Ik stel me niet genoeg open volgens mijn vriend/date

Ik ben eigenlijk altijd wel een vrij gesloten persoon geweest van mijzelf, echter zodra ik iemand goed ken dan durf ik mij echt wel bloot te stellen. Echter heb ik wel een voorkeur aan personen waaraan ik mijn blootstel, zo zal ik me niet snel blootstellen aan mijn moeder maar wel weer aan mijn tweelingzus.

Ik heb ook de laatste jaren gewoon veel meegemaakt, het sterven van mijn vader die ik letterlijk heb zien neervallen. Zelfmoord van de schoonmoeder van mijn broer, waar ik bij was toen de politie voor de deur stond en ze het nieuws kwamen brengen. Het geschreeuw van mijn schoonzus die toen door merg en been ging.

Ik merkte dat ik met name op de schoonheidsopleiding me volledig in mijn schulp kroop, omdat ik me er niet 'thuis voelde'. Specifieke dames waren gewoon ontzettend gemeen en vernederde me waar ik bij stond. Dat veranderde wel in het laatste jaar, toen ik verplicht op stage moest gaan met een van de dames die dat deed. Die kreeg toen ook een andere kijk op me, toen ze me goed leerde kennen.

Daarna ging ik met een andere opleiding verder en helaas stierf toen mijn vader plotseling in het eerste jaar. Dat is nu 12 jaar geleden, sinds die tijd ben ik eigenlijk altijd aan huis gekluisterd geweest voor mijn moeder. Ik heb van mijn 21e tot aan mijn 30e eigenlijk na mijn gevoel niet echt geleefd....Ik maakte mijn opleiding af (na een horror stage, waar ze me ook vernederde) en ging werken.

Relaties...nee daar dacht ik niet aan...ik woog 110kg zowat met een lengte van 1.54m...ik voelde me absoluut niet aantrekkelijk voor mannen. Wie wilde mij nu zo??? Dat heb ik altijd gedacht. Ik leerde iemand kennen via een datingsite en ik weet nog exact de datum dat mijn knop omging om af te vallen..13 juni 2020. Ik viel eerst 15kg af voordat ik durfde af te spreken met hem.

Hij heeft me ook ontmaagd...letterlijk op mijn 30e, ik schaamde me er ontzettend voor. Achteraf gezien vonden mannen waarmee ik sprak dat altijd wel heel bijzonder mooi, dat ik nog maagd was op die leeftijd. Met hem is het overigens helemaal niks geworden en dat vond ik ook prima.

Nu een dikke 4 jaar later en na 45kg afgevallen te zijn + borstverkleining en een buikwandcorrectie, heb ik iemand ontmoet waar ik oprecht gek op ben. Deze man is 37 jaar (ik ben 34 jaar), hij werkt in de geestelijke gezondheid zorg en heeft zelf ook wel een rugzakje. Ik vind dat absoluut niet erg, hij is lief, grappig, zorgt ook echt, geef mij rust en hij is doortastend. Wij hebben dezelfde idealen en dromen (samen naar het buitenland en een B&B starten + trouwlocatie).

Ik woon nog thuis....door de woningmarkt is het voor mij ondanks mijn goede baan iets te vinden. Huren is ook soms onmogelijk, omdat ik een hond heb en die wordt bijna overal geweerd. Ik sta niet lang genoeg ingeschreven om via die weg iets te krijgen, wat ontzettend frustrerend is. Dit betekend dat ik hem ook vrij weinig zie, hij wilt niet bij mij blijven slapen en dat snap ik. Echter wij wonen niet om de hoek van elkaar (40 min rijden enkele reis) en ik begin om 08:00 uur met werken. Ik zou dan door de weeks kei vroeg op moeten staan, hond naar huis brengen en dan gaan werken, als ik bij hem wil blijven slapen. Daarnaast werk hij gewoon kei veel, 50 a 60 uur hij doet naast zijn werk ook nog in de horeca meehelpen. Super en ik steun hem daar ook in, maar zeker het is soms wel vervelend omdat we elkaar al zo weinig zien.

Dus we zien elkaar meestal 1 a 2x per week, dat heeft ook zijn charme maar ook wel zijn frustratie. Eigenlijk zou ik hem vaker willen zien en hij mij ook, maar we werken nu toe aan onze vakantie. 10 dagen lang lekker met zijn tweeën, hier kijk ik ook echt naar uit. Afgelopen weekend zijn weg samen een nacht weg geweest en toen hadden we ook weer gesprekken.

Hier in kwam dus naar voren dat hij vind dat ik me niet genoeg open stel en waarom dat is. Ik kan alleen bedenken en dat zei ik hem ook, dat ik 'bang ben' om mijn emoties te tonen, maar ook bang ben voor de reactie. Ik wil niet overkomen als een zeikerd, iemand die altijd iets heeft ect. ect. Ik wil hem daar niet mee belasten, terwijl hij juist wilt dat ik het hem zeg.

Ik heb ook altijd een bepaalde minderwaardigheid gevoeld, nu ook wel weer. 'Waarom valt hij op mij? Ik ben toch helemaal niet zo leuk??', 'Vind hij mij naar de vakantie ook nog leuk'?, ik denk continue in een bepaalde negatieve zijn maar ook wel weer 'Nee, waarom zou hij dan op vakantie met mij gaan als hij me niet leuk zou vinden'. Ik zoek eigenlijk een bevestiging, maar andersom wilt hij dat ook. Hij gaf aan dat hij moeilijk om kan gaan met complimenten en ook de bevestiging nodig heeft dat iemand hem leuk vindt.

Hij heeft een vervelende relatie achter de rug (toxisch) en ik wil dat absooooluut niet zijn, zo zie ik mij ook niet als persoon om toxisch ze zijn. Ik wil hem op handen dragen, dat meen ik oprecht en me open stellen.

Ik weet alleen soms niet hoe ik dat moet doen...ook met gesprekken met de whatsapp merk ik dat ik bellen maar ook hem zien veel makkelijk communiceer, dan die vervelend whatsapp. Dat weet hij overigens...maar ook als ik iets vervelends meemaak of er is iets, ik wil hem dat liever in het echt vertellen dan via een app.

Hoe stel je je nu echt open? zijn daar tips voor...of herkend iemand dit?

Valtifest schreef: ↑

22-04-2025 14:54

Je overdenkt vind ik. En deze man zorgt er niet voor dat je je rustiger gaat voelen. Hou je eigen tempo aan, je hebt genoeg levenservaring, kent jezelf en laat je niet opjagen. De man wil geen toxic relatie, dat houdt dus ook in dat hij zich met respect naar jouw geschiedenis en hoe je ermee dealt moet opstellen.
Als dat niet goed is verdient hij jou niet, je klinkt als een lief persoon die aardig wat te bieden heeft.

Ik denk ook wel dat ik te veel overdenkt, ik reflecteer over gebeurtenissen die nog moeten komen maar ook over dingen die zijn geweest.

Hij respecteert me gelukkig wel in dat gene, maar ik krijg soms het gevoel dat hij zijn werk teveel op mij wilt uitoefenen. Hij doorziet me en dat is ergens heel fijn, want hij merkt meteen op als er iets is. Ook is dat ontzettend confronterend. Juist mijn naaste mensen merkt dat nog niet eens op, maar hem wel.

NomenNesci0 schreef: ↑

22-04-2025 15:36

Nou, dat weet ik niet of je de bal volledig bij de man kan leggen. Uiteindelijk heeft hij het er maar mee te doen met hoe to is en reageert. Maar als je binnen een relatie het gevoel hebt op afstand gehouden te worden (om welke goede of minder goede reden dan ook), kan dat ook een dealbreaker worden en kan hij ook de conclusie trekken dat zij het niet voor hem is. Hij kan dan net zo goed zeggen dat zij hem niet verdient, dus vind zo'n opmerking nogal een dooddoener @Valtivest.

Het klinkt alsof to met nogal een rugzak sleept. Misschien wordt het eens tijd om daar met een hulpverlener naar te gaan kijken?
Dat zal vast geen instant resultaat geven. Maar een volwassen vrouw die in verhouding nogal fors achterloopt tov haar leeftijdgenoten (nog bij haar moeder wonend, geen eerdere relaties) met diepgewortelde onzekerheid, kan vast wel wat ondersteuning gebruiken.

Ik vind niet dat ik forst achterloop?? Wat is achterlopen? Dat ik later dan de normale standaarden ontmaagd bent? Of dat ik nog thuis woon? Dat ik niet eerder ontmaagd ben is meer het feit dat ik het niet effe zomaar wilde doen en ja ik was jaren lang te zwaar en onzeker of mijn uiterlijk. Thuis wonen heeft nu met name de reden vanwege de oververhitte woningmarkt, ik wil dolgraag uit huis. Reageer overal op maar het is verdomd moeilijk momenteel.

Ik heb gewoon keurig studies achter de rug, geen schulden ect. Ect. Werk als de normale mens. Ik heb ook eerdere relaties gehad maar ik benoem dat niet allemaal

Dat ik met iemand wellicht moet gaan praten is wat ik zeker overweeg.

koala schreef: ↑

22-04-2025 15:58

Ts is mantelzorgster van haar moeder, dan moet ze er wel bijwonen toch. En ze heeft een hond, die kan meestal niet hele dagen alleen zijn als ts naar haar werk is. Dus een goede oplossing zo. Ga nu eerst maar eens met deze man op vakantie, dat hebben jullie al gepland. Tijdens een vakantie samen leer je elkaar goed kennen.

Ik ben geen mantelzorger, mijn moeder werk zelf en gaat binnenkort met pensioen. Honden (we hebben er twee maar eentje is van mij en gaat mee), zitten wel alleen maar heb de luxe dat ik maar 5 min rijden van mijn werk zit en een uur pauze heb. Maar ze komen niks te kort.

Hond is meer een probleem vanwege particuliere huurwoningen. Ik wordt over gewoon geweigerd wat heel enorm frustrerend is als je echt verlangd op je zelf te gaan.

Maar inderdaad we gaan eerst op vakantie, we tellen samen af en wellicht overdenk ik zoals iemand al eerder zei te veel.

S-Groot schreef: ↑

22-04-2025 16:00

Laat je geen rad voor je ogen draaien, blijf trouw aan jezelf en je eigen gevoel!

Elkaar 1 à 2 keer per week zien is toch mooi als je net aan een relatie begint? En als hij zoveel uren werkt en erbij klust, tja dan komt er vanuit hem ook weinig flexibiliteit. En dat jij je niet 'openstelt' via whatsapp: helemaal prima! Echt, laat je niks aanpraten.

Ik vind dat ook zeker iets hebben, hij wil het rustig aan doen en ik ook. Echter is het wel frusterend in de zin, dat we ook wel hebben uitgesproken elkaar liever vaker te zien. Hij geeft zich zelf ook de reden dat wij elkaar weinig zien door het vele werken.

Het openstellen is meer dat ik moet zeggen als er wat speelt of als ik ergens mee zit. Ik hou dat vaak voor mijzelf en doe alsof alles goed is. Hij wilt gewoon weten als ik ergens mee zit, stress heb ect. Zodat hij me kan ondersteunen daarin. Ik ben ook erg meegaand en vind vaak alles prima, hij vindt het prettig als ik zeg wat ik eens wil. Dat doe ik wel meer, maar als je jaren niemand hebt gehad die daadwerkelijk naar je luisterd en nu ineens wel is dat zo wennen.

tyche schreef: ↑

22-04-2025 16:49

Hoe lang ken je hem nu?
Hoe reageert hij als jij je kwetsbaar opstelt, zoals toen je zei dat je het moeilijk vind je emoties te tonen?

Ik ken hem 3 maanden nu. Hij reageerd heel erg begrijpend en luisterd daadwerkelijk. Ik heb dat nooit zo echt meegemaakt. Ik heb ook aangegeven dat ik altijd het gevoel heb gehad dat mensen me niet aardig vinden.

Hij reageerd vol met empathie en dat het erg is dat ik zo denk. Want hij zag dat toch wel anders. Het is een ware mind-fuck bij mij maar door heel veel onzekerheden en gebeurtenissen. Ik deal daar steeds wel veel beter mee dan voorheen. Ook dankzij mijn werk waar ik een therapeutische rol heb.

Vivalafete25 schreef: ↑

22-04-2025 17:23

Je hebt een lang verhaal met veel minder relevante zaken maar over het daadwerkelijke onderwerp, dat je je niet openstelt, blijf je best vaag.

Wat bedoelt hij ermee? Je zegt dat je alleen kunt bedenken dat je moeite heb om je emoties te delen, maar is dat ook wat hij bedoelt? Heb je doorgevraagd waar hij kou precies mee zit?

Ik denk inderdaad dat hij bedoelt dat ik me vaak niet echt uitspreek met wat ik denk. Of dat ik dingen gewoon niet deel omdat ze in mijn ogen niet relevant zijn.

Ik heb een paar weken geleden ruzie gehad met mijn moeder. Mijn moeder 'claimt' mij en ze realiseert zich steeds meer dat ik uit huis ga. Ze gunt het me maar kan enorm tweestrijdig reageren als ik bijv. Een weekens bij hem ben geweest. Ze kan dan enorm nukkig zijn als ik thuis kom. Ik heb haar er toen op aan gesproken ect. Ect.

Ik heb toen nachten doordat slecht geslapen, uiteindelijk deelde ik dat met hem. Hij zei waarom ik hem niet gebeld heb en dat eerder had gedeeld. Ja ik vind dat dan geen big deal omdat ik ook niet hem ermee wil lastig vallen.

Maar ik ben ook heeeeeel erg meegaand, ik spreek me soms niet uit wat ik echt daadwerkelijk wil. Hij wilt graag weten wat ik maar dan ook ik echt wil, niet waar iemand anders wil of hij.

Dat met name