Psyche
alle pijlers
Partner heeft een burn-out, wat te doen?
dinsdag 21 november 2023 om 12:52
Hi,
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Ik (36 jaar) heb ruim 4 jaar een relatie met een hele lieve man (40 jaar). Wij wonen niet samen, geen kinderen samen ,maar wonen wel vlak bij elkaar in de buurt. Wij hebben altijd een gezonde relatie gehad en geen onderlinge issues.
2 jaar terug gaf mijn partner aan dat hij dacht een burn-out te hebben of er bijna tegenaan zat. Hij zou wat minder gaan werken (hij is zelfstandige en werkte altijd heel veel uren) en hij zou aan zijn leefstijl gaan werken (hij at slecht en bewoog weinig). Het leek even beter te gaan totdat een jaar terug ik veranderingen begon te zien aan hem. Hij kreeg last van hartkloppingen, was constant ziek, moe & klaagde over alles en iedereen, maar met name over zijn werk. Tussen ons samen was alles prima.
Echter, zo rond maart dit jaar begon ik echt veranderingen te merken, zijn libido was helemaal weg, hij had een grauwe huidskleur, dikke wallen, kwam depressief over, kort lontje, sliep niet meer, hij voelde zich opgejaagd en prikkelbaar. Hij gaf aan dat hij niet meer zo verder kon, hij zei dat hij zijn werk vreselijk vindt, iets anders wil gaan doen maar hij wist niet wat en hij stond op punt van instorten. Hij gaf aan even alleen te willen zijn, dus die ruimte gaf ik hem ook, we spraken elkaar nog wel telefonisch en hij nam ongeveer 4 weken een break van werken, maar hij was wel nog op zoek naar opdrachten, dus naar mijns inziens was hij niet volledig aan het rusten. Na die man is hij weer volledig gaan werken, met alle gevolgen van dien.
Sindsdien ging het bergafwaarts, ik heb geprobeerd hem te overtuigen om hulp te zoeken, maar ik kwam er al snel achter dat het weinig zin heeft; iemand moet het zelf willen. Hij is toen uiteindelijk twee keer naar een coach geweest, maar is daar mee gestopt want hij zei dat alles wat die man zei, hij al wist en allemaal heel logisch was. 6 weken terug kwam de 'man met de hamer' voor hem, zoals hij het omschreef. Hij is per direct gestopt met werken en is in zijn bed gekropen en wil alleen maar slapen. Hij gaf aan tijd alleen nodig te hebben.
Ik ben eigenlijk op zoek naar ervaringsdeskundigen, ik heb zelf wel ervaring met een zware depressie 8 jaar terug, maar niet met een burn-out.
Hij gaf aan mij zijn grenzen aan, als in alleen willen zijn en hem tijd gunnen, en dat respecteer ik ook. Ik heb wel gezegd dat ik voor hem klaar sta en dat hij mij altijd om steun kan vragen, maar ik ben niet meer langs geweest en heb hem niet meer gebeld. De laatste keer dat ik langs ging met eten, lag hij in de middag knock-out in zijn bed en daarna belde hij dus mij op dat hij alleen wilde zijn. want hij vond het niet eerlijk voor mij dat hij zich zo voelt en zo moe is.
Echter, ik ben ook een mens met gevoelens en ik maak mij zorgen om hem en ik mis hem ook, mijn maatje en geliefde is nu weg. Nu heb ik fijne mensen om mij heen en ga ik door met mijn dagelijks leven, maar wat kan ik doen als partner? Mensen die zelf een(zware) burn-out hebben gehad, hoe ervoeren jullie die eerste periode? Wilden jullie ook helemaal alleen zijn? Of wie weet zijn er andere vrouwen hier met partners die in een burn-out zaten/zitten die mij wat tips of info kunnen geven hoe om te gaan met deze situatie. Soms twijfel ik namelijk of ik het wel allemaal goed aanpak.
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Ik (36 jaar) heb ruim 4 jaar een relatie met een hele lieve man (40 jaar). Wij wonen niet samen, geen kinderen samen ,maar wonen wel vlak bij elkaar in de buurt. Wij hebben altijd een gezonde relatie gehad en geen onderlinge issues.
2 jaar terug gaf mijn partner aan dat hij dacht een burn-out te hebben of er bijna tegenaan zat. Hij zou wat minder gaan werken (hij is zelfstandige en werkte altijd heel veel uren) en hij zou aan zijn leefstijl gaan werken (hij at slecht en bewoog weinig). Het leek even beter te gaan totdat een jaar terug ik veranderingen begon te zien aan hem. Hij kreeg last van hartkloppingen, was constant ziek, moe & klaagde over alles en iedereen, maar met name over zijn werk. Tussen ons samen was alles prima.
Echter, zo rond maart dit jaar begon ik echt veranderingen te merken, zijn libido was helemaal weg, hij had een grauwe huidskleur, dikke wallen, kwam depressief over, kort lontje, sliep niet meer, hij voelde zich opgejaagd en prikkelbaar. Hij gaf aan dat hij niet meer zo verder kon, hij zei dat hij zijn werk vreselijk vindt, iets anders wil gaan doen maar hij wist niet wat en hij stond op punt van instorten. Hij gaf aan even alleen te willen zijn, dus die ruimte gaf ik hem ook, we spraken elkaar nog wel telefonisch en hij nam ongeveer 4 weken een break van werken, maar hij was wel nog op zoek naar opdrachten, dus naar mijns inziens was hij niet volledig aan het rusten. Na die man is hij weer volledig gaan werken, met alle gevolgen van dien.
Sindsdien ging het bergafwaarts, ik heb geprobeerd hem te overtuigen om hulp te zoeken, maar ik kwam er al snel achter dat het weinig zin heeft; iemand moet het zelf willen. Hij is toen uiteindelijk twee keer naar een coach geweest, maar is daar mee gestopt want hij zei dat alles wat die man zei, hij al wist en allemaal heel logisch was. 6 weken terug kwam de 'man met de hamer' voor hem, zoals hij het omschreef. Hij is per direct gestopt met werken en is in zijn bed gekropen en wil alleen maar slapen. Hij gaf aan tijd alleen nodig te hebben.
Ik ben eigenlijk op zoek naar ervaringsdeskundigen, ik heb zelf wel ervaring met een zware depressie 8 jaar terug, maar niet met een burn-out.
Hij gaf aan mij zijn grenzen aan, als in alleen willen zijn en hem tijd gunnen, en dat respecteer ik ook. Ik heb wel gezegd dat ik voor hem klaar sta en dat hij mij altijd om steun kan vragen, maar ik ben niet meer langs geweest en heb hem niet meer gebeld. De laatste keer dat ik langs ging met eten, lag hij in de middag knock-out in zijn bed en daarna belde hij dus mij op dat hij alleen wilde zijn. want hij vond het niet eerlijk voor mij dat hij zich zo voelt en zo moe is.
Echter, ik ben ook een mens met gevoelens en ik maak mij zorgen om hem en ik mis hem ook, mijn maatje en geliefde is nu weg. Nu heb ik fijne mensen om mij heen en ga ik door met mijn dagelijks leven, maar wat kan ik doen als partner? Mensen die zelf een(zware) burn-out hebben gehad, hoe ervoeren jullie die eerste periode? Wilden jullie ook helemaal alleen zijn? Of wie weet zijn er andere vrouwen hier met partners die in een burn-out zaten/zitten die mij wat tips of info kunnen geven hoe om te gaan met deze situatie. Soms twijfel ik namelijk of ik het wel allemaal goed aanpak.
dinsdag 21 november 2023 om 14:24
In een relatie mag je best eisen dat iemand wel hulp zoekt. Verder zou ik niets doen, ook niets gaan overnemen qua huishouden ect ( ik zie dat jullie latten.
Hou dat zo.
Wil hij geen hulp meer en meer afstand dan dat jij leuk vindt, brei er een eind aan.
Ik heb depressies en burnouts gehad en ga ze ook nog wel krijgen in de toekomst, ik woon met 2 kinderen en een partner en kan normaal tegen ze doen en ze aandacht geven tuurlijk wel anders of minder goed, dan als je je oke voelt, maar toch.
Zoek hulp voor slaap, rust, betere patronen ect. Aan de bak. Is dit het niet, zoek wat anders.
Wil iemand dat niet en duurt dan zo lang en je ziet elkaar niet amper en je kan niet goed over praten en hulp word gestopt en niet verder gezocht, heel eerlijk... wegwezen hoor.
Hou dat zo.
Wil hij geen hulp meer en meer afstand dan dat jij leuk vindt, brei er een eind aan.
Ik heb depressies en burnouts gehad en ga ze ook nog wel krijgen in de toekomst, ik woon met 2 kinderen en een partner en kan normaal tegen ze doen en ze aandacht geven tuurlijk wel anders of minder goed, dan als je je oke voelt, maar toch.
Zoek hulp voor slaap, rust, betere patronen ect. Aan de bak. Is dit het niet, zoek wat anders.
Wil iemand dat niet en duurt dan zo lang en je ziet elkaar niet amper en je kan niet goed over praten en hulp word gestopt en niet verder gezocht, heel eerlijk... wegwezen hoor.
Jaja.
dinsdag 21 november 2023 om 15:43
Ik heb een burn-out gehad en alles voelde te zwaar op dat moment. Als er dan ook nog iemand was dit mij ging vertellen dat ik wat moest gaan doen, was ik daar niet beter van geworden.
Daarentegen, na een week of 6 zou ik het niet gek vinden om langzaamaan weer kleine dingen te gaan doen. Denk een boodschapje halen. Klein rondje om. En ook wel weer wat contact (zonder dat je hem vraagt iets te doen).
Als dat uitblijft, vraag ik me ook af of je het wel moet doorzetten.
Daarentegen, na een week of 6 zou ik het niet gek vinden om langzaamaan weer kleine dingen te gaan doen. Denk een boodschapje halen. Klein rondje om. En ook wel weer wat contact (zonder dat je hem vraagt iets te doen).
Als dat uitblijft, vraag ik me ook af of je het wel moet doorzetten.
dinsdag 21 november 2023 om 16:13
Ik zit op dit moment in een burn-out. 
Wil hij alleen zijn, om uit te rusten,, of wil hij geen beroep op je doen, omdat hij zich schuldig voelt? Dat is namelijk wel een groot verschil.
Wat betreft het eerste,, is het wel begrijpelijk de eerste weken. Je bent gewoon heel moe. Vaak na een paar weken heb je wel behoefte aan sociaal contact, maar kun je dat nog niet echt aan. Dus als ik jou was, zou ik af en toe langs gaan, kort (half uur max.) en alleen aanwezig zijn. Niet teveel willen praten/vragen. Anders brand het beetje energie gelijk op. Voor je beeldvorming,, aan het begin van een burn out is het al veel om te douchen, aankleden en een vaatwasser in pakken is een dagtaak.
Als het tweede aan de hand is,, zou ik zeker af en toe langs gaan. Het is toch helemaal niet nodig om schuldig te voelen? Juist nu het moeilijk is, is het fijn dat je er voor hem kan zijn.
De eerste periode kan het een gevoel zijn dat je alleen maar geeft. Maar als het goed is trekt dit na een aantal maanden wel weer recht. Houd er wel rekening mee dat het lang duurt. Zelf zit Ik er al 1,5 jaar in,, en ben nog steeds niet aanwezig op bijv. verjaardagen. Dat is als partner niet altijd leuk, om veel alleen weg te moeten,, maar dat komt wel weer.
Sterkte!
Wil hij alleen zijn, om uit te rusten,, of wil hij geen beroep op je doen, omdat hij zich schuldig voelt? Dat is namelijk wel een groot verschil.
Wat betreft het eerste,, is het wel begrijpelijk de eerste weken. Je bent gewoon heel moe. Vaak na een paar weken heb je wel behoefte aan sociaal contact, maar kun je dat nog niet echt aan. Dus als ik jou was, zou ik af en toe langs gaan, kort (half uur max.) en alleen aanwezig zijn. Niet teveel willen praten/vragen. Anders brand het beetje energie gelijk op. Voor je beeldvorming,, aan het begin van een burn out is het al veel om te douchen, aankleden en een vaatwasser in pakken is een dagtaak.
Als het tweede aan de hand is,, zou ik zeker af en toe langs gaan. Het is toch helemaal niet nodig om schuldig te voelen? Juist nu het moeilijk is, is het fijn dat je er voor hem kan zijn.
De eerste periode kan het een gevoel zijn dat je alleen maar geeft. Maar als het goed is trekt dit na een aantal maanden wel weer recht. Houd er wel rekening mee dat het lang duurt. Zelf zit Ik er al 1,5 jaar in,, en ben nog steeds niet aanwezig op bijv. verjaardagen. Dat is als partner niet altijd leuk, om veel alleen weg te moeten,, maar dat komt wel weer.
Sterkte!
dinsdag 21 november 2023 om 17:27
Huishouden etc doe ik inderdaad niet meer. Het werd mij te veel om twee huishoudens te onderhouden. Ik heb voor mijzelf ook besloten dat als hij niks doet om eruit te komen of hulp zoekt het dan ook helaas ophoudt. Maar of hij ondertussen hulp gezocht heeft, weet ik op dit moment niet.LuciFee2023 schreef: ↑21-11-2023 14:24In een relatie mag je best eisen dat iemand wel hulp zoekt. Verder zou ik niets doen, ook niets gaan overnemen qua huishouden ect ( ik zie dat jullie latten.
Hou dat zo.
Wil hij geen hulp meer en meer afstand dan dat jij leuk vindt, brei er een eind aan.
Ik heb depressies en burnouts gehad en ga ze ook nog wel krijgen in de toekomst, ik woon met 2 kinderen en een partner en kan normaal tegen ze doen en ze aandacht geven tuurlijk wel anders of minder goed, dan als je je oke voelt, maar toch.
Zoek hulp voor slaap, rust, betere patronen ect. Aan de bak. Is dit het niet, zoek wat anders.
Wil iemand dat niet en duurt dan zo lang en je ziet elkaar niet amper en je kan niet goed over praten en hulp word gestopt en niet verder gezocht, heel eerlijk... wegwezen hoor.
dinsdag 21 november 2023 om 17:27
Dank je voor je bericht! Bedoel je dat ik het initiatief zou moeten nemen voor wat contact of hij?TinyTiny schreef: ↑21-11-2023 15:43Ik heb een burn-out gehad en alles voelde te zwaar op dat moment. Als er dan ook nog iemand was dit mij ging vertellen dat ik wat moest gaan doen, was ik daar niet beter van geworden.
Daarentegen, na een week of 6 zou ik het niet gek vinden om langzaamaan weer kleine dingen te gaan doen. Denk een boodschapje halen. Klein rondje om. En ook wel weer wat contact (zonder dat je hem vraagt iets te doen).
Als dat uitblijft, vraag ik me ook af of je het wel moet doorzetten.
dinsdag 21 november 2023 om 17:32
Ten eerste veel sterkte en beterschap! Ik ben er nu ook wel achtergekomen dat het echt een rotziekte is!Anemoon schreef: ↑21-11-2023 16:13Ik zit op dit moment in een burn-out.
Wil hij alleen zijn, om uit te rusten,, of wil hij geen beroep op je doen, omdat hij zich schuldig voelt? Dat is namelijk wel een groot verschil.
Wat betreft het eerste,, is het wel begrijpelijk de eerste weken. Je bent gewoon heel moe. Vaak na een paar weken heb je wel behoefte aan sociaal contact, maar kun je dat nog niet echt aan. Dus als ik jou was, zou ik af en toe langs gaan, kort (half uur max.) en alleen aanwezig zijn. Niet teveel willen praten/vragen. Anders brand het beetje energie gelijk op. Voor je beeldvorming,, aan het begin van een burn out is het al veel om te douchen, aankleden en een vaatwasser in pakken is een dagtaak.
Als het tweede aan de hand is,, zou ik zeker af en toe langs gaan. Het is toch helemaal niet nodig om schuldig te voelen? Juist nu het moeilijk is, is het fijn dat je er voor hem kan zijn.
De eerste periode kan het een gevoel zijn dat je alleen maar geeft. Maar als het goed is trekt dit na een aantal maanden wel weer recht. Houd er wel rekening mee dat het lang duurt. Zelf zit Ik er al 1,5 jaar in,, en ben nog steeds niet aanwezig op bijv. verjaardagen. Dat is als partner niet altijd leuk, om veel alleen weg te moeten,, maar dat komt wel weer.
Sterkte!
Het is een combinatie van beide, hij gaf 3 weken per app aan dat hij nog veel wilde slapen/rusten. En 6 weken geleden zei hij dat hij zich schuldig voelde dat we geen leuke dingen meer konden doen samen omdat hij zo moe is en niet lekker in zijn vel zit. Dankjewel voor de beeldvorming en tips. Je zegt dat je er al 1,5 jaar in zit, is dat vanaf het moment van 'instorten' of de gehele aanloop daar naar toe?
dinsdag 21 november 2023 om 18:19
Maart was de eerste keer dat hij een break nam van werk en aangaf dat hij niet meer kon, maar hij is daarna snel weer fulltime gaan werken wegens financiële redenen. Hij heeft toen in maart/april wel hulp gezocht bij een burn-out coach maar dus na paar keer weer mee gestopt. Ik weet niet of hij nu recent hulp heeft gezocht omdat ik hem al weken niet heb gesproken, omdat ik hem zijn rust geef.LuciFee2023 schreef: ↑21-11-2023 17:52Dit gaat toch ook helemaal niet over de eerste weken, TO heeft het over maart, dat is al 10 maanden geleden.
En je weet niet of er hulp gezocht is? Want dat durf je niet te vragen of geeft hij geen antwoord op?
dinsdag 21 november 2023 om 19:13
Dankjewel!Tulp2009 schreef: ↑21-11-2023 17:32Ten eerste veel sterkte en beterschap! Ik ben er nu ook wel achtergekomen dat het echt een rotziekte is!
Het is een combinatie van beide, hij gaf 3 weken per app aan dat hij nog veel wilde slapen/rusten. En 6 weken geleden zei hij dat hij zich schuldig voelde dat we geen leuke dingen meer konden doen samen omdat hij zo moe is en niet lekker in zijn vel zit. Dankjewel voor de beeldvorming en tips. Je zegt dat je er al 1,5 jaar in zit, is dat vanaf het moment van 'instorten' of de gehele aanloop daar naar toe?
Dat is vanaf het moment van instorten.
woensdag 22 november 2023 om 10:12
Oké, goed om te weten, dan weet ik wat ik nog ongeveer kan verwachten. Ik heb besloten dat ik dit weekend langs ga, ik vind het wel spannend want ik heb geen idee wat ik ga aantreffen. De laatste keer dat ik hem zag schrok ik namelijk enorm hoe slecht hij eruit zag en de puinhoop in zijn huis.
woensdag 22 november 2023 om 13:16
Maar dat hoeft absoluut niet zo te zijn. Ik heb verkeerde keuzes gemaakt, te snel weer dingen opgepakt, te intensieve therapie,, en daardoor veel vertraging gehad. Volgens mij herstellen veel mensen tussen de 6 maanden en 12 maanden.Tulp2009 schreef: ↑22-11-2023 10:12Oké, goed om te weten, dan weet ik wat ik nog ongeveer kan verwachten. Ik heb besloten dat ik dit weekend langs ga, ik vind het wel spannend want ik heb geen idee wat ik ga aantreffen. De laatste keer dat ik hem zag schrok ik namelijk enorm hoe slecht hij eruit zag en de puinhoop in zijn huis.
woensdag 22 november 2023 om 13:22
Ik zou deze partner zijn vrijheid gunnen denk ik. Maar ik zou niet ongevraagd/onverwachts voor de deur gaan staan.
Misschien dat schaamte dan een rol gaat spelen in zijn beslissingen.
Ik zou per app aangeven dat je dit weekend even wil praten, dat je zo niet verder kan. Wil hij niet afspreken dit weekend, dan zou ik afscheid nemen als partner.
De relatie is dan over, maar misschien zou ik kijken of hij wel openstaat voor wat contact en hulp van een vriend ipv relatie?
Wat eten brengen is altijd goed.
Misschien dat schaamte dan een rol gaat spelen in zijn beslissingen.
Ik zou per app aangeven dat je dit weekend even wil praten, dat je zo niet verder kan. Wil hij niet afspreken dit weekend, dan zou ik afscheid nemen als partner.
De relatie is dan over, maar misschien zou ik kijken of hij wel openstaat voor wat contact en hulp van een vriend ipv relatie?
Wat eten brengen is altijd goed.
Jaja.
woensdag 22 november 2023 om 13:27
Ik vind het ergens goed dat hij zn grenzen aangeeft. Aan de andere kant, jullie hebben ook al jarenlang een relatie. Vind ook niet dat hij jou helemaal aan de kant kan schuiven, omdat jullie niet samenwonen.
Misschien kun je uit jezelf aangeven dat je niks van hem verwacht, dat je er voor hem wilt zijn als zijn partner/geliefde, en dat het helemaal OK is als hij de komende tijd weinig kan 'geven', maar dat je er voor hem bent.
Ik heb zelf een burnout gehad (wel minder zwaar, zo klinkt het) en de eerste paar weken wil je inderdaad echt weinig. Ik weet dat ik zelfs gedacht heb 'blij dat ik single ben, anders had je nu ook nog een partner moeten onderhouden'. Dus dat hij dat nu lastig vindt, begrijp ik wel echt. Het is denk ik heel verschillend per persoon, maar voor de meeste mensen zijn de eerst 4 - 12 weken wel echt zwaar. Je bent kapot, een boodschap doen kan echt teveel zijn, je haren wassen voelt als een berg beklimmen. Gesprekken zijn echt best lastig, en vooral de vraag 'hoe gaat het'.
Zorg vooral ook voor jezelf, en onthoud 'hij is ziek'. Dit definieert niet hem, of jullie relatie. Dit is wel een storm waar jullie doorheen moeten en onderschat ook niet de impact op jou, en bedenk waar jouw grenzen liggen.
Misschien kun je uit jezelf aangeven dat je niks van hem verwacht, dat je er voor hem wilt zijn als zijn partner/geliefde, en dat het helemaal OK is als hij de komende tijd weinig kan 'geven', maar dat je er voor hem bent.
Ik heb zelf een burnout gehad (wel minder zwaar, zo klinkt het) en de eerste paar weken wil je inderdaad echt weinig. Ik weet dat ik zelfs gedacht heb 'blij dat ik single ben, anders had je nu ook nog een partner moeten onderhouden'. Dus dat hij dat nu lastig vindt, begrijp ik wel echt. Het is denk ik heel verschillend per persoon, maar voor de meeste mensen zijn de eerst 4 - 12 weken wel echt zwaar. Je bent kapot, een boodschap doen kan echt teveel zijn, je haren wassen voelt als een berg beklimmen. Gesprekken zijn echt best lastig, en vooral de vraag 'hoe gaat het'.
Zorg vooral ook voor jezelf, en onthoud 'hij is ziek'. Dit definieert niet hem, of jullie relatie. Dit is wel een storm waar jullie doorheen moeten en onderschat ook niet de impact op jou, en bedenk waar jouw grenzen liggen.
woensdag 22 november 2023 om 13:59
De man is 6 weken geleden ingestort. Na een lange aanloop zo te lezen. 6(!) weken.LuciFee2023 schreef: ↑22-11-2023 13:22Ik zou deze partner zijn vrijheid gunnen denk ik. Maar ik zou niet ongevraagd/onverwachts voor de deur gaan staan.
Misschien dat schaamte dan een rol gaat spelen in zijn beslissingen.
Ik zou per app aangeven dat je dit weekend even wil praten, dat je zo niet verder kan. Wil hij niet afspreken dit weekend, dan zou ik afscheid nemen als partner.
De relatie is dan over, maar misschien zou ik kijken of hij wel openstaat voor wat contact en hulp van een vriend ipv relatie?
Wat eten brengen is altijd goed.
Zou je ook hetzelfde advies geven als het om een getrouwd, samenwonend stel zou gaan met 2 kinderen?
woensdag 22 november 2023 om 14:17
huh.? waarom gelijk een partner verlaten als diegene ziek wordt? Op welke basis heb je dan een relatie?LuciFee2023 schreef: ↑22-11-2023 13:22Ik zou deze partner zijn vrijheid gunnen denk ik. Maar ik zou niet ongevraagd/onverwachts voor de deur gaan staan.
Misschien dat schaamte dan een rol gaat spelen in zijn beslissingen.
Ik zou per app aangeven dat je dit weekend even wil praten, dat je zo niet verder kan. Wil hij niet afspreken dit weekend, dan zou ik afscheid nemen als partner.
De relatie is dan over, maar misschien zou ik kijken of hij wel openstaat voor wat contact en hulp van een vriend ipv relatie?
Wat eten brengen is altijd goed.
woensdag 22 november 2023 om 14:19
Het is inderdaad goed om hulp te zoeken. Maar geef het iets meer de tijd. Als je zo aan de latten bent, wil je eerst gewoon slapen. Ik verwacht dat hij er ook snel wil uit krabbelen straks, en echt wel hulp gaat zoeken.LuciFee2023 schreef: ↑22-11-2023 14:17Ja, als iemand geen hulp zoekt wel ja. Zeker omdat die persoon dan kinderen heeft.
Zeker als al een tijdje loopt. Dan gaat de burnout partner maar elders huizen.
En nogmaals ik weet hoe het is.
Als je richting een burn-out gaat, heb je vaak niet door dat het zo ernstig is. Je denkt dat je het nog wel red. Dat het nog meevalt, en dat je geen hulp nodig hebt. Ik weet nog dat ik net voor de burn-out een reclame zag van, 80% (precies weet ik het niet meer) ziet een burn-out niet aankomen. Toen dacht ik nog, ah wat dom van die mensen. Dat voel je toch?.
En nu is hij goed op zijn bek gegaan, en eigenlijk zoekt vanaf dit punt iedereen hulp. Dus ik denk dat we te snel van de toren blazen.
woensdag 22 november 2023 om 14:44
Hij dacht inderdaad ook dat het wel mee viel, vooral eerder dit jaar dacht hij dat. Maar ook in september zei hij dat hij even een paar weken slaap nodig had en dat we dan verder konden gaan met onze toekomstplannen. We zouden eigenlijk op korte termijn gaan samenwonen en proberen om zwanger te raken. Maar dat hebben we in overleg op de lange baan geschoven omdat zijn gezondheid prioriteit heeft. En een kind krijgen of samenwonen in deze situatie nu niet slim is, al is het emotioneel gezien wel een teleurstelling dat nu alles in de ijskast staat.
Maar ik vermoed dat hij nu wel merkt dat het serieus is. Ik beheer zijn zakelijke e-mail en zie 0,0 activiteit, en dit is voor mij zeer bijzonder aangezien hij altijd een workaholic was. Ik verlang inderdaad wel van hem, dat zodra hij weer fysiek weer een beetje opgeladen is, hulp zoekt.
Maar goed, zwaar vind ik het wel, voel mij behoorlijk machteloos.
Maar ik vermoed dat hij nu wel merkt dat het serieus is. Ik beheer zijn zakelijke e-mail en zie 0,0 activiteit, en dit is voor mij zeer bijzonder aangezien hij altijd een workaholic was. Ik verlang inderdaad wel van hem, dat zodra hij weer fysiek weer een beetje opgeladen is, hulp zoekt.
Maar goed, zwaar vind ik het wel, voel mij behoorlijk machteloos.
woensdag 22 november 2023 om 14:51
Waarom beheer je zijn zakelijke e-mails? Stop ermee om alles voor hem op te lossen, dat helpt hem niet. Eerste stap is dat hij professionele hulp gaat zoeken. Waarom gaat hij niet naar de huisarts om te vertellen hoe slecht hij zich voelt? Zoals jij het beschrijft kan er van alles aan de hand zijn, misschien iets lichamelijks, of een groot tekort aan iets? Of psychisch en dan heeft hij net zo goed hulp nodig.
Ik begrijp niet waarom hij dit niet wil laten uitzoeken.
Ik begrijp niet waarom hij dit niet wil laten uitzoeken.
donderdag 23 november 2023 om 13:20
Soms is alleen opstaan al te zwaar.Kris84 schreef: ↑22-11-2023 14:51Waarom beheer je zijn zakelijke e-mails? Stop ermee om alles voor hem op te lossen, dat helpt hem niet. Eerste stap is dat hij professionele hulp gaat zoeken. Waarom gaat hij niet naar de huisarts om te vertellen hoe slecht hij zich voelt? Zoals jij het beschrijft kan er van alles aan de hand zijn, misschien iets lichamelijks, of een groot tekort aan iets? Of psychisch en dan heeft hij net zo goed hulp nodig.
Ik begrijp niet waarom hij dit niet wil laten uitzoeken.
Ik kwam uit bed. At mijn ontbijt. Liet mijn hoofd weer op tafel zakken/rusten en sleepte me daarna weer naar boven om de rest van de dag in bed te blijven. Ik wilde vooral met rust gelaten worden.
donderdag 23 november 2023 om 14:39
Dat is eigenlijk ontstaan een aantal jaren terug, ik zat toen zelf even in de ziektewet wegens een operatie, en verveelde mij dus toen ben ik hem gaan helpen met zijn e-mail en administratie. Hij is wel een paar maanden terug naar de huisarts geweest, hij kreeg toen een kastje mee voor zijn hart mee en de huisarts had gezegd dat hij meer moest rusten. Mijn vriend is vegan en de huisarts zei dat hij weer vlees moest gaan eten. Mijn vriend was er in ieder geval niet over te spreken en voelde zich niet serieus genomen en is naar mijn weten niet meer teruggegaan.Kris84 schreef: ↑22-11-2023 14:51Waarom beheer je zijn zakelijke e-mails? Stop ermee om alles voor hem op te lossen, dat helpt hem niet. Eerste stap is dat hij professionele hulp gaat zoeken. Waarom gaat hij niet naar de huisarts om te vertellen hoe slecht hij zich voelt? Zoals jij het beschrijft kan er van alles aan de hand zijn, misschien iets lichamelijks, of een groot tekort aan iets? Of psychisch en dan heeft hij net zo goed hulp nodig.
Ik begrijp niet waarom hij dit niet wil laten uitzoeken.
donderdag 23 november 2023 om 14:41
Wat heftig zeg voor je! Dus jij zat ook totaal niet te wachten op goed bedoelde (praktische) hulp? Hoe lang heeft die periode van niks kunnen doen geduurd?
donderdag 23 november 2023 om 19:19
Vreemde situatie vind ik. Ik heb zelf ook meerdere keren een burn-out en/of depressie gehad. Ja je bent op, nee je wil niks, ja alles kost moeite. Maar ik vind het nogal respectloos om je partner zo resoluut op een zijspoor te zetten en weken geen contact te hebben. Zeker als het al over kinderen en samenwonen ging. Jij maakt je zorgen, en dat snapt hij toch ook wel? Ik zou het zelf vanuit jouw schoenen overigens ook geen weken zo laten bestaan, wie weet wat er aan de hand is. En sowieso moet hij terug naar de huisarts.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 24-11-2023 09:45
7.80% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
