Psyche
alle pijlers
Please gedrag..
zaterdag 20 februari 2010 om 23:01
Kennen jullie dat? vooral moeite doen om het een ander naar de zin te maken, dat geven makkelijker is dan nemen? jezelf soms wegcijferen en als je dan voor jezelf kiest je vreselijk schuldig kan voelen omdat je je zorgen maakt wat de ander nu wel niet van je vindt en of je niet je eigen glazen ingooit.. Ik kom niet onzeker over, heb een sterke persoonlijkheid en toch heb ik hier moeite mee. Voor mezelf durven kiezen en dus van mezelf houden.. wie herkent dit? Ik ben nu aan het proberen te veranderen, beslissingen te nemen die goed zijn voor mij en te accepteren dat anderen het misschien niet zo leuk vinden.. maar helaas zorgt dit nog wel voor kopzorgen (piekeren of ik er wel goed aan gedaan heb) alsof ik niet voor mezelf mag kiezen..Luisteren naar je onderbuikgevoel en daarnaar handelen. Jezelf dus niet voor de gek houden (soms weet ik ook niet eens wat ik echt wil) eigen keuzes maken. Hopelijk begrijpen jullie een beetje wat ik bedoel.. misschien geeft dit meer duidelijkheid, vriendin vraagt waar je wilt eten en jij zegt, maakt me niet uit wat wil jij? vervolgens noemt zij een restaurant wat je helemaal niets vindt.. en toch zeg je ja.. simpel voorbeeld maar misschien geeft dat iets duidelijker beeld. Ben benieuwd of iemand zich hierin herkent en evt. tips heeft om de knop om te zetten en voor jezelf te kiezen zonder egoistisch te worden.
zondag 21 februari 2010 om 00:52
Het is mijn ervaring dat als je veel voor anderen doet, anderen jou gaan minachten. Je krijgt nooit de waardering die je graag wilt. Mensen gaan dan steeds makkelijker dingen aan je vragen, omdat ze denken dat je niks liever doet dan gedienstig en serviel zijn.
Als je op een gegeven moment doorkrijgt dat het respect juist heel ver te zoeken is en ophoudt met behulpzaam zijn, worden ze zelfs kwaad op je en beledigd. Je eindigt dan heel ver van de gezellige relatie die je in gedachten had. En het is ook nooit meer terug te draaien.
Het is overigens erg lang geleden, maar ik heb deze ervaringen nooit meer vergeten, omdat ze zo pijnlijk waren.
Voor alle duidelijkheid, dit waren situaties toen ik, nog heel jong, begon met werken en nog helemaal niks wist. Ik was heel naief.
Als je op een gegeven moment doorkrijgt dat het respect juist heel ver te zoeken is en ophoudt met behulpzaam zijn, worden ze zelfs kwaad op je en beledigd. Je eindigt dan heel ver van de gezellige relatie die je in gedachten had. En het is ook nooit meer terug te draaien.
Het is overigens erg lang geleden, maar ik heb deze ervaringen nooit meer vergeten, omdat ze zo pijnlijk waren.
Voor alle duidelijkheid, dit waren situaties toen ik, nog heel jong, begon met werken en nog helemaal niks wist. Ik was heel naief.
zondag 21 februari 2010 om 08:33
zondag 21 februari 2010 om 08:45
Ja heel herkenbaar.
Ik ben dan weer een stapje verder door mijn gevoelens wel uit te spreken of wat ik wel of niet wil.
Maar als mensen er zich dan op aanpassen dan voel ik me helemaal schuldig!!!
Alsof ik het ergste en zwaarste van de wereld verlang van die ander persoon, alsof ik aan het manipuleren ben.
Ofdat ik een zeikerd ben.
Allemaal van die hersenspinsels.
Misschien kom ik er nog wel van af, hoop ik.
Ik ben dan weer een stapje verder door mijn gevoelens wel uit te spreken of wat ik wel of niet wil.
Maar als mensen er zich dan op aanpassen dan voel ik me helemaal schuldig!!!
Alsof ik het ergste en zwaarste van de wereld verlang van die ander persoon, alsof ik aan het manipuleren ben.
Ofdat ik een zeikerd ben.
Allemaal van die hersenspinsels.
Misschien kom ik er nog wel van af, hoop ik.
zondag 21 februari 2010 om 08:53
Zo wás ik jaren geleden. Vooral in het werk. Nooit nee (durven( zeggen en dat had dan weer met opvoeding te maken. Totdat ik al een half haar met hyperventilatie liep en overspannen naar huis ging...
Door gesprekken met een psychologe kwam ik er dus achter, hóe dit bij mij er in geslopen was. En de allereerste keer NEE zeggen vond ik doodeng, tot ik ontdekte dat men mij nog even "aardig" vond!
Nu weet ik mijn grenzen heel goed. Ik zeg JA als ik dat meen, en nee als ik niet wil. Maar ook buiten het werk om. Dat zijn dingen die ik geleerd heb.
Door gesprekken met een psychologe kwam ik er dus achter, hóe dit bij mij er in geslopen was. En de allereerste keer NEE zeggen vond ik doodeng, tot ik ontdekte dat men mij nog even "aardig" vond!
Nu weet ik mijn grenzen heel goed. Ik zeg JA als ik dat meen, en nee als ik niet wil. Maar ook buiten het werk om. Dat zijn dingen die ik geleerd heb.
zondag 21 februari 2010 om 09:03
zondag 21 februari 2010 om 09:47
Heb je het over mij?
Heel herkenbaar dus... vooral het gevoel eigenlijk niet meer te weten wat je nu precies ergens van vindt. Het ging bij mij zelfs zo ver dat ik me heel schuldig heb gevoeld over een vakantie die ik had geregeld voor Nukkeman en mijzelf en die helaas een beetje in het water viel door zaken waar ik zelf geen invloed op had, maar toch voelde ik me er achteraf zo rot over... Alsof IK er wat aan kon doen dat het rotweer was en dat het hotel zo tegenviel.
Ik ben er een therapie voor gaan volgen en ik moet zeggen: het helpt! Het gaat langzaam, want ik zit nu pas in de fase dat ik me ervan bewust ben dat ik mijn grenzen niet aangeef, maar... dat is een eerste stap. Ik ben ook al in situaties terecht gekomen waarin ik (bijv. op m'n werk) mijn grenzen wel aan MOEST geven. Dat gaat nog steeds gepaard met een hoop gepieker en gejank (thuis), maar ik ben op de goed weg. Ik heb er vertrouwen in dat het op een dag ook zal lukken zonder er helemaal van ondersteboven te raken. Dus ik kan het echt aanraden om er met iemand over te gaan praten. Soms heb je iemand van buitenaf nodig om je oude patronen te kunnen doorbreken.
Heel herkenbaar dus... vooral het gevoel eigenlijk niet meer te weten wat je nu precies ergens van vindt. Het ging bij mij zelfs zo ver dat ik me heel schuldig heb gevoeld over een vakantie die ik had geregeld voor Nukkeman en mijzelf en die helaas een beetje in het water viel door zaken waar ik zelf geen invloed op had, maar toch voelde ik me er achteraf zo rot over... Alsof IK er wat aan kon doen dat het rotweer was en dat het hotel zo tegenviel.
Ik ben er een therapie voor gaan volgen en ik moet zeggen: het helpt! Het gaat langzaam, want ik zit nu pas in de fase dat ik me ervan bewust ben dat ik mijn grenzen niet aangeef, maar... dat is een eerste stap. Ik ben ook al in situaties terecht gekomen waarin ik (bijv. op m'n werk) mijn grenzen wel aan MOEST geven. Dat gaat nog steeds gepaard met een hoop gepieker en gejank (thuis), maar ik ben op de goed weg. Ik heb er vertrouwen in dat het op een dag ook zal lukken zonder er helemaal van ondersteboven te raken. Dus ik kan het echt aanraden om er met iemand over te gaan praten. Soms heb je iemand van buitenaf nodig om je oude patronen te kunnen doorbreken.
zondag 21 februari 2010 om 10:43
Hey thanks voor jullie reacties!! wat fijn dat jullie het herkennen, heerlijk om te weten dat ik niet de enige ben!
Dank voor de tips.. ik ben zelf ook al wel enige tijd bezig om het om te draaien zeker nu mijn relatie over is (sinsd januari) met een man met al een kind, hierin heb ik zeker mezelf weggecijferd en maar gedacht dat het allemaal zo hoorde zoals het ging en dat ik de gene was die moeilijk deed. ik riep wel dat ik iets niet wilde maar dan was het vaak al te laat en was het een frustratie geworden en dan komt het er met boosheid uit. Ik moet dus tijdig leren aangeven wanneer ik iets niet wil en daarnaast heb ik de band met mijn vriendinnen, hierin durfde ik ook nooit echt mijn zin door te drjiven zoals jullie ook al aangeven voel je je enorm bezwaard om je eigen zin te doen. In mijn werk heb ik dit veel minder dat is dus het grappige, het is meer in relaties en vriendschappen. Die mensen betekenen ook het meest voor me, misschien toch bang om ze kwijt te raken ofzo terwijl ik dondersgoed weet dat je jezelf mag zijn.. ik liep tijdens mijn relatie ook bij een haptonoom, die leerde me dat je in je buik al voelt of je iets wel of niet wilt doen en daar dus op moet reageren, dat vind ik nog wel heel moeilijk vooral omdat je daarna wordt overmand door schuldgevoel of onzekerheid dat je enorm moeilijk doet. Wat vrouwmens dus ook zei, je moet je echt afvragen hoe voel ik mij hierbij en vanuit die gedachten een beslissing nemen.. maar dat is moeilijk!! zo heb ik gisteren mijn avond met vriendinnen afgezegd.. waarom? nou ik had het idee geopperd om te gaan eten met een vriendin en haar zus. Zij kwamen met een idee voor een restaurant, vond ik niets eigenlijk en toch zei ik ja is goed. toen kreeg ik 's morgens een sms waarin ze zei om half 8 afspreken voor het restaurant? en toen dacht ik, dat vind ik eigenlijk erg laat, dus ik gaf aan kan het niet iets eerder? en dat ik mn auto moeilijk kwijt kon daar, waar zij hun auto parkeerde.. toen kreeg ik terug wil je echt eerder? kan het niet gewoon half 8 dan eet je gewoon iets van tevoren (huh??) want we willen daarna nog de kroeg in en anders zijn we veel te vroeg klaar en oja zij werden gebracht dus hoefden niet te parkeren.. en toen kreeg ik weer dat gevoel van he?? ik nodig ze uit en laat het vervolgens helemaal overnemen, ze maken er een hele stapdate van! terwijl ik gewoon happie wilde eten en daarna zien we wel of we nog zin hebben in een borrel.. het voelde helemaal niet goed, misschien nu juist heel overdreven en kinderachtig maar juist door de relatiebreuk ben ik hier heel alert op. Maar ja ik heb me nu de hele zaterdag rot gevoeld omdat ik afgezegd heb. Zij gingen gewoon lekker op stap hoor deden weinig moeite.. zegt ook genoeg.. maar ik voelde me super onzeker en stond dus niet achter mijn beslissing maar voelde me een zeur!! bah.. dat is dus mijn probleem ik wil ook weer niet egoistisch worden en mijn zin doordrijven.. maar ik wil mezelf ook niet meer verliezen in vriendschappen of relaties..
Dank voor de tips.. ik ben zelf ook al wel enige tijd bezig om het om te draaien zeker nu mijn relatie over is (sinsd januari) met een man met al een kind, hierin heb ik zeker mezelf weggecijferd en maar gedacht dat het allemaal zo hoorde zoals het ging en dat ik de gene was die moeilijk deed. ik riep wel dat ik iets niet wilde maar dan was het vaak al te laat en was het een frustratie geworden en dan komt het er met boosheid uit. Ik moet dus tijdig leren aangeven wanneer ik iets niet wil en daarnaast heb ik de band met mijn vriendinnen, hierin durfde ik ook nooit echt mijn zin door te drjiven zoals jullie ook al aangeven voel je je enorm bezwaard om je eigen zin te doen. In mijn werk heb ik dit veel minder dat is dus het grappige, het is meer in relaties en vriendschappen. Die mensen betekenen ook het meest voor me, misschien toch bang om ze kwijt te raken ofzo terwijl ik dondersgoed weet dat je jezelf mag zijn.. ik liep tijdens mijn relatie ook bij een haptonoom, die leerde me dat je in je buik al voelt of je iets wel of niet wilt doen en daar dus op moet reageren, dat vind ik nog wel heel moeilijk vooral omdat je daarna wordt overmand door schuldgevoel of onzekerheid dat je enorm moeilijk doet. Wat vrouwmens dus ook zei, je moet je echt afvragen hoe voel ik mij hierbij en vanuit die gedachten een beslissing nemen.. maar dat is moeilijk!! zo heb ik gisteren mijn avond met vriendinnen afgezegd.. waarom? nou ik had het idee geopperd om te gaan eten met een vriendin en haar zus. Zij kwamen met een idee voor een restaurant, vond ik niets eigenlijk en toch zei ik ja is goed. toen kreeg ik 's morgens een sms waarin ze zei om half 8 afspreken voor het restaurant? en toen dacht ik, dat vind ik eigenlijk erg laat, dus ik gaf aan kan het niet iets eerder? en dat ik mn auto moeilijk kwijt kon daar, waar zij hun auto parkeerde.. toen kreeg ik terug wil je echt eerder? kan het niet gewoon half 8 dan eet je gewoon iets van tevoren (huh??) want we willen daarna nog de kroeg in en anders zijn we veel te vroeg klaar en oja zij werden gebracht dus hoefden niet te parkeren.. en toen kreeg ik weer dat gevoel van he?? ik nodig ze uit en laat het vervolgens helemaal overnemen, ze maken er een hele stapdate van! terwijl ik gewoon happie wilde eten en daarna zien we wel of we nog zin hebben in een borrel.. het voelde helemaal niet goed, misschien nu juist heel overdreven en kinderachtig maar juist door de relatiebreuk ben ik hier heel alert op. Maar ja ik heb me nu de hele zaterdag rot gevoeld omdat ik afgezegd heb. Zij gingen gewoon lekker op stap hoor deden weinig moeite.. zegt ook genoeg.. maar ik voelde me super onzeker en stond dus niet achter mijn beslissing maar voelde me een zeur!! bah.. dat is dus mijn probleem ik wil ook weer niet egoistisch worden en mijn zin doordrijven.. maar ik wil mezelf ook niet meer verliezen in vriendschappen of relaties..
zondag 21 februari 2010 om 10:50
Heel herkenbaar! Maar ben er 2 jr geleden mee aan de slag gegaan, waar dat vandaan komt, (vroeger gepest, beschermd opgevoed) en heb het ook doorbroken.
Maar soms steekt het nog weleens de kop op.
Het behaagzieke en in de "aardige" modus schieten als je denkt dat iemand boos op je is omdat je tegengas hebt gegeven.
Het is dus een patroon wat diep geworteld zit en niet zomaar is te veranderen.
Toch denk ik dat als je ermee aan de slag gaat en je er bewust van wordt, dat dat al een hele stap is.
Ik weet en voel precies wanneer het weer de kop op steekt en probeer dan om het anders te doen.
Het is intussen wel zo dat ik geen dingen meer doe die ik niet wil. En ja, dan krijg je soms wel eens boze blikken of opmerkingen. En daar kan ik dan ook weer boos over worden omdat ik het niet terrecht vind. Alleen, die boosheid uit ik dus nog niet. Ik laat die persoon dan een tijdje links liggen, tot mijn boosheid weer is over gewaaid.
Ook niet de manier dus.
Maar soms steekt het nog weleens de kop op.
Het behaagzieke en in de "aardige" modus schieten als je denkt dat iemand boos op je is omdat je tegengas hebt gegeven.
Het is dus een patroon wat diep geworteld zit en niet zomaar is te veranderen.
Toch denk ik dat als je ermee aan de slag gaat en je er bewust van wordt, dat dat al een hele stap is.
Ik weet en voel precies wanneer het weer de kop op steekt en probeer dan om het anders te doen.
Het is intussen wel zo dat ik geen dingen meer doe die ik niet wil. En ja, dan krijg je soms wel eens boze blikken of opmerkingen. En daar kan ik dan ook weer boos over worden omdat ik het niet terrecht vind. Alleen, die boosheid uit ik dus nog niet. Ik laat die persoon dan een tijdje links liggen, tot mijn boosheid weer is over gewaaid.
Ook niet de manier dus.
zondag 21 februari 2010 om 10:55
@precious.. dat is precies wat ik ook bedoel ik vind het moeilijk om dan met de boosheid om te gaan en zou het dan ook links laten liggen tot het overwaait.. zoals ik in mijn stukje boven jouw post schrijf.. ik weet nu niet hoe ik dit die vriendinnen moet uitleggen als ze er naar vragen.. ze zeiden wel waarom ga je nu ineens niet meer mee? maar hoe vertel ik het dan en zij vinden me dan vast een zeikerd.. dan zou ik het ook liefst in stilte laten overwaaien.. maar goed, wat je zegt ik ben al bewust van en doe mijn best het te doorbreken. Ik heb ook een verleden van beschermd opgevoed en pesterijen, zou het daarmee te maken hebben?
zondag 21 februari 2010 om 11:13
Met die vriendinnen vind ik het ook raar dat zij alle beslissingen gaan nemen en alles bepalen terwijl het jouw idee was.
Dus niet zo raar dat je er geen lekker gevoel bij had. Ze hadden ook eerst met jou kunnen overleggen, of met z'n allen overleggen over het restaurant en de tijd.
En niet plompverloren zelf iets gaan bepalen zonder overleg en het jou dan mededelen.
Je bent dus geen zeikerd!
En, als je ze jou wel een zeikerd vinden moet je je afvragen wat voor vriendinnen dat zijn.
Ik heb ook zo'n zelfde ervaring met een relatie (lang verhaal wat ik nu even niet ga vertellen). Was een relatie met een geweldadige man (psychisch geweld) en ja, die ging over al mijn grenzen heen. En ja, dat liet ik dus ook gebeuren. Ik was makkelijk om te lullen en makkelijk te manipuleren.
Na die relatie ben ik dus hiermee ook aan de slag gegaan.
En toen werd ik me ook bewust dat ik het niet alleen in dat soort relaties had maar ook op mijn werk en in vriendschappen.
Ik ben heel diep in mezelf gedoken, ook in mijn verleden. En ja, pesterijen en een beschermde opvoeding hebben daar mee te maken.
In de pesterijen ben je heel klein gemaakt en vernederd. Daardoor wordt je dus bang om voor jezelf op te komen. Ik kan me nog goed herinneren dat wanneer ik als klein meisje in een groep iets zei, ik door de hele groep werd uitgescholden.
Dan laat je het wel uit je hoofd de rest van je leven...
En door de beschermde opvoeding heb je niet geleerd om zelf je boontjes te doppen. Waardoor je dus nog kwetsbaarder en angstiger wordt.
Dus niet zo raar dat je er geen lekker gevoel bij had. Ze hadden ook eerst met jou kunnen overleggen, of met z'n allen overleggen over het restaurant en de tijd.
En niet plompverloren zelf iets gaan bepalen zonder overleg en het jou dan mededelen.
Je bent dus geen zeikerd!
En, als je ze jou wel een zeikerd vinden moet je je afvragen wat voor vriendinnen dat zijn.
Ik heb ook zo'n zelfde ervaring met een relatie (lang verhaal wat ik nu even niet ga vertellen). Was een relatie met een geweldadige man (psychisch geweld) en ja, die ging over al mijn grenzen heen. En ja, dat liet ik dus ook gebeuren. Ik was makkelijk om te lullen en makkelijk te manipuleren.
Na die relatie ben ik dus hiermee ook aan de slag gegaan.
En toen werd ik me ook bewust dat ik het niet alleen in dat soort relaties had maar ook op mijn werk en in vriendschappen.
Ik ben heel diep in mezelf gedoken, ook in mijn verleden. En ja, pesterijen en een beschermde opvoeding hebben daar mee te maken.
In de pesterijen ben je heel klein gemaakt en vernederd. Daardoor wordt je dus bang om voor jezelf op te komen. Ik kan me nog goed herinneren dat wanneer ik als klein meisje in een groep iets zei, ik door de hele groep werd uitgescholden.
Dan laat je het wel uit je hoofd de rest van je leven...
En door de beschermde opvoeding heb je niet geleerd om zelf je boontjes te doppen. Waardoor je dus nog kwetsbaarder en angstiger wordt.
zondag 21 februari 2010 om 11:18
zondag 21 februari 2010 om 11:23
Toch zullen er ook mensen blijven die het niet pikken.
Althans dat is mijn ervaring.
Uiteindelijk kom je er dan ook achter dat sommige mensen geen deel meer gaan uitmaken van je vriendenkring.
Dat is misschien pijnlijk.
Maar wat mij destijds geholpen heeft is de gedachte dat er dan weer ruimte is voor nieuwe mensen. Mensen die wel bij mij passen. Hierdoor heb ik ook afgerekend met de angst om mensen te verliezen.
Ik ben liever alleen dan met mensen die over mijn grenzen heen gaan en mijn wil niet respecteren.
Althans dat is mijn ervaring.
Uiteindelijk kom je er dan ook achter dat sommige mensen geen deel meer gaan uitmaken van je vriendenkring.
Dat is misschien pijnlijk.
Maar wat mij destijds geholpen heeft is de gedachte dat er dan weer ruimte is voor nieuwe mensen. Mensen die wel bij mij passen. Hierdoor heb ik ook afgerekend met de angst om mensen te verliezen.
Ik ben liever alleen dan met mensen die over mijn grenzen heen gaan en mijn wil niet respecteren.
zondag 21 februari 2010 om 11:52
@ vrouwmens en Precious jullie hebben gelijk, dank voor de lieve reacties. En wat goed van jullie dat jullie al zoveel verder zijn! ook precious, jij hebt een vervelende relatie achter de rug, kan me voorstellen dat dat dan een breekpunt wordt. Herken jij dat ook vrouwmens in de zin van beschermd opgevoed en pesterijen? ik ben niet zwaar gepest vroeger hoor maar werd wel regelmatig met de neus op de feiten gedrukt dat ik er niet bijhoorde..
ik zal ook proberen uit te leggen aan mijn vriendinnen en idd wat precious ook zegt, niet iedereen zal het begrijpen.. ik denk dat het beter is om een kleinere kring echte vrienden te hebben dan een grote kring vrienden waar je je bij moet aanpassen.. maar wat vrouwmens zegt.. ik moet leren al bij de besluitvorming van mezelf te laten horen, dan krijg je uiteindelijk meer begrip denk ik dan wanneer je het doet als het voor jezelf al tever is gegaan.. hebben jullie hier therapie of coaching voor gehad om dit te leren?? en zo ja, wat voor soort??
@bankje, geen probleem hoor, super fijn als anderen ook geholpen worden met mijn post.
ik zal ook proberen uit te leggen aan mijn vriendinnen en idd wat precious ook zegt, niet iedereen zal het begrijpen.. ik denk dat het beter is om een kleinere kring echte vrienden te hebben dan een grote kring vrienden waar je je bij moet aanpassen.. maar wat vrouwmens zegt.. ik moet leren al bij de besluitvorming van mezelf te laten horen, dan krijg je uiteindelijk meer begrip denk ik dan wanneer je het doet als het voor jezelf al tever is gegaan.. hebben jullie hier therapie of coaching voor gehad om dit te leren?? en zo ja, wat voor soort??
@bankje, geen probleem hoor, super fijn als anderen ook geholpen worden met mijn post.
dinsdag 23 februari 2010 om 10:30
Dacht dat ik al veel verder was, maar merk nu dat ik me al druk maak over iets waar ik binnenkort naar toe ga: straks denken ze, als ik maar niet,ze vinden me vast. Probeer nu wel tegen antwoorden te geven: Laat ze denken, je bent niet de enige die het spannend vind.
Dit is wel een hele goede oefening en heb me voor genomen om mijn dag hierdoor niet te laten verpesten
Dit is wel een hele goede oefening en heb me voor genomen om mijn dag hierdoor niet te laten verpesten
dinsdag 23 februari 2010 om 12:29
Sann, ja die relatie was echt een breekpunt. Een keerpunt in mijn leven die ervoor zorgde dat ik echt eens naar mezelf ging kijken waarom dit weer gebeurde etc etc.
Ik heb wel even wat therapie gehad, maar niet zo heel lang.
Die therapie was er vooral op gericht om weer bij mezelf te komen (ik was mezelf behoorlijk kwijt door die relatie) en zijn heel even aan de slag geweest met het hoe en waarom.
Ik had toen voldoende handvaten om mee verder te kunnen.
Daarna heb ik heel veel boeken gelezen op dat gebied die me wel geholpen hebben.
Zeker wat inzichten betreft.
Het is inderdaad ook wat Vrouwmens zegt geweldig om mee bezig te zijn. Juist omdat het je zoveel zorgelozer maakt en je inzichten krijgt over jezelf en het hoe en waarom.
Bankje, wat naar is dat hé die gedachtes en piekermomenten. Het is inderdaad wat je zegt; je verpest nu je dagen al door er over te piekeren.
En ook al denken ze straks dit of dat, of vinden ze je dit of dat.
Wat dan? Wat gebeurd er dan?
Als je jezelf die vragen stelt kun je achterhalen of de angst reeel en terecht is.
Is heel moeilijk hoor, ik heb dat ook moeten leren.
Deed het zelfs op de momenten zelf. Als ik me onzeker voelde ergens, dan dacht ik bij mezelf: Meid, je bent wie je bent en als mensen je daarom niet leuk vinden, dan maar niet. Dan zijn het mensen die niet bij jou horen. Want mensen die bij jou horen respecteren je.
Ik heb wel even wat therapie gehad, maar niet zo heel lang.
Die therapie was er vooral op gericht om weer bij mezelf te komen (ik was mezelf behoorlijk kwijt door die relatie) en zijn heel even aan de slag geweest met het hoe en waarom.
Ik had toen voldoende handvaten om mee verder te kunnen.
Daarna heb ik heel veel boeken gelezen op dat gebied die me wel geholpen hebben.
Zeker wat inzichten betreft.
Het is inderdaad ook wat Vrouwmens zegt geweldig om mee bezig te zijn. Juist omdat het je zoveel zorgelozer maakt en je inzichten krijgt over jezelf en het hoe en waarom.
Bankje, wat naar is dat hé die gedachtes en piekermomenten. Het is inderdaad wat je zegt; je verpest nu je dagen al door er over te piekeren.
En ook al denken ze straks dit of dat, of vinden ze je dit of dat.
Wat dan? Wat gebeurd er dan?
Als je jezelf die vragen stelt kun je achterhalen of de angst reeel en terecht is.
Is heel moeilijk hoor, ik heb dat ook moeten leren.
Deed het zelfs op de momenten zelf. Als ik me onzeker voelde ergens, dan dacht ik bij mezelf: Meid, je bent wie je bent en als mensen je daarom niet leuk vinden, dan maar niet. Dan zijn het mensen die niet bij jou horen. Want mensen die bij jou horen respecteren je.
dinsdag 23 februari 2010 om 12:52
donderdag 25 februari 2010 om 13:42
Nou je komt er wel achter wie je "echte" vrienden zijn hoor als je zelf je keuzes maakt en niet mee meewaait.. waar ik eerder over vertelde die vriendin snapt er helemaal niets van en heeft duidelijk afstand genomen (zelfs op mn verjaardag) en een andere vriendin die ik vandaag zei dat ik haar steun wel beetje gemist had de afgelopen periode (mijn relatie is verbroken) gaf ze aan dat ze dat bewust had gedaan omdat onze situaties teveel verschilden (zij gaat trouwen) ??? dat ik het haar niet zou gunnen .. pardon!? ik gun het haar super!! en dat heb ik haar ook gezegd, wel gezegd dat het mij wel beetje pijn doet om die verhalen te horen omdat het bij mij niet gelukt is, dat is toch niet gek!?! vervolgens neemt zij dus afstand.. en verwijt me ook nog dat ik haar niet in de kast kan stoppen en eruit kan trekken wanneer ik haar nodig heb.. nou geloof me, ik doe dat niet bij vriendinnen, sowieso vraag ik nooit iemand om hulp! dat probeer ik juist te veranderen nu en zie, hup al 2 vriendschappen down the drain.. en toch zet ik door! ik zal mezelf terugvinden en mensen om me heen verzamelen die echt bij mij passen. Maar het doet wel pijn zeker gezien de relatie ook is weggevallen. Gelukkig nog wel genoeg vriendinnen om mee heen, kijken hoeveel er daar nog van gaan wegvallen.. pff..
