Psyche
alle pijlers
Overspannen, goede dagen
zondag 15 januari 2023 om 11:07
Ik zit inmiddels 11 weken overspannen (burnout?) thuis. Ik heb goede hulp en ik ga met flinke stappen vooruit.
Ik begon met 5 weken doodmoe zijn. Ik kon bijna niet lopen, sleepte mezelf over straat. Mijn hoofd bomvol. Sindsdien gaat met met ups en downs.
Ik begin inmiddels in te zien hoe ik zover gekomen ben. Mijn psycholoog heeft me de tip gegeven mijzelf te accepteren zoals ik ben. Ik ben begonnen met gedachten. Alles wat ik denk mag er zijn.
Het helpt enorm en ik zie in dat ik mijn nek om gedraaid heb door mijn eigen innerlijke criticus steeds meer ruimte te geven. Tot ik er gek van werd. Totaal mezelf kwijt geraakt.
Langzaam komt er rust. Soms trilaanvallen waarbij de stress uit me lijkt te trillen. Mijn lijf staat zo gespannen. Alles doet/ deed zeer.
Nu ben ik afgelopen week naar mijn werk geweest om een plan van aanpak op te stellen met manager en hr. Dat is verplicht vanuit de wet van poortwachter. Ik zag er al een berg tegenop. Maar ik heb ook de gelegenheid gebruikt om mijn gevoel over mijn werk neer te leggen en te vertellen wat ik allemaal gedaan heb de afgelopen 2 jaar. De manager is vrij nieuw en hr had geen idee hoe in onze afdeling de afgelopen 2 jaar is geweest en wat ik opgevangen heb. Ze waren best verbaasd en zagen in wat ik heb moeten meemaken en gaven weer dat de organisatie best steken heeft laten vallen. Het gaf me de erkenning waar ik eigenlijk al anderhalf jaar naar smachte. En ondanks dat ik al anderhalf jaar tegen mezelf zeg dat ik de bevestiging niet buiten mezelf moet zoeken was dit een verademing.
Ik heb daarna 3 dagen doodmoe gehuild. Alles leek eruit te komen. Ik kon alleen maar tv kijken en huilen om alles en niets. Ik in het verkeer was een gevaar op de weg.
Maar sindsdien voel ik me best goed. Ergens donderdag eind van de middag heb ik mezelf bij elkaar geraapt en kreeg ik weer wat energie. En dat is gebleven. Gisterenavond zelfs wat gedanst door het huis.
Nu vraag ik me af of er mensen hier zijn die hier ervaring mee hebben. Is deze opleving tijdelijk? Ik heb bijna het gevoel alsof ik mezelf al 11 weken aangesteld heb. De omslag is zo plotseling. Of ben ik gewoon nu door het ergste heen? En moet ik weer naar mijn werk?
Ik moet eerlijk bekennen niet meer naar mijn werk te willen. Ik wil best wel op een gegeven moment weer werken. Maar niet meer bij mijn oude organisatie. Te veel oud zeer. Maar misschien zakt dat met de tijd.
Ik begon met 5 weken doodmoe zijn. Ik kon bijna niet lopen, sleepte mezelf over straat. Mijn hoofd bomvol. Sindsdien gaat met met ups en downs.
Ik begin inmiddels in te zien hoe ik zover gekomen ben. Mijn psycholoog heeft me de tip gegeven mijzelf te accepteren zoals ik ben. Ik ben begonnen met gedachten. Alles wat ik denk mag er zijn.
Het helpt enorm en ik zie in dat ik mijn nek om gedraaid heb door mijn eigen innerlijke criticus steeds meer ruimte te geven. Tot ik er gek van werd. Totaal mezelf kwijt geraakt.
Langzaam komt er rust. Soms trilaanvallen waarbij de stress uit me lijkt te trillen. Mijn lijf staat zo gespannen. Alles doet/ deed zeer.
Nu ben ik afgelopen week naar mijn werk geweest om een plan van aanpak op te stellen met manager en hr. Dat is verplicht vanuit de wet van poortwachter. Ik zag er al een berg tegenop. Maar ik heb ook de gelegenheid gebruikt om mijn gevoel over mijn werk neer te leggen en te vertellen wat ik allemaal gedaan heb de afgelopen 2 jaar. De manager is vrij nieuw en hr had geen idee hoe in onze afdeling de afgelopen 2 jaar is geweest en wat ik opgevangen heb. Ze waren best verbaasd en zagen in wat ik heb moeten meemaken en gaven weer dat de organisatie best steken heeft laten vallen. Het gaf me de erkenning waar ik eigenlijk al anderhalf jaar naar smachte. En ondanks dat ik al anderhalf jaar tegen mezelf zeg dat ik de bevestiging niet buiten mezelf moet zoeken was dit een verademing.
Ik heb daarna 3 dagen doodmoe gehuild. Alles leek eruit te komen. Ik kon alleen maar tv kijken en huilen om alles en niets. Ik in het verkeer was een gevaar op de weg.
Maar sindsdien voel ik me best goed. Ergens donderdag eind van de middag heb ik mezelf bij elkaar geraapt en kreeg ik weer wat energie. En dat is gebleven. Gisterenavond zelfs wat gedanst door het huis.
Nu vraag ik me af of er mensen hier zijn die hier ervaring mee hebben. Is deze opleving tijdelijk? Ik heb bijna het gevoel alsof ik mezelf al 11 weken aangesteld heb. De omslag is zo plotseling. Of ben ik gewoon nu door het ergste heen? En moet ik weer naar mijn werk?
Ik moet eerlijk bekennen niet meer naar mijn werk te willen. Ik wil best wel op een gegeven moment weer werken. Maar niet meer bij mijn oude organisatie. Te veel oud zeer. Maar misschien zakt dat met de tijd.
zondag 15 januari 2023 om 11:30
zondag 15 januari 2023 om 11:36
Dikke knuffel! Het is inderdaad voor iedereen verschillend, maar ik herken me wel in je verhaal. Het zal nog steeds met vallen en opstaan gaan, maar de dalen zullen minder diep en lang zijn en de goede dagen zullen steeds langer gaan aanhouden. Wat mij heeft geholpen is heel veel schrijven, ik ben een bullet journal begonnen toen ik begin juli thuis kwam te zitten. Daarin opschrijven hoe ik me voel met alle fysieke klachten van dien + hoe lang het aanhoudt, biedt me altijd het mooie inzicht dat het écht steeds beter gaat (zo voelt het niet altijd als ik weer in een dal zit).
Sterkte TO!
Sterkte TO!
zondag 15 januari 2023 om 11:38
Oh, en gun jezelf echt de tijd. Ik snap dat je graag wilt geloven dat je in een korte tijd heel veel stappen kunt zetten en dat is ook zo, maar trek er gerust een aantal maanden (al dan niet langer) voor uit. Je hebt al je reserves aangesproken en dat duurt gewoon even voordat die weer zijn aangevuld. Dit is de periode waarin je écht lief voor jezelf mag gaan zijn.
zondag 15 januari 2023 om 11:40
Bij jou toch ook wisselend? Ik voel me soms zo schuldig als ik me goed voel. Maar ik ben blij te horen dat anderen dat ook hebben. Heel veel sterkte!yourlocalhero schreef: ↑15-01-2023 11:30Het is zo verschillend voor iedereen lieve TO, ik hoop voor jou dat het zwaarste achter de rug is.
Bij mij wisselen de dagen echt. De ene dag gaat het top en de andere dag minder, maar dat mag ook. Nu is de reden hier wel heel anders en volkomen niet werkgerelateerd. Maar komt het bij mij in fases.
zondag 15 januari 2023 om 11:42
Zal ik zeker doen! Bedankt. X Ook nog heel veel sterkte! Ik zie het wel als een nieuw begin maar toch is het eerst door een hel gaan.rainonyourparade schreef: ↑15-01-2023 11:38Oh, en gun jezelf echt de tijd. Ik snap dat je graag wilt geloven dat je in een korte tijd heel veel stappen kunt zetten en dat is ook zo, maar trek er gerust een aantal maanden (al dan niet langer) voor uit. Je hebt al je reserves aangesproken en dat duurt gewoon even voordat die weer zijn aangevuld. Dit is de periode waarin je écht lief voor jezelf mag gaan zijn.
zondag 15 januari 2023 om 11:42
Zal ik zeker doen! Bedankt. X Ook nog heel veel sterkte! Ik zie het wel als een nieuw begin maar toch is het eerst door een hel gaan.rainonyourparade schreef: ↑15-01-2023 11:38Oh, en gun jezelf echt de tijd. Ik snap dat je graag wilt geloven dat je in een korte tijd heel veel stappen kunt zetten en dat is ook zo, maar trek er gerust een aantal maanden (al dan niet langer) voor uit. Je hebt al je reserves aangesproken en dat duurt gewoon even voordat die weer zijn aangevuld. Dit is de periode waarin je écht lief voor jezelf mag gaan zijn.
zondag 15 januari 2023 om 11:48
Had ik ook. Plotselinge dagen dat t eigenlijk wel prima ging. Dat ik dacht, waar komt dit nou opeens vandaan?
En dan ga je dingen doen waarvan je denkt dat je ze kan. En dan ga je ongemerkt toch over je grens heen en komt de man met de hamer een paar dagen later.
Ga heel langzaam! Ookal geeft je lichaam aan dat je het kan. Toch rustig aan doen. Je grensen liggen namelijk nog niet waar ze vroeger lagen en zijn heul snel bereikt.
Ze komen wel steeds meer, die goeie dagen. En als je je rustig / normaal houdt, en geen gekke dingen doet, dan houden die dagen ook langer aan.
Sterkte.
En dan ga je dingen doen waarvan je denkt dat je ze kan. En dan ga je ongemerkt toch over je grens heen en komt de man met de hamer een paar dagen later.
Ga heel langzaam! Ookal geeft je lichaam aan dat je het kan. Toch rustig aan doen. Je grensen liggen namelijk nog niet waar ze vroeger lagen en zijn heul snel bereikt.
Ze komen wel steeds meer, die goeie dagen. En als je je rustig / normaal houdt, en geen gekke dingen doet, dan houden die dagen ook langer aan.
Sterkte.
Who in the world do I think that I am... I suppose that depends on who I believe
zondag 15 januari 2023 om 14:50
Het schuldgevoel als je je goed voelt herken ik. Enerzijds is het heel normaal, anderzijds vind ik het ook een teken dat er nog wel wat werk aan de winkel is om weer gezond en weerbaar te worden.
Wat mij wel hielp tegen dat schuldgevoel is de realisatie dat ik éérst in mijn privéleven weer dingen aan moet kunnen (en dan niet een eenmalige opleving maar ook echt voorspelbaar en betrouwbaar) voordat je diezelfde belasting in het werk weer op je kan nemen. In je privéleven kan je je namelijk ook makkelijker terugtrekken als het toch niet lukt. In het werk kan dat vaak niet zomaar.
Hopelijk lukt het je om van de goede momenten te genieten, komen ze steeds vaker en kan je op die manier weer "conditie" opbouwen. Eerst in je privéleven als mens, daarna op je werk als werknemer.
Wat mij wel hielp tegen dat schuldgevoel is de realisatie dat ik éérst in mijn privéleven weer dingen aan moet kunnen (en dan niet een eenmalige opleving maar ook echt voorspelbaar en betrouwbaar) voordat je diezelfde belasting in het werk weer op je kan nemen. In je privéleven kan je je namelijk ook makkelijker terugtrekken als het toch niet lukt. In het werk kan dat vaak niet zomaar.
Hopelijk lukt het je om van de goede momenten te genieten, komen ze steeds vaker en kan je op die manier weer "conditie" opbouwen. Eerst in je privéleven als mens, daarna op je werk als werknemer.
ollie-ollie wijzigde dit bericht op 15-01-2023 16:58
0.51% gewijzigd
zondag 15 januari 2023 om 14:56
Je denkt dat je je 11 weken hebt aangesteld, zodra je je even beter voelt. Jouw innerlijke criticus is nog heel sterk aanwezig. Dit zou ik met de psycholoog bespreken.
Verder herken ik wat iemand hierboven zegt, herstel is 3 stappen vooruit en dan weer 2 achteruit. Dat is een heel proces.
Heel belangrijk ook om je te realiseren dat herstel belangrijk is, maar wat daarna komt ook. Hoe ga je ervoor zorgen dat het niet weer zover komt? Dat is best lastig, zeker als je zo kritisch op jezelf bent en zo veeleisend naar jezelf.
Verder herken ik wat iemand hierboven zegt, herstel is 3 stappen vooruit en dan weer 2 achteruit. Dat is een heel proces.
Heel belangrijk ook om je te realiseren dat herstel belangrijk is, maar wat daarna komt ook. Hoe ga je ervoor zorgen dat het niet weer zover komt? Dat is best lastig, zeker als je zo kritisch op jezelf bent en zo veeleisend naar jezelf.
maandag 20 maart 2023 om 21:48
Hoe gaat het nu met je TO? Ik ben wel benieuwd of de betere dagen de overhand hebben gekregen! En hoe gaat het met je schuldgevoel naar werk?
Ik zit zelf nu sinds 2/3 weken thuis. Ik was al een tijdje moe, niet fit, hyperventilatie. Veel op m’n bord gehad de afgelopen jaren. Aldoor kunnen handelen, dacht ik. Ineens was het klaar. Oververmoeidheid overviel me. Hyperventilatie, paniekaanvallen… Bloed geprikt, wat onderzoekjes, kwam niets uit, dus de conclusie van de huisarts was overbelast/overspannen, zeker gezien de mentale belasting de afgelopen jaren.
De eerste week thuis ging het wel, maar daarna ben ik op en af zooo ontzettend moe! Maar echt duizelig moe, tijdens het eten ineens instorten, een rondje wandelen starten vol energie en na 15 minuten compleet uitgeput terugkomen. Als ik s ochtends de kinderen naar school heb gebracht even op de bank moeten crashen om bij te komen. Vorige week theetje gedaan met een vriendin en haar na 1,5 uur naar huis moeten sturen omdat ik instortte.
Ik had de verwachting dat ik na een week of 2 wel weer wat opgekrabbeld zou zijn maar juist nu heb ik het gevoel dat ik vermoeider en zwakker ben dan een paar weken geleden. Herkenbaar? Huisarts zegt dat ik geduld moet hebben. Ik vind dat echt lastig en ben ook aldoor verdrietig dat ik mezelf even een beetje kwijt ben. Niet meer kan doen wat ik gewend was te doen. Gewoon van de vermoeidheid die er nu uit lijkt te komen.
Benieuwd hoe jij er nu in staat want het topic is alweer 2 maanden geleden.
Ik zit zelf nu sinds 2/3 weken thuis. Ik was al een tijdje moe, niet fit, hyperventilatie. Veel op m’n bord gehad de afgelopen jaren. Aldoor kunnen handelen, dacht ik. Ineens was het klaar. Oververmoeidheid overviel me. Hyperventilatie, paniekaanvallen… Bloed geprikt, wat onderzoekjes, kwam niets uit, dus de conclusie van de huisarts was overbelast/overspannen, zeker gezien de mentale belasting de afgelopen jaren.
De eerste week thuis ging het wel, maar daarna ben ik op en af zooo ontzettend moe! Maar echt duizelig moe, tijdens het eten ineens instorten, een rondje wandelen starten vol energie en na 15 minuten compleet uitgeput terugkomen. Als ik s ochtends de kinderen naar school heb gebracht even op de bank moeten crashen om bij te komen. Vorige week theetje gedaan met een vriendin en haar na 1,5 uur naar huis moeten sturen omdat ik instortte.
Ik had de verwachting dat ik na een week of 2 wel weer wat opgekrabbeld zou zijn maar juist nu heb ik het gevoel dat ik vermoeider en zwakker ben dan een paar weken geleden. Herkenbaar? Huisarts zegt dat ik geduld moet hebben. Ik vind dat echt lastig en ben ook aldoor verdrietig dat ik mezelf even een beetje kwijt ben. Niet meer kan doen wat ik gewend was te doen. Gewoon van de vermoeidheid die er nu uit lijkt te komen.
Benieuwd hoe jij er nu in staat want het topic is alweer 2 maanden geleden.
dinsdag 21 maart 2023 om 03:56
Flo-tje, ik ben TO niet maar wel een vergelijkbare situatie doorgemaakt en wat je beschrijft klinkt heel normaal en niet als iets waar je van twee weken wel weer aardig bent bijgekomen...
FWIW, my 2 cents... Je schrijft dat je jaren teveel op je bordje hebt gehad, dus het is logisch dat dit een tijd gaat duren voor je hiervan bestelt bent. Ik vind het ook herkenbaar dat je pas na verloop van tijd écht gaat voelen hoezeer je er doorheen zit en dat is, in mijn ervaring, nog maar het begin. Pas dan komt het echte uitrusten en daarna pas het herstel en opbouw. Het voelt alsof je jezelf kwijt bent, maar je bent eigenlijk jezelf weer opnieuw aan het vinden -je nieuwe, gezonde zelf die haar grenzen respecteert.
Mijn situatie is niet de jouwe dus misschien gaat het bij jou sneller, maar je kunt het herstel niet afdwingen. En door jezelf te willen pushen, vecht je eigenlijk tegen je eigen lichaam/hoofd dat echt meer tijd nodig heeft en deze tijd ook gewoon zal nemen, en dat gevecht is ook niet bevorderlijk. Het duurt zolang als het duurt. Je kunt het herstel niet echt sneller laten gaan, alleen langzamer door te blijven pushen en over je grenzen heen te blijven gaan.
Krijg je psychologische hulp om mentaal met deze burnout (en alles wat daartoe geleid heeft) om te gaan? Bij mij helpt het enorm om het onderscheid in te zien tussen de persoon die ik "wil" zijn of denk te "moeten" zijn en de persoon die ik echt ben. Die eerste moet perfect zijn: goeie carrière, perfect huwelijk, vol energie voor een rijk sociaal, sportief en actief leven, nooit chagrijnig, down of angstig, enz. Die tweede heeft daar soms (vaak) gewoon allemaal helemaal geen puf voor en wil gewoon een weekend in pyjama Netflixen zonder mensen om zich heen, en die persoon is ook gewoon goed zoals ze is (en eigenlijk ook gewoon een gelukkiger mens, want ze hoeft niet perfect te zijn).
FWIW, my 2 cents... Je schrijft dat je jaren teveel op je bordje hebt gehad, dus het is logisch dat dit een tijd gaat duren voor je hiervan bestelt bent. Ik vind het ook herkenbaar dat je pas na verloop van tijd écht gaat voelen hoezeer je er doorheen zit en dat is, in mijn ervaring, nog maar het begin. Pas dan komt het echte uitrusten en daarna pas het herstel en opbouw. Het voelt alsof je jezelf kwijt bent, maar je bent eigenlijk jezelf weer opnieuw aan het vinden -je nieuwe, gezonde zelf die haar grenzen respecteert.
Mijn situatie is niet de jouwe dus misschien gaat het bij jou sneller, maar je kunt het herstel niet afdwingen. En door jezelf te willen pushen, vecht je eigenlijk tegen je eigen lichaam/hoofd dat echt meer tijd nodig heeft en deze tijd ook gewoon zal nemen, en dat gevecht is ook niet bevorderlijk. Het duurt zolang als het duurt. Je kunt het herstel niet echt sneller laten gaan, alleen langzamer door te blijven pushen en over je grenzen heen te blijven gaan.
Krijg je psychologische hulp om mentaal met deze burnout (en alles wat daartoe geleid heeft) om te gaan? Bij mij helpt het enorm om het onderscheid in te zien tussen de persoon die ik "wil" zijn of denk te "moeten" zijn en de persoon die ik echt ben. Die eerste moet perfect zijn: goeie carrière, perfect huwelijk, vol energie voor een rijk sociaal, sportief en actief leven, nooit chagrijnig, down of angstig, enz. Die tweede heeft daar soms (vaak) gewoon allemaal helemaal geen puf voor en wil gewoon een weekend in pyjama Netflixen zonder mensen om zich heen, en die persoon is ook gewoon goed zoals ze is (en eigenlijk ook gewoon een gelukkiger mens, want ze hoeft niet perfect te zijn).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
