Psyche
alle pijlers
Positieve verhalen graag, ik zie het niet meer zitten..
dinsdag 16 december 2008 om 11:48
In een ander topic schreef ik al over dat mijn contract niet verlengd wordt.
Eigenlijk de afgelopen 2 jaren waren een hel voor mij. Bij mijn ex moeten wonen omdat ik moest wachten op een woning(een jaar). Toen ik nog met hem samenwoonde heeft hij het mij op allerlei mogelijke manieren moeilijk gemaakt. Hij had een softwareprogramma op de pc geinstalleerd zodat hij precies kon zien wat ik op internet deed. (voordat ik de relatie verbrak was hij al erg controlerend en na de breuk werd het nog erger)
Ik kon maar weinig contact hebben met familie en vrienden omdat hij bang was dat ik naar een ander ging (die er niet was)
Toen is hij zelf wel gaan daten omdat hij vond dat hij daar recht op had omdat ik hem verliet.
Hij heeft mij verschillende keren bedreigd en ook aangevallen.
Uiteindelijk toen ik een woning kreeg dacht ik eindelijk een nieuw leven te beginnen met mijn kind samen. Alleen met mijn persoonlijke spullen want mijn ex gaf mij niks mee uit boosheid. (ook niet voor zijn eigen kind) En toen viel mijn ex mij weer aan in mijn eigen huis. (zette z'n voet tussen de deur zo kwam hij binnen)
Politiemeldingen gedaan. Geen aangifte omdat ik mijn zoontje niet nog meer wilde belasten.
Ondertussen was ik hard op zoek naar werk, onder de omstandigheden was het erg zwaar want ik werd nog steeds bedreigd door mijn ex, verbaal.
Had ik eindelijk een baan gevonden, was ik blij: want ik dacht NU kan ik echt mijn nieuwe leven beginnen. Overlijdt mijn vader een paar dagen nadat ik begonnen was op mijn werk.
Werkgever was zo vriendelijk om mij een kans te geven en een contract aan te bieden van 4 maanden i.p.v. een verlengde proeftijd want dat kon niet.
Vrijdags overleed mijn vader, maandags stond ik alweer op mijn werk omdat ik graag mijn baan wilde houden.
Ik heb nu al een jaar lang slecht geslapen, slecht gegeten en toch wilde ik doorgaan. Toen kwam mijn ex nog een keer met een Kort Geding om mij onder druk te zetten. (vanwege omgangsregeling die nog steeds niet vastligt) Moest ik in een aparte ruimte wachten bij de rechtbank omdat hij zoveel had gedreigd.
Gelukkig is zijn Kort Geding afgewezen.
Maar ik was helemaal kapot. Door alles wat er dit jaar is gebeurd. (en dan vertel ik het nog in het kort)
Ik bleef maar doorgaan, naar mijn werk, ook al voelde ik me beroerd. Maar het heeft niet geholpen. Ik heb te horen gekregen dat ik toch niet goed functioneerde.
En nu...nu...weet ik het allemaal niet meer. Ik vecht me werkelijk kapot en niks helpt om mijn leven op orde te krijgen.
Morgen moet ik mij ziekmelden bij de werkgever en ik ga naar de dokter. Ik ben al in behandeling bij maatschappelijk werk.
Ik wil zo graag vergelijkbare verhalen horen van jullie en hoe het een positieve wending heeft gekregen. Ik kom er niet meer uit en zie niks meer positiefs.
Dank je wel alvast.
Eigenlijk de afgelopen 2 jaren waren een hel voor mij. Bij mijn ex moeten wonen omdat ik moest wachten op een woning(een jaar). Toen ik nog met hem samenwoonde heeft hij het mij op allerlei mogelijke manieren moeilijk gemaakt. Hij had een softwareprogramma op de pc geinstalleerd zodat hij precies kon zien wat ik op internet deed. (voordat ik de relatie verbrak was hij al erg controlerend en na de breuk werd het nog erger)
Ik kon maar weinig contact hebben met familie en vrienden omdat hij bang was dat ik naar een ander ging (die er niet was)
Toen is hij zelf wel gaan daten omdat hij vond dat hij daar recht op had omdat ik hem verliet.
Hij heeft mij verschillende keren bedreigd en ook aangevallen.
Uiteindelijk toen ik een woning kreeg dacht ik eindelijk een nieuw leven te beginnen met mijn kind samen. Alleen met mijn persoonlijke spullen want mijn ex gaf mij niks mee uit boosheid. (ook niet voor zijn eigen kind) En toen viel mijn ex mij weer aan in mijn eigen huis. (zette z'n voet tussen de deur zo kwam hij binnen)
Politiemeldingen gedaan. Geen aangifte omdat ik mijn zoontje niet nog meer wilde belasten.
Ondertussen was ik hard op zoek naar werk, onder de omstandigheden was het erg zwaar want ik werd nog steeds bedreigd door mijn ex, verbaal.
Had ik eindelijk een baan gevonden, was ik blij: want ik dacht NU kan ik echt mijn nieuwe leven beginnen. Overlijdt mijn vader een paar dagen nadat ik begonnen was op mijn werk.
Werkgever was zo vriendelijk om mij een kans te geven en een contract aan te bieden van 4 maanden i.p.v. een verlengde proeftijd want dat kon niet.
Vrijdags overleed mijn vader, maandags stond ik alweer op mijn werk omdat ik graag mijn baan wilde houden.
Ik heb nu al een jaar lang slecht geslapen, slecht gegeten en toch wilde ik doorgaan. Toen kwam mijn ex nog een keer met een Kort Geding om mij onder druk te zetten. (vanwege omgangsregeling die nog steeds niet vastligt) Moest ik in een aparte ruimte wachten bij de rechtbank omdat hij zoveel had gedreigd.
Gelukkig is zijn Kort Geding afgewezen.
Maar ik was helemaal kapot. Door alles wat er dit jaar is gebeurd. (en dan vertel ik het nog in het kort)
Ik bleef maar doorgaan, naar mijn werk, ook al voelde ik me beroerd. Maar het heeft niet geholpen. Ik heb te horen gekregen dat ik toch niet goed functioneerde.
En nu...nu...weet ik het allemaal niet meer. Ik vecht me werkelijk kapot en niks helpt om mijn leven op orde te krijgen.
Morgen moet ik mij ziekmelden bij de werkgever en ik ga naar de dokter. Ik ben al in behandeling bij maatschappelijk werk.
Ik wil zo graag vergelijkbare verhalen horen van jullie en hoe het een positieve wending heeft gekregen. Ik kom er niet meer uit en zie niks meer positiefs.
Dank je wel alvast.
dinsdag 16 december 2008 om 11:59
dinsdag 16 december 2008 om 12:12
Het is logisch dat je niks meer positief kan zien na wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik hoop dat je snel weer gelukkig mag zijn en kan genieten van (al zijn het maar kleine dingen) het leven. Ga lekker uitrusten, praat met je maatschappelijk werker, zoek steun bij je vrienden en/of familie. Jij bent belangrijk nu.
dinsdag 16 december 2008 om 12:16
Ik ben er van overtuigd dat het allemaal goed gaat komen met je. Ik voel het aan mijn water .
Maar je hebt inderdaad heel veel ellende op je dak gekregen de laatste tijd. Toch heb je volgens mij een vechtersmentaliteit. Je gaat door ook al zit het tegen. Het kan het komende jaar alleen maar beter met je gaan. Ik ga er in ieder geval heel hard voor duimen.
Maar je hebt inderdaad heel veel ellende op je dak gekregen de laatste tijd. Toch heb je volgens mij een vechtersmentaliteit. Je gaat door ook al zit het tegen. Het kan het komende jaar alleen maar beter met je gaan. Ik ga er in ieder geval heel hard voor duimen.
dinsdag 16 december 2008 om 12:38
Birgit, ik denk dat je aan je eigen kracht kapotgaat. Dat is zowel het goede en het slechte nieuws. Je bent zo sterk dat je maar doorgaat en doorgaat, en zo ga je ver over je eigen grenzen heen. Tot je helemaal kapot bent.
Nu ben je dan kapot. Het goede nieuws is dat je waarschijnlijk op dit punt hebt moeten belanden om in te zien dat je zo niet verder kan gaan. Je moet leren voor jezelf op te komen, jezelf en je kind te beschermen tegen bijvoorbeeld je ex, een plek voor jezelf te creëren waar je veilig bent en kunt genieten met je zoontje en je jezelf kan ontwikkelen. Die plek ontstaat als je zelf de grenzen afbakent van wat jouw ruimte moet zijn.
sterkte
dubio
Nu ben je dan kapot. Het goede nieuws is dat je waarschijnlijk op dit punt hebt moeten belanden om in te zien dat je zo niet verder kan gaan. Je moet leren voor jezelf op te komen, jezelf en je kind te beschermen tegen bijvoorbeeld je ex, een plek voor jezelf te creëren waar je veilig bent en kunt genieten met je zoontje en je jezelf kan ontwikkelen. Die plek ontstaat als je zelf de grenzen afbakent van wat jouw ruimte moet zijn.
sterkte
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 16 december 2008 om 12:52
@Dubiootje: dank je.
Ik moest ook wel doorgaan. Geen medeleven van instanties of wat dan ook, die zijn keihard. Jammer dat er mensen zijn die liegen en het verpesten voor mensen zoals ik die er echt helemaal doorheen zitten.
Ik ben tegen veel vooroordelen aangelopen. Ik bedoel in de periode voordat ik werk had gevonden. Toen had ik al het gevoel dat ik het allemaal niet meer aankon. Maar ziekmelden kon niet als je een bijstandsuitkering hebt. Zodra je die uitkering hebt sta je aan een schandpaal lijkt wel. En ik wilde zelf zo snel mogelijk daaruit komen en een eigen leven beginnen.
Ik ben nu alweer bang voor de vooroordelen en dat mensen van instanties mij niet geloven. Omdat er veel mensen zijn die liegen en misbruik willen maken van de situatie.
Het enige wat ik nu wil, is gewoon even rust. Geen mensen op mijn dak die mij vertellen wat ik moet doen omdat ze een vooroordeel over hebben.
Ik heb inderdaad keihard gevochten. En de laatste 2 jaren van mijn leven zijn niet de enige zware jaren die ik heb meegemaakt. Maar goed, dan ben ik hier nog wel een tijd bezig om mijn verhaal te vertellen.
Misschien door gebeurtenissen van vroeger wil ik juist doorgaan. Ik wil nu een keer echt gelukkig worden.
Ik ben alles zo zat...
Ik moest ook wel doorgaan. Geen medeleven van instanties of wat dan ook, die zijn keihard. Jammer dat er mensen zijn die liegen en het verpesten voor mensen zoals ik die er echt helemaal doorheen zitten.
Ik ben tegen veel vooroordelen aangelopen. Ik bedoel in de periode voordat ik werk had gevonden. Toen had ik al het gevoel dat ik het allemaal niet meer aankon. Maar ziekmelden kon niet als je een bijstandsuitkering hebt. Zodra je die uitkering hebt sta je aan een schandpaal lijkt wel. En ik wilde zelf zo snel mogelijk daaruit komen en een eigen leven beginnen.
Ik ben nu alweer bang voor de vooroordelen en dat mensen van instanties mij niet geloven. Omdat er veel mensen zijn die liegen en misbruik willen maken van de situatie.
Het enige wat ik nu wil, is gewoon even rust. Geen mensen op mijn dak die mij vertellen wat ik moet doen omdat ze een vooroordeel over hebben.
Ik heb inderdaad keihard gevochten. En de laatste 2 jaren van mijn leven zijn niet de enige zware jaren die ik heb meegemaakt. Maar goed, dan ben ik hier nog wel een tijd bezig om mijn verhaal te vertellen.
Misschien door gebeurtenissen van vroeger wil ik juist doorgaan. Ik wil nu een keer echt gelukkig worden.
Ik ben alles zo zat...
dinsdag 16 december 2008 om 13:15
Tjee, voor veel mensen zou dit een goede reden zijn om een stevige burn-out te krijgen. Wat je eraan kunt doen weet ik ook niet. Een andere baan zoeken, of de bijstand (tijdelijk) accepteren en eraan denken dat je niet alleen aan jezelf, maar ook aan je kind moet denken. Nee, bijstand is geen lolletje, maar als je voor jezelf weet dat je dat alleen doet om bij te komen, en jezelf als doel stelt om er bijvoorbeeld binnen 6 maanden weer uit te komen, dan is daar niks mis mee. Trouwens, heb je niet gewoon recht op een WW uitkering?? Dat is ook maar een tijdelijke situatie, maar geeft je wel even rust, en bovendien, omdat je verplicht moet solliciteren, helpt het arbeidsburo je aan adressen waar mensen gezocht worden. Misschien houd je er wel een heel leuke baan aan over?
Inschrijven bij uitzendburo, voor jezelf beginnen (poetshulp wordt altijd gezocht en dat kun je makkelijk combineren met schooltijden), en vóór alles, een maand rust nemen. Laat de boel even lekker de boel, en zet je leven per 15 januari weer op de rails.
Heel veel sterkte.
Inschrijven bij uitzendburo, voor jezelf beginnen (poetshulp wordt altijd gezocht en dat kun je makkelijk combineren met schooltijden), en vóór alles, een maand rust nemen. Laat de boel even lekker de boel, en zet je leven per 15 januari weer op de rails.
Heel veel sterkte.
dinsdag 16 december 2008 om 13:23
Birgit, zoals een aantal mensen voor mij ook al zeiden, neem inderdaad even een time-out. Even rust op de plaats en alles over je heen laten komen. In Nederland heb je gewoon recht op een uitkering dus voel je daar niet schuldig over.
Je vroeg ook om positieve ervaringen.
Lang geleden (ja, ik ben best oud ) was ik net gescheiden, woonde ik in een veel te dure huurwoning in mijn eentje, had ik een rotbaan met rotcollega's, rolde ik van het ene na het andere foute vriendje en kon ik niet rondkomen met mijn salaris.
En opeens was ik het zat. Ik ben eerst verhuisd naar een goedkopere woning en heb het daar heel gezellig voor mezelf gemaakt. Ik kreeg nieuwe vrienden. Ik kwam de man van mijn leven tegen (waar ik mee getrouwd ben) en daarna had ik de moed om die rotbaan op te zeggen.
Het kan opeens allemaal gebeuren, die grote omkeer in je leven.
Tot zover mijn lading positiviteit die ik naar jou toestuur.
Je vroeg ook om positieve ervaringen.
Lang geleden (ja, ik ben best oud ) was ik net gescheiden, woonde ik in een veel te dure huurwoning in mijn eentje, had ik een rotbaan met rotcollega's, rolde ik van het ene na het andere foute vriendje en kon ik niet rondkomen met mijn salaris.
En opeens was ik het zat. Ik ben eerst verhuisd naar een goedkopere woning en heb het daar heel gezellig voor mezelf gemaakt. Ik kreeg nieuwe vrienden. Ik kwam de man van mijn leven tegen (waar ik mee getrouwd ben) en daarna had ik de moed om die rotbaan op te zeggen.
Het kan opeens allemaal gebeuren, die grote omkeer in je leven.
Tot zover mijn lading positiviteit die ik naar jou toestuur.
dinsdag 16 december 2008 om 13:45
Een tip, Birgit: als je je leven een positieve wending wilt geven, denk dan zelf ook positief. Daar horen positieve woorden bij. Mensen reageren op hoe jij je uitdrukt. Als je praat over liegen en bedriegen, dan heeft dat een effect op hoe mensen reageren. Als je praat over waarheid en oprechtheid, geeft dat een andere reactie. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Het werkt trouwens ook op jezelf door. Woorden hebben veel kracht, dus kies ze met zorg. Je hebt veel moeilijke dingen meegemaakt, maar je heden en toekomst vorm je zelf. Een positieve houding zorgt dat er ook goede dingen gebeuren.
Over je negatieve ervaringen uit het verleden praten is wat anders. Die moet je kwijt en ook alle gevoelens die daarbij horen. Wij luisteren hoor
Over je negatieve ervaringen uit het verleden praten is wat anders. Die moet je kwijt en ook alle gevoelens die daarbij horen. Wij luisteren hoor
Ga in therapie!
dinsdag 16 december 2008 om 13:51
Ik spreek overigens ook uit ervaring, ik heb de afgelopen tijd ook behoorlijk wat op mijn bord gekregen. Ik heb ook een jarenlange ongelijkwaardige relatie gehad, wat behoorlijk inhakt op je zelfvertrouwen. Ik heb veel gehad aan therapie, maar uiteindelijk ben ik zelf weer opgekrabbeld. Ik ben weer naar mezelf gaan luisteren, wat vind ik nu belangrijk? Ik heb geleerd hulp te aanvaarden, vriendschappen te waarderen (of af te kappen), eerlijk te zijn tegenover mezelf en anderen, lief te zijn voor mezelf, mezelf te vertrouwen, trots te zijn op mezelf.
Dat is een heel proces en het is bij mij ook nog niet klaar. Misschien heb je nog wel een lange weg te gaan, maar je hebt de belangrijkste stap genomen, en dat is weggaan bij de man die jou kapotmaakte. Wat er ook gebeurt, is dat een geschenk dat je aan jezelf en je zoontje hebt gegeven.
Dat is een heel proces en het is bij mij ook nog niet klaar. Misschien heb je nog wel een lange weg te gaan, maar je hebt de belangrijkste stap genomen, en dat is weggaan bij de man die jou kapotmaakte. Wat er ook gebeurt, is dat een geschenk dat je aan jezelf en je zoontje hebt gegeven.
Ga in therapie!
dinsdag 16 december 2008 om 14:00
Hallo Birgit,
verstandig van je dat je je voorlopig ziek meldt. Ik zou hier zeker de komende tijd gebruik van maken en de tijd benutten om alles weer op een rijtje te krijgen. Wat helpt:
Ssporten. Kan me voorstellen ( weet niet hoe sportief je bent) dat als je je al rot voelt, er niet aan moet denken, maar het is echt een hele goede manier van je je af te reageren en je gedachtes te verzetten.
Verder: koester je contacten. Je schrijft dat die wat minder zijn geworden door je ex, maar wees moedig en bel weer eens oude contacten op. Zoek contact met mensen die dichtbij je staan en spreek met ze af, allemaal afleiding. Als je er in je eigen kring niet uitkomt zijn er ook vrijwilligersbanken of sites om een maatje te krijgen. Wees vooral niet bang om hulp te vragen! Vaak een hele drempel maar hulp vragen is juist moedig, en mensen blijken vaak blij te zijn om iemand te kunnen helpen, dus; schroom vooral niet!!
En : zorg goed voor jezelf. Onderneem fijne dingen. Dat hoeft niet perse veel geld te kosten; met je kindje naar het bos, naar de bibliotheek of wat je verder leuk vindt.
Zorg voor een duidelijke dagstructuur zodat je op de been blijft.
Maak een lijstje met wat je wel hebt, en wat wel meezit. Kan ook zijn dat de zon schijnt! Mocht je denken ' Waar slaat dit op?' , uit de wetenschap van gelukspsychologie worden juist dit soort 'trucjes' aangeraden omdat ze werken!
Succes Birgit, sterke van mij gewenst.
verstandig van je dat je je voorlopig ziek meldt. Ik zou hier zeker de komende tijd gebruik van maken en de tijd benutten om alles weer op een rijtje te krijgen. Wat helpt:
Ssporten. Kan me voorstellen ( weet niet hoe sportief je bent) dat als je je al rot voelt, er niet aan moet denken, maar het is echt een hele goede manier van je je af te reageren en je gedachtes te verzetten.
Verder: koester je contacten. Je schrijft dat die wat minder zijn geworden door je ex, maar wees moedig en bel weer eens oude contacten op. Zoek contact met mensen die dichtbij je staan en spreek met ze af, allemaal afleiding. Als je er in je eigen kring niet uitkomt zijn er ook vrijwilligersbanken of sites om een maatje te krijgen. Wees vooral niet bang om hulp te vragen! Vaak een hele drempel maar hulp vragen is juist moedig, en mensen blijken vaak blij te zijn om iemand te kunnen helpen, dus; schroom vooral niet!!
En : zorg goed voor jezelf. Onderneem fijne dingen. Dat hoeft niet perse veel geld te kosten; met je kindje naar het bos, naar de bibliotheek of wat je verder leuk vindt.
Zorg voor een duidelijke dagstructuur zodat je op de been blijft.
Maak een lijstje met wat je wel hebt, en wat wel meezit. Kan ook zijn dat de zon schijnt! Mocht je denken ' Waar slaat dit op?' , uit de wetenschap van gelukspsychologie worden juist dit soort 'trucjes' aangeraden omdat ze werken!
Succes Birgit, sterke van mij gewenst.
dinsdag 16 december 2008 om 14:44
Bedankt voor jullie adviezen. Ik heb lange tijd geprobeerd positief te blijven.(2 jaar) Steeds weer opgekrabbeld. Maar ik ben nu echt aan het einde van mijn latijn.
Ik wil nog steeds wel vechten voor mijn geluk en voor mijn kind. Door mijn kind blijf ik een beetje overeind anders was ik allang ingestort.
Postief zijn was vooral het afgelopen jaar niet makkelijk. Ik heb nog meer tegenslagen gehad dan wat ik kon vertellen in mijn verhaal. Maar dan zou mijn verhaal te lang worden.
Ik ben tot nu toe steeds weer opgekrabbeld. Alleen nu het laatste slechte nieuws van 2008 heeft mij onderuit gehaald. Ik vind het zeer moeilijk om nu nog iets positiefs te zien.
Bovendien: de afgelopen maanden heb ik geeneens tijd gehad om aan mijzelf te werken. Na het overlijden van mijn vader moesten mijn broer en ik ALLES regelen omdat mijn vader alleenstaand was. Ik heb tot 's avonds laat zoveel dingen moeten regelen buiten mijn werktijd om. (ik wilde dat zelf: naar mijn werk gaan, want ik wilde mijn baan niet kwijtraken)
Verdrietig zijn om mijn vader: heb ik niet eens tijd voor gehad. Ik werkte bijna fulltime. Helemaal geen tijd voor mijzelf gehad eigenlijk. Alleen maar doorgaan, en doorgaan was het.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen en er lange tijd niet meer uit willen komen. Maar ik weet dat ik door moet.
Ik wil nog steeds wel vechten voor mijn geluk en voor mijn kind. Door mijn kind blijf ik een beetje overeind anders was ik allang ingestort.
Postief zijn was vooral het afgelopen jaar niet makkelijk. Ik heb nog meer tegenslagen gehad dan wat ik kon vertellen in mijn verhaal. Maar dan zou mijn verhaal te lang worden.
Ik ben tot nu toe steeds weer opgekrabbeld. Alleen nu het laatste slechte nieuws van 2008 heeft mij onderuit gehaald. Ik vind het zeer moeilijk om nu nog iets positiefs te zien.
Bovendien: de afgelopen maanden heb ik geeneens tijd gehad om aan mijzelf te werken. Na het overlijden van mijn vader moesten mijn broer en ik ALLES regelen omdat mijn vader alleenstaand was. Ik heb tot 's avonds laat zoveel dingen moeten regelen buiten mijn werktijd om. (ik wilde dat zelf: naar mijn werk gaan, want ik wilde mijn baan niet kwijtraken)
Verdrietig zijn om mijn vader: heb ik niet eens tijd voor gehad. Ik werkte bijna fulltime. Helemaal geen tijd voor mijzelf gehad eigenlijk. Alleen maar doorgaan, en doorgaan was het.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen en er lange tijd niet meer uit willen komen. Maar ik weet dat ik door moet.
dinsdag 16 december 2008 om 17:06
Ik zie wel dat je het heel erg zwaar hebt Birgit. Je bent gewoon uitgestreden, helemaal op. Het is inderdaad zo dat je doorgaat voor je kind. Ik hoop voor je dat het ziekmelden je de kans geeft een beetje uit te rusten. Je mag best even onder de dekens kruipen. Ik heb me ook een tijdlang ziekgemeld en heb toen ook veel geslapen. Pas daarna kreeg ik weer energie om (letterlijk) op te staan en mijn leven weer op de rails te krijgen. Overigens stond ik wel op als het om de kinderen ging; die routine ging wel door.
Met een positieve houding bedoel ik niet zingend door het leven gaan na alles wat er gebeurd is. Er moet plek zijn om alles wat er gebeurd is te verwerken en dat is niet positief geweest. Maar je heden en hoe je naar jezelf kijkt, dat kun je wel positief bekijken. Stel je er niet op in dat mensen je zullen veroordelen, maar ga ervan uit dat jij een sterke vrouw bent die doorzet, en dat andere mensen dat ook zullen zien. Ook bij de ergste tegenslagen blijf jij overeind. Ik hoop dat je dat in jezelf ziet en jezelf daarvoor erkenning geeft.
Ik heb ook heel diep gezeten, ongeveer op het punt waar jij nu zit. Je hebt niet eens meer zin die weg naar boven te zoeken, de wil en de energie zijn weg. Het enige wat je kan doen is elke dag maar weer doorkomen. En elke dag kleine stapjes nemen die je uit dat hol loodsen. Ongemerkt klim je verder omhoog tot je op een dag omkijkt en ziet wat een lange weg je al hebt afgelegd.
Het wordt echt beter.
Met een positieve houding bedoel ik niet zingend door het leven gaan na alles wat er gebeurd is. Er moet plek zijn om alles wat er gebeurd is te verwerken en dat is niet positief geweest. Maar je heden en hoe je naar jezelf kijkt, dat kun je wel positief bekijken. Stel je er niet op in dat mensen je zullen veroordelen, maar ga ervan uit dat jij een sterke vrouw bent die doorzet, en dat andere mensen dat ook zullen zien. Ook bij de ergste tegenslagen blijf jij overeind. Ik hoop dat je dat in jezelf ziet en jezelf daarvoor erkenning geeft.
Ik heb ook heel diep gezeten, ongeveer op het punt waar jij nu zit. Je hebt niet eens meer zin die weg naar boven te zoeken, de wil en de energie zijn weg. Het enige wat je kan doen is elke dag maar weer doorkomen. En elke dag kleine stapjes nemen die je uit dat hol loodsen. Ongemerkt klim je verder omhoog tot je op een dag omkijkt en ziet wat een lange weg je al hebt afgelegd.
Het wordt echt beter.
Ga in therapie!
dinsdag 16 december 2008 om 17:42
In ieder geval fijn om te lezen dat jij er ook weer uitgekomen bent Dubiootje. Ik heb me steeds door het jaar door heengeslagen... "als ik maar weg ben bij mijn ex dan word ik gelukkig (maar toen bleef het dreigen doorgaan)....als ik een woning heb dan word ik gelukkig (maar zat in geldnood)...als ik werk heb dan word ik gelukkig"....(mijn vader overleed en nu ben ik ondanks mijn inzet mijn baan toch kwijt)
Steeds ergens naar toe werken. Maar nu weet ik het even niet meer waarnaar ik uit moet kijken.
Maar steeds kwam er weer een klap waardoor ik onderuit ging. En nu is het teveel allemaal, alles bijelkaar.
Morgen moet ik me wel ziek melden. Zie ik ook al tegenop omdat ik dan weer allerlei dingen in mijn hoofd haal: Begrijpt de werkgever dat wel, denkt hij niet dat ik dwars wil liggen zo? Meldt hij mij wel ziek?
En dan ga ik naar de huisarts al vroeg in de ochtend. Oh ik hoop dat het nu toch eens een keer voor mij even rustig wordt.
Ik weet ook allemaal niet hoe ik het moet doen met de gastouderopvang. Die kan ik pas na 2 maanden opzeggen. En welke andere dingen ik allemaal moet regelen. Wat moet ik dan regelen. enz.
Steeds ergens naar toe werken. Maar nu weet ik het even niet meer waarnaar ik uit moet kijken.
Maar steeds kwam er weer een klap waardoor ik onderuit ging. En nu is het teveel allemaal, alles bijelkaar.
Morgen moet ik me wel ziek melden. Zie ik ook al tegenop omdat ik dan weer allerlei dingen in mijn hoofd haal: Begrijpt de werkgever dat wel, denkt hij niet dat ik dwars wil liggen zo? Meldt hij mij wel ziek?
En dan ga ik naar de huisarts al vroeg in de ochtend. Oh ik hoop dat het nu toch eens een keer voor mij even rustig wordt.
Ik weet ook allemaal niet hoe ik het moet doen met de gastouderopvang. Die kan ik pas na 2 maanden opzeggen. En welke andere dingen ik allemaal moet regelen. Wat moet ik dan regelen. enz.
woensdag 17 december 2008 om 11:46
Wie heb je in je omgeving? Broer/collega's/buren? Het kan al zo opluchten als je problemen kan uiten, begrip vindt. Durf aan te geven dat je hulp nodig hebt en veel mensen zijn bereid om je te steunen. Geef jezelf de ruimte om te rusten, te huilen, weer te genieten van de kleine dingen. Pieker niet over dingen waar je geen macht over hebt. De dingen die je wel aan kunt en kunt doen pak je één voor één op. En er is alle reden om zelfvertrouwen te hebben blijkt uit je verhaal. Hoe dieper het dal is hoe meer mogelijkheden om te klimmen. Sterkte
woensdag 17 december 2008 om 17:05
Ik denk dat de situatie zelf al uitlegt wat je anders moet doen. Niet meer naar externe omstandigheden kijken die je gelukkig zullen maken, maar naar jezelf. Ik ben nog lang niet uit de problemen, maar ik laat mijn leven er niet meer door bepalen. Dat is een keuze die je zelf kan maken. Geen makkelijke overigens, er ging een heel proces aan vooraf voor ik die knop kon omzetten. Ik wacht niet tot iets of iemand mij gelukkig gaat maken. Ik investeer in mezelf, in mensen en dingen waar ik blij van word, die goed voor mij zijn of mij verrijken.
Voorlopig ben jij ziek en hoef je dus niet zo veel te regelen, lijkt me. Dat ziekmelden moet je baas doen (ik heb nog nooit gehoord van een baas die dat niet doorgaf, lijkt me ook niet echt in zijn voordeel). Evt. stuur je een mailtje om je ziekmelding te bevestigen, zodat je voor jezelf bewijs hebt. De opvang zou ik laten doorlopen (als dat financieel gaat): jij bent namelijk ziek. Als je nu gaat lopen moederen en huishouden, ben je daar fulltime mee bezig. Je moet jezelf echt rust gunnen nu. Dat verdien je ook hoor.
Ben je nu je baan kwijt? Word je ontslagen dan? En hoe is het bij de dokter gegaan?
Voorlopig ben jij ziek en hoef je dus niet zo veel te regelen, lijkt me. Dat ziekmelden moet je baas doen (ik heb nog nooit gehoord van een baas die dat niet doorgaf, lijkt me ook niet echt in zijn voordeel). Evt. stuur je een mailtje om je ziekmelding te bevestigen, zodat je voor jezelf bewijs hebt. De opvang zou ik laten doorlopen (als dat financieel gaat): jij bent namelijk ziek. Als je nu gaat lopen moederen en huishouden, ben je daar fulltime mee bezig. Je moet jezelf echt rust gunnen nu. Dat verdien je ook hoor.
Ben je nu je baan kwijt? Word je ontslagen dan? En hoe is het bij de dokter gegaan?
Ga in therapie!
woensdag 17 december 2008 om 17:51
@Dubiootje: op mijn werk kan ik niet blijven nee. Maar details daarover laat ik nu maar liever weg. In een ander topic had ik erover geschreven en toen werd er aangeraden mijn contract aan te vechten. Maar dat doe ik niet.
Ik ben ziek, en dat verwijt ik mijn werkgever niet. Dat heeft met mijn priveleven te maken.
Ik ben ziek, en dat verwijt ik mijn werkgever niet. Dat heeft met mijn priveleven te maken.
woensdag 17 december 2008 om 19:06
Birgit, even een hart onder je riem.
Volgens mij voel je je alsof je nu midden in de ellende zit, maar als ik het zo lees heb je het ergste echt wel achter de rug. De scheiding heb je doorgezet, een nieuw huis geregeld, het overlijden van je vader afgewikkeld en het was je zelfs al weer gelukt om een baan te vinden ondanks alle moeilijke omstandigheden.
Hulde!!!
Ik kan me goed voorstellen dat na die twee jaar keihard werken de vermoeidheid er nu enorm uitkomt... Maar jij hebt in die 2 jaar wel de voorwaarden gecreerd waardoor je straks (na uitrusten) weer verder kunt met je leven en alles weer kunt opbouwen tot iets positiefs.
Die baan verliezen lijkt nu het einde en dieptepunt in een lange strijd, maar ik denk niet dat dat zo is. Je vindt wel weer een nieuwe baan in het nieuwe jaar, het was je nu ook gelukt. En desnoods korte tijd een uitkering om alles te overbruggen.
Je zit nu even op de bodem van de put omdat er boven op alle moeilijkheden het overlijden van je vader is gekomen en je nu problemen met je baan hebt. Logisch, je zou geen gewoon mens zijn als je dat niet enorm naar beneden trekt.
Neem de laatste donkere dagen van december om op de bodem van die put te gaan liggen uitrusten en naar boven te kijken naar het licht. Je hebt het verdiend om nu een pauze in te lassen. Schrik niet als je je intens moe en rot voelt, dat hoort erbij en is nodig om alles eruit te laten. Sta in januari weer op en ga de ladder weer stapje voor stapje beklimmen.
Er ligt vast nog veel moois in het verschiet voor jou en je zoontje (nieuwe baan, nieuwe liefde etc etc.... wie weet.... de wereld ligt aan je voeten)
Volgens mij voel je je alsof je nu midden in de ellende zit, maar als ik het zo lees heb je het ergste echt wel achter de rug. De scheiding heb je doorgezet, een nieuw huis geregeld, het overlijden van je vader afgewikkeld en het was je zelfs al weer gelukt om een baan te vinden ondanks alle moeilijke omstandigheden.
Hulde!!!
Ik kan me goed voorstellen dat na die twee jaar keihard werken de vermoeidheid er nu enorm uitkomt... Maar jij hebt in die 2 jaar wel de voorwaarden gecreerd waardoor je straks (na uitrusten) weer verder kunt met je leven en alles weer kunt opbouwen tot iets positiefs.
Die baan verliezen lijkt nu het einde en dieptepunt in een lange strijd, maar ik denk niet dat dat zo is. Je vindt wel weer een nieuwe baan in het nieuwe jaar, het was je nu ook gelukt. En desnoods korte tijd een uitkering om alles te overbruggen.
Je zit nu even op de bodem van de put omdat er boven op alle moeilijkheden het overlijden van je vader is gekomen en je nu problemen met je baan hebt. Logisch, je zou geen gewoon mens zijn als je dat niet enorm naar beneden trekt.
Neem de laatste donkere dagen van december om op de bodem van die put te gaan liggen uitrusten en naar boven te kijken naar het licht. Je hebt het verdiend om nu een pauze in te lassen. Schrik niet als je je intens moe en rot voelt, dat hoort erbij en is nodig om alles eruit te laten. Sta in januari weer op en ga de ladder weer stapje voor stapje beklimmen.
Er ligt vast nog veel moois in het verschiet voor jou en je zoontje (nieuwe baan, nieuwe liefde etc etc.... wie weet.... de wereld ligt aan je voeten)
