Psyche
alle pijlers
partner met depressie\traumatisch verleden.
woensdag 8 augustus 2007 om 08:24
Ik kan het onderwerp niet meer vinden. Maar mijn vriend heeft een moeilijk huwelijk achter de rug. Een hoop geweld van zijn exvrouw mee moeten maken, en nog veel meer ( te veel om zo maar even neer te gooien).
We zijn nu inmiddels al 3 jaar samen en hij blijft erg veel last van zijn verleden houden. Woedeuitbarstingen om niets heeft hij toch wel zo'n 2 a 3 x per week. Soms wil hij helemaal niets, dan stel ik voor om even te gaan wandelen of een stuk te gaan auto rijden enz. enz. Maar op zulke momenten is niets goed genoeg. Hij is altijd negatief, overal over. Of het nou de kaas van de kaasboer is of de politiek. Of het nou zn sokken zijn of het strand het maakt werkelijk niet uit, hij is altijd negatief en bozig... En dat begint zo langzamerhand een beetje onhoudbaar te worden. Ik heb al meerdere keren gezegd dat ie hulp moet zoeken, en ik steun hem daarin. Maar hij wil niet.
ZIjn er meer mensen met een depresieve partner die geen hulp wil, en hoe gaan jullie er mee om?
( doe het verhaal nu in vogelvlucht. In de loop der tijd zal ik ws wel meer dingen posten)
We zijn nu inmiddels al 3 jaar samen en hij blijft erg veel last van zijn verleden houden. Woedeuitbarstingen om niets heeft hij toch wel zo'n 2 a 3 x per week. Soms wil hij helemaal niets, dan stel ik voor om even te gaan wandelen of een stuk te gaan auto rijden enz. enz. Maar op zulke momenten is niets goed genoeg. Hij is altijd negatief, overal over. Of het nou de kaas van de kaasboer is of de politiek. Of het nou zn sokken zijn of het strand het maakt werkelijk niet uit, hij is altijd negatief en bozig... En dat begint zo langzamerhand een beetje onhoudbaar te worden. Ik heb al meerdere keren gezegd dat ie hulp moet zoeken, en ik steun hem daarin. Maar hij wil niet.
ZIjn er meer mensen met een depresieve partner die geen hulp wil, en hoe gaan jullie er mee om?
( doe het verhaal nu in vogelvlucht. In de loop der tijd zal ik ws wel meer dingen posten)
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 8 augustus 2007 om 12:36
Hoi,
Het lijkt wel alsof ik mijjn eigen situatie hier lees....
Ook ik heb een partner met psychische problemen. Deze komen voort uit emotionele en lichamelijk mishandeling in zijn jeugd en een aantal traumatische ervaringen (oa overlijden van zijn broer).
Ook bij hem zijn woedeuitbarstingen aan de orde van de dag. De laatste tijd zijn er al aardig wat dingen gesneuveld. En het grootste deel van de tijd wil hij alleen in bed liggen. We gaan dan ook zelden wat doen. En idd, alles en iedereen is slecht
Ik ben nu 7 1/2 jaar met hem samen en we hebben veel doorstaan, maar nu vind ik het toch wel moeilijk hoor. Kan maar bij weinig mensen echt vertellen hoe het gaat, omdat ik niet wil dat ze een slecht beeld van hem krijgen. Zou het dus fijn vinden om hier te praten.
Een maand geleden ben ik eens helemaal uitgeflipt. Hij had in een woedeuitbarsting de laptop gesloopt (welliswaar omdat deze al op sterven na dood was, maar dan nog) en ik trok het niet meer. Nu heeft hij dan eindelijk een afspraak bij een psychiater. GELUKKIG!!! Geen minuut te vroeg.
Maar ik ben als de dood dat hij ermee stopt. En wat er uit gaat komen.
Heb jij je vriend al eens gevraagd om antidepressiva te nemen? Of heeft hij deze al?
Liefs,
Majo
Het lijkt wel alsof ik mijjn eigen situatie hier lees....
Ook ik heb een partner met psychische problemen. Deze komen voort uit emotionele en lichamelijk mishandeling in zijn jeugd en een aantal traumatische ervaringen (oa overlijden van zijn broer).
Ook bij hem zijn woedeuitbarstingen aan de orde van de dag. De laatste tijd zijn er al aardig wat dingen gesneuveld. En het grootste deel van de tijd wil hij alleen in bed liggen. We gaan dan ook zelden wat doen. En idd, alles en iedereen is slecht
Ik ben nu 7 1/2 jaar met hem samen en we hebben veel doorstaan, maar nu vind ik het toch wel moeilijk hoor. Kan maar bij weinig mensen echt vertellen hoe het gaat, omdat ik niet wil dat ze een slecht beeld van hem krijgen. Zou het dus fijn vinden om hier te praten.
Een maand geleden ben ik eens helemaal uitgeflipt. Hij had in een woedeuitbarsting de laptop gesloopt (welliswaar omdat deze al op sterven na dood was, maar dan nog) en ik trok het niet meer. Nu heeft hij dan eindelijk een afspraak bij een psychiater. GELUKKIG!!! Geen minuut te vroeg.
Maar ik ben als de dood dat hij ermee stopt. En wat er uit gaat komen.
Heb jij je vriend al eens gevraagd om antidepressiva te nemen? Of heeft hij deze al?
Liefs,
Majo
woensdag 8 augustus 2007 om 13:08
woensdag 8 augustus 2007 om 19:06
Zo, daar was ik wer.
Zoal ik al aangaf, fijn die herkenning.
Soms besluipt me het gevoel dat Ik degene ben die gek is ofzo. Zeker als er een woede uitbarsting om niets is. Voorbeeld: Hij heeft vakantie, ik ben huisvrouw. We hebben in totaal 3 kinderen ( 1 van hem 1 van mij en 1 van ons samen, om het makkelijk te houden.. lol) Die hebben ook vakantie. Vriend is het huis aant schilderen en ik hou me met de kinderen en het huishouden bezig. Toevallig komt er op 1 dag 2x een kennis (vriendinnen van mij) koffie drinken bij mij. Dat is iets van de laatste maanden, hiervoor had ik bijna geen sociale contakten, en zat ik altijd alleen thuis, ook ivm hem. Als de laatste weg is ziet vriend dat ik de was nog niet opgehangen heb. En dan komt me er toch een scheldpartij over huisvrouw zijn en heel de dag op mn luie reet zitten, echt niet normaal. En op zo'n moment word ik ook boos. Het is zo onrechtvaardig! Ik zorg voor de kinderen en het huishouden, neem hem bijna alles uit handen omdat hij zo met zichzelf in de knoop zit, en dan doe ik es iets voor mezelf.. krijg ik dat over me heen.
Zulke situaties komen steeds vaker voor. Als het over is zegt hij sorry en dat hij er veel spijt van heeft. Ik wil je niet kwijt enzo. Maar ik heb al meerdere keren aangegeven dat het voor mij zo niet meer te doen is.
Hij wil geen proffesionele hulp hebben. En ad slikt hij niet meer omdat hij er zo sloom van werd. Kan ik ook zo moedeloos van worden. SOms lijkt het gewoon of hij er niet eens uit wil komen ( ik geloof wel dat hij er uit wil komen, maar het lijkt soms van niet)
Wat jij verteld over dat je het niet bij veel mensen kwijt kan komt me ook bekend voor. Niemand weet eigenlijk van zijn woede uitbarstingen en zijn negativiteit. ( naja de buren dan
) Omdat mensen heel snel zeggen dat ik het zelf wil ( of beter, dat ik zelf bij hem blijf) of dat ik dan maar weg moet gaan. Maar ja, zo simpel is het natuulijk niet. Ik hou heel veel van hem.
Is jou vriend ook achterdochtig ? Mijn vriend zoekt overal wat achter. Niet alleen wat mij betrefd, maar ook allerlei complot theorieen e.d. gek (haha) word ik daarvan.
Maar goed, positief, vandaag goede dag gehad. Hij heeft het huis aan de buitenkant bijna af, en ik heb er lekker omheen lopen rommelen.
liefs
borodini.
Zoal ik al aangaf, fijn die herkenning.
Soms besluipt me het gevoel dat Ik degene ben die gek is ofzo. Zeker als er een woede uitbarsting om niets is. Voorbeeld: Hij heeft vakantie, ik ben huisvrouw. We hebben in totaal 3 kinderen ( 1 van hem 1 van mij en 1 van ons samen, om het makkelijk te houden.. lol) Die hebben ook vakantie. Vriend is het huis aant schilderen en ik hou me met de kinderen en het huishouden bezig. Toevallig komt er op 1 dag 2x een kennis (vriendinnen van mij) koffie drinken bij mij. Dat is iets van de laatste maanden, hiervoor had ik bijna geen sociale contakten, en zat ik altijd alleen thuis, ook ivm hem. Als de laatste weg is ziet vriend dat ik de was nog niet opgehangen heb. En dan komt me er toch een scheldpartij over huisvrouw zijn en heel de dag op mn luie reet zitten, echt niet normaal. En op zo'n moment word ik ook boos. Het is zo onrechtvaardig! Ik zorg voor de kinderen en het huishouden, neem hem bijna alles uit handen omdat hij zo met zichzelf in de knoop zit, en dan doe ik es iets voor mezelf.. krijg ik dat over me heen.
Zulke situaties komen steeds vaker voor. Als het over is zegt hij sorry en dat hij er veel spijt van heeft. Ik wil je niet kwijt enzo. Maar ik heb al meerdere keren aangegeven dat het voor mij zo niet meer te doen is.
Hij wil geen proffesionele hulp hebben. En ad slikt hij niet meer omdat hij er zo sloom van werd. Kan ik ook zo moedeloos van worden. SOms lijkt het gewoon of hij er niet eens uit wil komen ( ik geloof wel dat hij er uit wil komen, maar het lijkt soms van niet)
Wat jij verteld over dat je het niet bij veel mensen kwijt kan komt me ook bekend voor. Niemand weet eigenlijk van zijn woede uitbarstingen en zijn negativiteit. ( naja de buren dan
) Omdat mensen heel snel zeggen dat ik het zelf wil ( of beter, dat ik zelf bij hem blijf) of dat ik dan maar weg moet gaan. Maar ja, zo simpel is het natuulijk niet. Ik hou heel veel van hem. Is jou vriend ook achterdochtig ? Mijn vriend zoekt overal wat achter. Niet alleen wat mij betrefd, maar ook allerlei complot theorieen e.d. gek (haha) word ik daarvan.
Maar goed, positief, vandaag goede dag gehad. Hij heeft het huis aan de buitenkant bijna af, en ik heb er lekker omheen lopen rommelen.
liefs
borodini.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 8 augustus 2007 om 20:41
Hoi Borodini,
Mijn vriend heeft in het verleden ook AD gehad, maar is er toen ook mee gestopt, omdat hij zijn creativiteit verloor.
Ik heb op een gegeven moment echt gezegd: je gaat maar hulp zoeken, anders ben ik weg. We hebben geen kinderen, dus dat is voor mij natuurlijk iets makkelijker.
Mijn vriend is ook achterdochtig, al zie ik bij hem verschillende fases: hij is een tijd heel erg paranoide geweest, toen verdrietig en nu voornamelijk erg boos. Nu schijnt dat goed te zijn, ivm verwerking.
Ik heb een tijd geleden 's nachts (kon er niet meer van slapen) op internet gesurfd, op zoek naar verklaringen. Toen kwam ik uit op een paranoide persoonlijkheidsstoornis. Hier heeft hij vrij veel overeenkomsten mee. Ook met borderline. Ik weet dat ik er geen plaatje op mag plakken, maar ik wil gewoon weten wat er aan de hand is. Wat er aan te doen is en of het uberhaupt beter gaat worden....
Fijn dat jouw vriend tenminste nog iets in huis kan doen. Mijn vriend flipt helemaal als ie iets moet doen. Bijv. ineen zetten van IKEA nachtkastje: drama!!! Ik ben een ramp met zo;n dingen, maar heb het uiteindelijk maar zelf gedaan.
MOet nou weg, maar ik zal morgen weer wat meer vertellen.
Sterkte ermee!!!
Liefs,
Majo
Mijn vriend heeft in het verleden ook AD gehad, maar is er toen ook mee gestopt, omdat hij zijn creativiteit verloor.
Ik heb op een gegeven moment echt gezegd: je gaat maar hulp zoeken, anders ben ik weg. We hebben geen kinderen, dus dat is voor mij natuurlijk iets makkelijker.
Mijn vriend is ook achterdochtig, al zie ik bij hem verschillende fases: hij is een tijd heel erg paranoide geweest, toen verdrietig en nu voornamelijk erg boos. Nu schijnt dat goed te zijn, ivm verwerking.
Ik heb een tijd geleden 's nachts (kon er niet meer van slapen) op internet gesurfd, op zoek naar verklaringen. Toen kwam ik uit op een paranoide persoonlijkheidsstoornis. Hier heeft hij vrij veel overeenkomsten mee. Ook met borderline. Ik weet dat ik er geen plaatje op mag plakken, maar ik wil gewoon weten wat er aan de hand is. Wat er aan te doen is en of het uberhaupt beter gaat worden....
Fijn dat jouw vriend tenminste nog iets in huis kan doen. Mijn vriend flipt helemaal als ie iets moet doen. Bijv. ineen zetten van IKEA nachtkastje: drama!!! Ik ben een ramp met zo;n dingen, maar heb het uiteindelijk maar zelf gedaan.
MOet nou weg, maar ik zal morgen weer wat meer vertellen.
Sterkte ermee!!!
Liefs,
Majo
donderdag 9 augustus 2007 om 22:07
mmm ikea kasten e.d. hoeft vriend hier ook niet aan te beginnen. Schilder is zijn vak, dus dat gaat nog wel goed en kan ook weining mis mee gaan dan.
Maar andere dingen vliegen de schroevedraaiers en vloeken je ook om de oren hier.
Omdat ik vind dat hij toch rekening moet houden met de kinderen heb ik nogmaals aangedrongen op hulp. En als hij dan geen hulp wil dan Eis ik van hem dat hij zich in houd, of ergens anders op afreageert, ga een end rennen ofzo.
Het gaat nu een paar dagen goed. 2x een stress situatie gehad die hij goed onder controle bleef houden.
Maar ook dat heb ik al vaker mee gemaakt, en dan gaat het na een week of wat toch weer fout. Ik ben dus vrij afhoudend\afwachtend geworden. Na een paar goede dagen heb ik niet gelijk hoop meer, eerst maar zien, dan geloven.
Zijn vorige huwelijk was met een psygiatrisch patient. Ze had borderline en was schytsofreen ( of is, want ze is niet overleden oid)
Bij vriend denk ik dan ook meer aan een post traumatisch stress syndroom. Zijn exvrouw heeft een hoop nare dingen met hem en zijn zoon gedaan. Komt bij dat zoon adhd\autist is, dus dat werkt ook niet mee ten goede.
Maar wat mij zo'n pijn doet is de gelatenheid, het "zo ben ik nou eenmaal geworden" Dan denk ik, als je zo geworden bent kan je ook weer terug naar je oude ik worden toch ?
Ach, makkenlijk gezegd van mij natuurlijk.
Ben blij dat ik hier even kan spuien\vertellen want het drukt best zwaar op me. Ook omdat ik hem niet af wil vallen. Ik wil hem steunen, maar soms... soms is het gewoon moeilijk.
Liefs
borodini.
en kan ook weining mis mee gaan dan. Maar andere dingen vliegen de schroevedraaiers en vloeken je ook om de oren hier.
Omdat ik vind dat hij toch rekening moet houden met de kinderen heb ik nogmaals aangedrongen op hulp. En als hij dan geen hulp wil dan Eis ik van hem dat hij zich in houd, of ergens anders op afreageert, ga een end rennen ofzo.
Het gaat nu een paar dagen goed. 2x een stress situatie gehad die hij goed onder controle bleef houden.
Maar ook dat heb ik al vaker mee gemaakt, en dan gaat het na een week of wat toch weer fout. Ik ben dus vrij afhoudend\afwachtend geworden. Na een paar goede dagen heb ik niet gelijk hoop meer, eerst maar zien, dan geloven.
Zijn vorige huwelijk was met een psygiatrisch patient. Ze had borderline en was schytsofreen ( of is, want ze is niet overleden oid)
Bij vriend denk ik dan ook meer aan een post traumatisch stress syndroom. Zijn exvrouw heeft een hoop nare dingen met hem en zijn zoon gedaan. Komt bij dat zoon adhd\autist is, dus dat werkt ook niet mee ten goede.
Maar wat mij zo'n pijn doet is de gelatenheid, het "zo ben ik nou eenmaal geworden" Dan denk ik, als je zo geworden bent kan je ook weer terug naar je oude ik worden toch ?
Ach, makkenlijk gezegd van mij natuurlijk.
Ben blij dat ik hier even kan spuien\vertellen want het drukt best zwaar op me. Ook omdat ik hem niet af wil vallen. Ik wil hem steunen, maar soms... soms is het gewoon moeilijk.
Liefs
borodini.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 13 augustus 2007 om 10:23
Lieve Boro,
Wat naar allemaal! een
voor jou!
Ik heb er geen ervaring mee, maar na wat ik heb meegemaakt vind ik dat ik wel mag zeggen dat hij naar zijn kinderen toe verplicht is om hier iets aan te doen. Die kleintjes krijgen dat echt wel mee, en ook al is de jongste nog zo klein, hij merkt dat!
Je vriend moet de verantwoordelijkheid nemen om hier iets aan te doen. Ook al is het niet voor zichzelf, wil hij het niet voor jou doen, hij moet dit voor zijn kinderen doen.
Ik hoop dat je hem dat in kan laten zien.
En bekijk het eens van zijn kant: het is inderdaad moeilijk om toe te geven dat er iets mis is, dat het allemaal niet lekker loopt. Want dat willen we toch eigenlijk voor de buitenwereld niet laten weten??
heel veel sterkte!
liefs, AgentL
Wat naar allemaal! een
voor jou!Ik heb er geen ervaring mee, maar na wat ik heb meegemaakt vind ik dat ik wel mag zeggen dat hij naar zijn kinderen toe verplicht is om hier iets aan te doen. Die kleintjes krijgen dat echt wel mee, en ook al is de jongste nog zo klein, hij merkt dat!
Je vriend moet de verantwoordelijkheid nemen om hier iets aan te doen. Ook al is het niet voor zichzelf, wil hij het niet voor jou doen, hij moet dit voor zijn kinderen doen.
Ik hoop dat je hem dat in kan laten zien.
En bekijk het eens van zijn kant: het is inderdaad moeilijk om toe te geven dat er iets mis is, dat het allemaal niet lekker loopt. Want dat willen we toch eigenlijk voor de buitenwereld niet laten weten??
heel veel sterkte!
liefs, AgentL
maandag 13 augustus 2007 om 14:23
Hallo,
Ik vind het allemaal zeer herkenbaar wat ik hier lees. Dat Ikea kastje haha met dat soort dingen denk ik altijd dat ik de enige in de hele wereld ben die met zo´n kneus gertrouwd is die nog geen eens zo´n kastje in elkaar kan zetten. En inderdaad dan doe ik het zelf maar weer.
Ik hou wel van mijn man al is de liefde soms ver te zoeken en modderen we maar een beetje aan. Wij hebben twee kionderen en ik denk wel eens dat als we die niet gehad zouden hebben ik allang weg zou zijn geweest. Aan de andere kant zijn we getrouwd in voor en tegenspoed enz en vind ik ook wel dat ik het niet zomaar mag opgeven.
Maar allemachtig wat is het soms zwaar. Ik zou willen dat wij de gewone ruzies hadden over het tandpastadopje ofzo!
Van die onbeheersbare woede uitspattingen en dat onredelijke daar is toch moeilijk mee te leven.
En het gekke is dat ik er nu al drie jaar inzit (mijn man heeft drie jaar geleden een ongeluk gehad en daarbij hersenletsel opgelopen) en heel veel dingen al normaal zijn. Als hij bijvoorbeeld ineens zo boos word en daarbij iets mijn richting op gooit dan vind ik dat niet normaal maar inmiddels wen je er een soort aan en weet ik niet beter lijkt het wel. Daarbij komt dat hij het altijd zo enorm kan bagataliseren zo van: ja maar ik gooide toch niet raak, jij zit ook altijd zo te zeuren en je bent niks gewent je kan niks hebben, ga maar weer janken enz.
Pas als ik dit soort details aan bijvoorbeeld een vriendin vertel en ik haar mond open zie vallen realiseer ik me weer dat het geen normaal gedrag is en dat ik dat allemaal ook niet hoef te pikken.
Maar ja aan vriendinnen vertel ik ook weer niet te veel want het is en blijft wel mijn man en ik wil ook wer niet dat ze denken: jemig wat een eikel is dat zeg!
Terwijl ik datzelf wel heel vaak denk.
Wij krijgen gelukkig wel hulp nu. Doordat ik drie jaar de kar getrokken heb ben ik een soort overspannen geraakt. Ik zit al bijna een jaar thuis en ga wekelijks naar een psycholoog. Mijn man begint binnenkort met therapie bij een psychiater en voor de kinderen is er gespecialiseerde thuiszorg aangevraagd. Er is ook zoiets als het BKK: bescherming voor het kwetsbare kind, voor kinderen van ouders met psychische problemen. Hebben jullie daar wel eens van gehoord? Er is een wachtllijst voor maar dat duurt een jaar. Wij staan er wel op maar tot die tijd krijgen we dus alvast die thuiszorg. Ben benieuwd want net als AgentL al schreef vind ik het voor de kinderen ook heel erg en mogen zij er eigenlijk niet onder lijden.
Ik vind het allemaal zeer herkenbaar wat ik hier lees. Dat Ikea kastje haha met dat soort dingen denk ik altijd dat ik de enige in de hele wereld ben die met zo´n kneus gertrouwd is die nog geen eens zo´n kastje in elkaar kan zetten. En inderdaad dan doe ik het zelf maar weer.
Ik hou wel van mijn man al is de liefde soms ver te zoeken en modderen we maar een beetje aan. Wij hebben twee kionderen en ik denk wel eens dat als we die niet gehad zouden hebben ik allang weg zou zijn geweest. Aan de andere kant zijn we getrouwd in voor en tegenspoed enz en vind ik ook wel dat ik het niet zomaar mag opgeven.
Maar allemachtig wat is het soms zwaar. Ik zou willen dat wij de gewone ruzies hadden over het tandpastadopje ofzo!
Van die onbeheersbare woede uitspattingen en dat onredelijke daar is toch moeilijk mee te leven.
En het gekke is dat ik er nu al drie jaar inzit (mijn man heeft drie jaar geleden een ongeluk gehad en daarbij hersenletsel opgelopen) en heel veel dingen al normaal zijn. Als hij bijvoorbeeld ineens zo boos word en daarbij iets mijn richting op gooit dan vind ik dat niet normaal maar inmiddels wen je er een soort aan en weet ik niet beter lijkt het wel. Daarbij komt dat hij het altijd zo enorm kan bagataliseren zo van: ja maar ik gooide toch niet raak, jij zit ook altijd zo te zeuren en je bent niks gewent je kan niks hebben, ga maar weer janken enz.
Pas als ik dit soort details aan bijvoorbeeld een vriendin vertel en ik haar mond open zie vallen realiseer ik me weer dat het geen normaal gedrag is en dat ik dat allemaal ook niet hoef te pikken.
Maar ja aan vriendinnen vertel ik ook weer niet te veel want het is en blijft wel mijn man en ik wil ook wer niet dat ze denken: jemig wat een eikel is dat zeg!
Terwijl ik datzelf wel heel vaak denk.
Wij krijgen gelukkig wel hulp nu. Doordat ik drie jaar de kar getrokken heb ben ik een soort overspannen geraakt. Ik zit al bijna een jaar thuis en ga wekelijks naar een psycholoog. Mijn man begint binnenkort met therapie bij een psychiater en voor de kinderen is er gespecialiseerde thuiszorg aangevraagd. Er is ook zoiets als het BKK: bescherming voor het kwetsbare kind, voor kinderen van ouders met psychische problemen. Hebben jullie daar wel eens van gehoord? Er is een wachtllijst voor maar dat duurt een jaar. Wij staan er wel op maar tot die tijd krijgen we dus alvast die thuiszorg. Ben benieuwd want net als AgentL al schreef vind ik het voor de kinderen ook heel erg en mogen zij er eigenlijk niet onder lijden.
maandag 13 augustus 2007 om 15:14
Hier is het de afgelopen dagen rustig geweest. Mijn vriend zit voor zijn werk in het buitenland. Toch betrap ik me erop dat ik steeds gespannen ben: hoe zou hij zich daar voelen.
Had het met een vriendin erover. Die begreep niet hoe het voor mij zwaar kon zijn. Ik zei: hoe denk je dat het voelt dat je de hele dag met je hoofd bij je man bent en gespannen bent. Hoe denk je dat ik me voel als ik weer eens niet slaap, omdat hij naast me ligt te draaien in bed. Hoe denk je dat ik me voel als hij een uitbarsting heeft. Ik begin de laatste tijd te hyperventileren.
Gelukkig loop ik ook bij een psycholoog. Doet mij erg goed. En mijn vriend gaat vrijdag voor het eerst naar de psychiater. Ik heb speciaal vrij genomen om hem te steunen.
Ik ben er zoooooo moe van. Als hij zo een paar dagen weg is, denk ik vrij regelmatig: lekker dit. Misschien moet ik weggaan. Maar aan de andere kant hoop ik zo dat het nu beter gaat worden. Dus we wachten nog even af.
Maar ondertussen, nu ik dit schrijf, heb ik weer zin om in huilen uit te barsten. Herkennen jullie dat gevoel: WIE HELPT MIJ NOU EENS??!!!???!!!
Had het met een vriendin erover. Die begreep niet hoe het voor mij zwaar kon zijn. Ik zei: hoe denk je dat het voelt dat je de hele dag met je hoofd bij je man bent en gespannen bent. Hoe denk je dat ik me voel als ik weer eens niet slaap, omdat hij naast me ligt te draaien in bed. Hoe denk je dat ik me voel als hij een uitbarsting heeft. Ik begin de laatste tijd te hyperventileren.
Gelukkig loop ik ook bij een psycholoog. Doet mij erg goed. En mijn vriend gaat vrijdag voor het eerst naar de psychiater. Ik heb speciaal vrij genomen om hem te steunen.
Ik ben er zoooooo moe van. Als hij zo een paar dagen weg is, denk ik vrij regelmatig: lekker dit. Misschien moet ik weggaan. Maar aan de andere kant hoop ik zo dat het nu beter gaat worden. Dus we wachten nog even af.
Maar ondertussen, nu ik dit schrijf, heb ik weer zin om in huilen uit te barsten. Herkennen jullie dat gevoel: WIE HELPT MIJ NOU EENS??!!!???!!!
maandag 13 augustus 2007 om 15:39
Hoe gaat het met jou vriend op zijn werk dan? Of heb je daar totaal geen beeld bij?
Ik herken dat gevoel zeker wel van wie helpt mij nou eens. Maar ik krijg nu een beetje hulp van een psycholoog toch versterkt het alleen maar mijn gevoel van: Ik sta er helemaal alleen voor,ik moet het helemaal zelf doen.
Wat ik wel geleerd heb inmiddels is om mezelf niet voortdurend aan te passen aan hem maar gewoon doen wat ik wil. Als hij bijvoorbeeld niet mee wil naar een feestje en ik wel dan ga ik nu gewoon.
Of als hij weer eens iets aan het gooien is: voorheen kon ik dan echt heel bang worden en mezelf terug trekken. Nu ga ik keihard de aanval in zo van: Wie denk jij wel dat je bent om spullen naar MIJ toe te gooien dat doe je gewoon niet!! En dat dan heel hard zeggen.
uiteindelijk zul je toch zelf naar oplossingen moeten zoeken denk ik. Om er mee te leren leven want het zal altijd op wat voor manier dan ook aanwezig zijn
Ik herken dat gevoel zeker wel van wie helpt mij nou eens. Maar ik krijg nu een beetje hulp van een psycholoog toch versterkt het alleen maar mijn gevoel van: Ik sta er helemaal alleen voor,ik moet het helemaal zelf doen.
Wat ik wel geleerd heb inmiddels is om mezelf niet voortdurend aan te passen aan hem maar gewoon doen wat ik wil. Als hij bijvoorbeeld niet mee wil naar een feestje en ik wel dan ga ik nu gewoon.
Of als hij weer eens iets aan het gooien is: voorheen kon ik dan echt heel bang worden en mezelf terug trekken. Nu ga ik keihard de aanval in zo van: Wie denk jij wel dat je bent om spullen naar MIJ toe te gooien dat doe je gewoon niet!! En dat dan heel hard zeggen.
uiteindelijk zul je toch zelf naar oplossingen moeten zoeken denk ik. Om er mee te leren leven want het zal altijd op wat voor manier dan ook aanwezig zijn
maandag 13 augustus 2007 om 20:17
Ik ben er nog hoor, maar heb even neit zo veel puf. Mn oma is van de week overleden 
dus ik heb even genoeg aan mezelf, maar woensdag of donderdag kom ik uitgebreidt reageren.
Wel nog snel over de kinderen , we "lopen" al bij bjz voor onze oudste, en hun weten gelukkig van vriend zn probleem. Dringen ook aan op hulp bij hem, dus wie weet gaat dat nog lukken.
Zelf denk ik regelmatig aan een lat relatie beginnen. Gewoon in mn eigen huisje, en vriend op een afstandje. Maar ja, das meer dagdromen dan dat ik dat echt zou willen\durven.
( en lief agentjeL dat ik je even hier zie. Niet groepje gaat veuls te hard voor mij :D )
dus ik heb even genoeg aan mezelf, maar woensdag of donderdag kom ik uitgebreidt reageren. Wel nog snel over de kinderen , we "lopen" al bij bjz voor onze oudste, en hun weten gelukkig van vriend zn probleem. Dringen ook aan op hulp bij hem, dus wie weet gaat dat nog lukken.
Zelf denk ik regelmatig aan een lat relatie beginnen. Gewoon in mn eigen huisje, en vriend op een afstandje. Maar ja, das meer dagdromen dan dat ik dat echt zou willen\durven.
( en lief agentjeL dat ik je even hier zie. Niet groepje gaat veuls te hard voor mij :D )
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 13 augustus 2007 om 20:36
gecondoleerd met je oma. Wat verschrikkelijk.Misschien kun jij nog even extra bij BJZ aandringen dat zij weer bij Boroman gaan aandringen.
Straks ga jij er nog aan onderdoor en kunnen jullie er meteen wat sessies relatietherapie bij aan knopen.
Klinkt heel bot maar mijn moeder belandde uiteindelijk ook in therapie vanwege de spanning thuis.
En praat over die gedachten van een lat-relatie met Boroman. Laat hem weten hoe jij je voelt, hoe jij erover denkt. Misschien is dat voor hem de allerlaatste druppel om er wél iets aan te doen.
(ik kwam hier vanmorgen voor het eerst een kijkje nemen op deze nieuwe pijler. M'n oog viel meteen op dit topic omdat jij het geopend had. NIET-groepje gaat inderdaad hard, vooral omdat iedereen nu vakantie heeft. En als we nog eens iets te melden hadden
Je hoeft je niet buitengesloten te voelen, ik mis je best wel heur.)
woensdag 15 augustus 2007 om 21:06
Hoi,
Ik moet even mijn hart luchten. Zit hier met tranen achter de computer.
Ik heb vorige week een gesprek gehad met de zus van mijn vriend over hem. Ik heb haar verteld dat ik het er zwaar mee heb en ook dat ik niet weet of ik het trek als hij weer met de psych zou stoppen. Toen zei zij tegen mij: zeg dat niet tegen hem. Je moet geen druk op hem leggen.
En ze zei dat ik niet over me heen moest laten lopen en nog meer negatieve dingen over hem en onze relatie.
Nu belt ze net mijn vriend op en vertelt hem doodleuk wat ik haar vorige week vertelt heb. Ook denkt ze dat hij puur en alleen om mij naar de psych gaat. Dat IK het probleem ben.
Ik ben vorig jaar erg ziek geweest en heb een zware operatie gehad (oa stuk darm en blaas verwijderd) en ze doet alsof ik alles overdreven heb.
Gelukkig neemt mijn vriend het ontzettend voor me op, maar ik begrijp het niet.
Waar heb ik dit verraad aan verdiend? Ik ben degene die al die jaren met haar broer samen woon. Ik ben degene die alle shit moet dragen.
En dan belt ze 2 dagen voordat hij naar de psych gaat!!!! Hoe durft ze!
Ik snap het echt niet. Voel me nou zo ontzettend klote.
Ik moet even mijn hart luchten. Zit hier met tranen achter de computer.
Ik heb vorige week een gesprek gehad met de zus van mijn vriend over hem. Ik heb haar verteld dat ik het er zwaar mee heb en ook dat ik niet weet of ik het trek als hij weer met de psych zou stoppen. Toen zei zij tegen mij: zeg dat niet tegen hem. Je moet geen druk op hem leggen.
En ze zei dat ik niet over me heen moest laten lopen en nog meer negatieve dingen over hem en onze relatie.
Nu belt ze net mijn vriend op en vertelt hem doodleuk wat ik haar vorige week vertelt heb. Ook denkt ze dat hij puur en alleen om mij naar de psych gaat. Dat IK het probleem ben.
Ik ben vorig jaar erg ziek geweest en heb een zware operatie gehad (oa stuk darm en blaas verwijderd) en ze doet alsof ik alles overdreven heb.
Gelukkig neemt mijn vriend het ontzettend voor me op, maar ik begrijp het niet.
Waar heb ik dit verraad aan verdiend? Ik ben degene die al die jaren met haar broer samen woon. Ik ben degene die alle shit moet dragen.
En dan belt ze 2 dagen voordat hij naar de psych gaat!!!! Hoe durft ze!
Ik snap het echt niet. Voel me nou zo ontzettend klote.
donderdag 16 augustus 2007 om 07:19
Och majo wat naar nou !
En wat een domme aktie van je schoonzuster zeg. Is je vriend boos geweest op je ? Of viel dat nog mee ?
Waar haalt ze het vandaan zeg, ik zou ook niet blij worden als iemand dat soort dingen door verteld. Terwijl jij alleen maar je hart een keertje wilde luchten. En dat gaat soms het beste bij iemand die hem ook kent. Pff wat vervelend hoor.
Gaat je vriend nog wel naar de psychiater morgen ?
Sterkte ermee
Borodini.
En wat een domme aktie van je schoonzuster zeg. Is je vriend boos geweest op je ? Of viel dat nog mee ?
Waar haalt ze het vandaan zeg, ik zou ook niet blij worden als iemand dat soort dingen door verteld. Terwijl jij alleen maar je hart een keertje wilde luchten. En dat gaat soms het beste bij iemand die hem ook kent. Pff wat vervelend hoor.
Gaat je vriend nog wel naar de psychiater morgen ?
Sterkte ermee
Borodini.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 16 augustus 2007 om 21:36
Ha,
Ben ik weer.
Nee, mijn vriend is niet boos op me. Moest er nog eens bij komen. Haha, zat me al helemaal op te vreten: "als hij haar nou gelooft, dan stikt ie maar" enz.
Maar hij heeft haar echt op de vingers getikt. En ook gezegd dat hij verwacht dat als ik haar iets in vertrouwen vertel, hij niet verwacht dat het bij hem terugkomt.
Gelukkig gaat ie morgen nog naar de psych. Zij was bang dat ik hem had "gedwongen" en vroeg of ie niet nog een maandje zou wachten. Daarom ben ik waarschijnlijk ook zo boos. Ik heb zo lang naar morgen toegeleefd en dan probeert zij dat te dwarsbomen. Maar gelukkig zei mijn vriend dat hij zich al 3 weken verheugd op de afsrpaak. Hij is echt blij dat ie kan gaan.
Weet je wat ik nou echt vervelend vind. Ze is deze week uitgerekend en zal wel snel bevallen. Moet ik dan maar weer mijn lieve gezichtje opzetten? Heb echt geen zin om haar nog te zien, maar ja, ik zal waarschijnlijk volgende week wel moeten...
Zo, weet genoeg gezeurd. Ik heb heerlijk lang weekend, hoef pas volgende week woensdag weer te werken. En als het goed is krijg ik dit weekend mijn nieuwe autootje! Heb ik 12 weken op moeten wachten. En mijn vriend gaat vanaf morgen werken aan een gezondere geest.
Dat vraagt om een paar kleine vreugdesprongetjes.
En zo spreken we onszelf weer moed in.
Bedankt voor je luisterend oor weer, Borodini!
Liefs,
Majo
Ben ik weer.
Nee, mijn vriend is niet boos op me. Moest er nog eens bij komen. Haha, zat me al helemaal op te vreten: "als hij haar nou gelooft, dan stikt ie maar" enz.
Maar hij heeft haar echt op de vingers getikt. En ook gezegd dat hij verwacht dat als ik haar iets in vertrouwen vertel, hij niet verwacht dat het bij hem terugkomt.
Gelukkig gaat ie morgen nog naar de psych. Zij was bang dat ik hem had "gedwongen" en vroeg of ie niet nog een maandje zou wachten. Daarom ben ik waarschijnlijk ook zo boos. Ik heb zo lang naar morgen toegeleefd en dan probeert zij dat te dwarsbomen. Maar gelukkig zei mijn vriend dat hij zich al 3 weken verheugd op de afsrpaak. Hij is echt blij dat ie kan gaan.
Weet je wat ik nou echt vervelend vind. Ze is deze week uitgerekend en zal wel snel bevallen. Moet ik dan maar weer mijn lieve gezichtje opzetten? Heb echt geen zin om haar nog te zien, maar ja, ik zal waarschijnlijk volgende week wel moeten...
Zo, weet genoeg gezeurd. Ik heb heerlijk lang weekend, hoef pas volgende week woensdag weer te werken. En als het goed is krijg ik dit weekend mijn nieuwe autootje! Heb ik 12 weken op moeten wachten. En mijn vriend gaat vanaf morgen werken aan een gezondere geest.
Dat vraagt om een paar kleine vreugdesprongetjes.
En zo spreken we onszelf weer moed in.
Bedankt voor je luisterend oor weer, Borodini!
Liefs,
Majo
