Psyche
alle pijlers
Pestverleden nooit verwerkt
donderdag 19 augustus 2021 om 14:48
Hoi forummers,
Ik ben erg gepest als kind/puber, vooral in de 1e en de 2e klas van de middelbare school. Ik was een dik en onzeker kind. Er werd tegen me gezegd dat ik dik was, geen gymkleding aan mocht hierom, met Sinterklaas werd er ‘Charlotte is weer aangekomen’ gezongen en zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen. Ik heb tijden gehad dat ik iedere dag huilend op de fiets zat.
Deze week kwam ik 1 van de jongens tegen die me zo gepest hebben. Hij knoopte een praatje met me aan en vroeg hoe het ging, wat ik deed tegenwoordig. Heel vriendelijk eigenlijk. Ik weet heel goed dat we allemaal veranderd zijn, volwassen geworden zijn, maar ik vond het heel lastig om vriendelijk terug te zijn. Daardoor voelde ik me ook een beetje onvolwassen. Ik denk dat ik wel kan vergeven, maar niet kan vergeten, hoe cliché ook. Ik ben snel op de fiets gestapt en weggefietst.
Zou het dan toch zo zijn dat dit iets is waar je nooit overheen komt? Of blijf ik echt te veel hangen in dingen? Zoals ik al zei, voel ik me echt onvolwassen door mijn reactie, maar ik krijg er nog steeds zo’n rotgevoel van als ik eraan denk.
Ik ben erg gepest als kind/puber, vooral in de 1e en de 2e klas van de middelbare school. Ik was een dik en onzeker kind. Er werd tegen me gezegd dat ik dik was, geen gymkleding aan mocht hierom, met Sinterklaas werd er ‘Charlotte is weer aangekomen’ gezongen en zo kan ik nog wel wat voorbeelden opnoemen. Ik heb tijden gehad dat ik iedere dag huilend op de fiets zat.
Deze week kwam ik 1 van de jongens tegen die me zo gepest hebben. Hij knoopte een praatje met me aan en vroeg hoe het ging, wat ik deed tegenwoordig. Heel vriendelijk eigenlijk. Ik weet heel goed dat we allemaal veranderd zijn, volwassen geworden zijn, maar ik vond het heel lastig om vriendelijk terug te zijn. Daardoor voelde ik me ook een beetje onvolwassen. Ik denk dat ik wel kan vergeven, maar niet kan vergeten, hoe cliché ook. Ik ben snel op de fiets gestapt en weggefietst.
Zou het dan toch zo zijn dat dit iets is waar je nooit overheen komt? Of blijf ik echt te veel hangen in dingen? Zoals ik al zei, voel ik me echt onvolwassen door mijn reactie, maar ik krijg er nog steeds zo’n rotgevoel van als ik eraan denk.