Psyche
alle pijlers
Pa heeft kanker - Het zoveelste *slik* moment...
dinsdag 8 december 2009 om 20:55
Je weet het diep van binnen wel.
Die 8 tot 12 maanden worden steeds een beetje korter.
Je weet wel dat het achteruit zal gaan met hem. Dat het waarschijnlijk niet meer opwaarts zal gaan maar slechts neerwaarts. Je weet het allemaal, je incasseert het en je leeft verder. En ergens diep van binnen wil je er niet aan. Negeer je het. Gewoon uit automatisme. En dan opeens... gebeurt er weer van alles. Heeft hij geen controle meer over zijn spieren. Incontinent. Mijn eigen pa, hoe gênant moet hij zich voelen met dat zakkie pies aan zijn been. Je ziet hem steeds kortademiger worden. En tja... je weet dat de dokter vast weer leuk nieuws heeft (NOT) en toch als het dan gezegd word komt de klap weer knetterhard aan. De kanker groeit weer. En voor vechten is het veel te laat. Weer een stapje verder naar beneden. Weer een stapje dichter bij de dood. Ik hou me groot maar voel me van binnen even heel klein en intens verdrietig. KL*#@TE kanker.
Die 8 tot 12 maanden worden steeds een beetje korter.
Je weet wel dat het achteruit zal gaan met hem. Dat het waarschijnlijk niet meer opwaarts zal gaan maar slechts neerwaarts. Je weet het allemaal, je incasseert het en je leeft verder. En ergens diep van binnen wil je er niet aan. Negeer je het. Gewoon uit automatisme. En dan opeens... gebeurt er weer van alles. Heeft hij geen controle meer over zijn spieren. Incontinent. Mijn eigen pa, hoe gênant moet hij zich voelen met dat zakkie pies aan zijn been. Je ziet hem steeds kortademiger worden. En tja... je weet dat de dokter vast weer leuk nieuws heeft (NOT) en toch als het dan gezegd word komt de klap weer knetterhard aan. De kanker groeit weer. En voor vechten is het veel te laat. Weer een stapje verder naar beneden. Weer een stapje dichter bij de dood. Ik hou me groot maar voel me van binnen even heel klein en intens verdrietig. KL*#@TE kanker.
dinsdag 8 december 2009 om 21:13
Ik weet helaas hoe je je voelt.
het is een K*T ziekte,
En ook al ben je "voorbereid", de klap komt keihard aan.
Geniet nog van de kleine dingen, praat veel, en zeg wat je nog allemaal wilt zeggen.
En verder kan ik alleen maar zeggen, ik wens je heel veel kracht om dit te kunnen doorstaan!
het is een K*T ziekte,
En ook al ben je "voorbereid", de klap komt keihard aan.
Geniet nog van de kleine dingen, praat veel, en zeg wat je nog allemaal wilt zeggen.
En verder kan ik alleen maar zeggen, ik wens je heel veel kracht om dit te kunnen doorstaan!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
woensdag 9 december 2009 om 16:48
Bedankt voor alle lieve knuffels!
Ik heb vandaag zo'n onbestemd gevoel. Ken je dat? Dat je niet vooruit te branden bent. Een brok in je keel. Zonder dat er echt daadwerkelijk vanalles door je heen spookt. Dat depressieve. Wat je ook doet om het tegen te gaan het blijft. Op de fiets gesprongen met de hond, tel ik de strepen op de weg, vergetend dat er meer verkeer is om me heen. Bel ik vandaag naar mijn ouders, vragen hoe het gaat... helaas alleen maar slechter nieuws. Mams overziet het allemaal niet meer. Thuiszorg loopt de deur weer plat. Het voelt zo oneerlijk! Probeer niet toe te geven aan mijn depressieve gevoelens want als ik dat doe weet ik dat ze me met een paar dagen weer kunnen opnemen. Geen zin in, wil bij pa zijn. Maar damn het hakt er weer even flink in. Het gaat zo hard met hem ineens. Het ene moment lijkt het erop alsof hij nog lekker een poos kan genieten met zijn scootmobiel en al zijn bezigheden, het andere moment is het een zielig hoopje mens. En wat als het nu zo door blijft gaan. Pa zal voor euthenasie gaan kiezen. Ik wil er niet aan denken. Ik wil alleen maar mijn genietende paps. Niet die man die steeds zieker word.
*En toen zat ze eindelijk te brullen. Zou het opluchten?*
Ik heb vandaag zo'n onbestemd gevoel. Ken je dat? Dat je niet vooruit te branden bent. Een brok in je keel. Zonder dat er echt daadwerkelijk vanalles door je heen spookt. Dat depressieve. Wat je ook doet om het tegen te gaan het blijft. Op de fiets gesprongen met de hond, tel ik de strepen op de weg, vergetend dat er meer verkeer is om me heen. Bel ik vandaag naar mijn ouders, vragen hoe het gaat... helaas alleen maar slechter nieuws. Mams overziet het allemaal niet meer. Thuiszorg loopt de deur weer plat. Het voelt zo oneerlijk! Probeer niet toe te geven aan mijn depressieve gevoelens want als ik dat doe weet ik dat ze me met een paar dagen weer kunnen opnemen. Geen zin in, wil bij pa zijn. Maar damn het hakt er weer even flink in. Het gaat zo hard met hem ineens. Het ene moment lijkt het erop alsof hij nog lekker een poos kan genieten met zijn scootmobiel en al zijn bezigheden, het andere moment is het een zielig hoopje mens. En wat als het nu zo door blijft gaan. Pa zal voor euthenasie gaan kiezen. Ik wil er niet aan denken. Ik wil alleen maar mijn genietende paps. Niet die man die steeds zieker word.
*En toen zat ze eindelijk te brullen. Zou het opluchten?*
woensdag 9 december 2009 om 21:34
lapin ik heb een speciale stang aan de fiets voor de hond. Zodat ze niet overal heen kan vliegen of in de wielen kan rennen. Dat op zich is wel veilig dus. Vind ze heerlijk om lekker te rennen. Als ik ga fietsen doe ik dat ook echt om de hond te plezieren. Gewoon een rondje wijk. Maar koppie erbij houden zou wel handig zijn. Lig nu in bed nog even mobiel forummen. Mooi vroeg slapen. Morgen weer een dag. En dan gaat het hopelijk beter. Thanks again voor alle knuffels!
zondag 20 december 2009 om 19:28
Ik merk dat ik de laatste tijd weer wat meer emo ben als het gaat om kerst, oud en nieuw en het komend jaar vooral.
Laatste kerst met pa, hij wil fondueen. Iets wat zo normaal is maar nu ineens zoveel meer dan alleen een fondue is voor mijn gevoel. Oud en nieuw samen. Elk jaar wensen we elkaar het beste voor het komende jaar. Doodnormaal, maar als pa mij het beste gaat wensen voor het komende jaar weet ik dat hij niet eens meer alles zal mee maken. Het komende jaar, gatver is wil er niet bij stil staan. Ik wil geen komend jaar. Ik wil voor eeuwig en altijd blijven hangen in het nu. Want komend jaar zal heel mijn leven veranderen.
Het gaat steeds minder met pa. Hij is benauwd, zijn rug en benen beginnen flink op te spelen. De morfine word verhoogd en verhoogd, gevolg... ernstige obstipatie, clysma's en genante momenten voor mijn paps. Daarnaast word hij steeds afweziger door alle morfine. Hij slaapt, doet zijn ogen even open, en slaapt. Vraagt soms dingen als ' kregen wij nou een auto van iemand ? Of heb ik dat gedroomd ? ' Natuurlijk hij droomt het. Hij droomt veel, zoveel dat zijn droom en de werkelijkheid soms door elkaar lopen. Hij ligt weer veel meer op bed. Zijn fijne stoel bied onvoldoende steun meer. Steeds meer zie je dat hij minder doet en minder kan. Dat zijn wereldje kleiner en kleiner en kleiner word. Dat mijn pa zoals ik hem heb gekend steeds verder en verder weg verdwijnt. Steeds meer besef ik dat hij steeds een beetje meer uit mijn vingers begint te glippen. En dat hoe graag ik er ook grip op zou hebben ik niet anders kan dan hem te laten gaan. Maar daarbij stilstaan is te hard. Ik kan me gewoonweg niet voorstellen hoe het leven zonder hem zal zijn. En dus gaat automatisch de knop snel weer om, en leef ik mijn roes.
Laatste kerst met pa, hij wil fondueen. Iets wat zo normaal is maar nu ineens zoveel meer dan alleen een fondue is voor mijn gevoel. Oud en nieuw samen. Elk jaar wensen we elkaar het beste voor het komende jaar. Doodnormaal, maar als pa mij het beste gaat wensen voor het komende jaar weet ik dat hij niet eens meer alles zal mee maken. Het komende jaar, gatver is wil er niet bij stil staan. Ik wil geen komend jaar. Ik wil voor eeuwig en altijd blijven hangen in het nu. Want komend jaar zal heel mijn leven veranderen.
Het gaat steeds minder met pa. Hij is benauwd, zijn rug en benen beginnen flink op te spelen. De morfine word verhoogd en verhoogd, gevolg... ernstige obstipatie, clysma's en genante momenten voor mijn paps. Daarnaast word hij steeds afweziger door alle morfine. Hij slaapt, doet zijn ogen even open, en slaapt. Vraagt soms dingen als ' kregen wij nou een auto van iemand ? Of heb ik dat gedroomd ? ' Natuurlijk hij droomt het. Hij droomt veel, zoveel dat zijn droom en de werkelijkheid soms door elkaar lopen. Hij ligt weer veel meer op bed. Zijn fijne stoel bied onvoldoende steun meer. Steeds meer zie je dat hij minder doet en minder kan. Dat zijn wereldje kleiner en kleiner en kleiner word. Dat mijn pa zoals ik hem heb gekend steeds verder en verder weg verdwijnt. Steeds meer besef ik dat hij steeds een beetje meer uit mijn vingers begint te glippen. En dat hoe graag ik er ook grip op zou hebben ik niet anders kan dan hem te laten gaan. Maar daarbij stilstaan is te hard. Ik kan me gewoonweg niet voorstellen hoe het leven zonder hem zal zijn. En dus gaat automatisch de knop snel weer om, en leef ik mijn roes.
