Postnatale depressie: word het ooit beter?

Hoi allemaal,

Ik zal proberen een logisch verhaal te schrijven, maar mijn hoofd is een warboel, dus sorry als het niet te volgen is.

In maart dit jaar ben ik moeder geworden. Daar zou ik blij mee moeten zijn, want mijn kinderwens was immens groot en de vreugde enorm toen ik zwanger bleek. Toch zit ik nu thuis met een postnatale depressie. Achteraf gezien was ik tijdens mijn zwangerschap al depressief, maar dat durfde ik niet hardop te zeggen uit angst voor een etiketje. Dus ben ik dom door gegaan. Ik heb ook niet de meest leuke zwangerschap gehad. HG, een overlijden van een dierbare, erfelijke diagnose van partner met in potentie hevige gezondheidsproblemen waarvoor de nodige onderzoeken en ook nog even een verbouwing.

In het begin ging het redelijk. De bevalling was heftig, al was deze op papier zonder complicaties. Ik vond het traumatisch en kan er nog steeds niet over praten zonder te huilen. Inmiddels valt de zorg voor mijn baby mij zo zwaar, dat ik met regelmaat mezelf afvraag waarom ik dit wilde. Ik denk dat ik het niet kan, moeder zijn. Ik kan niet tegen de slapeloze nachten en het huilen. Ik weet niet wat ik moet doen en huil dan zelf mee. Ik ben zo bang dat ik mijn baby nu al belast met mijn psychische klachten, en dat kind dan onevenwichtig opgroeit en indirect het leven lang last heeft van mijn psychische klachten. Ik voel mij schuldig dat ik zijn moeder ben want ik ben niet geschikt en ik denk dat hij beter af was geweest met een andere moeder.

Morgen ga ik, na een maandenlange wachtlijst, eindelijk naar de psycholoog nadat mijn vriend heeft gebeld dat het niet meer gaat. Ik heb namelijk regelmatig gedachtes over mijn baby of mijzelf wat aandoen. Ik wil dat niet uitvoeren, maar ik heb de gedachtes wel en voel me een vreselijk mens daardoor. Ik schaam me rot. En voel me zo schuldig, mijn baby heeft er ook niet om gevraagd om geboren te worden en verdient zo veel beter want het is echt 's werelds schattigste baby.

Ooit moet het toch beter worden? Heeft iemand dit ooit meegemaakt? Wat heeft jou geholpen? Wat kan ik doen?

Bedankt voor het lezen van dit enorme epistel. Ik zal proberen de reacties bij te houden, maar als ik even niet reageer dan lukt het even niet.

Op zich wel goed. Ik krijg acht sessies cognitieve gedragstherapie en daarna mogelijk EMDR. Ik ben blij dat ze me willen helpen, maar ben ook sceptisch. Ik ken het principe van CGT en ik ben me dondersgoed bewust dat mijn gedachten en daaruit voortvloeiende gevoelens niet reëel zijn. Maar ze zijn er wel. Ik zie niet in hoe CGT dat gaat veranderen. Dat legt de lat niet ineens lager of zo.
We gaan het meemaken. Zit nu in de auto voor de praktijk, zo de eerste sessie.