Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 31 maart 2017 om 17:24
Nieuwe peut trouwens vanmorgen weer gezien.
Erachter gekomen dat haar lat net zo laag ligt als oude peut
(of mijn lat inderdaad te hoog?)
Ze blijven beide maar enge dingen zeggen,
en ik probeer het allemaal wat te begrijpen,
maar voel me zo dom
En natuurlijk zegt nieuwe peut dat als ik al die dingen die zij zegt al begreep,
en kon toepassen, ik daar niet zat.
Maar ik wíl daar ook niet zitten,
ik wil het allemaal al begrijpen, kunnen en toepassen.
Ik had gewild dat mijn ouders mij de dingen verteld hadden die ik van hen hoor,
in plaats van dat ik het nu nog moet leren.
Dat vind ik zeer, zeer frustrerend, en ook dat voelt als tekort schieten.
Wat natuurlijk ook zo is.
Doordat mijn ouders mij niet geleerd hebben lief voor mezelf te zijn,
op mezelf te passen, grenzen aan te geven, een basis aan te houden qua zelfzorg, etc.
schiet ik ook te kort.
En zo voelt therapie; met mijn neus word ik op de feiten gedrukt,
wat betreft alles wat ik allemaal (nog lang) niet kan....
En heel leuk dat mensen dan zeggen; maar daarvoor zit je nu in therapie,
dan kun je het nu leren (dat zei m'n nieuwe peut trouwens gelukkig niet hoor),
maar dat gaat compleet voorbij aan dit gevoel....
Het gevoel dat ik heel weinig meegekregen heb van mijn ouders,
en nu daarmee worstel en vecht,
en therapie heb, omdat ik niks begrijp van mezelf, anderen, en het hele leven....
Mijn therapeuten spreken écht een heel andere taal dan ik,
en ik wil hun manier van denken best een kans geven,
maar het komt er wel op neer dat ik tekort schiet.
Belangrijk voor komende periode is, volgens nieuwe peut,
en ik ben het daar wel mee eens, om de wisselwerking tussen draagkracht
en draaglast in balans te brengen.
Alleen, waar we het dan niet met elkaar over eens zijn,
is dat mijn draagkracht zeer laag is,
en dat dat heel slecht is.
En dat ik daardoor weinig kan hebben,
dat is niet normaal.
Zij was het niet met mij eens,
en zei dat iedereen een bepaalde draagkracht en draaglast had.
Dat mijn draaglast te groot was.
Nee, zei ik, mijn draagkracht is te laag, dat is iets heel anders.
Ze vroeg me een voorbeeld te noemen,
en ik gaf aan dat we per weekend nog maar één sociale activiteit deden
(met andere mensen)
En zelfs dát is me al te veel, zei ik, dat klopt toch niet?
Dat klopt wel, want je hebt jezelf jarenlang overvraagd,
en dat is niet zomaar opgelost.
Hoe plan je dan zo'n sociale activiteit?
'Nou, ze ik, bijvoorbeeld morgen gaan we naar een feestje,
en ik heb al bedacht dat we maar van half 9 tot half 12 gaan.
Maar dat is al zó weinig,
voor één weekend!'
Ze zei dat ze dat al heel erg veel vond,
en als zij in mijn schoenen stond na één of twee drankjes weg zou gaan.
Ik zei: dat kan toch niet, dat is toch sneu voor die mensen?
Het is sneu voor jou als je zo doorgaat, zei ze.
Ik zei dat normale mensen allemaal normaal konden werken,
alles konden regelen en het hele weekend vol konden plannen.
Ze zei: ik denk dat je je daarin vergist.
Wat zou je tegen een vriendin zeggen, vroeg nieuwe peut toen, als zij vroeg weg zou gaan,
aangaf moe te zijn, of het even een tijdje rustiger aan te doen?
Ik draaide met mijn ogen en zei dat wat ik die vriendin zou aanraden niet voor mij gold.
Ze zei: je meet met twee maten volgens mij en je denkt dat het voor jou anders is?
Nee, zei ik, dat weet ik.
Waarom dan?
Ik zei dat ik daar niet met haar over kon praten..
Daar baal ik wel heel erg van...
Want zij is door de gedachten al geplaatst richting:
'iemand die jou toch niet begrijpt, en dingen zegt die niet voor jou gelden.'
En ik wil niet dat ze gelijk hebben,
maar zo voelt het dus wel
De reden dat ik vind dat het voor anderen anders is,
en andere regels gelden,
komt doordat ik heel veel slechts gedaan heb in mijn verleden
(verteld over het misbruik, mijn moeder niet kunnen redden,
meegewerkt aan zijn handelingen, etc.).
En als ik nu dan ook nog eens voor mezelf ga kiezen,
en meer rust ga nemen, en de spanning laag houd,
dan ben ik wel heel, heel slecht en egoïstisch bezig...
Maar goed,
dát kan ik haar dus allemaal niet vertellen...
En daar baal ik heel erg van, want de hele middag zijn ze al boos in mijn hoofd.
Dat ik 'die onzin' van nieuwe peut geloof,
dat ik zelfs overweeg erover na te denken én ernaar te handelen.
Ze zeggen dat zij dit allemaal vertelt omdat ze niet weet wat ik allemaal misdaan heb,
en dat dat oneerlijk is van mij.
Dat ze moet weten dat die dingen niet voor mij gelden,
maar dat ik te laf was dat eerlijk te vertellen....
Ik durf dat ook echt niet eerlijk te zeggen tegen haar,
want niemand neemt dat serieus..
Ze zijn de hele tijd dus echt heel erg boos..
Voelt nu alsof ik in een spagaat beland ben.
Want aan de ene kant merk ik wel dat minder eisen stellen helpt tegen de spanning
(en dus tegen de drang, het dissociëren, etc.)
En nieuwe peut heeft aangegeven dat er pas met de traumabehandeling begonnen kan worden,
als de spanning meer onder controle is...
Maar aan de andere kant ben ik dan bang dat het slecht met me afloopt...
En dat ik mijn omgeving niet mag opzadelen met mijn behoefte aan meer rust..
Over het feestje hebben we nagedacht.
Ze zei: eigenlijk weet je al wel dat die drie uren te lang zijn,
maar heb je allerlei redenen om het toch te moeten.
En zit je daarvoor en daarna zelf met de ellende.
We hebben toen een paar dingen bedacht die zouden kunnen helpen
(niet gaan, korter gaan, eerder weggaan, medicatie achteraf nemen,
vooraf en achteraf niks plannen, etc.).
Ze zei: je hoeft nu niks van dat alles te doen,
het eerst eens als idee in je om laten gaan is voldoende voor dit weekend.
Maar bekijk het eens als mogelijke toekomstige optie,
dat je grenzen mag gaan aangeven en niet meer van alles moet,
dan kunnen we daar mee aan de slag.
Ze zei: ik weet natuurlijk niet wat je allemaal meegemaakt hebt in je verleden
(nee, want gelukkig eindelijk eens iemand, net als oude peut,
die me dat verhaal niet laat opdreunen.)
Maar, zei ze, je bent niet voor niets getraumatiseerd,
alle kenmerken zijn duidelijk aanwezig,
en dat betekent dus dat er vroeger heel erg veel en vaak over jouw grenzen is gegaan,
en dat je die dus nooit hebt leren voelen,
laat staan naar hebt kunnen handelen.
Maar dat kun je wel leren, daar zijn we nu al mee bezig door het bespreekbaar te maken.
Dat vond ik allemaal wel fijn om te horen,
ik hoop echt dat het zo is
(voelt als hele valse hoop, maar toch hoop ik het echt...)
Ik heb ook benoemd dat het feestje maar één voorbeeld was,
en dat alle dagen vol spanningsmomenten zaten.
Ze zei: ja en dat blijft voorlopig zo,
maar de ervaring leert dat wanneer je met één onderdeel aan de slag gaat,
dat ook zijn uitwerking gaat hebben op andere gebieden.
Ik zei dat dat mijn ervaring van de afgelopen periode ook was,
en dat ik dat wel heel zwaar vond.
Ze zei dat dat ook zo was, dat je in therapie komt omdat je het al zwaar hebt,
en het dan eerst ook nog zwaarder wordt,
doordat er van alles in beweging gezet wordt, en dat altijd eng en moeilijk en spannend is.
Maar, zei ze, daarna komt de verbetering, en komt er een veel mooiere tijd.
Ik had nogal moeite dat te geloven
Ze benoemde ook nog dat het destructieve gedrag inderdaad ontlading zou geven,
maar dat er zoveel negatieve andere invloeden bij kwamen kijken,
dat het geen handige oplossing is.
Voor slechts één deel van jou is het fijn, en handig en wenselijk, zei ze,
maar de andere delen zijn er niet mee geholpen.
Ze zei: 'het is dus het fijnst als je wat lager in de spanning kunt blijven,
en als het wel omhoog gaat, dat je dan weet wat je kunt doen.
En de komende periode blijft dat toch puzzelen, want we hebben hier nou eenmaal mee te maken.
Maar dat geeft ons wel de kans ernaar te kijken.
En wel onthouden dat daarin niks goed of fout is.
Ook al begrijp ik dat die zin nog niet in jouw hoofd past.'
Hmm
Erachter gekomen dat haar lat net zo laag ligt als oude peut
(of mijn lat inderdaad te hoog?)
Ze blijven beide maar enge dingen zeggen,
en ik probeer het allemaal wat te begrijpen,
maar voel me zo dom
En natuurlijk zegt nieuwe peut dat als ik al die dingen die zij zegt al begreep,
en kon toepassen, ik daar niet zat.
Maar ik wíl daar ook niet zitten,
ik wil het allemaal al begrijpen, kunnen en toepassen.
Ik had gewild dat mijn ouders mij de dingen verteld hadden die ik van hen hoor,
in plaats van dat ik het nu nog moet leren.
Dat vind ik zeer, zeer frustrerend, en ook dat voelt als tekort schieten.
Wat natuurlijk ook zo is.
Doordat mijn ouders mij niet geleerd hebben lief voor mezelf te zijn,
op mezelf te passen, grenzen aan te geven, een basis aan te houden qua zelfzorg, etc.
schiet ik ook te kort.
En zo voelt therapie; met mijn neus word ik op de feiten gedrukt,
wat betreft alles wat ik allemaal (nog lang) niet kan....
En heel leuk dat mensen dan zeggen; maar daarvoor zit je nu in therapie,
dan kun je het nu leren (dat zei m'n nieuwe peut trouwens gelukkig niet hoor),
maar dat gaat compleet voorbij aan dit gevoel....
Het gevoel dat ik heel weinig meegekregen heb van mijn ouders,
en nu daarmee worstel en vecht,
en therapie heb, omdat ik niks begrijp van mezelf, anderen, en het hele leven....
Mijn therapeuten spreken écht een heel andere taal dan ik,
en ik wil hun manier van denken best een kans geven,
maar het komt er wel op neer dat ik tekort schiet.
Belangrijk voor komende periode is, volgens nieuwe peut,
en ik ben het daar wel mee eens, om de wisselwerking tussen draagkracht
en draaglast in balans te brengen.
Alleen, waar we het dan niet met elkaar over eens zijn,
is dat mijn draagkracht zeer laag is,
en dat dat heel slecht is.
En dat ik daardoor weinig kan hebben,
dat is niet normaal.
Zij was het niet met mij eens,
en zei dat iedereen een bepaalde draagkracht en draaglast had.
Dat mijn draaglast te groot was.
Nee, zei ik, mijn draagkracht is te laag, dat is iets heel anders.
Ze vroeg me een voorbeeld te noemen,
en ik gaf aan dat we per weekend nog maar één sociale activiteit deden
(met andere mensen)
En zelfs dát is me al te veel, zei ik, dat klopt toch niet?
Dat klopt wel, want je hebt jezelf jarenlang overvraagd,
en dat is niet zomaar opgelost.
Hoe plan je dan zo'n sociale activiteit?
'Nou, ze ik, bijvoorbeeld morgen gaan we naar een feestje,
en ik heb al bedacht dat we maar van half 9 tot half 12 gaan.
Maar dat is al zó weinig,
voor één weekend!'
Ze zei dat ze dat al heel erg veel vond,
en als zij in mijn schoenen stond na één of twee drankjes weg zou gaan.
Ik zei: dat kan toch niet, dat is toch sneu voor die mensen?
Het is sneu voor jou als je zo doorgaat, zei ze.
Ik zei dat normale mensen allemaal normaal konden werken,
alles konden regelen en het hele weekend vol konden plannen.
Ze zei: ik denk dat je je daarin vergist.
Wat zou je tegen een vriendin zeggen, vroeg nieuwe peut toen, als zij vroeg weg zou gaan,
aangaf moe te zijn, of het even een tijdje rustiger aan te doen?
Ik draaide met mijn ogen en zei dat wat ik die vriendin zou aanraden niet voor mij gold.
Ze zei: je meet met twee maten volgens mij en je denkt dat het voor jou anders is?
Nee, zei ik, dat weet ik.
Waarom dan?
Ik zei dat ik daar niet met haar over kon praten..
Daar baal ik wel heel erg van...
Want zij is door de gedachten al geplaatst richting:
'iemand die jou toch niet begrijpt, en dingen zegt die niet voor jou gelden.'
En ik wil niet dat ze gelijk hebben,
maar zo voelt het dus wel
De reden dat ik vind dat het voor anderen anders is,
en andere regels gelden,
komt doordat ik heel veel slechts gedaan heb in mijn verleden
(verteld over het misbruik, mijn moeder niet kunnen redden,
meegewerkt aan zijn handelingen, etc.).
En als ik nu dan ook nog eens voor mezelf ga kiezen,
en meer rust ga nemen, en de spanning laag houd,
dan ben ik wel heel, heel slecht en egoïstisch bezig...
Maar goed,
dát kan ik haar dus allemaal niet vertellen...
En daar baal ik heel erg van, want de hele middag zijn ze al boos in mijn hoofd.
Dat ik 'die onzin' van nieuwe peut geloof,
dat ik zelfs overweeg erover na te denken én ernaar te handelen.
Ze zeggen dat zij dit allemaal vertelt omdat ze niet weet wat ik allemaal misdaan heb,
en dat dat oneerlijk is van mij.
Dat ze moet weten dat die dingen niet voor mij gelden,
maar dat ik te laf was dat eerlijk te vertellen....
Ik durf dat ook echt niet eerlijk te zeggen tegen haar,
want niemand neemt dat serieus..
Ze zijn de hele tijd dus echt heel erg boos..
Voelt nu alsof ik in een spagaat beland ben.
Want aan de ene kant merk ik wel dat minder eisen stellen helpt tegen de spanning
(en dus tegen de drang, het dissociëren, etc.)
En nieuwe peut heeft aangegeven dat er pas met de traumabehandeling begonnen kan worden,
als de spanning meer onder controle is...
Maar aan de andere kant ben ik dan bang dat het slecht met me afloopt...
En dat ik mijn omgeving niet mag opzadelen met mijn behoefte aan meer rust..
Over het feestje hebben we nagedacht.
Ze zei: eigenlijk weet je al wel dat die drie uren te lang zijn,
maar heb je allerlei redenen om het toch te moeten.
En zit je daarvoor en daarna zelf met de ellende.
We hebben toen een paar dingen bedacht die zouden kunnen helpen
(niet gaan, korter gaan, eerder weggaan, medicatie achteraf nemen,
vooraf en achteraf niks plannen, etc.).
Ze zei: je hoeft nu niks van dat alles te doen,
het eerst eens als idee in je om laten gaan is voldoende voor dit weekend.
Maar bekijk het eens als mogelijke toekomstige optie,
dat je grenzen mag gaan aangeven en niet meer van alles moet,
dan kunnen we daar mee aan de slag.
Ze zei: ik weet natuurlijk niet wat je allemaal meegemaakt hebt in je verleden
(nee, want gelukkig eindelijk eens iemand, net als oude peut,
die me dat verhaal niet laat opdreunen.)
Maar, zei ze, je bent niet voor niets getraumatiseerd,
alle kenmerken zijn duidelijk aanwezig,
en dat betekent dus dat er vroeger heel erg veel en vaak over jouw grenzen is gegaan,
en dat je die dus nooit hebt leren voelen,
laat staan naar hebt kunnen handelen.
Maar dat kun je wel leren, daar zijn we nu al mee bezig door het bespreekbaar te maken.
Dat vond ik allemaal wel fijn om te horen,
ik hoop echt dat het zo is
(voelt als hele valse hoop, maar toch hoop ik het echt...)
Ik heb ook benoemd dat het feestje maar één voorbeeld was,
en dat alle dagen vol spanningsmomenten zaten.
Ze zei: ja en dat blijft voorlopig zo,
maar de ervaring leert dat wanneer je met één onderdeel aan de slag gaat,
dat ook zijn uitwerking gaat hebben op andere gebieden.
Ik zei dat dat mijn ervaring van de afgelopen periode ook was,
en dat ik dat wel heel zwaar vond.
Ze zei dat dat ook zo was, dat je in therapie komt omdat je het al zwaar hebt,
en het dan eerst ook nog zwaarder wordt,
doordat er van alles in beweging gezet wordt, en dat altijd eng en moeilijk en spannend is.
Maar, zei ze, daarna komt de verbetering, en komt er een veel mooiere tijd.
Ik had nogal moeite dat te geloven
Ze benoemde ook nog dat het destructieve gedrag inderdaad ontlading zou geven,
maar dat er zoveel negatieve andere invloeden bij kwamen kijken,
dat het geen handige oplossing is.
Voor slechts één deel van jou is het fijn, en handig en wenselijk, zei ze,
maar de andere delen zijn er niet mee geholpen.
Ze zei: 'het is dus het fijnst als je wat lager in de spanning kunt blijven,
en als het wel omhoog gaat, dat je dan weet wat je kunt doen.
En de komende periode blijft dat toch puzzelen, want we hebben hier nou eenmaal mee te maken.
Maar dat geeft ons wel de kans ernaar te kijken.
En wel onthouden dat daarin niks goed of fout is.
Ook al begrijp ik dat die zin nog niet in jouw hoofd past.'
Hmm
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 31 maart 2017 om 18:43
quote:theekransjes schreef op 31 maart 2017 @ 18:28:
@Knuffelbeertjes Sterkte en dikke knuffels!
Dank je Theekransjes
Die kan ik even goed gebruiken
Het wil helemaal niet vandaag
Begrijp niet waarom het zo binnen komt allemaal
Vind het even heel moeilijk allemaal
Hoop dat je een mooi weekend hebt
@Knuffelbeertjes Sterkte en dikke knuffels!
Dank je Theekransjes
Die kan ik even goed gebruiken
Het wil helemaal niet vandaag
Begrijp niet waarom het zo binnen komt allemaal
Vind het even heel moeilijk allemaal
Hoop dat je een mooi weekend hebt
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 31 maart 2017 om 19:43
@Knuff, als ik je berichtje lees, krijg ik het gevoel dat er een aantal dingen door elkaar lopen. Die allemaal heel waardevol en belangrijk zijn.
Therapie leert jou allerlei dingen die je wilt kunnen. Je wilt ze kunnen omdat je enerzijds zo graag had gewild dat je ouders je deze dingen hadden geleerd (rouw), anderzijds omdat jij jezelf minderwaardig voelt omdat je ogenschijnlijk 'normale' dingen (nog) niet kunt.
Lieve Knuff, ik had ook graag voor jou gewild dat je ouders dit je geleerd hadden. Het is heel verdrietig dat ze hierin tekort geschoten zijn. Dat je het toen niet geleerd hebt, is niet omdat jij dom bent. Dat is omdat jij ouders hebt die dit niet konden. Nu heb je twee therapeuten die dit jou alsnog gaan leren. Je bent slim, je leert snel, je doorziet dingen goed, je bent een doorzetter.
Ik lees ook een stukje Knuff wat dit helemaal niet wil leren. Die willen dat Knuff gestraft wordt en moet blijven boeten omdat ze slechte dingen heeft gedaan. Voor dit stukje Knuff gelden andere regels dan voor alle andere mensen. Dit stukje kijkt naar de wereld zoals ze dit geleerd heeft van haar ouders. Het is haar vaak uitgelegd hoe de wereld in elkaar zit, met woorden en met straffen. Zo vaak, dat dit stukje gelooft dat het waar is. Dit stukje gelooft in de woorden en daden van haar gestoorde moeder en verwaarlozende vader. Dit stukje gelooft de woorden van de dader. Voor dit stukje zijn de woorden van de therapeut zeer bedreigend.
Dan lees ik een stukje Knuff die twijfelt. Dit stukje voelt zich moe en heeft veel behoefte aan rust. Ze heeft door dat de therapeut dit begrijpt en het voor haar opneemt. Dit stukje wil het liefst luisteren naar de peut, maar dat is ook eng. Want misschien krijgt dit stukje dan wel heel erg op haar mieter. En dit stukje is al zo moe. Ze kan er niet nog meer bij hebben. Wie weet krijgen de gemene gedachten wel gelijk en laat iedereen Knuff vallen als ze naar de therapeut luistert.
En een stukje Knuff wat hoopt, of hoopt om ooit weer eens te durven hopen. Hopen op betere tijden, op mooiere momenten, durven geloven dat de therapeuten gelijk hebben, te vertrouwen zijn, het het beste met haar voor hebben.
En dan, helemaal aan het eind van je verhaal, geef je het ultieme bewijs dat deze therapeut jou heel heel heel goed begrijpt, ook al heb je het nog niet aangedurfd om alles te vertellen wat je graag zou willen. Balen voor het deel van Knuff wat dit niet wil horen, maar Knuff, je hebt een therapeut die het doorheeft. Ook al proberen stukjes Knuff haar om de tuin te leiden, ze trapt er niet in. Ik ben bang dat je een therapeut getroffen hebt die te vertrouwen is.
Therapie leert jou allerlei dingen die je wilt kunnen. Je wilt ze kunnen omdat je enerzijds zo graag had gewild dat je ouders je deze dingen hadden geleerd (rouw), anderzijds omdat jij jezelf minderwaardig voelt omdat je ogenschijnlijk 'normale' dingen (nog) niet kunt.
Lieve Knuff, ik had ook graag voor jou gewild dat je ouders dit je geleerd hadden. Het is heel verdrietig dat ze hierin tekort geschoten zijn. Dat je het toen niet geleerd hebt, is niet omdat jij dom bent. Dat is omdat jij ouders hebt die dit niet konden. Nu heb je twee therapeuten die dit jou alsnog gaan leren. Je bent slim, je leert snel, je doorziet dingen goed, je bent een doorzetter.
Ik lees ook een stukje Knuff wat dit helemaal niet wil leren. Die willen dat Knuff gestraft wordt en moet blijven boeten omdat ze slechte dingen heeft gedaan. Voor dit stukje Knuff gelden andere regels dan voor alle andere mensen. Dit stukje kijkt naar de wereld zoals ze dit geleerd heeft van haar ouders. Het is haar vaak uitgelegd hoe de wereld in elkaar zit, met woorden en met straffen. Zo vaak, dat dit stukje gelooft dat het waar is. Dit stukje gelooft in de woorden en daden van haar gestoorde moeder en verwaarlozende vader. Dit stukje gelooft de woorden van de dader. Voor dit stukje zijn de woorden van de therapeut zeer bedreigend.
Dan lees ik een stukje Knuff die twijfelt. Dit stukje voelt zich moe en heeft veel behoefte aan rust. Ze heeft door dat de therapeut dit begrijpt en het voor haar opneemt. Dit stukje wil het liefst luisteren naar de peut, maar dat is ook eng. Want misschien krijgt dit stukje dan wel heel erg op haar mieter. En dit stukje is al zo moe. Ze kan er niet nog meer bij hebben. Wie weet krijgen de gemene gedachten wel gelijk en laat iedereen Knuff vallen als ze naar de therapeut luistert.
En een stukje Knuff wat hoopt, of hoopt om ooit weer eens te durven hopen. Hopen op betere tijden, op mooiere momenten, durven geloven dat de therapeuten gelijk hebben, te vertrouwen zijn, het het beste met haar voor hebben.
En dan, helemaal aan het eind van je verhaal, geef je het ultieme bewijs dat deze therapeut jou heel heel heel goed begrijpt, ook al heb je het nog niet aangedurfd om alles te vertellen wat je graag zou willen. Balen voor het deel van Knuff wat dit niet wil horen, maar Knuff, je hebt een therapeut die het doorheeft. Ook al proberen stukjes Knuff haar om de tuin te leiden, ze trapt er niet in. Ik ben bang dat je een therapeut getroffen hebt die te vertrouwen is.
vrijdag 31 maart 2017 om 19:47
quote:Knuffelbeertjes schreef op 31 maart 2017 @ 18:43:
[...]
Het wil helemaal niet vandaag
Begrijp niet waarom het zo binnen komt allemaal
Vind het even heel moeilijk allemaal
[...]
Knuff, je weet heel goed waarom het zo binnenkomt allemaal. Het stukje van jou wat dit niet begrijpt, heeft vandaag al genoeg gedaan. Stuur dat deel maar vast naar bed. Het is nu tijd om even heel heel heel lief voor Knuff te zijn. Want dat heeft ze verdiend. Wat heeft zij hard gewerkt vandaag. En wat is ze weer dapper geweest.
[...]
Het wil helemaal niet vandaag
Begrijp niet waarom het zo binnen komt allemaal
Vind het even heel moeilijk allemaal
[...]
Knuff, je weet heel goed waarom het zo binnenkomt allemaal. Het stukje van jou wat dit niet begrijpt, heeft vandaag al genoeg gedaan. Stuur dat deel maar vast naar bed. Het is nu tijd om even heel heel heel lief voor Knuff te zijn. Want dat heeft ze verdiend. Wat heeft zij hard gewerkt vandaag. En wat is ze weer dapper geweest.
vrijdag 31 maart 2017 om 20:55
Ja, je hebt gelijk Sofie, al die delen zijn aanwezig,
zelfs nog één hele enge meer...
Die zegt dat het gevaarlijk is als ik luister naar de nieuwe peut,
omdat ik een gevaar ben voor mezelf en anderen,
dat ik heel hard aangepakt moet worden,
en de therapeut me te lief behandelt.
Dat, als ik zelfs al haar woorden overweeg, het slecht afloopt,
omdat ik dan gevaarlijk ben/word...
Bijzonder hoe je dit allemaal uit mijn berichtjes kunt halen Sofie.
Fijn dat je het voor me opgeschreven hebt.
Het maakt het voor mezelf ook overzichtelijk,
in plaats van overgeleverd aan mijn enge hoofd....
Ik was alweer behoorlijk richting paniek aan het gaan,
maar hier schrijven, jou lezen, delen met een vriendin en beste vriendin helpen
Vriend is er ook, maar die staat op afstand...
Na vanmorgen zijn de gedachten te boos,
en willen ze niet dat ik geknuffeld of aangeraakt word.
Dan doet het zeer...
De paniek gaat nog wel toeslaan,
de gedachten voelen zich zeer verontwaardigd.
Ze zien wat de nieuwe peut doet en ze zijn het er niet mee eens.
Ze blokkeren haar wel,
maar nu komt ze te dichtbij en zijn ze boos...
Hoe durft zij te zeggen dat ik grenzen mag aangeven?!
Wie is zij om tegen mij te zeggen dat ik keuzes mag maken?!
Boos, boos, boos zijn ze..
Dus bedenken ze van alles waarom ze niet te vertrouwen is,
en waarom ik niet meer naar haar toe moet gaan.
Net als met oude peut, is het wantrouwen deze week groot..
Met oude peut ben ik daar redelijk aan het uitkomen,
doordat ik dingen nagevraagd heb.
Dat was heel eng, en de antwoord kloppen niet met wat de gedachten bedacht hadden,
maar het helpt wel...
Ik voel me enorm tot last, maar zij blijft aangeven me graag te lezen...
Nog steeds is het: beter appen dan jezelf pijn doen.
Dat probeer ik maar te geloven...
Dus dank je wel voor je lieve woorden Sofie,
heel erg fijn om ze te mogen lezen
zelfs nog één hele enge meer...
Die zegt dat het gevaarlijk is als ik luister naar de nieuwe peut,
omdat ik een gevaar ben voor mezelf en anderen,
dat ik heel hard aangepakt moet worden,
en de therapeut me te lief behandelt.
Dat, als ik zelfs al haar woorden overweeg, het slecht afloopt,
omdat ik dan gevaarlijk ben/word...
Bijzonder hoe je dit allemaal uit mijn berichtjes kunt halen Sofie.
Fijn dat je het voor me opgeschreven hebt.
Het maakt het voor mezelf ook overzichtelijk,
in plaats van overgeleverd aan mijn enge hoofd....
Ik was alweer behoorlijk richting paniek aan het gaan,
maar hier schrijven, jou lezen, delen met een vriendin en beste vriendin helpen
Vriend is er ook, maar die staat op afstand...
Na vanmorgen zijn de gedachten te boos,
en willen ze niet dat ik geknuffeld of aangeraakt word.
Dan doet het zeer...
De paniek gaat nog wel toeslaan,
de gedachten voelen zich zeer verontwaardigd.
Ze zien wat de nieuwe peut doet en ze zijn het er niet mee eens.
Ze blokkeren haar wel,
maar nu komt ze te dichtbij en zijn ze boos...
Hoe durft zij te zeggen dat ik grenzen mag aangeven?!
Wie is zij om tegen mij te zeggen dat ik keuzes mag maken?!
Boos, boos, boos zijn ze..
Dus bedenken ze van alles waarom ze niet te vertrouwen is,
en waarom ik niet meer naar haar toe moet gaan.
Net als met oude peut, is het wantrouwen deze week groot..
Met oude peut ben ik daar redelijk aan het uitkomen,
doordat ik dingen nagevraagd heb.
Dat was heel eng, en de antwoord kloppen niet met wat de gedachten bedacht hadden,
maar het helpt wel...
Ik voel me enorm tot last, maar zij blijft aangeven me graag te lezen...
Nog steeds is het: beter appen dan jezelf pijn doen.
Dat probeer ik maar te geloven...
Dus dank je wel voor je lieve woorden Sofie,
heel erg fijn om ze te mogen lezen
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 31 maart 2017 om 21:05
Graag gedaan Knuff. Ik vind het goed om te lezen dat je aan 'zelfzorg' doet. Dat is het namelijk, als je op dit topic leest en deelt, als je met je vriendinnen contact hebt, als je je peut appt.
De gedachten doen hun best en ze zijn er goed in. Houd steeds voor ogen dat je ze niet hoeft te geloven. Ze mogen zeggen wat ze willen, het kan ongelofelijk goed klinken wat ze zeggen, het kan waar klinken, eng klinken en nog veel meer. Maar jij kiest of je het gelooft.
En mocht je het willen weten: ik geloof ze niet. Ik geloof in de andere delen van Knuff. Ik geloof in haar therapeuten. Ik geloof in haar vriend. Ik geloof in haar vriendinnen. Ik geloof in de reacties die jij krijgt in dit topic. Ik geloof in jou.
De gedachten doen hun best en ze zijn er goed in. Houd steeds voor ogen dat je ze niet hoeft te geloven. Ze mogen zeggen wat ze willen, het kan ongelofelijk goed klinken wat ze zeggen, het kan waar klinken, eng klinken en nog veel meer. Maar jij kiest of je het gelooft.
En mocht je het willen weten: ik geloof ze niet. Ik geloof in de andere delen van Knuff. Ik geloof in haar therapeuten. Ik geloof in haar vriend. Ik geloof in haar vriendinnen. Ik geloof in de reacties die jij krijgt in dit topic. Ik geloof in jou.
vrijdag 31 maart 2017 om 23:02
Moeilijk hoor Sofie
Maar ook heel lief...
Ik heb alle smileys eens even bekeken en ze representeren ieder wel een deel van mij, van degene die wil vechten met mensen die woorden zeggen als 'ik geloof in jou' tot degene die het belachelijk maakt en van degene die zich gigantisch ergert tot degene die (ook echt fysiek helaas) ziek wordt van zulke leugens
Maar ook degene die blij is gesteund te worden en degene die jou enorm wijs vindt Een paar die zouden willen knuffelen en tegelijk degene die wil huilt omdat ze eindelijk gezien wordt
Etc etc, het is zo tegenstrijdig en tegelijk vinden bepaalde delen elkaar wel in hun (wan)hoop en verdriet
En dan zijn er natuurlijk de gedachten die vandaag (deze hele week overigens) al overuren hebben gedraaid, en nu van deel naar deel vliegen om ze aan te spreken. De boze, bange, belachelijkmakende delen wordt verteld zich rustig te houden, zich niet teveel laten kennen. En de lieve, hoopvolle deeltjes wordt boos de mond gesnoerd; houd op die leugens te geloven
Ik probeer de oorlog in m'n hoofd te negeren, al best een tijd. Ik negeer de wensen van de gedachten en soms troost ik ze of stel ik ze gerust. Ze laten steeds duidelijker merken het niet eens te zijn met mijn ingeslagen weg en ze slaan behoorlijk om zich heen... Het is zo moeilijk.. Ze krijgen steeds minder grip en bij alles wordt ze het gras voor de voeten weggemaaid.. Maar wij zijn de baas, zeggen ze, dit laten we echt niet gebeuren
Maar heel eerlijk zijn ze ook ontzettend moe. Willen ze niet meer en kunnen ze ook niet meer. Maar ze zijn zo hard nodig
Juist nu, zeker nu, in deze periode
En verdrietig... dat niemand ze meer wil en ze zo hard afgewezen worden. Ze bedoelen het zo goed en willen heus echt wel een vakantie, maar het Kan Niet (!)
En het schrijven hier, en delen met vriend en vriendinnen en praten met m'n peut, kan natuurlijk niet nog heel lang duren... Mensen gaan verbetering verwachten en daarnaast zijn ze allemaal de gedachten snel zat. Dan sta ik er alsnog alleen voor, maar dan met ernstig verzwakte gedachten, dus grote gaten in mijn beschermingsmuur, zodat de vijand vrolijk kan binnenwandelen en alles kapot kan maken...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 1 april 2017 om 00:23
Zo net een erge herbeleving gehad en hij blijft maar aanwezig
Zoveel fysieke pijn ook en bang voor elke beweging
Toen bedacht ik me wat hier afgelopen dagen geschreven is en wat m'n peut ook steeds benadrukt: hier en nu ben je veilig...
Dus bedacht dat ik medicatie kan nemen en een lichtje aan kan doen
Dat ik vriends hand kan vasthouden en bedenken en ervaren dat ik echt veilig ben..
Gelukkig is het voorbij, ook al denkt m'n lichaam nog dat het is als toen en voelt het zich overgeleverd
Dat is niet meer zo...
Zoveel fysieke pijn ook en bang voor elke beweging
Toen bedacht ik me wat hier afgelopen dagen geschreven is en wat m'n peut ook steeds benadrukt: hier en nu ben je veilig...
Dus bedacht dat ik medicatie kan nemen en een lichtje aan kan doen
Dat ik vriends hand kan vasthouden en bedenken en ervaren dat ik echt veilig ben..
Gelukkig is het voorbij, ook al denkt m'n lichaam nog dat het is als toen en voelt het zich overgeleverd
Dat is niet meer zo...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 1 april 2017 om 08:53
Lieve Knuff, Ik ben stil van je laatste twee posts. Wat weet je toch treffend te verwoorden wat er allemaal in je hoofd omgaat. Je weet de verschillende deeltjes Knuff steeds beter te onderscheiden van elkaar. Het lukt je al vaak om een beetje naar ze te luisteren, zonder te doen wat zo'n deeltje wil, of het deeltje Knuff te laten overnemen. Ik lees je daarin groeien de afgelopen weken. Zo mooi!
En dan die zelfzorg. Door Knuff beslist dat ze dit mag. Dapper van de stukjes Knuff die daar zoveel weerstand tegen bieden, dat ze akkoord zijn gegaan. Of misschien niet akkoord gegaan, maar wel hebben toegestaan.
Echt Knuff, je hebt zelf niet door welke ontwikkeling je aan het doormaken bent.
quote:Knuffelbeertjes schreef op 31 maart 2017 @ 23:02:
[...]
Maar heel eerlijk zijn ze ook ontzettend moe. Willen ze niet meer en kunnen ze ook niet meer. Maar ze zijn zo hard nodig
Juist nu, zeker nu, in deze periode
En verdrietig... dat niemand ze meer wil en ze zo hard afgewezen worden. Ze bedoelen het zo goed en willen heus echt wel een vakantie, maar het Kan Niet (!)
En het schrijven hier, en delen met vriend en vriendinnen en praten met m'n peut, kan natuurlijk niet nog heel lang duren... Mensen gaan verbetering verwachten en daarnaast zijn ze allemaal de gedachten snel zat. Dan sta ik er alsnog alleen voor, maar dan met ernstig verzwakte gedachten, dus grote gaten in mijn beschermingsmuur, zodat de vijand vrolijk kan binnenwandelen en alles kapot kan maken... Dat je hebt herkend dat ze moe zijn, wauw! Weet je, ze hebben ook ongelofelijk hard moeten werken de afgelopen weken, maanden, jaren, Knuffs hele leven. Dus dat ze moe zijn, ja, dat is niet zo gek. Dat ze dit tegen je durven zeggen, is heel moedig van ze.
Deze gedachten hebben zichzelf de indruk gegeven dat ze onmisbaar zijn. Dat een beetje minder een wereldramp, of op zijn minst een Knuff-ramp, zal veroorzaken. Vergelijk het met mensen die denken dat ze heel belangrijk werk doen, die geloven dat alles mis zal gaan als zij een dagje ziek of vrij zijn.
Die mensen moeten letterlijk ervaren dat het werk doorgaat als zij er even niet zijn. Dat is soms moeilijk, omdat ze niet meteen tot rust komen èn omdat ze het ergens het gevoel onmisbaar te zijn ook fijn vinden.
Zo is het met deze gedachten van jou ook Knuff. Ze vinden het moeilijk om hun taak 'neer te leggen' of wat te minderen, omdat ze bang zijn dat het misgaat. Daarnaast willen ze het liever niet, omdat ze graag belangrijk willen zijn, onmisbaar willen zijn. Het is aan jou om ze te laten merken dat ze nog steeds nodig zijn, alleen niet meer zo vaak, zo dwingend, zo overheersend. Je mag ze vertellen dat je blij bent dat ze er zijn, dat ze niet afgewezen worden door de rest van Knuff, dat de rest van Knuff alleen graag heeft dat ze zich niet zo dominant opstellen. Dat ze niet buitengesloten worden, maar dat het wel echt tijd wordt dat ze minder ruimte in gaan nemen. Minder, niet géén, want Knuff blijft ze nodig hebben. Je mag ze vriendelijk gaan begrenzen Knuff.
Dat stukje wat je schrijft over het delen, dat het snel minder moet worden, enzovoorts. Welk stukje Knuff zegt dat? Misschien kun je daar nog eens op inzoomen? Het lijkt mij een stukje Knuff wat heel bang is dat ze uiteindelijk weer alleen staat. De 'Alleen op de Wereld-Knuff' of zo? Misschien zit ik mis, onderzoek het maar eens. Dan kun je ontdekken wat ze nodig heeft.
Want weet je, dit alles heeft je zoveel meer waardevolle contacten opgeleverd dan je in je hele rest van je leven bij elkaar hebt verzameld. Het kan zijn dat Remy dat niet helemaal gewend is. En ENG vindt.
Iemand hier (Waar?!?!? is die f*cking tabel?!?!?) schreef eens dat het onvermijdelijk is dat we mensen kwijt raken in het leven. Dat dit dan vaak is omdat deze mensen niet meer bij ons leven passen, of wij niet meer bij dat van hen. Het geeft niet. Ook al is dat verdrietig, het is dan oké.
Jij stelt je niet op als een zielig, klagend, zeurend slachtoffer. Jij zit in een onwijs moeilijke periode waarin je alle steun kunt gebruiken om als Knuff te groeien. Elke dag maak jij stapjes en deze deel je met ons, met je vriend, met vriendinnen. Die jou daar heel dankbaar voor zijn. Omdat ze contact met je hebben. Omdat ze je mogen steunen. Omdat je ze toelaat in hun leven. Omdat jouw ontwikkeling iets voor hen betekent. Omdat jouw frustraties hen aan het hart gaan. Omdat je hen opent met jouw openheid. Omdat ze dingen in je herkennen. Omdat je een mooi mens bent. En zij dit in je zien.
En dan die zelfzorg. Door Knuff beslist dat ze dit mag. Dapper van de stukjes Knuff die daar zoveel weerstand tegen bieden, dat ze akkoord zijn gegaan. Of misschien niet akkoord gegaan, maar wel hebben toegestaan.
Echt Knuff, je hebt zelf niet door welke ontwikkeling je aan het doormaken bent.
quote:Knuffelbeertjes schreef op 31 maart 2017 @ 23:02:
[...]
Maar heel eerlijk zijn ze ook ontzettend moe. Willen ze niet meer en kunnen ze ook niet meer. Maar ze zijn zo hard nodig
Juist nu, zeker nu, in deze periode
En verdrietig... dat niemand ze meer wil en ze zo hard afgewezen worden. Ze bedoelen het zo goed en willen heus echt wel een vakantie, maar het Kan Niet (!)
En het schrijven hier, en delen met vriend en vriendinnen en praten met m'n peut, kan natuurlijk niet nog heel lang duren... Mensen gaan verbetering verwachten en daarnaast zijn ze allemaal de gedachten snel zat. Dan sta ik er alsnog alleen voor, maar dan met ernstig verzwakte gedachten, dus grote gaten in mijn beschermingsmuur, zodat de vijand vrolijk kan binnenwandelen en alles kapot kan maken... Dat je hebt herkend dat ze moe zijn, wauw! Weet je, ze hebben ook ongelofelijk hard moeten werken de afgelopen weken, maanden, jaren, Knuffs hele leven. Dus dat ze moe zijn, ja, dat is niet zo gek. Dat ze dit tegen je durven zeggen, is heel moedig van ze.
Deze gedachten hebben zichzelf de indruk gegeven dat ze onmisbaar zijn. Dat een beetje minder een wereldramp, of op zijn minst een Knuff-ramp, zal veroorzaken. Vergelijk het met mensen die denken dat ze heel belangrijk werk doen, die geloven dat alles mis zal gaan als zij een dagje ziek of vrij zijn.
Die mensen moeten letterlijk ervaren dat het werk doorgaat als zij er even niet zijn. Dat is soms moeilijk, omdat ze niet meteen tot rust komen èn omdat ze het ergens het gevoel onmisbaar te zijn ook fijn vinden.
Zo is het met deze gedachten van jou ook Knuff. Ze vinden het moeilijk om hun taak 'neer te leggen' of wat te minderen, omdat ze bang zijn dat het misgaat. Daarnaast willen ze het liever niet, omdat ze graag belangrijk willen zijn, onmisbaar willen zijn. Het is aan jou om ze te laten merken dat ze nog steeds nodig zijn, alleen niet meer zo vaak, zo dwingend, zo overheersend. Je mag ze vertellen dat je blij bent dat ze er zijn, dat ze niet afgewezen worden door de rest van Knuff, dat de rest van Knuff alleen graag heeft dat ze zich niet zo dominant opstellen. Dat ze niet buitengesloten worden, maar dat het wel echt tijd wordt dat ze minder ruimte in gaan nemen. Minder, niet géén, want Knuff blijft ze nodig hebben. Je mag ze vriendelijk gaan begrenzen Knuff.
Dat stukje wat je schrijft over het delen, dat het snel minder moet worden, enzovoorts. Welk stukje Knuff zegt dat? Misschien kun je daar nog eens op inzoomen? Het lijkt mij een stukje Knuff wat heel bang is dat ze uiteindelijk weer alleen staat. De 'Alleen op de Wereld-Knuff' of zo? Misschien zit ik mis, onderzoek het maar eens. Dan kun je ontdekken wat ze nodig heeft.
Want weet je, dit alles heeft je zoveel meer waardevolle contacten opgeleverd dan je in je hele rest van je leven bij elkaar hebt verzameld. Het kan zijn dat Remy dat niet helemaal gewend is. En ENG vindt.
Iemand hier (Waar?!?!? is die f*cking tabel?!?!?) schreef eens dat het onvermijdelijk is dat we mensen kwijt raken in het leven. Dat dit dan vaak is omdat deze mensen niet meer bij ons leven passen, of wij niet meer bij dat van hen. Het geeft niet. Ook al is dat verdrietig, het is dan oké.
Jij stelt je niet op als een zielig, klagend, zeurend slachtoffer. Jij zit in een onwijs moeilijke periode waarin je alle steun kunt gebruiken om als Knuff te groeien. Elke dag maak jij stapjes en deze deel je met ons, met je vriend, met vriendinnen. Die jou daar heel dankbaar voor zijn. Omdat ze contact met je hebben. Omdat ze je mogen steunen. Omdat je ze toelaat in hun leven. Omdat jouw ontwikkeling iets voor hen betekent. Omdat jouw frustraties hen aan het hart gaan. Omdat je hen opent met jouw openheid. Omdat ze dingen in je herkennen. Omdat je een mooi mens bent. En zij dit in je zien.
zaterdag 1 april 2017 om 09:25
quote:Sofie1979 schreef op 01 april 2017 @ 08:53:
Lieve Knuff, Ik ben stil van je laatste twee posts. Wat weet je toch treffend te verwoorden wat er allemaal in je hoofd omgaat. Je weet de verschillende deeltjes Knuff steeds beter te onderscheiden van elkaar. Het lukt je al vaak om een beetje naar ze te luisteren, zonder te doen wat zo'n deeltje wil, of het deeltje Knuff te laten overnemen. Ik lees je daarin groeien de afgelopen weken. Zo mooi!
En dan die zelfzorg. Door Knuff beslist dat ze dit mag. Dapper van de stukjes Knuff die daar zoveel weerstand tegen bieden, dat ze akkoord zijn gegaan. Of misschien niet akkoord gegaan, maar wel hebben toegestaan.
Echt Knuff, je hebt zelf niet door welke ontwikkeling je aan het doormaken bent.
Mooie post, Sofie. [...]
Verder is er niets dat ik vanochtend kan toevoegen, Sofie heeft alles al gezegd.
Knuffel, ik weet dat je er nog niet aan wil denken, maar het stukje met die smileys zou ook een goede zijn als toevoeging in een openingspost...
Lieve Knuff, Ik ben stil van je laatste twee posts. Wat weet je toch treffend te verwoorden wat er allemaal in je hoofd omgaat. Je weet de verschillende deeltjes Knuff steeds beter te onderscheiden van elkaar. Het lukt je al vaak om een beetje naar ze te luisteren, zonder te doen wat zo'n deeltje wil, of het deeltje Knuff te laten overnemen. Ik lees je daarin groeien de afgelopen weken. Zo mooi!
En dan die zelfzorg. Door Knuff beslist dat ze dit mag. Dapper van de stukjes Knuff die daar zoveel weerstand tegen bieden, dat ze akkoord zijn gegaan. Of misschien niet akkoord gegaan, maar wel hebben toegestaan.
Echt Knuff, je hebt zelf niet door welke ontwikkeling je aan het doormaken bent.
Mooie post, Sofie. [...]
Verder is er niets dat ik vanochtend kan toevoegen, Sofie heeft alles al gezegd.
Knuffel, ik weet dat je er nog niet aan wil denken, maar het stukje met die smileys zou ook een goede zijn als toevoeging in een openingspost...
zaterdag 1 april 2017 om 12:42
Op de dag dat je therapie hebt, mag je heus de rest van de dag vrij nemen. Vrij van alle verplichtingen die je maar kunt bedenken, werk, sociaal leven, klusjes. Echt, besteed de therapiedag aan zelfzorg en de dag doorkomen. Therapie is hard werken en de dingen die tijdens therapie naar boven komen, hebben nog niet meteen een plaatsje gekregen als het uur om is. Dat moet nog een beetje bezinken.
zaterdag 1 april 2017 om 15:42
Oma en nog lekker weinig verantwoordelijkheden hebben.
Verder niet zoveel eigenlijk. Ik heb maar weinig herinneringen aan vroeger, en dat heeft natuurlijk een reden.
Dat nostalgiegebeuren is wel een apart fenomeen. Socrates had het 500vChr. al over de jeugd van 'tegenwoordig', geloof ik. Dus waarschijnlijk zijn generaties Romeinen, Middeleeuwers en mensen in de moderne tijd al bezig geweest met hoe het vroeger allemaal beter was. Ik zie dan zo'n middeleeuwer klagen over de goede oude tijd toen kerken nog gewoon romaans gebouwd werden in plaats van die gotische gekkigheden. Maar (misschien met uitzondering van de Renaissance) er is nooit een succesvolle poging gedaan om het verleden terug te halen. En het is niet alsof ik zelf nog in de koude hal wil staan telefoneren terwijl het hele gezin meeluistert, al die 'groefjes' in een schrootjeswandje wil gaan staan afstoffen, of alweer AGV moeten eten omdat exotische dingen als pasta nog niet verkrijgbaar waren.
Verder niet zoveel eigenlijk. Ik heb maar weinig herinneringen aan vroeger, en dat heeft natuurlijk een reden.
Dat nostalgiegebeuren is wel een apart fenomeen. Socrates had het 500vChr. al over de jeugd van 'tegenwoordig', geloof ik. Dus waarschijnlijk zijn generaties Romeinen, Middeleeuwers en mensen in de moderne tijd al bezig geweest met hoe het vroeger allemaal beter was. Ik zie dan zo'n middeleeuwer klagen over de goede oude tijd toen kerken nog gewoon romaans gebouwd werden in plaats van die gotische gekkigheden. Maar (misschien met uitzondering van de Renaissance) er is nooit een succesvolle poging gedaan om het verleden terug te halen. En het is niet alsof ik zelf nog in de koude hal wil staan telefoneren terwijl het hele gezin meeluistert, al die 'groefjes' in een schrootjeswandje wil gaan staan afstoffen, of alweer AGV moeten eten omdat exotische dingen als pasta nog niet verkrijgbaar waren.
zaterdag 1 april 2017 om 15:56
Leuk perspectief! Gotische gekkigheden En had je ook zo'n lieve oma?
Ik vind nostalgie wel lastig. Vaak lees ik zulke topics in de hoop dingen tegen te komen die ik een beetje mis. Maar anders dan mensen die inmiddels zijn overleden, mis ik eigenlijk niets. Mijn leven is nu zoveel veiliger en voorspelbaarder.
Ik vind nostalgie wel lastig. Vaak lees ik zulke topics in de hoop dingen tegen te komen die ik een beetje mis. Maar anders dan mensen die inmiddels zijn overleden, mis ik eigenlijk niets. Mijn leven is nu zoveel veiliger en voorspelbaarder.
zaterdag 1 april 2017 om 16:00
zaterdag 1 april 2017 om 16:28
quote:Sofie1979 schreef op 01 april 2017 @ 08:53:
Jij stelt je niet op als een zielig, klagend, zeurend slachtoffer.
Oké, bedankt voor deze woorden Sofie,
want zo voel ik me wel heel erg..
En ook bedankt voor je andere woorden,
het is veel, maar ook heel fijn om te lezen
Mooie vergelijking met mensen die denken onmisbaar te zijn op hun werk,
zo kan ik (op heldere momenten) wel af en toe naar ze kijken.
Vriendelijk begrenzen, hmm, ik doe niet anders
Niet alleen richting hen,
maar voor m'n gevoel richting mijn hele omgeving
(al gaat het met vallen en opstaan...)
Jij stelt je niet op als een zielig, klagend, zeurend slachtoffer.
Oké, bedankt voor deze woorden Sofie,
want zo voel ik me wel heel erg..
En ook bedankt voor je andere woorden,
het is veel, maar ook heel fijn om te lezen
Mooie vergelijking met mensen die denken onmisbaar te zijn op hun werk,
zo kan ik (op heldere momenten) wel af en toe naar ze kijken.
Vriendelijk begrenzen, hmm, ik doe niet anders
Niet alleen richting hen,
maar voor m'n gevoel richting mijn hele omgeving
(al gaat het met vallen en opstaan...)
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 1 april 2017 om 16:38
quote:pruttel schreef op 01 april 2017 @ 14:06:
En een tabel!!!
Kssst
Niet zulke gekke dingen zeggen jij
Edit: nu ik er langer over nagedacht heb, ben ik er helemaal voorstander van.
Pruttel, als jij nou eens een voorzetje geeft mbt wat er van jou in de tabel mag komen,
dan valt dat best serieus te overwegen
En een tabel!!!
Kssst
Niet zulke gekke dingen zeggen jij
Edit: nu ik er langer over nagedacht heb, ben ik er helemaal voorstander van.
Pruttel, als jij nou eens een voorzetje geeft mbt wat er van jou in de tabel mag komen,
dan valt dat best serieus te overwegen
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 1 april 2017 om 16:39
quote:Tobbert schreef op 01 april 2017 @ 09:25:
Knuffel, ik weet dat je er nog niet aan wil denken, maar het stukje met die smileys zou ook een goede zijn als toevoeging in een openingspost...Waarom zou dat een goede toevoeging zijn Tobbie?
Knuffel, ik weet dat je er nog niet aan wil denken, maar het stukje met die smileys zou ook een goede zijn als toevoeging in een openingspost...Waarom zou dat een goede toevoeging zijn Tobbie?
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 1 april 2017 om 16:41
quote:SF_ schreef op 01 april 2017 @ 12:42:
Op de dag dat je therapie hebt, mag je heus de rest van de dag vrij nemen. Vrij van alle verplichtingen die je maar kunt bedenken, werk, sociaal leven, klusjes. Echt, besteed de therapiedag aan zelfzorg en de dag doorkomen. Therapie is hard werken en de dingen die tijdens therapie naar boven komen, hebben nog niet meteen een plaatsje gekregen als het uur om is. Dat moet nog een beetje bezinken.
Ja, je hebt helemaal gelijk, ik ben er ook achter aan het komen, en denk dat dit een heel goed idee is.
Komende vrijdag heb ik heel slecht gepland nog wat teveel gepland staan,
maar vanaf die week daarna ga ik er rekening mee houden
Fijne tip Snow
Doe jij het zelf ook zo?
Op de dag dat je therapie hebt, mag je heus de rest van de dag vrij nemen. Vrij van alle verplichtingen die je maar kunt bedenken, werk, sociaal leven, klusjes. Echt, besteed de therapiedag aan zelfzorg en de dag doorkomen. Therapie is hard werken en de dingen die tijdens therapie naar boven komen, hebben nog niet meteen een plaatsje gekregen als het uur om is. Dat moet nog een beetje bezinken.
Ja, je hebt helemaal gelijk, ik ben er ook achter aan het komen, en denk dat dit een heel goed idee is.
Komende vrijdag heb ik heel slecht gepland nog wat teveel gepland staan,
maar vanaf die week daarna ga ik er rekening mee houden
Fijne tip Snow
Doe jij het zelf ook zo?
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
