Psyche
alle pijlers
Probleem met/van mijn vriend...
zaterdag 16 augustus 2008 om 19:40
Hallo,
ik ben hier al een hele tijd niet meer geweest, maar ik zit nu met een probleem waar ik met niemand in mijn omgeving over kan praten. Misschien dat hier iemand is die me ermee kan helpen, of die de situatie herkent?
Ik zal even uitleggen waar het om gaat:
Ik ben ruim tien jaar samen met mijn vriend, en volgend jaar gaan we trouwen. 3,5 jaar geleden is zijn vader vrij plotseling overleden. We hebben in de periode daarna vrij veel ruzie gehad, en zijn zelfs een paar dagen apart gaan wonen (echt uit elkaar zijn we nooit geweest, omdat we teveel van elkaar hielden). De reden voor deze ruzies was dat mijn vriend er niet over wilde praten, maar al zijn emoties wel met (verbale!) woede op mij afreageerde. Ik kon hier destijds niet mee omgaan.
Omdat mijn vriend niet (vaak) over zijn gevoelens praat, en ik een dergelijke situatie nog nooit heb meegemaakt, vind ik het lastig om in te schatten/te begrijpen wat er in zijn hoofd omgaat. Ik link de buien die hij af en toe heeft dan ook niet zo snel meer aan het overlijden van zijn vader...
Nu heeft hij mij gisteren verteld dat hij nog ieder uur aan zijn vader denkt, en er 's nachts vaak van wakker ligt. Het liefst zou hij zelf ook dood willen. Hij kan nergens meer van genieten in het leven, en hij zei zelfs dat onze trouwdag volgend jaar voor hem voor een groot deel in het teken zal staan van zijn verdriet. Het komt er op neer dat hij volgens mij niet meer van het leven wíl genieten, alsof hij het gevoel heeft dat dat niet mag.
Ik vind het ontzettend moeilijk om hiermee om te gaan. Ik heb vaak het gevoel dat alles wat ik hierover zeg, verkeerd bij hem overkomt....
Ik heb al aangegeven dat hij misschien maar eens met een psycholoog moet gaan praten, maar daar wil hij niks van weten. Hij houdt niet van 'dat zweverige gedoe'.
Ik vind het eigenlijk zonde om heel veel geld uit te geven aan een huwelijksdag waar hij alleen maar tegenop ziet, en het lijkt me heel moeilijk om de rest van mijn leven door te brengen met een man die de zin van het leven niet meer ziet, en die nooit meer echt gelukkig kan/wil zijn. Ik ben daarnaast bang dat hij deze instelling in de toekomst op onze (nog te krijgen) kinderen zal overbrengen...
Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, en ik wil hem nooit van mijn leven meer kwijt, maar dit kost zoveel energie en verdriet....
Ik beweer overigens niet dat zijn 'rouwperiode' na een bepaalde tijd voorbij moet zijn, maar zijn complete leven wordt er 3,5 jaar later nog continu door beheerst (blijkt nu). Ik heb het gevoel dat hij als het ware is blijven hangen in het rouwproces. Ik wil hem zó graag verder helpen, en weer laten genieten van het leven. Hij tilt nu overal zó zwaar aan!
Wie herkent deze situatie, of kan mij tips geven (of alleen maar een hart onder de riem)?
ik ben hier al een hele tijd niet meer geweest, maar ik zit nu met een probleem waar ik met niemand in mijn omgeving over kan praten. Misschien dat hier iemand is die me ermee kan helpen, of die de situatie herkent?
Ik zal even uitleggen waar het om gaat:
Ik ben ruim tien jaar samen met mijn vriend, en volgend jaar gaan we trouwen. 3,5 jaar geleden is zijn vader vrij plotseling overleden. We hebben in de periode daarna vrij veel ruzie gehad, en zijn zelfs een paar dagen apart gaan wonen (echt uit elkaar zijn we nooit geweest, omdat we teveel van elkaar hielden). De reden voor deze ruzies was dat mijn vriend er niet over wilde praten, maar al zijn emoties wel met (verbale!) woede op mij afreageerde. Ik kon hier destijds niet mee omgaan.
Omdat mijn vriend niet (vaak) over zijn gevoelens praat, en ik een dergelijke situatie nog nooit heb meegemaakt, vind ik het lastig om in te schatten/te begrijpen wat er in zijn hoofd omgaat. Ik link de buien die hij af en toe heeft dan ook niet zo snel meer aan het overlijden van zijn vader...
Nu heeft hij mij gisteren verteld dat hij nog ieder uur aan zijn vader denkt, en er 's nachts vaak van wakker ligt. Het liefst zou hij zelf ook dood willen. Hij kan nergens meer van genieten in het leven, en hij zei zelfs dat onze trouwdag volgend jaar voor hem voor een groot deel in het teken zal staan van zijn verdriet. Het komt er op neer dat hij volgens mij niet meer van het leven wíl genieten, alsof hij het gevoel heeft dat dat niet mag.
Ik vind het ontzettend moeilijk om hiermee om te gaan. Ik heb vaak het gevoel dat alles wat ik hierover zeg, verkeerd bij hem overkomt....
Ik heb al aangegeven dat hij misschien maar eens met een psycholoog moet gaan praten, maar daar wil hij niks van weten. Hij houdt niet van 'dat zweverige gedoe'.
Ik vind het eigenlijk zonde om heel veel geld uit te geven aan een huwelijksdag waar hij alleen maar tegenop ziet, en het lijkt me heel moeilijk om de rest van mijn leven door te brengen met een man die de zin van het leven niet meer ziet, en die nooit meer echt gelukkig kan/wil zijn. Ik ben daarnaast bang dat hij deze instelling in de toekomst op onze (nog te krijgen) kinderen zal overbrengen...
Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, en ik wil hem nooit van mijn leven meer kwijt, maar dit kost zoveel energie en verdriet....
Ik beweer overigens niet dat zijn 'rouwperiode' na een bepaalde tijd voorbij moet zijn, maar zijn complete leven wordt er 3,5 jaar later nog continu door beheerst (blijkt nu). Ik heb het gevoel dat hij als het ware is blijven hangen in het rouwproces. Ik wil hem zó graag verder helpen, en weer laten genieten van het leven. Hij tilt nu overal zó zwaar aan!
Wie herkent deze situatie, of kan mij tips geven (of alleen maar een hart onder de riem)?
zondag 17 augustus 2008 om 09:38
Mr Zwieber:
Tsja, dat lijkt me heel persoonlijk. Voor mij viel het sterfgeval en het verwerken samen met de stap naar een nieuwe levensfase (studie - werken) Omdat mijn moeder een enorme klap te verwerken kreeg, voelde ik me als oudste kind verantwoordelijk voor haar welzijn. Ik kreeg als student tijdelijk een heel ander soort zorgen in mijn leven. Later moest ik dat verantwoordelijkheidsgevoel weer afbouwen en meer aan mezelf denken. Voordat ik mijn vader verloor was het voor mij vanzelfspreken om dingen te doen, omdat anderen vonden dat het zo moest. Nu is dat voor mij veel minder vanzelfsprekend.
Daarnaast moest ik bij het rouwverwerken weer contact leren maken met mijn emoties. Ik ben me sindsien veel meer bewust van mijn gewoonrte om emoties weg te drukken en probeer daar bewuster mee om te gaan. Door de rouwverwerking heb ik sowieso veel over zaken nagedacht, ook over mijn jeugd, relatie ten opzichte van familie etc.
Na de grote zorg van het verlies, maak ik me minder druk om de kleine zorgen van alledag. Kan ik meer genieten van de kleine dingen in het leven en voel ik me bevestigd in mijn prioriteiten: Carpe Diem, leef in het heden want je weet niet wat de toekomst voor je in petto heeft. (Mijn vader heeft altijd hard gewerkt voor zijn eigen bedrijf en is een paar maanden gestorven nadat hij dit bedrijf had verkocht en heeft dus nooit van een rustige oude dag kunnen genieten)
Kortom, een sterfgeval kan aanleiding zijn om over zaken na te denken en om het leven in een ander perspectief te zien en te beleven.
Tsja, dat lijkt me heel persoonlijk. Voor mij viel het sterfgeval en het verwerken samen met de stap naar een nieuwe levensfase (studie - werken) Omdat mijn moeder een enorme klap te verwerken kreeg, voelde ik me als oudste kind verantwoordelijk voor haar welzijn. Ik kreeg als student tijdelijk een heel ander soort zorgen in mijn leven. Later moest ik dat verantwoordelijkheidsgevoel weer afbouwen en meer aan mezelf denken. Voordat ik mijn vader verloor was het voor mij vanzelfspreken om dingen te doen, omdat anderen vonden dat het zo moest. Nu is dat voor mij veel minder vanzelfsprekend.
Daarnaast moest ik bij het rouwverwerken weer contact leren maken met mijn emoties. Ik ben me sindsien veel meer bewust van mijn gewoonrte om emoties weg te drukken en probeer daar bewuster mee om te gaan. Door de rouwverwerking heb ik sowieso veel over zaken nagedacht, ook over mijn jeugd, relatie ten opzichte van familie etc.
Na de grote zorg van het verlies, maak ik me minder druk om de kleine zorgen van alledag. Kan ik meer genieten van de kleine dingen in het leven en voel ik me bevestigd in mijn prioriteiten: Carpe Diem, leef in het heden want je weet niet wat de toekomst voor je in petto heeft. (Mijn vader heeft altijd hard gewerkt voor zijn eigen bedrijf en is een paar maanden gestorven nadat hij dit bedrijf had verkocht en heeft dus nooit van een rustige oude dag kunnen genieten)
Kortom, een sterfgeval kan aanleiding zijn om over zaken na te denken en om het leven in een ander perspectief te zien en te beleven.
zondag 17 augustus 2008 om 19:42
Dat klinkt beter dan bij mij; bij mij heeft het alles op losse schroeven gezet. Ipv. in contact te komen met gevoelens ben ik er nu vooral ver van verwijderd, en ik maakte me al nooit zo druk over kleine dingen, maar zie nu juist Extra scherp hoe zwart het leven kan zijn. Ter info; mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, dat is dan misschien net weer anders ofzo denk ik...
Ik vroeg dit trouwens aan jou omdat ik wel zoek naar de reden van dit alles; misschien komt er op de een of andere manier iets goeds uit voort...zoals dat ik er sterker van ben geworden ofzo.
Ik vroeg dit trouwens aan jou omdat ik wel zoek naar de reden van dit alles; misschien komt er op de een of andere manier iets goeds uit voort...zoals dat ik er sterker van ben geworden ofzo.
zondag 17 augustus 2008 om 20:57
(Mr.Zwieber)
Juliee,
Het heeft bij mij ongeveer 2,5 a 3 jaar geduurd, voordat ik mijn 'emotionele huishouding' een beetje op orde had. Het laatste jaar van die periode heb ik heel veel intensieve gesprekken gevoerd. Ik kreeg het idee dat het voor jou nog niet zo heel lang geleden is. In het begin voelde ik me ook in een parallele wereld leven, afgesloten van de rest van de mensen door die ene gebeurtenis, die ervaring die veel andere mensen niet hebben. Nu ik dat zeg, herinner ik me dat een van de personen die veel met mij gesproken heeft, zelf iemand heeft zien sterven, dat maakt het makkelijker om dan een gesprek te voeren over dit onderwerp.
Geconfronteerd worden met een ouder die zelfmoord pleegt, lijkt me heel erg. Ik kan me voorstellen dat je je snel afvraagt of iemand (jij of een ander familielid) dit had kunnen voorkomen. Misschien helpt het als je in contact komt met andere mensen die iemand hebben verloren aan zelfmoord.
Mijn vader is plotseling overleden door een 'verborgen gebrek'. Ik kan niemand verwijten dat hij overleden is, ook niet de dokters. Dat had ook een nadeel. Ik was kwaad (normale emotie in het rouwproces), maar had geen bliksemafleider in de vorm van een dader of oorzaak.
Wat het laatste betreft heb ik wel de houding van Nietzsche, als je er niet aan onderdoor gaat, maakt het je sterker.
Juliee,
Het heeft bij mij ongeveer 2,5 a 3 jaar geduurd, voordat ik mijn 'emotionele huishouding' een beetje op orde had. Het laatste jaar van die periode heb ik heel veel intensieve gesprekken gevoerd. Ik kreeg het idee dat het voor jou nog niet zo heel lang geleden is. In het begin voelde ik me ook in een parallele wereld leven, afgesloten van de rest van de mensen door die ene gebeurtenis, die ervaring die veel andere mensen niet hebben. Nu ik dat zeg, herinner ik me dat een van de personen die veel met mij gesproken heeft, zelf iemand heeft zien sterven, dat maakt het makkelijker om dan een gesprek te voeren over dit onderwerp.
Geconfronteerd worden met een ouder die zelfmoord pleegt, lijkt me heel erg. Ik kan me voorstellen dat je je snel afvraagt of iemand (jij of een ander familielid) dit had kunnen voorkomen. Misschien helpt het als je in contact komt met andere mensen die iemand hebben verloren aan zelfmoord.
Mijn vader is plotseling overleden door een 'verborgen gebrek'. Ik kan niemand verwijten dat hij overleden is, ook niet de dokters. Dat had ook een nadeel. Ik was kwaad (normale emotie in het rouwproces), maar had geen bliksemafleider in de vorm van een dader of oorzaak.
Wat het laatste betreft heb ik wel de houding van Nietzsche, als je er niet aan onderdoor gaat, maakt het je sterker.
maandag 18 augustus 2008 om 09:11
Dank je wel voor je antwoord meneer Zieber. De houding van Nietzsche heb ik een tijdje als motto gehad, dus daar kan ik wel achter staan inderdaad.
Meteen wel ook een antwoord voor TO, dat rouw in alle gevallen anders is, dat je er weinig zinnigs over kan zeggen..
Raad je vriend wel aan er iets aan te doen...
Meteen wel ook een antwoord voor TO, dat rouw in alle gevallen anders is, dat je er weinig zinnigs over kan zeggen..
Raad je vriend wel aan er iets aan te doen...
maandag 18 augustus 2008 om 16:02
Ik kan me voorstellen dat jij nu ook begint te twijfelen aan de toekomst met je vriend.
Een 'normaal' rouwproces bestaat niet, de een gaat er nou eenmaal anders mee om dan de ander. Maar het lijkt erop dat je vriend op de een of andere manier niet tot rouwen toe kan komen. Misschien wel tot rouwen, maar niet tot rouwverwerking.
Zoals meerdere hier al zeggen is professionele hulp zeker gewenst, omdat zijn leven draait om de dood van zijn vader. Het lijkt me verstandig om naar een maatschappelijk werker te gaan. Dit is minder 'zweverig' en hiervoor heb je ook geen doorverwijzing van de huisarts nodig.
Als je vriend daar ook geen interesse in heeft, dan is het misschien verstandig dat jij naar een maatschappelijk werker gaat. Niet zozeer om de problemen van je vriend op te lossen, maar een maatschappelijk werker kan je wel handvatten geven voor de situatie. Hoe je bepaalde dingen het beste aan kan pakken enz.
Een 'normaal' rouwproces bestaat niet, de een gaat er nou eenmaal anders mee om dan de ander. Maar het lijkt erop dat je vriend op de een of andere manier niet tot rouwen toe kan komen. Misschien wel tot rouwen, maar niet tot rouwverwerking.
Zoals meerdere hier al zeggen is professionele hulp zeker gewenst, omdat zijn leven draait om de dood van zijn vader. Het lijkt me verstandig om naar een maatschappelijk werker te gaan. Dit is minder 'zweverig' en hiervoor heb je ook geen doorverwijzing van de huisarts nodig.
Als je vriend daar ook geen interesse in heeft, dan is het misschien verstandig dat jij naar een maatschappelijk werker gaat. Niet zozeer om de problemen van je vriend op te lossen, maar een maatschappelijk werker kan je wel handvatten geven voor de situatie. Hoe je bepaalde dingen het beste aan kan pakken enz.
dinsdag 19 augustus 2008 om 14:11
Nogmaals bedankt allemaal!
Ik zal als het moment daar is eens heel duidelijk naar hem zijn, en proberen of hij toch echt geen hulp wil zoeken.
Om even terug te komen op mr. Zwieber en Juliee: mijn vriend maakt zich juist uitermate druk om kleine dingen in het leven. Ik help hem er dan ook vaak aan herinneren dat er ergere dingen in het leven zijn. Hij ziet het op het moment alleen maar alsof iedereen tegen hem is, en hem alleen maar ellende overkomt. Voor een gedeelte herken ik deze gedachtes wel: daar heb ik ook wel eens last van, maar als je leven alleen maar daaruit bestaat....
Ik zal als het moment daar is eens heel duidelijk naar hem zijn, en proberen of hij toch echt geen hulp wil zoeken.
Om even terug te komen op mr. Zwieber en Juliee: mijn vriend maakt zich juist uitermate druk om kleine dingen in het leven. Ik help hem er dan ook vaak aan herinneren dat er ergere dingen in het leven zijn. Hij ziet het op het moment alleen maar alsof iedereen tegen hem is, en hem alleen maar ellende overkomt. Voor een gedeelte herken ik deze gedachtes wel: daar heb ik ook wel eens last van, maar als je leven alleen maar daaruit bestaat....
dinsdag 19 augustus 2008 om 15:28
Maartje, het klinkt meer alsof je vriend depressief is. Kunnen jullie niet op zoek naar een andere huisarts die minder zweverig is.
Psychologen zijn vaak juist helemaal niet zweverig. Ik heb met een psycholoog gesprekken gehad ivm de dood van mijn moeder en heb er erg veel aan gehad. Sterker nog, zonder haar zou ik er nu een stuk slechter aan toe zijn.
Wat mr Zwieber schrijft over persoonlijke ontwikkeling herken ik wel. Mijn moeder en ik hadden een heel goede band en ik vroeg haar heel vaak om haar mening. Ik kwam er ook achter, dat ik mijn zelfvertrouwen haalde uit haar vertrouwen in mij. Na haar dood was ik ontzettend op zoek naar iemand waar ik dat zelfvertrouwen kon halen. Dat bleek uiteindelijk bij mezelf te zijn. Ik ben nu ook sterker, heb meer zelfvetrouwen en kom meer voor mezelf op. Het heeft me dus wel sterker gemaakt. Maar tegelijkertijd, wilde ik dat ik dit nooit had mee gemaakt en het allemaal nog was zoals vroeger.
En die rouwrandjes om belangrijke dagen, die zijn er. Maar ik kan wel genieten van een mooie dag (geboorte kind) en er oprecht blij mee zijn. Maar er komt op zo'n dag ook altijd een moment dat het even huilen is, gelukkig begrijpt mijn man dat. Ik vond het ook een heel mooi en bevrijdend moment toen wij met het hele gezin bij elkaar waren (dus mijn vader, broers en aanhang) en we ergens ontzettend om moesten lachen met zijn allen. Dat was voor het eerst sinds mijn moeders dood, dat we echt lachten gezamenlijk, echt lol hadden. Dat was denk ik 1,5 jaar na haar overlijden. Ze is nu bijna 2 jaar dood...
Psychologen zijn vaak juist helemaal niet zweverig. Ik heb met een psycholoog gesprekken gehad ivm de dood van mijn moeder en heb er erg veel aan gehad. Sterker nog, zonder haar zou ik er nu een stuk slechter aan toe zijn.
Wat mr Zwieber schrijft over persoonlijke ontwikkeling herken ik wel. Mijn moeder en ik hadden een heel goede band en ik vroeg haar heel vaak om haar mening. Ik kwam er ook achter, dat ik mijn zelfvertrouwen haalde uit haar vertrouwen in mij. Na haar dood was ik ontzettend op zoek naar iemand waar ik dat zelfvertrouwen kon halen. Dat bleek uiteindelijk bij mezelf te zijn. Ik ben nu ook sterker, heb meer zelfvetrouwen en kom meer voor mezelf op. Het heeft me dus wel sterker gemaakt. Maar tegelijkertijd, wilde ik dat ik dit nooit had mee gemaakt en het allemaal nog was zoals vroeger.
En die rouwrandjes om belangrijke dagen, die zijn er. Maar ik kan wel genieten van een mooie dag (geboorte kind) en er oprecht blij mee zijn. Maar er komt op zo'n dag ook altijd een moment dat het even huilen is, gelukkig begrijpt mijn man dat. Ik vond het ook een heel mooi en bevrijdend moment toen wij met het hele gezin bij elkaar waren (dus mijn vader, broers en aanhang) en we ergens ontzettend om moesten lachen met zijn allen. Dat was voor het eerst sinds mijn moeders dood, dat we echt lachten gezamenlijk, echt lol hadden. Dat was denk ik 1,5 jaar na haar overlijden. Ze is nu bijna 2 jaar dood...
