Psyche
alle pijlers
Pestverleden nooit verwerkt
donderdag 19 augustus 2021 om 14:48
Hoi forummers,
Ik ben erg gepest als kind/puber, vooral in de 1e en de 2e klas van de middelbare school. Ik was een dik en onzeker kind. Er werd tegen me gezegd dat ik dik was, geen gymkleding aan mocht hierom, met Sinterklaas werd er ‘Charlotte is weer aangekomen’ gezongen en zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen. Ik heb tijden gehad dat ik iedere dag huilend op de fiets zat.
Deze week kwam ik 1 van de jongens tegen die me zo gepest hebben. Hij knoopte een praatje met me aan en vroeg hoe het ging, wat ik deed tegenwoordig. Heel vriendelijk eigenlijk. Ik weet heel goed dat we allemaal veranderd zijn, volwassen geworden zijn, maar ik vond het heel lastig om vriendelijk terug te zijn. Daardoor voelde ik me ook een beetje onvolwassen. Ik denk dat ik wel kan vergeven, maar niet kan vergeten, hoe cliché ook. Ik ben snel op de fiets gestapt en weggefietst.
Zou het dan toch zo zijn dat dit iets is waar je nooit overheen komt? Of blijf ik echt te veel hangen in dingen? Zoals ik al zei, voel ik me echt onvolwassen door mijn reactie, maar ik krijg er nog steeds zo’n rotgevoel van als ik eraan denk.
Ik ben erg gepest als kind/puber, vooral in de 1e en de 2e klas van de middelbare school. Ik was een dik en onzeker kind. Er werd tegen me gezegd dat ik dik was, geen gymkleding aan mocht hierom, met Sinterklaas werd er ‘Charlotte is weer aangekomen’ gezongen en zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen. Ik heb tijden gehad dat ik iedere dag huilend op de fiets zat.
Deze week kwam ik 1 van de jongens tegen die me zo gepest hebben. Hij knoopte een praatje met me aan en vroeg hoe het ging, wat ik deed tegenwoordig. Heel vriendelijk eigenlijk. Ik weet heel goed dat we allemaal veranderd zijn, volwassen geworden zijn, maar ik vond het heel lastig om vriendelijk terug te zijn. Daardoor voelde ik me ook een beetje onvolwassen. Ik denk dat ik wel kan vergeven, maar niet kan vergeten, hoe cliché ook. Ik ben snel op de fiets gestapt en weggefietst.
Zou het dan toch zo zijn dat dit iets is waar je nooit overheen komt? Of blijf ik echt te veel hangen in dingen? Zoals ik al zei, voel ik me echt onvolwassen door mijn reactie, maar ik krijg er nog steeds zo’n rotgevoel van als ik eraan denk.
donderdag 19 augustus 2021 om 16:22
Je hoeft die mensen toch nooit meer tegen te komen??whateverever schreef: ↑19-08-2021 15:56Het moet helemaal niet, zoals ik zelf al zeg.
En TO hoeft er zeker geen voorbeeld aan te nemen, iedereen moet dealen met dingen zoals het voor hunzelf goed voelt.
Wat voor mij goed werkt is geen recept voor succes bij iedereen, dat weet ik.
Als die mensen de rest van je leven straal negeren voor je werkt, prima.
Ik ben al lang weg uit het durp waar ik opgroeide en als ik er kom (voor mijn ouders) rijd ik bij hen de straat in, en verder kom ik er niemand tegen
Prima zo.
donderdag 19 augustus 2021 om 16:25
Ik woon nog steeds in dezelfde omgeving en ik loop ze soms ook elders tegen het lijf.
Ik heb daar geen probleem mee eigenlijk, ik woon er graag.
Meer vanwege de omgeving dan vanwege de bewoners maar dat mag de pret niet drukken.
donderdag 19 augustus 2021 om 16:57
Nou precies. Ik weet ook niet of ik per se de behoefte zou hebben om een praatje te maken met iemand die ik in het verleden totaal niet mocht. Betekent niet dat ik diegene iets ergs toewens, maar ik hoef ook niet opeens leuk te doen.FeeLucifer01 schreef: ↑19-08-2021 15:15Geen zin hebben in kletspraatjes met je pester heeft niet per se met wrokgevoelens te maken toch? Maar kan ook gewoon geen behoefte zijn aan praten met iemand die je niet leuk of aardig vind.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 19 augustus 2021 om 16:59
Dat lijkt me wel lastig, ik heb mijn Breuk met het verleden als heel prettig ervarenwhateverever schreef: ↑19-08-2021 16:25Ik woon nog steeds in dezelfde omgeving en ik loop ze soms ook elders tegen het lijf.
Ik heb daar geen probleem mee eigenlijk, ik woon er graag.
Meer vanwege de omgeving dan vanwege de bewoners maar dat mag de pret niet drukken.
Een vriendin van mij kreeg een nieuwe collega, bleek een klasgenoot van lang geleden, waar ze een bloedhekel aan had
Dat trekt dan, lijkt me, oude wonden open
Of als je je kind ophaalt van school, en naast Brigitte moet staan, die je het leven zuur maakte
Mijn clean-break is goed geweest
donderdag 19 augustus 2021 om 17:01
Herkenbaar! Ik ben op de middelbare school twee jaar lang gepest door meiden die eerst vriendinnen waren. Vandaag de dag (20 jaar later) beïnvloed die periode me nog steeds en heb ik ook nog moeite met een paar van die meiden.
Wat mij heeft geholpen is the work van Byron Katie. Dmv een aantal vragen leer je dat je jezelf vooral pijn doet met gedachten en dat het anders kan. Wellicht heb je er iets aan om anders naar jezelf te kijken
https://youtu.be/Zh3xlAh0x8A
Wat mij heeft geholpen is the work van Byron Katie. Dmv een aantal vragen leer je dat je jezelf vooral pijn doet met gedachten en dat het anders kan. Wellicht heb je er iets aan om anders naar jezelf te kijken
https://youtu.be/Zh3xlAh0x8A
donderdag 19 augustus 2021 om 17:02
Als ik met mijn oude klasgenoten in een dorp/wijk/buurt zou wonen zou ik hoi zeggen en verder niks.
Er zijn op het schoolplein wel mensen die ik ken uit mijn studententijd, die niet zozeer onaardig waren maar met wie ik gewoon niks had. Daar zeg ik ook gewoon hoi tegen, dat lijkt me prima.
Er zijn op het schoolplein wel mensen die ik ken uit mijn studententijd, die niet zozeer onaardig waren maar met wie ik gewoon niks had. Daar zeg ik ook gewoon hoi tegen, dat lijkt me prima.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 19 augustus 2021 om 17:04
Een ex pester herkende mij ooit niet en begon met me te flirten.. er was een vriend van hem bij. Toen hij uiteindelijk om mijn nummer vroeg heb ik hem een enorme veeg uit de pan gegeven. Dat ik hém echter nooit in mijn leven mijn nummer zou geven. Hij was stomverbaasd toen hij mijn naam hoorde. Dat was een fijn moment :-p
donderdag 19 augustus 2021 om 17:07
Ik geloof je meteen dat het jou goed heeft gedaan weg te gaan.lilalinda schreef: ↑19-08-2021 16:59Dat lijkt me wel lastig, ik heb mijn Breuk met het verleden als heel prettig ervaren
Een vriendin van mij kreeg een nieuwe collega, bleek een klasgenoot van lang geleden, waar ze een bloedhekel aan had
Dat trekt dan, lijkt me, oude wonden open
Of als je je kind ophaalt van school, en naast Brigitte moet staan, die je het leven zuur maakte
Mijn clean-break is goed geweest
Lang verhaal kort:
Nog altijd moeite met heftige diagnose waarmee het gepest worden uiteindelijk ook verklaard kan worden, woonomgeving biedt meer troost,schoonheid en afleiding als ik ooit last kan hebben van welke bewoner dan ook.
Verhuizen is alleen een optie als er iets echt anders of beter zou zijn elders, tot nu toe nog niet het geval.
donderdag 19 augustus 2021 om 18:57
Vind dit een heel goed en herkenbaar topic.
Tevens wil ik hierbij ook mijn steun uitspreken voor TO.
Zelf ben ik tussen mijn ca 12e en 19e ook erg veel gepest.
Er werden de meest verschrikkelijke uitlatingen over mij gedaan en dit heeft mij bijzonder geraakt.
Ik heb daardoor ook een behoorlijke minderwaardigheidsgevoel opgebouwd door de jaren heen.
Op de middelbare school werd ik met de nek aangekeken, uitgelachen en weggezet als dom enz.
Door mijn autisme had ik weinig aansluiting op sociaal vlak en ook door sommige docenten werd ik niet serieus genomen.
Ik werd als een raar probleemgeval gezien en ik was blijkbaar 'onhandelbaar' oid.
Gelukkig was het internet nog niet echt ontdekt (en dus ook nog geen online pesten etc)..
Ik praat hier over begin jaren negentig
Sommige pesters van toen, kom ik nog weleens tegen.
Een aantal herkennen me wellicht niet meer, aangezien er al vele jaren zijn verstreken.
Tevens wil ik hierbij ook mijn steun uitspreken voor TO.
Zelf ben ik tussen mijn ca 12e en 19e ook erg veel gepest.
Er werden de meest verschrikkelijke uitlatingen over mij gedaan en dit heeft mij bijzonder geraakt.
Ik heb daardoor ook een behoorlijke minderwaardigheidsgevoel opgebouwd door de jaren heen.
Op de middelbare school werd ik met de nek aangekeken, uitgelachen en weggezet als dom enz.
Door mijn autisme had ik weinig aansluiting op sociaal vlak en ook door sommige docenten werd ik niet serieus genomen.
Ik werd als een raar probleemgeval gezien en ik was blijkbaar 'onhandelbaar' oid.
Gelukkig was het internet nog niet echt ontdekt (en dus ook nog geen online pesten etc)..
Ik praat hier over begin jaren negentig
Sommige pesters van toen, kom ik nog weleens tegen.
Een aantal herkennen me wellicht niet meer, aangezien er al vele jaren zijn verstreken.
donderdag 19 augustus 2021 om 18:59
Ik ben ook veel gepest geweest in de 2e van de middelbare. De aanstichtster had heel de klas tegen me opgestookt. Kende haar al van de basisschool, vond haar toen wel al bazig, maar ze pestte me nog niet.
Ondanks regelmatig het pesten aankaarten op de middelbare deed de school er niks tegen. Ik moest maar harder worden. Het jaar daarop ging ik naar een andere school met kleine klassen. Daar werd ik niet gepest, maar daarna op het MBO weer wel. Een meidenklas. Op alle vlakken miste ik de aansluiting. Ik zag er anders uit (ben geadopteerd), was trager, motorisch- en sociaal onhandig. Daar kreeg ik vaak opmerkingen over. Niemand wilde ook met me samenwerken.
Aan het pesten heb ik een negatief zelfbeeld overgehouden. Wat eigenlijk al begon op mijn 4e. Toen had ik een juf die mij kleineerde. Verschillende therapieën gehad voor een beter zelfbeeld. Maar het hielp nooit lang.
Die bovenstaande aanstichtster woont 1 straat verderop. Ben haar al regelmatig tegen gekomen. Eén keer, een paar maanden na de klassenreünie van de basisschool in 2015, sprak ze me aan op straat. Tijdens die reünie zelf hadden we elkaar alleen gegroet, Ik had ook geen behoefte om met haar te praten toen. Ze maakte ook geen aanstalten daartoe. Tot mijn grote verbazing die keer op straat praatte ik terug. Het werd een klein oppervlakkig gesprekje. Ze deed vriendelijk, alsof er niks aan de hand was. Altijd had ik me voorgenomen haar eens te confronteren met haar gedrag van vroeger. Vertellen wat het met me gedaan had. Maar ik was te overrompeld. Het was ook niet het moment daarvoor. Daarna hebben we elkaar nog 2 keer gegroet bij tegenkomen. Sindsdien zegt ze niks meer. Dan ik ook niet. Volgens mij is ze geen steek veranderd. Ze is zelf lerares geworden en van een buurmeisje dat haar als juf had hoorde ik eens dat ze een leraar belachelijk maakte achter zijn rug. Tegen haar leerlingen grinneken dat hij zulke rare schoenen had. Precies zoals ze vroeger ook deed bij klasgenoten.
Ik geloof toch niet zo dat pesters veranderen met het ouder worden. Hooguit dat ze vriendelijk kunnen DOEN, maar het niet menen.
Ondanks regelmatig het pesten aankaarten op de middelbare deed de school er niks tegen. Ik moest maar harder worden. Het jaar daarop ging ik naar een andere school met kleine klassen. Daar werd ik niet gepest, maar daarna op het MBO weer wel. Een meidenklas. Op alle vlakken miste ik de aansluiting. Ik zag er anders uit (ben geadopteerd), was trager, motorisch- en sociaal onhandig. Daar kreeg ik vaak opmerkingen over. Niemand wilde ook met me samenwerken.
Aan het pesten heb ik een negatief zelfbeeld overgehouden. Wat eigenlijk al begon op mijn 4e. Toen had ik een juf die mij kleineerde. Verschillende therapieën gehad voor een beter zelfbeeld. Maar het hielp nooit lang.
Die bovenstaande aanstichtster woont 1 straat verderop. Ben haar al regelmatig tegen gekomen. Eén keer, een paar maanden na de klassenreünie van de basisschool in 2015, sprak ze me aan op straat. Tijdens die reünie zelf hadden we elkaar alleen gegroet, Ik had ook geen behoefte om met haar te praten toen. Ze maakte ook geen aanstalten daartoe. Tot mijn grote verbazing die keer op straat praatte ik terug. Het werd een klein oppervlakkig gesprekje. Ze deed vriendelijk, alsof er niks aan de hand was. Altijd had ik me voorgenomen haar eens te confronteren met haar gedrag van vroeger. Vertellen wat het met me gedaan had. Maar ik was te overrompeld. Het was ook niet het moment daarvoor. Daarna hebben we elkaar nog 2 keer gegroet bij tegenkomen. Sindsdien zegt ze niks meer. Dan ik ook niet. Volgens mij is ze geen steek veranderd. Ze is zelf lerares geworden en van een buurmeisje dat haar als juf had hoorde ik eens dat ze een leraar belachelijk maakte achter zijn rug. Tegen haar leerlingen grinneken dat hij zulke rare schoenen had. Precies zoals ze vroeger ook deed bij klasgenoten.
Ik geloof toch niet zo dat pesters veranderen met het ouder worden. Hooguit dat ze vriendelijk kunnen DOEN, maar het niet menen.
donderdag 19 augustus 2021 om 19:27
Goed? Ik kan die kutkop van dat mens nog steeds niet uitstaan, waarom zou ik daar mijn tijd aan verdoen?whateverever schreef: ↑19-08-2021 15:23Daar ben ik het, voor mezelf, niet mee eens.
Ik vind het juist goed dat ik ze kan groeten en eventueel een kort praatje maken.
Maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken en zoals ik al zei, ik heb er nu ook een ander perspectief op, dat scheelt.
Dat hoeft niet zo te zijn en dat is ook het enige voordeel ervan, eerlijk gezegd.
Honey, you should see me in a crown
donderdag 19 augustus 2021 om 22:18
Mijn pester heeft 2 kinderen, waarvan het meisje een kopie van haar is qua uiterlijk. Diezelfde valse blik. Ik ken dat hele kind verder niet, maar omdat ze op haar moeder lijkt mag ik haar al niet.
vrijdag 20 augustus 2021 om 20:26
Toen ik één van m'n pesters samen met een paar meelopers op het station tegenkwam (zo'n 5 jaar nadat ik van die school af was) en zijn reactie was om zijn tong uit te steken voelde ik me toch wel een tikkeltje beter, op je 19e zó reageren?
Neemt niet weg dat ik er niet overheen ben en daar baal ik flink van. Ik wil ze dan ook nooit meer tegenkomen, dat zorgt nog altijd voor teveel spanning. Ben ook heel bang dat ik er nooit overheen zal komen en dat vind ik wel een behoorlijk deprimerend idee.
Dus ik snap je zeker!
Neemt niet weg dat ik er niet overheen ben en daar baal ik flink van. Ik wil ze dan ook nooit meer tegenkomen, dat zorgt nog altijd voor teveel spanning. Ben ook heel bang dat ik er nooit overheen zal komen en dat vind ik wel een behoorlijk deprimerend idee.
Dus ik snap je zeker!
zondag 22 augustus 2021 om 01:18
Op mijn lagere school had je een meisje wat echt enorm vals was. Ik heb denk ik in mijn verdere leven nooit meer iemand ontmoet die zo ontzettend manipulatief gemeen en haat in zich had. Ze heeft een ander meisje uit mijn klas echt al die jaren zo enorm gepest( dat meisje is er echt aan onder door gegaan). Tot mijn verbazing heeft dat valse meisje van toen een heel groot netwerk op Instagram krijgt elke dag 100de berichten met hoe een mooi puur oprecht mens het is. Ze is zelfs op tv gekomen komt voor de armere in de samenleving op. Kwam haar nog een keer tegen en kwa gedrag en denk wijze is het nog steeds gewoon een enorm vals mens. Snap er echt niets van dat juist zij elke dag van die liefdevolle berichten krijgt hor puur ze is en niemand door heeft dat het allemaal voor de buiten wereld is alles wat ze doet, want van binnen heb ik nog nooit zn verrot mens mee gemaakt. Haat niemand in het leven, maar eerlijk is eerlijk aan haar heb ik echt een bloed hekel. Omdat ze dat andere meisje uit mijn klas wat een ontzettend lief kind was het leven zo ontzettend zuur heeft gemaakt. Trek ik mij aan en als ik haar nog een keer tegen kom ga ik dat zeggen ook. Het gepeste meisje wil nog altijd graag gezien worden en is zelfs naar de reünie gegaan om aardig tegen haar te doen. Zou ik niet kunnen. 12 jaar lang dag in dag uit ze moet het van zich zelf weten en speelt nu moeder Theresa.
maandag 23 augustus 2021 om 12:50
Ik ben op de basisschool gepest en op de middelbare school buitengesloten. Op de basisschool had ik wel andere vriendinnen en kon ik er wel tegen maar op de middelbare school had ik niemand en was ik altijd alleen. Dat heeft er wel flink ingehakt (6 jaar lang) en ik heb er nu ook nog steeds last van.
Ik ben ooit eens iemand van de pesters tegengekomen op een sollicitatie. Zij was destijds de leidster van één van de groepjes in mijn klas waar ik niet bij mocht horen. Ik herkende haar meteen maar had geen zin om met haar te praten. Zij herkende mij helaas ook en vroeg of ik die en die was en hoe het ging. Heb het gesprek maar kort gehouden want ik vond het zo hypocriet dat ze nu ineens wel geïnteresseerd was en me zag staan.
Ze had psychologie gestudeerd en kon daar geen werk in vinden. Ik mag hopen dat, als ze nu wel als psycholoog werkzaam is, ze veel vrouwen zoals mij met een pesttrauma bij zich krijgt. Dat ze dan eens gaat nadenken bij zichzelf.
Verder ben ik nooit iemand tegengekomen en dat hoef ik ook niet.
Ik ben ooit eens iemand van de pesters tegengekomen op een sollicitatie. Zij was destijds de leidster van één van de groepjes in mijn klas waar ik niet bij mocht horen. Ik herkende haar meteen maar had geen zin om met haar te praten. Zij herkende mij helaas ook en vroeg of ik die en die was en hoe het ging. Heb het gesprek maar kort gehouden want ik vond het zo hypocriet dat ze nu ineens wel geïnteresseerd was en me zag staan.
Ze had psychologie gestudeerd en kon daar geen werk in vinden. Ik mag hopen dat, als ze nu wel als psycholoog werkzaam is, ze veel vrouwen zoals mij met een pesttrauma bij zich krijgt. Dat ze dan eens gaat nadenken bij zichzelf.
Verder ben ik nooit iemand tegengekomen en dat hoef ik ook niet.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
maandag 23 augustus 2021 om 22:24
Een tijdje geleden had ik zelf de neiging om hier een topic over te openen, maar toen werd ik afgeleid en vergat het volledig.
Ik ben vanaf groep 5 basisschool tot en met de eindexamenklas havo gepest. Tussen basisschool en havo heb ik ook nog lom-mavo/speciaal voortgezet onderwijs gedaan en daarna uitgestroomd naar vmbo theoretische leerweg. In totaal 12 jaar aan pestervaringen. En ik ben zo iemand die er psychisch helemaal aan onderdoor is gegaan. In groep 8 had ik al suïcidale gedachten en ontwikkelde ik anorexia. Die anorexia in de hoop dat als ik slanker was, ik wél erbij zou horen. Dat sloeg natuurlijk door, want met mijn vertekende zelfbeeld vond ik mezelf nooit goed genoeg.
Op de middelbare scholen hadden ze al snel door dat ik onzeker was. Dus alles wat er wel bij me op of aan te merken was, werd ik weer op gepakt. Noem het maar op... Zelfs toen ik later psychisch flinke barsten begon te tonen (somberheid, zelfbeschadiging) was een reden om mij te pesten. "Nee, ga daar niet naast zitten. Die is ziek in haar hoofd!"
Uiteindelijk ben ik op het HBO uitgevallen. Ik had moeite met nieuwe klassen, nieuwe mensen, groepen mensen die me vast weer gingen pesten en kreeg heel zware paniekaanvallen. Ik durfde daardoor nergens meer naartoe en moest naar de ggz. Daar na flink wat testen is uitgekomen dat ik o.a. c-ptss, een paniekstoornis met agorafobie, depressie, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en nog wel wat dingetjes had. Uiteindelijk via deeltijdtherapie op de paaz, vervolgens arbeidstherapie (waar duidelijk werd dat betaald werken niet meer kan, ik kan geen stress en druk meer verdragen) uitgekomen bij ggz-dagbesteding.
Nog wekelijks heb ik nachtmerries over dat ik weer terug op school ben, weer dezelfde situaties als toen. Nu wel het verschil dat ik in mijn droom de pestkop volledig in elkaar mep. En uiteindelijk helemaal uitgeput wakker worden, of wakker word terwijl ik met een vuist op mijn kussen lig in te beuken.
Pesten kan zoveel kapotmaken.
Ik herken het probleem met oud-pesters tegenkomen heel goed. In mijn geval (ik woon in een dorpje) kom ik enkelen nog tegen. Ze doen alsof ze me niet kennen. Kijken de andere kant op als ik langsloop.
Eentje woont nu zelfs in mijn straat. Nog altijd datzelfde geniepige gezicht, maar nu begin 30. Hij loopt hier dagelijks langs, ik betrap hem soms op stiekem naar binnen loeren en zodra hij mij ziet is het van 'Oh, snel voor me naar de grond kijken.'
En nee, ik kan het ook niet vergeven. Er valt niks te vergeven. Zij hebben hun studie af kunnen maken, hebben een vaste relatie, een baan en sommigen zelfs al een kindje. En ik, ik zoek nog altijd naar iets waar ik ook trots op mag zijn.
Ik ben vanaf groep 5 basisschool tot en met de eindexamenklas havo gepest. Tussen basisschool en havo heb ik ook nog lom-mavo/speciaal voortgezet onderwijs gedaan en daarna uitgestroomd naar vmbo theoretische leerweg. In totaal 12 jaar aan pestervaringen. En ik ben zo iemand die er psychisch helemaal aan onderdoor is gegaan. In groep 8 had ik al suïcidale gedachten en ontwikkelde ik anorexia. Die anorexia in de hoop dat als ik slanker was, ik wél erbij zou horen. Dat sloeg natuurlijk door, want met mijn vertekende zelfbeeld vond ik mezelf nooit goed genoeg.
Op de middelbare scholen hadden ze al snel door dat ik onzeker was. Dus alles wat er wel bij me op of aan te merken was, werd ik weer op gepakt. Noem het maar op... Zelfs toen ik later psychisch flinke barsten begon te tonen (somberheid, zelfbeschadiging) was een reden om mij te pesten. "Nee, ga daar niet naast zitten. Die is ziek in haar hoofd!"
Uiteindelijk ben ik op het HBO uitgevallen. Ik had moeite met nieuwe klassen, nieuwe mensen, groepen mensen die me vast weer gingen pesten en kreeg heel zware paniekaanvallen. Ik durfde daardoor nergens meer naartoe en moest naar de ggz. Daar na flink wat testen is uitgekomen dat ik o.a. c-ptss, een paniekstoornis met agorafobie, depressie, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en nog wel wat dingetjes had. Uiteindelijk via deeltijdtherapie op de paaz, vervolgens arbeidstherapie (waar duidelijk werd dat betaald werken niet meer kan, ik kan geen stress en druk meer verdragen) uitgekomen bij ggz-dagbesteding.
Nog wekelijks heb ik nachtmerries over dat ik weer terug op school ben, weer dezelfde situaties als toen. Nu wel het verschil dat ik in mijn droom de pestkop volledig in elkaar mep. En uiteindelijk helemaal uitgeput wakker worden, of wakker word terwijl ik met een vuist op mijn kussen lig in te beuken.
Pesten kan zoveel kapotmaken.
Ik herken het probleem met oud-pesters tegenkomen heel goed. In mijn geval (ik woon in een dorpje) kom ik enkelen nog tegen. Ze doen alsof ze me niet kennen. Kijken de andere kant op als ik langsloop.
Eentje woont nu zelfs in mijn straat. Nog altijd datzelfde geniepige gezicht, maar nu begin 30. Hij loopt hier dagelijks langs, ik betrap hem soms op stiekem naar binnen loeren en zodra hij mij ziet is het van 'Oh, snel voor me naar de grond kijken.'
En nee, ik kan het ook niet vergeven. Er valt niks te vergeven. Zij hebben hun studie af kunnen maken, hebben een vaste relatie, een baan en sommigen zelfs al een kindje. En ik, ik zoek nog altijd naar iets waar ik ook trots op mag zijn.
maandag 23 augustus 2021 om 22:41
Ah, konijnpantoffeltje om jou verhaal kan ik zo ontzettend boos worden op die pesters. En dat diegene ook nog langs loopt om naar binnen te loeren, word je toch woest van. Jammer dat ik je niet ken anders was ik echt voor je opgekomen en die pester die nog überhaupt langs durft te lopen na jou zoveel pijn te hebben gedaan helemaal aangepakt. Toch niet te geloven dat jij zn moeilijk leven hebt gehad door dat kut gepest en die pesters gewoon lekker leven als of ze niets verkeerd hebben gedaan.
vrijdag 27 augustus 2021 om 18:18
vrijdag 27 augustus 2021 om 19:21
Wat vreselijk, konijnenpantoffeltje! Ze hebben jouw leven tot een hel gemaakt en je hebt er nog nachtmerries van. Ik snap goed dat je niet kunt vergeven.
Ik vind het ook moeilijk dat mijn pesters verder gekomen zijn in het leven dan ik. Maar door mijn ASS kon en kan ik ook echt minder. Ik werk om die reden bij de Sociale Werkplaats terwijl zij wel "gewoon" kunnen werken. Zij hebben allemaal al jarenlang een relatie en de meesten een gezin. Zelf heb ik geen kinderwens. Soms wel een relatiewens. Maar toch altijd weer die gedachte dat ik die nooit zal kunnen krijgen omdat ik niet goed genoeg ben.
Ze hebben jouw leven tot een hel gemaakt en je hebt er nog nachtmerries van. Ik snap goed dat je niet kunt vergeven. Ik vind het ook moeilijk dat mijn pesters verder gekomen zijn in het leven dan ik. Maar door mijn ASS kon en kan ik ook echt minder. Ik werk om die reden bij de Sociale Werkplaats terwijl zij wel "gewoon" kunnen werken. Zij hebben allemaal al jarenlang een relatie en de meesten een gezin. Zelf heb ik geen kinderwens. Soms wel een relatiewens. Maar toch altijd weer die gedachte dat ik die nooit zal kunnen krijgen omdat ik niet goed genoeg ben.
maandag 27 september 2021 om 23:22
Even een schopje naar boven.
Het is de Week Tegen Pesten en natuurlijk worden dan weer oude littekens geopend.
Ik zie opeens weer voor me hoe ik bij een bepaalde meester in groep 5 altijd als enige de hele rekenles de opgaven uit het boek op het bord moest maken. Niet in mijn opgavenboek of schrift, nee, op het bord, voor de klas, waar alle klasgenoten konden zien hoe vreselijk slecht ik was in rekenen. (Dyscalculie bestond toen nog niet op die dorpsschool, eind jaren 90. Nooit op getest, maar als ik erover lees dan herken ik werkelijk alles.)
In groep 8 kreeg ik die meester weer, eenmaal per week en ja hoor, weer op het bord opgaven maken terwijl de rest in het schrift kon werken. Die man maar commentaar leveren op wat ik allemaal fout stond te doen en ondertussen hoorde ik dan de helft van de klas een geërgerde zucht slaken.
Hoe krijg je het toch al niet meer aanwezige zelfvertrouwen van een 12-jarige bijna-puber helemaal kapot? Nou, zo.
Het is de Week Tegen Pesten en natuurlijk worden dan weer oude littekens geopend.
Ik zie opeens weer voor me hoe ik bij een bepaalde meester in groep 5 altijd als enige de hele rekenles de opgaven uit het boek op het bord moest maken. Niet in mijn opgavenboek of schrift, nee, op het bord, voor de klas, waar alle klasgenoten konden zien hoe vreselijk slecht ik was in rekenen. (Dyscalculie bestond toen nog niet op die dorpsschool, eind jaren 90. Nooit op getest, maar als ik erover lees dan herken ik werkelijk alles.)
In groep 8 kreeg ik die meester weer, eenmaal per week en ja hoor, weer op het bord opgaven maken terwijl de rest in het schrift kon werken. Die man maar commentaar leveren op wat ik allemaal fout stond te doen en ondertussen hoorde ik dan de helft van de klas een geërgerde zucht slaken.
Hoe krijg je het toch al niet meer aanwezige zelfvertrouwen van een 12-jarige bijna-puber helemaal kapot? Nou, zo.
dinsdag 28 september 2021 om 07:54
Niet quoten aub.
Ruim 20 jaar heb ik mij onveilig gevoeld op school. Thuis was ook niet echt een veilige plek, maar ook niet echt onveilig. Mijn lichaam kent vooral stress en angst. Ik kon niet meekomen op school en werd raar gevonden. Op de middelbare school begon het pesten. Het pesten hield op toen ik stopte met de laatste MBO opleiding. Ik heb complexe PTSS en depressie door o.a. het pesten. Ook ASS en een leerstoornis heeft eraan bijgedragen. Ik krijg therapie.
Ruim 20 jaar heb ik mij onveilig gevoeld op school. Thuis was ook niet echt een veilige plek, maar ook niet echt onveilig. Mijn lichaam kent vooral stress en angst. Ik kon niet meekomen op school en werd raar gevonden. Op de middelbare school begon het pesten. Het pesten hield op toen ik stopte met de laatste MBO opleiding. Ik heb complexe PTSS en depressie door o.a. het pesten. Ook ASS en een leerstoornis heeft eraan bijgedragen. Ik krijg therapie.
anoniem_63b69dd0648a4 wijzigde dit bericht op 28-09-2021 08:37
13.71% gewijzigd
