ik weet het niet en maakt dat zo'n verschil eigenlijk?
Wat wel zo is dat je overal leest bij burn out/ overspannen dat werk daar overal als oorzaak wordt genoemd.
Terwijl dat in mijn geval niet zo is, dat vind ik ook zo lastig
Best een lang verhaal zo vrees ik
donderdag 29 november 2018 om 10:41
Eerst een dikke knuffel 
Een burn-out komt vaak door een combinatie van factoren en hoeft echt niet altijd werkgerelateerd te zijn. Het heeft er meer mee te maken dat je een lange tijd onder zware druk hebt gestaan (of dat nu op je werk is, of thuis, of allebei) en onvoldoende kans hebt gehad om daarvan te herstellen. Jouw thuissituatie klinkt behoorlijk heftig, dus het is helemaal niet gek dat je daar zelf ook klachten van krijgt.
Je schuldig voelen is heel herkenbaar, maar totaal zinloos. Je lichaam geeft nu aan dat er een grens bereikt is, dus het enige wat je kunt doen, is je daaraan overgeven en hulp zoeken.
Een burn-out komt vaak door een combinatie van factoren en hoeft echt niet altijd werkgerelateerd te zijn. Het heeft er meer mee te maken dat je een lange tijd onder zware druk hebt gestaan (of dat nu op je werk is, of thuis, of allebei) en onvoldoende kans hebt gehad om daarvan te herstellen. Jouw thuissituatie klinkt behoorlijk heftig, dus het is helemaal niet gek dat je daar zelf ook klachten van krijgt.
Je schuldig voelen is heel herkenbaar, maar totaal zinloos. Je lichaam geeft nu aan dat er een grens bereikt is, dus het enige wat je kunt doen, is je daaraan overgeven en hulp zoeken.
donderdag 29 november 2018 om 10:43
Het is heel logisch dat deze situatie ook zwaar voor jou is. En als je al die jaren jezelf (en de zorg voor jezelf) hebt genegeerd, uit zich dat nu. Hoe je het ook wil noemen, overspannen of burn-out, je hebt de afgelopen jaren in een erg stressvolle situatie gezeten waar je nu de gevolgen van ervaart.
Het wordt dan nu tijd dat je ook voor jezelf gaat zorgen. De afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van je dochter, maar dit is het signaal dat je goed op jezelf moet gaan letten. En bedenk ook, je kan pas weer voor je dochter zorgen als je jezelf goed voelt.
Januari lijkt nog lang te duren, maar die tijd vliegt zo voorbij (en is een relatief korte wachttijd vergeleken met hoe het in het algemeen met de ggz is gesteld). De komende tijd is het dan belangrijk om bij jezelf na te gaan waar jij behoefte aan hebt. En dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar wel waar het op neerkomt. Hoe kan jij nu voor jezelf gaan zorgen?
Het wordt dan nu tijd dat je ook voor jezelf gaat zorgen. De afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van je dochter, maar dit is het signaal dat je goed op jezelf moet gaan letten. En bedenk ook, je kan pas weer voor je dochter zorgen als je jezelf goed voelt.
Januari lijkt nog lang te duren, maar die tijd vliegt zo voorbij (en is een relatief korte wachttijd vergeleken met hoe het in het algemeen met de ggz is gesteld). De komende tijd is het dan belangrijk om bij jezelf na te gaan waar jij behoefte aan hebt. En dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar wel waar het op neerkomt. Hoe kan jij nu voor jezelf gaan zorgen?
donderdag 29 november 2018 om 10:46
Hier een vergelijkbaar verhaal.
Ik lees vooral in je bericht dat je jezelf vindt falen. Waarom? Je doet je best, je dochter heeft heel veel energie van je gevergd. Nu val je in een soort van gat omdat je niet meer hoeft te zorgen, je hoeft niet meer sterk te zijn. Dus zegt je lijf: ho. Luister ernaar, dit is jouw moment om weer op te laden. Neem die rust, zorg goed voor jezelf. Dat mag.
Geen mens kan altijd sterk zijn, dit is een heel zware situatie. Je faalt niet, je neemt juist de goede beslissingen, door hulp te zoeken. Een officiële diagnose is ook niet nodig om jezelf helemaal leeg te voelen. Je bent heel lang heel sterk geweest, en mag nu aan jezelf denken.
Heel veel sterkte.
Ik lees vooral in je bericht dat je jezelf vindt falen. Waarom? Je doet je best, je dochter heeft heel veel energie van je gevergd. Nu val je in een soort van gat omdat je niet meer hoeft te zorgen, je hoeft niet meer sterk te zijn. Dus zegt je lijf: ho. Luister ernaar, dit is jouw moment om weer op te laden. Neem die rust, zorg goed voor jezelf. Dat mag.
Geen mens kan altijd sterk zijn, dit is een heel zware situatie. Je faalt niet, je neemt juist de goede beslissingen, door hulp te zoeken. Een officiële diagnose is ook niet nodig om jezelf helemaal leeg te voelen. Je bent heel lang heel sterk geweest, en mag nu aan jezelf denken.
Heel veel sterkte.
anoniem_370276 wijzigde dit bericht op 29-11-2018 11:21
29.41% gewijzigd
donderdag 29 november 2018 om 10:50
donderdag 29 november 2018 om 11:18
wat een lieve reacties.
Mokthee wat zwaar zeg.
Mijn dochter heeft vooral vorig jaar met concrete plannen rondgelopen.
Vreselijk om bij de psychiater haar te horen vertellen hoe ze het zou doen.
Die angst om ze te verliezen.
Het is ook zo uitzichtloos, dit kan zolang duren en redt ze het uiteindelijk, dat blijft dan de vraag.
echt vakanties hebben we niet echt, en als we weg zijn geweest komen we alleen maar moeier terug.
Ik ben altijd de sterkste thuis, ik trek altijd mijn man overal doorheen.
Die nacht dat het goed mis ging, was ik aan het handelen en heb ik mijn man zoveel mogelijk proberen te ontzien omdat hij het niet meer kon.
Tegen de tijd dat mijn man opknapte ging ik onderuit.
Ik herken mezelf zo echt niet, ik snap mezelf helemaal niet meer.
Ik snap niet waarom het van het ene op het andere moment niet meer ging.
Vorig jaar was het ook zo zwaar en toen lukte het me allemaal wel gewoon.
Gevoel van falen echt naar mijn collega's, de werkdruk is al zo hoog en dan val ik ook nog uit.
Gelukkig is mijn werkgever heel lief en vindt ze dat ik mij absoluut niet schuldig moet voelen.
Gevoel van falen naar mijn dochter, ik kan het niet opbrengen om haar te bezoeken, alle afspraken daar doet mijn man nu.
Ze zit helaas ook niet in de buurt opgenomen, we hadden weinig keus daarin.
s'Nachts heb ik zulke rare dromen die ook allemaal over dood lijken te gaan.
Ik houd mijn rust, ik merk dat het dan het beste met me gaat.
IK heb hele saaie dagen, maar ik vind dat nu alleen maar fijn.
Mokthee wat zwaar zeg.
Mijn dochter heeft vooral vorig jaar met concrete plannen rondgelopen.
Vreselijk om bij de psychiater haar te horen vertellen hoe ze het zou doen.
Die angst om ze te verliezen.
Het is ook zo uitzichtloos, dit kan zolang duren en redt ze het uiteindelijk, dat blijft dan de vraag.
echt vakanties hebben we niet echt, en als we weg zijn geweest komen we alleen maar moeier terug.
Ik ben altijd de sterkste thuis, ik trek altijd mijn man overal doorheen.
Die nacht dat het goed mis ging, was ik aan het handelen en heb ik mijn man zoveel mogelijk proberen te ontzien omdat hij het niet meer kon.
Tegen de tijd dat mijn man opknapte ging ik onderuit.
Ik herken mezelf zo echt niet, ik snap mezelf helemaal niet meer.
Ik snap niet waarom het van het ene op het andere moment niet meer ging.
Vorig jaar was het ook zo zwaar en toen lukte het me allemaal wel gewoon.
Gevoel van falen echt naar mijn collega's, de werkdruk is al zo hoog en dan val ik ook nog uit.
Gelukkig is mijn werkgever heel lief en vindt ze dat ik mij absoluut niet schuldig moet voelen.
Gevoel van falen naar mijn dochter, ik kan het niet opbrengen om haar te bezoeken, alle afspraken daar doet mijn man nu.
Ze zit helaas ook niet in de buurt opgenomen, we hadden weinig keus daarin.
s'Nachts heb ik zulke rare dromen die ook allemaal over dood lijken te gaan.
Ik houd mijn rust, ik merk dat het dan het beste met me gaat.
IK heb hele saaie dagen, maar ik vind dat nu alleen maar fijn.
donderdag 29 november 2018 om 11:24
Ah, slappewas, ik heb je verhaal een tijdje geleden gelezen in een ander topic. Goed dat je ook voor jezelf hulp krijgt. Wordt er ook ouderbegeleiding geboden bij de kliniek? Het fijne is dat ze daar goed weten waar ze het over hebben, met een andere hulpverlener voor jou kan de hulp wat versnipperd raken. Anderzijds is het ook fijn om iemand te hebben die echt alleen over jou gaat.
Worden er ook bijeenkomsten voor ouders/naasten geboden via die kliniek? Je zou anders ook kunnen kijken via organisaties zoals WEET - vereniging eetstoornissen (https://weet.info/hulp-voor-de-omgeving ... s-partners). Op deze pagina staan ook links naar andere landelijke en regionale organisaties die (laagdrempelige) hulp aan ouders en naasten bieden.
Proud2bme heeft op hun forum ook een deel voor ouders en naasten:
https://forum.proud2bme.nl/viewforum.ph ... 6cdaac00cb
Heel veel sterkte, het is slopend. Goed om te lezen dat je rust hebt genomen en al iets meer energie krijgt. Je faalt niet, je hebt veel op je bord (gehad). Ga alsjeblieft stoppen met alles op je nemen en anderen ontzien (gelukkig doe je dat al goed door nu thuis te zijn van werk), dat is echt niet zinvol en altijd anderen willen ontzien kan zelfs heel vervelend zijn voor anderen. Anderen willen soms ook helpen, willen er soms ook voor jou zijn, dat kunnen zij ook prima. Voor jou tijd om uit te rusten én te kijken naar je eigen herstel, als je steeds alles naar je toe gaat trekken en anderen gaat willen ontzien dan blijf je te veel doen en ontzeg je anderen ook mogelijkheden. Je mag echt hulp en steun hebben. Nu doet jouw man het even en jouw werkgever, en dat is oké
Worden er ook bijeenkomsten voor ouders/naasten geboden via die kliniek? Je zou anders ook kunnen kijken via organisaties zoals WEET - vereniging eetstoornissen (https://weet.info/hulp-voor-de-omgeving ... s-partners). Op deze pagina staan ook links naar andere landelijke en regionale organisaties die (laagdrempelige) hulp aan ouders en naasten bieden.
Proud2bme heeft op hun forum ook een deel voor ouders en naasten:
https://forum.proud2bme.nl/viewforum.ph ... 6cdaac00cb
Heel veel sterkte, het is slopend. Goed om te lezen dat je rust hebt genomen en al iets meer energie krijgt. Je faalt niet, je hebt veel op je bord (gehad). Ga alsjeblieft stoppen met alles op je nemen en anderen ontzien (gelukkig doe je dat al goed door nu thuis te zijn van werk), dat is echt niet zinvol en altijd anderen willen ontzien kan zelfs heel vervelend zijn voor anderen. Anderen willen soms ook helpen, willen er soms ook voor jou zijn, dat kunnen zij ook prima. Voor jou tijd om uit te rusten én te kijken naar je eigen herstel, als je steeds alles naar je toe gaat trekken en anderen gaat willen ontzien dan blijf je te veel doen en ontzeg je anderen ook mogelijkheden. Je mag echt hulp en steun hebben. Nu doet jouw man het even en jouw werkgever, en dat is oké
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 29-11-2018 11:37
31.38% gewijzigd
donderdag 29 november 2018 om 11:24
Je faalt niet. Ik snap heel goed dat we dat 100 keer kunnen zeggen, en dat je het dan nog steeds zo voelt, maar ik hoop dat je met hulp van een therapeut dat in kunt gaan zien. Je faalt niet. Je hebt het uiterste van jezelf gevraagd, en nog meer dan dat. Je bent over je eigen grenzen heen gegaan zonder het te beseffen. En nu trekt je lijf heel hard aan de noodrem.
Geloof je baas als hij zegt dat ze het daar wel redden. In feite is niemand onmisbaar op het werk, het lost zich altijd wel op. Je bent niet in staat om te werken, punt. Zou je tegen iemand met b.v. kanker zeggen: ja kom op zeg, de werkdruk is al zo hoog, je kunt nu niet maken om ziek thuis te zitten. Nee toch? Je hebt tijd nodig om te herstellen. Gelukkig krijg je die ook. Je merkt zelf al hoe goed de rust je doet.
En nee, dit is niet zoals je normaal bent. Maar alle emmertjes zijn leeg, en die moeten bijgevuld worden. Je dochter is in goede handen. Fijn dat je man kan gaan, jij gaat weer als je daartoe in staat bent. Dat maakt je geen mindere moeder, juist een heel goede. Want een goede moeder zorgt ook voor zichzelf. Je dochter heeft weinig aan je als je nergens toe in staat bent, wel als je weer energie hebt en een stevige basis hebt.
Neem je rust. Het mag.
Geloof je baas als hij zegt dat ze het daar wel redden. In feite is niemand onmisbaar op het werk, het lost zich altijd wel op. Je bent niet in staat om te werken, punt. Zou je tegen iemand met b.v. kanker zeggen: ja kom op zeg, de werkdruk is al zo hoog, je kunt nu niet maken om ziek thuis te zitten. Nee toch? Je hebt tijd nodig om te herstellen. Gelukkig krijg je die ook. Je merkt zelf al hoe goed de rust je doet.
En nee, dit is niet zoals je normaal bent. Maar alle emmertjes zijn leeg, en die moeten bijgevuld worden. Je dochter is in goede handen. Fijn dat je man kan gaan, jij gaat weer als je daartoe in staat bent. Dat maakt je geen mindere moeder, juist een heel goede. Want een goede moeder zorgt ook voor zichzelf. Je dochter heeft weinig aan je als je nergens toe in staat bent, wel als je weer energie hebt en een stevige basis hebt.
Neem je rust. Het mag.
donderdag 29 november 2018 om 11:35
.
Luister hiernaar. Dit is echt de beste manier om op te knappen en je lichaam en geest geven aan dat het werkt. Maar het heeft wel tijd nodig en die tijd mag je nemen. Er zijn nu anderen die het voortouw nemen, waar jij dat eerder hebt gedaan. Het is echt goed zo. Je hebt genoeg om je nog zorgen over te maken, nu ook echt tijd en ruimte voor jezelf nemen. Toen je er zó hard aan trok maakte het voor de anorexia ook niet uit, dus nu even op een lager pitje is ook goed. Zo kan je aansterken en er dan weer helderder naar kijken en er weer tegenaan. Het is een marathon en je weet niet wanner het einde komt, dus uitrusten, als een team handelen is belangrijk en nu ben jij even aan de rust toe en zijn anderen die de kar trekken.
Het is echt oké, je mag rusten en tijd voor jezelf nemen.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 29-11-2018 11:40
0.10% gewijzigd
donderdag 29 november 2018 om 11:36
Oh, wat vind ik het erg om te lezen dat je het gevoel hebt dat je zo faalt op allerlei vlakken. Er zijn nu allerlei programma's over eetstoornissen op tv, en er wordt ook letterlijk gezegd dat bij een kind met een eetstoornis het hele gezin daaronder lijdt. En het is heel begrijpelijk dat je daar als ouder ook zodanig mee zit dat het andere vlakken beïnvloedt. Probeer inderdaad maar lief te zijn voor jezelf en het rustig aan te doen. Wanneer je weer ruimte voelt in je hoofd kan je weer stappen gaan maken om wel naar je dochter te gaan en evt weer (meer) te werken.
donderdag 29 november 2018 om 11:42
Wat mij hielp en helpt, is het besef dat ik niet van invloed ben of mijn grootste angst uitkomt of niet. Ik heb heel lang gedacht dat ik dat wel kon, door te redderen, te zorgen dat ie wat at, naar buiten ging, hulp voor hem te zoeken. Maar uiteindelijk maakt dat bijzonder weinig uit. Hij (en in jouw geval jouw dochter) bepaalt zelf wat hij wel of niet doet, welke hulp hij wel of niet accepteert. Ook als ik op mijn kop ga staan, mijn werk eraan geef, 24 uur per dag zijn hand vasthoud, dan nog verandert dat niets.
En ook niet voor mijn gevoel. Ja, het lijkt alsof ik alles doe voor hem, maar het zuigt me alleen maar leeg. Niet dat ik hem nu aan zijn lot overlaat, maar ik laat het los. Hij heeft hulp nu van een professional, net zoals jouw dochter nu in goede handen is. Iemand die ervoor geleerd heeft hoe je zo iemand het beste kunt helpen.
Natuurlijk maak je je zorgen, maar of jij nu wel of niet wakker ligt, maakt ook niets uit voor haar herstel. Het maakt enkel uit voor jouw eigen herstel. Het klinkt als heel fatalistisch: wat je ook doet, het helpt toch niet, maar in feite is het ook bevrijdend. Je kunt er voor haar zijn zonder je in tienduizend bochten te wringen. Je bent en blijft haar moeder, met armen waarin ze altijd welkom is, met een hart dat altijd voor haar open staat. Maar haar herstel, dat zal ze zelf moeten doen.
Dat voelt leeg in het begin, maar in die leegte kun je wel weer jezelf terugvinden. Dat voel je doordat de rust prettig voelt. Je moet je basis weer vinden, je kracht weer aanvullen. Dat is nu jouw prioriteit.
En ook niet voor mijn gevoel. Ja, het lijkt alsof ik alles doe voor hem, maar het zuigt me alleen maar leeg. Niet dat ik hem nu aan zijn lot overlaat, maar ik laat het los. Hij heeft hulp nu van een professional, net zoals jouw dochter nu in goede handen is. Iemand die ervoor geleerd heeft hoe je zo iemand het beste kunt helpen.
Natuurlijk maak je je zorgen, maar of jij nu wel of niet wakker ligt, maakt ook niets uit voor haar herstel. Het maakt enkel uit voor jouw eigen herstel. Het klinkt als heel fatalistisch: wat je ook doet, het helpt toch niet, maar in feite is het ook bevrijdend. Je kunt er voor haar zijn zonder je in tienduizend bochten te wringen. Je bent en blijft haar moeder, met armen waarin ze altijd welkom is, met een hart dat altijd voor haar open staat. Maar haar herstel, dat zal ze zelf moeten doen.
Dat voelt leeg in het begin, maar in die leegte kun je wel weer jezelf terugvinden. Dat voel je doordat de rust prettig voelt. Je moet je basis weer vinden, je kracht weer aanvullen. Dat is nu jouw prioriteit.
donderdag 29 november 2018 om 12:49
Eerst een dikke virtuele knuffel. Wat zal dit ook zwaar voor jou en je man zijn!Dat je overspannen bent geraakt is niet verwonderlijk. Je hebt al twee jaar lang heel zware stress vanwege de angst je dochter definitief te verliezen, naast alle afspraken en zorg.
Ben je bij de bedrijfsarts geweest of alleen bij de huisarts. Succes met de voorlopige therapeut!
donderdag 29 november 2018 om 16:45
Mokthee wat jij zegt zeggen de hulpverleners van mijn dochter ook.
Ik kan heel hard aan haar trekken, maar zij moet het doen.
Die gedachte moet ik me echt gaan leren voor houden.
Via het ziekenhuis waar ze officieel onder behandeling loopt hebben we lotgenoten avonden.
Het is ook best een klein wereldje want overal lijk je elkaar soort van tegen te komen.
Bij de arboarts ben ik nog niet geweest, mijn leidinggevende belt mij wekelijks om te vragen hoe het gaat. Omdat ik er best wel behoorlijk aan toe was heeft zij besloten dat ze nog even zou wachten met de arboarts daar ik dit er niet bij kon hebben. IK ben dus heel benieuwd wanneer ik bij de arboarts langs moet.
Morgenstond, die programma's die ken ik, ze zijn heel herkenbaar en emotioneel.
Proud2beme ken ik zowel mijn dochter als ik hebben daar een account.
De therapie is best confronterend.
Ik moet gaan schrijven, waar ik de eerste weken helemaal leeg was en niet wist hoe of wat lukt het schrijven nu wel.
Ik wandel veel op haar advies eerst 3 maal 15 minuten wat toen al heel vermoeiend was, maar nu echt heerlijk is.
Ik moet opnieuw gaan leren luisteren naar mijn lichaam zegt ze en niet meer iedereen proberen te ontzorgen.
Ik kan heel hard aan haar trekken, maar zij moet het doen.
Die gedachte moet ik me echt gaan leren voor houden.
Via het ziekenhuis waar ze officieel onder behandeling loopt hebben we lotgenoten avonden.
Het is ook best een klein wereldje want overal lijk je elkaar soort van tegen te komen.
Bij de arboarts ben ik nog niet geweest, mijn leidinggevende belt mij wekelijks om te vragen hoe het gaat. Omdat ik er best wel behoorlijk aan toe was heeft zij besloten dat ze nog even zou wachten met de arboarts daar ik dit er niet bij kon hebben. IK ben dus heel benieuwd wanneer ik bij de arboarts langs moet.
Morgenstond, die programma's die ken ik, ze zijn heel herkenbaar en emotioneel.
Proud2beme ken ik zowel mijn dochter als ik hebben daar een account.
De therapie is best confronterend.
Ik moet gaan schrijven, waar ik de eerste weken helemaal leeg was en niet wist hoe of wat lukt het schrijven nu wel.
Ik wandel veel op haar advies eerst 3 maal 15 minuten wat toen al heel vermoeiend was, maar nu echt heerlijk is.
Ik moet opnieuw gaan leren luisteren naar mijn lichaam zegt ze en niet meer iedereen proberen te ontzorgen.
