Psyche
alle pijlers
privéproblemen (misbruik) & werk
vrijdag 7 november 2008 om 21:25
Hoi,
In mijn jeugd heb ik te maken gehad met seksueel misbruik. Dat heeft natuurlijk erg veel met me gedaan en ik heb het er dan ook jaren moeilijk mee gehad. Momenteel gaat het eigenlijk erg goed, maar (uiteraard) heb ik er nog wel eens last van.
In mijn omgeving zijn mensen op de hoogte van mijn verleden en wordt er begripvol gereageerd op mijn 'slechte momenten', wat natuurlijk erg fijn is. Wat ik lastiger vind is hoe ik hiermee op mijn werk omga. Mijn collega's en leidinggevende weten niets van mijn achtergrond maar ze merken wel dat er soms wat speelt. Op mijn werk is de sfeer erg open en is er zeker ruimte om persoonlijke dingen te bespreken. Alleen, mijn verhaal is zó privé dat ik toch niet denk dat dat op het werk thuishoort. Aan de andere kant zie ik collega's die het moeilijk hebben met andere dingen (bijvoorbeeld een ziek familielid, overlijden van dierbare, etc) die daarmee bij collega's terecht kunnen en dus begrip krijgen voor hun stemming. Dat zou ik ook wel eens willen....
Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Of zijn er misschien mensen die in een soortgelijke situatie zitten en mij tips kunnen geven?
Groetjes, peetje
In mijn jeugd heb ik te maken gehad met seksueel misbruik. Dat heeft natuurlijk erg veel met me gedaan en ik heb het er dan ook jaren moeilijk mee gehad. Momenteel gaat het eigenlijk erg goed, maar (uiteraard) heb ik er nog wel eens last van.
In mijn omgeving zijn mensen op de hoogte van mijn verleden en wordt er begripvol gereageerd op mijn 'slechte momenten', wat natuurlijk erg fijn is. Wat ik lastiger vind is hoe ik hiermee op mijn werk omga. Mijn collega's en leidinggevende weten niets van mijn achtergrond maar ze merken wel dat er soms wat speelt. Op mijn werk is de sfeer erg open en is er zeker ruimte om persoonlijke dingen te bespreken. Alleen, mijn verhaal is zó privé dat ik toch niet denk dat dat op het werk thuishoort. Aan de andere kant zie ik collega's die het moeilijk hebben met andere dingen (bijvoorbeeld een ziek familielid, overlijden van dierbare, etc) die daarmee bij collega's terecht kunnen en dus begrip krijgen voor hun stemming. Dat zou ik ook wel eens willen....
Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Of zijn er misschien mensen die in een soortgelijke situatie zitten en mij tips kunnen geven?
Groetjes, peetje
vrijdag 7 november 2008 om 21:37
ik persoonlijk zou zoiets als sexueel misbruik niet op m'n werk of aan collegas melden. wat speelt er dan soms waardoor collegas zouden zien dat je het zwaar hebt? wat voor begrip wil je en wil je dat ook van collegas? weet niet hoe jouw band is met hen, maar als het contact zich puur beperkt op de werkvloer zou ik zoiets niet openbaar maken. maar uiteraard kan jij het beste beoordelen wat je wilt en vooral, wat je verwachtingen zijn en denkt te bereiken door het te vertellen
vrijdag 7 november 2008 om 21:55
Hoi royanne,
Ik heb soms last van slaapproblemen en wanneer dat een tijdje aanhoudt, is dat aan me te merken. Ik ben dan erg neerslachtig en ben dan niet mijn normale, vrolijke zelf. Dat valt op en soms vraagt er een collega of leidinggevende naar. Ik wil niet dat zij weten hoe mijn verleden in elkaar steekt, maar soms zou ik willen dat het wat makkelijker lag en ik last had van iets 'bespreekbaarders'. Ik wil niet persé hun begrip, maar ik vind het vervelend als mensen zitten te 'vissen' wat er is. Op momenten dat het toch al niet goed gaat zit het me allemaal zó hoog dat ik op dat moment het niet op kan brengen een luchtig antwoord te verzinnen of ze af te wimpelen. Ik weet ook niet precies wat ik ermee zou willen bereiken door het te vertellen...
Ik heb soms last van slaapproblemen en wanneer dat een tijdje aanhoudt, is dat aan me te merken. Ik ben dan erg neerslachtig en ben dan niet mijn normale, vrolijke zelf. Dat valt op en soms vraagt er een collega of leidinggevende naar. Ik wil niet dat zij weten hoe mijn verleden in elkaar steekt, maar soms zou ik willen dat het wat makkelijker lag en ik last had van iets 'bespreekbaarders'. Ik wil niet persé hun begrip, maar ik vind het vervelend als mensen zitten te 'vissen' wat er is. Op momenten dat het toch al niet goed gaat zit het me allemaal zó hoog dat ik op dat moment het niet op kan brengen een luchtig antwoord te verzinnen of ze af te wimpelen. Ik weet ook niet precies wat ik ermee zou willen bereiken door het te vertellen...
vrijdag 7 november 2008 om 21:59
Er zijn natuurlijk gradaties in openheid. Je zou met je leidinggevende en collega's kunnen bespreken dat je privéproblemen hebt die zijn ontstaan in je jeugd en dat je daar af en toe last van hebt. Daar zou ik het bij laten. Naar mijn idee is het heel gezond om niet je volledige privéleven op het werk te openbaren. Als je werk overigens gaat lijden onder de problemen die je ervaart dan is het tijd om professionele hulp te gaan zoeken.
vrijdag 7 november 2008 om 22:55
Ik zou er goed over nadenken, ook over de gevolgen.... Zelf wel eens zoiets gedaan en het is tot op de dag van vandaag blijven knagen. Of het toch wel echt tussen mij en die collega bleef en het niet de hele organisatie door is gegaan. Ik heb er van geleerd en wil dit in de toekomst gewoon gescheiden houden.
vrijdag 7 november 2008 om 22:56
Heftig die titel van je topic. Ik ben net zo'n beetje ontslagen omdat het misbruik in mijn jeugd er voor zorgt dat ik op mijn werk te verdedigend overkom en mijn persoonlijkheid daardoor te heftig lijkt. Ook bij jou proef ik de taboe van misbruik. Je mag alle persoonlijke dingen op tafel leggen, zieke ouders, moeilijk lerende kinderen en noem maar op. Maar misbruik... dat is een brug te ver. Ik heb daarnaast ook met mijn ouders gebroken en dat is ook zo'n taboe. Ik kan jou niet echt helpen maar wou even laten weten dat ik jouw schoenen soms draag...
vrijdag 7 november 2008 om 23:00
Heel hard pragmatisch gezegd: het is iets van vroeger. Als zaken uit je verleden je nu dusdanig beperken dat je er nu in je huidige leven zó tegen aan loopt is het misschien raadzamer om je (nog meer?) te richten op het leren omgaan met je verleden... dan om uit te huilen bij collega's.
anoniem_54930 wijzigde dit bericht op 07-11-2008 23:02
Reden: Ik vind mijn tip eigenlijk niet echt hard, meer praktisch
Reden: Ik vind mijn tip eigenlijk niet echt hard, meer praktisch
% gewijzigd
vrijdag 7 november 2008 om 23:08
Ik kan me je dilemma goed voorstellen, heb ook de nodige privéproblemen gehad. Zelf heb ik ervoor gekozen om werk en privé zo gescheiden mogelijk te houden en het alleen 'oppervlakkig' te benoemen wanneer nodig. Niet alleen omdat ik vind dat de details hun niet aangaat (wat onvriendelijk uitgedrukt), maar vooral uit zelfbescherming.
Want mijn werk geeft ook de nodige afleiding, en ik wil(de) niet het risico lopen dat ik ook in mijn werk geconfronteerd zou worden met mijn problemen door goedbedoelde vragen of blikken. Juist het feit dat ze er er op mijn werk niets van weten zorgt er bij mij voor dat ik het beter van me af kan zetten en het niet in elk levensgebied meespeelt. De zogenaamde 'knop' omzetten gaat dan makkelijker, bij mij.
Ik heb gelukkig het voordeel dat ik altijd banen heb gehad met 'vrije' werktijden, waardoor ik als ik lekker in mijn vel zit wat uren meer werk en deze extra uren opneem als het een keer wat minder gaat. Zou dat bij jou ook een mogelijkheid zijn?
Want mijn werk geeft ook de nodige afleiding, en ik wil(de) niet het risico lopen dat ik ook in mijn werk geconfronteerd zou worden met mijn problemen door goedbedoelde vragen of blikken. Juist het feit dat ze er er op mijn werk niets van weten zorgt er bij mij voor dat ik het beter van me af kan zetten en het niet in elk levensgebied meespeelt. De zogenaamde 'knop' omzetten gaat dan makkelijker, bij mij.
Ik heb gelukkig het voordeel dat ik altijd banen heb gehad met 'vrije' werktijden, waardoor ik als ik lekker in mijn vel zit wat uren meer werk en deze extra uren opneem als het een keer wat minder gaat. Zou dat bij jou ook een mogelijkheid zijn?
vrijdag 7 november 2008 om 23:18
Hai Peetje,
Ook ik ben seksueel misbruikt, vanaf zeer jonge leeftijd maar het heeft mijn werk nooit beïnvloed en ik heb het zeker nooit meegenomen naar mijn werk. Nu werkte ik de laatste jaren veel samen met vrienden en die wisten er wel van maar dan nog had het geen invloed op mijn werk.
Ik zou, zeker als je de mensen nog niet goed kent, je verleden voor jezelf houden en hulp zoeken voor je slaapprobleem.
In tegenstelling tot wat Hyphen schrijft vind ik helemaal niet dat je alles zomaar moet kunnen bespreken op je werk. Waarom zou je dat moeten kunnen doen? Als het je beïnvloed, zoals jou nu, dan zou je er eens met de bedrijfsarts over kunnen praten, of met de bedrijfspsycholoog via de ARBO dienst of zo.
Hoe denk jij daar over?
Ook ik ben seksueel misbruikt, vanaf zeer jonge leeftijd maar het heeft mijn werk nooit beïnvloed en ik heb het zeker nooit meegenomen naar mijn werk. Nu werkte ik de laatste jaren veel samen met vrienden en die wisten er wel van maar dan nog had het geen invloed op mijn werk.
Ik zou, zeker als je de mensen nog niet goed kent, je verleden voor jezelf houden en hulp zoeken voor je slaapprobleem.
In tegenstelling tot wat Hyphen schrijft vind ik helemaal niet dat je alles zomaar moet kunnen bespreken op je werk. Waarom zou je dat moeten kunnen doen? Als het je beïnvloed, zoals jou nu, dan zou je er eens met de bedrijfsarts over kunnen praten, of met de bedrijfspsycholoog via de ARBO dienst of zo.
Hoe denk jij daar over?
zaterdag 8 november 2008 om 09:44
Peet, ik vind dat je een dergelijk onderwerp niet zomaar out of the blue met je collega's en / of je leidinggevende kan bespreken.
Het klinkt mss heel lullig hoor, maar misbruik is voor heel veel mensen een heel moeilijk onderwerp, ook als ze er zelf niet mee te maken hebben gehad. Ziekte, dood, dat zijn zaken die we allemaal tegenkomen, misbruik niet en dat maakt het voor veel mensen een taboe onderwerp. Jij hebt er meer last van dan zij (even ervan uitgaande dat er tussen je collega's geen slachtoffers van misbruik zitten) maar dan nog heb je rekening te houden met elkaar.
Daarbij vind ik sowieso dat je werk en privé zoveel mogelijk gescheiden moet houden.
Tegelijkertijd is het ook goed om (tot een zekere hoogte) open te zijn, vooral als je werk eronder lijdt, als je verzuimt etc.
Je kan wel aangeven dat er wat privé zaken uit het verleden spelen, waar je soms last van kan hebben en wat zich uit in somberheid en slaapklachten. En zoek hulp, dat lijkt me niet overbodig.
Het klinkt mss heel lullig hoor, maar misbruik is voor heel veel mensen een heel moeilijk onderwerp, ook als ze er zelf niet mee te maken hebben gehad. Ziekte, dood, dat zijn zaken die we allemaal tegenkomen, misbruik niet en dat maakt het voor veel mensen een taboe onderwerp. Jij hebt er meer last van dan zij (even ervan uitgaande dat er tussen je collega's geen slachtoffers van misbruik zitten) maar dan nog heb je rekening te houden met elkaar.
Daarbij vind ik sowieso dat je werk en privé zoveel mogelijk gescheiden moet houden.
Tegelijkertijd is het ook goed om (tot een zekere hoogte) open te zijn, vooral als je werk eronder lijdt, als je verzuimt etc.
Je kan wel aangeven dat er wat privé zaken uit het verleden spelen, waar je soms last van kan hebben en wat zich uit in somberheid en slaapklachten. En zoek hulp, dat lijkt me niet overbodig.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 8 november 2008 om 09:55
bedankt voor jullie reacties! Erg prettig dat jullie met me meedenken.
Ik heb er inderdaad ook aan gedacht om zoals wuiles zegt het wat oppervlakkig te verklaren, maar ik ben toch bang erg dramatisch over te komen als ik het heb over 'vervelende dingen uit mijn jeugd'.
Hyphen, ik herken wat jij vertelt, misbruik is geen makkelijk onderwerp. Al denk ik dat 'taboe' een wat groot woord is, ik denk dat het (gelukkig) iets is waar mensen niet in mee kunnen voelen. Dingen als ziekte, leerproblemen etc zijn dingen waar iedereen direct of indirect wel eens mee te maken heeft. Het hoort bij het leven en maakt het dus bespreekbaarder. Wat wij hebben meegemaakt ligt nou eenmaal wat lastiger, mensen kunnen hier niet altijd even goed op reageren en persoonlijk ben ik altijd bang een stempel te krijgen. Ik vind het erg vervelend voor je dat je door de gevolgen van je misbruik nu voor nieuwe problemen komt te staan. Heb je hulp bij de verwerking?
Soundpost, wat jij zegt is inderdaad erg waar. Mijn werk leidt me enorm af en geeft me veel voldoening. Het is ook wel heerlijk om op het werk alles van me af te kunnen zetten.
Misschien zou ik inderdaad, zoals eleonora zegt, met de arbo arts of bedrijfspsycholoog kunnen overleggen, als het me blijft beinvloeden. Ik heb alleen geen behoeften aan 'gegraaf' in mijn verleden, dat heb ik wel gehad. Ik heb meer behoefte aan wat praktische tips. Maar daar kunnen zij mij misschien ook wel aan helpen. Ik zou eens kunnen uitzoeken hoe dat op mijn werk in elkaar zit, of ik naar een bedrijfspsycholoog o.i.d. kan gaan zonder dat dat via mijn leidinggevende moet gaan. Ik zou hem namelijk niet bezorgder willen maken dan hij nu al is.
Ik heb er inderdaad ook aan gedacht om zoals wuiles zegt het wat oppervlakkig te verklaren, maar ik ben toch bang erg dramatisch over te komen als ik het heb over 'vervelende dingen uit mijn jeugd'.
Hyphen, ik herken wat jij vertelt, misbruik is geen makkelijk onderwerp. Al denk ik dat 'taboe' een wat groot woord is, ik denk dat het (gelukkig) iets is waar mensen niet in mee kunnen voelen. Dingen als ziekte, leerproblemen etc zijn dingen waar iedereen direct of indirect wel eens mee te maken heeft. Het hoort bij het leven en maakt het dus bespreekbaarder. Wat wij hebben meegemaakt ligt nou eenmaal wat lastiger, mensen kunnen hier niet altijd even goed op reageren en persoonlijk ben ik altijd bang een stempel te krijgen. Ik vind het erg vervelend voor je dat je door de gevolgen van je misbruik nu voor nieuwe problemen komt te staan. Heb je hulp bij de verwerking?
Soundpost, wat jij zegt is inderdaad erg waar. Mijn werk leidt me enorm af en geeft me veel voldoening. Het is ook wel heerlijk om op het werk alles van me af te kunnen zetten.
Misschien zou ik inderdaad, zoals eleonora zegt, met de arbo arts of bedrijfspsycholoog kunnen overleggen, als het me blijft beinvloeden. Ik heb alleen geen behoeften aan 'gegraaf' in mijn verleden, dat heb ik wel gehad. Ik heb meer behoefte aan wat praktische tips. Maar daar kunnen zij mij misschien ook wel aan helpen. Ik zou eens kunnen uitzoeken hoe dat op mijn werk in elkaar zit, of ik naar een bedrijfspsycholoog o.i.d. kan gaan zonder dat dat via mijn leidinggevende moet gaan. Ik zou hem namelijk niet bezorgder willen maken dan hij nu al is.
zaterdag 8 november 2008 om 10:05
hoipippilangkous,
Inderdaad, ik ben ook bang om mensen te belasten met mijn verhaal. Maar soms maakt me dat wel kwaad, ik vind het oneerlijk dat ik mij gedwongen voel dingen grotendeels voor mezelf te houden. Iedereen heeft zo zijn portie moeilijke dingen in het leven, dat weet ik wel, maar ik zou het makkelijker vinden als ik het gewoon eens kon zeggen als het me tot hier zit. Dat kan ik natuurlijk wel tot op zekere hoogte thuis, bij mijn partner, maar als ik me slecht voel en me ruim veertig uur per week moet verbijten.... Dat valt niet mee.
Inderdaad, ik ben ook bang om mensen te belasten met mijn verhaal. Maar soms maakt me dat wel kwaad, ik vind het oneerlijk dat ik mij gedwongen voel dingen grotendeels voor mezelf te houden. Iedereen heeft zo zijn portie moeilijke dingen in het leven, dat weet ik wel, maar ik zou het makkelijker vinden als ik het gewoon eens kon zeggen als het me tot hier zit. Dat kan ik natuurlijk wel tot op zekere hoogte thuis, bij mijn partner, maar als ik me slecht voel en me ruim veertig uur per week moet verbijten.... Dat valt niet mee.
zaterdag 8 november 2008 om 10:13
quote:peetje80 schreef op 08 november 2008 @ 10:05:
hoipippilangkous,
Inderdaad, ik ben ook bang om mensen te belasten met mijn verhaal. Maar soms maakt me dat wel kwaad, ik vind het oneerlijk dat ik mij gedwongen voel dingen grotendeels voor mezelf te houden. Iedereen heeft zo zijn portie moeilijke dingen in het leven, dat weet ik wel, maar ik zou het makkelijker vinden als ik het gewoon eens kon zeggen als het me tot hier zit. Dat kan ik natuurlijk wel tot op zekere hoogte thuis, bij mijn partner, maar als ik me slecht voel en me ruim veertig uur per week moet verbijten.... Dat valt niet mee.
Ten eerste kies je er zélf voor om niet je hele verhaal vertellen op je werk. Dat is niet oneerlijk, dat is slim. Voor alles is een tijd en een plaats. Je werk is nou eenmaal niet de plaats om uitgebreid over je problemen (van welke aard dan ook) te gaan vertellen. Door discreet te zijn breng je een heel gezonde scheiding aan tussen werk en privé.
Als je zo vol bent van hetgeen je hebt beleefd dat je je moet verbijten om niks te zeggen op je werk dan is het tijd om professionele hulp te zoeken. Samen kun je dan bekijken of jullie een andere uitlaatklep kunnen vinden zodat je werk er niet onder hoeft te lijden.
hoipippilangkous,
Inderdaad, ik ben ook bang om mensen te belasten met mijn verhaal. Maar soms maakt me dat wel kwaad, ik vind het oneerlijk dat ik mij gedwongen voel dingen grotendeels voor mezelf te houden. Iedereen heeft zo zijn portie moeilijke dingen in het leven, dat weet ik wel, maar ik zou het makkelijker vinden als ik het gewoon eens kon zeggen als het me tot hier zit. Dat kan ik natuurlijk wel tot op zekere hoogte thuis, bij mijn partner, maar als ik me slecht voel en me ruim veertig uur per week moet verbijten.... Dat valt niet mee.
Ten eerste kies je er zélf voor om niet je hele verhaal vertellen op je werk. Dat is niet oneerlijk, dat is slim. Voor alles is een tijd en een plaats. Je werk is nou eenmaal niet de plaats om uitgebreid over je problemen (van welke aard dan ook) te gaan vertellen. Door discreet te zijn breng je een heel gezonde scheiding aan tussen werk en privé.
Als je zo vol bent van hetgeen je hebt beleefd dat je je moet verbijten om niks te zeggen op je werk dan is het tijd om professionele hulp te zoeken. Samen kun je dan bekijken of jullie een andere uitlaatklep kunnen vinden zodat je werk er niet onder hoeft te lijden.
zaterdag 8 november 2008 om 10:13
Er wordt niet gegraven als je dat niet wil want je gaat niet in analyse bij een bedrijfspsycholoog, je gaat daarheen omdat je last hebt van iets psychisch bij het uitvoeren van je werkzaamheden en dan zal er gekeken worden naar wat men praktisch voor je kan betekenen.
Niemand heeft er in een bedrijf behoefte aan om laatjes open te gaan trekken waardoor jij nog méér last krijgt van je problemen met vroeger, je moet immers gewoon zo goed mogelijk blijven functioneren.
Hoe hard ook, je wordt als volwassen mens geacht om te kunnen gaan met je privézaken als je deelneemt aan het arbeidsproces, je werk staat daar namelijk verder helemaal buiten en moet er ook geen 'last' van hebben zolang dat niet strikt noodzakelijk is.
Zo moeten ook mensen met bijvoorbeeld chronische pijn gewoon doorwerken, ook als ze daardoor meer of vaker pijn krijgen, het is tegenwoordig moeilijker om een vorm van dispensatie te krijgen bij zowel geestelijke als fysieke problemen.
Met andere woorden, je zult je problemen met je verleden thuis moeten laten als je naar je werk gaat en als dat niet lukt dan zul je dat met een arts moeten bespreken, die je vervolgens kan doorverwijzen naar een psycholoog. Mocht een en ander grote invloed hebben op je werk dan zou je er voor kunnen kiezen om een leidinggevende op de hoogte te stellen. Zelf zou ik daar mee wachten tot het echt niet anders kan.
Niemand heeft er in een bedrijf behoefte aan om laatjes open te gaan trekken waardoor jij nog méér last krijgt van je problemen met vroeger, je moet immers gewoon zo goed mogelijk blijven functioneren.
Hoe hard ook, je wordt als volwassen mens geacht om te kunnen gaan met je privézaken als je deelneemt aan het arbeidsproces, je werk staat daar namelijk verder helemaal buiten en moet er ook geen 'last' van hebben zolang dat niet strikt noodzakelijk is.
Zo moeten ook mensen met bijvoorbeeld chronische pijn gewoon doorwerken, ook als ze daardoor meer of vaker pijn krijgen, het is tegenwoordig moeilijker om een vorm van dispensatie te krijgen bij zowel geestelijke als fysieke problemen.
Met andere woorden, je zult je problemen met je verleden thuis moeten laten als je naar je werk gaat en als dat niet lukt dan zul je dat met een arts moeten bespreken, die je vervolgens kan doorverwijzen naar een psycholoog. Mocht een en ander grote invloed hebben op je werk dan zou je er voor kunnen kiezen om een leidinggevende op de hoogte te stellen. Zelf zou ik daar mee wachten tot het echt niet anders kan.
zaterdag 8 november 2008 om 10:22
@Peetje
Het is goed om de arbo-arts te informeren, dat kan goed zonder dat je leidinggevende daar iets van hoeft te weten. Aan de andere kant is het dan wel bekend bij de arbo en zijn zij op de hoogte als er ooit iets voor mocht vallen.
Om vervelende vragen voor te zijn, kun je op de werkvloer aangeven dat je soms periodes last hebt van slaapproblemen, wat jou vervolgens opbreekt als het wat langer duurt. Op die manier weten mensen wel dat er iets is, en voor een deel ook wat er is. Of je meer uit de doeken moet doen, dat is aan jezelf. Hier zal door verschillende collega's en leidinggevenden verschillend op gereageerd worden.
Voor wat betreft de bedrijfspsycholoog denk ik niet dat jij daar thuis hoort. De naam zegt het al een beetje, een bedrijfspsycholoog is er vooral om ervoor te zorgen dat je ondanks eventuele problemen of moeilijkheden toch je werk goed kunt blijven doen. Een voorbeeld van een typische opdracht voor een bedrijfspsychloog is om samen met een medewerker de problemen op te lossen die er voor zorgen dat iemand overspannen dreigt te rake (en dat zit hem dan meestal in karaktereigenschappen, zoals perfectionisme en faalangst ed, waar met de juiste therapie aan gewerkt kan worden).
Bovendien zijn dergelijke trajecten erg duur voor een werkgever (je zit voor een paar sessies al zo op duizenden euro's) en dat betekent dat de werkgever er vrijwel altijd vooraf toestemming voor moet geven. De meeste werkgevers zullen daarom eerst willen weten wat precies nut en noodzaak van zo'n traject is. En dat maakt het weer onmogelijk om zo'n traject zonder medeweten van je werkgever te volgen.
Ik denk dat je er meer bij geholpen zult zijn om met jouw klachten naar een prive psycholoog te gaan. Een goede psycholoog gaat niet altijd terug naar de kern en hoeft niet altijd eerst de onderste steen van je verleden boven te halen. Zij zouden je ook gewoon kunnen helpen met tips en trucs om beter om te leren gaan met je slapeloosheid, waardoor jij in je dagelijks leven minder hinder zult ondervinden van je verleden. Wil je meer vertellen en ook werken aan de problemen zelf, dan kan dat. Maar het is zeker geen moeten.
Sterkte!
Het is goed om de arbo-arts te informeren, dat kan goed zonder dat je leidinggevende daar iets van hoeft te weten. Aan de andere kant is het dan wel bekend bij de arbo en zijn zij op de hoogte als er ooit iets voor mocht vallen.
Om vervelende vragen voor te zijn, kun je op de werkvloer aangeven dat je soms periodes last hebt van slaapproblemen, wat jou vervolgens opbreekt als het wat langer duurt. Op die manier weten mensen wel dat er iets is, en voor een deel ook wat er is. Of je meer uit de doeken moet doen, dat is aan jezelf. Hier zal door verschillende collega's en leidinggevenden verschillend op gereageerd worden.
Voor wat betreft de bedrijfspsycholoog denk ik niet dat jij daar thuis hoort. De naam zegt het al een beetje, een bedrijfspsycholoog is er vooral om ervoor te zorgen dat je ondanks eventuele problemen of moeilijkheden toch je werk goed kunt blijven doen. Een voorbeeld van een typische opdracht voor een bedrijfspsychloog is om samen met een medewerker de problemen op te lossen die er voor zorgen dat iemand overspannen dreigt te rake (en dat zit hem dan meestal in karaktereigenschappen, zoals perfectionisme en faalangst ed, waar met de juiste therapie aan gewerkt kan worden).
Bovendien zijn dergelijke trajecten erg duur voor een werkgever (je zit voor een paar sessies al zo op duizenden euro's) en dat betekent dat de werkgever er vrijwel altijd vooraf toestemming voor moet geven. De meeste werkgevers zullen daarom eerst willen weten wat precies nut en noodzaak van zo'n traject is. En dat maakt het weer onmogelijk om zo'n traject zonder medeweten van je werkgever te volgen.
Ik denk dat je er meer bij geholpen zult zijn om met jouw klachten naar een prive psycholoog te gaan. Een goede psycholoog gaat niet altijd terug naar de kern en hoeft niet altijd eerst de onderste steen van je verleden boven te halen. Zij zouden je ook gewoon kunnen helpen met tips en trucs om beter om te leren gaan met je slapeloosheid, waardoor jij in je dagelijks leven minder hinder zult ondervinden van je verleden. Wil je meer vertellen en ook werken aan de problemen zelf, dan kan dat. Maar het is zeker geen moeten.
Sterkte!
zaterdag 8 november 2008 om 11:04
Eleonara, ik vind niet dat die dingen op werk bespreekbaar moeten zijn hoor. En ik bespreek ze er ook niet. Ik heb alleen op mijn werk 'last' van het verdedigingsmechanisme dat ik als ik het opgebouwd om te overleven. Daardoor ben ik op mijn laatste baan eigenlijk in de problemen gekomen. En dat kwam weer om dat juist hier de werkgever zich persoonlijker opstelde dan normaal het geval. Persoonlijk zit ik ook liever op een meer professionele plek waar ik minder van mezelf hoef te laten zien. Maar ja, if wishes where horses etc.
Peetje80, ik ga een keer in de week naar therapie bij het GGZ, dat is iets waar ik veel aan heb. Maar het onbespreekbare van mijn leven zit me toch soms dwars. Zoiezo vind ik dat veel mensen niet zo zitten te wachten op slecht nieuws en hou ik het tegenwoordig liever voor me. Of ik zie gewoon niet te veel mensen, dat werkt ook.
Peetje80, ik ga een keer in de week naar therapie bij het GGZ, dat is iets waar ik veel aan heb. Maar het onbespreekbare van mijn leven zit me toch soms dwars. Zoiezo vind ik dat veel mensen niet zo zitten te wachten op slecht nieuws en hou ik het tegenwoordig liever voor me. Of ik zie gewoon niet te veel mensen, dat werkt ook.
zaterdag 8 november 2008 om 11:08
Hoi Peetje,
Ik begrijp wat je bedoelt,als je je slecht voelt en je hebt het idee dat je je 40 uur per week moet verbijten. Als dat lang aanhoudt is dat heel moeilijk vol te houden.
Ik zou niet het misbruik vertellen maar inderdaad kun je wel zeggen dat je last hebt van prive- problemen en daardoor soms slaapklachten. Je kunt met je leidinggevende kijken of er dingen zijn die je kunt doen om je te helpen toch te functioneren.
Ik heb zelf ook veel last gehad van dingen uit mijn jeugd die later terugkwamen. ( geen misbruik). Ik kon het niet meer opbrengen om me te verbijten en naar anderen te luisteren ( werkte in de hulpverlening). Ik had zoveel ruimte nodig voor mezelf dat ik een poos thuis ben geweest. Ik begrijp die behoefte om je verhaal te doen, gehoord te worden en je niet groot te moeten houden zó goed. Maar je werk is er niet echt de plaats voor, dat moet je ergens anders zoeken. Ik heb zelf veel hulp gehad en het heeft bij mij lang geduurd voordat ik het weer kon opbrengen om mijn blik naar buiten te richten en te accepteren dat je op je werk gewoon je werk moet doen en niet met jezelf bezig kunt zijn. Ik had lange tijd behoefte om 'egocentrisch' en met mezelf bezig te zijn.
Nu is dat anders. Ik werk nu weer maar niet meer in de hulpverlening. Ik heb nu een baan die niet teveel van me eist en ik wil niet meer werken dan 4 dagen zodat ik tijd voor mezelf heb. Dat heeft financiele consequenties maar het geeft wel meer rust.
Ik begrijp wat je bedoelt,als je je slecht voelt en je hebt het idee dat je je 40 uur per week moet verbijten. Als dat lang aanhoudt is dat heel moeilijk vol te houden.
Ik zou niet het misbruik vertellen maar inderdaad kun je wel zeggen dat je last hebt van prive- problemen en daardoor soms slaapklachten. Je kunt met je leidinggevende kijken of er dingen zijn die je kunt doen om je te helpen toch te functioneren.
Ik heb zelf ook veel last gehad van dingen uit mijn jeugd die later terugkwamen. ( geen misbruik). Ik kon het niet meer opbrengen om me te verbijten en naar anderen te luisteren ( werkte in de hulpverlening). Ik had zoveel ruimte nodig voor mezelf dat ik een poos thuis ben geweest. Ik begrijp die behoefte om je verhaal te doen, gehoord te worden en je niet groot te moeten houden zó goed. Maar je werk is er niet echt de plaats voor, dat moet je ergens anders zoeken. Ik heb zelf veel hulp gehad en het heeft bij mij lang geduurd voordat ik het weer kon opbrengen om mijn blik naar buiten te richten en te accepteren dat je op je werk gewoon je werk moet doen en niet met jezelf bezig kunt zijn. Ik had lange tijd behoefte om 'egocentrisch' en met mezelf bezig te zijn.
Nu is dat anders. Ik werk nu weer maar niet meer in de hulpverlening. Ik heb nu een baan die niet teveel van me eist en ik wil niet meer werken dan 4 dagen zodat ik tijd voor mezelf heb. Dat heeft financiele consequenties maar het geeft wel meer rust.
maandag 10 november 2008 om 00:18
ik herken dit en zeg het ook nooit zo op mijn werk, ik werk nl zelf met mensen die vaak hetzelfde hebben meegemaakt. Maar ik kan wel aan collega's vertellen dat ik niet zo'n fijne jeugd heb gehad bijv. Ik ben al heel lang in therapie en kan daardoor gelukkig ook goed functioneren op mijn werk. Als je er nog zoveel last van hebt in je dagelijks leven lijkt me dat idd een teken dat je nog wat te doen hebt met je verleden.
Het irriteert me trouwens idd ook wel dat mensen relatief makkelijker kunnen vertellen over een overleden vader oid, daar wordt vol begrip op gereageerd. Echter misbruik oid tja daar ligt zo'n taboe op dat je lastig is om te zeggen en dat mensen ook niet weten wat ze met die info moeten. Je ben eigenlijk dan min of meer gedwongen een belangrijk stuk van jezelf achter te houden en dat maakt vaak dat je in dat patroon van geheim houden, "slecht en vies" wordt gehouden.
Maar goed, zo is het nu eenmaal.
sterkte gr suzanne
Het irriteert me trouwens idd ook wel dat mensen relatief makkelijker kunnen vertellen over een overleden vader oid, daar wordt vol begrip op gereageerd. Echter misbruik oid tja daar ligt zo'n taboe op dat je lastig is om te zeggen en dat mensen ook niet weten wat ze met die info moeten. Je ben eigenlijk dan min of meer gedwongen een belangrijk stuk van jezelf achter te houden en dat maakt vaak dat je in dat patroon van geheim houden, "slecht en vies" wordt gehouden.
Maar goed, zo is het nu eenmaal.
sterkte gr suzanne
