Psyche
alle pijlers
Plots overlijden..
zondag 23 maart 2025 om 02:43
Vorig jaar, einde april, begon voor mij de dag met een zalig gevoel. Ik zou 's middags met m'n partner vertrekken op citytrip naar Parijs. We keken er allebei zo naar uit. We hadden jaar ervoor Praag en Berlijn bezocht. En we hadden daar enorm van genoten. We hadden nog veel mooie trips en reizen in gedachten...
Mijn partner (wij woonden nog niet samen) kwam met zijn reiskoffer binnen...
Ik was mijn honden aan het eten geven. Ik hoorde partner zeggen: ''Ik voel me niet goed, ik ben moe''. Waarop hij naar toilet ging.
Toen hij buiten kwam zag ik dat hij het erg warm had.. (hij had de bus genomen en stuk te voet gestapt).. ik vroeg wat hij voelde. Hij was op bus onwel geworden.. zijn maag volgens 'm. Hij had 2 broodjes gegeten en die bekwamen 'm niet. Hij zweette erg... heb 'm water gegeven en gevraagd ''moet ik een dokter bellen?'' Dat was niet nodig. Was z'n maag en zou wel voorbij gaan.
Na een tijdje zei hij, dat het niet verantwoord was om te vertrekken. Hij ging wat op bed rusten en zou later die dag de Eurostar omboeken naar de volgende dag. Zodat we gewoon dag later vertrokken. Ik zat naast 'm op bed... ik heb nogmaals gevraagd ''moet ik écht geen dokter bellen?'' Maar neen... dat was niet nodig.. dat gaat wel over. Hij zei ''sorry sorry dat we niet kunnen vertrekken.. waarop ik zei dat hij daar geen sorry voor hoefde te zeggen.. dat hij daar niets kon aan doen.
Ik ben naar de woonkamer gegaan met de woorden.. ''rust maar goed, als er wat is roep je maar. ''
Ik ben paar keer gaan kijken.. hij lag rustig te slapen.
Tot ik 't opeens heel erg koud kreeg en een akelig gevoel.
Ik stapte de kamer binnen... het was muisstil. Ik boog me over 'm... en zag direct... hij is in z'n slaap overleden.
Dat gevoel.. dat ongeloof.. 100den dingen gingen door m'n hoofd... dit kan niet waar zijn! Laat dit niet écht zijn!
Ik heb met 'm geschud.. de hulpdiensten gebeld.. 'm uit bed getrokken.. reanimatie gestart tot de MUG het overnam. Terwijl ik besefte.. dit komt niet meer goed.. hij voelde koud.. had blauw vlekken op z'n arm... zijn handen spierwit..
Na 20 minuten klonk het harde verdict.. het is onomkeerbaar.
De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Horen dat de man, die je zo graag ziet, overleden is. Het is zo pijnlijk.
Hij was 60.. veel te jong.
We hadden nog zoveel toekomstplannen.
Ik mis 'm ontzettend.
Ik probeer er het beste van te maken.. dat zou hij ook willen.
Maar... ik herbeleef telkens weer het moment van 'm te vinden.. het besef dat hij er niet meer was.. de machteloosheid die ik toen voelde...
Elke avond wanneer ik in bed ga liggen... op de plek waar ik 'm vond... herbeleef ik het weer.. telkens opnieuw en opnieuw.
In de dag.. ook vaak.., maar dan heb ik makkelijker afleiding. Terwijl mijn bed.. 'het veilige nest' een bron is geworden van... herbeleving. Van iets dat ik nooit meer kan vergeten. Iets dat mij zo onverwacht, zo plots.. in een leven bracht, dat ik nooit had verwacht. Zoveel verdriet...
Ook toch schuldgevoel... had ik maar niet naar 'm geluisterd en wél een dokter gebeld..
Hoe kan ik dit ooit een plaats geven? Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt... dat je het rouwproces doormoet..
Dat weet ik... ik heb nog vele mensen verloren die me dierbaar waren.
Maar dit is iets dat ik moeilijk kan plaatsen.. het plotse...
En het steeds herbeleven.
Hoe stop ik dit?
Hoe kan ik dit vergeten?
Hier kan ik niets positiefs van maken... weet niet of jullie begrijpen wat ik bedoel?
Bedankt voor het lezen.
Mijn partner (wij woonden nog niet samen) kwam met zijn reiskoffer binnen...
Ik was mijn honden aan het eten geven. Ik hoorde partner zeggen: ''Ik voel me niet goed, ik ben moe''. Waarop hij naar toilet ging.
Toen hij buiten kwam zag ik dat hij het erg warm had.. (hij had de bus genomen en stuk te voet gestapt).. ik vroeg wat hij voelde. Hij was op bus onwel geworden.. zijn maag volgens 'm. Hij had 2 broodjes gegeten en die bekwamen 'm niet. Hij zweette erg... heb 'm water gegeven en gevraagd ''moet ik een dokter bellen?'' Dat was niet nodig. Was z'n maag en zou wel voorbij gaan.
Na een tijdje zei hij, dat het niet verantwoord was om te vertrekken. Hij ging wat op bed rusten en zou later die dag de Eurostar omboeken naar de volgende dag. Zodat we gewoon dag later vertrokken. Ik zat naast 'm op bed... ik heb nogmaals gevraagd ''moet ik écht geen dokter bellen?'' Maar neen... dat was niet nodig.. dat gaat wel over. Hij zei ''sorry sorry dat we niet kunnen vertrekken.. waarop ik zei dat hij daar geen sorry voor hoefde te zeggen.. dat hij daar niets kon aan doen.
Ik ben naar de woonkamer gegaan met de woorden.. ''rust maar goed, als er wat is roep je maar. ''
Ik ben paar keer gaan kijken.. hij lag rustig te slapen.
Tot ik 't opeens heel erg koud kreeg en een akelig gevoel.
Ik stapte de kamer binnen... het was muisstil. Ik boog me over 'm... en zag direct... hij is in z'n slaap overleden.
Dat gevoel.. dat ongeloof.. 100den dingen gingen door m'n hoofd... dit kan niet waar zijn! Laat dit niet écht zijn!
Ik heb met 'm geschud.. de hulpdiensten gebeld.. 'm uit bed getrokken.. reanimatie gestart tot de MUG het overnam. Terwijl ik besefte.. dit komt niet meer goed.. hij voelde koud.. had blauw vlekken op z'n arm... zijn handen spierwit..
Na 20 minuten klonk het harde verdict.. het is onomkeerbaar.
De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Horen dat de man, die je zo graag ziet, overleden is. Het is zo pijnlijk.
Hij was 60.. veel te jong.
We hadden nog zoveel toekomstplannen.
Ik mis 'm ontzettend.
Ik probeer er het beste van te maken.. dat zou hij ook willen.
Maar... ik herbeleef telkens weer het moment van 'm te vinden.. het besef dat hij er niet meer was.. de machteloosheid die ik toen voelde...
Elke avond wanneer ik in bed ga liggen... op de plek waar ik 'm vond... herbeleef ik het weer.. telkens opnieuw en opnieuw.
In de dag.. ook vaak.., maar dan heb ik makkelijker afleiding. Terwijl mijn bed.. 'het veilige nest' een bron is geworden van... herbeleving. Van iets dat ik nooit meer kan vergeten. Iets dat mij zo onverwacht, zo plots.. in een leven bracht, dat ik nooit had verwacht. Zoveel verdriet...
Ook toch schuldgevoel... had ik maar niet naar 'm geluisterd en wél een dokter gebeld..
Hoe kan ik dit ooit een plaats geven? Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt... dat je het rouwproces doormoet..
Dat weet ik... ik heb nog vele mensen verloren die me dierbaar waren.
Maar dit is iets dat ik moeilijk kan plaatsen.. het plotse...
En het steeds herbeleven.
Hoe stop ik dit?
Hoe kan ik dit vergeten?
Hier kan ik niets positiefs van maken... weet niet of jullie begrijpen wat ik bedoel?
Bedankt voor het lezen.
zondag 23 maart 2025 om 03:36
zondag 23 maart 2025 om 03:40
Nog gecondoleerd.
Wat heftig om je partner te verliezen.
Ik kan me zo voorstellen, dat je het telkens opnieuw beleefd. Wat rot en verdrietig, heftig en vervelend.
Het is bijna traumatisch, zou je bijna denken. En misschien is dat het ook wel. Je zou eventueel met een psycholoog kunnen overleggen. Want als het als trauma heeft vastgezet kunnen ze daar met bepaalde technieken goed aan werken.
Zodat het voor jou wat makkelijker wordt.
Sterkte TO
Wat heftig om je partner te verliezen.
Ik kan me zo voorstellen, dat je het telkens opnieuw beleefd. Wat rot en verdrietig, heftig en vervelend.
Het is bijna traumatisch, zou je bijna denken. En misschien is dat het ook wel. Je zou eventueel met een psycholoog kunnen overleggen. Want als het als trauma heeft vastgezet kunnen ze daar met bepaalde technieken goed aan werken.
Zodat het voor jou wat makkelijker wordt.
Sterkte TO
zondag 23 maart 2025 om 03:51
Dank je Verbinder.
Psycholoog zou inderdaad misschien kunnen helpen. De wachttijden lopen erg lang op, bij ons in België,
tot 1 jaar vaak.
Had er met huisarts al eens over gehad. Hij zegt 'dat vervaagt met de tijd'...
Ik heb 35 jaar geleden een jonge mevrouw dood gevonden (zelfmoord).
En ja.. dat is door de jaren heen vervaagt. Maar.. ik kende haar niet echt, ik werkte er mijn 2 de dag als verzorgende. Dat heeft ook impact gehad.. maar door de jaren heen inderdaad op achtergrond geraakt.
Mijn partner is héél anders.
Psycholoog zou inderdaad misschien kunnen helpen. De wachttijden lopen erg lang op, bij ons in België,
tot 1 jaar vaak.
Had er met huisarts al eens over gehad. Hij zegt 'dat vervaagt met de tijd'...
Ik heb 35 jaar geleden een jonge mevrouw dood gevonden (zelfmoord).
En ja.. dat is door de jaren heen vervaagt. Maar.. ik kende haar niet echt, ik werkte er mijn 2 de dag als verzorgende. Dat heeft ook impact gehad.. maar door de jaren heen inderdaad op achtergrond geraakt.
Mijn partner is héél anders.
zondag 23 maart 2025 om 06:00
Hoe erg dat je dit hebt moeten meemaken. Je gevoel is gewoon menselijk, telkens weer in die kamer en in dat bed moeten gaan liggen en alles weer voor je zien... ondraaglijk. Normaal dat dit het moeilijk maakt om het te laten slijten.
Heb je soms 2 slaapkamers zodat je van kamer kan wisselen? Of je kamer volledig herdecoreren en een nieuw bed kopen?
Ik denk maar mee... Ik kom werkgewijs in contact met mensen die iets vergelijkbaar meemaakten en hoor vaak dat het moeilijk is om in een huis met al de herinnering te leven of van mensen die verhuisden dat dit een opluchting is geweest.
Heel veel sterkte.
Heb je soms 2 slaapkamers zodat je van kamer kan wisselen? Of je kamer volledig herdecoreren en een nieuw bed kopen?
Ik denk maar mee... Ik kom werkgewijs in contact met mensen die iets vergelijkbaar meemaakten en hoor vaak dat het moeilijk is om in een huis met al de herinnering te leven of van mensen die verhuisden dat dit een opluchting is geweest.
Heel veel sterkte.
zondag 23 maart 2025 om 06:38
Wat verschrikkelijk voor je 
Ik heb jaren geleden iets vergelijkbaars meegemaakt en die machteloosheid die je beschrijft voelde ik meteen weer toen ik je bericht las. Afschuwelijk.
Zijn er in België geen vrijgevestigde therapeuten waar je wat eerder terecht zou kunnen?
En ik vind het idee van je slaapkamer herinrichten niet gek.. een ander bed misschien ook, beddengoed. Daar moet je ook aan toe zijn natuurlijk, maar het kan ook helpend zijn als symbolische start je nieuwe leven met hem als herinnering mee te nemen.
Heel veel sterkte.
Ik heb jaren geleden iets vergelijkbaars meegemaakt en die machteloosheid die je beschrijft voelde ik meteen weer toen ik je bericht las. Afschuwelijk.
Zijn er in België geen vrijgevestigde therapeuten waar je wat eerder terecht zou kunnen?
En ik vind het idee van je slaapkamer herinrichten niet gek.. een ander bed misschien ook, beddengoed. Daar moet je ook aan toe zijn natuurlijk, maar het kan ook helpend zijn als symbolische start je nieuwe leven met hem als herinnering mee te nemen.
Heel veel sterkte.
zondag 23 maart 2025 om 07:26
Wat verschrikkelijk dat je dit hebt moeten meemaken.
Er is een verschil tussen rouwverwerking en een trauma. (En ik diagnosticeer niet dat je dit hebt dat doet een een psycholoog )
Kijk eens of je kan starten bij een online therapeut of maatschappelijk werk om je verhaal te kunnen doen als de wachttijd in België zo lang is.
En het is niet jouw schuld
Er is een verschil tussen rouwverwerking en een trauma. (En ik diagnosticeer niet dat je dit hebt dat doet een een psycholoog )
Kijk eens of je kan starten bij een online therapeut of maatschappelijk werk om je verhaal te kunnen doen als de wachttijd in België zo lang is.
En het is niet jouw schuld
zondag 23 maart 2025 om 09:46
Lieve TO, wat een verschrikkelijk iets heb jij daar mee moeten maken. Ik voel enorm met je mee.
Ik wil je ook aanraden om hulp te zoeken. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met een broer van me. Ik vond hem, moest ook reanimeren en hij is toen ook overleden. Ik kreeg er maanden na de gebeurtenis steeds meer last van. Herbelevingen, rare angsten, nachtmerries en nog veel meer. Het ging echt heel slecht met mij toen.
Ik heb therapie gehad en dat heeft enorm geholpen.
De wachttijd daar is blijkbaar ook enorm lang. Ik zou als ik jou was gewoon op mijn strepen gaan staan. Ga weer naar de huisarts. Vraag welke mogelijkheden er zijn. Of het nu uit zichzelf op den duur slijt of niet, je hebt er nú last van.
Hele dikke knuffel voor jou.
Ik wil je ook aanraden om hulp te zoeken. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met een broer van me. Ik vond hem, moest ook reanimeren en hij is toen ook overleden. Ik kreeg er maanden na de gebeurtenis steeds meer last van. Herbelevingen, rare angsten, nachtmerries en nog veel meer. Het ging echt heel slecht met mij toen.
Ik heb therapie gehad en dat heeft enorm geholpen.
De wachttijd daar is blijkbaar ook enorm lang. Ik zou als ik jou was gewoon op mijn strepen gaan staan. Ga weer naar de huisarts. Vraag welke mogelijkheden er zijn. Of het nu uit zichzelf op den duur slijt of niet, je hebt er nú last van.
Hele dikke knuffel voor jou.
zondag 23 maart 2025 om 10:56
Wat heftig zeg. Heel veel sterkte. Vergeet niet dat een jaar niets is en je zit al bijna weer in april. De hele periode zal weer aan je voorbijgaan met alle emoties erbij. Herbeleving. Gemis is niet gerelateerd aan tijd. De eerste maanden is vaak een valantiegemis gevoel. Iemand kan nog terug komen qua gevoel. Pas na langere tijd komt het diepe gemis, iemand komt echt nooit meer terug en dan komt er diepere rouw. Dit kan wel een aantal jaren aanhouden voordat de scherpe kantjes eraf gaan en dan nog zijn er hele verdrietige momenten.
Daarbij misschoen nog wat schuldgevoel en vragen bij jezelf....had ik wat kunnen doen? Toch die dokter bellen ondanks dat hij dat niet wilde.
Hij is rustig ingeslapen zei je...dat is de dood die wij ons altijd wensen tov een lang interend ziekbed. Die gedachte kan troost geven als je het erover hebt maar doet dat vaak niet als het je eenmaal overkomt door allerlei rederen. Te jong nog, altijd heel gezond geweest, in de bloei van zijn leven enz.
Die herbelevingen hoeven geen probleem te zijn als je ze kan verwerken. Dat kost tijd. Nog geen jaar geleden is niets...zeker niet als het "vakantiegemis" pas net verdwijnt en de diepe rouw gaat beginnen. Verdriet wordt misschien nog heftiger en dat is wat omstanders vaak niet begrijpen. Die denken dat na een jaar verdrietjes de scherpte kantjes er wel af zijn terwijl het dan pas gaat beginnen. Dat onbegrip maakt dat mensen zeggen dat je in je verdriet blijft hangen of dat je naar een psycholoog moet. Eigenlijk is het juist normale rouw en zou je bij je naasten terecht moeten kunnen. In de huidige maatschappij is iedereen gericht op snel, zichzelf, en weer door...
Dat is jammer. En vaak voel je jezelf afwijkend omdat het in de praktijk met gevoel zo anders gaat. Daarom wordt er vaak naar huisarts, psycholoog ed doorverwezen. Kan fijn zijn hoor maar ik zou het juist fijner vinden om met mijn verdriet bij mijn naasten terecht te kunnen, ook na 1 jaar jaar.
Daarbij misschoen nog wat schuldgevoel en vragen bij jezelf....had ik wat kunnen doen? Toch die dokter bellen ondanks dat hij dat niet wilde.
Hij is rustig ingeslapen zei je...dat is de dood die wij ons altijd wensen tov een lang interend ziekbed. Die gedachte kan troost geven als je het erover hebt maar doet dat vaak niet als het je eenmaal overkomt door allerlei rederen. Te jong nog, altijd heel gezond geweest, in de bloei van zijn leven enz.
Die herbelevingen hoeven geen probleem te zijn als je ze kan verwerken. Dat kost tijd. Nog geen jaar geleden is niets...zeker niet als het "vakantiegemis" pas net verdwijnt en de diepe rouw gaat beginnen. Verdriet wordt misschien nog heftiger en dat is wat omstanders vaak niet begrijpen. Die denken dat na een jaar verdrietjes de scherpte kantjes er wel af zijn terwijl het dan pas gaat beginnen. Dat onbegrip maakt dat mensen zeggen dat je in je verdriet blijft hangen of dat je naar een psycholoog moet. Eigenlijk is het juist normale rouw en zou je bij je naasten terecht moeten kunnen. In de huidige maatschappij is iedereen gericht op snel, zichzelf, en weer door...
Dat is jammer. En vaak voel je jezelf afwijkend omdat het in de praktijk met gevoel zo anders gaat. Daarom wordt er vaak naar huisarts, psycholoog ed doorverwezen. Kan fijn zijn hoor maar ik zou het juist fijner vinden om met mijn verdriet bij mijn naasten terecht te kunnen, ook na 1 jaar jaar.
zondag 23 maart 2025 om 11:17
Sweety75 schreef: ↑23-03-2025 10:56Wat heftig zeg. Heel veel sterkte. Vergeet niet dat een jaar niets is en je zit al bijna weer in april. De hele periode zal weer aan je voorbijgaan met alle emoties erbij. Herbeleving. Gemis is niet gerelateerd aan tijd. De eerste maanden is vaak een valantiegemis gevoel. Iemand kan nog terug komen qua gevoel. Pas na langere tijd komt het diepe gemis, iemand komt echt nooit meer terug en dan komt er diepere rouw. Dit kan wel een aantal jaren aanhouden voordat de scherpe kantjes eraf gaan en dan nog zijn er hele verdrietige momenten.
Daarbij misschoen nog wat schuldgevoel en vragen bij jezelf....had ik wat kunnen doen? Toch die dokter bellen ondanks dat hij dat niet wilde.
Hij is rustig ingeslapen zei je...dat is de dood die wij ons altijd wensen tov een lang interend ziekbed. Die gedachte kan troost geven als je het erover hebt maar doet dat vaak niet als het je eenmaal overkomt door allerlei rederen. Te jong nog, altijd heel gezond geweest, in de bloei van zijn leven enz.
Die herbelevingen hoeven geen probleem te zijn als je ze kan verwerken. Dat kost tijd. Nog geen jaar geleden is niets...zeker niet als het "vakantiegemis" pas net verdwijnt en de diepe rouw gaat beginnen. Verdriet wordt misschien nog heftiger en dat is wat omstanders vaak niet begrijpen. Die denken dat na een jaar verdrietjes de scherpte kantjes er wel af zijn terwijl het dan pas gaat beginnen. Dat onbegrip maakt dat mensen zeggen dat je in je verdriet blijft hangen of dat je naar een psycholoog moet. Eigenlijk is het juist normale rouw en zou je bij je naasten terecht moeten kunnen. In de huidige maatschappij is iedereen gericht op snel, zichzelf, en weer door...
Dat is jammer. En vaak voel je jezelf afwijkend omdat het in de praktijk met gevoel zo anders gaat. Daarom wordt er vaak naar huisarts, psycholoog ed doorverwezen. Kan fijn zijn hoor maar ik zou het juist fijner vinden om met mijn verdriet bij mijn naasten terecht te kunnen, ook na 1 jaar jaar.
Ik vind dit allemaal nogal stellig. Rouw werkt voor iedereen anders. En zo'n plotseling overlijden kan wel degelijk een trauma veroorzaken wat niet opgelost kan worden door contact met naasten. Ik herken dat het in het zicht van de eerste sterfdag weer erger wordt. Je gaat weer terug naar die periode, het weer is hetzelfde, de maand is hetzelfde, dezelfde feestdagen, verjaardagen, etc.
TO, ik sluit me aan bij een paar andere adviezen: zoek een vrijgevestigde psycholoog. Die moet je waarschijnlijk zelf betalen, maar dat is beter dan nog een jaar wachten. Al ga je maar één keer per 2 weken of één keer per maand. En, als je eraan toe bent, richt je slaapkamer opnieuw in. Richt desnoods een andere kamer in als je deze kamer nog zo wil houden. En wees lief voor jezelf, als je nu behoefte hebt aan wat vrije dagen, neem ze op. Wil je in bed blijven liggen, blijf in bed liggen. Wil je juist weg, ga weg.
zondag 23 maart 2025 om 12:13
Natuurlijk werkt rouw bij iedereen anders. Ik denk alleen dat er heel snel naar een hulpverlener word verwezen terwijl je nog in een hele natuurlijke fase zit waarin je aan het verwerken bent. Alle gevoelens, onzekerheden ed horen hierbij. Met je naasten hierover kunnen praten, bij uithuilen, boos kunnen zijn enz lijkt mij juist fijner. Tenzij er niemand is (of bij geen maasten wil uiten) en je jezelf wel wil uiten kan je naar een psycholoog natuurlijk. Ik wil alleen maar zeggen dat al deze gevoelens/emoties niet raar zijn en erbij horen. Ik zelf zou de stap naar een psycholoog pas maken als mijn dagelijks functioneren er onder zal lijden maar dat is persoonlijk.nerdopviva schreef: ↑23-03-2025 11:17Ik vind dit allemaal nogal stellig. Rouw werkt voor iedereen anders. En zo'n plotseling overlijden kan wel degelijk een trauma veroorzaken wat niet opgelost kan worden door contact met naasten. Ik herken dat het in het zicht van de eerste sterfdag weer erger wordt. Je gaat weer terug naar die periode, het weer is hetzelfde, de maand is hetzelfde, dezelfde feestdagen, verjaardagen, etc.
TO, ik sluit me aan bij een paar andere adviezen: zoek een vrijgevestigde psycholoog. Die moet je waarschijnlijk zelf betalen, maar dat is beter dan nog een jaar wachten. Al ga je maar één keer per 2 weken of één keer per maand. En, als je eraan toe bent, richt je slaapkamer opnieuw in. Richt desnoods een andere kamer in als je deze kamer nog zo wil houden. En wees lief voor jezelf, als je nu behoefte hebt aan wat vrije dagen, neem ze op. Wil je in bed blijven liggen, blijf in bed liggen. Wil je juist weg, ga weg.
zondag 23 maart 2025 om 12:13
Natuurlijk werkt rouw bij iedereen anders. Ik denk alleen dat er heel snel naar een hulpverlener word verwezen terwijl je nog in een hele natuurlijke fase zit waarin je aan het verwerken bent. Alle gevoelens, onzekerheden ed horen hierbij. Met je naasten hierover kunnen praten, bij uithuilen, boos kunnen zijn enz lijkt mij juist fijner. Tenzij er niemand is (of bij geen maasten wil uiten) en je jezelf wel wil uiten kan je naar een psycholoog natuurlijk. Ik wil alleen maar zeggen dat al deze gevoelens/emoties niet raar zijn en erbij horen. Ik zelf zou de stap naar een psycholoog pas maken als mijn dagelijks functioneren er onder zal lijden maar dat is persoonlijk.nerdopviva schreef: ↑23-03-2025 11:17Ik vind dit allemaal nogal stellig. Rouw werkt voor iedereen anders. En zo'n plotseling overlijden kan wel degelijk een trauma veroorzaken wat niet opgelost kan worden door contact met naasten. Ik herken dat het in het zicht van de eerste sterfdag weer erger wordt. Je gaat weer terug naar die periode, het weer is hetzelfde, de maand is hetzelfde, dezelfde feestdagen, verjaardagen, etc.
TO, ik sluit me aan bij een paar andere adviezen: zoek een vrijgevestigde psycholoog. Die moet je waarschijnlijk zelf betalen, maar dat is beter dan nog een jaar wachten. Al ga je maar één keer per 2 weken of één keer per maand. En, als je eraan toe bent, richt je slaapkamer opnieuw in. Richt desnoods een andere kamer in als je deze kamer nog zo wil houden. En wees lief voor jezelf, als je nu behoefte hebt aan wat vrije dagen, neem ze op. Wil je in bed blijven liggen, blijf in bed liggen. Wil je juist weg, ga weg.
zondag 23 maart 2025 om 12:34
zondag 23 maart 2025 om 13:24
Sweety75 schreef: ↑23-03-2025 12:13Natuurlijk werkt rouw bij iedereen anders. Ik denk alleen dat er heel snel naar een hulpverlener word verwezen terwijl je nog in een hele natuurlijke fase zit waarin je aan het verwerken bent. Alle gevoelens, onzekerheden ed horen hierbij. Met je naasten hierover kunnen praten, bij uithuilen, boos kunnen zijn enz lijkt mij juist fijner. Tenzij er niemand is (of bij geen maasten wil uiten) en je jezelf wel wil uiten kan je naar een psycholoog natuurlijk. Ik wil alleen maar zeggen dat al deze gevoelens/emoties niet raar zijn en erbij horen. Ik zelf zou de stap naar een psycholoog pas maken als mijn dagelijks functioneren er onder zal lijden maar dat is persoonlijk.
Vind ik helemaal niet, integendeel zelfs. Rouw hoort erbij en een beetje hulp is helemaal niet erg. En of dat nou van je naasten komt of van een psycholoog vind ik niets uitmaken (en kan ook naast elkaar bestaan).
zondag 23 maart 2025 om 14:19
Je huisarts is een bokkenlul. Mijn ex heeft zelfmoord gepleegd, ruim 10 jaar geleden en er gaat nog geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ik heb daar therapie met EMDR voor gehad en PTSS aan overgehouden. Zoek alsjeblieft hulp.NeverForgot schreef: ↑23-03-2025 03:51Dank je Verbinder.
Psycholoog zou inderdaad misschien kunnen helpen. De wachttijden lopen erg lang op, bij ons in België,
tot 1 jaar vaak.
Had er met huisarts al eens over gehad. Hij zegt 'dat vervaagt met de tijd'...
zondag 23 maart 2025 om 15:08
Alleen al de herbelevingen, die je meerdere keren per dag hebt, slopen je. Ga weer naar die arts. Met een gebroken been zegt hij ook niet dat het met de tijd heelt. Je hebt serieuze pijn in je hart en die herbelevingen zijn waarschijnlijk maar één voorbeeld van de symptomen die je ervaart. Echt hoor, ga met een professional praten. Met vrienden praten is behulpzaam, maar bij een professional voel je je helemaal vrij om je verhaal 100 keer te vertellen en daarnaast zal een professional onafhankelijk naar je verhaal luisteren, zonder dat daar eigen gevoelens, gedachten en overtuigingen meespelen. Veel sterkte.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
