Psyche
alle pijlers
Paniek alleen al bij gedachte
vrijdag 1 mei 2009 om 12:56
Hallo, ik heb een probleem die ik graag wil voorleggen, zodat er misschien handige tips uit kunnen komen.
Zeer binnenkort stop ik bij mijn huidige werkgever. Over het algemeen heb je dan op de laatste dag dat de manager een speech gaat houden, waarna er van de werknemer (in dit geval ik dus) ook een reactie wordt verwacht.
Nou heb ik heel veel moeite met spreken in het openbaar en zie ik er dus enorm tegenop dat dit straks te gebeuren staat. Ik ben bang dat ik volledig af ga voor de afdeling omdat ik dan dicht ga klappen.
Als ik er over nadenk dan weet ik dat de angst niet realistisch is., maar toch reageert mijn lichaam op zo'n moment heel heftig. Een bonzend hart, rode kop en niet meer helder denken.
Heeft er iemand tips hoe ik dit kan proberen te voorkomen? Zijn er anderen die hebben (gehad) en daar een goede remedie voor hebben gevonden?
Ik schaam me er ook zo voor dat ik het met niemand er over durf te hebben. Ik ervaar het echt als een zwaktebod van mijzelf.
Alvast bedankt.
Zeer binnenkort stop ik bij mijn huidige werkgever. Over het algemeen heb je dan op de laatste dag dat de manager een speech gaat houden, waarna er van de werknemer (in dit geval ik dus) ook een reactie wordt verwacht.
Nou heb ik heel veel moeite met spreken in het openbaar en zie ik er dus enorm tegenop dat dit straks te gebeuren staat. Ik ben bang dat ik volledig af ga voor de afdeling omdat ik dan dicht ga klappen.
Als ik er over nadenk dan weet ik dat de angst niet realistisch is., maar toch reageert mijn lichaam op zo'n moment heel heftig. Een bonzend hart, rode kop en niet meer helder denken.
Heeft er iemand tips hoe ik dit kan proberen te voorkomen? Zijn er anderen die hebben (gehad) en daar een goede remedie voor hebben gevonden?
Ik schaam me er ook zo voor dat ik het met niemand er over durf te hebben. Ik ervaar het echt als een zwaktebod van mijzelf.
Alvast bedankt.
vrijdag 1 mei 2009 om 13:04
Jammer dat je het als zwaktebod ervaart, want dat is het volgens mij beslist niet. Er zijn echt massa's met mensen die moeite hebben met spreken in het openbaar. Je bent er dus zeker niet uniek in en het is heel begrijpelijk. Omdat je nu al weet dat je waarschijnlijk ook even wat moet zeggen of hoort te zeggen, kan je het wel voorbereiden. Je zou dus al kunnen bedenken wat je wilt zeggen.
Verder is het helemaal niet gek, mocht je je toch overmand voelen, om te zeggen: het overdonderd me even, ik weet even niet wat te zeggen. En jezelf daarna even rust te geven. Dus rustig adem halen en op je woorden proberen te komen.
Het is echt niet slap hoor. Echt heel veel mensen vinden het lastig om in het openbaar te praten. Mocht het voor je functie een noodzakelijke kwaliteit zijn dan zou je eens een keer een cursus presenteren kunnen volgen. Daar gaan ze behalve technieken ook in op de angst voor het spreken. Althans vaak wel.
Verder is het helemaal niet gek, mocht je je toch overmand voelen, om te zeggen: het overdonderd me even, ik weet even niet wat te zeggen. En jezelf daarna even rust te geven. Dus rustig adem halen en op je woorden proberen te komen.
Het is echt niet slap hoor. Echt heel veel mensen vinden het lastig om in het openbaar te praten. Mocht het voor je functie een noodzakelijke kwaliteit zijn dan zou je eens een keer een cursus presenteren kunnen volgen. Daar gaan ze behalve technieken ook in op de angst voor het spreken. Althans vaak wel.
vrijdag 1 mei 2009 om 13:19
De tactiek die ik meestal toepas is dit soort dingen uit de weg gaan, zoals zovelen. Echter zal je er daardoor ook nooit er vanaf komen. Ik weet wel dat er cursussen voor zijn, maar ook dit soort dingen doe ik liever niet. Je staat per slot van rekening in de cursus dan toch vaak weer in het middelpunt van de belangstelling, wat ik nou niet niet wil.
Dit kan ik niet voorkomen en dat zorgt er voor dat ik me er al een tijd druk over kan maken. Ik heb het idee dat je er last van moet hebben om te begrijpen hoeveel impact dit heeft.
Ik ben een perfectionist, mede hierdoor vind ik het echt een zwaktebod van mijzelf. Ik ben altijd van mening dat je nooit moet zeggen dat je iets niet kunt, alleen kan ik dit hiermee niet waarmaken.
Dit kan ik niet voorkomen en dat zorgt er voor dat ik me er al een tijd druk over kan maken. Ik heb het idee dat je er last van moet hebben om te begrijpen hoeveel impact dit heeft.
Ik ben een perfectionist, mede hierdoor vind ik het echt een zwaktebod van mijzelf. Ik ben altijd van mening dat je nooit moet zeggen dat je iets niet kunt, alleen kan ik dit hiermee niet waarmaken.
vrijdag 1 mei 2009 om 13:22
vrijdag 1 mei 2009 om 13:23
vrijdag 1 mei 2009 om 13:35
Eens met Wuiles: probeer het te relativeren. Je hoeft geen zware boodschap te brengen, er staan geen camera's op je gericht, er kijkt geen miljoenenpubliek toe.
Ik neem aan dat je ondanks je angst toch wel een en ander tegen je collega's en leidinggevenden wilt zeggen voordat je vertrekt. Een dankwoord, iets over de mensen en zaken die je als positief hebt ervaren. Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar probeer het zoveel mogelijk te zien als afscheidswoorden die er gewoon bijhoren en die jij hen ook nog wilt meegeven.
En niet onbelangrijk: een goede voorbereiding is het halve werk. Denk goed na over de punten die je aan de orde wilt brengen, noteer ze, bedenk alvast formuleringen en schrijf dat wat je wilt zeggen desnoods uit.
En vergeet niet: je kunt het zo lang en kort maken als je zelf wilt. Het hoeft geen uren durend betoog te worden (liever niet zelfs; je collega's willen waarschijnlijk zo snel mogelijk aan de borrel en happen).
Ik neem aan dat je ondanks je angst toch wel een en ander tegen je collega's en leidinggevenden wilt zeggen voordat je vertrekt. Een dankwoord, iets over de mensen en zaken die je als positief hebt ervaren. Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar probeer het zoveel mogelijk te zien als afscheidswoorden die er gewoon bijhoren en die jij hen ook nog wilt meegeven.
En niet onbelangrijk: een goede voorbereiding is het halve werk. Denk goed na over de punten die je aan de orde wilt brengen, noteer ze, bedenk alvast formuleringen en schrijf dat wat je wilt zeggen desnoods uit.
En vergeet niet: je kunt het zo lang en kort maken als je zelf wilt. Het hoeft geen uren durend betoog te worden (liever niet zelfs; je collega's willen waarschijnlijk zo snel mogelijk aan de borrel en happen).
vrijdag 1 mei 2009 om 14:04
Ondanks dat ik dit soort tips wel al wist, wil ik jullie bedanken voor de reacties. Ik had altijd stille hoop dat het zou verdwijnen, naarmate ik ouder werd. Dit is helaas niet het geval. Het is misschien wel erger geworden. Temeer omdat ik bewust dit soort situaties uit de weg ga.
Ik besef me ook terdege dat er velen zijn die niet kunnen begrijpen dat ik me daar druk over maak. Hetzelfde denk ik over mensen die bang zijn voor spinnen, muizen of grootte hoogtes. Toch kun je die niet sturen, tenminste, ik niet helaas. In die richting zoek ik meer de oplossing. Ik wil bepalen hoe mijn lichaam reageert en niet de controle kwijt raken.
Ik besef me ook terdege dat er velen zijn die niet kunnen begrijpen dat ik me daar druk over maak. Hetzelfde denk ik over mensen die bang zijn voor spinnen, muizen of grootte hoogtes. Toch kun je die niet sturen, tenminste, ik niet helaas. In die richting zoek ik meer de oplossing. Ik wil bepalen hoe mijn lichaam reageert en niet de controle kwijt raken.
vrijdag 1 mei 2009 om 14:12
Juist omdat je het bent gaan vermijden, is het zo griezelig voor je geworden. De beste manier om van die angst af te komen is: doen! De mensen die op je afscheidborrel komen, vinden jou sowieso aardig (anders waren ze niet gekomen), dus als je wat staat te hakkelen vindt niemand het erg. Als je vooraf zegt dat je het spannend vindt om voor een groep mensen een paar woorden te zeggen, zul je zien dat na afloop allemaal mensen je komen vertellen hoe goed het ging en dat zij ook spreken in het openbaar griezelig vinden.
Natuurlijk zijn er pillen voor. Ik weet even niet hoe ze heten, maar er zijn pilletjes die ervoor zorgen dat je lichaam niet in de stress schiet, hoe druk je je ook maakt. Heb je geen last van kleffe handen, rode wangen, droge keel en kun je rustig je woordje doen. Ze worden ook gegeven aan mensen die erg veel examenangst hebben, of mensen die keer op keer het afrijden verknallen door hun zenuwen. Je zou eens met de huisarts kunnen overleggen.
Ik vind het wel een erg zwaar middel voor een paar woorden voor een groepje collega's, maar misschien ben jij er erg mee geholpen?
Natuurlijk zijn er pillen voor. Ik weet even niet hoe ze heten, maar er zijn pilletjes die ervoor zorgen dat je lichaam niet in de stress schiet, hoe druk je je ook maakt. Heb je geen last van kleffe handen, rode wangen, droge keel en kun je rustig je woordje doen. Ze worden ook gegeven aan mensen die erg veel examenangst hebben, of mensen die keer op keer het afrijden verknallen door hun zenuwen. Je zou eens met de huisarts kunnen overleggen.
Ik vind het wel een erg zwaar middel voor een paar woorden voor een groepje collega's, maar misschien ben jij er erg mee geholpen?
vrijdag 1 mei 2009 om 14:13
Als je het er wel over durft te hebben met anderen zou je er achtwer komen dat er heel veel mensen zijn die niet durven, of die er een hekel aan hebben.
Op de uitzonderingen na die zichzelf graag horen praten.
en al ga je af, hoeveel van die mensen kom je nog tegen daarna?
Alleen de goed vrienden, en goede vrienden zullen je dat niet verwijten of voor de voeten blijven gooien.
Hooguit kun je er (veel) later nog eens om lachen in de categorie :Weet je nog toen jij die blunder en ik die ander maakte
Op de uitzonderingen na die zichzelf graag horen praten.
en al ga je af, hoeveel van die mensen kom je nog tegen daarna?
Alleen de goed vrienden, en goede vrienden zullen je dat niet verwijten of voor de voeten blijven gooien.
Hooguit kun je er (veel) later nog eens om lachen in de categorie :Weet je nog toen jij die blunder en ik die ander maakte
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 1 mei 2009 om 14:20
Heb van die spreekangst ook gehad, en niet zo zuinig ook. Op een zeker moment was ik er zo zat van! Wat bij mij hielp: zulke situaties bewust níet vermijden en dan vooral idd de situatie relativeren én beetje vriendelijk voor jezelf evalueren. Dus na afloop tegen jezelf zeggen, "ik stond er toch maar mooi wel!" Dat was het enige wat ik nog van mezelf vroeg, dat ik er iig niet voor wegliep.
Omdat ik zo zat was van die spreekangst ben ik die op een zeker moment zelfs bewust op gaan zoeken. Na een tijdje merke ik dat ik écht veel losser werd. En als iemand na afloop opmerkte dat ik er toch wel zenuwachtig bijstond, kreeg ik het opeens voor elkaar om, ipv me dood te schamen, hardop tegen diegene te zeggen dat ik het idd spannend had gevonden en daarom juist wel hardstikke tevreden was dat ik het gewoon had gedaan. Op zo'n manier krijg je écht steeds meer positieve feedback van mensen en dat hielp bij mij ook een boel!
Omdat ik zo zat was van die spreekangst ben ik die op een zeker moment zelfs bewust op gaan zoeken. Na een tijdje merke ik dat ik écht veel losser werd. En als iemand na afloop opmerkte dat ik er toch wel zenuwachtig bijstond, kreeg ik het opeens voor elkaar om, ipv me dood te schamen, hardop tegen diegene te zeggen dat ik het idd spannend had gevonden en daarom juist wel hardstikke tevreden was dat ik het gewoon had gedaan. Op zo'n manier krijg je écht steeds meer positieve feedback van mensen en dat hielp bij mij ook een boel!
vrijdag 1 mei 2009 om 14:42
quote:Phien schreef op 01 mei 2009 @ 14:20:
Heb van die spreekangst ook gehad, en niet zo zuinig ook. Op een zeker moment was ik er zo zat van! Wat bij mij hielp: zulke situaties bewust níet vermijden en dan vooral idd de situatie relativeren én beetje vriendelijk voor jezelf evalueren. Dus na afloop tegen jezelf zeggen, "ik stond er toch maar mooi wel!" Dat was het enige wat ik nog van mezelf vroeg, dat ik er iig niet voor wegliep.
Omdat ik zo zat was van die spreekangst ben ik die op een zeker moment zelfs bewust op gaan zoeken. Na een tijdje merke ik dat ik écht veel losser werd. En als iemand na afloop opmerkte dat ik er toch wel zenuwachtig bijstond, kreeg ik het opeens voor elkaar om, ipv me dood te schamen, hardop tegen diegene te zeggen dat ik het idd spannend had gevonden en daarom juist wel hardstikke tevreden was dat ik het gewoon had gedaan. Op zo'n manier krijg je écht steeds meer positieve feedback van mensen en dat hielp bij mij ook een boel!Bedankt voor deze info! Hier kan ik wel wat mee. Anderen die in dezelfde situatie zitten/zaten er er toch uit zijn gekomen. Dat motiveert om het ook gewoon te doen.
Heb van die spreekangst ook gehad, en niet zo zuinig ook. Op een zeker moment was ik er zo zat van! Wat bij mij hielp: zulke situaties bewust níet vermijden en dan vooral idd de situatie relativeren én beetje vriendelijk voor jezelf evalueren. Dus na afloop tegen jezelf zeggen, "ik stond er toch maar mooi wel!" Dat was het enige wat ik nog van mezelf vroeg, dat ik er iig niet voor wegliep.
Omdat ik zo zat was van die spreekangst ben ik die op een zeker moment zelfs bewust op gaan zoeken. Na een tijdje merke ik dat ik écht veel losser werd. En als iemand na afloop opmerkte dat ik er toch wel zenuwachtig bijstond, kreeg ik het opeens voor elkaar om, ipv me dood te schamen, hardop tegen diegene te zeggen dat ik het idd spannend had gevonden en daarom juist wel hardstikke tevreden was dat ik het gewoon had gedaan. Op zo'n manier krijg je écht steeds meer positieve feedback van mensen en dat hielp bij mij ook een boel!Bedankt voor deze info! Hier kan ik wel wat mee. Anderen die in dezelfde situatie zitten/zaten er er toch uit zijn gekomen. Dat motiveert om het ook gewoon te doen.
vrijdag 1 mei 2009 om 15:18
Graag geschreven hoor!
Ja je kunt er écht vanaf komen. Ik heb op een zeker moment (na een hoop 'low level' oefenen, dus ook op feestjes eens een grap maken of een anecdote vertellen als het kringgesprek stilviel, kerstverhalen aan grote groep familie voorlezen etc.) zelfs eens de stoute schoenen aangetrokken en aan m'n stagegever aangeboden om een Engelstalige presentatie van hem over te nemen voor een groep hoge pieven. Dat ik het zelf aan dufde te bieden, daar was ik al zo trots op en toen ik het ook nog eens gewoon heb gedaan (al zweette ik peentjes) en zelfs positieve feedback kreeg in de trant van 'wat kwam je goed over', heb ik echt een paar dagen lopen stuiteren van opluchting en blijheid!
Sinds die tijd heb ik de laatste restjes van het etiket 'spreekangst' van m'n zelfbeeld afgepulkt. Ik kan het gewoon, spreken in het openbaar. Ik heb misschien zenuwen, maar daar kan ik tegenwoordig van profiteren ipv dat ze me lamleggen zoals tot een paar jaar terug. Dus ja, gewoon blijven oefenen en trots zijn op elk klein stapje wat je zet!
Ja je kunt er écht vanaf komen. Ik heb op een zeker moment (na een hoop 'low level' oefenen, dus ook op feestjes eens een grap maken of een anecdote vertellen als het kringgesprek stilviel, kerstverhalen aan grote groep familie voorlezen etc.) zelfs eens de stoute schoenen aangetrokken en aan m'n stagegever aangeboden om een Engelstalige presentatie van hem over te nemen voor een groep hoge pieven. Dat ik het zelf aan dufde te bieden, daar was ik al zo trots op en toen ik het ook nog eens gewoon heb gedaan (al zweette ik peentjes) en zelfs positieve feedback kreeg in de trant van 'wat kwam je goed over', heb ik echt een paar dagen lopen stuiteren van opluchting en blijheid!
Sinds die tijd heb ik de laatste restjes van het etiket 'spreekangst' van m'n zelfbeeld afgepulkt. Ik kan het gewoon, spreken in het openbaar. Ik heb misschien zenuwen, maar daar kan ik tegenwoordig van profiteren ipv dat ze me lamleggen zoals tot een paar jaar terug. Dus ja, gewoon blijven oefenen en trots zijn op elk klein stapje wat je zet!
vrijdag 1 mei 2009 om 15:25
quote:Phien schreef op 01 mei 2009 @ 15:18:
Graag geschreven hoor!
Ja je kunt er écht vanaf komen. Ik heb op een zeker moment (na een hoop 'low level' oefenen, dus ook op feestjes eens een grap maken of een anecdote vertellen als het kringgesprek stilviel, kerstverhalen aan grote groep familie voorlezen etc.) zelfs eens de stoute schoenen aangetrokken en aan m'n stagegever aangeboden om een Engelstalige presentatie van hem over te nemen voor een groep hoge pieven. Dat ik het zelf aan dufde te bieden, daar was ik al zo trots op en toen ik het ook nog eens gewoon heb gedaan (al zweette ik peentjes) en zelfs positieve feedback kreeg in de trant van 'wat kwam je goed over', heb ik echt een paar dagen lopen stuiteren van opluchting en blijheid!
Sinds die tijd heb ik de laatste restjes van het etiket 'spreekangst' van m'n zelfbeeld afgepulkt. Ik kan het gewoon, spreken in het openbaar. Ik heb misschien zenuwen, maar daar kan ik tegenwoordig van profiteren ipv dat ze me lamleggen zoals tot een paar jaar terug. Dus ja, gewoon blijven oefenen en trots zijn op elk klein stapje wat je zet!Ik ben jaloers en gemotiveerd om het 'probleem' aan te pakken. Dit kan en mag mijn leven niet meer in deze mate beïnvloeden.
Graag geschreven hoor!
Ja je kunt er écht vanaf komen. Ik heb op een zeker moment (na een hoop 'low level' oefenen, dus ook op feestjes eens een grap maken of een anecdote vertellen als het kringgesprek stilviel, kerstverhalen aan grote groep familie voorlezen etc.) zelfs eens de stoute schoenen aangetrokken en aan m'n stagegever aangeboden om een Engelstalige presentatie van hem over te nemen voor een groep hoge pieven. Dat ik het zelf aan dufde te bieden, daar was ik al zo trots op en toen ik het ook nog eens gewoon heb gedaan (al zweette ik peentjes) en zelfs positieve feedback kreeg in de trant van 'wat kwam je goed over', heb ik echt een paar dagen lopen stuiteren van opluchting en blijheid!
Sinds die tijd heb ik de laatste restjes van het etiket 'spreekangst' van m'n zelfbeeld afgepulkt. Ik kan het gewoon, spreken in het openbaar. Ik heb misschien zenuwen, maar daar kan ik tegenwoordig van profiteren ipv dat ze me lamleggen zoals tot een paar jaar terug. Dus ja, gewoon blijven oefenen en trots zijn op elk klein stapje wat je zet!Ik ben jaloers en gemotiveerd om het 'probleem' aan te pakken. Dit kan en mag mijn leven niet meer in deze mate beïnvloeden.
vrijdag 1 mei 2009 om 15:46
Mooi zo!
Wil je hier misschien tzt nog even vertellen hoe je afscheidspraatje ging en/of vergelijkbare situaties die je de komende tijd tegenkomt? Ook als je het beroerd vond gaan hoor, dat maakt me dus echt niet uit, ben gewoon benieuwd naar je ervaringen en misschien helpt het jou ook om hier nog even -- met nadruk op wat wél goed ging -- te evalueren?
Wil je hier misschien tzt nog even vertellen hoe je afscheidspraatje ging en/of vergelijkbare situaties die je de komende tijd tegenkomt? Ook als je het beroerd vond gaan hoor, dat maakt me dus echt niet uit, ben gewoon benieuwd naar je ervaringen en misschien helpt het jou ook om hier nog even -- met nadruk op wat wél goed ging -- te evalueren?
vrijdag 1 mei 2009 om 15:56
Ja, te_erg, ik zou het ook fijn vinden om te lezen hoe het je bij je afscheidsspeech is vergaan.
Veel succes in elk geval.
In een eerdere post werd verwezen naar een middel dat zou kunnen helpen in situaties als examens. Ik heb mijn rijexamen bij de derde poging gehaald, mede door Valdispert te slikken. Bij de eerste twee keren trilden mijn benen heel hard en klopte mijn hart in mijn keel. Een situatie, waarbij ik, net als jij bij spreken in het openbaar, mijn lijf niet onder controle had.
Uiteraard is Valdispert niet de ultieme of een duurzame oplossing in dit soort gevallen en kun je voor blijvend resultaat beter werken aan de onderliggende oorzaken. Ik heb het toen geslikt omdat ik mijn rijbewijs per se wilde halen en wist dat het ging om een situatie die zich maar zelden voor zou doen.
Veel succes in elk geval.
In een eerdere post werd verwezen naar een middel dat zou kunnen helpen in situaties als examens. Ik heb mijn rijexamen bij de derde poging gehaald, mede door Valdispert te slikken. Bij de eerste twee keren trilden mijn benen heel hard en klopte mijn hart in mijn keel. Een situatie, waarbij ik, net als jij bij spreken in het openbaar, mijn lijf niet onder controle had.
Uiteraard is Valdispert niet de ultieme of een duurzame oplossing in dit soort gevallen en kun je voor blijvend resultaat beter werken aan de onderliggende oorzaken. Ik heb het toen geslikt omdat ik mijn rijbewijs per se wilde halen en wist dat het ging om een situatie die zich maar zelden voor zou doen.
vrijdag 1 mei 2009 om 16:07
Ik heb net als jij ook zo'n last van die angsten. Ik ga ze meestal niet uit de weg waardoor ik met een zwetend rood hoofd voor een groep sta. (zo voel ik me, anderen zien het meestal niet eens). Als ik weet dat ik zoiets moet doen 'speel' ik de gebeurtenis 100 keer door mijn hoofd en kijk of er dingen buiten mijn schuld fout zouden kunnen gaan. Meestal niet echt en als ik iets bedenk moet ik eerst bedenken of het wel reeel is.
Dan ga ik andere dingen doen die ik ook spannend vind en trainen om het de situaties om te gaan. Ik vind de supermarkt en verjaardagen bv al verschrikkelijk!!! Dan ga ik dat soort situaties opzoeken en mijn adem proberen onder controle te krijgen. En achteraf bedenken hoe goed het ging. en aan veel mensen (die me snappen) vertellen wat ik heb gedaan.
Maar uiteindelijk (hoe hard het ook klinkt) moet je het gewoon doen!!
je mist zoveel als je het uit de weg gaat. Je gaat waarschijnlijk steeds meer uit de weg....
Heel veel succes!!!! Je kan het (maar dat wist je vast al!!!!)
Dan ga ik andere dingen doen die ik ook spannend vind en trainen om het de situaties om te gaan. Ik vind de supermarkt en verjaardagen bv al verschrikkelijk!!! Dan ga ik dat soort situaties opzoeken en mijn adem proberen onder controle te krijgen. En achteraf bedenken hoe goed het ging. en aan veel mensen (die me snappen) vertellen wat ik heb gedaan.
Maar uiteindelijk (hoe hard het ook klinkt) moet je het gewoon doen!!
je mist zoveel als je het uit de weg gaat. Je gaat waarschijnlijk steeds meer uit de weg....
Heel veel succes!!!! Je kan het (maar dat wist je vast al!!!!)
vrijdag 1 mei 2009 om 16:28
Allen bedankt, ik laat het weten! Ik heb eerder zo'n praatje gehouden bij de verschuiving naar een andere afdeling, maar daar gingen meteen meerdere colllega's weg. Dat maakte het voor mijn gevoel i.i.g. wat makkelijker.
Maar ook toen stond ik stijf van de zenuwen, terwijl anderen het eigenlijk niet echt in de gaten hadden.
Als ik nou meer grip op mezelf zou hebben dan zou ik meer kunnen zeggen wat ik wil vertellen. Nu lijkt het of ik op de automatische piloot bezig ben.
Maar ook toen stond ik stijf van de zenuwen, terwijl anderen het eigenlijk niet echt in de gaten hadden.
Als ik nou meer grip op mezelf zou hebben dan zou ik meer kunnen zeggen wat ik wil vertellen. Nu lijkt het of ik op de automatische piloot bezig ben.
vrijdag 1 mei 2009 om 16:36
Leuk dat je hier nog even laat weten hoe het gaat, ik ben benieuwd!
Zou het trouwens kunnen helpen om vantevoren even een paar dingen die je iig graag wil zeggen op een kaartje te schrijven en dat er dan gewoon bij te houden als 'back-up'? En mocht ook dat niet helpen, dan kun je altijd op die formulering van Wuiles terugvallen toch?
En dat het automatische piloterig overkomt, daar zou ik me voor nu niet te druk over maken. OK, op dit moment gaat het nog niet soepel. Door veel te doen kun je dat op den duur wel kwijtraken. Voor je zover bent sta je misschien nog wel 20 keer automatisch-piloterig voor de groep, het zij zo. Elke keer dat je er toch weer voor gaat kom je weer een stapje dichter bij je doel om wat relaxter zo'n praatje te kunnen houden.
Zou het trouwens kunnen helpen om vantevoren even een paar dingen die je iig graag wil zeggen op een kaartje te schrijven en dat er dan gewoon bij te houden als 'back-up'? En mocht ook dat niet helpen, dan kun je altijd op die formulering van Wuiles terugvallen toch?
En dat het automatische piloterig overkomt, daar zou ik me voor nu niet te druk over maken. OK, op dit moment gaat het nog niet soepel. Door veel te doen kun je dat op den duur wel kwijtraken. Voor je zover bent sta je misschien nog wel 20 keer automatisch-piloterig voor de groep, het zij zo. Elke keer dat je er toch weer voor gaat kom je weer een stapje dichter bij je doel om wat relaxter zo'n praatje te kunnen houden.
vrijdag 1 mei 2009 om 16:51
quote:te_erg schreef op 01 mei 2009 @ 16:28:
Allen bedankt, ik laat het weten! Ik heb eerder zo'n praatje gehouden bij de verschuiving naar een andere afdeling, maar daar gingen meteen meerdere colllega's weg. Dat maakte het voor mijn gevoel i.i.g. wat makkelijker.
Maar ook toen stond ik stijf van de zenuwen, terwijl anderen het eigenlijk niet echt in de gaten hadden.
Als ik nou meer grip op mezelf zou hebben dan zou ik meer kunnen zeggen wat ik wil vertellen. Nu lijkt het of ik op de automatische piloot bezig ben.Tijdens een afscheidsbijeenkomst is het niet aan de vertrekkende partij om een uitgebreide speech te houden. Veel meer dan "bedankt voor de fijne samenwerking" hoef je niet te zeggen. Hou het dus kort. Bijkomend voordeel is dat er dan ook weinig verkeerd kan gaan.
Allen bedankt, ik laat het weten! Ik heb eerder zo'n praatje gehouden bij de verschuiving naar een andere afdeling, maar daar gingen meteen meerdere colllega's weg. Dat maakte het voor mijn gevoel i.i.g. wat makkelijker.
Maar ook toen stond ik stijf van de zenuwen, terwijl anderen het eigenlijk niet echt in de gaten hadden.
Als ik nou meer grip op mezelf zou hebben dan zou ik meer kunnen zeggen wat ik wil vertellen. Nu lijkt het of ik op de automatische piloot bezig ben.Tijdens een afscheidsbijeenkomst is het niet aan de vertrekkende partij om een uitgebreide speech te houden. Veel meer dan "bedankt voor de fijne samenwerking" hoef je niet te zeggen. Hou het dus kort. Bijkomend voordeel is dat er dan ook weinig verkeerd kan gaan.
vrijdag 1 mei 2009 om 16:59
Wuilens, hangt dat niet af van de cultuur van de organisatie waar je werkt?
Er wordt nergens van je verwacht dat je 15 minuten speecht, maar iets meer dan 'bedankt voor de fijne samenwerking' wordt volgens mij (nav wat ik zelf bij stages heb meegemaakt en wat ik van vrienden over hun werk hoor) toch vaak ook wel leuk gevonden.
Maar goed het hóeft idd natuurlijk niet als je je er niet fijn bij voelt.
Er wordt nergens van je verwacht dat je 15 minuten speecht, maar iets meer dan 'bedankt voor de fijne samenwerking' wordt volgens mij (nav wat ik zelf bij stages heb meegemaakt en wat ik van vrienden over hun werk hoor) toch vaak ook wel leuk gevonden.
Maar goed het hóeft idd natuurlijk niet als je je er niet fijn bij voelt.
vrijdag 1 mei 2009 om 18:22
Hoi,
Ik heb ook spreekangst, met name doordat ik rood wordt. Ik moest ooit wat zeggen tijdens een bijeenkomst op het werk. Ik heb allerlei smoesjes voor mezelf bedacht, maar ik kon geen goede vinden. Ik heb het uiteindelijk toch gedaan. De presentatie die ik als leidraad had, heb ik niet eens nodig gehad. Mijn collega's vonden me erg rustig overkomen. Totaal anders dan ik zelf had verwacht.
Nu probeer ik zoveel mogelijk in het openbaar te spreken. Laatst heb ik de microfoon gepakt om
een vraag te stellen tijdens een belangrijke
bijeenkomst. In het openbaar spreken moet je leren, dus ik zou zeggen gewoon doen. Succes
Ik heb ook spreekangst, met name doordat ik rood wordt. Ik moest ooit wat zeggen tijdens een bijeenkomst op het werk. Ik heb allerlei smoesjes voor mezelf bedacht, maar ik kon geen goede vinden. Ik heb het uiteindelijk toch gedaan. De presentatie die ik als leidraad had, heb ik niet eens nodig gehad. Mijn collega's vonden me erg rustig overkomen. Totaal anders dan ik zelf had verwacht.
Nu probeer ik zoveel mogelijk in het openbaar te spreken. Laatst heb ik de microfoon gepakt om
een vraag te stellen tijdens een belangrijke
bijeenkomst. In het openbaar spreken moet je leren, dus ik zou zeggen gewoon doen. Succes
vrijdag 1 mei 2009 om 23:10
Hier nog zo iemand die het vreselijk vindt!
Tijdens mijn opleiding moest het regelmatig. En elke keer weer stond ik met knikkende knieeen, een rood hoofd en zweet in mijn handen te hakkelen. Ook elke keer kreeg ik, heel merkwaardig, achteraf te horen dat ik zo lekker zelfverzekerd overkwam. (!?!?!?!)
Op mijn werk moet ik het ook, zeer regelmatig. Nog steeds sta ik met diezelfde onbehaaglijke gevoelens. En ook nu krijg ik altijd commentaar over hoe goed en hoe leuk ik het doe. (!?!?!)
Pas toen ik met een andere sprak, die enorm goed voor groepen spreekt, viel er bij mij een kwartje. Ik had de grootste bewondering voor hem en wist niet wat ik hoorde toen hij me vertelde dat hij er ook last van heeft. Hij heeft me verteld waar ik dat aan kan zien... en inderdaad... nu ik het weet, zie ik het bij hem ook.
Moraal van dit verhaal is dat het vooral in jezelf zit. Jij voelt je heel onbehaaglijk, maar anderen valt dat echt veel minder op dan jezelf. Jij weet hoe ongemakkelijk jij je voelt, maar anderen letten veel meer op de boodschap. En die zien een heel andere versie van jou voor die groep staan dan jijzelf. En zullen zich achteraf ook een heel andere speech herinneren dan jij.
Het gaat er niet om of je het goed kunt en of jij je daar fijn bij voelt, het gaat er vooral om of je kunt doen alsof je het leuk vindt. Zie het als een toneelspel, een rol die je uitvoert. Op die manier creeer je wat afstand van jezelf en wordt het makkelijker.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
Tijdens mijn opleiding moest het regelmatig. En elke keer weer stond ik met knikkende knieeen, een rood hoofd en zweet in mijn handen te hakkelen. Ook elke keer kreeg ik, heel merkwaardig, achteraf te horen dat ik zo lekker zelfverzekerd overkwam. (!?!?!?!)
Op mijn werk moet ik het ook, zeer regelmatig. Nog steeds sta ik met diezelfde onbehaaglijke gevoelens. En ook nu krijg ik altijd commentaar over hoe goed en hoe leuk ik het doe. (!?!?!)
Pas toen ik met een andere sprak, die enorm goed voor groepen spreekt, viel er bij mij een kwartje. Ik had de grootste bewondering voor hem en wist niet wat ik hoorde toen hij me vertelde dat hij er ook last van heeft. Hij heeft me verteld waar ik dat aan kan zien... en inderdaad... nu ik het weet, zie ik het bij hem ook.
Moraal van dit verhaal is dat het vooral in jezelf zit. Jij voelt je heel onbehaaglijk, maar anderen valt dat echt veel minder op dan jezelf. Jij weet hoe ongemakkelijk jij je voelt, maar anderen letten veel meer op de boodschap. En die zien een heel andere versie van jou voor die groep staan dan jijzelf. En zullen zich achteraf ook een heel andere speech herinneren dan jij.
Het gaat er niet om of je het goed kunt en of jij je daar fijn bij voelt, het gaat er vooral om of je kunt doen alsof je het leuk vindt. Zie het als een toneelspel, een rol die je uitvoert. Op die manier creeer je wat afstand van jezelf en wordt het makkelijker.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
