Psyche
alle pijlers
paniekstoornis met dwanggedachten
zaterdag 1 december 2018 om 11:07
Even voorstellen.
Sinds mijn 14e jaar wordt mijn leven bepaald door een paniekstoornis met dwanggedachten. Ondanks verwoede pogingen om me staande te houden in studie en werk, was ik al vroeg aangewezen op een Wa-jong uitkering. Pas sinds een doorgemaakte crisis in 2015 weet ik dat er zoiets als een 'paniekstoornis' bestaat en dat dit een erkende psychische aandoening is. Nooit eerder heeft een hulpverlener mij daarop gewezen en luidde de omschrijving voor mijn problemen: last van dwanggedachten.
Al in het begin had ik al, naast de steeds optredende paniekmomenten, paniekaanvallen. Tijdens die aanvallen verloor ik ieder zintuigelijk contact met de directe omgeving en dreigde ik 'weg te vallen'. Tijdens de allereerste paniekaanval had ik maar één interpretatie van wat er gaande was: ik ben nu aan het doodgaan, zo ziet doodgaan er uit.
Toen ik eindelijk deze aanvallen durfde aan te kaarten, werd het louter als een somatisch gebeuren aangemerkt en kwam ik bij een cardioloog en een neuroloog terecht.
In vervolg op de doorgemaakte crisis in 2015, kwam ik in het voorjaar van 2016 bij een psychiater terecht die 'het lijden' op waarde wist in te schatten en onmiddellijk medicatie voorschreef. Na twee maanden sloeg de medicatie aan en ervaar ik de werking als een verdoving van het hersengebied waar de paniek telkens ontvlamt.
Helaas loop ik op dat moment al 35 jaar rond met een paniekstoornis en zijn mijn denkpatronen gevormd naar alle mogelijke gevaren die met de sensatie van paniek kunnen samenhangen.
Hans.
Sinds mijn 14e jaar wordt mijn leven bepaald door een paniekstoornis met dwanggedachten. Ondanks verwoede pogingen om me staande te houden in studie en werk, was ik al vroeg aangewezen op een Wa-jong uitkering. Pas sinds een doorgemaakte crisis in 2015 weet ik dat er zoiets als een 'paniekstoornis' bestaat en dat dit een erkende psychische aandoening is. Nooit eerder heeft een hulpverlener mij daarop gewezen en luidde de omschrijving voor mijn problemen: last van dwanggedachten.
Al in het begin had ik al, naast de steeds optredende paniekmomenten, paniekaanvallen. Tijdens die aanvallen verloor ik ieder zintuigelijk contact met de directe omgeving en dreigde ik 'weg te vallen'. Tijdens de allereerste paniekaanval had ik maar één interpretatie van wat er gaande was: ik ben nu aan het doodgaan, zo ziet doodgaan er uit.
Toen ik eindelijk deze aanvallen durfde aan te kaarten, werd het louter als een somatisch gebeuren aangemerkt en kwam ik bij een cardioloog en een neuroloog terecht.
In vervolg op de doorgemaakte crisis in 2015, kwam ik in het voorjaar van 2016 bij een psychiater terecht die 'het lijden' op waarde wist in te schatten en onmiddellijk medicatie voorschreef. Na twee maanden sloeg de medicatie aan en ervaar ik de werking als een verdoving van het hersengebied waar de paniek telkens ontvlamt.
Helaas loop ik op dat moment al 35 jaar rond met een paniekstoornis en zijn mijn denkpatronen gevormd naar alle mogelijke gevaren die met de sensatie van paniek kunnen samenhangen.
Hans.
zaterdag 1 december 2018 om 14:41
Ja herkenbaar. Een stoornis op zich veranderd wie je bent. Maar dit veranderd ook weer mee wanneer klachten afnemen. Ik heb zojuist de hond uitgelaten, met meerdere mensen gekletst en ben even naar de supermarkt geweest. 10 jaar geleden durfde ik nog niet eens de deur open te doen wanneer er werd aangebeld. Je groeit. Het helpt als je een sociaal netwerk krijgt, zodat je niet binnen blijft en juist weer kan gaan malen.
zondag 2 december 2018 om 17:26
Je hebt van mij al wat terug.Hans14over14 schreef: ↑02-12-2018 11:14Dank voor jullie reacties.
Geen idee of mijn poging om een persoonlijk bericht te sturen, gelukt is.
maandag 3 december 2018 om 05:31
Hoi Hans,
Deze is voor jou
Wat ontzettend fijn dat er medicijnen zijn die jou nu helpen.
Maar wat een weg zeg.
Ik kan me voorstellen dat je nu pas voor het eerst een beetje kan gaan focussen op het leven leven en wat je eigenlijk zou willen doen met je leven.
Zou je bepaalde therapie overwegen die jou meer leert loslaten en ontkrachten van je denkpatronen?
Deze is voor jou
Wat ontzettend fijn dat er medicijnen zijn die jou nu helpen.
Maar wat een weg zeg.
Ik kan me voorstellen dat je nu pas voor het eerst een beetje kan gaan focussen op het leven leven en wat je eigenlijk zou willen doen met je leven.
Zou je bepaalde therapie overwegen die jou meer leert loslaten en ontkrachten van je denkpatronen?
