Psyche
alle pijlers
Pesten
maandag 20 augustus 2007 om 12:50
Het lijkt wel of ik pesten aantrek. Op de eerste lagere school werd ik in de 4e klas gepest door mijn leraar. Ik was bv heel slecht in rekenen. Ik moest dan blokjes neerleggen die voor 4 jarigen waren en de hele klas mocht er omheen staan. Dat soort dingen.
Gisteravond kreeg ik in mijn mailbox een berichtje dat ene Pim de Pest (fictieve naam) zich had aangemeld bij schoolbank.nl Nu is het zo dat deze jongen mij verschrikkelijk gepest heeft. Dat is begonnen toen ik op de lagere school ging verhuizen en terecht kwam in toen de zesde klas. Helaas ging hij naar dezelfde middelbare school als ik en zijn gepest is nog 2 jaar doorgegaan tot ik verhuisde naar een plaats. Ik heb hem uit nieuwsgierigheid opgezocht via hyves en toen ik zijn foto zag kwam alles weer naar boven. Het schelden, mij opwachten uit school om me in elkaar te kunnen slaan enz. enz. Op een gegeven moment was mijn rug bont en blauw van het slaan en toen heeft mijn moeder de school ingelicht. Hij heeft toen verschrikkelijk op zijn donder gekregen van de directeur en tja toen was er geen houden meer aan. Plassen tegen m'n fiets aan, in mijn gezicht spugen enz. enz.
Toen ik verhuisd was kwam ik op de MAVO terecht en daar begon het pesten opnieuw. Afschuwelijk, ik had helemaal niemand. Altijd stond ik alleen op het schoolplein. En nee, spijbelen deed ik niet daar dacht ik niet eens aan. Natuurlijk kwam van leren helemaal niets meer terecht dus ik moest naar de toen L.E.A.O. en daar kwam de ommekeer. De knapste jongen van de klas werd verliefd op me. Daarna was het gepest ook afgelopen. 6 jaar lang heb ik een heerlijke schooltijd gehad. En als ik ook foto's terug zie van die tijd snap ik ook niet waarom ik gepest werd. Ik was gewoon een aardige meid die er best leuk uitzag.
Toen kreeg ik een mijn eerste baan bij een uitgeverij een familiebedrijf. En daar begon het treiteren opnieuw. Schreeuwen, te keer gaan mij door laten werken in vakanties terwijl het kantoor dicht was enz. enz. Na een jaar was ik, op mijn 18e, overspannen. Dit heeft mij gevormt voor de rest van mijn leven. Ik ben inmiddels 37, ben gelukkig getrouwd en heb 2 leuke kinderen. Ik zie er echt leuk uit, heb een fijne vriendenkring en een geweldige familie. Maar, mijn zelfvertrouwen is nihiel. Als iemand tegen me schreeuwt klap ik dicht. Voor mijn kinderen durf ik het niet op te nemen, bang dat er ruzie (slaan) van komt. Mijn kinderen moeten zichzelf redden want ik durf het niet voor hun op te nemen. Gelukkig heb ik een man waar ze een geweldige vader aan hebben. Zelf worden ze totaal niet gepest. Ik zorg ervoor dat altijd leuke kleren en spullen hebben zodat ze daar iedergeval niet op aan gekeken worden.
Ik voel me nog steeds het prettigst als ik binnen de veiligheid van mijn huis ben. Fietsen durf ik nauwelijks en auto rijden doe ik zo min mogelijk. Altijd gebeurd er wat als ik in het openbaar ben. Het lijkt wel of het op mijn voorhoofd staat. Ik ben aardig tegen iedereen en wil ook graag door iedereen aardig gevonden worden. Ik weet dat het een lang verhaal is maar ik ben zo nieuwsgierig naar de ervaringen van anderen. Want ik weet zeker dat ik niet de enige ben die vroeger gepest is.
Een lang
Gisteravond kreeg ik in mijn mailbox een berichtje dat ene Pim de Pest (fictieve naam) zich had aangemeld bij schoolbank.nl Nu is het zo dat deze jongen mij verschrikkelijk gepest heeft. Dat is begonnen toen ik op de lagere school ging verhuizen en terecht kwam in toen de zesde klas. Helaas ging hij naar dezelfde middelbare school als ik en zijn gepest is nog 2 jaar doorgegaan tot ik verhuisde naar een plaats. Ik heb hem uit nieuwsgierigheid opgezocht via hyves en toen ik zijn foto zag kwam alles weer naar boven. Het schelden, mij opwachten uit school om me in elkaar te kunnen slaan enz. enz. Op een gegeven moment was mijn rug bont en blauw van het slaan en toen heeft mijn moeder de school ingelicht. Hij heeft toen verschrikkelijk op zijn donder gekregen van de directeur en tja toen was er geen houden meer aan. Plassen tegen m'n fiets aan, in mijn gezicht spugen enz. enz.
Toen ik verhuisd was kwam ik op de MAVO terecht en daar begon het pesten opnieuw. Afschuwelijk, ik had helemaal niemand. Altijd stond ik alleen op het schoolplein. En nee, spijbelen deed ik niet daar dacht ik niet eens aan. Natuurlijk kwam van leren helemaal niets meer terecht dus ik moest naar de toen L.E.A.O. en daar kwam de ommekeer. De knapste jongen van de klas werd verliefd op me. Daarna was het gepest ook afgelopen. 6 jaar lang heb ik een heerlijke schooltijd gehad. En als ik ook foto's terug zie van die tijd snap ik ook niet waarom ik gepest werd. Ik was gewoon een aardige meid die er best leuk uitzag.
Toen kreeg ik een mijn eerste baan bij een uitgeverij een familiebedrijf. En daar begon het treiteren opnieuw. Schreeuwen, te keer gaan mij door laten werken in vakanties terwijl het kantoor dicht was enz. enz. Na een jaar was ik, op mijn 18e, overspannen. Dit heeft mij gevormt voor de rest van mijn leven. Ik ben inmiddels 37, ben gelukkig getrouwd en heb 2 leuke kinderen. Ik zie er echt leuk uit, heb een fijne vriendenkring en een geweldige familie. Maar, mijn zelfvertrouwen is nihiel. Als iemand tegen me schreeuwt klap ik dicht. Voor mijn kinderen durf ik het niet op te nemen, bang dat er ruzie (slaan) van komt. Mijn kinderen moeten zichzelf redden want ik durf het niet voor hun op te nemen. Gelukkig heb ik een man waar ze een geweldige vader aan hebben. Zelf worden ze totaal niet gepest. Ik zorg ervoor dat altijd leuke kleren en spullen hebben zodat ze daar iedergeval niet op aan gekeken worden.
Ik voel me nog steeds het prettigst als ik binnen de veiligheid van mijn huis ben. Fietsen durf ik nauwelijks en auto rijden doe ik zo min mogelijk. Altijd gebeurd er wat als ik in het openbaar ben. Het lijkt wel of het op mijn voorhoofd staat. Ik ben aardig tegen iedereen en wil ook graag door iedereen aardig gevonden worden. Ik weet dat het een lang verhaal is maar ik ben zo nieuwsgierig naar de ervaringen van anderen. Want ik weet zeker dat ik niet de enige ben die vroeger gepest is.
Een lang
donderdag 30 augustus 2007 om 16:54
Ik vind pesten een verachtelijk iets. Ben zelf nooit gepest en heb ook nooit gepest. Het schijnt idd aan de houding te liggen van iemand. Het is echt niets om je voor te schamen, de pesters moeten zich schamen. Maar oke, ik denk dat het een goed idee is om het eerst eens aan je man te vertellen. Nu loop je er in je eentje mee rond en dat is nergens voor nodig. Het heeft nog dagelijks een impact op je leven, dus therapie o.i.d. vind ik wel een goed idee. Je moet hier niet alleen mee blijven lopen, je hebt de eerste stap gezet door het hier op het forum te posten, die volgende stap lukt ook wel.
Cum non tum age
