Psyche
alle pijlers
positieve verhalen gezocht over therapie bij borderline
vrijdag 29 juni 2007 om 17:38
Hoi,
Ik sta nog steeds op de wachtlijst, voor cognitieve gedragstherapie. Na de vreselijke down van een tijdje terug gaat alles langzaam maar zeker weer beter nu. Wat ik eigenlijk wil vragen is of er mensen zijn die therapie hebben gevolgd (mag ook andere borderline gerichte therapie zijn) en die zeggen 'Ja dit heeft me heel erg positief beinvloed'. Graag wil ik horen wat er dan beter gaat, wat er zo goed aan is en hoe het is om vanuit die veranderde positie terug te kijken op je eigen gedrag.
Ik kijk zelf al heel gek op mezelf terug nu ik medicijnen slik. Ook sprak ik laatst een meisje waarvan ik niet wist of ze borderline had, maar ik herkende zoveel van haar in de IK voor de pillen... en inderdaad toen ik er naar vroeg bleek ze inderdaad een borderliner te zijn. Ik merkte toen wel, waar zij is ben ik niet meer en dat geeft wel een prettig gevoel. Maar ik ben er nog lang niet. Omdat er al zoveel negatieve verhalen op internet rondzwerven hierbij dus een oproep of er meiden zijn (mannen mag ook) die hun borderline een stuk beter onder controle hebben nu en hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen.
Ik sta nog steeds op de wachtlijst, voor cognitieve gedragstherapie. Na de vreselijke down van een tijdje terug gaat alles langzaam maar zeker weer beter nu. Wat ik eigenlijk wil vragen is of er mensen zijn die therapie hebben gevolgd (mag ook andere borderline gerichte therapie zijn) en die zeggen 'Ja dit heeft me heel erg positief beinvloed'. Graag wil ik horen wat er dan beter gaat, wat er zo goed aan is en hoe het is om vanuit die veranderde positie terug te kijken op je eigen gedrag.
Ik kijk zelf al heel gek op mezelf terug nu ik medicijnen slik. Ook sprak ik laatst een meisje waarvan ik niet wist of ze borderline had, maar ik herkende zoveel van haar in de IK voor de pillen... en inderdaad toen ik er naar vroeg bleek ze inderdaad een borderliner te zijn. Ik merkte toen wel, waar zij is ben ik niet meer en dat geeft wel een prettig gevoel. Maar ik ben er nog lang niet. Omdat er al zoveel negatieve verhalen op internet rondzwerven hierbij dus een oproep of er meiden zijn (mannen mag ook) die hun borderline een stuk beter onder controle hebben nu en hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen.
vrijdag 29 juni 2007 om 19:02
Hoi Christine,
Ik hoop voor je dat je gauw aan de buurt bent voor de gedragstherapie.
Allereerst vind ik juist dat er op het andere topic veel positieve verhalen te lezen zijn. Okee, alle mindere perioden worden daar ook beschreven, maar voor mezelf haal ik er veel positiviteit uit. Ik merk ook dat de groep die er al langer zit zijn (of in dit geval haar) koppie echt niet zo gauw laat hangen en we elkaar van veel goede adviezen voorzien en steun geven. Maar dat terzijde.
Ik heb geen Borderline, wel voldoe ik aan een paar kenmerken. Een lange tijd ging het echt slecht, nu krabbel ik langzaam wat op. Ik heb 3,5 jaar therapie. Bijna wekelijks, ook een cogn. gedragstherapie in combinatie met insichtgevende dynamische psychotherapie.
Het is echt een paar stappen vooruit en dan een paar stappen terug. Maar als ik van een afstand naar het proces kijk heb ik enorm veel geleerd. Ik ben er nog lang niet, maar het belangrijkste is dat ik nu niet meer constant het gevoel heb geen invloed uit te kunnen oefenen op mijn klachten. Ik neem er meer verantwoordelijkheid voor, en dan kun je er ook wat mee.
Sterkte, groetjes Robin
Ik hoop voor je dat je gauw aan de buurt bent voor de gedragstherapie.
Allereerst vind ik juist dat er op het andere topic veel positieve verhalen te lezen zijn. Okee, alle mindere perioden worden daar ook beschreven, maar voor mezelf haal ik er veel positiviteit uit. Ik merk ook dat de groep die er al langer zit zijn (of in dit geval haar) koppie echt niet zo gauw laat hangen en we elkaar van veel goede adviezen voorzien en steun geven. Maar dat terzijde.
Ik heb geen Borderline, wel voldoe ik aan een paar kenmerken. Een lange tijd ging het echt slecht, nu krabbel ik langzaam wat op. Ik heb 3,5 jaar therapie. Bijna wekelijks, ook een cogn. gedragstherapie in combinatie met insichtgevende dynamische psychotherapie.
Het is echt een paar stappen vooruit en dan een paar stappen terug. Maar als ik van een afstand naar het proces kijk heb ik enorm veel geleerd. Ik ben er nog lang niet, maar het belangrijkste is dat ik nu niet meer constant het gevoel heb geen invloed uit te kunnen oefenen op mijn klachten. Ik neem er meer verantwoordelijkheid voor, en dan kun je er ook wat mee.
Sterkte, groetjes Robin
vrijdag 29 juni 2007 om 19:14
Hallo, er lopen 2 andere Borderline-topics, daar kun je al veel op lezen. Met name 'Borderline en andere aanverwante zaken'.
Ik zal hier nog even plakken waar ik wat aan heb gehad:
Ik ben wat ouder en als ik erop terug kijk, waren mijn jaren tussen de 20 en 30/32 jaar toch het heftigste geloof ik.
Ik ben blij dat ik altijd de goede hulpverleners om me heen heb gehad, wat dat betreft heb ik echt een engeltje op mijn schouder gehad. Voor mij was het heel goed dat ik met 2 hulpverleners (een psychiater en een psychotherapeute) een band op kon bouwen. Dat was heel belangrijk voor mij. Dat ik altijd, wat ik ook gedaan had, wat ik ook gezegd had of hoe ik me gedragen had, dat ik altijd onvoorwaardelijk terug kon en mocht komen. Vooral bij de psychotherapeute heeft dat goed gewerkt. Verder is het voor mij van belang geweest te blijven praten, te blijven lullen over de zaken des levens. Dingen die je tegen komt, problemen, relatie's, dingen die zich in je hoofd afspelen, enz. Het was ook goed te kijken naar trauma's in mijn jeugd, en daar wél om te huilen, om daar om te rouwen, het uiteindelijk een plek te geven en te aksepteren. Dat maakt het een en het ander rustiger, dan heb je er iets mee gedaan en kun je verder. Maar dat kost tijd en gaat gemakkelijker naarmate een mens ouder wordt (oud wijf klink ik zo, en zo oud ben ik nou ook weer niet heur).
Ik heb nu nog steeds kontakt, een vinger aan de pols kontakt met mijn huisarts, ik mag komen wanneer ik wil, en dan praten we bij, of spitten iets uit, of bekijken een probleem. Echt heel erg geweldig, soms zie ik hem 1x inde 2 weken , nu zo'n 1 keer in de maand. Ook heb ik een kontakt met een therapeute van de GGZ. Dat nu wat vaker, omdat mijn vader overleden is, maar in principe is dat ook zo 1x keer in de maand.
Ik heb ook bepaalde leefregels voor mezelf, veel rust, niet teveel rare dingen, struktuur, ach je kent het hele rijtje wel.
Aanvullend gebruik ik medicatie, ik heb veel aan een anti-depressiva (Efexor), maar niet echt in een hoge dosering. Het is echt bedoeld als steuntje in de rug, het maakt het leven wat gemakkelijker, en om de pieken en de dalen wat op te vangen.
Mocht je vragen hebben, dan kan je me die altijd stellen. Ik hoop datj e hier wat aan hebt.
Groeten, Jorinde.
Ik zal hier nog even plakken waar ik wat aan heb gehad:
Ik ben wat ouder en als ik erop terug kijk, waren mijn jaren tussen de 20 en 30/32 jaar toch het heftigste geloof ik.
Ik ben blij dat ik altijd de goede hulpverleners om me heen heb gehad, wat dat betreft heb ik echt een engeltje op mijn schouder gehad. Voor mij was het heel goed dat ik met 2 hulpverleners (een psychiater en een psychotherapeute) een band op kon bouwen. Dat was heel belangrijk voor mij. Dat ik altijd, wat ik ook gedaan had, wat ik ook gezegd had of hoe ik me gedragen had, dat ik altijd onvoorwaardelijk terug kon en mocht komen. Vooral bij de psychotherapeute heeft dat goed gewerkt. Verder is het voor mij van belang geweest te blijven praten, te blijven lullen over de zaken des levens. Dingen die je tegen komt, problemen, relatie's, dingen die zich in je hoofd afspelen, enz. Het was ook goed te kijken naar trauma's in mijn jeugd, en daar wél om te huilen, om daar om te rouwen, het uiteindelijk een plek te geven en te aksepteren. Dat maakt het een en het ander rustiger, dan heb je er iets mee gedaan en kun je verder. Maar dat kost tijd en gaat gemakkelijker naarmate een mens ouder wordt (oud wijf klink ik zo, en zo oud ben ik nou ook weer niet heur).
Ik heb nu nog steeds kontakt, een vinger aan de pols kontakt met mijn huisarts, ik mag komen wanneer ik wil, en dan praten we bij, of spitten iets uit, of bekijken een probleem. Echt heel erg geweldig, soms zie ik hem 1x inde 2 weken , nu zo'n 1 keer in de maand. Ook heb ik een kontakt met een therapeute van de GGZ. Dat nu wat vaker, omdat mijn vader overleden is, maar in principe is dat ook zo 1x keer in de maand.
Ik heb ook bepaalde leefregels voor mezelf, veel rust, niet teveel rare dingen, struktuur, ach je kent het hele rijtje wel.
Aanvullend gebruik ik medicatie, ik heb veel aan een anti-depressiva (Efexor), maar niet echt in een hoge dosering. Het is echt bedoeld als steuntje in de rug, het maakt het leven wat gemakkelijker, en om de pieken en de dalen wat op te vangen.
Mocht je vragen hebben, dan kan je me die altijd stellen. Ik hoop datj e hier wat aan hebt.
Groeten, Jorinde.
vrijdag 29 juni 2007 om 19:22
Ook sprak ik laatst een meisje waarvan ik niet wist of ze borderline had, maar ik herkende zoveel van haar in de IK voor de pillen... en inderdaad toen ik er naar vroeg bleek ze inderdaad een borderliner te zijn.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar dit stukje wat je schrijft. Wat herkende je precies in het meisje van jezelf? Het staat er zo raar. Je weet het niet, of je kende haar niet, maar je vraagt aan haar of ze een bps heeft? En waar zie jij dan verschillen bij jezelf nadat je met pillen bent begonnen?
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar dit stukje wat je schrijft. Wat herkende je precies in het meisje van jezelf? Het staat er zo raar. Je weet het niet, of je kende haar niet, maar je vraagt aan haar of ze een bps heeft? En waar zie jij dan verschillen bij jezelf nadat je met pillen bent begonnen?
vrijdag 29 juni 2007 om 21:28
Borderliners, of mensen met een bi-polaire stoornis, komen nooit van hun klachten af. Dat staat hier heel hard, maar het is de waarheid. De verbetering in hun leven zit er in, dat ze hun stoornis onder controle kunnen krijgen, met medicijnen en therapie. Maar ook met die therapie en de medicijnen, zullen zich excessen blijven voordoen.
Het is dan ook belangrijk dat je leert te leven met het idee dat je je excessieve gedrag nooit helemaal onder controle zal krijgen. Je kan het leefbaar maken, dat wel. Maar leren leven met jezelf, met wie je bent en met je buien, kortom, acceptatie, is heel belangrijk.
Als jij jezelf accepteert zoals je bent, en je kunt je excessen terugbrengen tot een minimum, dan kun je je omgeving uitleggen wat er met je aan de hand is. Wees daar gewoon open over, en verwijs ook naar informatie over je stoornis.
Mensen die dat niet kunnen of willen begrijpen, zijn niet de mensen waar jij prettig mee om kunt gaan.
Het is dan ook belangrijk dat je leert te leven met het idee dat je je excessieve gedrag nooit helemaal onder controle zal krijgen. Je kan het leefbaar maken, dat wel. Maar leren leven met jezelf, met wie je bent en met je buien, kortom, acceptatie, is heel belangrijk.
Als jij jezelf accepteert zoals je bent, en je kunt je excessen terugbrengen tot een minimum, dan kun je je omgeving uitleggen wat er met je aan de hand is. Wees daar gewoon open over, en verwijs ook naar informatie over je stoornis.
Mensen die dat niet kunnen of willen begrijpen, zijn niet de mensen waar jij prettig mee om kunt gaan.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 29 juni 2007 om 21:51
Ja ik weet dat je er niet vanaf komt. Het is niet iets waar je een wonder pil voor slikt. Wat ik meer bedoel met mijn topic is dat ik naar verhalen van mensen op zoek ben die door bv therapie danwel medicatie etc dingen beter aan kunnen. Beter met dingen kunnen dealen. Die daardoor wél succesvol konden werken, hun studie konden afmaken etc. (iets wat mij nog nooit gelukt is ondanks het feit dat ik een slimme meid ben.)
ik heb nu faalangst, maak scholen niet af, hou het nooit fulltime vol binnen een baan etc. Met andere woorden wie kan zijn problemen nu beter de baas. Hoe is dat zo gekomen etc.
ik heb nu faalangst, maak scholen niet af, hou het nooit fulltime vol binnen een baan etc. Met andere woorden wie kan zijn problemen nu beter de baas. Hoe is dat zo gekomen etc.
vrijdag 29 juni 2007 om 22:11
Haha, ik ben óók een slimme meid, en -voordat het e.e.a. bij mij escaleerde- gelukking een hbo-opleiding af kunnen ronden. Tijdens mijn studie ben ik wel opgenomen geweest, maar met alle inzet van mijn kant en die van school heb ik mijn diploma kunnen halen. Dat kon ik toen nog.
Helaas lukt het me niet om me in een werksituatie te 'handhaven'. Ik kan de aanwezigheidseis niet aan, de binding, het kontakt met collega's vind ik ontzettend moeilijk, de stress die het geeft. Dat vind ik wel heel erg jammer maar ik kán het gewoon niet. Ik heb het ontzettend vaak geprobeerd (je zou mijn cv eens moeten zien). Het ligt niet aan mijn presentatie, als ik solliciteer word ik (écht waar) 9 van de 10 keer aangenomen. Mijn presentatie is goed, ik ben een goede gesprekspartner, ik zie er goed uit, ik straal vertrouwen en kundigheid uit (kots) en dan word ik dus aangenomen. De eerste paar weken gaan goed, dan is het nieuw, maar ik heb het snel gezien, en kan het gewoon niet aan. Ook ben ik snel ergens op uitgekeken en vind ik geen voldoening. Ik weet niet hoe andere mensen dat doen, ik lees wel van mensen met een borderlinestoornis die fulltime werken, of een paar dagen in de week, ik heb er bewondering voor, het is mij nooit gelukt. En ik vrees, voel dat dat ook niet meer gaat gebeuren. Ik vind bv. vrijwilligerswerk, 2 uur in de week al een hele opdracht. Daar kan ik helemaal vol van zijn, en me er door in beslag genomen voelen.
Helaas lukt het me niet om me in een werksituatie te 'handhaven'. Ik kan de aanwezigheidseis niet aan, de binding, het kontakt met collega's vind ik ontzettend moeilijk, de stress die het geeft. Dat vind ik wel heel erg jammer maar ik kán het gewoon niet. Ik heb het ontzettend vaak geprobeerd (je zou mijn cv eens moeten zien). Het ligt niet aan mijn presentatie, als ik solliciteer word ik (écht waar) 9 van de 10 keer aangenomen. Mijn presentatie is goed, ik ben een goede gesprekspartner, ik zie er goed uit, ik straal vertrouwen en kundigheid uit (kots) en dan word ik dus aangenomen. De eerste paar weken gaan goed, dan is het nieuw, maar ik heb het snel gezien, en kan het gewoon niet aan. Ook ben ik snel ergens op uitgekeken en vind ik geen voldoening. Ik weet niet hoe andere mensen dat doen, ik lees wel van mensen met een borderlinestoornis die fulltime werken, of een paar dagen in de week, ik heb er bewondering voor, het is mij nooit gelukt. En ik vrees, voel dat dat ook niet meer gaat gebeuren. Ik vind bv. vrijwilligerswerk, 2 uur in de week al een hele opdracht. Daar kan ik helemaal vol van zijn, en me er door in beslag genomen voelen.
vrijdag 29 juni 2007 om 22:19
Jorinde, HEEL herkenbaar.
Ook ik krijg het moeilijk en op mijn heupen als ik ergens gewend ben. Ik begin vol overgave en enthousiasme aan een nieuwe baan... en vervolgens stort het helemaal in. Maar dat kan ik mijn partner nu echtniet meer aandoen. Dan loopt het fout ben ik bang.
Want doordat hij alimentatie moet betalen verdient hij op papier weliswaar genoeg, maar niet genoeg om mij ook nog eens te onderhouden. Als ik uitkering aan zou vragen zeggen ze dat ik geen uitkering krijg op basis van het inkomen van partner. Dan zouden we in een goedkoop huurhuisje moeten gaan zitten om de kosten te drukken en sorry maar als dat moet gebeuren trek ik zelf de stekker er uit want ik ga mijn vriend niet met mij mee de afgrond in sleuren.
Ik heb een nieuwe baan, ga volgende week beginnen en ik vrees nu al het moment dat ik er finaal op uitgekeken ben. Inderdaad, de aanwezigheidsplicht. Het op tijd opstaan (ook al sta ik als ik vrij ben misschien nog wel vroeger op, maar dan is die druk er niet) Het binden met collega's, het idee dat ik iets 'moet', dat er op mij gelet word en ik beoordeeld word. Zijn allemaal dingen waar ik erg slecht mee om kan gaan. Mijn vriend vind het vrrreselijk knap dat ik ondanks mijn giga dip van laatst toch een baan heb kunnen vinden. Hij is helemaal blij en denkt dat nu alles goed komt. Ik wil hem niet teleurstellen want dan raak ik hem kwijt!!!
Ook ik krijg het moeilijk en op mijn heupen als ik ergens gewend ben. Ik begin vol overgave en enthousiasme aan een nieuwe baan... en vervolgens stort het helemaal in. Maar dat kan ik mijn partner nu echtniet meer aandoen. Dan loopt het fout ben ik bang.
Want doordat hij alimentatie moet betalen verdient hij op papier weliswaar genoeg, maar niet genoeg om mij ook nog eens te onderhouden. Als ik uitkering aan zou vragen zeggen ze dat ik geen uitkering krijg op basis van het inkomen van partner. Dan zouden we in een goedkoop huurhuisje moeten gaan zitten om de kosten te drukken en sorry maar als dat moet gebeuren trek ik zelf de stekker er uit want ik ga mijn vriend niet met mij mee de afgrond in sleuren.
Ik heb een nieuwe baan, ga volgende week beginnen en ik vrees nu al het moment dat ik er finaal op uitgekeken ben. Inderdaad, de aanwezigheidsplicht. Het op tijd opstaan (ook al sta ik als ik vrij ben misschien nog wel vroeger op, maar dan is die druk er niet) Het binden met collega's, het idee dat ik iets 'moet', dat er op mij gelet word en ik beoordeeld word. Zijn allemaal dingen waar ik erg slecht mee om kan gaan. Mijn vriend vind het vrrreselijk knap dat ik ondanks mijn giga dip van laatst toch een baan heb kunnen vinden. Hij is helemaal blij en denkt dat nu alles goed komt. Ik wil hem niet teleurstellen want dan raak ik hem kwijt!!!
vrijdag 29 juni 2007 om 22:25
vrijdag 29 juni 2007 om 22:43
Kijken ze dan niet naar het gezamelijk inkomen? Ik heb nl een samenleef contract en we zijn fiscaal partner. Het lullige is dat mijn vriend op zich heel lekker verdient maar er gaat sowieso al 700 euro per maand naar zijn kinderen in de vorm van alimentatie plus wat ze hier eten, drinken, nodig hebben etc. En daar houdt geen enkele instantie volgens mij rekening mee. Dan zeggen ze meneer verkoopt u uw huis en auto maar. En sorry ik ga niet de dingen afpakken van die man, waar ie jarenlang hard voor heeft gewerkt. Hij is al veel kwijtgeraakt met de scheiding...nee dat kan ik mezelf nooit vergeven. Daarvoor hou ik te veel van die man.
vrijdag 29 juni 2007 om 23:01
Anyway ik vind het wel lastig dat nu mijn hele omgeving zich optrekt aan die baan, zo van nu komt alles goed. En ik ben doodsbang om weer te falen. Om mijn geliefde voor de zoveelste keer teleur te moeten stellen. Ik droom van leuk werk, hem , mij, onze katten, met de tijd een huis met een tuintje en een leuk leven. Niet uitkering, instortende relatie en huurflat drie hoog achter. Ik ben bang dat ik dan zo'n geisoleerde wordt die alleen nog boodschappen doet op internet.
vrijdag 29 juni 2007 om 23:08
Ja, dat is heel erg moeilijk. Met baan heb je een soort van status, je bent wat, je hebt een baan. Ik heb het onlangs nog meegemaakt, ik had een geweldig baantje, betaalde goed, geen binding met klanten (wel in de zorg), iedereen vond het geweldig, ik was wat, ik werkte bij ..... helemaal geweldig. Maar.... ik heb het 2 maanden gedaan en moest toen afhaken. Na een week crisis heb ik toch voor mezelf gekozen. Dat was zo moeilijk en nu nog, maar liever dit, dan in crisis, met een rotgevoel, opgejaagd, half in de war, met veel te veel spanning en stress, niet kunnen slapen, het niet los kunnen laten, de binding niet aankunnen, de aanwezigheid niet aankunnen, de beklemming, oh, wat ben ik blij dat dat over is. Wat heb ik me op de hals gehaald, nooit weer. Nou ja, dat zeg ik nu, nooit weer, maar er komt wel weer wat, dan solliciteer ik weer, omdat ik denk, zal het deze keer wel goedgaan?
vrijdag 29 juni 2007 om 23:11
Heb ook al op een ander topic geschreven,maar omdat er hier echt gevraagd wordt naar positieve verhalen,kom ik hier ook nog ff schrijven.
Ben inmiddels 43,en heb het gevoel *weet het wel zeker* dat ik het ergste achter de rug heb met mijn BP.
De enorme uitspattingen,de achtbaan van gevoelens zijn gelukkig verleden tijd,het gaat volgens mij nooit helemaal weg,maar het is wel onder controle te krijgen,zonder dat je een saai leven hoeft te hebben.
Wat mij heeft geholpen was een keiharde psych,die het niet pikte dat ik me verstopte achter allerlei exucces,en die geen ik kan niet meer pikte,en die zelfmedelijden al helemaal niet pikte.
Dat vond ik natuurlijk in het begin vreselijk,en heb me hevig verzet,dreigen met zelfmoord,enz,enz
Maar het alles of niets gevoel heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat het alles werd.
Hij zei me ook als wij samen verder gaan,zorg ik er ook voor dat waar ik in de toekomst ook ga werken,je altijd bij me terecht kan,die zekerheid had ik nodig,omdat ik al zoveel hulpverleners had gezien,die zich vol overgave op je storten om er na een tijdje achter te komen dat ze het eigenlijk ook niet weten,maar ook teveel hulpverleners die met me mee gingen,en het allemaal zogenaamd goed snapte,dat een mens het zwaar heeft,en het zielig vonden.
Je kunt als persoon met een BP ook zo overtuigd overkomen,dat je je weg eigenlijk overal wel binnen kunt praten....werk,relatie's
Meester in manipuleren was ik,en het ergste was dat ik het zelf nog geloofde ook.
Moet altijd en beetje lachen om de lijst met BP symptomen, zet bv op de lijst dat je heel overtuigend kan zijn,dat je je zooooooooo goed kunt voordoen,dat je een geweldige vriendin kan zijn ,dat je meester kunt zijn in het manipuleren,dat je tot het uiterste kan gaan met het helpen van anderen,dat je geweldig werk kunt leveren,dat je heel goed kan aanvoelen hoe een ander zich voelt,hun pijn bij wijze van kan voelen,we grenzeloos kunnen zijn.... enz enz
De lijst die je nu steeds leest zit vol met de zware kanten van de BP,maar is een BP niet juist zwart ,wit.
Ik heb lang zwart geleefd,en leef nu wit...spierwit,zal altijd labieler blijven dan bv mijn buurvrouw,zal altijd mijn eigen grenzen,moeten bewaken,moet op tijd mijn rust nemen,eigenlijk moet ik best wel veel,om wit te blijven,maar de angst weer naar zwart te gaan,maakt dat het me lukt.
En ook belangrijk,ik heb geleerd om te zeggen,dat het me even niet lukt,ipv de bekende negatieve schreeuw om hulp.
Ben inmiddels 43,en heb het gevoel *weet het wel zeker* dat ik het ergste achter de rug heb met mijn BP.
De enorme uitspattingen,de achtbaan van gevoelens zijn gelukkig verleden tijd,het gaat volgens mij nooit helemaal weg,maar het is wel onder controle te krijgen,zonder dat je een saai leven hoeft te hebben.
Wat mij heeft geholpen was een keiharde psych,die het niet pikte dat ik me verstopte achter allerlei exucces,en die geen ik kan niet meer pikte,en die zelfmedelijden al helemaal niet pikte.
Dat vond ik natuurlijk in het begin vreselijk,en heb me hevig verzet,dreigen met zelfmoord,enz,enz
Maar het alles of niets gevoel heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat het alles werd.
Hij zei me ook als wij samen verder gaan,zorg ik er ook voor dat waar ik in de toekomst ook ga werken,je altijd bij me terecht kan,die zekerheid had ik nodig,omdat ik al zoveel hulpverleners had gezien,die zich vol overgave op je storten om er na een tijdje achter te komen dat ze het eigenlijk ook niet weten,maar ook teveel hulpverleners die met me mee gingen,en het allemaal zogenaamd goed snapte,dat een mens het zwaar heeft,en het zielig vonden.
Je kunt als persoon met een BP ook zo overtuigd overkomen,dat je je weg eigenlijk overal wel binnen kunt praten....werk,relatie's
Meester in manipuleren was ik,en het ergste was dat ik het zelf nog geloofde ook.
Moet altijd en beetje lachen om de lijst met BP symptomen, zet bv op de lijst dat je heel overtuigend kan zijn,dat je je zooooooooo goed kunt voordoen,dat je een geweldige vriendin kan zijn ,dat je meester kunt zijn in het manipuleren,dat je tot het uiterste kan gaan met het helpen van anderen,dat je geweldig werk kunt leveren,dat je heel goed kan aanvoelen hoe een ander zich voelt,hun pijn bij wijze van kan voelen,we grenzeloos kunnen zijn.... enz enz
De lijst die je nu steeds leest zit vol met de zware kanten van de BP,maar is een BP niet juist zwart ,wit.
Ik heb lang zwart geleefd,en leef nu wit...spierwit,zal altijd labieler blijven dan bv mijn buurvrouw,zal altijd mijn eigen grenzen,moeten bewaken,moet op tijd mijn rust nemen,eigenlijk moet ik best wel veel,om wit te blijven,maar de angst weer naar zwart te gaan,maakt dat het me lukt.
En ook belangrijk,ik heb geleerd om te zeggen,dat het me even niet lukt,ipv de bekende negatieve schreeuw om hulp.
vrijdag 29 juni 2007 om 23:11
Het klinkt heel lullig maar dat wat jij schetst is voor mij een horror scenario.Ik wil zo graag een 'normaal' leven! Ik heb mijn vriend laatst nog horen zeggen dat het hem toch vies tegenviel. Was niet lullig bedoelt hoor, maar hij dacht met een beetje liefde mij wel weer op het normale pad te kunnen krijgen. Zo van 'dan heeft ze een stabiel thuis, en liefde, en dan komt alles goed' Door de recente crises ziet ie ook wel in dat dat te makkelijk was gedacht. En nu? Nu ben ik als de dood dat ik met mijn stomme gedrag mijn glazen ingooi. Ik ben er bijna... huis, lieve vent, werk, beestjes. Het zou weer typisch mij zijn om dit weer te verzieken.
vrijdag 29 juni 2007 om 23:17
Zo herkenbaar,maar ik ben ook gestopt met proberen,het niet kunnen slapen,als je weet dat je de volgende dag weer moet werken,had zelf vorig jaar nog in een overmoedige bui ook gesolliciteerd *het gaat al zo lang goed dacht ik nog hahaha*
Natuurlijk aangenomen,kreeg het contract en alles opgestuurd,en was al dagen wiebelig,manlief riep al,je hoeft niet te tekenen,dat weet je,de opluchting die ik achteraf voelde,is hoop ik voorlopig weer genoeg.
Ik heb al jaren een kleine WAO,omdat ik maar weinig werkte,ben volledig afgekeurd,maar soms kriebelt het,en denk ik.........zal ik????
vrijdag 29 juni 2007 om 23:17
vrijdag 29 juni 2007 om 23:17
Bedankt voor je reactie Iris! Weet je wat het is, wat jij schetst van die therapeut is precies wat k nodig heb. Iemand die er doorheen breekt. Want hoe lullig ook, ik ben een meester manipulator als het er op aankomt. Zo goed dat k in mezelf geloof. Dat is nog het erge. En omdat mensen dan medelijden met je hebben en je merkt dat je er 'mee weg komt' ga je je grenzen opzoeken. Tenminste dat doe ik. Grenzen opzoeken ook bij mijn geliefden. Zo schuif ik huishoudelijke klussen op tot in de eeuwigheid. Tot mijn vent weer staat schoon te maken en dan voel ik me weer schuldig. Als hij naar zijn werk gaat beloof k vanalles en vervolgens komt er niks meer uit mijn vingers. Van tevoren neem ik me voor om alles blinkend schoon te maken om hem extra te verrassen. In mijn fantasie zie ik zijn blije gezicht. Maar puntje bij paaltje kan ik me er dan niet toe zetten. Waardoor ik me weer rot voel. Etc. Ik denk soms ook dat ik gewoon een keiharde schop onder mijn hol nodig heb. Iemand die gewoon geen gelul tolereert.
vrijdag 29 juni 2007 om 23:20
Ook speelt bij mij dat ik denk godverdomme ik heb hersens ik kan zo veel! het idee om dan niet te werken voelt voor mij als verliezen. Als een teken dat ik zwak en lui ben (niet bedoeld om je te kwetsen jorinde) Als een teken van falen. Dan denk ik moet je mij nou eens kijken. In arme landen zouden ze een moord doen voor mijn leven, ik ben gezond, ik ben intelligent, ik kan het niet MAKEN om niet te werken. Ik vind het knap dat jullie het voor jezelf geaccepteerd hebben. Ik kan dat niet. Temeer omdat aan de buitenkant alles prima functioneert. Ik emigreer nog liever naar de noordpool in alleen mijn onderbroek dan dat ik mezelf afhankelijk maak van mijn vriend.
vrijdag 29 juni 2007 om 23:21
Iris, ik heb het ook wel hoor, wat jij schrijft. Ík ben nu 42 en kan ook zeggen 'ik heb het ergste achter de rug'. Maar momenteel zit ik weer in wat heftiger, emotioneler vaarwater wegens het overlijden van mijn vader (heeft erin gehakt als een bom, niet te beschrijven). Maar zoals ik in mijn 20-32 jaren was, mijn god, ik ben blij dat dat achter me ligt.
