Psyche
alle pijlers
Perfectionisme als moeder
donderdag 23 februari 2017 om 08:35
Ik ben altijd al vrij perfectionistisch geweest, maar dan op een manier dat ik heel zwart-wit denk: óf ik doe iets perfect, ga er 100% voor, óf ik begin ergens gewoon niet aan. Zo worden dan bijvoorbeeld grote klussen voor me uit geschoven omdat ik van tevoren al weet dat ik het niet 100% perfect kan doen. Gelukkig heb ik dit op sommige gebieden wel wat kunnen verbeteren, maar op één gebied lukt dat me dus totaal niet.
Ik wil de perfecte moeder zijn. Ik wil altijd 100% aanwezig zijn voor mijn zoontje en hem nooit ergens in teleurstellen of afwijzen, al zijn vragen beantwoorden etc. Maar ondertussen heb ik ook last van een cyclische depressie: eens per maand als mijn menstruatie eraan komt schiet ik in een flinke dip en kan eigenlijk heel weinig hebben en trek me enorm terug.
Toen mijn zoontje nog kleiner was en zijn wensen dus ook kleiner (een flesje, een knuffel, een schone luier), ging dit nog best goed. Maar inmiddels kletst hij de oren van mijn hoofd af en in sommige weken vind ik dit enorm pittig. En daar voel ik me dan weer enorm schuldig over. Ik doe niet lelijk tegen hem ofzo, maar ik laat hem wel een stuk meer alleen spelen en ben iets minder aanwezig dan normaal gesproken en zeg vaker nee tegen zijn verzoeken om samen te spelen. Maar tegelijkertijd voel ik me daar dan zó enorm schuldig over en voel me echt een slechte moeder en heb het idee dat ik hem enorm beschadig. (Ook een 'symptoom' van mijn perfectionisme: als ik het niet perfect doe, dan vind ik direct dat ik het afschuwelijk doe en dat het dus ook afschuwelijke gevolgen zal hebebn)
Kortom: ik zit hier soms flink mee in te knoop. Ik wil de perfecte moeder zijn, maar tegelijkertijd zijn er gewoon dagen dat ik dit niet kan zijn op de manier waarop ik het normaal doe. Nogmaals: ik mishandel hem niet, ik snauw niet tegen hem, ik voel me soms wel boos van binnen als hij echt teveel aandacht vraagt, maar dan probeer ik mezelf terug te trekken uit die situatie, zodat het enige dat hij merkt is dat ik wat meer afwezig ben... Maar toch voel ik me schuldig
In deze week van de maand kan ik ook echt niet wachten tot hij 4 is en naar school toe gaat, zodat ik af en toe even wat ademruimte heb. En ook dat maakt dat ik me weer schuldig voel, want ik mag dat dan weer niet denken van mezelf...
Sorry, ik moet even van me afschrijven. Misschien heeft iemand nog tips / relativering voor mij.
Ik wil de perfecte moeder zijn. Ik wil altijd 100% aanwezig zijn voor mijn zoontje en hem nooit ergens in teleurstellen of afwijzen, al zijn vragen beantwoorden etc. Maar ondertussen heb ik ook last van een cyclische depressie: eens per maand als mijn menstruatie eraan komt schiet ik in een flinke dip en kan eigenlijk heel weinig hebben en trek me enorm terug.
Toen mijn zoontje nog kleiner was en zijn wensen dus ook kleiner (een flesje, een knuffel, een schone luier), ging dit nog best goed. Maar inmiddels kletst hij de oren van mijn hoofd af en in sommige weken vind ik dit enorm pittig. En daar voel ik me dan weer enorm schuldig over. Ik doe niet lelijk tegen hem ofzo, maar ik laat hem wel een stuk meer alleen spelen en ben iets minder aanwezig dan normaal gesproken en zeg vaker nee tegen zijn verzoeken om samen te spelen. Maar tegelijkertijd voel ik me daar dan zó enorm schuldig over en voel me echt een slechte moeder en heb het idee dat ik hem enorm beschadig. (Ook een 'symptoom' van mijn perfectionisme: als ik het niet perfect doe, dan vind ik direct dat ik het afschuwelijk doe en dat het dus ook afschuwelijke gevolgen zal hebebn)
Kortom: ik zit hier soms flink mee in te knoop. Ik wil de perfecte moeder zijn, maar tegelijkertijd zijn er gewoon dagen dat ik dit niet kan zijn op de manier waarop ik het normaal doe. Nogmaals: ik mishandel hem niet, ik snauw niet tegen hem, ik voel me soms wel boos van binnen als hij echt teveel aandacht vraagt, maar dan probeer ik mezelf terug te trekken uit die situatie, zodat het enige dat hij merkt is dat ik wat meer afwezig ben... Maar toch voel ik me schuldig
In deze week van de maand kan ik ook echt niet wachten tot hij 4 is en naar school toe gaat, zodat ik af en toe even wat ademruimte heb. En ook dat maakt dat ik me weer schuldig voel, want ik mag dat dan weer niet denken van mezelf...
Sorry, ik moet even van me afschrijven. Misschien heeft iemand nog tips / relativering voor mij.
donderdag 23 februari 2017 om 08:45
Volgens mij doe je het meer dan perfect genoeg voor je zoon
Het is vooral ook erg vervelend voor jou zelf, elke maand, denk ik! Is er niets aan te doen (d.m.v. medicatie/de pil of wat dan ook?).
Uit je verhaal haal ik dat je je goed bewust bent van de situatie, je gedrag en gevoelens en dat je daar op de best mogelijke en liefdevolle manier mee omgaat richting je kind, dus daar zou ik me geen zorgen over maken. Maar omdat het je in de weg zit en omdat het me elke maand erg naar lijkt, zou ik zeker eens naar de huisarts gaan voor zover je dat allemaal niet al lang hebt gedaan
Het is vooral ook erg vervelend voor jou zelf, elke maand, denk ik! Is er niets aan te doen (d.m.v. medicatie/de pil of wat dan ook?).
Uit je verhaal haal ik dat je je goed bewust bent van de situatie, je gedrag en gevoelens en dat je daar op de best mogelijke en liefdevolle manier mee omgaat richting je kind, dus daar zou ik me geen zorgen over maken. Maar omdat het je in de weg zit en omdat het me elke maand erg naar lijkt, zou ik zeker eens naar de huisarts gaan voor zover je dat allemaal niet al lang hebt gedaan
donderdag 23 februari 2017 om 08:48
Als je een perfecte moeder bent, leert jouw zoontje niet de dingen die nodig zijn in het leven.
Een kind heeft meer aan een moeder die hem frustraties leert dragen, leert omgaan met alleen zijn, leert omgaan dat dingen niet perfect zijn in de wereld, leert omgaan met teleurstelling etc etc.
Voor de ontwikkeling van een kind zijn negatievere ervaringen belangrijk en vooral wat daarna: hoe hij leert dit te reguleren.
Een kind heeft meer aan een moeder die hem frustraties leert dragen, leert omgaan met alleen zijn, leert omgaan dat dingen niet perfect zijn in de wereld, leert omgaan met teleurstelling etc etc.
Voor de ontwikkeling van een kind zijn negatievere ervaringen belangrijk en vooral wat daarna: hoe hij leert dit te reguleren.
donderdag 23 februari 2017 om 08:55
Laat hem zien dat het juist goed is om te kunnen zijn wie je bent, incl je imperfecties. Je kunt hem ook gewoon uitleggen dat je je even niet zo lekker voelt en dat je daarom graag even iets meer rust wil.
Verder denk ik te lezen dat je er vooral zelf heel veel last van hebt, ook op andere vlakken (zoals die grote klusprojecten), dus wellicht is het handig om dit aan te pakken samen met een psycholoog ofzo? En ik vroeg me idd ook af of die cyclische dip niet wat meer te bestrijden valt met hormonen of medicatie.
Maar bovenal: je leest als een hele lieve moeder. Je doet het echt wel goed.
Verder denk ik te lezen dat je er vooral zelf heel veel last van hebt, ook op andere vlakken (zoals die grote klusprojecten), dus wellicht is het handig om dit aan te pakken samen met een psycholoog ofzo? En ik vroeg me idd ook af of die cyclische dip niet wat meer te bestrijden valt met hormonen of medicatie.
Maar bovenal: je leest als een hele lieve moeder. Je doet het echt wel goed.
donderdag 23 februari 2017 om 09:01
Je zou het ook zo kunnen zien.
Niemand is perfect, dus dat je jouw zoon dat af en toe laat zien, geeft hem voorbereiding op het leven. En dat is juist perfect.
Want dat is opvoeden, volgens mij.
Klaarmaken voor het leven dat hij straks zelf moet gaan leven.
Ik herken je verhaal wel een beetje hoor. Had dit met mijn oudste ook wel. Toen zijn broertje kwam kon ik het gewoon niet meer volhouden. En hij houd nog steeds van me, hij is nog steeds gelukkig en ontwikkeld zich bovengemiddeld. Met andere woorden... het kan geen kwaad!
Je doet je (uiterste!) best... wat kan hij meer van je verwachten? Wat kan jij meer van jezelf verwachten?
Niks.
Niemand is perfect, dus dat je jouw zoon dat af en toe laat zien, geeft hem voorbereiding op het leven. En dat is juist perfect.
Want dat is opvoeden, volgens mij.
Klaarmaken voor het leven dat hij straks zelf moet gaan leven.
Ik herken je verhaal wel een beetje hoor. Had dit met mijn oudste ook wel. Toen zijn broertje kwam kon ik het gewoon niet meer volhouden. En hij houd nog steeds van me, hij is nog steeds gelukkig en ontwikkeld zich bovengemiddeld. Met andere woorden... het kan geen kwaad!
Je doet je (uiterste!) best... wat kan hij meer van je verwachten? Wat kan jij meer van jezelf verwachten?
Niks.
donderdag 23 februari 2017 om 09:03
Je mag ook echt wel uitkijken naar de tijd dat hij naar school gaat, hoor. Het is helemaal niet gek om weer wat tijd voor jezelf te willen. Sowieso: die tijd komt er toch aan, of je het nou wil of niet. Als je het vreselijk zou vinden dat hij naar school ging omdat je het liefst zou willen dat je hem 24/7 om je heen had dan was helemaal niemand daarmee geholpen.
Ik zou echt stoppen me overal schuldig om te voelen, zeker als het gaat om gevoelens en gedachten en 'een keer geen zin hebben'.
Ik zou echt stoppen me overal schuldig om te voelen, zeker als het gaat om gevoelens en gedachten en 'een keer geen zin hebben'.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 23 februari 2017 om 09:03
Ik herken me in je verhaal, ik ben ook altijd bezig met de gedachte 'doe ik het wel goed genoeg?', 'doe ik wel genoeg leuke dingen met hem? ' enz, maar met steeds het streven naar perfectie put je jezelf ook uit. Wat zegt je omgeving? En als je even reeel kijkt, denk je dan ook niet dat je eigenlijk een hele goede moeder bent? Het klinkt iig alsof je je zoontje op nummer 1 hebt staan en alles voor hem zal doen (zelfs als dat betekend dat je jezelf moet wegcijferen). Ik denk dat het dus eigenlijk wel goed zit. Ik voel me ook altijd schuldig als ik tegen mn zoontje zeg dat hij even alleen moet spelen. Maar onbewust ben je toch al de hele dag bezig met je kleine, het is ook niet meer dan normaal dat je zoontje leert om ook zichzelf te vermaken. Ik loop er nu juist tegen aan dat doordat ik altijd bezig ben geweest met mn zoontje, hij het nu soms dus lastig vind om zichzelf te vermaken. Dat is dus de andere kant. Twijfel niet te veel aan jezelf, kijk heb je echt het idee dat er iets moet veranderen, dan moet je dat doen. Kijken hoe je, wanneer je een dip hebt, je energie het beste kan verdelen, en misschien ook uitleggen aan je zoontje waarom je even wat minder aanwezig bent?
donderdag 23 februari 2017 om 09:03
Misschien ben je los van je maandelijkse depressie ook een meer introvert mens, die oplaadt door alleen te zijn. Als je dan voortdurend iemand om je heen hebt, je zoontje in dit geval, heb je te te weinig tijd om jezelf op te laden en heb je wellicht de neiging om ter compensatie nog meer je best te doen, terwijl het al meer dan goed genoeg is. Zijn er voldoende momenten in de week waarop je dingen voor jezelf kunt doen zonder kind? En je hoéft het ook niet altijd leuk te vinden en je kunt gerust bij je kind aangeven dat je nu even iets voor jezelf gaat doen.
donderdag 23 februari 2017 om 09:10
quote:Conundrum schreef op 23 februari 2017 @ 08:48:
Als je een perfecte moeder bent, leert jouw zoontje niet de dingen die nodig zijn in het leven.
Een kind heeft meer aan een moeder die hem frustraties leert dragen, leert omgaan met alleen zijn, leert omgaan dat dingen niet perfect zijn in de wereld, leert omgaan met teleurstelling etc etc.
Voor de ontwikkeling van een kind zijn negatievere ervaringen belangrijk en vooral wat daarna: hoe hij leert dit te reguleren.Mee eens. Straks gaat hij naar school, krijgt hij niet altijd de aandacht van de juf, noemt een kind hem stom of weet ik veel wat. En daar weet hij dan niet mee om te gaan, want bij mamma was alles 'perfect'.
Als je een perfecte moeder bent, leert jouw zoontje niet de dingen die nodig zijn in het leven.
Een kind heeft meer aan een moeder die hem frustraties leert dragen, leert omgaan met alleen zijn, leert omgaan dat dingen niet perfect zijn in de wereld, leert omgaan met teleurstelling etc etc.
Voor de ontwikkeling van een kind zijn negatievere ervaringen belangrijk en vooral wat daarna: hoe hij leert dit te reguleren.Mee eens. Straks gaat hij naar school, krijgt hij niet altijd de aandacht van de juf, noemt een kind hem stom of weet ik veel wat. En daar weet hij dan niet mee om te gaan, want bij mamma was alles 'perfect'.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 23 februari 2017 om 09:11
Qua medicatie gebruik ik al antidepressiva en anticonceptie. Dit haalt de scherpe randjes er vanaf. Voorheen kwam er elke maand een moment dat ik eraan dacht om zelfmoord te plegen en had ik ook constant ruzie met mijn man tijdens deze periode. Dat is nu allemaal over gelukkig, dus wat dat betreft gaat het al een stukje beter. Maar dit blijft wel elke maand spelen. Hopelijk gaat dat ook beter als hij straks naar school gaat....
Ik sta nu ook op de wachtlijst voor therapie bij een vrouwenpoli die als het goed is gespecialiseerd is in mijn soort problemen. Volgende week een telefonische intake, hopelijk gaat het balletje daarna snel rollen.
Maar ik vind het al heel fijn om even te lezen dat ik het toch niet zo slecht doe. Want ik voel me er echt enorm schuldig over en heb dan soms ook weer de neiging om het te compenseren in de overige weken. Maar dat is denk ik ook niet goed.
Ik sta nu ook op de wachtlijst voor therapie bij een vrouwenpoli die als het goed is gespecialiseerd is in mijn soort problemen. Volgende week een telefonische intake, hopelijk gaat het balletje daarna snel rollen.
Maar ik vind het al heel fijn om even te lezen dat ik het toch niet zo slecht doe. Want ik voel me er echt enorm schuldig over en heb dan soms ook weer de neiging om het te compenseren in de overige weken. Maar dat is denk ik ook niet goed.
donderdag 23 februari 2017 om 09:12
donderdag 23 februari 2017 om 09:13
quote:himalaya schreef op 23 februari 2017 @ 09:10:
[...]
Mee eens. Straks gaat hij naar school, krijgt hij niet altijd de aandacht van de juf, noemt een kind hem stom of weet ik veel wat. En daar weet hij dan niet mee om te gaan, want bij mamma was alles 'perfect'.Gelukkig gaat hij al naar de peuterspeelzaal, dus daar leert hij sowieso omgaan met andere kindjes en met aandacht delen. Maar sowieso ben ik hier ook erg op gefocust dat ik hem daarin wel op zijn beurt laat wachten af en toe, want ik ben zelf ook lange tijd enigst kind geweest, dus ik ken die valkuil inderdaad en heb daar zelf best lang last van gehad dat ik dacht dat de wereld om mij moest draaien. Dat dit niet het geval is weet hij dus ook wel degelijk.
[...]
Mee eens. Straks gaat hij naar school, krijgt hij niet altijd de aandacht van de juf, noemt een kind hem stom of weet ik veel wat. En daar weet hij dan niet mee om te gaan, want bij mamma was alles 'perfect'.Gelukkig gaat hij al naar de peuterspeelzaal, dus daar leert hij sowieso omgaan met andere kindjes en met aandacht delen. Maar sowieso ben ik hier ook erg op gefocust dat ik hem daarin wel op zijn beurt laat wachten af en toe, want ik ben zelf ook lange tijd enigst kind geweest, dus ik ken die valkuil inderdaad en heb daar zelf best lang last van gehad dat ik dacht dat de wereld om mij moest draaien. Dat dit niet het geval is weet hij dus ook wel degelijk.
donderdag 23 februari 2017 om 09:14
quote:SallySpectra schreef op 23 februari 2017 @ 08:42:
En is er aan die cyclische depressie niets te doen door middel van anticonceptie als de mirena bijvoorbeeld?
Inderdaad. Ik zou kijken of ik die maandelijkse dip kan oplossen.
Voor de rest: gaat kind niet naar opvang? Als je al weet wanneer je je slecht voelt zou ik meer opvang regelen in die week. Partner meer laten doen. Kind uit logeren sturen etc.
En is er aan die cyclische depressie niets te doen door middel van anticonceptie als de mirena bijvoorbeeld?
Inderdaad. Ik zou kijken of ik die maandelijkse dip kan oplossen.
Voor de rest: gaat kind niet naar opvang? Als je al weet wanneer je je slecht voelt zou ik meer opvang regelen in die week. Partner meer laten doen. Kind uit logeren sturen etc.
donderdag 23 februari 2017 om 09:17
Bumba heb je één kind? Hoe denk je dat het in grote gezinnen gaat? Los van het feit dat de pms echt ruk is, en voor mij erg herkenbaar, ik heb er ook last van, is het ook goed om er niet 'altijd' voor je zoon te zijn. Dat is echt niet erg. 'Altijd' maar leuke dingen doen is niet reeel sommige dagen zijn gewoon saai, zo is het leven, ook voor een kind. Hoe oud is je zoon?
Het schuldgevoel is ook niet fijn, probeer helder naar de situatie te kijken, hoe erg is het werkelijk dat je er niet zo bij bent als op andere dagen?
Schuldgevoelens, ik heb ze ook als moeder, vooral ook op het vlak van leuke dingen doen, dan zie ik andere moeders naar pretparken gaan, of weer naar de dierentuin if weet ik veel wat. Ik houd niet van pretparken, vind het echt naar om er te zijn.... verder heb ik niet de energie om iedere dag 'leuke' dingen te doen, dus kan het best zijn dat we niet eens zoveel doen nu het vakantie is, ik vraag het wel eens aan zoon, die is nu 12 kun je best wat aan vragen.., hij kijkt me dan vol verbazing aan, maar mam, ik vind het hartstikke gezellig om zo thuis te zijn.. wat wil ik hiermee zeggen, het geen leuke dingen doen kan best groter en erger zijn in jouw hoofd. Probeer het een beetje los te laten. Want ik lees ook dat je je zoon geen erge dingen aandoet in deze periode.. als dat zo zou zijn dan is het natuurlijk foute boel.
Het schuldgevoel is ook niet fijn, probeer helder naar de situatie te kijken, hoe erg is het werkelijk dat je er niet zo bij bent als op andere dagen?
Schuldgevoelens, ik heb ze ook als moeder, vooral ook op het vlak van leuke dingen doen, dan zie ik andere moeders naar pretparken gaan, of weer naar de dierentuin if weet ik veel wat. Ik houd niet van pretparken, vind het echt naar om er te zijn.... verder heb ik niet de energie om iedere dag 'leuke' dingen te doen, dus kan het best zijn dat we niet eens zoveel doen nu het vakantie is, ik vraag het wel eens aan zoon, die is nu 12 kun je best wat aan vragen.., hij kijkt me dan vol verbazing aan, maar mam, ik vind het hartstikke gezellig om zo thuis te zijn.. wat wil ik hiermee zeggen, het geen leuke dingen doen kan best groter en erger zijn in jouw hoofd. Probeer het een beetje los te laten. Want ik lees ook dat je je zoon geen erge dingen aandoet in deze periode.. als dat zo zou zijn dan is het natuurlijk foute boel.
donderdag 23 februari 2017 om 09:20
Ik herken het ten dele. De cyclische dip is zéér herkenbaar (zit er momenteel zelf in), het gevoel de perfecte en altijd aanwezige moeder te willen zijn heb ik minder. Ik heb ook geen schuldgevoel als ik een halve middag voor mijzelf kies en niet bij de kinderen ben. Sterker nog, ik word er leuker van als ik niet 24/7 op hun lip zit en ook eens wat kan doen zonder kinderen. Voel me daar ook niet schuldig over, zou zelfs vaker zoiets moeten inplannen want ik ken de momenten maar al te goed dat de muren op me afkomen, zeker met dit schijtweer.
Ik kijk ook uit naar de periode van school (duurt nog wel een maand of acht). Voor mijzelf en voor hem ook. Vind daar niks vreemds aan. Wat "perfect" is weet ik niet, dus dat streef ik ook niet na, maar dat ademruimte zeer belangrijk is dat weet ik wel dus bouw dat goed voor jezelf in.
Ik kijk ook uit naar de periode van school (duurt nog wel een maand of acht). Voor mijzelf en voor hem ook. Vind daar niks vreemds aan. Wat "perfect" is weet ik niet, dus dat streef ik ook niet na, maar dat ademruimte zeer belangrijk is dat weet ik wel dus bouw dat goed voor jezelf in.
donderdag 23 februari 2017 om 09:27
Geloof je echt door er "altijd te zijn voor je zoon, en nooit teleurstellen" je hem echt voorbereid op de grote boze buitenwereld?
Zo leer je hem ook dat altijd alles perfect moet zijn en kom je in een vicieuze cirkel.
Het leven is niet perfect, en het is absoluut niet erg dat er dingen mislukken of minder goed gaan. Daar leer je weer van en je leert zo ook beter prioriteren.
Zo leer je hem ook dat altijd alles perfect moet zijn en kom je in een vicieuze cirkel.
Het leven is niet perfect, en het is absoluut niet erg dat er dingen mislukken of minder goed gaan. Daar leer je weer van en je leert zo ook beter prioriteren.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 23 februari 2017 om 09:30
Volgens mij doe je het prima.
Probeer jezelf zoveel mogelijk te ontlasten die dagen. Kan hij dan een keer naar een oppas? Zorg dat je wat soep in de vriezer hebt ofzo. Haal ook een keer patat, superleuke verrassing voor kinderen: zomaar ineens patat.
Alleen leren spelen is juist erg goed voor de ontwikkeling van zijn hersenen. Geconcentreerd in zijn eigen fantasiespel, leert hij een hoop.
Ik ga wel eens op een willekeurig bankje in het bos zitten. Kind lekker door de blaadjes rausen en met stokken slepen. Vooral niet mee bemoeien dat die stokken 'iets' moeten worden. Een hut ofzo. Dat is onze beperkte fantasie. Kijk maar waar hij zelf mee komt.
Probeer jezelf zoveel mogelijk te ontlasten die dagen. Kan hij dan een keer naar een oppas? Zorg dat je wat soep in de vriezer hebt ofzo. Haal ook een keer patat, superleuke verrassing voor kinderen: zomaar ineens patat.
Alleen leren spelen is juist erg goed voor de ontwikkeling van zijn hersenen. Geconcentreerd in zijn eigen fantasiespel, leert hij een hoop.
Ik ga wel eens op een willekeurig bankje in het bos zitten. Kind lekker door de blaadjes rausen en met stokken slepen. Vooral niet mee bemoeien dat die stokken 'iets' moeten worden. Een hut ofzo. Dat is onze beperkte fantasie. Kijk maar waar hij zelf mee komt.
donderdag 23 februari 2017 om 09:47
....als het alleen om pms gaat, er wordt geadviseert hormonen, ik kan daar bv totaal niet tegen, helaas pindakaas.... of te wel dan moet je ermee leren omgaan. Het topic gaat ook om het schuldgevoel, hormonen lossen schuldgevoel niet op.. wetenschap dat iedereen ergens wel iets niet perfect doet misschien wel, want zo is het TO de perfecte moeder bestaat niet.
donderdag 23 februari 2017 om 10:13
Perfecte moeders (en andere perfecte mensen) bestaan niet.
Dus eigenlijk verwacht je iets van jezelf wat helemaal niet kan....
Je bent gewoon een mens, met sterke kanten en met imperfecties, net als iedereen.
Het is trouwens juist belangrijk dat je zoontje leert omgaan met situaties uit het echte leven.
Daar is een "imperfecte" moeder dus juist prima voor!
Dus eigenlijk verwacht je iets van jezelf wat helemaal niet kan....
Je bent gewoon een mens, met sterke kanten en met imperfecties, net als iedereen.
Het is trouwens juist belangrijk dat je zoontje leert omgaan met situaties uit het echte leven.
Daar is een "imperfecte" moeder dus juist prima voor!
donderdag 23 februari 2017 om 10:15
Jouw definitie van perfect is helemaal niet perfect, dus laat dat los. Als je altijd maar toegeeft aan wat hij wil, bereik je alleen maar dat het een verwend rotjochie wordt. Hij zal toch moeten leren dat jij er niet altijd bent en dat hij ook zichzelf moet kunnen vermaken. Waarom zou het goed zijn om de hele tijd maar met hem te spelen of hem bezig te houden. En doe je dat ook met andere dingen, altijd doen wat hij wil?
donderdag 23 februari 2017 om 10:18
quote:Bumba1985 schreef op 23 februari 2017 @ 09:11:
Qua medicatie gebruik ik al antidepressiva en anticonceptie. Dit haalt de scherpe randjes er vanaf. Voorheen kwam er elke maand een moment dat ik eraan dacht om zelfmoord te plegen en had ik ook constant ruzie met mijn man tijdens deze periode. Dat is nu allemaal over gelukkig, dus wat dat betreft gaat het al een stukje beter. Maar dit blijft wel elke maand spelen. Hopelijk gaat dat ook beter als hij straks naar school gaat....
Ik sta nu ook op de wachtlijst voor therapie bij een vrouwenpoli die als het goed is gespecialiseerd is in mijn soort problemen. Volgende week een telefonische intake, hopelijk gaat het balletje daarna snel rollen.
Maar ik vind het al heel fijn om even te lezen dat ik het toch niet zo slecht doe. Want ik voel me er echt enorm schuldig over en heb dan soms ook weer de neiging om het te compenseren in de overige weken. Maar dat is denk ik ook niet goed.Je moet eens terug lezen hoe vaak je het woord enorm gebruikt. Ik denk dat je dan met mij tot de conclusie komt dat je alles heel erg groot maakt. Het probleem zit (wat mij betreft) meer daar in dan in het 'perfectionisme'. Dit laatste heeft ook een soort positieve bijklank; alsof er bepaalde dingen zijn waarbij het je wel lukt om perfect te zijn als excuus om andere dingen niet te doen.
(Makkelijk praten voor mij, maar) Probeer dat eens meer los te laten. Hoe groter je de dingen maakt, hoe zwaarder ze voor jou wegen, hoe groter de drempel wordt om dingen te doen, hoe meer druk je op jezelf legt, hoe minder energie je hebt voor de daadwerkelijke uitvoering, hoe meer druk je ook op anderen legt (ook op hem). Volgens mij heeft hij veel meer aan een moeder die heel veel kleine dingen redelijk goed doet, dan een moeder die 100% focus heeft op hele specifieke dingen/tijden (en dus daarbuiten niet). Er voor hem zijn is de basis, hoe je dat vervolgens invult komen jullie daarna wel uit denk ik.
Qua medicatie gebruik ik al antidepressiva en anticonceptie. Dit haalt de scherpe randjes er vanaf. Voorheen kwam er elke maand een moment dat ik eraan dacht om zelfmoord te plegen en had ik ook constant ruzie met mijn man tijdens deze periode. Dat is nu allemaal over gelukkig, dus wat dat betreft gaat het al een stukje beter. Maar dit blijft wel elke maand spelen. Hopelijk gaat dat ook beter als hij straks naar school gaat....
Ik sta nu ook op de wachtlijst voor therapie bij een vrouwenpoli die als het goed is gespecialiseerd is in mijn soort problemen. Volgende week een telefonische intake, hopelijk gaat het balletje daarna snel rollen.
Maar ik vind het al heel fijn om even te lezen dat ik het toch niet zo slecht doe. Want ik voel me er echt enorm schuldig over en heb dan soms ook weer de neiging om het te compenseren in de overige weken. Maar dat is denk ik ook niet goed.Je moet eens terug lezen hoe vaak je het woord enorm gebruikt. Ik denk dat je dan met mij tot de conclusie komt dat je alles heel erg groot maakt. Het probleem zit (wat mij betreft) meer daar in dan in het 'perfectionisme'. Dit laatste heeft ook een soort positieve bijklank; alsof er bepaalde dingen zijn waarbij het je wel lukt om perfect te zijn als excuus om andere dingen niet te doen.
(Makkelijk praten voor mij, maar) Probeer dat eens meer los te laten. Hoe groter je de dingen maakt, hoe zwaarder ze voor jou wegen, hoe groter de drempel wordt om dingen te doen, hoe meer druk je op jezelf legt, hoe minder energie je hebt voor de daadwerkelijke uitvoering, hoe meer druk je ook op anderen legt (ook op hem). Volgens mij heeft hij veel meer aan een moeder die heel veel kleine dingen redelijk goed doet, dan een moeder die 100% focus heeft op hele specifieke dingen/tijden (en dus daarbuiten niet). Er voor hem zijn is de basis, hoe je dat vervolgens invult komen jullie daarna wel uit denk ik.
