Ik stel me niet genoeg open volgens mijn vriend/date

Ik ben eigenlijk altijd wel een vrij gesloten persoon geweest van mijzelf, echter zodra ik iemand goed ken dan durf ik mij echt wel bloot te stellen. Echter heb ik wel een voorkeur aan personen waaraan ik mijn blootstel, zo zal ik me niet snel blootstellen aan mijn moeder maar wel weer aan mijn tweelingzus.

Ik heb ook de laatste jaren gewoon veel meegemaakt, het sterven van mijn vader die ik letterlijk heb zien neervallen. Zelfmoord van de schoonmoeder van mijn broer, waar ik bij was toen de politie voor de deur stond en ze het nieuws kwamen brengen. Het geschreeuw van mijn schoonzus die toen door merg en been ging.

Ik merkte dat ik met name op de schoonheidsopleiding me volledig in mijn schulp kroop, omdat ik me er niet 'thuis voelde'. Specifieke dames waren gewoon ontzettend gemeen en vernederde me waar ik bij stond. Dat veranderde wel in het laatste jaar, toen ik verplicht op stage moest gaan met een van de dames die dat deed. Die kreeg toen ook een andere kijk op me, toen ze me goed leerde kennen.

Daarna ging ik met een andere opleiding verder en helaas stierf toen mijn vader plotseling in het eerste jaar. Dat is nu 12 jaar geleden, sinds die tijd ben ik eigenlijk altijd aan huis gekluisterd geweest voor mijn moeder. Ik heb van mijn 21e tot aan mijn 30e eigenlijk na mijn gevoel niet echt geleefd....Ik maakte mijn opleiding af (na een horror stage, waar ze me ook vernederde) en ging werken.

Relaties...nee daar dacht ik niet aan...ik woog 110kg zowat met een lengte van 1.54m...ik voelde me absoluut niet aantrekkelijk voor mannen. Wie wilde mij nu zo??? Dat heb ik altijd gedacht. Ik leerde iemand kennen via een datingsite en ik weet nog exact de datum dat mijn knop omging om af te vallen..13 juni 2020. Ik viel eerst 15kg af voordat ik durfde af te spreken met hem.

Hij heeft me ook ontmaagd...letterlijk op mijn 30e, ik schaamde me er ontzettend voor. Achteraf gezien vonden mannen waarmee ik sprak dat altijd wel heel bijzonder mooi, dat ik nog maagd was op die leeftijd. Met hem is het overigens helemaal niks geworden en dat vond ik ook prima.

Nu een dikke 4 jaar later en na 45kg afgevallen te zijn + borstverkleining en een buikwandcorrectie, heb ik iemand ontmoet waar ik oprecht gek op ben. Deze man is 37 jaar (ik ben 34 jaar), hij werkt in de geestelijke gezondheid zorg en heeft zelf ook wel een rugzakje. Ik vind dat absoluut niet erg, hij is lief, grappig, zorgt ook echt, geef mij rust en hij is doortastend. Wij hebben dezelfde idealen en dromen (samen naar het buitenland en een B&B starten + trouwlocatie).

Ik woon nog thuis....door de woningmarkt is het voor mij ondanks mijn goede baan iets te vinden. Huren is ook soms onmogelijk, omdat ik een hond heb en die wordt bijna overal geweerd. Ik sta niet lang genoeg ingeschreven om via die weg iets te krijgen, wat ontzettend frustrerend is. Dit betekend dat ik hem ook vrij weinig zie, hij wilt niet bij mij blijven slapen en dat snap ik. Echter wij wonen niet om de hoek van elkaar (40 min rijden enkele reis) en ik begin om 08:00 uur met werken. Ik zou dan door de weeks kei vroeg op moeten staan, hond naar huis brengen en dan gaan werken, als ik bij hem wil blijven slapen. Daarnaast werk hij gewoon kei veel, 50 a 60 uur hij doet naast zijn werk ook nog in de horeca meehelpen. Super en ik steun hem daar ook in, maar zeker het is soms wel vervelend omdat we elkaar al zo weinig zien.

Dus we zien elkaar meestal 1 a 2x per week, dat heeft ook zijn charme maar ook wel zijn frustratie. Eigenlijk zou ik hem vaker willen zien en hij mij ook, maar we werken nu toe aan onze vakantie. 10 dagen lang lekker met zijn tweeën, hier kijk ik ook echt naar uit. Afgelopen weekend zijn weg samen een nacht weg geweest en toen hadden we ook weer gesprekken.

Hier in kwam dus naar voren dat hij vind dat ik me niet genoeg open stel en waarom dat is. Ik kan alleen bedenken en dat zei ik hem ook, dat ik 'bang ben' om mijn emoties te tonen, maar ook bang ben voor de reactie. Ik wil niet overkomen als een zeikerd, iemand die altijd iets heeft ect. ect. Ik wil hem daar niet mee belasten, terwijl hij juist wilt dat ik het hem zeg.

Ik heb ook altijd een bepaalde minderwaardigheid gevoeld, nu ook wel weer. 'Waarom valt hij op mij? Ik ben toch helemaal niet zo leuk??', 'Vind hij mij naar de vakantie ook nog leuk'?, ik denk continue in een bepaalde negatieve zijn maar ook wel weer 'Nee, waarom zou hij dan op vakantie met mij gaan als hij me niet leuk zou vinden'. Ik zoek eigenlijk een bevestiging, maar andersom wilt hij dat ook. Hij gaf aan dat hij moeilijk om kan gaan met complimenten en ook de bevestiging nodig heeft dat iemand hem leuk vindt.

Hij heeft een vervelende relatie achter de rug (toxisch) en ik wil dat absooooluut niet zijn, zo zie ik mij ook niet als persoon om toxisch ze zijn. Ik wil hem op handen dragen, dat meen ik oprecht en me open stellen.

Ik weet alleen soms niet hoe ik dat moet doen...ook met gesprekken met de whatsapp merk ik dat ik bellen maar ook hem zien veel makkelijk communiceer, dan die vervelend whatsapp. Dat weet hij overigens...maar ook als ik iets vervelends meemaak of er is iets, ik wil hem dat liever in het echt vertellen dan via een app.

Hoe stel je je nu echt open? zijn daar tips voor...of herkend iemand dit?