Psyche
alle pijlers
Persisterende depressie
donderdag 3 mei 2018 om 19:56
Onlangs kreeg ik deze diagnose.
Het verklaart waarom ik mij sinds mijn vroege jeugd nooit echt happy heb gevoeld . Ook ben ik sinds vroege pubertijd heel moe geweest (in vergelijking met leeftijdgenoten) .
Heb het nooit geweten dat het deze naam had, maar heb er wel altijd flinke last van gehad , tot op de dag van vandaag .
Dit jaar kreeg ik deze diagnose en ben ik gestart met therapie.
Het is een redelijk milde vorm , echter het is hardnekkig en duurt dus jarenlang . Op de lange duur is het niet meer mild te noemen : het is heel vermoeiend en het schijnt moeilijk te genezen te zijn. Anti depressiva schijnen (op de lange termijn) vaak geen verbetering te geven.
Vandaar dat ik alternatieve middelen heb gezocht en gevonden, dit kan je lezen in het topic Ashgawandha/ Rhodiola in de gezondsheidspijler.
Daarnaast volg ik intensieve combinatie therapie.
Aangezien er niet zo heel veel mensen last hebben van deze vorm van langdurige depressie (1 tot1,3 % ) ben ik benieuwd of hier mensen zijn met deze depressie, ook wel dysthymie genoemd.
Ervaringen , gedachten en adviezen uitwisselen: graag !
Het verklaart waarom ik mij sinds mijn vroege jeugd nooit echt happy heb gevoeld . Ook ben ik sinds vroege pubertijd heel moe geweest (in vergelijking met leeftijdgenoten) .
Heb het nooit geweten dat het deze naam had, maar heb er wel altijd flinke last van gehad , tot op de dag van vandaag .
Dit jaar kreeg ik deze diagnose en ben ik gestart met therapie.
Het is een redelijk milde vorm , echter het is hardnekkig en duurt dus jarenlang . Op de lange duur is het niet meer mild te noemen : het is heel vermoeiend en het schijnt moeilijk te genezen te zijn. Anti depressiva schijnen (op de lange termijn) vaak geen verbetering te geven.
Vandaar dat ik alternatieve middelen heb gezocht en gevonden, dit kan je lezen in het topic Ashgawandha/ Rhodiola in de gezondsheidspijler.
Daarnaast volg ik intensieve combinatie therapie.
Aangezien er niet zo heel veel mensen last hebben van deze vorm van langdurige depressie (1 tot1,3 % ) ben ik benieuwd of hier mensen zijn met deze depressie, ook wel dysthymie genoemd.
Ervaringen , gedachten en adviezen uitwisselen: graag !
donderdag 3 mei 2018 om 20:07
Hier ook dysthymie. AD hadden bij mij geen enkel effect, en therapie ook maar mondjesmaat. Niemand kan maken dat ik minder ‘denk’, zeg maar.
Gek genoeg voelde ik me tijdens mijn zwangerschap en het ontzwangeren geweldig.
Ik vind het allervervelendst dat er winterdepressies en dergelijke gewoon bovenop komen :/
Gek genoeg voelde ik me tijdens mijn zwangerschap en het ontzwangeren geweldig.
Ik vind het allervervelendst dat er winterdepressies en dergelijke gewoon bovenop komen :/
donderdag 3 mei 2018 om 20:20
shala91 schreef: ↑03-05-2018 20:07Hier ook dysthymie. AD hadden bij mij geen enkel effect, en therapie ook maar mondjesmaat. Niemand kan maken dat ik minder ‘denk’, zeg maar.
Gek genoeg voelde ik me tijdens mijn zwangerschap en het ontzwangeren geweldig.
Ik vind het allervervelendst dat er winterdepressies en dergelijke gewoon bovenop komen :/
Dankje voor je reactie.
Ja,winter (en zomer) depressie , er bovenop, is zwaar.
Ook lage stress belastbaarheid, emmer is gauw te vol .
Ik ben nog maar net met therapie begonnen, heb er wel goede hoop in: Terug gaan naar de oorzaken van depressie (levensgebeurtenissen) + Emdr traumaverwerking doet veel goeds, heb ik gemerkt.
Wel pittig , herbeleving.
Is het bij jou aanleg (in de familie) of is het gekomen door levensgebeurtenissen ?
donderdag 3 mei 2018 om 20:38
Allebei.
Ik kom niet uit een ‘glas halfvol’ familie, maar sinds ik me kan herinneren heb ik altijd pijn en luxerende gewrichten.
En volgens mijn moeder was ik bij geboorte al boos op de wereld
De opvolgende depressies komen wel allemaal door levensgebeurtenissen, maar die ene eindeloos lange, daar kom ik niet goed achter.
Het is al zo lang bij mij dat ik me weleens afvraag wie ik dan ben zònder depressie, of ik dan mezelf nog wel ben.
Goed dat je begonnen bent met therapie! Ik heb heel lang therapie gehad (bijna 12 jaar, ben nu 27) en ondanks dat het mij niet heeft ‘genezen’, heeft het me wel een hoop handvatten gegeven.
Ik kom niet uit een ‘glas halfvol’ familie, maar sinds ik me kan herinneren heb ik altijd pijn en luxerende gewrichten.
En volgens mijn moeder was ik bij geboorte al boos op de wereld
De opvolgende depressies komen wel allemaal door levensgebeurtenissen, maar die ene eindeloos lange, daar kom ik niet goed achter.
Het is al zo lang bij mij dat ik me weleens afvraag wie ik dan ben zònder depressie, of ik dan mezelf nog wel ben.
Goed dat je begonnen bent met therapie! Ik heb heel lang therapie gehad (bijna 12 jaar, ben nu 27) en ondanks dat het mij niet heeft ‘genezen’, heeft het me wel een hoop handvatten gegeven.
donderdag 3 mei 2018 om 20:59
[quote=shala91 post_id=28461726 time=1525370839 user_id=173653]
Hier ook dysthymie. AD hadden bij mij geen enkel effect, en therapie ook maar mondjesmaat. Niemand kan maken dat ik minder ‘denk’, zeg maar.
Gek genoeg voelde ik me tijdens mijn zwangerschap en het ontzwangeren geweldig.
Heb je weleens geprobeerd of pilgebruik soortgelijk effect op je heeft?
Hier ook dysthymie. AD hadden bij mij geen enkel effect, en therapie ook maar mondjesmaat. Niemand kan maken dat ik minder ‘denk’, zeg maar.
Gek genoeg voelde ik me tijdens mijn zwangerschap en het ontzwangeren geweldig.
Heb je weleens geprobeerd of pilgebruik soortgelijk effect op je heeft?
donderdag 3 mei 2018 om 21:18
Waarschijnlijk door oxytocine hormonen in je lichaam ; het bondings/knuffelhormoon in zwangerschap en borstvoeding .
Deze hormonen geven een geluksgevoel, de natuur heeft dit 'bedoeld' om een hechte binding met je kindje te maken .
Ook wanneer je verliefd bent, knuffelt of sex hebt komt dit vrij. Het wordt ook wel liefdeshormoon genoemd .
Liefde kan genezen
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Oxytocine
anoniem_349789 wijzigde dit bericht op 03-05-2018 21:23
4.82% gewijzigd
donderdag 3 mei 2018 om 21:21
Ja, goed advies, dankjewel.SpringDing schreef: ↑03-05-2018 21:14Bijt je niet te vast in die prognoses. Je bent nog nooit eerder behandeld, niet heel gek dat het dus niet wegging.
Er is zoveel mogelijk, zowel medicamenteus als qua therapie.
Ik geloof in de plasticiteit van het brein: verandering is mogelijk . Deze gedachte vind ik hoopvol.
donderdag 3 mei 2018 om 21:45
Ja, dat zou goed kunnen.Julia10 schreef: ↑03-05-2018 21:18Waarschijnlijk door oxytocine hormonen in je lichaam ; het bondings/knuffelhormoon in zwangerschap en borstvoeding .
Deze hormonen geven een geluksgevoel, de natuur heeft dit 'bedoeld' om een hechte binding met je kindje te maken .
Ook wanneer je verliefd bent, knuffelt of sex hebt komt dit vrij. Het wordt ook wel liefdeshormoon genoemd .
Liefde kan genezen
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Oxytocine
MAAR, ik heb die diagnose nu een jaar of 6, al met al vind ik dat er vrij goed mee te leven is. Voor mij dan. Het hoort bij me.
donderdag 3 mei 2018 om 21:46
Shala91 wat jij schrijft heb ik ook gehad in mijn zwangerschappen. Ik heb me toen zo goed gevoeld.
De psychiater heeft toen voor gesteld om me eventueel kunstmatig in de overgang te brengen, maar dit heeft ook vele nadelen.
De pil maakte het alleen maar erger.
Zelf gebruik ik ad maar dit helpt niet echt. Wel heb ik het nodig om het niet uit te hand te laten lopen(psychotisch) dit ligt altijd bij mij op het randje.
De psychiater gaf ook aan het is geen geluks pil. Ik zei was die er maar.
Vroeger ad wel meerdere keren afgebouwd maar dit is nu geen optie meer.
Zelf heb ik wat verschillende therapieën gehad. Schema therapie , CGT.
Het helpt iets, ik kom wat sneller uit een diep dal maar doorgaand altijd somber en de dingen die er bij horen.
De psychiater heeft toen voor gesteld om me eventueel kunstmatig in de overgang te brengen, maar dit heeft ook vele nadelen.
De pil maakte het alleen maar erger.
Zelf gebruik ik ad maar dit helpt niet echt. Wel heb ik het nodig om het niet uit te hand te laten lopen(psychotisch) dit ligt altijd bij mij op het randje.
De psychiater gaf ook aan het is geen geluks pil. Ik zei was die er maar.
Vroeger ad wel meerdere keren afgebouwd maar dit is nu geen optie meer.
Zelf heb ik wat verschillende therapieën gehad. Schema therapie , CGT.
Het helpt iets, ik kom wat sneller uit een diep dal maar doorgaand altijd somber en de dingen die er bij horen.
vrijdag 4 mei 2018 om 16:05
Hallo Julia,
Ik heb officieel de diagnose dysthyme stoornis (en ADHD). Daar had ik afgelopen jaar nog een depressie overheen waar bijna niet tegen te vechten was omdat ik het zo zinloos vind. Het maakt namelijk niet heel veel uit wat ik doe of laat, ben eigenlijk altijd aan het wegzakken in een depressieve stemming of eruit aan het klimmen. Echt compleet depressief word ik niet heel vaak, maar me onbezorgd of prettig voelen is een utopie.
Mijn eerste vastgelegde depressieve uitingen zijn van begin puberteit, maar veel signalen die ik nu voel bij wegzakken herken ik al van daarvoor. En inderdaad, volgens mijn ouders werd ik al boos geboren.
Mijn zwangerschappen waren qua stemming ook vrij probleemloos, best een verademing. Nu is hormonen gebruiken voor mij geen optie (ander verhaal) maar anders had ik daar best eens wat mee willen experimenteren.
Ik lijk het redelijk te doen op een combi van concerta en lithium. Het is even afwachten of de verbeterde stemming daadwerkelijk van de medicatie komt aangezien het ook een gewone opleving kan zijn. Niet dat het nu helemaal verdwenen is maar ondanks flinke stress op dit moment kom ik de dagen toch redelijk moeiteloos door en dat is al heel wat.
Ik heb geen intensieve therapie, wel zat geprobeerd in het verleden. Het meest heb ik denk ik nog gehad aan de mindfulness die me op zwarte dagen toch wat ontspanning kan bieden en waardoor ik mezelf wat makkelijker in het hier en nu kan houden om het eeuwige gepieker aan banden te leggen.
Ben benieuwd of er zinvolle tips of ervaringen gaan komen hier, zou best fijn zijn.
Ik heb officieel de diagnose dysthyme stoornis (en ADHD). Daar had ik afgelopen jaar nog een depressie overheen waar bijna niet tegen te vechten was omdat ik het zo zinloos vind. Het maakt namelijk niet heel veel uit wat ik doe of laat, ben eigenlijk altijd aan het wegzakken in een depressieve stemming of eruit aan het klimmen. Echt compleet depressief word ik niet heel vaak, maar me onbezorgd of prettig voelen is een utopie.
Mijn eerste vastgelegde depressieve uitingen zijn van begin puberteit, maar veel signalen die ik nu voel bij wegzakken herken ik al van daarvoor. En inderdaad, volgens mijn ouders werd ik al boos geboren.
Mijn zwangerschappen waren qua stemming ook vrij probleemloos, best een verademing. Nu is hormonen gebruiken voor mij geen optie (ander verhaal) maar anders had ik daar best eens wat mee willen experimenteren.
Ik lijk het redelijk te doen op een combi van concerta en lithium. Het is even afwachten of de verbeterde stemming daadwerkelijk van de medicatie komt aangezien het ook een gewone opleving kan zijn. Niet dat het nu helemaal verdwenen is maar ondanks flinke stress op dit moment kom ik de dagen toch redelijk moeiteloos door en dat is al heel wat.
Ik heb geen intensieve therapie, wel zat geprobeerd in het verleden. Het meest heb ik denk ik nog gehad aan de mindfulness die me op zwarte dagen toch wat ontspanning kan bieden en waardoor ik mezelf wat makkelijker in het hier en nu kan houden om het eeuwige gepieker aan banden te leggen.
Ben benieuwd of er zinvolle tips of ervaringen gaan komen hier, zou best fijn zijn.
dinsdag 22 mei 2018 om 13:33
Dank voor jullie reacties en het delen van jullie ervaringen.
Op het moment heb ik het moeilijk ,dus veel energie om terug te reageren heb ik helaas niet.
Wel wil ik even een instant relief filmpje met jullie delen, waar ik veel baat bij heb als ik het moeilijk heb.
Ze zeggen dat lachen gezond is (geluksstofjes in het brein en weerstandverhogend) en dat geloof ik zeer zeker ook.
Dus... op zoek naar dingen die aan het lachen maken , een blij gevoel geven.
Echt lachen is in diepe dalen ver te zoeken ; gekunstelde grapjes, clowns of cabaretachige humor zijn eerder hinderlijk dan dat ze genezend op de lachspieren werken (met name wanneer je in een depressieve episode zit ) , is mijn ervaring.
Maar dit vind ik toch wel heel aanstekelijk . Laugh is contagious. Voor wie behoefte heeft aan een echte lach;
https://youtu.be/GMsfSab5zPc
Op het moment heb ik het moeilijk ,dus veel energie om terug te reageren heb ik helaas niet.
Wel wil ik even een instant relief filmpje met jullie delen, waar ik veel baat bij heb als ik het moeilijk heb.
Ze zeggen dat lachen gezond is (geluksstofjes in het brein en weerstandverhogend) en dat geloof ik zeer zeker ook.
Dus... op zoek naar dingen die aan het lachen maken , een blij gevoel geven.
Echt lachen is in diepe dalen ver te zoeken ; gekunstelde grapjes, clowns of cabaretachige humor zijn eerder hinderlijk dan dat ze genezend op de lachspieren werken (met name wanneer je in een depressieve episode zit ) , is mijn ervaring.
Maar dit vind ik toch wel heel aanstekelijk . Laugh is contagious. Voor wie behoefte heeft aan een echte lach;
https://youtu.be/GMsfSab5zPc
anoniem_349789 wijzigde dit bericht op 22-05-2018 15:02
8.17% gewijzigd
dinsdag 22 mei 2018 om 13:42
Nog eentje waarbij het moeilijk is om de lach in te houden (wel heel flauw hoor) :
https://m.youtube.com/watch?v=1qfAa6c7mlM
https://m.youtube.com/watch?v=1qfAa6c7mlM
dinsdag 22 mei 2018 om 14:59
En hoewel ik bij tijd en wijlen me doodop voel van het vechten tegen deze vorm van depressie, geef ik niet op en zoek ik naar wegen om er mee te dealen of om er van af te komen.
Therapie helpt wel, maar niet zo snel of effectief als ik zou willen.
Zo ben ik nu dus weer in een soort zomerdepressie beland.
Ik ben op zoek gegaan naar wat mogelijk (nog meer) kan helpen .
Ik vond dit artikel, waarin uitgelegd wordt dat wanneer je lacht je brein geluksstofjes aanmaakt. Dit is voor 'ons soort mensen' natuurlijk heel belangrijk , een overlevingsnoodzaak bijna.
Als je niet kan lachen (door depressieve stemming) dan kan je het wel stimuleren, door te oefenen . Door jezelf er toe aan te zetten , met een potlood tussen de tanden . Het klinkt absurd maar ik ga de proef op de som nemen , kijken of het wat positiefs doet.
Alle beetjes helpen
http://www.psychologisch.nu/janneke-bro ... en-potlood
Therapie helpt wel, maar niet zo snel of effectief als ik zou willen.
Zo ben ik nu dus weer in een soort zomerdepressie beland.
Ik ben op zoek gegaan naar wat mogelijk (nog meer) kan helpen .
Ik vond dit artikel, waarin uitgelegd wordt dat wanneer je lacht je brein geluksstofjes aanmaakt. Dit is voor 'ons soort mensen' natuurlijk heel belangrijk , een overlevingsnoodzaak bijna.
Als je niet kan lachen (door depressieve stemming) dan kan je het wel stimuleren, door te oefenen . Door jezelf er toe aan te zetten , met een potlood tussen de tanden . Het klinkt absurd maar ik ga de proef op de som nemen , kijken of het wat positiefs doet.
Alle beetjes helpen
http://www.psychologisch.nu/janneke-bro ... en-potlood
donderdag 24 mei 2018 om 14:21
Ik heb nagedacht over waaromGrietje2 schreef: ↑03-05-2018 21:46Shala91 wat jij schrijft heb ik ook gehad in mijn zwangerschappen. Ik heb me toen zo goed gevoeld.
De psychiater heeft toen voor gesteld om me eventueel kunstmatig in de overgang te brengen, maar dit heeft ook vele nadelen.
De pil maakte het alleen maar erger.
Zelf gebruik ik ad maar dit helpt niet echt. Wel heb ik het nodig om het niet uit te hand te laten lopen(psychotisch) dit ligt altijd bij mij op het randje.
De psychiater gaf ook aan het is geen geluks pil. Ik zei was die er maar.
Vroeger ad wel meerdere keren afgebouwd maar dit is nu geen optie meer.
Zelf heb ik wat verschillende therapieën gehad. Schema therapie , CGT.
Het helpt iets, ik kom wat sneller uit een diep dal maar doorgaand altijd somber en de dingen die er bij horen.
we ons beter voelen tijdens de zwangerschap(pen). Ik heb die ervaring namelijk ook.
Ik denk dat het te maken heeft met de hormonen en daarmee dus de geluksstofjes in de hersenen .
Diezelfde stofjes komen ook vrij bij knuffelen , seks en orgasmes.
Ik heb zelf de ervaring dat ik (vergeleken met anderen) een verhoogde behoefte heb aan seks. Dit heb ik al sinds mijn vroege jeugd, toen ik zelfbevrediging ontdekte.
Mijn therapeut legde mij uit dat seks/orgasmes hebben voor mij een overlevingstrategie was, een "medicijn", om te kunnen overleven met dysthymie.
In mijn donkerste perioden heb ik dit ook alszodanig ervaren : het enige waar ik nog echt van kon genieten was zelfbevrediging, en wanneer ik mij erg depressief voelde had ik verhoogde behoefte. Dagelijks klaarkomen is voor mij ren soort van levensbehoefte .
Van verslaving is er bij mij geen sprake, ik heb geen ongeremde seks en bij gebrek aan partner haal ik genoeg voldoening uit zelfbevrediging .
Ik snapte dit nooit, maar in het licht van wat er biochemisch gebeurt in de hersenen bij klaarkomen , begon ik het te begrijpen . Als je Googlet op gezondsheidsvoordelen van orgasmes zie je de link tussen je beter voelen en seks.
Ik heb lang gedacht dat ik een hoog libido had , of zelfs een stoornis (vergeleken met de gemiddelde vrouw) , maar er is in mijn geval een verband tussen dysthymie en de behoefte aan seks/orgasmes.
Bij "normale" depressies ontbreekt vaak de behoefte aan seks, bij dysthymie (in mijn geval) juist niet.
Herkennen jullie dit ?
donderdag 24 mei 2018 om 14:31
" Betere gemoedsgesteldheid: een orgasme bevordert het niveau van het vrouwelijk geslachtshormoon oestrogeen, wat ervoor zorgt dat een vrouw een beter humeur krijgt en premenstruele symptomen vermindert. Ook worden er tijdens een orgasme endorfinen vrijgemaakt in het lichaam: een lichaam eigen pijnstiller die ook werkt tegen depressie[vii]."
https://www.vrouwengeneeskunde.nl/2017/ ... neeskunde/
https://www.vrouwengeneeskunde.nl/2017/ ... neeskunde/
donderdag 24 mei 2018 om 14:51
Ja, nu je het zegt! Inderdaad!Julia10 schreef: ↑24-05-2018 14:21Ik heb nagedacht over waarom
we ons beter voelen tijdens de zwangerschap(pen). Ik heb die ervaring namelijk ook.
Ik denk dat het te maken heeft met de hormonen en daarmee dus de geluksstofjes in de hersenen .
Diezelfde stofjes komen ook vrij bij knuffelen , seks en orgasmes.
Ik heb zelf de ervaring dat ik (vergeleken met anderen) een verhoogde behoefte heb aan seks. Dit heb ik al sinds mijn vroege jeugd, toen ik zelfbevrediging ontdekte.
Mijn therapeut legde mij uit dat seks/orgasmes hebben voor mij een overlevingstrategie was, een "medicijn", om te kunnen overleven met dysthymie.
In mijn donkerste perioden heb ik dit ook alszodanig ervaren : het enige waar ik nog echt van kon genieten was zelfbevrediging, en wanneer ik mij erg depressief voelde had ik verhoogde behoefte. Dagelijks klaarkomen is voor mij ren soort van levensbehoefte .
Van verslaving is er bij mij geen sprake, ik heb geen ongeremde seks en bij gebrek aan partner haal ik genoeg voldoening uit zelfbevrediging .
Ik snapte dit nooit, maar in het licht van wat er biochemisch gebeurt in de hersenen bij klaarkomen , begon ik het te begrijpen . Als je Googlet op gezondsheidsvoordelen van orgasmes zie je de link tussen je beter voelen en seks.
Ik heb lang gedacht dat ik een hoog libido had , of zelfs een stoornis (vergeleken met de gemiddelde vrouw) , maar er is in mijn geval een verband tussen dysthymie en de behoefte aan seks/orgasmes.
Bij "normale" depressies ontbreekt vaak de behoefte aan seks, bij dysthymie (in mijn geval) juist niet.
Herkennen jullie dit ?
Niet dat ik niet zonder zou kunnen, maar eigenlijk kan ik niet zonder. En dat staat ook los van een eventuele partner, want in donkere tijden kan ik niemand (behalve kind) aan mijn lijf velen.
Overigens verwacht ik een betere periode in te gaan. Ik ben door uitval omhoog geschoten op de wachtlijst voor donorsperma, en vorige week vrijdag was mijn eerste inseminatie
Ik heb ook weleens (bron ontbreekt nog even) dat die potlood-truc helemaal niet werkt, omdat je de rest van de ‘lachspieren’ niet gebruikt. Bij nep-glimlachen vaak wel. Maar ik heb geen idee meer waar ik dat vandaan heb xD
donderdag 24 mei 2018 om 17:45
Eigenlijk niet zonder kunnen ...shala91 schreef: ↑24-05-2018 14:51Ja, nu je het zegt! Inderdaad!
Niet dat ik niet zonder zou kunnen, maar eigenlijk kan ik niet zonder. En dat staat ook los van een eventuele partner, want in donkere tijden kan ik niemand (behalve kind) aan mijn lijf velen.
Overigens verwacht ik een betere periode in te gaan. Ik ben door uitval omhoog geschoten op de wachtlijst voor donorsperma, en vorige week vrijdag was mijn eerste inseminatie
Ik heb ook weleens (bron ontbreekt nog even) dat die potlood-truc helemaal niet werkt, omdat je de rest van de ‘lachspieren’ niet gebruikt. Bij nep-glimlachen vaak wel. Maar ik heb geen idee meer waar ik dat vandaan heb xD
Toen ik dit bij mezelf realiseerde en ook accepteerde , werd ik een stukje blijer en vrijer. Lang heb ik het bij mezelf afgekeurd, onderdrukt en me er voor geschaamd . (Want ik voelde me afwijkend; nog een stoornis erbij?)
Maar nu weet ik dat het OK is en zelfs een "medicijn" ; het beïnvloedt mijn normale (sociale) leven niet negatief -ik ben geen nymfomane- en ik mag er gewoon van genieten (van mezelf) .
Ik las uit interesse een artikel over sexverslaving, waarin gemeld werd dat dat dus samen kon gaan met , jawel , dysthymie. Link van het artikel heb ik nu even niet, je kan het opzoeken via Google.
Fijn te horen dat je waarschijnlijk een goede periode ingaat, Shala. Heel veel geluk wens ik je toe, ik hoop dat alles voorspoedig gaat en je gaat genieten
Van die potloodlach kreeg ik kramp in mijn kaken. Heb het potlood vervangen door een ijsstokje, dat voelt beter.
Hoewel ik sceptisch ben , wil ik dit experiment toch nog doorzetten . Ik merk na 1 dag wel dat mijn gezicht minder moeite hoeft te doen om vanuit het sombere gezicht naar een (glim)lach te gaan . Ik vind dat wel een positieve ontdekking .
donderdag 24 mei 2018 om 17:56
In deze site las ik over sexverslaving. Waar precies dysthymie genoemd werd weet ik zo niet , maar als je de site doorleest kom je het vanzelf ergens tegen .
http://www.vanzessen.com/page2/
http://www.vanzessen.com/page2/
vrijdag 25 mei 2018 om 07:52
vrijdag 25 mei 2018 om 09:04
Bij mij helpt mezelf afvragen, als ik het nu niet doe wanneer dan wel? Of een stok achter de deur hebben zoals iemand die op visite komt zodat ik wel moet opruimen.
Maar het beste helpt een vast moment voor vaste dingen zoals zondagavond administratie, maandag opruimen (is wel nodig na het weekend) afspraken buiten de deur zoveel mogelijk op dinsdag, wassen op woensdag etc.
drie uur op de bank staren kan ik ook rustig doen, maar wordt er alleen maar nog passiever van. Als het me lukt sta ik dat mezelf niet toe, behalve na 20.00 's avonds.
Maar het beste helpt een vast moment voor vaste dingen zoals zondagavond administratie, maandag opruimen (is wel nodig na het weekend) afspraken buiten de deur zoveel mogelijk op dinsdag, wassen op woensdag etc.
drie uur op de bank staren kan ik ook rustig doen, maar wordt er alleen maar nog passiever van. Als het me lukt sta ik dat mezelf niet toe, behalve na 20.00 's avonds.
vrijdag 25 mei 2018 om 09:51
Herkenbaar.
Ik stel me dan het gevoel voor van als het klusje is geklaard. Dat is fijner dan het gevoel er langer tegen aan kijken .
Alleen al een begin maken met een klus kan al wat voldoening geven. Ik merk dat als ik eenmaal begonnen ben, dat het minder erg is dan hoe ik er tegenop zag. Soms merk ik dat ik meer energie heb dan dat ik dacht en maak ik de klus in een keer af.
Een andere keer doe ik de klus in delen .
Ik probeer trots op mezelf te zijn als ik een klus of een deel ervan heb geklaard. " zo dat heb ik toch maar weer even gedaan" zeg ik dan tegen mezelf.
Alle beetjes helpen.
woensdag 30 mei 2018 om 16:40
