Ik stel me niet genoeg open volgens mijn vriend/date

Ik ben eigenlijk altijd wel een vrij gesloten persoon geweest van mijzelf, echter zodra ik iemand goed ken dan durf ik mij echt wel bloot te stellen. Echter heb ik wel een voorkeur aan personen waaraan ik mijn blootstel, zo zal ik me niet snel blootstellen aan mijn moeder maar wel weer aan mijn tweelingzus.

Ik heb ook de laatste jaren gewoon veel meegemaakt, het sterven van mijn vader die ik letterlijk heb zien neervallen. Zelfmoord van de schoonmoeder van mijn broer, waar ik bij was toen de politie voor de deur stond en ze het nieuws kwamen brengen. Het geschreeuw van mijn schoonzus die toen door merg en been ging.

Ik merkte dat ik met name op de schoonheidsopleiding me volledig in mijn schulp kroop, omdat ik me er niet 'thuis voelde'. Specifieke dames waren gewoon ontzettend gemeen en vernederde me waar ik bij stond. Dat veranderde wel in het laatste jaar, toen ik verplicht op stage moest gaan met een van de dames die dat deed. Die kreeg toen ook een andere kijk op me, toen ze me goed leerde kennen.

Daarna ging ik met een andere opleiding verder en helaas stierf toen mijn vader plotseling in het eerste jaar. Dat is nu 12 jaar geleden, sinds die tijd ben ik eigenlijk altijd aan huis gekluisterd geweest voor mijn moeder. Ik heb van mijn 21e tot aan mijn 30e eigenlijk na mijn gevoel niet echt geleefd....Ik maakte mijn opleiding af (na een horror stage, waar ze me ook vernederde) en ging werken.

Relaties...nee daar dacht ik niet aan...ik woog 110kg zowat met een lengte van 1.54m...ik voelde me absoluut niet aantrekkelijk voor mannen. Wie wilde mij nu zo??? Dat heb ik altijd gedacht. Ik leerde iemand kennen via een datingsite en ik weet nog exact de datum dat mijn knop omging om af te vallen..13 juni 2020. Ik viel eerst 15kg af voordat ik durfde af te spreken met hem.

Hij heeft me ook ontmaagd...letterlijk op mijn 30e, ik schaamde me er ontzettend voor. Achteraf gezien vonden mannen waarmee ik sprak dat altijd wel heel bijzonder mooi, dat ik nog maagd was op die leeftijd. Met hem is het overigens helemaal niks geworden en dat vond ik ook prima.

Nu een dikke 4 jaar later en na 45kg afgevallen te zijn + borstverkleining en een buikwandcorrectie, heb ik iemand ontmoet waar ik oprecht gek op ben. Deze man is 37 jaar (ik ben 34 jaar), hij werkt in de geestelijke gezondheid zorg en heeft zelf ook wel een rugzakje. Ik vind dat absoluut niet erg, hij is lief, grappig, zorgt ook echt, geef mij rust en hij is doortastend. Wij hebben dezelfde idealen en dromen (samen naar het buitenland en een B&B starten + trouwlocatie).

Ik woon nog thuis....door de woningmarkt is het voor mij ondanks mijn goede baan iets te vinden. Huren is ook soms onmogelijk, omdat ik een hond heb en die wordt bijna overal geweerd. Ik sta niet lang genoeg ingeschreven om via die weg iets te krijgen, wat ontzettend frustrerend is. Dit betekend dat ik hem ook vrij weinig zie, hij wilt niet bij mij blijven slapen en dat snap ik. Echter wij wonen niet om de hoek van elkaar (40 min rijden enkele reis) en ik begin om 08:00 uur met werken. Ik zou dan door de weeks kei vroeg op moeten staan, hond naar huis brengen en dan gaan werken, als ik bij hem wil blijven slapen. Daarnaast werk hij gewoon kei veel, 50 a 60 uur hij doet naast zijn werk ook nog in de horeca meehelpen. Super en ik steun hem daar ook in, maar zeker het is soms wel vervelend omdat we elkaar al zo weinig zien.

Dus we zien elkaar meestal 1 a 2x per week, dat heeft ook zijn charme maar ook wel zijn frustratie. Eigenlijk zou ik hem vaker willen zien en hij mij ook, maar we werken nu toe aan onze vakantie. 10 dagen lang lekker met zijn tweeën, hier kijk ik ook echt naar uit. Afgelopen weekend zijn weg samen een nacht weg geweest en toen hadden we ook weer gesprekken.

Hier in kwam dus naar voren dat hij vind dat ik me niet genoeg open stel en waarom dat is. Ik kan alleen bedenken en dat zei ik hem ook, dat ik 'bang ben' om mijn emoties te tonen, maar ook bang ben voor de reactie. Ik wil niet overkomen als een zeikerd, iemand die altijd iets heeft ect. ect. Ik wil hem daar niet mee belasten, terwijl hij juist wilt dat ik het hem zeg.

Ik heb ook altijd een bepaalde minderwaardigheid gevoeld, nu ook wel weer. 'Waarom valt hij op mij? Ik ben toch helemaal niet zo leuk??', 'Vind hij mij naar de vakantie ook nog leuk'?, ik denk continue in een bepaalde negatieve zijn maar ook wel weer 'Nee, waarom zou hij dan op vakantie met mij gaan als hij me niet leuk zou vinden'. Ik zoek eigenlijk een bevestiging, maar andersom wilt hij dat ook. Hij gaf aan dat hij moeilijk om kan gaan met complimenten en ook de bevestiging nodig heeft dat iemand hem leuk vindt.

Hij heeft een vervelende relatie achter de rug (toxisch) en ik wil dat absooooluut niet zijn, zo zie ik mij ook niet als persoon om toxisch ze zijn. Ik wil hem op handen dragen, dat meen ik oprecht en me open stellen.

Ik weet alleen soms niet hoe ik dat moet doen...ook met gesprekken met de whatsapp merk ik dat ik bellen maar ook hem zien veel makkelijk communiceer, dan die vervelend whatsapp. Dat weet hij overigens...maar ook als ik iets vervelends meemaak of er is iets, ik wil hem dat liever in het echt vertellen dan via een app.

Hoe stel je je nu echt open? zijn daar tips voor...of herkend iemand dit?

MargjeM schreef: ↑

24-04-2025 13:14

Dat gevoel bekruipt mij ook. In de openingspost valt ook te lezen dat OP (niet onlogisch in haar situatie) ook voor deze relatie nogal gevoelig was voor erkenning krijgen van mannen. En zelf geeft ze ook in deze relatie aan nog een stukje minderwaardigheid te ervaren en het liefst een stukje bevestiging te krijgen.

Ja klopt en die bevestiging geeft hij mij ook. Ik voel me overigens zoveel minder, minderwaardig dan eerst. Dat komt ook ik doordat ik 45kg af ben gevallen, buikwandcorrectie + borstverkleining heb gedaan. Als ik voor de spiegel sta, dan denk ik echt wel 'DAAAAMMM girl jij mag er zijn!'. Helemaal nu na die buikwandcorrectie, elke keer als ik naar mijn platte buik kijk dan denk ik 'OOOOoooo wat is het toch mooi!'.

Maar zeker ik heb ook wel die gedachtes van onzekerheid en ik denk dat iedereen die ervaart noch man noch vrouw. Ik hou gelukkig steeds meer van mijzelf en ik straal dat ook meer uit. Echter merk ik wel dat nu meer mensen mij zien staan en dat doet ergens ook ontzettend pijn....ze behandelen me zoveel anders dan eerst. Ik kan het ook daarom niet hebben als mensen negatief over iemands postuur of uiterlijk praten of grapjes maken. Ik kan daar best pissed off over worden en laat dat meteen ook merken en horen.

belgali schreef: ↑

24-04-2025 13:41

Je legt je oor heel veel te luisteren bij anderen: wat vindt moeder ? wat vindt zus ? wat vindt partner ? en uiteindelijk ook wat vindt viva ?
Eigenlijk lees ik door alles heen dat je nog geen goed eigen kompas hebt om op te varen. En dat vind ik - los van hoe leuk deze man al dan niet mag zijn (daar heb ik te weinig info voor) - geen goed uitgangspunt om in een relatie te stappen.

Ik zou iedereen altijd aanbevelen om eerst eens een tijd alleen te gaan wonen alvorens te gaan samenwonen bijvoorbeeld - juist om eens heel goed jezelf te leren kennen. Want wie ga je openstellen als je niet echt weet wie je bent en wat je wil ?

Eraan werken wil je al doen, dus dat lijkt me een mooie eerste stap. Meneer moet dan maar even geduld hebben en zich er vooral niet teveel tegenaan bemoeien maar genieten van de leuke dingen die je nu al te bieden hebt.

Dankje, ik wil daar ook steeds minder bezig zijn wat andere mensen van dingen vinden. O samenwonen ben ik wel stellig in geweest, ik wil eerst zelf even iets hebben. Ik wil zelf kunnen ervaren hoe het is om alleen op mijzelf te wonen, mijn eigen plekje/inrichting ect. ect.

Al moet ik overigens wel zeggen dat ik de verschillende inzichten van de mensen hier wel fijn vindt, ik heb daar serieus wel iets aan.

Ik was gisteren aan het werk in mijn eigen huisartsenpraktijk, ik heb meteen voor komende maandag een afspraak gepland om me door te laten verwijzen naar een POH-GGZ.

Ik voelde me daarna best opgelucht, dat ik die afspraak heb gemaakt. Mijn moeder het laten weten maar die reageerde verbaast, uitgelegd dat ik heel veel dingen niet verwerkt heb. Ze zei dat ik doen moest wat ik moest doen, maar het zich verbaasde.

Ik ben daar verder niet te veel op in gegaan, die negatieve energie of mening kan ik nu niet gebruiken en wil ik ook niet gebruiken.

Gisteren bij de huisarts geweest voor een doorverwijzing naar de POH, 19 mei mag ik. Gevraagd om iemand te hebben die ik daar normaliteit niet zie, omdat ik er zelf donderdags werk. Deze POH zit er alleen op de maandag en woensdag, wat voor mij de situatie wat gemakkelijker maakt.

Net op de praktijk pagina gekeken en inderdaad ik ken deze persoon helemaal niet, heb der ook nog nooit daar gezien.

Mijn moeder had nog met mijn zus gesproken en vroeg zich dan af, als ze dingen bij mij had gemist ect. ect. Mijn zus zei ook 'Bij ...... kun je vaak niks aflezen als het goed is slecht gaat, die stopt dat weg'. Dat is niet goed, maar ik kan gewoon niet met mijn moeder praten. Dat heeft te maken dat als ik iets vertel wat me echt dwarszit dat ze niet echt echt luistert...maar altijd wel een antwoord/kritiek of weerwoord klaar heeft.

Gisteren ook weer, op mijn vrije dag. Alles gedaan 'Was gestreken, opgehangen, koelkast schoongemaakt, tuin verder opgeruimd ect. ect.'. Kom thuis na een lunch met een goede vriend en ging het eten voor vandaag al maken. Ik ging namelijk gisteren ook nog naar mijn vriend (samen koken en eten). Zegt ze zo 'Had jij niet even de asperges kunnen schoonmaken??'. Ik zei 'Hallo mam, ik heb dit, dit en dit gedaan...zelfs die fucking koelkast nog schoongemaakt'. Zegt ze zo 'Ja dat heb ik je niet gevraagd om te doen', mijn antwoord was er op 'O dus als ik het eens uit mijzelf doe, is het ook weer niet goed?'. 'Nee je had ook een uurtje eerder terug kunnen komen van de lunch en dan de asperges kunnen schoonmaken, 1kg en ik de andere 1kg'.

Ik had echt zoiets van WTF? Ik moest nog de honden nog uitlaten voordat ik naar mijn vriend ging, want dat doet ze dan niet. Ik heb er toen niet teveel aandacht aan besteed en volgens mij heeft ze alsnog die asperges schoongemaakt. Dit stoort mijn dus achteraf gezien dan ontzettend, alsof ik dus géén ene fuck uitvoer want zo komt dat dan over bij mij.

+ toen ik gisteren terug kwam, wat ze weer vrij kortaf en dan denk ik 'Misschien moet jij ook maar eens met iemand praten, egoïstische trien die je bent'.

Rooss4.0 schreef: ↑

29-04-2025 11:08

Ik raad je van harte aan dit soort voorbeelden mee te nemen naar het gesprek met de POH. Je moeder kun je niet veranderen maar jij kunt hier wél anders mee omgaan, je reageert verdedigend en dat geeft haar alleen maar meer voer om op je te schieten.

Dat was ik ook zeker van plan, kijken als ze mij hiermee kan helpen hoe ik hiermee om kan gaan.

MissNuada schreef: ↑

29-04-2025 11:11

Ik hoop wel dat je hier naar toe gaat puur voor jezelf, dus een plek om handvatten te krijgen, gedachtes te orderen en hoe kom je af van je eeuwige please gedrag.
Meer hoe kan je jouw behoeftes en je grenzen leren te herkennen en deze beiden duidelijk leren communiceren.

Niet met de insteek 'hoe pas jij je het beste aan' wat je vriend en je moeder willen.

Ja zeker ik wil daar naartoe voor handvatten en niet meer mensen te gaan zitten pleasen, ik wil uit die spiraal.

Even een update.
Nou afgelopen weekend ven ik van vrijdag op zaterdag bij mijn vriend geweest.

Gezellig, lekker gepraat en het was gewoon gezellig. Zaterdag was ik alleen niet zo lekker, dus ik ben tegen half 2 gegaan s middags. Ik was tegen 14:00 uur ook weer thuis en in kom thuis......

Nou de hel brak los, ik had al zo n idee. Mijn moeder begon te stieren over dat ze de boodschappen alleen had moeten doen en ik de weekenden wel altijd uitzoek als er iets te doen is (pasen, nu moederdag)

Let op dit is de 3e of 4e keer pas dat ik bij hem blijft slapen en telkens nog niet eens 24 uur.

Ik was het zat en de gemoederen liepen zo hoog op dat ik echt op het punt stond om mijn spullen te pakken en te gaan. Ik riep ook dat ik me anders wel voor de trein gooi 'was ze van me af, probleem opgelost'. Dit was niet netjes en heb ik ook mijn excuses voor aangeboden.

Echter was mijn emotie zo hoog dat ik dit zei. Midden in deze ruzie, kwam mijn broer binnen. Die kreeg ook de wind van voren, maar die kan dat goed relativeren.

Ik ben naar boven gegaan en heb meteen mijn vriend gebeld, die maakte zich zorgen dat ik nog niet geappt had dat ik thuis was. Ik huilde, wat voor mij best een big deal is om dat bij iemand te doen. Hij vond het belachelijk dat mijn moeder zo tekeer ging over zoiets, vond ik dus ook.

Met hem even gebeld en uiteindelijk naar beneden gegaan. Iets gemaakt met mijn broer voor gisteren (eten). Toen hij weg was, heb ik opgeruimd en ben ik op de bank gaan zitten. Mijn moeder kwam en zei 'sorry'. Toen heb ik ook mijn excuses aangeboden voor dat gene wat ik zei.

Ik zei dat het wonen bij haar steeds minder werkte. Zeker nu, want telkens als ik een weekens of een nacht beter gezegd weg was...dan kreeg/krijg ik dit gezeik. Tevens denkt zijn dat mijn vriend de oorzaak is van dat ik ineens met de Ggz ga praten. Dat is niet, mijn zus heeft dat ook wel eens vaker gezegd. Ik zei ook dat, waarom ik daar nu voor kies er zo raar gedaan wordt maar toen mijn zus dat deed ze in de hemel geprezen werd.

Daarnaast vond ze dat ik puber gedrag laat zien. Ik zei dat dit geen puber gedrag is maar dat ik me steeds meer afzet tegen der en zij dat niet kan hebben.

En het meest wat haar steekt is dat ik met mijn vriend over 4 weken op vakantie ga en ik in haar ogen daar stiekem over heb gedaan. Ze wist niet dat ik geboekt had, want het plan was dat ik met jaar in juni zou gaan. Echter heeft ze zelf gezegd dat het wellicht wel veel zou zijn als we eerst het weekend naar de Eiffel hadden en dan meteen weer op vakantie. Ik heb toen gelijk door laten schemeren dat ik dan met mijn vriend wilde gaan.

Ze zei dat ze dan met pensioen gaat en ze het voor zich zag om lekker weg te gaan. + dat ik met der verjaardag weg ben. Ik zei je bent potverdorie toch geen klein kind????? Je hebt nog 3 kinderen benoemde ik nogmaals.

Alleen dit soort gesprekken werken niet, want ze weet toch telkens een weerwoord te geven wat ik fout doe.

Uiteindelijk zo goed als uitgepraat maar ik merk aan mijzelf dat ik vrij mat doe tegen der doe. Daarna nog met mijn vriend gebeld en gezegd dat ze dus ook wat zei over hem.

Dat viel bij hem niet in goede aarde, want hij zei 'ze zegt iets over me waar ik niet bij ben en ook nog eens wat niet waar is'. Ik had wel besloten om hem dat te zeggen, ik wil gewoon eerlijk zijn en dat zei ik ook tegen hem. Hij vindt het sneu dat ik niet tegenover mijn moeder open kan zijn over de onze vakantie. Dat is ook, ik vertel er bar weinig over omdat ik gewoon weet dat haar reactie negatief zijn. Ik heb daar geen zin.

Gisteravond gebeld met mijn vriend nog en hij zegt ook dat ze eigenlijk niet zo moet zeuren want wij zien elkaar echt bar weinig. Meer omdat hij zoveel werk en daar geeft hij zich ook zelf de schuld van maar ook omdat mijn moeder gewoon tussen ons in staat. Ik zit continue in een tweestrijd met mijzelf dan, bang voor de reactie van mijn moeder. Hij zat ook erg met het feit dat mijn moeder zo over hem dacht en dat zei.

Ik zei ook 'daarom wil ik ook weg...weg van hier en van haar' ik wil die rust..zonder het bemoeien van haar. Ook zij zei nog 'ja dan had je je eerder moeten ontwikkelen' ik gaf aan dat ik dit ontzettend veel met me doet als ze dat zegt. Alsof ik een of andere randebiel ben die niks kan/kon....alsof er iets mis is met me.

Als ik dat bovenstaande type dan merk ik dat dit mij super emotioneel maakt. Alsof er echt iets mis is met me...terwijl ik goed weet dat dit niet is.

gonniegijsje schreef: ↑

12-05-2025 20:37

Nou ja, de eindconclusie is wel helder. Samenleven met haar is niet gezond voor je.

Sta je al ingeschreven bij een woningstichting?

Ja bij verschillende en doe continue oproepen voor een woonruimte.

Rooss4.0 schreef: ↑

12-05-2025 21:41

Is je therapie al begonnen TO?

Je hebt een compleet verknipte band met je moeder en daar ben je helaas zelf ook debet aan. Het wordt tijd dat je dit anders gaat doen, niet alleen ergens anders gaat wonen maar ook die navelstreng eindelijk doorbijt. Anders gaat deze dynamiek gewoon door, ook als je niet meer onder één dak woont.

En ik vrees een beetje dat je je moeder naadloos inwisselt voor een man. Nu vertelt je moeder je wat je moet doen, straks is dat je partner. Want dat is de dynamiek die je kent dus die voelt veilig.

Maandag begint dit.
En dat klopt, ik heb hier ook veel schuld aan.

Dat mijn moeder mij heeft ingewisseld voor een partner heb ik voor der voeten gegooid maar zij ziet dat anders. Zei zegt dat ze heel dingen niet met mij bespreekt, maar het gaat om het stukje doen voor me. Dat ze niet alles bespreekt met me is prima, doe ik ook niet met haar. Maar de manier van doen is gewoon dat ze me als partner ziet en niet als dochter.

Heb ook al 2x benoemd dat ze die navelstreng eens moet doorknippen naar mij toe.

Met haar alleen praten zonder iemand erbij heeft totaal geen zin. Er moet iemand bij zitten die dan neutraal is in die zin. Want ze maakt mij gewoon monddood.

Overigens merk ik dat dit weer effect heeft op mijn omgang met eten. Ik ben weer extreem op aan het letten wat ik eet, wat ik eerst minder weer had.

At gewoon normaal, woog sowieso nog steeds af. Zei vaker ja tegen iets lekkers maar gewoon dus normaal. Nu is weeg ik alles tot aan het puntje af en eet niet meer dan nodig is.