Psyche
alle pijlers
Papa overleden
zondag 24 november 2019 om 21:29
Vanmorgen nog een topic aangemaakt dat papa zo snel achteruit gaat en vanmiddag toen ik op bezoek ging in het ziekenhuis zeiden de artsen al dat ik misschien alvast afscheid moest nemen, omdat het echt heel slecht ging. Vanmiddag is papa dan ook overleden. Het is zo dubbel, ik ben blij dat hij nu eindelijk geen pijn meer heeft, maar ik kan zo niet zonder hem. En ik weet niet hoe ik hier doorheen ga komen.
Hebben jullie tips voor me hoe ik deze nacht/dagen door kan komen?
Hebben jullie tips voor me hoe ik deze nacht/dagen door kan komen?
anoniem_301157 wijzigde dit bericht op 25-11-2019 11:55
0.63% gewijzigd
zondag 24 november 2019 om 21:41
zondag 24 november 2019 om 21:45
Dat gaat hij toch zeker afzeggen?
Je hebt toch ook de zorg voor een peuter, als ik zo terug lees? Je moet deze week je handen en hoofd leeg hebben om het afscheid zo warm mogelijk te maken. Dat helpt je enorm in het verwerkingsproces.
zondag 24 november 2019 om 21:45
Dat klinkt heel waardevol en mooi. Ik ben helaas alleen.
zondag 24 november 2019 om 21:48
zondag 24 november 2019 om 22:00
Gecondoleerd met je verlies 
De nacht zal lang zijn . Hopelijk kun je de slaap na een tijdje toch nog vatten .
Je moet erdoor , geen ontkomen aan .
Verdriet , door het verlies van een dierbare , moet een plaatsje krijgen .
En dat kan nog een tijdje duren .
Probeer je op te trekken aan je kindje .
Heel veel sterkte !
De nacht zal lang zijn . Hopelijk kun je de slaap na een tijdje toch nog vatten .
Je moet erdoor , geen ontkomen aan .
Verdriet , door het verlies van een dierbare , moet een plaatsje krijgen .
En dat kan nog een tijdje duren .
Probeer je op te trekken aan je kindje .
Heel veel sterkte !
anoniem_323253 wijzigde dit bericht op 24-11-2019 22:07
Reden: Verkeerde icoon
Reden: Verkeerde icoon
1.31% gewijzigd
zondag 24 november 2019 om 22:01
TO, ga je alsjeblieft niet groot lopen houden. Je bent 23 en nu allebei je ouders kwijt. (Wel fijn dat je stiefmoeder zo'n grote steun is.) Je schrijft in een eerder topic al dat je je vriend niet wilt lastigvallen met je verdriet, maar dat mag best! Dat móet zelfs, zou ik zo zeggen.
Als jij denkt dat het je helpt, en ik kan me nauwelijks voorstellen van niet, vraag hem dan om die werkreis af te zeggen. Ik zou zelfs willen zeggen dat ik het vreemd vind dat hij dat zelf niet heeft bedacht, maar als jij hem inderdaad niet vertelt wat er in je omgaat weet hij misschien niet eens hoe verdrietig je bent.
Als jij denkt dat het je helpt, en ik kan me nauwelijks voorstellen van niet, vraag hem dan om die werkreis af te zeggen. Ik zou zelfs willen zeggen dat ik het vreemd vind dat hij dat zelf niet heeft bedacht, maar als jij hem inderdaad niet vertelt wat er in je omgaat weet hij misschien niet eens hoe verdrietig je bent.
lariba wijzigde dit bericht op 24-11-2019 22:02
21.48% gewijzigd
zondag 24 november 2019 om 22:01
Onze dochter is 2 jaar inderdaad. Maar mijn vriend en ik hebben heel lang over deze reis gesproken en de keuze gemaakt dat ongeacht wat er gebeurt hij gaat. Hij moest het 2 weken geleden bevestigen en het kan niet geannuleerd worden. Dus ik ben bang of weet wel zeker dat hij gaat.
zondag 24 november 2019 om 22:15
Ach meis,
Ik zag je eerdere topic vanmiddag en wilde al reageren, tot ik dit zag..
Gecondoleerd..
Ik weet niet hoe oud je bent, niet dat dat er toe doet, maar toch en zie ook de andere reacties in dit topic. Als ik het goed begrijp ben je alleen met vriend en kind en gaat vriend morgen naar Amerika?
Heb je vrienden/vriendinnen of overige mensen waar je nu terecht kunt?
Mijn vader overleed in 1994, toen ik 21 was. Ik had het 'geluk' dat ik nog thuis woonde en met mijn broers en zus en moeder dit samen kon dragen. We leefden dagen in een trance maar waren niet alleen.
Daarna heb ik vaak zat gejankt, en ook laatst nog, toen mijn laatste oom van vaders kant overleed. Degenen op wie hij leek, leefden gelukkig nog lang maar het blijft moeilijk.
Zorg dat er nu iig iemand is die bij je is of je kunt bellen. Lees desnoods dit topic maar, er zullen vast meer heel lieve reacties komen.
Uit je manier van posten blijkt dat je veel liefde had voor jou papa. Denk daar ook aan en houd dat vast,
de liefdevolle herinnering, al is dat nu nog wat te vroeg.
Neem de tijd om te rouwen zoals dat bij jou past. Al is het door keihard gaan brullen op de hei of thuis een kaarsje aansteken, maakt niet uit. Doe de dingen waar je iets aan hebt.
Sterkte meid, denk aan je en voel met je mee met duizend knuffels
Ik zag je eerdere topic vanmiddag en wilde al reageren, tot ik dit zag..
Gecondoleerd..
Ik weet niet hoe oud je bent, niet dat dat er toe doet, maar toch en zie ook de andere reacties in dit topic. Als ik het goed begrijp ben je alleen met vriend en kind en gaat vriend morgen naar Amerika?
Heb je vrienden/vriendinnen of overige mensen waar je nu terecht kunt?
Mijn vader overleed in 1994, toen ik 21 was. Ik had het 'geluk' dat ik nog thuis woonde en met mijn broers en zus en moeder dit samen kon dragen. We leefden dagen in een trance maar waren niet alleen.
Daarna heb ik vaak zat gejankt, en ook laatst nog, toen mijn laatste oom van vaders kant overleed. Degenen op wie hij leek, leefden gelukkig nog lang maar het blijft moeilijk.
Zorg dat er nu iig iemand is die bij je is of je kunt bellen. Lees desnoods dit topic maar, er zullen vast meer heel lieve reacties komen.
Uit je manier van posten blijkt dat je veel liefde had voor jou papa. Denk daar ook aan en houd dat vast,
de liefdevolle herinnering, al is dat nu nog wat te vroeg.
Neem de tijd om te rouwen zoals dat bij jou past. Al is het door keihard gaan brullen op de hei of thuis een kaarsje aansteken, maakt niet uit. Doe de dingen waar je iets aan hebt.
Sterkte meid, denk aan je en voel met je mee met duizend knuffels
argentovivo wijzigde dit bericht op 24-11-2019 22:19
14.89% gewijzigd
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
zondag 24 november 2019 om 22:15
Op het moment kan ik ook niet praten. Ik weet het gewoon even niet meer. Mijn vriend is een schat, maar niet de juiste persoon als dit soort dingen gebeuren.Lariba schreef: ↑24-11-2019 22:01TO, ga je alsjeblieft niet groot lopen houden. Je bent 23 en nu allebei je ouders kwijt. (Wel fijn dat je stiefmoeder zo'n grote steun is.) Je schrijft in een eerder topic al dat je je vriend niet wilt lastigvallen met je verdriet, maar dat mag best! Dat móet zelfs, zou ik zo zeggen.
Als jij denkt dat het je helpt, en ik kan me nauwelijks voorstellen van niet, vraag hem dan om die werkreis af te zeggen. Ik zou zelfs willen zeggen dat ik het vreemd vind dat hij dat zelf niet heeft bedacht, maar als jij hem inderdaad niet vertelt wat er in je omgaat weet hij misschien niet eens hoe verdrietig je bent.
