Ik stel me niet genoeg open volgens mijn vriend/date

Ik ben eigenlijk altijd wel een vrij gesloten persoon geweest van mijzelf, echter zodra ik iemand goed ken dan durf ik mij echt wel bloot te stellen. Echter heb ik wel een voorkeur aan personen waaraan ik mijn blootstel, zo zal ik me niet snel blootstellen aan mijn moeder maar wel weer aan mijn tweelingzus.

Ik heb ook de laatste jaren gewoon veel meegemaakt, het sterven van mijn vader die ik letterlijk heb zien neervallen. Zelfmoord van de schoonmoeder van mijn broer, waar ik bij was toen de politie voor de deur stond en ze het nieuws kwamen brengen. Het geschreeuw van mijn schoonzus die toen door merg en been ging.

Ik merkte dat ik met name op de schoonheidsopleiding me volledig in mijn schulp kroop, omdat ik me er niet 'thuis voelde'. Specifieke dames waren gewoon ontzettend gemeen en vernederde me waar ik bij stond. Dat veranderde wel in het laatste jaar, toen ik verplicht op stage moest gaan met een van de dames die dat deed. Die kreeg toen ook een andere kijk op me, toen ze me goed leerde kennen.

Daarna ging ik met een andere opleiding verder en helaas stierf toen mijn vader plotseling in het eerste jaar. Dat is nu 12 jaar geleden, sinds die tijd ben ik eigenlijk altijd aan huis gekluisterd geweest voor mijn moeder. Ik heb van mijn 21e tot aan mijn 30e eigenlijk na mijn gevoel niet echt geleefd....Ik maakte mijn opleiding af (na een horror stage, waar ze me ook vernederde) en ging werken.

Relaties...nee daar dacht ik niet aan...ik woog 110kg zowat met een lengte van 1.54m...ik voelde me absoluut niet aantrekkelijk voor mannen. Wie wilde mij nu zo??? Dat heb ik altijd gedacht. Ik leerde iemand kennen via een datingsite en ik weet nog exact de datum dat mijn knop omging om af te vallen..13 juni 2020. Ik viel eerst 15kg af voordat ik durfde af te spreken met hem.

Hij heeft me ook ontmaagd...letterlijk op mijn 30e, ik schaamde me er ontzettend voor. Achteraf gezien vonden mannen waarmee ik sprak dat altijd wel heel bijzonder mooi, dat ik nog maagd was op die leeftijd. Met hem is het overigens helemaal niks geworden en dat vond ik ook prima.

Nu een dikke 4 jaar later en na 45kg afgevallen te zijn + borstverkleining en een buikwandcorrectie, heb ik iemand ontmoet waar ik oprecht gek op ben. Deze man is 37 jaar (ik ben 34 jaar), hij werkt in de geestelijke gezondheid zorg en heeft zelf ook wel een rugzakje. Ik vind dat absoluut niet erg, hij is lief, grappig, zorgt ook echt, geef mij rust en hij is doortastend. Wij hebben dezelfde idealen en dromen (samen naar het buitenland en een B&B starten + trouwlocatie).

Ik woon nog thuis....door de woningmarkt is het voor mij ondanks mijn goede baan iets te vinden. Huren is ook soms onmogelijk, omdat ik een hond heb en die wordt bijna overal geweerd. Ik sta niet lang genoeg ingeschreven om via die weg iets te krijgen, wat ontzettend frustrerend is. Dit betekend dat ik hem ook vrij weinig zie, hij wilt niet bij mij blijven slapen en dat snap ik. Echter wij wonen niet om de hoek van elkaar (40 min rijden enkele reis) en ik begin om 08:00 uur met werken. Ik zou dan door de weeks kei vroeg op moeten staan, hond naar huis brengen en dan gaan werken, als ik bij hem wil blijven slapen. Daarnaast werk hij gewoon kei veel, 50 a 60 uur hij doet naast zijn werk ook nog in de horeca meehelpen. Super en ik steun hem daar ook in, maar zeker het is soms wel vervelend omdat we elkaar al zo weinig zien.

Dus we zien elkaar meestal 1 a 2x per week, dat heeft ook zijn charme maar ook wel zijn frustratie. Eigenlijk zou ik hem vaker willen zien en hij mij ook, maar we werken nu toe aan onze vakantie. 10 dagen lang lekker met zijn tweeën, hier kijk ik ook echt naar uit. Afgelopen weekend zijn weg samen een nacht weg geweest en toen hadden we ook weer gesprekken.

Hier in kwam dus naar voren dat hij vind dat ik me niet genoeg open stel en waarom dat is. Ik kan alleen bedenken en dat zei ik hem ook, dat ik 'bang ben' om mijn emoties te tonen, maar ook bang ben voor de reactie. Ik wil niet overkomen als een zeikerd, iemand die altijd iets heeft ect. ect. Ik wil hem daar niet mee belasten, terwijl hij juist wilt dat ik het hem zeg.

Ik heb ook altijd een bepaalde minderwaardigheid gevoeld, nu ook wel weer. 'Waarom valt hij op mij? Ik ben toch helemaal niet zo leuk??', 'Vind hij mij naar de vakantie ook nog leuk'?, ik denk continue in een bepaalde negatieve zijn maar ook wel weer 'Nee, waarom zou hij dan op vakantie met mij gaan als hij me niet leuk zou vinden'. Ik zoek eigenlijk een bevestiging, maar andersom wilt hij dat ook. Hij gaf aan dat hij moeilijk om kan gaan met complimenten en ook de bevestiging nodig heeft dat iemand hem leuk vindt.

Hij heeft een vervelende relatie achter de rug (toxisch) en ik wil dat absooooluut niet zijn, zo zie ik mij ook niet als persoon om toxisch ze zijn. Ik wil hem op handen dragen, dat meen ik oprecht en me open stellen.

Ik weet alleen soms niet hoe ik dat moet doen...ook met gesprekken met de whatsapp merk ik dat ik bellen maar ook hem zien veel makkelijk communiceer, dan die vervelend whatsapp. Dat weet hij overigens...maar ook als ik iets vervelends meemaak of er is iets, ik wil hem dat liever in het echt vertellen dan via een app.

Hoe stel je je nu echt open? zijn daar tips voor...of herkend iemand dit?

S-Groot schreef: ↑

13-05-2025 13:12

Rooss doelt op jou. Dat jij jouw moeder naadloos in lijkt te wisslen voor een man:
Nu vertelt je moeder je wat je moet doen, straks is dat je partner. Want dat is de dynamiek die je kent dus die voelt veilig.







Prima metafoor, je vergeet alleen dat die navelstreng alleen maar intact kan zijn omdat jullie hem allebei weigeren door te knippen (er is er maar eentje voor nodig om die streng te breken) .

Waarom wil jij op je moeder wachten tot zij het wil doen, waarom wil je die afhankelijkheid? Wat heb jij nodig om onafhankelijk te worden, op eigen benen te durven gaan staan en zélf je navelstreng door te knippen?

O ik las het inderdaad verkeer, ik zie nu pas dat ze mij bedoelt. Ik wil juist die navelstreng doorknippen, echter lijk ik steeds dus terug geroepen te worden door juist mijn moeder. Continue die strijd/ruzies als ik simpel één nachtje ben weg geweest. Ik wil daar vanaf, mijn vriend merkt dat ook. Die voelt en heeft het ook gezegd te merken, dat ik soms gewoon twijfel om af te spreken met hem door mijn moeder.

Dat klopt ook en puur om mij die ellende te besparen dat er ruzies komen.

gonniegijsje schreef: ↑

13-05-2025 13:17

Dit is een interessante, waarom moet zij dit doen? Blijkbaar heb jij haar toestemming nodig? Waarom is dat?

Misschien is de benaming verkeerd, ik weet het niet. Ik voel me continue in een tweestrijd, doe er alles aan om iets te vinden voor mijzelf.
Gisteren merkte ik ook weer de spanning vanuit haar, de kapster was bij ons. Die vroeg hoe de huizenjacht ging, ik verteld en ook verteld dat ik een tip had gekregen van iemand. Ik zag haar gewoon kijken met een bepaalde desinteresse blik.

En telkens dat zinnetje 'dan had je je maar eerder moeten ontwikkelen', blijft in mijn hoofd spoken en ik krijg dan twijfels bij mijzelf....'Ben ik dan echt iemand die niks kan?".

S-Groot schreef: ↑

13-05-2025 16:32

Maar je hebt het nog steeds niet gedaan en vindt juist dat jouw moeder het voor je moet doen. Dat is wel belangrijk om in te zien. Je bent in elk geval de schaar al gaan zoeken door de stap naar de POH te zetten, dus er is een beginnetje.

Zo heb ik het nog niet gezien inderdaad en ik hoop dat ik daar adviezen in kan krijgen hoe ik dat dan kan aanpakken. Ik zeg het eerlijk, ik ben ook niet altijd fair geweest en ja ik heb het altijd wel makkelijk gevonden bij mijn moeder thuis. De reacties hier vind ik ook waardevol, maar het geef me ook wel weer een twijfel en over van alles.

Fidanzata schreef: ↑

13-05-2025 16:54

Heel eerlijk snap ik die opmerking wel over dat je als een puber reageert. Ik heb het topic doorgelezen en het komt op mij heel erg over alsof je emotioneel nog niet volwassen bent. Dat is geen waardeoordeel en zal vast versterkt worden doordat je nog thuis woont, maar ik denk wel dat het goed is om alle zeilen bij te zetten op zoek naar woonruimte. Wellicht kun je ergens tijdelijk terecht of op een kamertje, maar die afstand tussen jou en je moeder is erg nodig denk ik.

Ik heb het even opgezocht en ja het klopt er staan inderdaad dingen bij die ik niet/juist ben. Er staan zeker punten in het lijstje waar ik gewoon aan voldoe.
- Ik voel me ongemakkelijk als mensen niet aardig tegen me zijn, ik krijg dan meteen een rot gevoel. Ik heb serieus ook altijd gedacht dat niemand me mag en nog steeds hoor. Mijn vriend vroeg laats waarom ik zoveel mannelijke vrienden heb 'Ze zijn nuchterder en minder complex'.
- Ik haal zelfwaardering inderdaad uit externe goedkeuring of validatie. Mij zelf waardig voelen, heb ik nauwelijks
- Ik kan zeer explosief reageren in mijn communicatie, zeker wanneer ik naar het einde wordt gedreven.
- Ik probeer iedereen te tevreden te stellen en de vrede te bewaren (mijn zin willen, heb ik dan weer niet zo.)
- Ik onderdruk mijn gevoelens en negeer mijn grenzen inderdaad

Dat zijn inderdaad punten die eruit springen en ik zelf in mij zie en herken.

S-Groot schreef: ↑

14-05-2025 08:32

En dat is allemaal normaal in een dergelijke dynamiek waarbij de ouder heel erg op het kind leunt en het kind zich erg verantwoordelijk voelt. Dat heeft namelijk altijd meerdere kanten: dat je op vlakken te 'groot' bent en op andere vlakken te 'klein' blijft. Jezelf ontwikkelen moet je ook ruimte voor hebben, als jij vooral bezig bent (geweest) met voor je moeder zorgen dan is er geen ruimte om je ook los te maken van haar. Dus dan blijf je vastzitten en op bepaalde vlakken meer een afhankelijk kind. Dat is echt een heel logisch iets, niets om je voor te schamen of aan jezelf te gaan twijfelen.

Het is een héél erg moeilijk iets om je daaruit los te maken. Want je moet én de moed hebben om de zorg voor haar los te laten (en te dragen dat zij jou daarom afwijst) én tegelijkertijd veel meer op jezelf gaan leunen (én niet in de valkuil stappen om op een ander te gaan leunen, zoals je vriend). Het is heel waardevol en gaat je veel vrijheid opleveren uiteindelijk maar het proces kan erg zwaar zijn.

Dankje met deze uitleg en adviezen kan ik echt wel wat mee. Ik zie de punten die je beschrijft terug, het op bepaalde vlakken 'klein' blijven en ook dat ik niet echt de moed heb om het los te laten. Ik voel een bepaalde verantwoordelijkheid naar haar toe, terwijl mijn zus en broers dat veel minder hebben. Logisch want zij hebben hun eigen huis/leven/gezin, de angst bij mij is nu ook heel erg 'wat gaat ze doen als ze over 3 weken met pensioen gaat'. Hoe gaat ze die tijd invullen? Vult ze die op met mij?? Ik moet daar eigenlijk niet mee bezig mee zijn, toch doe ik dat bewust/onbewust. Is haar leventje niet dat van mij.


Gisteren ook met mijn vriend en die merkte dat de ruzie van afgelopen weekend me nog erg hoog zat, met name omdat ik het gevoel heb dat het niet uitgepraat is. Wij hebben ook besloten om tot aan onze vakantie gewoon dagen alvast in te plannen wanneer we elkaar zien, zodat ik dat op de kalender kan zetten thuis. Zo weet mijn moeder, wanneer ik weg ben. Ik moet voor mijzelf toch nog een keer het gesprek aan met mijn moeder en duidelijk afspraken gaan maken.

En zeker tegenover mijn vriend, moet ik meer mijn 'best' gaan doen in de zin van meer van mij laten weten/horen ect. niet dingen ongemerkt invullen 'dat wilt hij toch niet'. Nee vragen en niet bang zijn voor de afwijzing, wereld vergaat niet.

Stapje voor stapje komen we er wel.

1x is genoeg

1x is genoeg

Ik ben natuurlijk na de gebeurtenissen ook dingen op googlen aan het opzoeken, ervaringen ect. ect.

Nu kwam ik uit op de term Parentificatie en dan het stukje Kind moet kind blijven.

Indien kinderen aanvoelen dat ouders moeite hebben met de overgang van thuis wonen naar het verlaten van het ouderlijk huis, dragen ze zorg voor de ouders door niet volwassen te worden. Op deze manier blijven zij klein en kunnen ouders hun ouderrol blijven vervullen.

Dit dus en ik lees voornamelijk dat dit door een trauma/verlies kan komen. Als ik naar mijzelf kijk...ja klopt het verlies van mijn vader en de trauma van het meemaken. Ook het trauma dat ik mijzelf altijd zag en aanpraatte als een onwenselijk figuur, niet mooi/knap/slank figuur -> niemand vindt mij toch aardig.

Parentificatie en rouw
Indien het gezin geconfronteerd wordt met een groot verlies, wordt iedereen daarin geraakt. Vanuit de rouwperiode die volgt, kan het zijn dat de ouder hierdoor veel in beslag genomen is. Hij voelt zich verdrietig, afwezig, heeft moeite om zaken op te pakken enz. Omdat het kind het vanuit zijn liefde voor zijn ouder niet kan verdragen dat de ouder zoveel pijn heeft, is er een kans op parentificatie. Het kind draagt zorg voor de ouder. Daarmee komt het zelf niet aan rouwen toe om degene die het kind ook verloren heeft. Het rouwproces van het kind kan hierdoor gaan stollen.

Ja klopt.....ik ben na het overlijden van mijn vader in een soort van automatische piloot komen te zitten. Ik heb het nu achteraf gezien, nooit verwerkt. Ik huilde niet eens....alleen op de crematie...heb ik gehuild en dat was het. Ik moest immers voor mijn moeder/hond zorgen en de opleiding voortzetten en afronden. Schuld gevoel dat mijn moeder maar 'iets' te kort kwam. Ik heb me maar als 'kind gedragen', niet verder ontwikkeld....ja sinds mijn 30e ben ik me pas gaan ontwikkelen voor de verloren jaren.

Mijn moeder heeft dit niet bewust gedaan, maar IK. IK heb dit gedaan....dit vraag alleen nu is hoe kom ik hier uit? Want het zit me echt heel hoog.....

S-Groot schreef: ↑

15-05-2025 11:08

Jullie hebben dit beiden gedaan. Deze dynamiek kan alleen bestaan bij de gratie dat beide personen eraan meewerken. En ik weet niet hoe oud je was, maar je moeder was de volwassene en had daarin een grotere verantwoordelijkheid dan haar minderjarige kind. Maar dat gaat vooral over vroeger en het ontstaan, terug naar het nu: jij wil hieruit en gelukkig heb jij daarin ook alle macht. Want zoals ik al eerder zei: als jij die navelstreng doorknipt is ie gewoon door, daarin ben jij niet afhankelijk van je moeder. Maar: dat kan een moeilijke weg zijn.

Dus: supergoed dat je je aan het verdiepen bent in wat er speelt (hier sparren en je verder inlezen) én dat je dus al een afspraak bij de POH hebt staan. Ik denk dat je gewoon echt op de goede weg bent.
Het is wel vrijwel onmogelijk om dit proces echt goed te doorlopen terwijl je thuis woont, dus dat is wel een prio om op jezelf/kamers te gaan (lijkt mij).

Ja ik denk dat het niet van toepassing is omdat mijn vader toen ik 21 jaar was is overleden, dus géén kind meer. Al zie ik wel bepaalde aspecten terug komen, verantwoordelijkheid voelen voor het geluk van mijn moeder i.p.v. dat van mijzelf.

Ik lees gewoon nu heel veel via google en er zijn veel denken die voorbij komen dat ik denk 'hey, dat past wel in mijn plaatje'.
Ik zit er nu ook wel bovenop, heb nu meerdere kanalen waar ik me heb ingeschreven voor een huurwoning, waar onder eentje waar ik echt wel goede hoop bij heb. Tevens heb ik ook mijn gebied waar ik eventueel wil wonen uitgebreid naar verder weg, hoe ik het met de hond doe zie ik dan wel. Mijn werk zit op meerdere locaties door het hele land en overal is opvulling nodig.

Teardrop2 schreef: ↑

15-05-2025 12:12

Wat moeilijk allemaal Plasticcs. Zo zie je maar weer hoeveel impact een vroeg overlijden van een ouder kan hebben op de rest van je leven.

Ik weet niet of je je als kind hebt gedragen, ik denk misschien ook wel juist het tegenovergestelde. Dat je je misschien te veel als volwassene hebt opgesteld. Je voelde je verantwoordelijk voor je moeder, voor de praktische zaken, maar je hebt ook haar verdriet willen opvangen.

Heb je je als jong volwassenen kunnen gedragen? Ik denk het eerlijk gezegd van niet, daarvoor was de impact van het overlijden van je vader te groot en stond in die tijd alles in het teken van rouw.

Nee ik heb me niet als jong volwassenen kunnen gedragen, ik ging niet stappen, sloeg dingen af ect. puur omwille van mijn moeder dat ze niet 'alleen was'. Veel mensen hebben ons/haar ook laten vallen. Mijn peetoom en zijn vrouw zijn nooit meer geweest 'Vonden het te moeilijk te lastig', Directe collega mijn vader en zijn vrouw die voor ons een oom en tante waren zij nooit meer geweest. Precies om de zelfde reden....mijn moeder trok daar niet meer aan en besloot 'Als zij géén moeite doen, doe ik het ook niet meer'.

Heel veel dingen komen nu ook wel opborrelen bij mij, als ik terug kijk...mijn eerste menstruatie ik was eerder dan mijn zus en vroeg! ik zat in groep 7 of 8. In een keer bloed.....doodsbenauwd...niet voorbereid door niemand niet. Uiteindelijk na 2 dagen pas durven vertellen, dat ik dus bloedde...was doodnormaal.

Ik had toen ook al borsten....moest een BH....ja ik voelde me echt voor schut. Niemand die ooit tegen mij gezegd heeft dat het normaal was om dan al borsten te hebben, ongesteld te worden ect. Mijn tweelingzus was door mij voorbereid....en liep daar veel makkelijker doorheen.

Hoi even een update, ik heb afgelopen maandag mijn afspraak bij de POH ggz gehad en zij heeft me doorverwezen. Ze vind mij als casus te complex voor de normale HA ggz. Er is een wachtlijst bij Centiv, zo heet de organisatie. Ik had het zelf ergens wel verwacht en moet in de tussentijd meer aan 'mijzelf' denken, rust nemen, gezond eten, wandelen ect.

Ik heb zo n negatief zelfbeeld, waardoor ik dus dingen heel erg aantrek en me een mislukkeling voel. Zeker na confrontaties of als iemand zijn frustraties op mij uit. De woningmarkt help daar ook niet in want ik kan moeilijk omgaan met de teleurstelling dat ik niks krijg en krijg daardoor nog meer het gevoel alsof ik een mislukkeling ben en hou me dan vaak voor 'Zie je....je kan niks'. Dat negatief zelfbeeld heb ik al vanaf dat ik kind was rond een jaar of 9...toen is dat heel erg begonnen.

Afgelopen vrijdag heb ik een gesprek gehad met het werk, dat ik 'overloop' met name privé maar dat mijn werk daar niet in helpt. Ik werk met cliënten en de werkdruk is bij ons enorm...heel druk en ik merk dat mijn hoofd dat gewoon niet kan hebben. Zij gingen kijken wat ze konden doen, om in ieder geval mij meer te 'ontlasten'.

Inmiddels heb ik afgelopen maandag nog een keer een gesprek gehad met mijn moeder en hebben we het vrij goed uitgesproken. Ik heb nu daarin iets meer rust gevonden. Het is bij haar namelijk de samenloop van gebeurtenissen, waardoor zij ook op eieren loopt. Pensioen, alleen komen te zitten, der verjaardag, een vakantie die niet doorgaat in de tijd die zij wilde gaan (juni dus waar ik met mijn vriend ga), lichamelijk (ze denkt dat ze darmkanker heeft, maar wilt niet laten onderzoeken) ect. ect.

Ik heb toen gezegd dat ze der mond eens moet opentrekken naar mijn broers en zussen en niet altijd der frustratie op mij moet droppen. Ik heb haar ook nogmaals gezegd 'Ik ben niet je enigste kind, je hebt er nog drie. En er wordt altijd wel gezegd maar ja die hebben een gezin! Dus ik mag niet dat stukje gaan vormen???'.

Jawel ze gunde me ten harte dat ik dus nu iemand had gevonden, waarop ik echt gek was. Ook ben ik er ook achter gekomen dat ik onterecht 12 jaar lang met een schuld gevoel heb rond gelopen. Ik dacht altijd dat nadat mijn vader de hersenbloeding kreeg, hij nog 'bij' is geweest. Ik ben toen 's avonds als enigste niet meer naar het ziekenhuis gegaan.....mijn moeder vertelde me nu dat hij helemaal niet bij is geweest meer. 12JAAR LANG! heb ik spijt gehad!

Met mijn vriend en mij gaat het gelukkig wel heel goed, we kijken echt uit naar de vakantie. Ik ben heel blij hoe het tussen mij en hem gaat, ik merk dat ik ook steeds losser wordt naar hem toe, meer affectie tonen ect.

Even een update:

Ik ben nog steeds aan het wachten, 3-4 maanden wachttijd is natuurlijk niet niks. Echter wachten we geduldig, in de tussentijd merk ik wel dat het met up en downs gaat.

Voor nu gaat het goed, ik voel me nog steeds een beetje 'opgelaten' soms door mijn moeder. Ik merk dat ik me onnodig voor de ergste reactie voorbereid van haar, terwijl er niks is of ze gewoon gezellig doet.

Ze heeft zich wel erbij neer gelegd dat ik dus met mijn vriend volgende week op vakantie ga. Ik was sowieso wel gegaan, maar ze heeft er vrede mee. Ik en mijn vriend kijken er ook heel erg naar uit, 10 dagen samen en alleen maar samen.

Gisteren ben ik nog bij hem geweest, laatste puntjes op de I (zoals al inchecken en de mafketel dacht dat ik met maar 10kg handbagage genoeg had voor 10 dagen).....nee dus lieve schat.

Hij heb het idee zelf dat ik me meer open stel naar hem, hij merkt precies als ik wat 'afwezig ben in mijn hoofd'. Ik reageer dan namelijk niet echt, ik luister wel maar het komt dan niet helemaal door. + ik moet heel erg wennen aan dat ik affectie en liefde toon. Ik ben gek op hem maar soms komt dat er heel onhandig eruit of helemaal niet.