Peptalk aan mezelf....count your blessings...

Ik zit al een tijd met een discussie met een goede vriendin van me en wel op zo'n manier dat het alles overschaduwt. Ik zit er heel erg mee in mijn maag, terwijl ik ook het idee heb dat ik alles heb gedaan wat ik kon; mijn excuus aangeboden, geprobeerd te bellen etc.



Het is ontstaan door een uitspraak van mijn kant die nooit zo bedoeld is, maar die door haar op een andere (negatieve) wijze geïnterpreteerd is. Dat vind ik moeilijk om te accepteren, dat ik dingen over me heen krijgt die ik nooit in die woorden gezegd of bedoeld hebt. Terwijl het toch echt een vriendin is die ik respecteer en waarbij ik zoiets nooit zou zeggen, omdat het ook gewoon niet waar is. Ik heb ook niet het idee dat ik het uit mag leggen, die kans geeft ze me niet. Wel heb ik spijt van hoe het allemaal gelopen is. Dat spijtgevoel kwelt me nu al weken, maar uiteindelijk is het haar interpretatie van een uitspraak en daar kun je niet tegenaan praten. Ik ga ook aan mezelf twijfelen, terwijl ik echt veel vriendinnen heb met wie ik nooit ruzie heb. Ik ben niet iemand die wil kwetsen of gemeen is. Maar dat gevoel krijg ik nu wel.



Ik weet dat het nu niet meer bij mij ligt en dat ik niets meer kan doen tot zij besluit het te vergeven (of niet), maar toch kan ik het niet van me afzetten. Ergens voelt het gewoon oneerlijk.



Maar ik ga maar proberen om te focussen op dingen die er wel zijn: mijn eigen huis, baan, studie, fijne familie en vrienden en het feit dat ik gezond ben. Er zijn zoveel mensen die echt veel meer redenen hebben om zich druk te maken; waarom kan ik dit dan niet gewoon van me afzetten.... irritant hoor!