Psyche
alle pijlers
Plots overlijden..
zondag 23 maart 2025 om 02:43
Vorig jaar, einde april, begon voor mij de dag met een zalig gevoel. Ik zou 's middags met m'n partner vertrekken op citytrip naar Parijs. We keken er allebei zo naar uit. We hadden jaar ervoor Praag en Berlijn bezocht. En we hadden daar enorm van genoten. We hadden nog veel mooie trips en reizen in gedachten...
Mijn partner (wij woonden nog niet samen) kwam met zijn reiskoffer binnen...
Ik was mijn honden aan het eten geven. Ik hoorde partner zeggen: ''Ik voel me niet goed, ik ben moe''. Waarop hij naar toilet ging.
Toen hij buiten kwam zag ik dat hij het erg warm had.. (hij had de bus genomen en stuk te voet gestapt).. ik vroeg wat hij voelde. Hij was op bus onwel geworden.. zijn maag volgens 'm. Hij had 2 broodjes gegeten en die bekwamen 'm niet. Hij zweette erg... heb 'm water gegeven en gevraagd ''moet ik een dokter bellen?'' Dat was niet nodig. Was z'n maag en zou wel voorbij gaan.
Na een tijdje zei hij, dat het niet verantwoord was om te vertrekken. Hij ging wat op bed rusten en zou later die dag de Eurostar omboeken naar de volgende dag. Zodat we gewoon dag later vertrokken. Ik zat naast 'm op bed... ik heb nogmaals gevraagd ''moet ik écht geen dokter bellen?'' Maar neen... dat was niet nodig.. dat gaat wel over. Hij zei ''sorry sorry dat we niet kunnen vertrekken.. waarop ik zei dat hij daar geen sorry voor hoefde te zeggen.. dat hij daar niets kon aan doen.
Ik ben naar de woonkamer gegaan met de woorden.. ''rust maar goed, als er wat is roep je maar. ''
Ik ben paar keer gaan kijken.. hij lag rustig te slapen.
Tot ik 't opeens heel erg koud kreeg en een akelig gevoel.
Ik stapte de kamer binnen... het was muisstil. Ik boog me over 'm... en zag direct... hij is in z'n slaap overleden.
Dat gevoel.. dat ongeloof.. 100den dingen gingen door m'n hoofd... dit kan niet waar zijn! Laat dit niet écht zijn!
Ik heb met 'm geschud.. de hulpdiensten gebeld.. 'm uit bed getrokken.. reanimatie gestart tot de MUG het overnam. Terwijl ik besefte.. dit komt niet meer goed.. hij voelde koud.. had blauw vlekken op z'n arm... zijn handen spierwit..
Na 20 minuten klonk het harde verdict.. het is onomkeerbaar.
De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Horen dat de man, die je zo graag ziet, overleden is. Het is zo pijnlijk.
Hij was 60.. veel te jong.
We hadden nog zoveel toekomstplannen.
Ik mis 'm ontzettend.
Ik probeer er het beste van te maken.. dat zou hij ook willen.
Maar... ik herbeleef telkens weer het moment van 'm te vinden.. het besef dat hij er niet meer was.. de machteloosheid die ik toen voelde...
Elke avond wanneer ik in bed ga liggen... op de plek waar ik 'm vond... herbeleef ik het weer.. telkens opnieuw en opnieuw.
In de dag.. ook vaak.., maar dan heb ik makkelijker afleiding. Terwijl mijn bed.. 'het veilige nest' een bron is geworden van... herbeleving. Van iets dat ik nooit meer kan vergeten. Iets dat mij zo onverwacht, zo plots.. in een leven bracht, dat ik nooit had verwacht. Zoveel verdriet...
Ook toch schuldgevoel... had ik maar niet naar 'm geluisterd en wél een dokter gebeld..
Hoe kan ik dit ooit een plaats geven? Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt... dat je het rouwproces doormoet..
Dat weet ik... ik heb nog vele mensen verloren die me dierbaar waren.
Maar dit is iets dat ik moeilijk kan plaatsen.. het plotse...
En het steeds herbeleven.
Hoe stop ik dit?
Hoe kan ik dit vergeten?
Hier kan ik niets positiefs van maken... weet niet of jullie begrijpen wat ik bedoel?
Bedankt voor het lezen.
Mijn partner (wij woonden nog niet samen) kwam met zijn reiskoffer binnen...
Ik was mijn honden aan het eten geven. Ik hoorde partner zeggen: ''Ik voel me niet goed, ik ben moe''. Waarop hij naar toilet ging.
Toen hij buiten kwam zag ik dat hij het erg warm had.. (hij had de bus genomen en stuk te voet gestapt).. ik vroeg wat hij voelde. Hij was op bus onwel geworden.. zijn maag volgens 'm. Hij had 2 broodjes gegeten en die bekwamen 'm niet. Hij zweette erg... heb 'm water gegeven en gevraagd ''moet ik een dokter bellen?'' Dat was niet nodig. Was z'n maag en zou wel voorbij gaan.
Na een tijdje zei hij, dat het niet verantwoord was om te vertrekken. Hij ging wat op bed rusten en zou later die dag de Eurostar omboeken naar de volgende dag. Zodat we gewoon dag later vertrokken. Ik zat naast 'm op bed... ik heb nogmaals gevraagd ''moet ik écht geen dokter bellen?'' Maar neen... dat was niet nodig.. dat gaat wel over. Hij zei ''sorry sorry dat we niet kunnen vertrekken.. waarop ik zei dat hij daar geen sorry voor hoefde te zeggen.. dat hij daar niets kon aan doen.
Ik ben naar de woonkamer gegaan met de woorden.. ''rust maar goed, als er wat is roep je maar. ''
Ik ben paar keer gaan kijken.. hij lag rustig te slapen.
Tot ik 't opeens heel erg koud kreeg en een akelig gevoel.
Ik stapte de kamer binnen... het was muisstil. Ik boog me over 'm... en zag direct... hij is in z'n slaap overleden.
Dat gevoel.. dat ongeloof.. 100den dingen gingen door m'n hoofd... dit kan niet waar zijn! Laat dit niet écht zijn!
Ik heb met 'm geschud.. de hulpdiensten gebeld.. 'm uit bed getrokken.. reanimatie gestart tot de MUG het overnam. Terwijl ik besefte.. dit komt niet meer goed.. hij voelde koud.. had blauw vlekken op z'n arm... zijn handen spierwit..
Na 20 minuten klonk het harde verdict.. het is onomkeerbaar.
De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Horen dat de man, die je zo graag ziet, overleden is. Het is zo pijnlijk.
Hij was 60.. veel te jong.
We hadden nog zoveel toekomstplannen.
Ik mis 'm ontzettend.
Ik probeer er het beste van te maken.. dat zou hij ook willen.
Maar... ik herbeleef telkens weer het moment van 'm te vinden.. het besef dat hij er niet meer was.. de machteloosheid die ik toen voelde...
Elke avond wanneer ik in bed ga liggen... op de plek waar ik 'm vond... herbeleef ik het weer.. telkens opnieuw en opnieuw.
In de dag.. ook vaak.., maar dan heb ik makkelijker afleiding. Terwijl mijn bed.. 'het veilige nest' een bron is geworden van... herbeleving. Van iets dat ik nooit meer kan vergeten. Iets dat mij zo onverwacht, zo plots.. in een leven bracht, dat ik nooit had verwacht. Zoveel verdriet...
Ook toch schuldgevoel... had ik maar niet naar 'm geluisterd en wél een dokter gebeld..
Hoe kan ik dit ooit een plaats geven? Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt... dat je het rouwproces doormoet..
Dat weet ik... ik heb nog vele mensen verloren die me dierbaar waren.
Maar dit is iets dat ik moeilijk kan plaatsen.. het plotse...
En het steeds herbeleven.
Hoe stop ik dit?
Hoe kan ik dit vergeten?
Hier kan ik niets positiefs van maken... weet niet of jullie begrijpen wat ik bedoel?
Bedankt voor het lezen.
zondag 23 maart 2025 om 15:36
Herbelevingen rond de datum dat het een jaar geleden is, zijn heel normaal. Maar het klinkt wel alsof je wel wat ondersteuning bij je rouwverwerking kan gebruiken. Naar de psych is een goed idee. En als je huisarts niet meewerkt, een andere huisarts. In de meantime kan je ook wat boeken lezen over rouwen, of luister bijvoorbeeld naar de podcast 'Dag voor Dag' van Liesbeth Rasker.
En als het bed zoveel nare herinneringen oproept, waarom koop je niet een nieuw bed, met nieuw dekbed, beddengoed? Een schone lei zonder verdriet. Wees lief voor jezelf.
En als het bed zoveel nare herinneringen oproept, waarom koop je niet een nieuw bed, met nieuw dekbed, beddengoed? Een schone lei zonder verdriet. Wees lief voor jezelf.
zondag 23 maart 2025 om 21:28
Allereerst een hele hele dikke knuffel. Ik ben zelf ook jong weduwe geworden en het is een hel waar je doorgaat.
Jouw situatie, compleet onverwacht, je partner zo vinden. Dat is verschrikkelijk, traumatisch, rauwe pijn.
Schuldgevoel is een heel bekend verschijnsel bij rouw, en ontzettend lastig mee om te gaan. Het komt vaak voort uit het vurige verlangen dat je het gebeurde had kunnen beïnvloeden. Zodat de uitkomst anders zou zijn en jij je geliefde bij je had gehouden. Hij heeft de situatie onschuldiger ingeschat en logisch dat je zijn wens om geen arts te bellen respecteerde. Hij was een volwassen man die aangaf geen arts nodig te hebben. Je hebt goed, liefdevol en respectvol gehandeld.
Heb je werk? Zou je via je werk, via de bedrijfsarts, hulp kunnen krijgen. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook een goede (rouw)coach zou je kunnen helpen . Het verdriet en verlies kan niemand wegnemen. Maar hulp bij de herbelevingen, je leren hoe je daar mee om kunt gaan, handvatten voor als je het gevoel hebt kopje onder te gaan in al je emoties. Zoek daar alsjeblieft hulp bij. Je hoeft het niet alleen te doen.
Ontzettend veel sterkte.
Jouw situatie, compleet onverwacht, je partner zo vinden. Dat is verschrikkelijk, traumatisch, rauwe pijn.
Schuldgevoel is een heel bekend verschijnsel bij rouw, en ontzettend lastig mee om te gaan. Het komt vaak voort uit het vurige verlangen dat je het gebeurde had kunnen beïnvloeden. Zodat de uitkomst anders zou zijn en jij je geliefde bij je had gehouden. Hij heeft de situatie onschuldiger ingeschat en logisch dat je zijn wens om geen arts te bellen respecteerde. Hij was een volwassen man die aangaf geen arts nodig te hebben. Je hebt goed, liefdevol en respectvol gehandeld.
Heb je werk? Zou je via je werk, via de bedrijfsarts, hulp kunnen krijgen. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook een goede (rouw)coach zou je kunnen helpen . Het verdriet en verlies kan niemand wegnemen. Maar hulp bij de herbelevingen, je leren hoe je daar mee om kunt gaan, handvatten voor als je het gevoel hebt kopje onder te gaan in al je emoties. Zoek daar alsjeblieft hulp bij. Je hoeft het niet alleen te doen.
Ontzettend veel sterkte.
maandag 24 maart 2025 om 02:22
NeverForgot schreef: ↑23-03-2025 03:51Dank je Verbinder.
Psycholoog zou inderdaad misschien kunnen helpen. De wachttijden lopen erg lang op, bij ons in België,
tot 1 jaar vaak.
Had er met huisarts al eens over gehad. Hij zegt 'dat vervaagt met de tijd'...
Ik heb 35 jaar geleden een jonge mevrouw dood gevonden (zelfmoord).
En ja.. dat is door de jaren heen vervaagt. Maar.. ik kende haar niet echt, ik werkte er mijn 2 de dag als verzorgende. Dat heeft ook impact gehad.. maar door de jaren heen inderdaad op achtergrond geraakt.
Mijn partner is héél anders.
Ach wat heftig, wat je vertelde ook over de mevrouw die je hebt gevonden tijdens je werk.
Je kunt zelf ook naar een vrijgevestigde psycholoog gaan. Dan kun je veel sneller geholpen worden, omzeilt een wachtlijst.
In Nederland kun je rechtstreeks de kliniek bellen, daar heb je je huisarts niet voor nodig.
Je moet er dan zelf voor betalen maar als je het geld hebt, zou ik het zeker doen.
maandag 24 maart 2025 om 21:06
Bedankt allemaal voor jullie reacties en tips.
Ik ga hier zeker mee aan de slag.
Ik heb inderdaad korte tijd na het gebeuren een nieuw bed gekocht.
Naar een andere kamer verhuizen is jammer genoeg geen optie. Waar ik nu woon is er 1 slaapkamer.
Ik heb onlangs wel de knoop doorgehakt, dat ik hier niet blijf wonen.
Niet alleen omwille van het gebeurde. Gewoon de verhuurder die de mankementen die er zijn niet wil aanpakken.
Partner en ik wilden samen iets kopen. Ik doe het nu.. alleen.
Normaal gezien kan ik in juli naar een eigen stek verhuizen. Daar kijk ik wel erg naar uit. Een nieuwe start.. iets volledig nieuw, volledig gerenoveerd.. gelijkvloers met een mooie tuin aan.
Ik moet nog even uitzoeken hoe ik kan reageren op iemand en eventueel die persoon taggen. Maar.. nogmaals dank allen.
Ik ga hier zeker mee aan de slag.
Ik heb inderdaad korte tijd na het gebeuren een nieuw bed gekocht.
Naar een andere kamer verhuizen is jammer genoeg geen optie. Waar ik nu woon is er 1 slaapkamer.
Ik heb onlangs wel de knoop doorgehakt, dat ik hier niet blijf wonen.
Niet alleen omwille van het gebeurde. Gewoon de verhuurder die de mankementen die er zijn niet wil aanpakken.
Partner en ik wilden samen iets kopen. Ik doe het nu.. alleen.
Normaal gezien kan ik in juli naar een eigen stek verhuizen. Daar kijk ik wel erg naar uit. Een nieuwe start.. iets volledig nieuw, volledig gerenoveerd.. gelijkvloers met een mooie tuin aan.
Ik moet nog even uitzoeken hoe ik kan reageren op iemand en eventueel die persoon taggen. Maar.. nogmaals dank allen.
dinsdag 25 maart 2025 om 01:50
NeverForgot schreef: ↑24-03-2025 21:06Bedankt allemaal voor jullie reacties en tips.
Ik ga hier zeker mee aan de slag.
Ik heb inderdaad korte tijd na het gebeuren een nieuw bed gekocht.
Naar een andere kamer verhuizen is jammer genoeg geen optie. Waar ik nu woon is er 1 slaapkamer.
Ik heb onlangs wel de knoop doorgehakt, dat ik hier niet blijf wonen.
Niet alleen omwille van het gebeurde. Gewoon de verhuurder die de mankementen die er zijn niet wil aanpakken.
Partner en ik wilden samen iets kopen. Ik doe het nu.. alleen.
Normaal gezien kan ik in juli naar een eigen stek verhuizen. Daar kijk ik wel erg naar uit. Een nieuwe start.. iets volledig nieuw, volledig gerenoveerd.. gelijkvloers met een mooie tuin aan.
Ik moet nog even uitzoeken hoe ik kan reageren op iemand en eventueel die persoon taggen. Maar.. nogmaals dank allen.
Erg fijn als je een huisje met een tuin krijgt. Ik kan me voorstellen dat je daar naar uitkijkt.
Je doet het nu alleen, dat is verdrietig en heel anders. Maar je partner zou ook vast gewenst hebben dat je door gaat met jouw leven leiden en het zo best mogelijk voor jezelf maken en voor jezelf zorgen op alle gebieden.
Je kunt een reaktie van een ander quoten door in het bericht rechtsboven op de aanhalingstekens te klikken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
