Psyche
alle pijlers
Probleem met/van mijn vriend...
zaterdag 16 augustus 2008 om 19:40
Hallo,
ik ben hier al een hele tijd niet meer geweest, maar ik zit nu met een probleem waar ik met niemand in mijn omgeving over kan praten. Misschien dat hier iemand is die me ermee kan helpen, of die de situatie herkent?
Ik zal even uitleggen waar het om gaat:
Ik ben ruim tien jaar samen met mijn vriend, en volgend jaar gaan we trouwen. 3,5 jaar geleden is zijn vader vrij plotseling overleden. We hebben in de periode daarna vrij veel ruzie gehad, en zijn zelfs een paar dagen apart gaan wonen (echt uit elkaar zijn we nooit geweest, omdat we teveel van elkaar hielden). De reden voor deze ruzies was dat mijn vriend er niet over wilde praten, maar al zijn emoties wel met (verbale!) woede op mij afreageerde. Ik kon hier destijds niet mee omgaan.
Omdat mijn vriend niet (vaak) over zijn gevoelens praat, en ik een dergelijke situatie nog nooit heb meegemaakt, vind ik het lastig om in te schatten/te begrijpen wat er in zijn hoofd omgaat. Ik link de buien die hij af en toe heeft dan ook niet zo snel meer aan het overlijden van zijn vader...
Nu heeft hij mij gisteren verteld dat hij nog ieder uur aan zijn vader denkt, en er 's nachts vaak van wakker ligt. Het liefst zou hij zelf ook dood willen. Hij kan nergens meer van genieten in het leven, en hij zei zelfs dat onze trouwdag volgend jaar voor hem voor een groot deel in het teken zal staan van zijn verdriet. Het komt er op neer dat hij volgens mij niet meer van het leven wíl genieten, alsof hij het gevoel heeft dat dat niet mag.
Ik vind het ontzettend moeilijk om hiermee om te gaan. Ik heb vaak het gevoel dat alles wat ik hierover zeg, verkeerd bij hem overkomt....
Ik heb al aangegeven dat hij misschien maar eens met een psycholoog moet gaan praten, maar daar wil hij niks van weten. Hij houdt niet van 'dat zweverige gedoe'.
Ik vind het eigenlijk zonde om heel veel geld uit te geven aan een huwelijksdag waar hij alleen maar tegenop ziet, en het lijkt me heel moeilijk om de rest van mijn leven door te brengen met een man die de zin van het leven niet meer ziet, en die nooit meer echt gelukkig kan/wil zijn. Ik ben daarnaast bang dat hij deze instelling in de toekomst op onze (nog te krijgen) kinderen zal overbrengen...
Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, en ik wil hem nooit van mijn leven meer kwijt, maar dit kost zoveel energie en verdriet....
Ik beweer overigens niet dat zijn 'rouwperiode' na een bepaalde tijd voorbij moet zijn, maar zijn complete leven wordt er 3,5 jaar later nog continu door beheerst (blijkt nu). Ik heb het gevoel dat hij als het ware is blijven hangen in het rouwproces. Ik wil hem zó graag verder helpen, en weer laten genieten van het leven. Hij tilt nu overal zó zwaar aan!
Wie herkent deze situatie, of kan mij tips geven (of alleen maar een hart onder de riem)?
ik ben hier al een hele tijd niet meer geweest, maar ik zit nu met een probleem waar ik met niemand in mijn omgeving over kan praten. Misschien dat hier iemand is die me ermee kan helpen, of die de situatie herkent?
Ik zal even uitleggen waar het om gaat:
Ik ben ruim tien jaar samen met mijn vriend, en volgend jaar gaan we trouwen. 3,5 jaar geleden is zijn vader vrij plotseling overleden. We hebben in de periode daarna vrij veel ruzie gehad, en zijn zelfs een paar dagen apart gaan wonen (echt uit elkaar zijn we nooit geweest, omdat we teveel van elkaar hielden). De reden voor deze ruzies was dat mijn vriend er niet over wilde praten, maar al zijn emoties wel met (verbale!) woede op mij afreageerde. Ik kon hier destijds niet mee omgaan.
Omdat mijn vriend niet (vaak) over zijn gevoelens praat, en ik een dergelijke situatie nog nooit heb meegemaakt, vind ik het lastig om in te schatten/te begrijpen wat er in zijn hoofd omgaat. Ik link de buien die hij af en toe heeft dan ook niet zo snel meer aan het overlijden van zijn vader...
Nu heeft hij mij gisteren verteld dat hij nog ieder uur aan zijn vader denkt, en er 's nachts vaak van wakker ligt. Het liefst zou hij zelf ook dood willen. Hij kan nergens meer van genieten in het leven, en hij zei zelfs dat onze trouwdag volgend jaar voor hem voor een groot deel in het teken zal staan van zijn verdriet. Het komt er op neer dat hij volgens mij niet meer van het leven wíl genieten, alsof hij het gevoel heeft dat dat niet mag.
Ik vind het ontzettend moeilijk om hiermee om te gaan. Ik heb vaak het gevoel dat alles wat ik hierover zeg, verkeerd bij hem overkomt....
Ik heb al aangegeven dat hij misschien maar eens met een psycholoog moet gaan praten, maar daar wil hij niks van weten. Hij houdt niet van 'dat zweverige gedoe'.
Ik vind het eigenlijk zonde om heel veel geld uit te geven aan een huwelijksdag waar hij alleen maar tegenop ziet, en het lijkt me heel moeilijk om de rest van mijn leven door te brengen met een man die de zin van het leven niet meer ziet, en die nooit meer echt gelukkig kan/wil zijn. Ik ben daarnaast bang dat hij deze instelling in de toekomst op onze (nog te krijgen) kinderen zal overbrengen...
Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, en ik wil hem nooit van mijn leven meer kwijt, maar dit kost zoveel energie en verdriet....
Ik beweer overigens niet dat zijn 'rouwperiode' na een bepaalde tijd voorbij moet zijn, maar zijn complete leven wordt er 3,5 jaar later nog continu door beheerst (blijkt nu). Ik heb het gevoel dat hij als het ware is blijven hangen in het rouwproces. Ik wil hem zó graag verder helpen, en weer laten genieten van het leven. Hij tilt nu overal zó zwaar aan!
Wie herkent deze situatie, of kan mij tips geven (of alleen maar een hart onder de riem)?
zaterdag 16 augustus 2008 om 19:46
Ten eerste een knuffel 
Heb niet veel ervaring met dit soort zaken. Maar mijn eerste gedachte is dat je vriend misschien wel naar de huisarts wil gaan? Die staan tenslotte iets minder bekend om hun zweverigheid. En als hij daar niet voor openstaat zou ik zelf een afspraak maken bij de huisarts voor een adviesgesprek.
Heel veel succes hiermee.
Heb niet veel ervaring met dit soort zaken. Maar mijn eerste gedachte is dat je vriend misschien wel naar de huisarts wil gaan? Die staan tenslotte iets minder bekend om hun zweverigheid. En als hij daar niet voor openstaat zou ik zelf een afspraak maken bij de huisarts voor een adviesgesprek.
Heel veel succes hiermee.
zaterdag 16 augustus 2008 om 19:50
Het komt op mij over alsof hij het rouwproces nog niet eens gestart is, maar er heel hard voor wegrent.
Hij kan niet over zijn emoties praten en kan dus nergens met die gevoelens heen. Hij stopt het gewoon weg en dan komt het er af en toe uit in de vorm van woedeuitbarstingen.
Ik ben bang dat hij hier niet alleen uit gaat komen en dat hij echt professionel hulp nodig heeft bij de rouwverwerking. Maar dat werkt alleen als hij zelf wil. Je kunt iemand niet helpen als hij niet geholpen wil worden.
Wat je daaraan kunt doen weet ik ook niet zo. Je zou zelf eens contact kunnen zoeken met een psycholoog om te vragen hoe jij hier het beste mee om kunt gaan en wat je kunt doen om hem in te laten zien dat het helemaal niet zwak of stom is om om hulp te vragen.
Veel sterkte
Hij kan niet over zijn emoties praten en kan dus nergens met die gevoelens heen. Hij stopt het gewoon weg en dan komt het er af en toe uit in de vorm van woedeuitbarstingen.
Ik ben bang dat hij hier niet alleen uit gaat komen en dat hij echt professionel hulp nodig heeft bij de rouwverwerking. Maar dat werkt alleen als hij zelf wil. Je kunt iemand niet helpen als hij niet geholpen wil worden.
Wat je daaraan kunt doen weet ik ook niet zo. Je zou zelf eens contact kunnen zoeken met een psycholoog om te vragen hoe jij hier het beste mee om kunt gaan en wat je kunt doen om hem in te laten zien dat het helemaal niet zwak of stom is om om hulp te vragen.
Veel sterkte
zaterdag 16 augustus 2008 om 19:51
zaterdag 16 augustus 2008 om 19:55
Wat een vervelende situatie, voor jullie alletwee.
Wat goed van je vriend dat hij (uiteindelijk) zijn gevoel heeft verteld, zeker omdat je verteld dat dat helemaal niet de aard van het beestje is. Ik vind dat je een helder beeld hebt van de situatie en dat je dat duidelijk kan verwoorden (een openingspost die goed te volgen is!).
Het "zweverige" imago dat aan psychologen e.d. kleeft, verdwijnt vaak bij mensen die daadwerkelijk met deze hulpverleners in contact komen. Ik weet niet hoe de relatie is met de huisarts van je vriend, maar misschien kunnen jullie daar samen eens heen gaan om dit met hem te bespreken?
Wat je trouwdag betreft; mijn vader overleed vorig jaar en ik kan me niet indenken dat ik een "leukste dag van mijn leven" (geboorte, trouwdag, of iets dergelijks) kan hebben zonder dat er een dikke zwarte rand omheen zit omdat mijn vader daar niet bij kan zijn. Bij alle leuke dingen die er tot nu toe gebeuren, voel ik me nog steeds schuldig omdat ik het niet met hem kan delen en omdat hij er niet bij kan zijn (en omdat op sommige momenten het leven inderdaad niet leuk is omdat mijn vader niet meer leeft). Je vriend / aanstaande man zal op die dag altijd in zijn hoofd nog zijn vader erbij hebben, dat kan je nooit voorkomen.
Weet hij ook hoeveel moeite jij hebt met zijn gevoelens?
zaterdag 16 augustus 2008 om 19:56
het is heel lastig om iemand steun te bieden, die een psycholoog al zweverig vindt. Rouwverwerking is geen onbekend thema voor therapeuten, hij zou dit eventueel niet 1 op 1 met een therapeut te hoeven doen. Helaas is het zo, als iemand in die put wilt blijven zitten en geen stappen onderneemt om eruit te komen, dan lijkt het op te houden.
Wilt hij zelf ook niet verder met zijn leven? Verdriet om een overleden dierbare raak je nooit meer kwijt, maar je kunt wel leren om dit niet zo in je leven te laten overheersen. Of in ieder geval een poging wagen, toch?
Wilt hij zelf ook niet verder met zijn leven? Verdriet om een overleden dierbare raak je nooit meer kwijt, maar je kunt wel leren om dit niet zo in je leven te laten overheersen. Of in ieder geval een poging wagen, toch?
zaterdag 16 augustus 2008 om 19:56
Daar heb ik inderdaad ook al eens aan gedacht, om zelf met iemand te gaan praten. Ik wil er gewoon heel graag voor hem kunnen zijn, maar ik ben er ook erg van geschrokken dat het bij hem nog in deze fase zit...
Ik weet heel goed dat het leven, als je eenmaal volwassen bent, nooit meer zonder zorgen zal zijn, maar ik zou zo graag samen gelukkig oud willen worden. Tot gisteravond dacht ik ook dat we aardig op weg waren, maar toen vertelde hij me dus dat hij al die tijd nergens meer écht van heeft genoten, en dat ook niet meer ziet gebeuren... Ik heb er echt vreselijk veel verdriet van....
Ik weet heel goed dat het leven, als je eenmaal volwassen bent, nooit meer zonder zorgen zal zijn, maar ik zou zo graag samen gelukkig oud willen worden. Tot gisteravond dacht ik ook dat we aardig op weg waren, maar toen vertelde hij me dus dat hij al die tijd nergens meer écht van heeft genoten, en dat ook niet meer ziet gebeuren... Ik heb er echt vreselijk veel verdriet van....
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:03
In de tussentijd zijn er weer een paar reacties bijgekomen, daar even een reactie van mij op:
Ik snap dat mijn vriend aan zijn vader zal denken op onze trouwdag. Hij had er namelijk gewoon bij moeten zijn. Maar zoals hij het gisteren vertelde verwacht hij een soort fifty-fifty: een gelijke mix van geluk en verdriet. Hij zei dat ik er niet op moest rekenen dat hij erg enthousiast over zou komen die dag...
Ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken hoeveel moeite ik met zijn gevoelens heb, maar ik heb het gevoel dat ik dan egoïstisch overkom.
Ik vind het bijvoorbeeld namelijk schandalig van mezelf dat ik verontwaardigd ben dat ik bij mijn vriend niet op de eerste, maar ook zelfs niet op de vierde plaats kom. (vader, moeder, zusje, studie, carrière, en dan kom ik volgens mij).
Ik zal eens op zoek gaan naar iemand om mee te praten.
Toevallig is de huisarts van mijn vriend nogal 'zweverig', maar het begint inmiddels inderdaad de vorm van een depressie aan te nemen, dus ik denk dat professionele hulp voor hem zeker nodig zal zijn.
Ik snap dat mijn vriend aan zijn vader zal denken op onze trouwdag. Hij had er namelijk gewoon bij moeten zijn. Maar zoals hij het gisteren vertelde verwacht hij een soort fifty-fifty: een gelijke mix van geluk en verdriet. Hij zei dat ik er niet op moest rekenen dat hij erg enthousiast over zou komen die dag...
Ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken hoeveel moeite ik met zijn gevoelens heb, maar ik heb het gevoel dat ik dan egoïstisch overkom.
Ik vind het bijvoorbeeld namelijk schandalig van mezelf dat ik verontwaardigd ben dat ik bij mijn vriend niet op de eerste, maar ook zelfs niet op de vierde plaats kom. (vader, moeder, zusje, studie, carrière, en dan kom ik volgens mij).
Ik zal eens op zoek gaan naar iemand om mee te praten.
Toevallig is de huisarts van mijn vriend nogal 'zweverig', maar het begint inmiddels inderdaad de vorm van een depressie aan te nemen, dus ik denk dat professionele hulp voor hem zeker nodig zal zijn.
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:06
Dat vind je schandalig van jezelf??? Als mijn man dat zou vinden zou het heel gauw over zijn, en andersom ook. Hij is mijn liefde, hij is mijn nummer een, hoeveel ik ook van anderen houd. En hoewel manlief ook van zijn familie (en zijn baan) houdt, ik ben zijn nummer een. Daarom hebben we voor elkaar gekozen: omdat we elkaars nummer een zijn. Niet omdat we zo charmant op de vijfde plek kunnen paraderen.
Nogmaals dikke knuffel, meid. Dit lijkt me een heel zware situatie.
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:13
Ik schrik ook van die nummer 5 hoor! In elk geval van het feit dat jij het gevoel hebt op nummer 5 te komen.
Ik stelde de vraag of hij van jouw gevoel op de hoogte is omdat ik eigenlijk op zoek naar een goede reden voor hem om wél hulp te zoeken. Kijk, als hij het niet voor zichzelf wil omdat hij het te zweverig vindt, misschien wil hij het wél doen omdat jij er heel veel moeite mee hebt. Als ik jouw openingstopic zo lees, dan lees ik tussen de regels het verhaal van iemand die heel veel van haar vriend houdt en die heel veel voor hem over heeft (echte liefde dus). Ik ging er vervolgens van uit dat het de andere kant op ook zo zou zijn, en dat hij dus een aantal dingen best voor jou over heeft..... zoals een zweverige hulpverlener...
Ik stelde de vraag of hij van jouw gevoel op de hoogte is omdat ik eigenlijk op zoek naar een goede reden voor hem om wél hulp te zoeken. Kijk, als hij het niet voor zichzelf wil omdat hij het te zweverig vindt, misschien wil hij het wél doen omdat jij er heel veel moeite mee hebt. Als ik jouw openingstopic zo lees, dan lees ik tussen de regels het verhaal van iemand die heel veel van haar vriend houdt en die heel veel voor hem over heeft (echte liefde dus). Ik ging er vervolgens van uit dat het de andere kant op ook zo zou zijn, en dat hij dus een aantal dingen best voor jou over heeft..... zoals een zweverige hulpverlener...
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:28
Wat een ontzettende k#tsituatie voor jou.
Ik zal ook wel heel hard overkomen maar wat jouw vriend nodig heeft is een hele harde schop onder zn kont!
Is er iemand die mss wel tot hem door kan dringen dat ie hulp nodig heeft, bijv. moeder of een oom, iemand waar hij wel respect voor heeft, want na 10 jaar nog steeds "maar " op nr. 5 staan en dat ook nog zeggen.....
Ik zal ook wel heel hard overkomen maar wat jouw vriend nodig heeft is een hele harde schop onder zn kont!
Is er iemand die mss wel tot hem door kan dringen dat ie hulp nodig heeft, bijv. moeder of een oom, iemand waar hij wel respect voor heeft, want na 10 jaar nog steeds "maar " op nr. 5 staan en dat ook nog zeggen.....
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:31
Nou ja, ik heb dus inderdaad het gevoel dat ik pas op de zoveelste plaats kom, maar tegelijkertijd zegt mijn vriend dat hij niet zou weten wat hij zonder mij moet, en dat geloof ik ook hoor, als hij dat zegt! Ik denk dat het ook een beetje ontstaat doordat ik de enige constante factor in zijn leven ben, en dat hij mij iedere dag ziet. Daardoor richt hij zijn aandacht bewuster op de mensen en dingen waar hij zich verder verantwoordelijk voor voelt.
Hij voelt zich namelijk ook volledig verantwoordelijk voor het welzijn van zijn moeder en zusje. Natuurlijk hij is nu de 'man in huis', maar ze redden zich over het algemeen prima.
Nu ik er dieper over nadenk (met dank aan jullie reacties) kom ik erachter dat ik het helemaal niet erg vind dat hij dagelijks meerdere keren aan zijn vader denkt: alleen de manier waarop moet gaan veranderen.
Ik zeg ook vaak dingen als: 'zou je vader niet gewild hebben dat...?' Die vond het namelijk heel belangrijk dat zijn gezin goed achterbleef, en zou het verschrikkelijk vinden als alles jarenlang draaide om het verdriet om zijn overlijden. Mijn vriend vindt dan trouwens dat je dat soort dingen makkelijk kunt zeggen, maar dat het in werkelijkheid niet helpt om zo te denken... En ik, ja, ik heb zoiets nog nooit zelf meegemaakt, dus ik heb misschien ook wel makkelijk praten...
Maar goed, zoals ik al zei, eerst maar eens op zoek naar een goede hulpverlener!
Hij voelt zich namelijk ook volledig verantwoordelijk voor het welzijn van zijn moeder en zusje. Natuurlijk hij is nu de 'man in huis', maar ze redden zich over het algemeen prima.
Nu ik er dieper over nadenk (met dank aan jullie reacties) kom ik erachter dat ik het helemaal niet erg vind dat hij dagelijks meerdere keren aan zijn vader denkt: alleen de manier waarop moet gaan veranderen.
Ik zeg ook vaak dingen als: 'zou je vader niet gewild hebben dat...?' Die vond het namelijk heel belangrijk dat zijn gezin goed achterbleef, en zou het verschrikkelijk vinden als alles jarenlang draaide om het verdriet om zijn overlijden. Mijn vriend vindt dan trouwens dat je dat soort dingen makkelijk kunt zeggen, maar dat het in werkelijkheid niet helpt om zo te denken... En ik, ja, ik heb zoiets nog nooit zelf meegemaakt, dus ik heb misschien ook wel makkelijk praten...
Maar goed, zoals ik al zei, eerst maar eens op zoek naar een goede hulpverlener!
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:41
Ik kan me dat ook ontzettend goed voorstellen. Het is zoals ik zei ook zeker iets om bij stil te staan die dag. Maar om nu (negen maanden van tevoren) al te zeggen dat je er de halve dag om zal gaan zitten huilen, en dat je geen plezier beleeft aan de voorbereidingen omdat je er eigenlijk alleen maar tegenop ziet, dat vind ik persoonlijk vrij ver gaan. Dan heb ik zoiets van: laten we alles maar afzeggen en op maandagochtend gratis trouwen. Je trouwdag moet toch één van de mooiste dagen van je leven zijn?
Ik krijg ook regelmatig het gevoel dat ik niet blij mag zijn of mag genieten, en ik merk dat ik mijn gevoelens steeds meer ga nuanceren. Ik wil namelijk niet 'overdreven' enthousiast op mijn vriend overkomen....
Bah, wat is liefde toch een ingewikkeld iets.... (hield ik maar niet zoveel van hem, dan zou ik makkelijk de keuze voor mezelf kunnen maken)
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:45
Misschien kun je hem duidelijk maken dat zijn vader hem niet heeft opgevoed om de moed op te geven als hij (vader) er niet meer is. Tuurlijk mág hij nog genieten, ik denk dat zijn vader eerder zich nú eerder in het graf ligt om te draaien dan zou hij kunnen zien dat zijn zoon iets van het leven weet te maken en weet te genieten zoals hij hem dat geleerd heeft.
Of heeft zijn vader de moed ook opgegeven toen zíjn vader overleed?
Sterkte ermee.
Of heeft zijn vader de moed ook opgegeven toen zíjn vader overleed?
Sterkte ermee.
Leiolepis ngovantrii: mannetjes zijn ook niet nodig omdat de dames zichzelf klonen!
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:00
Dat soort dingen zeg ik juist regelmatig tegen hem als hij eens neerslachtig is, en zegt dat het daardoor komt. Ik ben het daarin helemaal met je eens namelijk.
Om op je laatste zin in te gaan: het verschil is dat mijn vriend 22 was toen zijn vader overleed, en dat zijn vader tegen de 50 liep toen zíjn vader overleed. Het is natuurlijk extra moeilijk om een ouder zo jong te verliezen, terwijl alle belangrijke gebeurtenissen in je leven nog moeten plaatsvinden...
Bedankt trouwens allemaal, voor alle knuffels en de sterkte die jullie me toewensen. Die kan ik op het moment goed gebruiken.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:10
Oh mister Zwieber is net even boodschappen doen, ik leg het zo aan hem voor. Hij heeft namelijk ook zijn vader verloren, toen hij 26 was. Nu is hij 33 en pas 4 jaar geleden, vlak voor hij mij ontmoette heeft hij het verwerkt. Er komt ook zoveel op je af als je vader overlijdt dat je in het begin je gevoelens niet mag laten zien als zoon want: moeder is ingestort, klein zusje is ingestort, broerlief heeft gezin en weinig tijd dingen te regelen en jij mag vrolijk alle zakelijke dingen regelen. Zo ging het bij Mister zwieber in ieder geval. Pas na 3-4 jaar heeft hij, dankzij een vriend, het kunnen verwerken. Die heeft hem min of meer gedwongen een keer te huilen, erover te praten, te vertellen wat hem dwarszit, hoe hij zich voelt etc . (ik kende hem toen dus nog niet)
Wat heb jij hieraan. Een paar dingen.
1, 3.5 jaar en nog steeds de dood niet verwerkt hebben is dus vrij normaal.
2. Hij heeft iemand nodig die hem dwingt het te verwerken want zo te horen doet hij dat, net als manlief hier toen, ook niet zelf. Verdringen werkt, zoals je ziet averechts.
3. Dat zijn vader overleden is zal altijd terugblijven komen, als je trouwt, als je zwanger bent, als je kind voor het eerst loopt noem maar op. Op alle belangrijke momenten zal hij zijn vader missen. Belangrijk is om dit ook te erkennen, erover te hebben maar er niet in te blijven vastzitten zodat het de lol van het moment verpest. Dit laatste dreigt nu te gebeuren met jullie trouwerij. Hij moet echt die hulp krijgen en dat zou jij ook kunnen doen. Ik krijg echter het idee dat hij ook voor jou probeert sterk te blijven. In dat geval moet het iemand van buiten zijn die de hulp biedt.
Dan de 5e plaats. Tja....niet leuk om te horen. Ik denk echter dat hij niet bedoelt dat jij niet op nr. 1 staat, ik denk dat hij bedoelt dat hij momenteel qua zorgen meer zorgen heeft aan (zie lijstje).
Hopelijk heb je er wat aan. Ik zal straks even je topic laten lezen aan manlief om te kijken of hij nog tips heeft.
Wat heb jij hieraan. Een paar dingen.
1, 3.5 jaar en nog steeds de dood niet verwerkt hebben is dus vrij normaal.
2. Hij heeft iemand nodig die hem dwingt het te verwerken want zo te horen doet hij dat, net als manlief hier toen, ook niet zelf. Verdringen werkt, zoals je ziet averechts.
3. Dat zijn vader overleden is zal altijd terugblijven komen, als je trouwt, als je zwanger bent, als je kind voor het eerst loopt noem maar op. Op alle belangrijke momenten zal hij zijn vader missen. Belangrijk is om dit ook te erkennen, erover te hebben maar er niet in te blijven vastzitten zodat het de lol van het moment verpest. Dit laatste dreigt nu te gebeuren met jullie trouwerij. Hij moet echt die hulp krijgen en dat zou jij ook kunnen doen. Ik krijg echter het idee dat hij ook voor jou probeert sterk te blijven. In dat geval moet het iemand van buiten zijn die de hulp biedt.
Dan de 5e plaats. Tja....niet leuk om te horen. Ik denk echter dat hij niet bedoelt dat jij niet op nr. 1 staat, ik denk dat hij bedoelt dat hij momenteel qua zorgen meer zorgen heeft aan (zie lijstje).
Hopelijk heb je er wat aan. Ik zal straks even je topic laten lezen aan manlief om te kijken of hij nog tips heeft.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:44
Mr Zwieber hier:
1) Het rouwrandje is erg herkenbaar. Het is (zeker de eerste jaren) moeilijk om van een feestdag te genieten zonder direct aan de overledene te denken. Dit zal niet alleen gelden voor je vriend, maar ook voor zijn moeder (de weduwe) en zijn zusje.
2) In mijn geval was mijn vader ook van het ene op het andere moment weg. Dat betekent dat je je er niet geestelijk op kunt voorbereiden dat het wegvallen een 'shock-effect' heeft. Ik heb mijn emoties een lange tijd achter een dikke muur weggestopt. Er moet in de eerste dagen en weken veel worden 'geregeld', dus dat is op zich geen onpraktische automatisme. Echter, het was na een paar jaar heel moeilijk om de muur te slechten en weer in contact te komen met mijn emoties. Ik wist gewoon niet hoe. Ben ook maar een man....
3) Het lijkt me lastig om als vrouw met een man over zijn relatie met zijn vader te praten. Soms is het inderdaad makkelijker als er een andere man in de buurt is (vriend, oom) die hier in kan helpen en hem (op vriendelijke doch dringende wijze) een schop onder zijn achterwerk geeft. Dit heeft tijd nodig, denk aan maanden en niet in weken! Een biertje erbij helpt, nogmaals ik ben maar een man en dan nog een uit een agrarische omgeving.
4) Woede is een van de emoties die bij rouwverwerking komt kijken. En een emotie waarin je makkelijk kunt blijven hangen. Het voordeel is dat het gemakkelijk te herkennen is, ook voor de persoon in kwestie. Dat ik na drie jaar nog veel innerlijke woede had, maakt het voor mij duidelijk dat ik nog iets moest verwerken. (wow en dat voor een man)
5) Toen mijn vader net overleden was heb ik een boekje over rouwverwerking gelezen dat ik had gekregen van de man van het uitvaartbedrijf. Daar stonden de emoties vrij goed in beschreven die gepaard gaan met rouwverwerking. Misschien heeft hij (of zijn moeder/zusje) het boekje ergens liggen of anders kun je het bij een uitvaartbedrijf opvragen. Het is soms makkelijk om zelf iets te lezen en je gedachten op een rijtje te krijgen en daarna een gesprek te hebben met je vriendin, dan om alles in dit gesprek op een rijtje te krijgen.
6) Dat hij zich verantwoordelijk voelt voor het gehele gezin is herkenbaar voor mij als oudste kind. In de tijd dat mijn vader net overleden was, was ik vrijgezel, dan is het echt een gemakkelijke valkuil om je overal verantwoordelijk voor te voelen. Heeft ook met 'oudste kind' zijn te maken. Als hij dit kan afbouwen, dan zal hem dat goed doen. Weet ik uit ervaring.
even posten voordat het kwijt raakt..
1) Het rouwrandje is erg herkenbaar. Het is (zeker de eerste jaren) moeilijk om van een feestdag te genieten zonder direct aan de overledene te denken. Dit zal niet alleen gelden voor je vriend, maar ook voor zijn moeder (de weduwe) en zijn zusje.
2) In mijn geval was mijn vader ook van het ene op het andere moment weg. Dat betekent dat je je er niet geestelijk op kunt voorbereiden dat het wegvallen een 'shock-effect' heeft. Ik heb mijn emoties een lange tijd achter een dikke muur weggestopt. Er moet in de eerste dagen en weken veel worden 'geregeld', dus dat is op zich geen onpraktische automatisme. Echter, het was na een paar jaar heel moeilijk om de muur te slechten en weer in contact te komen met mijn emoties. Ik wist gewoon niet hoe. Ben ook maar een man....
3) Het lijkt me lastig om als vrouw met een man over zijn relatie met zijn vader te praten. Soms is het inderdaad makkelijker als er een andere man in de buurt is (vriend, oom) die hier in kan helpen en hem (op vriendelijke doch dringende wijze) een schop onder zijn achterwerk geeft. Dit heeft tijd nodig, denk aan maanden en niet in weken! Een biertje erbij helpt, nogmaals ik ben maar een man en dan nog een uit een agrarische omgeving.
4) Woede is een van de emoties die bij rouwverwerking komt kijken. En een emotie waarin je makkelijk kunt blijven hangen. Het voordeel is dat het gemakkelijk te herkennen is, ook voor de persoon in kwestie. Dat ik na drie jaar nog veel innerlijke woede had, maakt het voor mij duidelijk dat ik nog iets moest verwerken. (wow en dat voor een man)
5) Toen mijn vader net overleden was heb ik een boekje over rouwverwerking gelezen dat ik had gekregen van de man van het uitvaartbedrijf. Daar stonden de emoties vrij goed in beschreven die gepaard gaan met rouwverwerking. Misschien heeft hij (of zijn moeder/zusje) het boekje ergens liggen of anders kun je het bij een uitvaartbedrijf opvragen. Het is soms makkelijk om zelf iets te lezen en je gedachten op een rijtje te krijgen en daarna een gesprek te hebben met je vriendin, dan om alles in dit gesprek op een rijtje te krijgen.
6) Dat hij zich verantwoordelijk voelt voor het gehele gezin is herkenbaar voor mij als oudste kind. In de tijd dat mijn vader net overleden was, was ik vrijgezel, dan is het echt een gemakkelijke valkuil om je overal verantwoordelijk voor te voelen. Heeft ook met 'oudste kind' zijn te maken. Als hij dit kan afbouwen, dan zal hem dat goed doen. Weet ik uit ervaring.
even posten voordat het kwijt raakt..
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:50
Bij (1) Hoe gaat zijn familie hiermee om? Reageren zij net zo op feestdagen als je vriend? Als jij het belangrijk vind dat je trouwdag de mooiste dag van je leven wordt, dan zou ik het trouwen uitstellen, totdat hij verder is met rouwverwerken en er echt van kan genieten.
Verder vind ik dat je vriend inderdaad doorslaat als hij dood wil, omdat zijn vader dood is. Je moet tot hem proberen door te dringen dat er iets mis is, zeker omdat hij ook zo aggressief is naar jou toe. Een goed gesprek met een vertrouwenspersoon (vriend, familielid, geestelijke of professional) lijkt me niet meer dan logisch op dit punt.
Heeft je vriend hobbies of iets waarin hij zijn frustraties kwijt kan. Hij moet op zoek naar een andere uitlaatklep dan ruzie met jou. Als hij echt van je houdt, moet hij dat toch realiseren?
Ook veel sterkte gewenst namens Mr Zwieber.
Verder vind ik dat je vriend inderdaad doorslaat als hij dood wil, omdat zijn vader dood is. Je moet tot hem proberen door te dringen dat er iets mis is, zeker omdat hij ook zo aggressief is naar jou toe. Een goed gesprek met een vertrouwenspersoon (vriend, familielid, geestelijke of professional) lijkt me niet meer dan logisch op dit punt.
Heeft je vriend hobbies of iets waarin hij zijn frustraties kwijt kan. Hij moet op zoek naar een andere uitlaatklep dan ruzie met jou. Als hij echt van je houdt, moet hij dat toch realiseren?
Ook veel sterkte gewenst namens Mr Zwieber.
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:16
Zelfde situatie hier, maar dan omgekeerd. Wij gaan trouwen en mijn vader is twee jaar geleden overleden. Ja, ik vind het verschrikkelijk dat hij er niet bij kan zijn.. en op sommige dagen mis ik hem iedere minuut.
Maar ik ga er van uit dat mijn paps vanuit waar hij dan ook moge wezen, wil dat ik gelukkig ben. Dat zou hem gelukkig maken. Sorrie, ik kan er verder niet te veel over schrijven want dat wordt anders huilen hier, maar soms is het verdriet oneindig, zelfs na twee jaar. En ik denk ook nog na 3,5 jaar.
Succes!!
Maar ik ga er van uit dat mijn paps vanuit waar hij dan ook moge wezen, wil dat ik gelukkig ben. Dat zou hem gelukkig maken. Sorrie, ik kan er verder niet te veel over schrijven want dat wordt anders huilen hier, maar soms is het verdriet oneindig, zelfs na twee jaar. En ik denk ook nog na 3,5 jaar.
Succes!!
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:17
Mr Zwieber, ontzettend bedankt voor deze open reactie!!
Daar kan ik echt wat mee! Ik ben me ervan bewust dat ik bepaalde dingen wel, en andere niet, van hem mag verwachten.
Ik zal gaan proberen om tot hem door te dringen zonder dat hij boos wordt.
Echte goede vrienden heeft hij niet, dus er is niemand buiten de familie die eens goed met hem zou kunnen praten.
Ik heb het gevoel dat zijn moeder en zijn zusje er op een andere manier mee omgaan, maar dat is voor mij natuurlijk lastig inschatten, omdat ik ze niet dag en nacht meemaak. Zij proberen nog echt iets van hun leven te maken, ondanks alle frustraties die ze nog steeds voelen natuurlijk. Mijn vriend stort zich wel volledig op zijn studie, maar heeft daar geen lol in.
Ik zal het er in ieder geval nog eens met hem over hebben morgen, ook over het trouwen, omdat hij ook wel de neiging heeft tot overdrijven. Hij is erg koppig, en kan in ruzies heel goed met een stalen gezicht de grootste onzin vertellen...
Ik wil dus op een ander moment nog eens van hem weten hoe hij er nu echt over denkt.
Ik bedenk me nu trouwens dat hij gisteren zei dat de mooiste dag van zijn leven nooit zal komen: de dag dat hij zijn vader nog één keer kan spreken.... Ik hoop alleen dat hij wel van andere mooie momenten in zijn leven kan gaan genieten!
Over de uitlaatklep: ik heb al eens min of meer voor de grap gezegd dat hij maar op boksles moest gaan ofzo. Dan kan hij lekker alle frustraties van zich af meppen.
Tot slot (en dan ga ik slapen, want ik ben er doodmoe van): ik denk dat zijn moeder ook wel een goede kandidate is om eens serieus met hem te gaan praten. Zij vindt het namelijk heel belangrijk dat wij gelukkig worden, en dat ik met respect behandeld word. (ze heeft wel eens een ruzie meegemaakt).
Ik ga het even laten bezinken, en morgen zal ik het gesprek nog eens met hem aangaan. Ik hou jullie op de hoogte van eventuele ontwikkelingen.
Welterusten allemaal!
Daar kan ik echt wat mee! Ik ben me ervan bewust dat ik bepaalde dingen wel, en andere niet, van hem mag verwachten.
Ik zal gaan proberen om tot hem door te dringen zonder dat hij boos wordt.
Echte goede vrienden heeft hij niet, dus er is niemand buiten de familie die eens goed met hem zou kunnen praten.
Ik heb het gevoel dat zijn moeder en zijn zusje er op een andere manier mee omgaan, maar dat is voor mij natuurlijk lastig inschatten, omdat ik ze niet dag en nacht meemaak. Zij proberen nog echt iets van hun leven te maken, ondanks alle frustraties die ze nog steeds voelen natuurlijk. Mijn vriend stort zich wel volledig op zijn studie, maar heeft daar geen lol in.
Ik zal het er in ieder geval nog eens met hem over hebben morgen, ook over het trouwen, omdat hij ook wel de neiging heeft tot overdrijven. Hij is erg koppig, en kan in ruzies heel goed met een stalen gezicht de grootste onzin vertellen...
Ik wil dus op een ander moment nog eens van hem weten hoe hij er nu echt over denkt.
Ik bedenk me nu trouwens dat hij gisteren zei dat de mooiste dag van zijn leven nooit zal komen: de dag dat hij zijn vader nog één keer kan spreken.... Ik hoop alleen dat hij wel van andere mooie momenten in zijn leven kan gaan genieten!
Over de uitlaatklep: ik heb al eens min of meer voor de grap gezegd dat hij maar op boksles moest gaan ofzo. Dan kan hij lekker alle frustraties van zich af meppen.
Tot slot (en dan ga ik slapen, want ik ben er doodmoe van): ik denk dat zijn moeder ook wel een goede kandidate is om eens serieus met hem te gaan praten. Zij vindt het namelijk heel belangrijk dat wij gelukkig worden, en dat ik met respect behandeld word. (ze heeft wel eens een ruzie meegemaakt).
Ik ga het even laten bezinken, en morgen zal ik het gesprek nog eens met hem aangaan. Ik hou jullie op de hoogte van eventuele ontwikkelingen.
Welterusten allemaal!
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:49
Mr Zwieber again:
Dat van die studie herken ik. Mijn vader is overleden toen ik aan het afstuderen was. Ik heb mij toen gestort op het afstuderen, zonder echt resultaat te boeken. Ik had me gewoon ingegraven in alle boeken, rapporten en kranteberichten. Een beetje uitstelgedrag om geconfronteerd te worden met 'het echte leven'. Ik moet zeggen dat ik pas ben gaan verwerken tijdens mijn eerste baan. (Helaas was dit slecht te combineren met deze drukke baan met veel overuren)
Dat hij geen vrienden heeft, past wel in het plaatje dat je eerder van hem schetste. Hij heeft geen mannelijke vertrouwenspersoon en helaas ook geen uitlaatklep. Zijn studie is waarschijnlijk eerder een blok aan het been dan een uitlaatklep.
Of een gesprek met zijn moeder helpt weet ik niet. Ik zou zelf de voorkeur geven aan een man. Ik weet niet hoe de relatie van jouw vriend is met zijn moeder en welke issues er nog meer kunnen spelen.
Dat van die studie herken ik. Mijn vader is overleden toen ik aan het afstuderen was. Ik heb mij toen gestort op het afstuderen, zonder echt resultaat te boeken. Ik had me gewoon ingegraven in alle boeken, rapporten en kranteberichten. Een beetje uitstelgedrag om geconfronteerd te worden met 'het echte leven'. Ik moet zeggen dat ik pas ben gaan verwerken tijdens mijn eerste baan. (Helaas was dit slecht te combineren met deze drukke baan met veel overuren)
Dat hij geen vrienden heeft, past wel in het plaatje dat je eerder van hem schetste. Hij heeft geen mannelijke vertrouwenspersoon en helaas ook geen uitlaatklep. Zijn studie is waarschijnlijk eerder een blok aan het been dan een uitlaatklep.
Of een gesprek met zijn moeder helpt weet ik niet. Ik zou zelf de voorkeur geven aan een man. Ik weet niet hoe de relatie van jouw vriend is met zijn moeder en welke issues er nog meer kunnen spelen.
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:59
Ergens hoop ik dat mijn vader er (op wat voor manier dan ook) bij is geweest toen kleine Zwiep is geboren en dat geldt voor andere belangrijke gebeurtenissen in mijn leven. Echter, ik heb het idee dat deze houding bij de vriend van TO niet aanwezig is of zwaar overschaduwd wordt door zijn andere gedachten/emoties.
Verder wil ik aancullen dat ik altijd tegen Mrs. Zwieber heb volgehouden dat wij elkaar op het juiste moment hebben leren kennen, pas rond die tijd was mijn rouwverwerking - persoonlijke ontwikkeling ver genoeg om te beginnen met een serieuze relatie. Dat is een van de redenen, waarom ik vind dat de vriend van TO eerst zijn leven op moet pakken, voordat ze gaan trouwen.
Dit hangt samen met iets dat ik nog niet gezegd heb, de verwerking van het overlijden van een van je ouders kan de start zijn van een diepgaande persoonlijke ontwikkeling.
