Paaltje en het (empatisch) gebrek

Okee, thanx for sharing.

Het overlijden van een dier (ook mijn dier) doet me niet superveel. Het zegt in mijn geval waarschijnlijk heel veel over de band die ik met ze aanga. Net als jij: ik zorg er supergoed voor en op een gegeven moment gaan ze dood.

Dat het besef ineens, na 8 jaar keihard binnenkomt zegt waarschijnlijk meer over jouw state of mind op dat moment. (kwetsbaar moment dat geprojecteerd word op het gemis van vogel).

Als jij niets zou voelen bij het overlijden van een familielid of vriend dan zou ik het evt zorgelijk kunnen vinden.



Er zijn ook allerlei "stoornissen" (ass bv) waarbij de omgang met emoties anders is.

Maak je je er echt zorgen om of wilde je het even met ons delen?

quote:paaltje schreef op 03 september 2009 @ 11:02:

Bijvoorbeeld: mijn kat komt binnen nu en korte tijd te overlijden. Ik heb niet het besef van wat er gebeurt, terwijl ik dat wel zo graag zou willen voelen.

Hm... dat is volgens mij geen gebrek aan empathie, maar je zou misschien meer emoties willen voelen, dan dat je feitelijk voelt. Empathie is het kunnen verplaatsen in de gevoelens van de ander. Ik heb zelf geen sterke empathie, maar ik kan dus ten eerste beredeneren, dat iemand een huisdier zal missen dat hem dierbaar was, en het mogelijke verdriet dat hij daarbij heeft. Ik hou zelf niet zo van huisdieren dus het zal mij meer moeite kosten om me daarin te verplaatsen. Het feit dat de werkelijke gevoelens bij iemand anders (in dit geval bij jou) minder kunnen zijn, is nieuw voor me.



quote:Het is geen kwestie van `niet van dieren houden` (zoals sommige mensen goedbedoeld proberen te zeggen); ik heb er altijd alles aan gedaan om het mijn dieren zo prettig mogelijk te maken (ze krijgen echt alles wat ze willen) en ik vind het leuk om dieren in huis te hebben.

Ik zie dit overigens wel als tonen van liefde en zorgzaamheid voor je dieren.



quote:Ik mis alleen het besef dat mijn kat ziek is en dood gaat.

Bij mijn vorige dieren was het zo dat het verdriet niet van de dood zelf kwam, maar van symbolen, zoals een kaartje of een ritueel om afscheid te nemen.



Zo was ik een dag na de dood van mijn vogel - nu ong.8 jaar geleden- pas verdrietig, heel erg zelfs. Maar ik kon mijn gevoel niet uiten omdat ik door leeftijdsgenoten niet serieus genomen zou worden - ik zat nog op het voortgezet en een vriend van mij is om de dood van zijn hond botweg uitgelachen, zo kinderachtig is het voortgezet ....

Dit is inderdaad gebrek aan inlevingsvermogen, maar niet van jouw kant. Maar van de kant van je leeftijdsgenoten en/of kinderen bij jou of bij jouw vriend op school.



Zie ook



http://nl.wikipedia.org/wiki/Empathie



Wat autisme betreft, ik heb een autismespectrumstoornis, maar mijn inlevingsvermogen is niet afwezig, maar minder duidelijk. Met een test door een orthopedagoog werd mijn inlevingsvermogen getest. Het is minder dan normaal, maar het is niet afwezig. Ik moet dat beredeneren om enigszins inlevend op iemands verhaal te reageren.

Misschien moet je het doodgaan van je kat meemaken om het te kunnen voelen. Kan dat het zijn, dat je gevoelens pas ervaart op het moment dat ze door feiten getriggerd worden?



Ik heb me stukgejankt de dag dat mijn konijntje overleed (te veel liefde op dat diertje geprojecteerd dus) maar in de dagen ervoor voelde ik niet zoveel. Alleen die ochtend dat hij op de operatietafel kwam te liggen voelde ik me wat paniekerig, maar op het moment dat ze de operatie aankondigden dan weer niet.



Ben overigens naar aanleiding van dat dode konijntje weer gaan denken over of ik me echt anders, minder berustend, zou voelen als er iets met mijn dierbaren zou gebeuren. Een dag of een paar dagen flink janken dus en dan maar wegstoppen, verder gaan. Gevoelens zijn ook lastig, destabiliserend, niet voelen lijkt veiliger.



Heeft jouw beestje pijn en neem je jezelf kwalijk dat je er niet meevoelt? Of neem je jezelf kwalijk dat je anders dan anderen bent? In het laatste geval: niet doen. Tenminste kun je er zeker van zijn dat als je gevoel toont, dat dit echt is en niet gefaked. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd overtuigd ben van de enorme gevoelens die mensen soms tonen bij begrafenissen of zo.

Paaltje, ik gun je je plek om je verhaal te doen. Maar wil je ook iets met je topic? Heb je er (nog steeds?) last van? Of heb je meer acceptatie gevonden en wil je dat graag met anderen delen? Zoek je ervaringen van anderen? Ben je toch bang dat er iets mankeert en zoek je ideeen van mensen voor een therapie?

Ik weet niet helemaal wat je 'zoekt' met je topic?

Ze schrijft volgens mij dat ze minder of geen emoties heeft, vanwege een bepaalde gebeurtenis; zij noemt het overlijden van haar kat als voorbeeld. Misschien herkennen andere forummers zich daarin... Dat is wat ik denk dat het doel van het topic is.

In dat geval vind ik het vrij normaal hoor, dat je emoties iets later komen dan het feit dat die emoties veroorzaakt. Het is waarschijnlijk in de eerste instantie allemaal zo onwerkelijk. Korte tijd daarna komt het besef.



Ik denk niet dat jij een autismespectrumstoornis hebt, maar ikzelf ben als zodanig gediagnostiseerd.

Sterkte.

Paaltje, ik begrijp dat je poes is overleden. Gecondoleerd (zeg je dat bij een dier? Denk het wel toch?).



Mag ik je 1 tip meegeven? Ik denk dat er ook een probleempje zit tussen jou en het voelen en dat is dat je er teveel over nadenkt of teveel een mening hebt op de manier waarop je dit gevoel hoort te beleven.

Kijk, als je echt bang bent dat er iets mankeert, dan zou ik hulp zoeken. Het houdt je blijkbaar nogal bezig (gevoel is er, nl. zorgen, onrust, ontevredenheid, allemaal gevoelens). Misschien kun je ontdekken hoe en wat gevoel voor jou voor een plek inneemt en misschien kun je op termijn leren beter in contact te komen met jezelf op dat gebied. Of leren accepteren dat het net wat anders werkt voor jou?



Hoe dan ook, bedenk jezelf dat negatieve oordelen over hoe jij jouw gevoelens moet beleven ook weinig ruimte laat voor het beleven uberhaupt. Als jij associatief beleeft, is dat net zo waardevol. Als jij met een concreet crematieboekje een soort 'besef' binnen krijgt, is dat net zo waardevol als dat jij denkt aan je dier. Er zijn zoveel mensen die bijvoorbeeld gemis, verdriet of wat dan ook associatief ervaren. Dat ene liedje, die geur, die plek of weet ik veel wat. Daarnaast zul je ook zeker de eerste niet zijn die uberhaupt moeite heeft om iets te voelen bij verlies. Voor sommigen lijkt het er wat dat betreft wel eens op alsof ze jaren in een vacuum leven.

Kortom, wees niet zo streng voor jezelf! Gun jezelf jouw plekje en jouw manieren.