Psyche
alle pijlers
Papa overleden
zondag 24 november 2019 om 21:29
Vanmorgen nog een topic aangemaakt dat papa zo snel achteruit gaat en vanmiddag toen ik op bezoek ging in het ziekenhuis zeiden de artsen al dat ik misschien alvast afscheid moest nemen, omdat het echt heel slecht ging. Vanmiddag is papa dan ook overleden. Het is zo dubbel, ik ben blij dat hij nu eindelijk geen pijn meer heeft, maar ik kan zo niet zonder hem. En ik weet niet hoe ik hier doorheen ga komen.
Hebben jullie tips voor me hoe ik deze nacht/dagen door kan komen?
Hebben jullie tips voor me hoe ik deze nacht/dagen door kan komen?
anoniem_301157 wijzigde dit bericht op 25-11-2019 11:55
0.63% gewijzigd
maandag 25 november 2019 om 20:26
maandag 25 november 2019 om 21:04
Dankjewel voor je lieve reactieclueless17 schreef: ↑25-11-2019 20:26Gecondoleerd!
Wat heftig zo. Echt niet schromen om mensen om steun of hulp te vragen als je daar behoefte aan hebt hoor.
Als je mijn vriendin of schoonzus was zou ik me vereerd voelen als je mij wat zou vragen.
Veel sterkte met regelen en je inmense verdriet
maandag 25 november 2019 om 21:04
Dankjewel!Argentovivo schreef: ↑25-11-2019 20:48Als je wilt dat hier mensen meedenken of je wilt dingen delen mag dat hier ook TO
)
dinsdag 26 november 2019 om 11:58
Goed om te horen dat men het op je werk ook begrijpt en dat je toch naar huis bent gegaan. Heb je nu wel een beetje kunnen slapen vannacht, Dancerx?
Lukt het met regelen en thuis de praktische dingen laten doorlopen?
Wees ook niet bang dat je kindje nu ook een verdrietige moeder meemaakt. Hoe jong ook, is het prima om jou ook met dat soort emoties te zien, het biedt de kans om te leren dat ook pijn soms bij het leven hoort, de wereld nog steeds doordraait en hoe daarmee om te kunnen gaan.
Wees dus niet te bang dat je anderen "tot last bent" of met jouw problemen belast, het gaat hier immers om iets normaal menselijks wat iedereen bij zo'n gebeurtenis zou voelen en doormaken. Laat je ook niks aanpraten tzt dat dat na een bepaalde tijd wel weer over moet zijn: dat ligt voor iedereen anders en is aan jouzelf hoe en hoe lang je nodig hebt.
Het uiten en delen van diepere emoties met anderen is anderen met een beetje empathie vaak niet tot last, dat wordt het pas als het onveranderd langere tijd zwaar blijft drukken op jou en je bijv tezeer zou blijven leunen op en troost zoekt bij een enkele vertrouwde persoon. Erin blijven hangen gebeurt meestal juist als je bang bent voor de omvang van die pijn en je jezelf niet de tijd en aandacht gunt die zoiets nu eenmaal logischerwijs vergt van een mens, als het om zo'n dierbaar iemand gaat die je verliest.
Voor zover vanuit hier te zien is ben jij niet iemand die dan zó door eea in beslag genomen wordt dat je geen oog meer zou hebben voor anderen en andere belangrijke dingen, werk enzo, het is heel normaal om nu te rouwen in de wetenschap dat je erop kunt vertrouwen dat ondanks verdriet toch de zon weer zal doorbreken en eea mettertijd draaglijker zal worden.
Sterkte!
Lukt het met regelen en thuis de praktische dingen laten doorlopen?
Wees ook niet bang dat je kindje nu ook een verdrietige moeder meemaakt. Hoe jong ook, is het prima om jou ook met dat soort emoties te zien, het biedt de kans om te leren dat ook pijn soms bij het leven hoort, de wereld nog steeds doordraait en hoe daarmee om te kunnen gaan.
Wees dus niet te bang dat je anderen "tot last bent" of met jouw problemen belast, het gaat hier immers om iets normaal menselijks wat iedereen bij zo'n gebeurtenis zou voelen en doormaken. Laat je ook niks aanpraten tzt dat dat na een bepaalde tijd wel weer over moet zijn: dat ligt voor iedereen anders en is aan jouzelf hoe en hoe lang je nodig hebt.
Het uiten en delen van diepere emoties met anderen is anderen met een beetje empathie vaak niet tot last, dat wordt het pas als het onveranderd langere tijd zwaar blijft drukken op jou en je bijv tezeer zou blijven leunen op en troost zoekt bij een enkele vertrouwde persoon. Erin blijven hangen gebeurt meestal juist als je bang bent voor de omvang van die pijn en je jezelf niet de tijd en aandacht gunt die zoiets nu eenmaal logischerwijs vergt van een mens, als het om zo'n dierbaar iemand gaat die je verliest.
Voor zover vanuit hier te zien is ben jij niet iemand die dan zó door eea in beslag genomen wordt dat je geen oog meer zou hebben voor anderen en andere belangrijke dingen, werk enzo, het is heel normaal om nu te rouwen in de wetenschap dat je erop kunt vertrouwen dat ondanks verdriet toch de zon weer zal doorbreken en eea mettertijd draaglijker zal worden.
Sterkte!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 26 november 2019 om 19:17
Hallo dancerx, sorry voor mijn late reactie.
Ik ben niet gelijk weer volledig aan het werk gegaan. Mijn vader overleed in mijn zomervakantie. Maar een week na zijn begrafenis ben ik weer gedeeltelijk aan de slag gegaan.
Ook omdat ik nog herstellende was van een auto ongeluk en drie begrafenissen in 6 weken tijd (waaronder die van mijn vader).
Werken vond ik een fijne afleiding, maar ook wel energie slurpend
Hoe gaat het nu met je (ik heb nog niet bijgelezen)?
alchemist77 wijzigde dit bericht op 26-11-2019 19:21
Reden: Typo
Reden: Typo
0.47% gewijzigd
dinsdag 26 november 2019 om 19:52
Ja wat moet ik zeggen, weet het niet zo goed. Het valt me echt heel zwaar en dat had ik zo niet verwacht. Kleine dingen als koken enzo lukt me al niet eens. En mijn dochtertje is ook erg hangerig de heletijd, huilt veel dus is best veel op het moment. Lief dat je het vraagt.
dinsdag 26 november 2019 om 19:53
Jeetje wat moet dat heftig geweest zijn. Maar wauw wat sterk van je dat je eruit bent gekomen. Ja het is heel dubbel hé, ene kant hele fijne afleiding, maar je moet je hoofd er wel bij kunnen houden.Alchemist77 schreef: ↑26-11-2019 19:17Hallo dancerx, sorry voor mijn late reactie.
Ik ben niet gelijk weer volledig aan het werk gegaan. Mijn vader overleed in mijn zomervakantie. Maar een week na zijn begrafenis ben ik weer gedeeltelijk aan de slag gegaan.
Ook omdat ik nog herstellende was van een auto ongeluk en drie begrafenissen in 6 weken tijd (waaronder die van mijn vader).
Werken vond ik een fijne afleiding, maar ook wel energie slurpend
Hoe gaat het nu met je (ik heb nog niet bijgelezen)?
Dankjewel voor je reactie!
dinsdag 26 november 2019 om 19:54
Dankjewel voor je super lieve reactie en de super help volle tipsSuzy65 schreef: ↑26-11-2019 11:58Goed om te horen dat men het op je werk ook begrijpt en dat je toch naar huis bent gegaan. Heb je nu wel een beetje kunnen slapen vannacht, Dancerx?
Lukt het met regelen en thuis de praktische dingen laten doorlopen?
Wees ook niet bang dat je kindje nu ook een verdrietige moeder meemaakt. Hoe jong ook, is het prima om jou ook met dat soort emoties te zien, het biedt de kans om te leren dat ook pijn soms bij het leven hoort, de wereld nog steeds doordraait en hoe daarmee om te kunnen gaan.
Wees dus niet te bang dat je anderen "tot last bent" of met jouw problemen belast, het gaat hier immers om iets normaal menselijks wat iedereen bij zo'n gebeurtenis zou voelen en doormaken. Laat je ook niks aanpraten tzt dat dat na een bepaalde tijd wel weer over moet zijn: dat ligt voor iedereen anders en is aan jouzelf hoe en hoe lang je nodig hebt.
Het uiten en delen van diepere emoties met anderen is anderen met een beetje empathie vaak niet tot last, dat wordt het pas als het onveranderd langere tijd zwaar blijft drukken op jou en je bijv tezeer zou blijven leunen op en troost zoekt bij een enkele vertrouwde persoon. Erin blijven hangen gebeurt meestal juist als je bang bent voor de omvang van die pijn en je jezelf niet de tijd en aandacht gunt die zoiets nu eenmaal logischerwijs vergt van een mens, als het om zo'n dierbaar iemand gaat die je verliest.
Voor zover vanuit hier te zien is ben jij niet iemand die dan zó door eea in beslag genomen wordt dat je geen oog meer zou hebben voor anderen en andere belangrijke dingen, werk enzo, het is heel normaal om nu te rouwen in de wetenschap dat je erop kunt vertrouwen dat ondanks verdriet toch de zon weer zal doorbreken en eea mettertijd draaglijker zal worden.
Sterkte!
woensdag 27 november 2019 om 00:48
Dancerx schreef: ↑26-11-2019 19:52Ja wat moet ik zeggen, weet het niet zo goed. Het valt me echt heel zwaar en dat had ik zo niet verwacht. Kleine dingen als koken enzo lukt me al niet eens. En mijn dochtertje is ook erg hangerig de heletijd, huilt veel dus is best veel op het moment. Lief dat je het vraagt.
Gefeliciteerd, je bent een mens. Klinkt het raar dat ik het een goede ontwikkeling vind? Je was zo aan het doorgaan en racen..
Toen mijn papa overleed was ik ongeveer net zo oud als jij. Ik ging ook maar ‘door’ want moest nu eenmaal werken. Belachelijk achteraf, maar toen hield het me deels staande, deels was het ook niet goed.
Blijf aan jezelf denken de komende dagen. AH heeft prima kant en klaar maaltijden en Olvaritpotjes.
Dat koken nu niet lukt, is least of your problems. Het is slechts een gevolg van hoe het nu even is.
Ontlast jezelf zoveel mogelijk. Kan iemand helpen met je dochtertje? Zo ja, doen!
Lukt het met voorbereidden van de uitvaart? Echt, deel die dingen. Desnoods hier. Met vragen over bloemen, andere ideeën enz. Zo belangrijk dat je dat hoe dan ook doet en het straks niet als een roes aan je voorbij is gegaan.
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
woensdag 27 november 2019 om 12:58
Gecondoleerd en heel veel sterkte. Mijn vader is in de nacht van 24 op 25 november overleden, 2 jaar geleden. En nog schiet ik af en toe vol. Ik heb die eerste dagen vooral overleefd en begon op de meest onverwachte momenten te huilen. Dag en nacht. Tot je op een gegeven moment zo uitgeput bent dat je niet meer kunt. IIk had alleen het geluk dat mijn man thuis was, die heeft alle zorg op zich genomen. Mijn man is zeevarend maar was net thuis en anders zorgen ze waar hij ook ter wereld zit dat hij binnen 24 uur thuis is. Ik hoop echt dat je hulp hebt en mensen die je praktisch en emotioneel steun bieden.
donderdag 28 november 2019 om 17:49
Stel je vragen hier maar hoor!Argentovivo schreef: ↑27-11-2019 00:48Gefeliciteerd, je bent een mens. Klinkt het raar dat ik het een goede ontwikkeling vind? Je was zo aan het doorgaan en racen..
Echt waar hoor, dit is zo menselijk hoor TO. Ik ben het zo eens met het bovenstaande.
Lukt het met voorbereidden van de uitvaart? Echt, deel die dingen. Desnoods hier. Met vragen over bloemen, andere ideeën enz. Zo belangrijk dat je dat hoe dan ook doet en het straks niet als een roes aan je voorbij is gegaan.
donderdag 28 november 2019 om 20:40
Dankjewel voor je lieve reactie weer! Je bent echt lief!Argentovivo schreef: ↑27-11-2019 00:48Gefeliciteerd, je bent een mens. Klinkt het raar dat ik het een goede ontwikkeling vind? Je was zo aan het doorgaan en racen..
Toen mijn papa overleed was ik ongeveer net zo oud als jij. Ik ging ook maar ‘door’ want moest nu eenmaal werken. Belachelijk achteraf, maar toen hield het me deels staande, deels was het ook niet goed.
Blijf aan jezelf denken de komende dagen. AH heeft prima kant en klaar maaltijden en Olvaritpotjes.
Dat koken nu niet lukt, is least of your problems. Het is slechts een gevolg van hoe het nu even is.
Ontlast jezelf zoveel mogelijk. Kan iemand helpen met je dochtertje? Zo ja, doen!
Lukt het met voorbereidden van de uitvaart? Echt, deel die dingen. Desnoods hier. Met vragen over bloemen, andere ideeën enz. Zo belangrijk dat je dat hoe dan ook doet en het straks niet als een roes aan je voorbij is gegaan.
Het lukt wel redelijk, de zus van mijn vriend helpt me met wat kleine dingetjes. Mijn dochtertje heeft alleen heel erg heimwee naar mij steeds, als ze bij het kinderdagverblijf is of als ik aan het werk is of wat dan ook, dus dat ik lastig.
Maandag is de crematie, dus ik heb nog wel wat tijd. En mijn vriend weet niet of hij erbij kan zijn, dus daar zit ik wel wat mee.
Verder ook weer begonnen met werken en dat is eigenlijk wel heel fijn.
donderdag 28 november 2019 om 21:27
Dankjewel voor je lieve reactie.angelica1408 schreef: ↑27-11-2019 12:58Gecondoleerd en heel veel sterkte. Mijn vader is in de nacht van 24 op 25 november overleden, 2 jaar geleden. En nog schiet ik af en toe vol. Ik heb die eerste dagen vooral overleefd en begon op de meest onverwachte momenten te huilen. Dag en nacht. Tot je op een gegeven moment zo uitgeput bent dat je niet meer kunt. IIk had alleen het geluk dat mijn man thuis was, die heeft alle zorg op zich genomen. Mijn man is zeevarend maar was net thuis en anders zorgen ze waar hij ook ter wereld zit dat hij binnen 24 uur thuis is. Ik hoop echt dat je hulp hebt en mensen die je praktisch en emotioneel steun bieden.
Wat fijn dat je man zo'n goede steun was.
zondag 1 december 2019 om 12:53
Voor jouw papa morgen.. Sterkte TO!
https://images.app.goo.gl/NAjo2Wo9AgKT8DY46
https://images.app.goo.gl/NAjo2Wo9AgKT8DY46
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
zondag 1 december 2019 om 22:42
Ik wil je heel veel sterkte wensen...
Mijn papa is 2 maanden geleden overleden na een afschuwelijk ziekbed in het ziekenhuis (14 weken - botkanker). Mijn moeder overleed 6 jaar geleden. Ik ben 32 jaar en enig kind.
Het gemis is er nog iedere dag en nu mis ik ze samen. Ik lees dat jouw moeder ook niet meer leeft..lieve meid, pas goed op jezelf. We moeten het ermee doen, de herinneringen brengen geluk en soms ook heel veel verdriet. Dat het echt nooit meer was zoals vroeger.
Veel kracht toegewenst.
Mijn papa is 2 maanden geleden overleden na een afschuwelijk ziekbed in het ziekenhuis (14 weken - botkanker). Mijn moeder overleed 6 jaar geleden. Ik ben 32 jaar en enig kind.
Het gemis is er nog iedere dag en nu mis ik ze samen. Ik lees dat jouw moeder ook niet meer leeft..lieve meid, pas goed op jezelf. We moeten het ermee doen, de herinneringen brengen geluk en soms ook heel veel verdriet. Dat het echt nooit meer was zoals vroeger.
Veel kracht toegewenst.
maandag 2 december 2019 om 10:03
Gecondoleerd DancerX. Wat een verdrietig nieuws.
Ik herken die neiging om alles zelf te willen doen en gewoon door te werken, dat heb ik eerder dit jaar ook gedaan toen ik iemand verloor. Een paar maanden later kwam de klap alsnog. En hard ook. Je hoeft niets te doen waar je geen zin in hebt, maar je bent echt niemand tot last met je verdriet of verzoek om praktische hulp. Je mag verdrietig zijn en het allemaal even niet meer weten. Gun jezelf tijd en rust.
Heel veel sterkte vandaag!
Ik herken die neiging om alles zelf te willen doen en gewoon door te werken, dat heb ik eerder dit jaar ook gedaan toen ik iemand verloor. Een paar maanden later kwam de klap alsnog. En hard ook. Je hoeft niets te doen waar je geen zin in hebt, maar je bent echt niemand tot last met je verdriet of verzoek om praktische hulp. Je mag verdrietig zijn en het allemaal even niet meer weten. Gun jezelf tijd en rust.
Heel veel sterkte vandaag!
