Psyche
alle pijlers
Praatje doen op komende begrafenis opa
vrijdag 27 januari 2017 om 01:20
Al maanden zijn we er mee bezig, vooral de afgelopen weken komt het constant weer aan bod: pake gaat dood.
Hij heeft sinds de zomer de diagnose longkanker gekregen, na maanden van "buikklachten" en dit is uitgezaaid naar weet ik veel waar allemaal. Het was toen al een 'doodlopende' zaak.
Maar goed, net een flinke griep gehad, eten gaat minder, de behoeftes doen is steeds lastiger en zonder pijnstilling is het nauwelijks uit te houden. Kortom, hij heeft er genoeg van.
Iedereen in de familie bereid zich voor op zijn overlijden. Misschien duurt dit enkele weken, misschien nog een paar maanden, je weet het niet.
Zelf heb ik de drang om iets voor te lezen op zijn begrafenis, maar wil hier eigenlijk ook niet teveel bij stil staan. Hij heeft 5 dochters en tientallen (achter)kleinkinderen. Een persoonlijke band heb ik niet echt met hem (mede doordat we met zovelen zijn), buiten het feit dat het mijn opa is en ik hem wel liefheb.
Wat is jullie mening? Moet ik dit doorzetten, of kan ik het beter overlaten aan mijn moeder/tantes, of mijn oma? Want zij komen op de eerste plaats natuurlijk.
Hij heeft sinds de zomer de diagnose longkanker gekregen, na maanden van "buikklachten" en dit is uitgezaaid naar weet ik veel waar allemaal. Het was toen al een 'doodlopende' zaak.
Maar goed, net een flinke griep gehad, eten gaat minder, de behoeftes doen is steeds lastiger en zonder pijnstilling is het nauwelijks uit te houden. Kortom, hij heeft er genoeg van.
Iedereen in de familie bereid zich voor op zijn overlijden. Misschien duurt dit enkele weken, misschien nog een paar maanden, je weet het niet.
Zelf heb ik de drang om iets voor te lezen op zijn begrafenis, maar wil hier eigenlijk ook niet teveel bij stil staan. Hij heeft 5 dochters en tientallen (achter)kleinkinderen. Een persoonlijke band heb ik niet echt met hem (mede doordat we met zovelen zijn), buiten het feit dat het mijn opa is en ik hem wel liefheb.
Wat is jullie mening? Moet ik dit doorzetten, of kan ik het beter overlaten aan mijn moeder/tantes, of mijn oma? Want zij komen op de eerste plaats natuurlijk.
vrijdag 27 januari 2017 om 01:33
vrijdag 27 januari 2017 om 01:34
quote:Vl43inder schreef op 27 januari 2017 @ 01:28:
Vraag het je moeder/tantes.
Heb jij bijzondere herinneringen aan hem?
Nee, naja, wat mijn moeder vertelt over hem. Weinig persoonlijke avonturen of iets dergelijks. De familie is ook te groot, en ik zie (zag) hem te weinig om echt een band op te bouwen.
Maar toch maakt het me verdrietig. Uiteraard.
Vraag het je moeder/tantes.
Heb jij bijzondere herinneringen aan hem?
Nee, naja, wat mijn moeder vertelt over hem. Weinig persoonlijke avonturen of iets dergelijks. De familie is ook te groot, en ik zie (zag) hem te weinig om echt een band op te bouwen.
Maar toch maakt het me verdrietig. Uiteraard.
vrijdag 27 januari 2017 om 01:35
quote:Raldy schreef op 27 januari 2017 @ 01:33:
Ik zou het overleggen met z'n vrouw en kinderen, die staan dichterbij dan (achter)-kleinkinderen. Overigens regelt de begrafenis-ondernemer dit ook, die neemt de regie. Jullie zijn met velen, stel dat iedereen wat wil zeggen, dat kan niet altijd.Nee, vandaar ook mijn twijfels. Ik kan wel wat lullen (daar het mijn verdriet toelaat), maar dat zal flink wat gezwets op leveren. Toch heb ik het gevoel dat ik het "moet" doen uit respect of zo. En hij is nog niet eens weg..!
Ik zou het overleggen met z'n vrouw en kinderen, die staan dichterbij dan (achter)-kleinkinderen. Overigens regelt de begrafenis-ondernemer dit ook, die neemt de regie. Jullie zijn met velen, stel dat iedereen wat wil zeggen, dat kan niet altijd.Nee, vandaar ook mijn twijfels. Ik kan wel wat lullen (daar het mijn verdriet toelaat), maar dat zal flink wat gezwets op leveren. Toch heb ik het gevoel dat ik het "moet" doen uit respect of zo. En hij is nog niet eens weg..!
vrijdag 27 januari 2017 om 01:36
vrijdag 27 januari 2017 om 01:40
vrijdag 27 januari 2017 om 01:42
quote:clowntjemeteenrodeneusje schreef op 27 januari 2017 @ 01:40:
als ik je zo lees dan zou ik het niet doen. Het zijn natuurlijk maar woorden die ik zie maar: geen band, gelul, gezwets, uitgezaaid naar weet ik allemaal waar. Het komt wat afstandelijk / niet warm over.
Maar ik ken je verder niet dus wellicht zit ik er helemaal naast.
Ik probeer het wat lichter te maken dan het is. Ik weet heus wel dat het o.a. in de slokdarm en longen zit, en met gezwets bedoel ik meer: geen persoonlijke ervaringen.
Ken mijn opa natuurlijk wel, en weet ook wel genoeg over hem.
Ik snap je ideeën wel trouwens, maar weet dat ik door dit regelmatig een verdrietig moment heb.
als ik je zo lees dan zou ik het niet doen. Het zijn natuurlijk maar woorden die ik zie maar: geen band, gelul, gezwets, uitgezaaid naar weet ik allemaal waar. Het komt wat afstandelijk / niet warm over.
Maar ik ken je verder niet dus wellicht zit ik er helemaal naast.
Ik probeer het wat lichter te maken dan het is. Ik weet heus wel dat het o.a. in de slokdarm en longen zit, en met gezwets bedoel ik meer: geen persoonlijke ervaringen.
Ken mijn opa natuurlijk wel, en weet ook wel genoeg over hem.
Ik snap je ideeën wel trouwens, maar weet dat ik door dit regelmatig een verdrietig moment heb.
vrijdag 27 januari 2017 om 02:03
quote:TheFuffyRat schreef op 27 januari 2017 @ 01:35:
[...]
Nee, vandaar ook mijn twijfels. Ik kan wel wat lullen (daar het mijn verdriet toelaat), maar dat zal flink wat gezwets op leveren. Toch heb ik het gevoel dat ik het "moet" doen uit respect of zo. En hij is nog niet eens weg..!
Hoezo? Ben je bang dat niemand anders die rol invult?
Mijn vader en mijn man kunnen beide echt goed spreken in openbaar. Zij vullen bij naasten die rol eigenlijk altijd in. Meestal gevraagd, soms aangeboden, ze hebben die rol zeg maar nou eenmaal in de families. Wij zijn ook wel eens bij gelegenheden waar echt een praatje bij hoort en waarbij niet evident is wie dat gaat doen. Echt vlak van te voren. Een jubileum ofzo.
Mijn vader en man kunnen beide in een half uur een superspeach voorbereiden, als het nodig is, en dat komt wel eens voor.
Heb jij niet zo iemand in de fam?
[...]
Nee, vandaar ook mijn twijfels. Ik kan wel wat lullen (daar het mijn verdriet toelaat), maar dat zal flink wat gezwets op leveren. Toch heb ik het gevoel dat ik het "moet" doen uit respect of zo. En hij is nog niet eens weg..!
Hoezo? Ben je bang dat niemand anders die rol invult?
Mijn vader en mijn man kunnen beide echt goed spreken in openbaar. Zij vullen bij naasten die rol eigenlijk altijd in. Meestal gevraagd, soms aangeboden, ze hebben die rol zeg maar nou eenmaal in de families. Wij zijn ook wel eens bij gelegenheden waar echt een praatje bij hoort en waarbij niet evident is wie dat gaat doen. Echt vlak van te voren. Een jubileum ofzo.
Mijn vader en man kunnen beide in een half uur een superspeach voorbereiden, als het nodig is, en dat komt wel eens voor.
Heb jij niet zo iemand in de fam?
vrijdag 27 januari 2017 om 03:09
Bespreek t gewoon eens met je familie. Toe. Mijn grootouders overleden, hebben we met alle kleinkinderen (35+) herinneringen verzameld, grappig ook hoe die verschilden over de verschillende leeftijdsgroepen/generaties en hebben mijn oudste neef en nicht daaruit een heel mooi verhaal gemaakt en dat namens ons allen in de kerk voorgedragen. Dat was prachtig. Misschien is er binnen jullie familie zo'n rol voor jou mogelijk, als jij aangeeft daar behoefte aan te hebben? Ik vind het persoonlijk een beetje bijzonder om iets individueels te doen, als je gern bijzondere band met opa hebt/ had. Meestal zijn er bij een uitvaart max 3 tot 5 speeches, dus die worden dan toch eerder onder die mensen verdeeld die dat wel hadden. Bijvoorbeeld dus, één voor alle kleinkinderen gezamenlijk. Sterkte komende tijd!
vrijdag 27 januari 2017 om 06:07
quote:Alixane schreef op 27 januari 2017 @ 01:25:
Mijn gevoel is dat je niets moet doen. Lijkt me het meest fatsoenlijke.
Hoezo?
Ik heb werkelijk nog nooit gehoord dat het onfatsoenlijk zou zijn om iets voor te lezen op de begrafenis van je eigen opa.
Zover ik gewend ben deel je gewoon mee dat je iets voor wilt lezen. Dat hoeft niet gevraagd te worden. De meesten willen dat toch niet is mijn ervaring.
Het hoeven ook geen hele persoonlijke woorden te zijn. Je kunt ook een toepasselijk gedicht voordragen of iets namens alle kleinkinderen.
Mijn gevoel is dat je niets moet doen. Lijkt me het meest fatsoenlijke.
Hoezo?
Ik heb werkelijk nog nooit gehoord dat het onfatsoenlijk zou zijn om iets voor te lezen op de begrafenis van je eigen opa.
Zover ik gewend ben deel je gewoon mee dat je iets voor wilt lezen. Dat hoeft niet gevraagd te worden. De meesten willen dat toch niet is mijn ervaring.
Het hoeven ook geen hele persoonlijke woorden te zijn. Je kunt ook een toepasselijk gedicht voordragen of iets namens alle kleinkinderen.
vrijdag 27 januari 2017 om 07:08
Je moet dit niet doen omdat je vindt dat het hoort, of omdat je moet, of voor je eigen rouwverwerking.
Maar het is niet raar dat je als kleinkind iets wilt zeggen. Meestal zeggen mensen iets over de overledene, halen herinneringen op, vertellen anekdotes, etc.
Een alternatief zou zijn om dit in briefvorm te doen en dit bij/in de kist te leggen of aan je familie te sturen of gewoon weer te verbranden.
De dood in onbegrijpelijk en je worstelt met het feit dat je opa terminaal is. Ik denk niet dat het spreken bij de uitvaart je daarin heel erg gaat helpen.
Wil je iets voor je opa doen, ga nu bij hem op bezoek
Maar het is niet raar dat je als kleinkind iets wilt zeggen. Meestal zeggen mensen iets over de overledene, halen herinneringen op, vertellen anekdotes, etc.
Een alternatief zou zijn om dit in briefvorm te doen en dit bij/in de kist te leggen of aan je familie te sturen of gewoon weer te verbranden.
De dood in onbegrijpelijk en je worstelt met het feit dat je opa terminaal is. Ik denk niet dat het spreken bij de uitvaart je daarin heel erg gaat helpen.
Wil je iets voor je opa doen, ga nu bij hem op bezoek
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
vrijdag 27 januari 2017 om 08:05
Ik zou niet weten waarom niet. Hij is je opa. En als je gevoel zegt dat je iets kleins wil zeggen, moet je t gewoon doen. Je kan het namelijk nooit meer overdoen.
Het hoeft ook niet perse tijdens de afscheidsdienst... Het kan ook bv op de begraafplaats, bij het graf (als hij begraven wordt) of naderhand bij de koffie in een wat ontspannener sfeer....
Het hoeft ook niet perse tijdens de afscheidsdienst... Het kan ook bv op de begraafplaats, bij het graf (als hij begraven wordt) of naderhand bij de koffie in een wat ontspannener sfeer....
vrijdag 27 januari 2017 om 08:08
Eerst zou ik je vooral richten op het feit dat hij er nu nog is en je bezig houden met wat je nu voor hem kunt doen of voor hem betekenen.
Als hij dan straks overleden is, zou ik eerst eens kijken hoe het loopt. Wellicht zijn er meteen mensen die zeggen dat ze graag iets willen voorlezen of voordragen. Als dat uitblijft of je ziet dat mensen zich gedwongen voelen om iets te moeten zeggen terwijl ze dat eigenlijk niet willen/durven, kun jij inspringen. Als jij sowieso een heel sterke drang hebt om wat te zeggen, dan kun je dat natuurlijk meteen aangeven.
Eventueel kun je wat samen doen met andere kleinkinderen, dat kan natuurlijk ook nog.
Als hij dan straks overleden is, zou ik eerst eens kijken hoe het loopt. Wellicht zijn er meteen mensen die zeggen dat ze graag iets willen voorlezen of voordragen. Als dat uitblijft of je ziet dat mensen zich gedwongen voelen om iets te moeten zeggen terwijl ze dat eigenlijk niet willen/durven, kun jij inspringen. Als jij sowieso een heel sterke drang hebt om wat te zeggen, dan kun je dat natuurlijk meteen aangeven.
Eventueel kun je wat samen doen met andere kleinkinderen, dat kan natuurlijk ook nog.
vrijdag 27 januari 2017 om 08:11
quote:hamerhaai schreef op 27 januari 2017 @ 07:08:
De dood in onbegrijpelijk en je worstelt met het feit dat je opa terminaal is. Ik denk niet dat het spreken bij de uitvaart je daarin heel erg gaat helpen.
Wil je iets voor je opa doen, ga nu bij hem op bezoek
Eens met de laatste zin!
Ik vond het overigens wél heel erg helpen in de verwerking om wat te zeggen op de crematie van mijn oma. En ik heb haar ook afgelegd. Ik had niet gedacht dat ik dat wilde, maar toen het moment daar was wilde ik het opeens doen. Iedereen verwerkt op andere manieren en zoiets als spreken op een uitvaart kan daar best behulpzaam bij zijn.
De dood in onbegrijpelijk en je worstelt met het feit dat je opa terminaal is. Ik denk niet dat het spreken bij de uitvaart je daarin heel erg gaat helpen.
Wil je iets voor je opa doen, ga nu bij hem op bezoek
Eens met de laatste zin!
Ik vond het overigens wél heel erg helpen in de verwerking om wat te zeggen op de crematie van mijn oma. En ik heb haar ook afgelegd. Ik had niet gedacht dat ik dat wilde, maar toen het moment daar was wilde ik het opeens doen. Iedereen verwerkt op andere manieren en zoiets als spreken op een uitvaart kan daar best behulpzaam bij zijn.
vrijdag 27 januari 2017 om 08:26
Even alleen op de OP, ik moet er vandoor.
Ik zou het bij oma navragen, maar degenen die het dichtstbij staan kunnen vaak geen woord eruit krijgen. Juist omdat je net één stapje verderweg staat zal het voor jou misschien wel te doen zijn. Ik zou wel oma (beppe ) vragen of er nog iets moois uit vroegere jaren is dat je in je praatje kunt verwerken.
Ik zou het bij oma navragen, maar degenen die het dichtstbij staan kunnen vaak geen woord eruit krijgen. Juist omdat je net één stapje verderweg staat zal het voor jou misschien wel te doen zijn. Ik zou wel oma (beppe ) vragen of er nog iets moois uit vroegere jaren is dat je in je praatje kunt verwerken.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
vrijdag 27 januari 2017 om 08:35
Ik zou even afwachten hoeveel andere kleinkinderen iets willen zeggen. Als niemand iets zegt: DOEN!
Ik ben een keer op een begravenis geweest waar er toen pas gevraagd werd of iemand iets wilde zeggen. Ik had niks voorbereid en durfde niet. NIEMAND stond op, NIEMAND zei iets. Dat is wel heel kil. Terwijl de persoon die overleed een hele lieve oom van mij was waar ik een goede band mee had. Zelfs zijn kinderen of vrouw zeiden niets. NIEMAND. Achteraf heb ik er dus heel erg spijt van dat ik niet even van te voren had gevraagd of iemand iets zou zeggen.
Ook even met je moeder overleggen natuurlijk.
Sterkte TO
Ik ben een keer op een begravenis geweest waar er toen pas gevraagd werd of iemand iets wilde zeggen. Ik had niks voorbereid en durfde niet. NIEMAND stond op, NIEMAND zei iets. Dat is wel heel kil. Terwijl de persoon die overleed een hele lieve oom van mij was waar ik een goede band mee had. Zelfs zijn kinderen of vrouw zeiden niets. NIEMAND. Achteraf heb ik er dus heel erg spijt van dat ik niet even van te voren had gevraagd of iemand iets zou zeggen.
Ook even met je moeder overleggen natuurlijk.
Sterkte TO
vrijdag 27 januari 2017 om 08:40
TO, wat lief van je dat je daarnu al over nadenkt. Dat getuigt m.i. juist van een toch bijzondere band met je opa.
Op de uitvaart van mijn opa enigr jaren terug, las ik als oudste kleinkind onderstaande voor. Eerst een gedicht, daarna een meer persoonlijke tekst. Ondanks dat ik er volledig vrede mee had dat hij was overleden en een waardevol afscheid van hem heb genomen (hij kon nog net op een heel helder moment kennis maken met mijn pasgeboren dochtertje, hartverwarmend moment), was het op het moment vd uitvaart zelf emotioneel genoeg om dit voor te lezen. Nog persoonlijker, met herinneringen, dat had ik op dat moment denk ik niet zonder veel tranen kunnen vertellen. Dit was prima zo. Mijn opa was wel gelovig, zie gedicht. Misschien past het niet bij je daarom.
Tot Ziens
Al weet ik dat je veilig bent
geborgen bij de Heer
de lege plaats blijft onvervuld
ik zie je hier nooit meer
Al weet ik dat je veilig bent
verlost van alle pijn
ik kan mijn vragen niet meer kwijt
kan nooit meer bij je zijn
Al weet ik dat je veilig bent
ik zoek en vind je niet
ik vraag het aan een lege lucht
of je mij hoort en ziet
Al weet ik dat je veilig bent
ik zie je hier nooit meer
Als ik je mis, dan zeg ik zacht
voorbij is het zoeken, gestopt is de pijn
Je gebeden zijn verhoord
Hij kwam je halen, in ons leef je voort!
Lieve opa, lieve oude opa,
In je hart leven mensen
die daar helemaal thuis zijn
en daar blijven wonen
zelfs als ze er niet meer zijn.
In ons hart blijft altijd een plekje voor u, lieve opa
Waar u altijd zal blijven wonen.
We zullen u missen.
Op de uitvaart van mijn opa enigr jaren terug, las ik als oudste kleinkind onderstaande voor. Eerst een gedicht, daarna een meer persoonlijke tekst. Ondanks dat ik er volledig vrede mee had dat hij was overleden en een waardevol afscheid van hem heb genomen (hij kon nog net op een heel helder moment kennis maken met mijn pasgeboren dochtertje, hartverwarmend moment), was het op het moment vd uitvaart zelf emotioneel genoeg om dit voor te lezen. Nog persoonlijker, met herinneringen, dat had ik op dat moment denk ik niet zonder veel tranen kunnen vertellen. Dit was prima zo. Mijn opa was wel gelovig, zie gedicht. Misschien past het niet bij je daarom.
Tot Ziens
Al weet ik dat je veilig bent
geborgen bij de Heer
de lege plaats blijft onvervuld
ik zie je hier nooit meer
Al weet ik dat je veilig bent
verlost van alle pijn
ik kan mijn vragen niet meer kwijt
kan nooit meer bij je zijn
Al weet ik dat je veilig bent
ik zoek en vind je niet
ik vraag het aan een lege lucht
of je mij hoort en ziet
Al weet ik dat je veilig bent
ik zie je hier nooit meer
Als ik je mis, dan zeg ik zacht
voorbij is het zoeken, gestopt is de pijn
Je gebeden zijn verhoord
Hij kwam je halen, in ons leef je voort!
Lieve opa, lieve oude opa,
In je hart leven mensen
die daar helemaal thuis zijn
en daar blijven wonen
zelfs als ze er niet meer zijn.
In ons hart blijft altijd een plekje voor u, lieve opa
Waar u altijd zal blijven wonen.
We zullen u missen.
vrijdag 27 januari 2017 om 08:58
quote:TheFuffyRat schreef op 27 januari 2017 @ 01:35:
[...]
Nee, vandaar ook mijn twijfels. Ik kan wel wat lullen (daar het mijn verdriet toelaat), maar dat zal flink wat gezwets op leveren. Toch heb ik het gevoel dat ik het "moet" doen uit respect of zo. En hij is nog niet eens weg..!
Om deze redenen vraag ik me af waarom je de drang voelt iets op te lezen. Wil je graag nog iets persoonlijks over je opa vertellen, herinneringen die je aan hem hebt?
Of wil je gewoon iets voorlezen omdat je denkt dat dat zo hoort?
In het laatste geval zou ik het niet doen, zeker als je nu al denkt dat het gezwets op zal leveren.
Ik zou tegen die tijd eens iets op papier zetten, kijken of dat je lukt. Ben je er tevreden over, dan zeker doen. Overleggen met de begrafenisondernemer, dat zal vast lukken.
Persoonlijk zou ik zo'n stichtelijk gedicht niet doen, daar moet je zelf volledig achter staan en het zou iets over je opa moeten zeggen.
[...]
Nee, vandaar ook mijn twijfels. Ik kan wel wat lullen (daar het mijn verdriet toelaat), maar dat zal flink wat gezwets op leveren. Toch heb ik het gevoel dat ik het "moet" doen uit respect of zo. En hij is nog niet eens weg..!
Om deze redenen vraag ik me af waarom je de drang voelt iets op te lezen. Wil je graag nog iets persoonlijks over je opa vertellen, herinneringen die je aan hem hebt?
Of wil je gewoon iets voorlezen omdat je denkt dat dat zo hoort?
In het laatste geval zou ik het niet doen, zeker als je nu al denkt dat het gezwets op zal leveren.
Ik zou tegen die tijd eens iets op papier zetten, kijken of dat je lukt. Ben je er tevreden over, dan zeker doen. Overleggen met de begrafenisondernemer, dat zal vast lukken.
Persoonlijk zou ik zo'n stichtelijk gedicht niet doen, daar moet je zelf volledig achter staan en het zou iets over je opa moeten zeggen.
vrijdag 27 januari 2017 om 09:43
Ik zie niet in waarom je het niet zou doen. Bij de laatste paar uitvaarten in de familie ben ik gevraagd om wat te zeggen, als oudste meest welbespraakte kleinkind. Maar ook anderen waren van harte welkom om het woord te nemen, dit bespreek je dan vooraf met de contactpersoon uit de familie of de uitvaartleider.
Bij mijn oma heb ik ook een gedichtje voorgelezen. Dat was haar favoriete gedicht, dus paste heel mooi in het geheel.
Bij mijn oma heb ik ook een gedichtje voorgelezen. Dat was haar favoriete gedicht, dus paste heel mooi in het geheel.
