Paniek door de herbelevingen - deel VI

@Snowkitty aan de ene kant is de date geen confrontatie, maar aan de andere kant ook weer wel. Hij is echt geduldig en erg lief, hij houdt zich ook aan mijn grenzen en vraagt hier naar. En als dit soort dingen niet aan bod komen, is het ook echt heel gezellig en voel ik mij op mijn gemak.
Maar als hij dan op zo'n manier naar mij kijkt, of als we het er wel over hebben, dan is het gewoon heel moeilijk. Ik wil mij normaal voelen, en gewoon een leuke tijd hebben. Maar elke keer sta ik weer voor een keuze, schuif ik het opzij of laat ik mij er door tegenhouden? En die keuze is voor mij heel confronterend. Ik laat mij al zo'n 14 jaar tegenhouden en ben dit ook zat. Maar het opzij schuiven werkt ook niet. Vandaag zit ik weer niet lekker in mijn vel. Ik ben nog steeds chagrijnig en wil gewoon niemand spreken. Dit houd ik ook niet vol na elke date.

Tegelijkertijd wil ik hem ook niet aan het lijntje houden. Straks kijk ik het nog wel 2 maanden aan en stop ik toch nog alles, dan heb ik hem valse hoop gegeven.
Soms vraag ik mij af of ik überhaupt wel verliefd kan worden en ik dacht dat dit bij de juiste altijd wel zou komen. Maar gaat dat ooit nog wel gebeuren?

@ Sofie daar gaat ook heel veel energie in zitten ja. Ik heb het gevoel dat ik die keuze constant moet maken. Ook die verdediging klinkt heel bekend. We hebben het er gisteren best nog wel over gehad, wat ik heb meegemaakt, en het viel hem ook al op: ik vertelde het nog net niet met een lach op mijn gezicht.
Ik kan er best over praten (enkel niet letterlijk benoemen) maar alleen als ik mijzelf kan beschermen. Dat betekent, gevoelens uitzetten. En dat ik precies wat er de gehele tijd gebeurd, ik voel gewoon helemaal niets. Dat is zo ontzettend moeilijk, want wat is nu echt en wat is verdediging? Zonder de verdediging ben ik bang dat ik breek, maar met de verdediging ben ik bang dat ik helemaal niets meer ga voelen. En dat is wat mij vroeger uiteindelijk naar zelfmoordgedachten bracht.

Wat je beschrijft over het graag willen, maar niet kunnen klinkt heel bekend. Ik wil zo graag dat verlangen en verliefdheid voelen en die grenzen weggooien, maar mijn lichaam werkt niet mee. Van hem krijg ik echt alle tijd, dat geeft hij ook aan, maar ik neem daar om de één of andere reden geen genoegen mee. Ik wil mijzelf niet de tijd geven en ik weet dat ik dat juist wel moet doen. Maar ik raak alleen maar gefrustreerd van mijzelf. Ik bedoel, ik snap best waar dit vandaan komt en waarom dit gebeurd. Maar dat ik hem niet eens durf aan te raken, dat slaat toch nergens op? Of nou ja, vast wel, maar daar denk ik dan op dat moment over na.

@Smallthings het klinkt niet warrig, ik snap het wel. Ik denk dat de grenzen verleggen op dit moment ook geen goed idee is. Sterker nog, ik denk dat deze date ook slechter voelde omdat ik de vorige keer juist mijn grens wilde verleggen. Dat ik extra in de verdediging ga om het te voorkomen ofzo.

Sorry voor de lange berichten, maar ik probeer vooral voor mijzelf alles wat duidelijk en op een rijtje te krijgen haha. Het is zo chaotisch en tegelijk mistig in mijn hoofd, dat ik het even niet meer weet.
Wel ontzettend bedankt voor de reacties! Voelt echt fijn om dat te lezen

Smallthings schreef: ↑

21-04-2018 09:45

[...]

Ik loop merk ik in vriendschappen tegen dit probleem aan. Wie ik vroeger vriendinnen noemde raken steeds verder verwijderd. Nu doe ik er wel af en toe iets aan om ze toch uit te nodigen. Het voelt dan alsof ze komen “omdat het moet” niet omdat ze het leuk vinden. Misschien is dat mijn eigen onzekerheid en misschien is het (deels) waar. Het is hoe dan ook “veiliger” om onder mijn dekentje weg te kruipen. Maar of het leven er nu zoveel leuker van wordt?

Goed. Ik raak een beetje verwijderd van het onderwerp en ik ben wat chaotisch. Sorry!
I[...]

Geen sorry, juist fijn dat je dit deelt ST!
Beweegredenen van anderen zijn altijd moeilijk te achterhalen, natuurlijk neem je hierin je eigen oordelen, onzekerheden, denkbeelden en overtuigingen mee. Mijn ervaring is dat er veel mensen zijn die graag iets voor een ander doen, omdat ze daar zelf een goed gevoel van krijgen. Tegelijkertijd kan de energie van mensen die het moeilijk hebben (zoals jij op dit moment) de ander uitputten of confronteren.
Onder een dekentje wegkruipen voelt nu veiliger en jij kunt en mag heel goed voelen tot op welke hoogte je dit jezelf toestaat en welke mensen je op de andere momenten om je heen kunt hebben. En als die mensen dit voor jou willen doen, is dat een prachtig gebaar van hen en heel dapper van jou om te ontvangen.


@Snow: ja Fijn topic dit!

Ik ben net een paar uurtjes buiten geweest en heb voor alle binnenzitters en onder dekentjes kruipers iets meegebracht.

Dagdromer24 schreef: ↑

21-04-2018 13:39

[...]
Wat je beschrijft over het graag willen, maar niet kunnen klinkt heel bekend. Ik wil zo graag dat verlangen en verliefdheid voelen en die grenzen weggooien, maar mijn lichaam werkt niet mee. Van hem krijg ik echt alle tijd, dat geeft hij ook aan, maar ik neem daar om de één of andere reden geen genoegen mee. Ik wil mijzelf niet de tijd geven en ik weet dat ik dat juist wel moet doen. Maar ik raak alleen maar gefrustreerd van mijzelf. Ik bedoel, ik snap best waar dit vandaan komt en waarom dit gebeurd. Maar dat ik hem niet eens durf aan te raken, dat slaat toch nergens op? Of nou ja, vast wel, maar daar denk ik dan op dat moment over na.
[...]

LIeve Dagdromer, je lichaam is een deel van jou. Een deel van jou wat aan jou iets wil vertellen. Dat jouw lichaam 'niet meewerkt' heeft een reden. Dat slaat dus juist wel ergens op.
Ik denk (maar weet het niet zeker, want ik ben jou niet) dat je lichaam dingen herbeleeft. Dingen die de rest van jou misschien al wel verwerkt heeft en ziet als 'oude shit', maar zij nog niet. Kun je je voorstellen hoe het voor jouw lichaam moet zijn om elke keer weer te ervaren wat zo verschrikkelijk naar was? En dat het voor haar voelt alsof het nu gebeurt? Dat is geen aanstellerij, dat is geen kwestie van 'normaal doen'. Dat is echt heel eng voor jouw lichaam.
Als de rest van jou deze dingen al doorploegd heeft en sterk genoeg voelt dat het verleden is, is het makkelijker om jouw lichaam deze dingen te leren, dan wanneer je de dingen hebt weggestopt, er van weggevlucht bent, of ze op een andere manier vermeden hebt. Dus als je, op je lichaam na, het gevoel hebt dat het verleden tijd is, kun je je lichaam makkelijker geruststellen. Want dan is de rest van jou niet meer (zo) bang.
Als dit het is, gun het je lichaam dan om hiermee aan de slag te gaan, samen met een therapeut. Dan kun je waarschijnlijk daarna gaan doen wat je echt heel graag wilt, zonder dat je hierin door een stukje van jezelf wordt gehinderd.

Misschien is het een goed idee is om het er niet elke keer met je date over te hebben. Niet omdat het er niet mag zijn, maar juist omdat er anders zo de nadruk op wordt gelegd en je (allebei) misschien niet goed loskomt van het verleden. Het is nu, en verliefd zijn is altijd wat ongemakkelijk en gênant en leuk en giechelig, en door het verleden wordt het allemaal zo beladen en zwaar.

Mogelijk date je 2 maanden en kom je erachter dat dit het niet is. Of hij komt tot die conclusie. Of over 6 maanden ben je nog steeds bij elkaar. Daten heeft geen garanties. Daar moet je je niet bij voorbaat over schuldig voelen. Je houdt hem niet aan het lijntje, je hebt juist een enorme stap genomen door het hem te vertellen, hij weet wat dat betreft wat (een deel van!) jouw verhaal is. Maar het draait niet om dat verleden, maar om nu. Lol hebben, een beetje letterlijk en figuurlijk aftasten van elkaar, kijken of en hoe je bij elkaar past, en dat allemaal zonder verplichtingen.

@ Sofie zo had ik er nog niet over nagedacht. Zou wel een hoop verklaren. Ik heb het zelf nooit goed verwerkt, enkel weggestopt en nooit meer over nadenken. Dan is het natuurlijk wel logisch dat mijn lichaam niet mee wilt komen. Ik denk dat ik er misschien 'overheen' ben, maar onbewust nog lang niet.
Ik ga mij echt eens verdiepen in de LGT, klinkt veelbelovend en vooral heel nuttig!

@ Snowkitty het is ook zeker niet zo dat we het er steeds over hebben, maar hij zat met een heleboel vragen nadat ik het hem de vorige keer 'even snel' had verteld. Logisch opzich en hij mocht ook vragen stellen. Maar hij weet ook dat ik het er verder niet over wil hebben. Geeft hij ook aan trouwens! Als ik iets niet wil beantwoorden, dan doe ik dat ook niet

Ik ga kijken hoe het nu verder loopt. Bedankt weer allemaal!

Dagdromer, blijf gewoon zoveel schrijven als je wilt, als dat je helpt.
Mooie reacties ook.

Ik heb zelf een heel spannende dag achter de rug.
Ben vandaag bij mijn moeder geweest, met mijn zus en een van haar dochters. Met zus al langer weer contact en goed gepraat, haar dochter heb ik al jarenlang niet meer gezien. En mijn moeder ook niet.

...........................

@EV

Wat beschrijf je helder wat je ervaren hebt tijdens en na het bezoek aan je moeder. Helemaal te volgen!
Je moeder wil graag dat jullie allemaal samen zijn en dat het dan 'gewoon gezellig' is.
Waarschijnlijk is dat haar ding, waardoor ze in het verleden niet of op de verkeerde manier heeft begrensd. Waarmee ze kwaadwillenden in jouw omgeving in ieder geval de indruk heeft gegeven dat zij hun gang mochten gaan.
Dus is niet jouw vader de boosdoener, maar jij, want jij deed altijd moeilijk. Niet de veroorzaker van de problemen, maar degene die kenbaar maakte dat er problemen waren, kreeg de zwarte piet toegespeeld. Omdat die het Nutella-familie-ideaal verstoort.
Het is fijn dat je haar dit niet meer hoeft te verwijten.
Dat je haar kunt zien als een oude, kwetsbare vrouw.
Dat je het haar respecteert dat zij er voor kiest om nare dingen in haar leven te ontkennen.
Dat dit haar keuze mag zijn.

Je zult misschien nooit helemaal jezelf mogen zijn bij haar. De 'normale' dochter die zij wil, bestaat niet. Omdat zij een perfect plaatje in haar hoofd heeft, wat van háár is. Laat dit van haar blijven. Het hoeft niet van jou te worden.
Je zou het verlangen om haar normale dochter te zijn kunnen loslaten. En in plaats daarvan de normale dochter zijn die jij al bent.
Dan kun je compassie voelen met die oude, kwetsbare vrouw, en niets anders meer van haar verlangen dan dat ze een oma is voor jouw kinderen. Je hoeft dan niet meer te proberen om iets van haar te krijgen wat ze je nooit gaat geven. Geen moeilijke gesprekken te voeren. Geen verwijten over vroeger te hebben.
Het enige wat je moet doen, is haar begrenzen wanneer ze over die van jou heen gaat.
En jezelf begrenzen op het moment dat je merkt dat je probeert de dochter te worden die je nooit was. De dochter die je nooit zult zijn.

Dat begrenzen mag best vriendelijk. Vooral het begrenzen van jezelf. Dat mag van mij heel vriendelijk, want voor mij voelt het verdrietig.

Ik lees jullie en herken veel. Vooral ook dat gedoe rond daten, grenzen en veilig bij mezelf zijn. Dat laatste komt in het geding als ik vanuit oordelen over wat gewoon is en hoe zaken zouden moeten zijn, ga handelen.

Het familieding vorige week heb ik goed voorbereid en aangepakt. Me stukken minder geërgerd. Mezelf niet in de uitverkoop gedaan, wat ik vroegarller deed met de vibe van 'hou van me, geef me bestaansrecht want ik ben verstoten, en ik zal wel niet deugen'.
Ik bleef bij mezelf, heb vrij weinig geïnvesteerd vanuit een vriendelijke onverschilligheid. Dat werkte goed.

Uiteindelijk bij sibling blijven slapen omdat ik niet meer thuis zou geraken...eea liep uit. Daarnaast samen oude filpjes van vroeger bekeken die nieuw voor me waren. Spannend vooraf, maar het bleek mee te vallen. Pas vanaf dat ik een jaar of acht was en er een huwelijkscrisis was geweest, zie je sibling en mijzelf verstard en gedresseerd op het witte doek (nu dvd).

Zo weer woede emdr, benieuwd wie ik ga nemen. In dagelijks leven blijf ik meer achter mezelf staan, zelfs spannende dingen als bijv een vriend die iets doet wat me kwetst en boos maakte, heb ik gedeeld met betrokkene. Nog steeds heel eng maar ik ben duidelijk dat ik wil kunnen delen wat dingen met me doen. Én ik geef aan dat de ander niet anders hoeft te doen....is iets wat ik in zelfhulpgedoe leer en merk dat ik het ook meende toen ik het zei.

En ja er is mismoedigheid als het mooi weer is en mijn reptielen brein zich het misbruik herinnert. Ben ik inert en veel binnen. Maar er ontvouwt zich van alles. Ik durf meer te vinden wat ik vind...

Wat klinkt dat goed Hanke: ik durf meer te vinden wat ik vind.
Sterkte met de EMDR zo dadelijk.

----------------

Geen emdr, wel eea voorbereid. Nu lekker lopen in bos en geaccidenteerd terrein....

.

Dank je, Sofie.

Lekker zeg, Hanke, in het bos lopen.
Dat mis ik hier wel in mijn nieuwe woonplaats. Haha, nieuw. Ik woon hier alweer bijna 2 jaar, het is ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. Mis natuur in dorp nog steeds.

Zo rondje joggen, lijf zit vol spanning en ik weet niet eens waardoor.

Fijne dag iedereen

Ik lees mooie ontwikkelingen!

EV: wat fijn dat contact met je kinderen! En goede, verhelderende gesprekken.

Hanke: woede-emdr ken ik niet, maar zoals ik het bij je lees, is het helpend.
Ik schijn vrijwel elke nacht al mijn woede eruit te praten/schreeuwen in mijn dromen als ik man moet geloven. En ik ben in het dagelijks leven vrijwel nooit boos. Ik verwerk woede blijkbaar 's nachts. Een beetje een rare vergelijking, maar ik kan me dus voorstellen dat het wel werkt. Het is sowieso goed dat je ermee bezig bent. Ik lees ook dat je wat milder naar jezelf wordt en jezelf meer accepteert.

Sophie: wat schrijf je nog steeds mooie en helpende reacties aan iedereen. Ik vind het opvallend hoe treffend je steeds dingen weet te zeggen.

Smallthings: blijf lekker delen hier, ik lees je, al zal ik niet altijd reageren omdat ik niet goed weet wat ik moet zeggen. Lekker van je afschrijven, een reactie krijgen waardoor je misschien anders tegen de situatie aan gaat kijken en weer verder kunt, ertoe doen en er gewoon mogen zijn in het topic (altijd natuurlijk )

Met mij gaat het wel goed, nog steeds meer energie lijkt het. Op het werk is het momenteel heel rustig en gaat het voor mijn gevoel eindelijk eens gewoon zijn gangetje. Kleine klassen en dus een goede focus en veel overzicht helpt daarbij heel erg.

Ik ben vorige week voor het laatst bij de loopbaancoach geweest. Ik zou wel verder kunnen gaan, maar ik zou dan echt een traject in moeten gaan en dat kan financieel niet als particulier. Dus hij heeft me nu wel wat tips gegeven en wat handvatten waarmee ik verder kan. Ik moet gaan netwerken... ben ik heel slecht in, want wie zit er nu op mij te wachten, maar vooral: hoe moet ik mezelf presenteren als ik niet eens weet waar mijn kracht ligt of in elk geval als ik niet precies, in een paar zinnen, kan zeggen wie ik ben en wat ik wil. Nouja, dat moet ik natuurlijk ook eerst gaan uitzoeken. Dat was ook stap 1, een profiel opstellen.

Voorlopig eerst maar gewoon rustig werken en verder met de opleiding, want die is op dit moment erg druk en heeft ook prioriteit.

Voor iedereen die wil (kies maar):

.

Wat is dit een verschrikkelijke dag.

EMDR gehad en het was superzwaar........

En ik heb het vanavond uitgemaakt met MM
Ik kan niet ingaan op het waarom, maar niet omdat ik niets meer om hem geef. Of hij om mij. Ik ben heel boos, en verdrietig, en zit me rot te janken.

O nee EV, wat verdrietig!! Er zijn vast goede redenen voor, maar ik vind het erg voor je dat het niet positief voor je heeft uitgepakt. En dat je je nu zo rot voelt.
Hele dikke knuffel.

He gets EV. Ik had al begrepen dat een echte commitment er om redenen bij hem niet in zat... Kan me voorstellen dat een gebrek aan perspectief wat doet met of je wel op niet prioriteit bent. En je dan uiteindelijk voor jezelf moet kiezen....

Dubbelop: uitmaken en pittige emdr.

.

Vandaag naar dochter en zoon, maar de tranen zitten hoog.

Ik heb vannacht maar uiteindelijk een kwart slaappil genomen, dat hielp wel. Hoofdpijn. Net met vriendin geappt.
Ik weet dat de omstandigheden mij al langer dwars zaten, en dat was ook een terugkerend onderwerp van gesprek. Don't be an option if you're not a priority, zeggen ze hier toch op het VF?

We hadden zoveel samen, zo'n grote klik op alle fronten, wat we hadden was echt, en veel meer dan we bij de start dachten. Dat heeft hij ook vaker dan eens gezegd. Ik heb dat nog nooit zo meegemaakt.

Ik denk dat hij heel boos is op wat ik allemaal gezegd heb, en dat hij me superlastig vindt, maar het is wel allemaal waarheid en waar hij zelf in zijn achterhoofd ook aan denkt (maar wegdrukt, steeds weer), en ik heb geen spijt dat ik nu alles zo duidelijk eruit gegooid heb. Maar ik ken hem en hij is zeker weten boos. Heeft ook niet gereageerd op mijn excuusberichtje dat ik zomaar het tel.gesprek afkapte en hem succes met zijn leven wenste. Heeft het ook niet gezien, of misschien wel.

Het is maar goed dat ik later vandaag andere dingen kan gaan doen. Zit alweer te huilen. Dat het zo misschien wel beter is voor mij, neemt niet weg dat ik me nu heel, heel verdrietig voel.. en stiekem misschien wel hoop dat hij eens een keer flink wakkergeschud wordt nu hij ziet dat zijn houding consequenties heeft. Maar hier wil ik niet mee bezig zijn. Zoals het ging werkte het voor mij niet meer.

Top dat je voor eigenwaarde gaat.

Want idd. MM dacht dat hij ermee weg kon komen met je laten bungelen. En tsja dat werkt op de lange duur niet. Denk dat hij eerder boos is dat hij dat wat krom is niet meer recht kan praten voor je.

Weet je wat ik top vind? Dat je niet meer twijfelt aan hoe het voor jou is. En dat zíjn belang niet persé het beste voor jou is.

Een paar dagen in de maand kunnen invoegen en dan heel waardevol contact hebben is wat anders dan een Relatie en eeen Toekomst samen hebben.

Krijg wel het idee dat je voor het eerst gelijkwaardigheid voelde in contact met een man/optie tot partner. Niet alleen pijn en verdriet qua emoties maar ook iets om dankbaar voor te zijn.

Vind je het eng dat hij boos is?

Ja, ik vind het eng dat hij boos is.
Ik vind het eng als wie dan ook boos is.
Neiging is om dan meteen weer alles goed te willen maken.

Ja, Hanke, dat is het: ik voelde qua persoonlijkheid etc. alles als heel gelijkwaardig met hem. We waren op alle fronten aan elkaar gewaagd en tegen elkaar opgewassen. Dat was goed en mooi. En dat was er al vanaf het begin. Zo'n klik. Zoveel was er samen, al heel snel. Alle dagelijkse dingen delen, heel veel contact, alles wat er speelde in onze beider levens. Onze rugzakken.

Maar zijn belang is idd niet het beste voor mij.

En hoewel ik niet dacht aan toekomst samen, of samenwonen, ik denk niet echt vooruit... ik wil wél verbinding en verbondenheid, en daarvoor uitkomen. Dat deed ik wel. Maar hij dus niet. Hij sjoemelt aan alle kanten, sorry dat ik het zeg. En dat ze daar thuis intrappen oké (al snap ik het niet..), maar ik niet..

Ja, lekker hoor, dat kiezen voor eigenwaarde.
Maar dat maakt en maakte wel dat ik alles steeds weer kwijtraak.

Vraag me af waarom ik niet gewoon genoegen kon nemen met alles wat ik wél kreeg van hem en met hem. Waarom moet het bij mij altijd tot op de bodem.

Ho ho. Nu word je boos op jezelf ipv op hem. Dáár hoort die terechte woede.

Boos op mezelf ook ja.
Ik had dit al veel eerder moeten doen, denk ik nu. Nu is er zoveel gevoel......
Maar het was bij ons beiden niet de insteek toen we die eerste date hadden. Gewoon gezelligheid, dat was alles. Maar het was eigenlijk al bijna meteen anders en veel dieper, en dat groeide alleen maar. Dat zei hij zelf ook. En daarom gingen 'de omstandigheden' mij steeds meer dwarszitten.