Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie: word het ooit beter?
woensdag 31 augustus 2022 om 12:16
Hoi allemaal,
Ik zal proberen een logisch verhaal te schrijven, maar mijn hoofd is een warboel, dus sorry als het niet te volgen is.
In maart dit jaar ben ik moeder geworden. Daar zou ik blij mee moeten zijn, want mijn kinderwens was immens groot en de vreugde enorm toen ik zwanger bleek. Toch zit ik nu thuis met een postnatale depressie. Achteraf gezien was ik tijdens mijn zwangerschap al depressief, maar dat durfde ik niet hardop te zeggen uit angst voor een etiketje. Dus ben ik dom door gegaan. Ik heb ook niet de meest leuke zwangerschap gehad. HG, een overlijden van een dierbare, erfelijke diagnose van partner met in potentie hevige gezondheidsproblemen waarvoor de nodige onderzoeken en ook nog even een verbouwing.
In het begin ging het redelijk. De bevalling was heftig, al was deze op papier zonder complicaties. Ik vond het traumatisch en kan er nog steeds niet over praten zonder te huilen. Inmiddels valt de zorg voor mijn baby mij zo zwaar, dat ik met regelmaat mezelf afvraag waarom ik dit wilde. Ik denk dat ik het niet kan, moeder zijn. Ik kan niet tegen de slapeloze nachten en het huilen. Ik weet niet wat ik moet doen en huil dan zelf mee. Ik ben zo bang dat ik mijn baby nu al belast met mijn psychische klachten, en dat kind dan onevenwichtig opgroeit en indirect het leven lang last heeft van mijn psychische klachten. Ik voel mij schuldig dat ik zijn moeder ben want ik ben niet geschikt en ik denk dat hij beter af was geweest met een andere moeder.
Morgen ga ik, na een maandenlange wachtlijst, eindelijk naar de psycholoog nadat mijn vriend heeft gebeld dat het niet meer gaat. Ik heb namelijk regelmatig gedachtes over mijn baby of mijzelf wat aandoen. Ik wil dat niet uitvoeren, maar ik heb de gedachtes wel en voel me een vreselijk mens daardoor. Ik schaam me rot. En voel me zo schuldig, mijn baby heeft er ook niet om gevraagd om geboren te worden en verdient zo veel beter want het is echt 's werelds schattigste baby.
Ooit moet het toch beter worden? Heeft iemand dit ooit meegemaakt? Wat heeft jou geholpen? Wat kan ik doen?
Bedankt voor het lezen van dit enorme epistel. Ik zal proberen de reacties bij te houden, maar als ik even niet reageer dan lukt het even niet.
Ik zal proberen een logisch verhaal te schrijven, maar mijn hoofd is een warboel, dus sorry als het niet te volgen is.
In maart dit jaar ben ik moeder geworden. Daar zou ik blij mee moeten zijn, want mijn kinderwens was immens groot en de vreugde enorm toen ik zwanger bleek. Toch zit ik nu thuis met een postnatale depressie. Achteraf gezien was ik tijdens mijn zwangerschap al depressief, maar dat durfde ik niet hardop te zeggen uit angst voor een etiketje. Dus ben ik dom door gegaan. Ik heb ook niet de meest leuke zwangerschap gehad. HG, een overlijden van een dierbare, erfelijke diagnose van partner met in potentie hevige gezondheidsproblemen waarvoor de nodige onderzoeken en ook nog even een verbouwing.
In het begin ging het redelijk. De bevalling was heftig, al was deze op papier zonder complicaties. Ik vond het traumatisch en kan er nog steeds niet over praten zonder te huilen. Inmiddels valt de zorg voor mijn baby mij zo zwaar, dat ik met regelmaat mezelf afvraag waarom ik dit wilde. Ik denk dat ik het niet kan, moeder zijn. Ik kan niet tegen de slapeloze nachten en het huilen. Ik weet niet wat ik moet doen en huil dan zelf mee. Ik ben zo bang dat ik mijn baby nu al belast met mijn psychische klachten, en dat kind dan onevenwichtig opgroeit en indirect het leven lang last heeft van mijn psychische klachten. Ik voel mij schuldig dat ik zijn moeder ben want ik ben niet geschikt en ik denk dat hij beter af was geweest met een andere moeder.
Morgen ga ik, na een maandenlange wachtlijst, eindelijk naar de psycholoog nadat mijn vriend heeft gebeld dat het niet meer gaat. Ik heb namelijk regelmatig gedachtes over mijn baby of mijzelf wat aandoen. Ik wil dat niet uitvoeren, maar ik heb de gedachtes wel en voel me een vreselijk mens daardoor. Ik schaam me rot. En voel me zo schuldig, mijn baby heeft er ook niet om gevraagd om geboren te worden en verdient zo veel beter want het is echt 's werelds schattigste baby.
Ooit moet het toch beter worden? Heeft iemand dit ooit meegemaakt? Wat heeft jou geholpen? Wat kan ik doen?
Bedankt voor het lezen van dit enorme epistel. Ik zal proberen de reacties bij te houden, maar als ik even niet reageer dan lukt het even niet.
Don't waste your time or time will waste you.
woensdag 31 augustus 2022 om 12:51
Gelijke ervaring gehad, inmiddels meer dan 10 jaar geleden. Door therapie en medicatie weer helemaal hersteld, maar het kost tijd.
Het feit dat je je zoveel zorgen maakt over de mogelijke gevolgen voor je kind, geven al aan dat je een goede moeder bent!
Accepteer zoveel mogelijk hulp!
Hoe is je vangnet? Is er iemand die af en toe een dagdeel voor de baby kan zorgen, zodat jij tijd voor jezelf hebt?
Zijn er dingen die je uit handen kan geven? Bijvoorbeeld de was of het eten koken?
Mijn ervaring is dat mensen graag willen helpen, maar vaak niet weten hoe. Een concrete hulpvraag, zoals kun je 1x per week koken voor ons, kan dan erg helpen.
Het feit dat je je zoveel zorgen maakt over de mogelijke gevolgen voor je kind, geven al aan dat je een goede moeder bent!
Accepteer zoveel mogelijk hulp!
Hoe is je vangnet? Is er iemand die af en toe een dagdeel voor de baby kan zorgen, zodat jij tijd voor jezelf hebt?
Zijn er dingen die je uit handen kan geven? Bijvoorbeeld de was of het eten koken?
Mijn ervaring is dat mensen graag willen helpen, maar vaak niet weten hoe. Een concrete hulpvraag, zoals kun je 1x per week koken voor ons, kan dan erg helpen.
woensdag 31 augustus 2022 om 13:01
Dankjewel, dat is al fijn om te lezen.
Gelukkig. Heeft de medicatie jou geholpen? Ik ben er wat huiverig voor, angst afhankelijk te raken.
Dankjewel. Het is een gek idee eigenlijk he, dat het 'maar' een chemische disbalans is. En dat het zulke gevolgen heeft. Ik hoop dat het gauw overgaat. Het voelt zo uitzichtloos.TeamAvocado schreef: ↑31-08-2022 12:44Ach vrouw.
Het komt goed. Dit is een chemische disbalans, en die gaan ze weer voor je oplossen.
Knuffel voor jou, wat dapper dat je het hier zo schrijft.
Houdt vol, er komt weer licht aan.
Ben je er helemaal weer boven op gekomen? En brutale vraag misschien, maar ben je daarna nog eens zwanger geweest? Ik had een plaatje in mijn hoofd van twee of drie kinderen, maar alles staat nu op losse schroeven omdat ik me nooit meer zo wil voelen.Boginja schreef: ↑31-08-2022 12:51Gelijke ervaring gehad, inmiddels meer dan 10 jaar geleden. Door therapie en medicatie weer helemaal hersteld, maar het kost tijd.
Het feit dat je je zoveel zorgen maakt over de mogelijke gevolgen voor je kind, geven al aan dat je een goede moeder bent!
Accepteer zoveel mogelijk hulp!
Hoe is je vangnet? Is er iemand die af en toe een dagdeel voor de baby kan zorgen, zodat jij tijd voor jezelf hebt?
Zijn er dingen die je uit handen kan geven? Bijvoorbeeld de was of het eten koken?
Mijn ervaring is dat mensen graag willen helpen, maar vaak niet weten hoe. Een concrete hulpvraag, zoals kun je 1x per week koken voor ons, kan dan erg helpen.
Betreft vangnet. Baby gaat nu twee volle dagen naar de opvang en een volle dag naar mijn ouders. Daaromheen ga ik ook vaak naar mijn ouders, zodat ik niet alleen met baby ben. Dan word ik helemaal gek namelijk. Partner probeert ook te ondersteunen waar mogelijk, maar de hele verbouwing komt nu op zijn schouders terecht (is nog niet helemaal klaar) en hij heeft ook net een nieuwe baan. Verder hebben we een huishoudelijke hulp genomen. Verder heb ik voldoende vrienden, maar zij weten denk ik niet goed wat ze met me aan moeten. Ze bieden geen hulp aan, en ik ben ook echt een immens slechte hulpvrager. Ik ben ook de enige in mijn vriendengroep met een baby. Dus er ontstaat sowieso wat afstand tussen mij en de rest. Wat door de depressie versterkt word.
Don't waste your time or time will waste you.
woensdag 31 augustus 2022 om 13:12
Ik denk dat ik achteraf zeker bij 2 van de 3 een postnatale depressie heb gehad. Kon ook niks verdragen en heb ook gedachten gehad over de baby en mezelf waar ik nu liever niet meer aan wil denken.
Bedenk jezelf dat je het beste doet voor je baby door hulp te zoeken. Het moederschap is gewoon in het begin erg zwaar en als je je dan niet lekker in je vel voelt is het nog erger. Je mag hulp zoeken, dat is gewoon heel goed nu. Ik zou sowieso denken dat jonge ouders gewoon veel meer mensen om zich heen moeten hebben de eerste jaren. Het is zo intensief en veel.
Je neemt goede stappen. Blijf eerlijk en open naar je omgeving zou ik adviseren. Het komt echt goed.
Bedenk jezelf dat je het beste doet voor je baby door hulp te zoeken. Het moederschap is gewoon in het begin erg zwaar en als je je dan niet lekker in je vel voelt is het nog erger. Je mag hulp zoeken, dat is gewoon heel goed nu. Ik zou sowieso denken dat jonge ouders gewoon veel meer mensen om zich heen moeten hebben de eerste jaren. Het is zo intensief en veel.
Je neemt goede stappen. Blijf eerlijk en open naar je omgeving zou ik adviseren. Het komt echt goed.
woensdag 31 augustus 2022 om 13:42
Het komt goed, al duurt het altijd te lang voor je gevoel. Ik heb een post en prenatale depressie gehad, door te veel emoties en disbalans tegelijkertijd.
Mbv medicatie en een erg fijne therapeut gaat het goed, al was de weg lang.
Dat schuldgevoel tegen mijn zoon voel ik soms nog, bang dat ik hem een stabiele basis heb ontnomen. Heb ook geen tweede kind aangedurfd, helaas. Dat vind ik nog steeds erg jammer, had zoon graag een broertje of zusje gegund. Heb er vrede mee, maar had achteraf liever er wel voor gegaan. De depressie is tijdelijk, en met juiste hulp op tijd vaak minder intensief.
Maar er schijnt licht aan t eind van de tunnel, echt. Wees niet te bang voor medicatie gebruiken als t nodig is, en wees daarna niet te bang om er weer mee te stoppen. T kan je helpen met de scherpe kantjes. Maar bovenal, zoek een fijne therapeut, die ook wat van rouwverwerking weet. T is allemaal niet niets samen.
Sterkte
Mbv medicatie en een erg fijne therapeut gaat het goed, al was de weg lang.
Dat schuldgevoel tegen mijn zoon voel ik soms nog, bang dat ik hem een stabiele basis heb ontnomen. Heb ook geen tweede kind aangedurfd, helaas. Dat vind ik nog steeds erg jammer, had zoon graag een broertje of zusje gegund. Heb er vrede mee, maar had achteraf liever er wel voor gegaan. De depressie is tijdelijk, en met juiste hulp op tijd vaak minder intensief.
Maar er schijnt licht aan t eind van de tunnel, echt. Wees niet te bang voor medicatie gebruiken als t nodig is, en wees daarna niet te bang om er weer mee te stoppen. T kan je helpen met de scherpe kantjes. Maar bovenal, zoek een fijne therapeut, die ook wat van rouwverwerking weet. T is allemaal niet niets samen.
Sterkte
woensdag 31 augustus 2022 om 15:04
Ik kreeg de ppd bij mijn tweede zwangerschap, en ben daarna niet meer zwanger geweest.FiddlyDiddlyDoo schreef: ↑31-08-2022 13:01Dankjewel, dat is al fijn om te lezen.
Gelukkig. Heeft de medicatie jou geholpen? Ik ben er wat huiverig voor, angst afhankelijk te raken.
Dankjewel. Het is een gek idee eigenlijk he, dat het 'maar' een chemische disbalans is. En dat het zulke gevolgen heeft. Ik hoop dat het gauw overgaat. Het voelt zo uitzichtloos.
Ben je er helemaal weer boven op gekomen? En brutale vraag misschien, maar ben je daarna nog eens zwanger geweest? Ik had een plaatje in mijn hoofd van twee of drie kinderen, maar alles staat nu op losse schroeven omdat ik me nooit meer zo wil voelen.
Betreft vangnet. Baby gaat nu twee volle dagen naar de opvang en een volle dag naar mijn ouders. Daaromheen ga ik ook vaak naar mijn ouders, zodat ik niet alleen met baby ben. Dan word ik helemaal gek namelijk. Partner probeert ook te ondersteunen waar mogelijk, maar de hele verbouwing komt nu op zijn schouders terecht (is nog niet helemaal klaar) en hij heeft ook net een nieuwe baan. Verder hebben we een huishoudelijke hulp genomen. Verder heb ik voldoende vrienden, maar zij weten denk ik niet goed wat ze met me aan moeten. Ze bieden geen hulp aan, en ik ben ook echt een immens slechte hulpvrager. Ik ben ook de enige in mijn vriendengroep met een baby. Dus er ontstaat sowieso wat afstand tussen mij en de rest. Wat door de depressie versterkt word.
Ik begrijp dat dit soort dingen door je hoofd spelen, maar dat zijn veel te grote vraagstukken voor nu, nu je je niet goed voelt. Probeer dit te parkeren en je op het nu te richten. Eerst moet je herstellen, de rest komt later.
Wat betreft de medicatie; er rust helaas nog steeds een taboe op mentale aandoeningen, ook rondom zwangerschappen. Door sommige mensen wordt het als zwak gezien of aanstellerij. Er is echter wel degelijk iets mis in je lichaam. In veel gevallen kan het (tijdelijk) gebruiken van medicatie hier veel verschil maken. Ik herken je weerstand. Een van mijn behandelaars zei destijds tegen me; “Als je diabetes zou hebben gehad, zou je dan ook zo twijfelen over het nemen van insuline?”. Vond ik persoonlijk erg verhelderend.
woensdag 31 augustus 2022 om 15:08
woensdag 31 augustus 2022 om 15:13
Wat verdrietig om te horen dat je je zo slecht voelt. En mag ik je een enorm compliment geven dat je aan de bel hebt getrokken en dat je nu hulp hebt gezocht. En ook voor je partner, die je blijkbaar ziet en naar je luistert en meedenkt waar nodig.
Het gaat over en het wordt beter. Ik heb er destijds helaas geen hulp voor gezocht, ik voelde me een aansteller en heel eerlijk: ik verborg het ook voor de buitenwereld en zelfs deels voor mijn partner. Ik schaamde me kapot, voelde me onbegrepen en ook ontzettend stom want waarom kan iedereen een kind krijgen en valt het mij zo zwaar? Achteraf had ik hulp moeten zoeken, want het heeft een grote stempel gedrukt op mijn leven. Ook nu nog, want hierdoor is er geen tweede kind gekomen.
Ik heb er jaren last van gehad maar ben dan inmiddels ook gediagnosticeerd met recidiverende depressies, en heb daar hulp voor (gehad). Dus nogmaals; complimenten TO. En ja, het wordt echt beter en daar is hulp zoeken een groot onderdeel van.
Het gaat over en het wordt beter. Ik heb er destijds helaas geen hulp voor gezocht, ik voelde me een aansteller en heel eerlijk: ik verborg het ook voor de buitenwereld en zelfs deels voor mijn partner. Ik schaamde me kapot, voelde me onbegrepen en ook ontzettend stom want waarom kan iedereen een kind krijgen en valt het mij zo zwaar? Achteraf had ik hulp moeten zoeken, want het heeft een grote stempel gedrukt op mijn leven. Ook nu nog, want hierdoor is er geen tweede kind gekomen.
Ik heb er jaren last van gehad maar ben dan inmiddels ook gediagnosticeerd met recidiverende depressies, en heb daar hulp voor (gehad). Dus nogmaals; complimenten TO. En ja, het wordt echt beter en daar is hulp zoeken een groot onderdeel van.
woensdag 31 augustus 2022 om 15:16
Ik weet nog goed hoe eenzaam en mislukt ik me voelde. Om me heen zag ik alleen maar gelukkige en stralende moeders, die het allemaal zo gemakkelijk af leek te gaan.
Dan kwam ik bij het consultatiebureau en zag vrouwen die overal op voorbereid waren. Volgepakte luiertas met een nat washandje in een zakje voor vieze snuitjes e.d. En ik was dan de schone luier vergeten of zag bij het uitkleden dan ik melk in de nekplooitjes toch niet zo goed had weggepoetst. Dan liep ik weer met een gevoel van mislukking naar buiten.
Pas toen mijn ppd naar buiten kwam (ik ben een aantal weken opgenomen geweest, dus toen wist in een keer iedereen ervan) kreeg ik van zoveel anderen om mij heen hele verhalen over hoe ze geworsteld hebben in het begin en hoe zwaar het ze viel.
Je bent echt niet de enige die geen roze wolk heeft en het soms vies tegen vindt vallen in vergelijking met het mooie plaatje dat je in je hoofd had.
Dan kwam ik bij het consultatiebureau en zag vrouwen die overal op voorbereid waren. Volgepakte luiertas met een nat washandje in een zakje voor vieze snuitjes e.d. En ik was dan de schone luier vergeten of zag bij het uitkleden dan ik melk in de nekplooitjes toch niet zo goed had weggepoetst. Dan liep ik weer met een gevoel van mislukking naar buiten.
Pas toen mijn ppd naar buiten kwam (ik ben een aantal weken opgenomen geweest, dus toen wist in een keer iedereen ervan) kreeg ik van zoveel anderen om mij heen hele verhalen over hoe ze geworsteld hebben in het begin en hoe zwaar het ze viel.
Je bent echt niet de enige die geen roze wolk heeft en het soms vies tegen vindt vallen in vergelijking met het mooie plaatje dat je in je hoofd had.
woensdag 31 augustus 2022 om 15:19
Tijd en daarmee rust. En therapie. Je kindje blijft niet zo klein als het is. Het wordt groter, gaat met je communiceren en is straks niet meer zo kwetsbaar. Zeker als nieuwbakken moeder is alles zo intens (zo heb ik het in ieder geval ervaren), maar dat wordt echt beter.FiddlyDiddlyDoo schreef: ↑31-08-2022 13:31Eleven, wat heftig om dat twee keer te moeten ervaren. Wat heeft jou geholpen om erbovenop te komen?
woensdag 31 augustus 2022 om 16:52
En dit!Eleven schreef: ↑31-08-2022 15:19Tijd en daarmee rust. En therapie. Je kindje blijft niet zo klein als het is. Het wordt groter, gaat met je communiceren en is straks niet meer zo kwetsbaar. Zeker als nieuwbakken moeder is alles zo intens (zo heb ik het in ieder geval ervaren), maar dat wordt echt beter.
Mijn kinderen zijn inmiddels 12 en 14 en dit is veel meer mijn ding dan de hele kleine kinderen. Naarmate ze ouder worden hebben ze steeds minder praktische en steeds meer emotionele begeleiding nodig. Dat baby’s verzorgen niet zo je ding blijkt maakt je zeker geen ongeschikte moeder.
woensdag 31 augustus 2022 om 16:58
Ik lees de reacties met tranen in mijn ogen, want inderdaad: waarom lukt het iedereen om moeder te worden en mij niet? Wat is er dan mis met mij? Waarom kan ik dit niet aan? Had ik dan geen kind moeten krijgen? Misschien krijg ik het wel nooit onder de knie!
Goed te lezen dat het met therapie en medicatie behandeld kan worden. De opmerking over diabetes is inderdaad heel verhelderend. Er heerst inderdaad een taboe op psychische klachten en medicatie. Daarom voel ik een enorme drempel en had ik mezelf al voorgenomen dat ik eeeeecht geen medicatie zou gaan gebruiken als de therapeut dat zou voorstellen. Ik moet het maar gewoon over me heen laten komen, me goed laten voorlichten en mijn angsten en twijfels bespreekbaar maken. En de zorgen betreft de toekomst inderdaad maar even parkeren. Dat kan er nu niet bij.
Over het stukje vrienden die geen hulp aanbieden. Er zijn niet veel vrienden die echt weten hoe diep ik zit. Want ik trek het niet om steeds met de vraag: hoe gaat het nu? Om te moeten gaan. Een handjevol weet het wel. Twee of drie. Maar zij hebben ook hun eigen leven waar ze erg druk mee zijn en de nodige zaken hebben lopen die veel van hen vragen. En een hele goede vriendin weet gewoon overduidelijk echt niet wat ze met me aan moet... ik appte haar om een afspraak af te zeggen omdat ik erdoorheen zat en het enige wat ik terugkreeg was: oooh okee. Dat vind ik soms ook wel moeilijk, maat het zal ongetwijfeld vanuit mijn kant ook schuren en eraan schorten. Ik kan dat nu niet zo helder zien ook.
Goed te lezen dat het met therapie en medicatie behandeld kan worden. De opmerking over diabetes is inderdaad heel verhelderend. Er heerst inderdaad een taboe op psychische klachten en medicatie. Daarom voel ik een enorme drempel en had ik mezelf al voorgenomen dat ik eeeeecht geen medicatie zou gaan gebruiken als de therapeut dat zou voorstellen. Ik moet het maar gewoon over me heen laten komen, me goed laten voorlichten en mijn angsten en twijfels bespreekbaar maken. En de zorgen betreft de toekomst inderdaad maar even parkeren. Dat kan er nu niet bij.
Over het stukje vrienden die geen hulp aanbieden. Er zijn niet veel vrienden die echt weten hoe diep ik zit. Want ik trek het niet om steeds met de vraag: hoe gaat het nu? Om te moeten gaan. Een handjevol weet het wel. Twee of drie. Maar zij hebben ook hun eigen leven waar ze erg druk mee zijn en de nodige zaken hebben lopen die veel van hen vragen. En een hele goede vriendin weet gewoon overduidelijk echt niet wat ze met me aan moet... ik appte haar om een afspraak af te zeggen omdat ik erdoorheen zat en het enige wat ik terugkreeg was: oooh okee. Dat vind ik soms ook wel moeilijk, maat het zal ongetwijfeld vanuit mijn kant ook schuren en eraan schorten. Ik kan dat nu niet zo helder zien ook.
Don't waste your time or time will waste you.
donderdag 1 september 2022 om 00:52
Ik had toen t meeste aan mijn buurvrouw, die altijd mn zoon in huis nam als ik therapie had, of als ik te ver weg was om met kind te zijn. Daar waar de deur altijd openstond. Ze kon niet veel met mijn verhaal, maar de ruimte om me gewoon leeg en slecht te voelen gaf ze me wel.
Misschien omdat ze verder van me af stond dat dat zo goed lukte. Vriendinnen hadden daar meer moeite mee.
Het geeft zo'n verdriet, want dat gevoel wil je niet hebben maar blijft overheersen.
Je gaat er komen, echt! Geef je zelf wat tijd, je kind is jong en heeft ook nog een vader die er voor m is.
Misschien omdat ze verder van me af stond dat dat zo goed lukte. Vriendinnen hadden daar meer moeite mee.
Het geeft zo'n verdriet, want dat gevoel wil je niet hebben maar blijft overheersen.
Je gaat er komen, echt! Geef je zelf wat tijd, je kind is jong en heeft ook nog een vader die er voor m is.
donderdag 1 september 2022 om 01:06
Hartstikke knap hoe jij je kan verwoorden en dat je hulp bent gaat zoeken. Dat alleen al maakt je een goede moeder, net als de bezorgdheid die jij hebt, en jij je kindje niet wil belasten.
De stomme stofjes in je lichaam zijn van slag, en het fijne is dat dit echt wel goed komt zodat jij je ook weer blij kan voelen, en rustiger, en meer zelfvertrouwen krijgt. Wees niet zo hard voor jezelf, het lukt je om moeder te worden want je bent al een lieve moeder, nu er nog zelf in geloven, en jezelf de tijd geven om hier doorheen te komen
De stomme stofjes in je lichaam zijn van slag, en het fijne is dat dit echt wel goed komt zodat jij je ook weer blij kan voelen, en rustiger, en meer zelfvertrouwen krijgt. Wees niet zo hard voor jezelf, het lukt je om moeder te worden want je bent al een lieve moeder, nu er nog zelf in geloven, en jezelf de tijd geven om hier doorheen te komen
donderdag 1 september 2022 om 11:48
Ik las je post vannacht om 3 uur en ik voelde mij geroepen te reageren!
Ik heb na de geboorte van mijn jongste een pnd gehad. Het was voor mij een hele traumatische periode. Ik was bijvoorbeeld ook erg warrig, wist niet meer goed wat echt was en wat niet. Ik was ook vreselijk depressief en had nare gedachten over mijzelf en kind.
Toen had ik het nooit gedacht maar ik ben er weer helemaal bovenop gekomen en ben nu eigenlijk gelukkiger dan ooit! Ik ben de eerste periode gelijk aan de medicijnen gegaan. Ik slikte antidepressiva, oxazepam en snachts slaappillen. Dit klink heftig en dat is het natuurlijk ook, maar het zorgt ervoor dat je de tijd beter doorkomt.. Je emoties worden wat afgevlakt en daardoor heb je meer kracht om te werken aan jezelf. De slaappillen heb ik bijvoorbeeld wel een jaar geslikt, maar ook dat gaat een keer over. Al met al heb ik er 1,5 jaar over gedaan om de oude te worden. Waarbij het na een maand of 9 weer ‘goed door te komen’ was. Mijn tip is dus ook, neem medicijnen, het kan je echt helpen!
Verder gaat het echt goed komen! Je hebt veel voor je kiezen gehad en daar ga je nu aan werken bij de spych! Verder hoef je je geen zorgen te maken dat je kindje dit merkt. Ik heb mijn kind geknuffeld verzorgd en liefde gegeven, maar ik voelde hier niks bij…Mijn zoon en hebben hebben een geweldige band nu!
Wat betreft het huilen, dit kan hard binnen komen.. Ik heb uren luisterboeken geluisterd of oordoppen in gehad zodat ik mij mentaal af kon sluiten. Probeer maniertjes voor jezelf te vinden om het dragelijker te maken.
Veel sterkte!!
Ik heb na de geboorte van mijn jongste een pnd gehad. Het was voor mij een hele traumatische periode. Ik was bijvoorbeeld ook erg warrig, wist niet meer goed wat echt was en wat niet. Ik was ook vreselijk depressief en had nare gedachten over mijzelf en kind.
Toen had ik het nooit gedacht maar ik ben er weer helemaal bovenop gekomen en ben nu eigenlijk gelukkiger dan ooit! Ik ben de eerste periode gelijk aan de medicijnen gegaan. Ik slikte antidepressiva, oxazepam en snachts slaappillen. Dit klink heftig en dat is het natuurlijk ook, maar het zorgt ervoor dat je de tijd beter doorkomt.. Je emoties worden wat afgevlakt en daardoor heb je meer kracht om te werken aan jezelf. De slaappillen heb ik bijvoorbeeld wel een jaar geslikt, maar ook dat gaat een keer over. Al met al heb ik er 1,5 jaar over gedaan om de oude te worden. Waarbij het na een maand of 9 weer ‘goed door te komen’ was. Mijn tip is dus ook, neem medicijnen, het kan je echt helpen!
Verder gaat het echt goed komen! Je hebt veel voor je kiezen gehad en daar ga je nu aan werken bij de spych! Verder hoef je je geen zorgen te maken dat je kindje dit merkt. Ik heb mijn kind geknuffeld verzorgd en liefde gegeven, maar ik voelde hier niks bij…Mijn zoon en hebben hebben een geweldige band nu!
Wat betreft het huilen, dit kan hard binnen komen.. Ik heb uren luisterboeken geluisterd of oordoppen in gehad zodat ik mij mentaal af kon sluiten. Probeer maniertjes voor jezelf te vinden om het dragelijker te maken.
Veel sterkte!!
dinsdag 6 september 2022 om 10:46
Bedankt allemaal voor de opbeurende woorden, dat doet me echt goed. Fijn ook om te lezen dat het niet per se een negatieve invloed hoeft te hebben op de band tussen mij en baby.
Vorige week bij de psycholoog geweest en naast de diagnose PND lijkt er ook sprake te zijn van ptss tgv de bevalling. Dat vind ik wel heftig, want in mijn ogen is ptss iets Heel Ernstigs en krijg je dat als je iets Heel Ergs hebt meegemaakt. Mijn bevalling was er eentje uit de boekjes, maar toch zat ik zo vol angst dat ik er heel negatief op terugkijk. Ik snap dat niet, waarom is dat zo?! Er is niks geks gebeurd. En dan ook nog eens PTSS. Het voelt alsof ik een onrechtmatige diagnose heb gekregen en daarmee zorg afpak van mensen die het echt nodig hebben. Terwijl ik rationeel gezien echt wel weet dat ik die hulp ook nodig heb...
De afgelopen dagen waren trouwens best prima. Ik ben niet veel alleen geweest met kind, en dit weekend is kind voor het eerst uit logeren geweest. Dat heeft me echt goed gedaan, een nachtje flink slapen.
Vorige week bij de psycholoog geweest en naast de diagnose PND lijkt er ook sprake te zijn van ptss tgv de bevalling. Dat vind ik wel heftig, want in mijn ogen is ptss iets Heel Ernstigs en krijg je dat als je iets Heel Ergs hebt meegemaakt. Mijn bevalling was er eentje uit de boekjes, maar toch zat ik zo vol angst dat ik er heel negatief op terugkijk. Ik snap dat niet, waarom is dat zo?! Er is niks geks gebeurd. En dan ook nog eens PTSS. Het voelt alsof ik een onrechtmatige diagnose heb gekregen en daarmee zorg afpak van mensen die het echt nodig hebben. Terwijl ik rationeel gezien echt wel weet dat ik die hulp ook nodig heb...
De afgelopen dagen waren trouwens best prima. Ik ben niet veel alleen geweest met kind, en dit weekend is kind voor het eerst uit logeren geweest. Dat heeft me echt goed gedaan, een nachtje flink slapen.
Don't waste your time or time will waste you.
woensdag 14 september 2022 om 20:54
Morgen word ik gebeld door de psycholoog of zij me kunnen behandelen, en zo ja: hoe. Dat vind ik best spannend. Ik ben bang dat ze me niet kunnen helpen. En als ze dat wel kunnen, ben ik bang dat ik hulp opslok van mensen die het 'echt nodig hebben'. Alsof ik dat niet heb.... 
Dat is een inwendige strijd trouwens hoor. Soms heb ik goede dagen en dan denk ik: ik bel de psycholoog af, ik kan het prima zelf. Maar dan krijg ik hem 's avonds niet getroost en zit ik zelf ook keihard te huilen en te twijfelen of ik nog wel een moederfiguur moet zijn voor kind, of dat ik maar beter uit zijn leven kan verdwijnen. En dat is ook niet gezond. Ik kan niet eens alleen zijn met baby, althans dat durf ik niet meer. Dus nee, het gaat eigenlijk niet.
Wat ik wil met deze post, eigenlijk geen idee. Ventileren denk ik dan maar. Ik voel me soms zo verrekte alleen en het lijkt zo uitzichtloos. Er zit een duiveltje op mijn schouder die me allemaal vervelende dingen influistert en ik word er gek van.
Dat is een inwendige strijd trouwens hoor. Soms heb ik goede dagen en dan denk ik: ik bel de psycholoog af, ik kan het prima zelf. Maar dan krijg ik hem 's avonds niet getroost en zit ik zelf ook keihard te huilen en te twijfelen of ik nog wel een moederfiguur moet zijn voor kind, of dat ik maar beter uit zijn leven kan verdwijnen. En dat is ook niet gezond. Ik kan niet eens alleen zijn met baby, althans dat durf ik niet meer. Dus nee, het gaat eigenlijk niet.
Wat ik wil met deze post, eigenlijk geen idee. Ventileren denk ik dan maar. Ik voel me soms zo verrekte alleen en het lijkt zo uitzichtloos. Er zit een duiveltje op mijn schouder die me allemaal vervelende dingen influistert en ik word er gek van.
Don't waste your time or time will waste you.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
