Psyche
alle pijlers
Perfectionisme als moeder
donderdag 23 februari 2017 om 08:35
Ik ben altijd al vrij perfectionistisch geweest, maar dan op een manier dat ik heel zwart-wit denk: óf ik doe iets perfect, ga er 100% voor, óf ik begin ergens gewoon niet aan. Zo worden dan bijvoorbeeld grote klussen voor me uit geschoven omdat ik van tevoren al weet dat ik het niet 100% perfect kan doen. Gelukkig heb ik dit op sommige gebieden wel wat kunnen verbeteren, maar op één gebied lukt dat me dus totaal niet.
Ik wil de perfecte moeder zijn. Ik wil altijd 100% aanwezig zijn voor mijn zoontje en hem nooit ergens in teleurstellen of afwijzen, al zijn vragen beantwoorden etc. Maar ondertussen heb ik ook last van een cyclische depressie: eens per maand als mijn menstruatie eraan komt schiet ik in een flinke dip en kan eigenlijk heel weinig hebben en trek me enorm terug.
Toen mijn zoontje nog kleiner was en zijn wensen dus ook kleiner (een flesje, een knuffel, een schone luier), ging dit nog best goed. Maar inmiddels kletst hij de oren van mijn hoofd af en in sommige weken vind ik dit enorm pittig. En daar voel ik me dan weer enorm schuldig over. Ik doe niet lelijk tegen hem ofzo, maar ik laat hem wel een stuk meer alleen spelen en ben iets minder aanwezig dan normaal gesproken en zeg vaker nee tegen zijn verzoeken om samen te spelen. Maar tegelijkertijd voel ik me daar dan zó enorm schuldig over en voel me echt een slechte moeder en heb het idee dat ik hem enorm beschadig. (Ook een 'symptoom' van mijn perfectionisme: als ik het niet perfect doe, dan vind ik direct dat ik het afschuwelijk doe en dat het dus ook afschuwelijke gevolgen zal hebebn)
Kortom: ik zit hier soms flink mee in te knoop. Ik wil de perfecte moeder zijn, maar tegelijkertijd zijn er gewoon dagen dat ik dit niet kan zijn op de manier waarop ik het normaal doe. Nogmaals: ik mishandel hem niet, ik snauw niet tegen hem, ik voel me soms wel boos van binnen als hij echt teveel aandacht vraagt, maar dan probeer ik mezelf terug te trekken uit die situatie, zodat het enige dat hij merkt is dat ik wat meer afwezig ben... Maar toch voel ik me schuldig
In deze week van de maand kan ik ook echt niet wachten tot hij 4 is en naar school toe gaat, zodat ik af en toe even wat ademruimte heb. En ook dat maakt dat ik me weer schuldig voel, want ik mag dat dan weer niet denken van mezelf...
Sorry, ik moet even van me afschrijven. Misschien heeft iemand nog tips / relativering voor mij.
Ik wil de perfecte moeder zijn. Ik wil altijd 100% aanwezig zijn voor mijn zoontje en hem nooit ergens in teleurstellen of afwijzen, al zijn vragen beantwoorden etc. Maar ondertussen heb ik ook last van een cyclische depressie: eens per maand als mijn menstruatie eraan komt schiet ik in een flinke dip en kan eigenlijk heel weinig hebben en trek me enorm terug.
Toen mijn zoontje nog kleiner was en zijn wensen dus ook kleiner (een flesje, een knuffel, een schone luier), ging dit nog best goed. Maar inmiddels kletst hij de oren van mijn hoofd af en in sommige weken vind ik dit enorm pittig. En daar voel ik me dan weer enorm schuldig over. Ik doe niet lelijk tegen hem ofzo, maar ik laat hem wel een stuk meer alleen spelen en ben iets minder aanwezig dan normaal gesproken en zeg vaker nee tegen zijn verzoeken om samen te spelen. Maar tegelijkertijd voel ik me daar dan zó enorm schuldig over en voel me echt een slechte moeder en heb het idee dat ik hem enorm beschadig. (Ook een 'symptoom' van mijn perfectionisme: als ik het niet perfect doe, dan vind ik direct dat ik het afschuwelijk doe en dat het dus ook afschuwelijke gevolgen zal hebebn)
Kortom: ik zit hier soms flink mee in te knoop. Ik wil de perfecte moeder zijn, maar tegelijkertijd zijn er gewoon dagen dat ik dit niet kan zijn op de manier waarop ik het normaal doe. Nogmaals: ik mishandel hem niet, ik snauw niet tegen hem, ik voel me soms wel boos van binnen als hij echt teveel aandacht vraagt, maar dan probeer ik mezelf terug te trekken uit die situatie, zodat het enige dat hij merkt is dat ik wat meer afwezig ben... Maar toch voel ik me schuldig
In deze week van de maand kan ik ook echt niet wachten tot hij 4 is en naar school toe gaat, zodat ik af en toe even wat ademruimte heb. En ook dat maakt dat ik me weer schuldig voel, want ik mag dat dan weer niet denken van mezelf...
Sorry, ik moet even van me afschrijven. Misschien heeft iemand nog tips / relativering voor mij.
donderdag 23 februari 2017 om 10:22
Lieve Bumba......aller belangrijkste tip.......stop met je schuldig voelen!
Jouw gevoelens van frustratie en soms boosheid of ergernis mogen er zijn. Pas wanneer je dat accepteert zul jij de energie die nu verloren gaat omwille van die gevoelens kunnen inzetten voor andere dingen.
Iedere moeder, iedere vader ervaart zo nu en dan ongenoegen, op welke manier dan ook. En dat dat zo is is niets om je schuldig over te voelen. Het is menselijk!
Jouw gevoelens van frustratie en soms boosheid of ergernis mogen er zijn. Pas wanneer je dat accepteert zul jij de energie die nu verloren gaat omwille van die gevoelens kunnen inzetten voor andere dingen.
Iedere moeder, iedere vader ervaart zo nu en dan ongenoegen, op welke manier dan ook. En dat dat zo is is niets om je schuldig over te voelen. Het is menselijk!
donderdag 23 februari 2017 om 14:51
quote:shifty schreef op 23 februari 2017 @ 10:18:
[...]
Je moet eens terug lezen hoe vaak je het woord enorm gebruikt. Ik denk dat je dan met mij tot de conclusie komt dat je alles heel erg groot maakt. Het probleem zit (wat mij betreft) meer daar in dan in het 'perfectionisme'. Dit laatste heeft ook een soort positieve bijklank; alsof er bepaalde dingen zijn waarbij het je wel lukt om perfect te zijn als excuus om andere dingen niet te doen.
(Makkelijk praten voor mij, maar) Probeer dat eens meer los te laten. Hoe groter je de dingen maakt, hoe zwaarder ze voor jou wegen, hoe groter de drempel wordt om dingen te doen, hoe meer druk je op jezelf legt, hoe minder energie je hebt voor de daadwerkelijke uitvoering, hoe meer druk je ook op anderen legt (ook op hem). Volgens mij heeft hij veel meer aan een moeder die heel veel kleine dingen redelijk goed doet, dan een moeder die 100% focus heeft op hele specifieke dingen/tijden (en dus daarbuiten niet). Er voor hem zijn is de basis, hoe je dat vervolgens invult komen jullie daarna wel uit denk ik.
Hmm, ik zeg inderdaad vaak enorm. Of dat komt doordat ik alles groot maak weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat het eerder een stopwoordje is dat ik vaak gebruik.
Maar ik ga wel proberen om minder druk op mezelf te leggen, thanks.
(Overigens iedereen bedankt voor de reacties, ik besef me wel dat ik hieraan moet werken. Al probeer ik mijn zoontje ook regelmatig te laten merken dat hij niet het middelpunt van het universum is, voor mezelf vind ik namelijk ergens dan toch weer wel dat hij dat wél zou moeten zijn. En dat ik in sommige weken er zo gewoon niet tegenaan kijk, en mezelf zelfs soms aan hem erger, dat vind ik enorm (daar is ie weer!) vervelend.
[...]
Je moet eens terug lezen hoe vaak je het woord enorm gebruikt. Ik denk dat je dan met mij tot de conclusie komt dat je alles heel erg groot maakt. Het probleem zit (wat mij betreft) meer daar in dan in het 'perfectionisme'. Dit laatste heeft ook een soort positieve bijklank; alsof er bepaalde dingen zijn waarbij het je wel lukt om perfect te zijn als excuus om andere dingen niet te doen.
(Makkelijk praten voor mij, maar) Probeer dat eens meer los te laten. Hoe groter je de dingen maakt, hoe zwaarder ze voor jou wegen, hoe groter de drempel wordt om dingen te doen, hoe meer druk je op jezelf legt, hoe minder energie je hebt voor de daadwerkelijke uitvoering, hoe meer druk je ook op anderen legt (ook op hem). Volgens mij heeft hij veel meer aan een moeder die heel veel kleine dingen redelijk goed doet, dan een moeder die 100% focus heeft op hele specifieke dingen/tijden (en dus daarbuiten niet). Er voor hem zijn is de basis, hoe je dat vervolgens invult komen jullie daarna wel uit denk ik.
Hmm, ik zeg inderdaad vaak enorm. Of dat komt doordat ik alles groot maak weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat het eerder een stopwoordje is dat ik vaak gebruik.
Maar ik ga wel proberen om minder druk op mezelf te leggen, thanks.
(Overigens iedereen bedankt voor de reacties, ik besef me wel dat ik hieraan moet werken. Al probeer ik mijn zoontje ook regelmatig te laten merken dat hij niet het middelpunt van het universum is, voor mezelf vind ik namelijk ergens dan toch weer wel dat hij dat wél zou moeten zijn. En dat ik in sommige weken er zo gewoon niet tegenaan kijk, en mezelf zelfs soms aan hem erger, dat vind ik enorm (daar is ie weer!) vervelend.
vrijdag 24 februari 2017 om 20:19
Met het oog op de vakantie die basisschool nu heeft zeggen mensen in mijn omgeving........lekker, kind heeft vakantie, fijn voor je en geniet er lekker van.
Ik denk dan...... jee, genieten? Kind elke dag thuis te hebben voelt niet als genieten. Dat voelt als een beproeving.
Heeft te maken met mijn huidige toestand. En ja, voel me daar dus ook slecht over. En spreek dat niet uit. Durf dat niet uit angst voor wat anderen dan denken.
Maar zo zie je.....iedere ouder loopt zo nu en dan, of vaker, tegen grenzen aan.
Ik denk dan...... jee, genieten? Kind elke dag thuis te hebben voelt niet als genieten. Dat voelt als een beproeving.
Heeft te maken met mijn huidige toestand. En ja, voel me daar dus ook slecht over. En spreek dat niet uit. Durf dat niet uit angst voor wat anderen dan denken.
Maar zo zie je.....iedere ouder loopt zo nu en dan, of vaker, tegen grenzen aan.
vrijdag 24 februari 2017 om 21:28
quote:Bumba1985 schreef op 23 februari 2017 @ 14:51:
[...]
Hmm, ik zeg inderdaad vaak enorm. Of dat komt doordat ik alles groot maak weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat het eerder een stopwoordje is dat ik vaak gebruik.
Maar ik ga wel proberen om minder druk op mezelf te leggen, thanks.
(Overigens iedereen bedankt voor de reacties, ik besef me wel dat ik hieraan moet werken. Al probeer ik mijn zoontje ook regelmatig te laten merken dat hij niet het middelpunt van het universum is, voor mezelf vind ik namelijk ergens dan toch weer wel dat hij dat wél zou moeten zijn. En dat ik in sommige weken er zo gewoon niet tegenaan kijk, en mezelf zelfs soms aan hem erger, dat vind ik enorm (daar is ie weer!) vervelend.
Goed dat je het gaat proberen. Wel heb ik het idee dat je sommige dingen die je zegt best nog best eens in een ander licht zou kunnen bekijken. Ik bemoei me er nog even tegenaan als je het goed vindt (negeer gewoon waar je niks aan hebt )
Grappig dat je van het feit dat je veel dingen heel erg groot maakt, maar dan juist van dat aspect iets kleins/onbenulligs maakt (stopwoordje). Het is maar een oppervlakkige waarneming van mijn kant, maar in alles wat ik je zie zeggen, zie ik dat je dingen echt heel erg groot maakt en het daar 'zwaar aan tillen' heel vermoeiend is je dus ook niet vol kan houden. Daarom begin je niet aan sommige dingen en daarom 'val je terug' in de dingen die je probeert vol te houden denk ik.
Het feit dat je minder druk bij jezelf wil gaan leggen is eigenlijk een uitdaging/activiteit waardoor je nog meer druk op jezelf legt. Probeer niet jezelf te corrigeren; probeer andere dingen niet zo belangrijk te laten zijn. Of verdeel dingen in kleine overzichtelijke stapjes en begin er aan zonder nou alle stapjes vooraf in beeld te hebben.
Ook je zoon proberen te laten weten dat hij niet het middelpunt van de belangstelling is, is naar mijn idee juist niet de manier. Het zit in jou dat jij het zo spannend maakt. Dat moet je niet willen oplossen door hem te veranderen. Dat moet je oplossen door zelf beter te relatieveren. Hij mag best het middelpunt van het universum zijn als jij er maar verder nuchter mee om gaat. Ook hier geldt (denk ik) dat je enorm aan de slag gaat met correct opvoeden, vervolgens daarbij enorm in conflict komt met jezelf omdat je het enorm goed wil doen maar ook niet altijd de energie hebt om die enorme taak goed uit te voeren en bovendien enorm met jezelf in gevecht bent om te bepalen wat nou eigenlijk het beste is.
Zo ik heb er even een paar gedachten voor je ingegooid. Ik weet niet hoe het over komt maar ik bedoel het als iets om over na te denken, niet als kritiek.
[...]
Hmm, ik zeg inderdaad vaak enorm. Of dat komt doordat ik alles groot maak weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat het eerder een stopwoordje is dat ik vaak gebruik.
Maar ik ga wel proberen om minder druk op mezelf te leggen, thanks.
(Overigens iedereen bedankt voor de reacties, ik besef me wel dat ik hieraan moet werken. Al probeer ik mijn zoontje ook regelmatig te laten merken dat hij niet het middelpunt van het universum is, voor mezelf vind ik namelijk ergens dan toch weer wel dat hij dat wél zou moeten zijn. En dat ik in sommige weken er zo gewoon niet tegenaan kijk, en mezelf zelfs soms aan hem erger, dat vind ik enorm (daar is ie weer!) vervelend.
Goed dat je het gaat proberen. Wel heb ik het idee dat je sommige dingen die je zegt best nog best eens in een ander licht zou kunnen bekijken. Ik bemoei me er nog even tegenaan als je het goed vindt (negeer gewoon waar je niks aan hebt )
Grappig dat je van het feit dat je veel dingen heel erg groot maakt, maar dan juist van dat aspect iets kleins/onbenulligs maakt (stopwoordje). Het is maar een oppervlakkige waarneming van mijn kant, maar in alles wat ik je zie zeggen, zie ik dat je dingen echt heel erg groot maakt en het daar 'zwaar aan tillen' heel vermoeiend is je dus ook niet vol kan houden. Daarom begin je niet aan sommige dingen en daarom 'val je terug' in de dingen die je probeert vol te houden denk ik.
Het feit dat je minder druk bij jezelf wil gaan leggen is eigenlijk een uitdaging/activiteit waardoor je nog meer druk op jezelf legt. Probeer niet jezelf te corrigeren; probeer andere dingen niet zo belangrijk te laten zijn. Of verdeel dingen in kleine overzichtelijke stapjes en begin er aan zonder nou alle stapjes vooraf in beeld te hebben.
Ook je zoon proberen te laten weten dat hij niet het middelpunt van de belangstelling is, is naar mijn idee juist niet de manier. Het zit in jou dat jij het zo spannend maakt. Dat moet je niet willen oplossen door hem te veranderen. Dat moet je oplossen door zelf beter te relatieveren. Hij mag best het middelpunt van het universum zijn als jij er maar verder nuchter mee om gaat. Ook hier geldt (denk ik) dat je enorm aan de slag gaat met correct opvoeden, vervolgens daarbij enorm in conflict komt met jezelf omdat je het enorm goed wil doen maar ook niet altijd de energie hebt om die enorme taak goed uit te voeren en bovendien enorm met jezelf in gevecht bent om te bepalen wat nou eigenlijk het beste is.
Zo ik heb er even een paar gedachten voor je ingegooid. Ik weet niet hoe het over komt maar ik bedoel het als iets om over na te denken, niet als kritiek.
