Psyche
alle pijlers
problemen puberende dochter
woensdag 13 februari 2008 om 17:34
Hallo,
Ik weet het allemaal even (nou ja, al een tijdje) niet meer.
Onze dochter van 17 is aan het puberen, verschillende keren weggelopen en woont nu dus ook niet meer thuis. Op dit moment woont ze bij een vriendin.Mijn man heeft nog wel contact met haar, ik niet. Ik kan het echt niet meer opbrengen, Er is een onder toezicht stelling en een uithuisplaatsing uitgesproken door de rechter, maar tot op heden doet jeugdzorg niet veel. Er is nergens plek, bovendien werkt dochter ook niet echt mee. Ze kunnen ook niet zo veel omdat ze al 17 is. Natuurlijk wil ik het liefst mijn kind terug. Maar dat zal niet meer gaan. Ze liegt, bedriegt en heeft een criminele vriend.
Ik vind het erg moeilijk om hier mee om te gaan. Moet eigenlijk de hele dag huilen, maar wil de rest van ons gezin niet te kort doen.
De huisarts heeft voorgesteld dat ik antidepressiva ga slikken. In het verleden heb ik dit jaren geslikt, Het werkte goed, maar ik vond de bijwerkingen niet gering.
Zelf vind ik niet dat ik depressief ben. (Dat ben ik dus wel geweest, en ik weet hoe dat voelt.) Ik ben verdrietig, teleurgesteld, boos, maar niet depressief. Ik weet nu niet zo goed wat ik zal doen. Eindelijk heb ik geleerd om te voelen, zal ik maar zeggen, en dat zou ik met ad weer te niet doen. Aan de andere kant, nu voel ik wel heel erg veel. Te veel, ik kan het echt allemaal niet meer bolwerken. Ga wel af en toe naar een psych, vind ik ook wel fijn, maar niemand kan natuurlijk mijn pijn en verdriet wegnemen.
Ik doe wel gewoon alle dagelijkse dingen, werken, het huishouden, leuke dingen met de andere kinderen. Plan de dagen zo vol dat er geen tijd overblijft om te piekeren. Toch spookt het de hele dag door mijn hoofd. Behalve dat ik echt boos ben, ben ik vooral zo bezorgd. Wat moet er in hemelsnaam van haar terecht komen?? Haar vriendje is weliswaar geen loverboy, maar toch, hij heeft al meerdere keren in de gevangenis gezeten. De vreselijkste scenario's gaan er door me heen. Drugs, prostitutie. Allemaal dingen, die je je dochter wil besparen.
Ach, ik weet ook wel dat ook jullie mijn pijn en verdriet niet weg kunnen nemen, maar ik moet gewoon even mijn ei kwijt.
Ik weet het allemaal even (nou ja, al een tijdje) niet meer.
Onze dochter van 17 is aan het puberen, verschillende keren weggelopen en woont nu dus ook niet meer thuis. Op dit moment woont ze bij een vriendin.Mijn man heeft nog wel contact met haar, ik niet. Ik kan het echt niet meer opbrengen, Er is een onder toezicht stelling en een uithuisplaatsing uitgesproken door de rechter, maar tot op heden doet jeugdzorg niet veel. Er is nergens plek, bovendien werkt dochter ook niet echt mee. Ze kunnen ook niet zo veel omdat ze al 17 is. Natuurlijk wil ik het liefst mijn kind terug. Maar dat zal niet meer gaan. Ze liegt, bedriegt en heeft een criminele vriend.
Ik vind het erg moeilijk om hier mee om te gaan. Moet eigenlijk de hele dag huilen, maar wil de rest van ons gezin niet te kort doen.
De huisarts heeft voorgesteld dat ik antidepressiva ga slikken. In het verleden heb ik dit jaren geslikt, Het werkte goed, maar ik vond de bijwerkingen niet gering.
Zelf vind ik niet dat ik depressief ben. (Dat ben ik dus wel geweest, en ik weet hoe dat voelt.) Ik ben verdrietig, teleurgesteld, boos, maar niet depressief. Ik weet nu niet zo goed wat ik zal doen. Eindelijk heb ik geleerd om te voelen, zal ik maar zeggen, en dat zou ik met ad weer te niet doen. Aan de andere kant, nu voel ik wel heel erg veel. Te veel, ik kan het echt allemaal niet meer bolwerken. Ga wel af en toe naar een psych, vind ik ook wel fijn, maar niemand kan natuurlijk mijn pijn en verdriet wegnemen.
Ik doe wel gewoon alle dagelijkse dingen, werken, het huishouden, leuke dingen met de andere kinderen. Plan de dagen zo vol dat er geen tijd overblijft om te piekeren. Toch spookt het de hele dag door mijn hoofd. Behalve dat ik echt boos ben, ben ik vooral zo bezorgd. Wat moet er in hemelsnaam van haar terecht komen?? Haar vriendje is weliswaar geen loverboy, maar toch, hij heeft al meerdere keren in de gevangenis gezeten. De vreselijkste scenario's gaan er door me heen. Drugs, prostitutie. Allemaal dingen, die je je dochter wil besparen.
Ach, ik weet ook wel dat ook jullie mijn pijn en verdriet niet weg kunnen nemen, maar ik moet gewoon even mijn ei kwijt.
woensdag 13 februari 2008 om 17:56
Allereerst een 
. Wat lijkt me dat moeilijk en vreselijk verdrietig.
Wat ik nu ga zeggen gaat wrs tegen al je moeder- en verantwoordelijkheidsgevoel in maar ik doe het toch maar. In hoeverre heeft het zin dat je je zorgen maakt? Ik zou het ook doen, daar niet van. Maar je kunt het misschien iets meer relativeren voor zover dat kan wanneer je gaat beseffen dat je zorgen maken geen enkele zin heeft. Het lost niets op, het is op geen enkele wijze constructief.
Ze is op een leeftijd dat ze heel sterk ervaart dat het haar leven en haar keuzes zijn en dat jij daar niets mee te maken hebt. Dat doet pijn wanneer je weet dat iemand de consequenties bij lange na niet overziet. Maar je kunt niets doen denk ik, ik vermoed dat ze er zelf achter moet gaan komen.
Probeer een klein beetje afstand van de situatie te nemen. Zet jezelf, je gezin, je geluk voorop. En maak haar duidelijk dat de deur altijd openstaat wanneer ze je nodig heeft maar dat je niet daarop gaat wachten. Zij leeft nu haar eigen leven, vergeet niet je eigen leven zelf ook te leven lieverd.
. Wat lijkt me dat moeilijk en vreselijk verdrietig.Wat ik nu ga zeggen gaat wrs tegen al je moeder- en verantwoordelijkheidsgevoel in maar ik doe het toch maar. In hoeverre heeft het zin dat je je zorgen maakt? Ik zou het ook doen, daar niet van. Maar je kunt het misschien iets meer relativeren voor zover dat kan wanneer je gaat beseffen dat je zorgen maken geen enkele zin heeft. Het lost niets op, het is op geen enkele wijze constructief.
Ze is op een leeftijd dat ze heel sterk ervaart dat het haar leven en haar keuzes zijn en dat jij daar niets mee te maken hebt. Dat doet pijn wanneer je weet dat iemand de consequenties bij lange na niet overziet. Maar je kunt niets doen denk ik, ik vermoed dat ze er zelf achter moet gaan komen.
Probeer een klein beetje afstand van de situatie te nemen. Zet jezelf, je gezin, je geluk voorop. En maak haar duidelijk dat de deur altijd openstaat wanneer ze je nodig heeft maar dat je niet daarop gaat wachten. Zij leeft nu haar eigen leven, vergeet niet je eigen leven zelf ook te leven lieverd.
woensdag 13 februari 2008 om 18:45
wat lijkt me dat erg als moeder. Maar wel goed ze contact met je man heeft, dan heb je tenminste nog enig idee van wat ze aan het doen is. Ik zou haar laten weten dat je deur altijd voor haar open staat, en dat je er altijd voor haar bent, maar dat ze wel zelf nu moet komen. Moeilijke situatie hoor.
Ik heb geen enkele ervaring met AD dus kan daar ook niets van zeggen. Maar heb je st. janskruid geprobeerd, ik hoor altijd dat dat de natuurlijke variant is om je in ieder geval een beetje happy te maken. Is bij de reformwinkel en misschien ook wel bij de apotheek te halen.
Ik heb geen enkele ervaring met AD dus kan daar ook niets van zeggen. Maar heb je st. janskruid geprobeerd, ik hoor altijd dat dat de natuurlijke variant is om je in ieder geval een beetje happy te maken. Is bij de reformwinkel en misschien ook wel bij de apotheek te halen.
woensdag 13 februari 2008 om 18:46
Hoe moeilijk het ook zal zijn, dit is het moment om er op te vertrouwen dat jouw dochter iets heeft opgestoken van jullie opvoeding en dat zij in staat is om voor haarzelf te zorgen.
Mijn moeder zat ooit in dezelfde positie als jij. Ik ben nog jonger uit huis gegaan. Ik had ook wel contact met "de verkeerde mensen", ik ging niet of nauwelijks naar school en in mijn directe omgeving vierden drugs hoogtij. Toch heb ik nooit drugs gebruikt (op ooit 1 jointje na), heb ik nooit iets strafbaars gedaan en ik heb ook geen enge ziektes.
Wat ik nu wel heb? Naast veel levenservaring ben ik getrouwd, woon ik in een koophuis, heb ik een HBO-diploma en een goede baan. Eigenlijk dus een heel erg doorsnee leventje...
Het komt wel goed met haar. Gun haar nu even de ruimte om haar eigen weg te kiezen, desnoods een paar fouten te maken, en uiteindelijk zal ze tot rust komen in een bestaan met de normen en waarden die jullie haar hebben meegegeven.
Mijn moeder zat ooit in dezelfde positie als jij. Ik ben nog jonger uit huis gegaan. Ik had ook wel contact met "de verkeerde mensen", ik ging niet of nauwelijks naar school en in mijn directe omgeving vierden drugs hoogtij. Toch heb ik nooit drugs gebruikt (op ooit 1 jointje na), heb ik nooit iets strafbaars gedaan en ik heb ook geen enge ziektes.
Wat ik nu wel heb? Naast veel levenservaring ben ik getrouwd, woon ik in een koophuis, heb ik een HBO-diploma en een goede baan. Eigenlijk dus een heel erg doorsnee leventje...
Het komt wel goed met haar. Gun haar nu even de ruimte om haar eigen weg te kiezen, desnoods een paar fouten te maken, en uiteindelijk zal ze tot rust komen in een bestaan met de normen en waarden die jullie haar hebben meegegeven.
woensdag 13 februari 2008 om 20:47
Hallo woppie
Wat een vervelende situatie. Ik kan me voorstellen dat je je nu heel onrustig voelt en veel stress hebt.
Ik ben op mijn 18e verjaardag uit huis gegaan en ik had enorme ruzie met mijn ouders. Toen ik ze vertelde dat ik uit huis gingen waren ze zó boos. Dit kon ik me ook wel voorstellen. Een aantal jaar daarvoor was ik opgenomen geweest omdat ik anorexia had, het was allemaal vrij ernstig en mijn ouders waren bang dat ik weer ziek zou worden als ik alleen zou wonen. Heel begrijpelijk allemaal.
Ik vond het vreselijk om mijn ouders zo boos te zien. Ze weigerden me zowel financieel als emotioneel te ondersteunen en verbraken eigenlijk alle contact. Het deed me wel pijn om zoveel verdriet en boosheid te veroorzaken, maar ik wíst dat ik het huis uit moest. Ik had echt mijn eigen plekje nodig.
Nou, ik ga verder geen lang verhaal ophangen hier. Mijn moeder heb ik toen 3 maanden niet gesproken, met mijn vader ging ik nog wel een keertje koffie drinken. Na een tijdje zagen mijn ouders dat het goed ging en dat ik me alleen kon redden.
Ik ben nu 23 en alles gaat goed tussen mij en mijn ouders. We hebben goed contact en ik kan ook goed met ze praten. Hoewel het een ellendige tijd is geweest toen ik het huis uit ging heb ik er echt geen spijt van. Ik had het niet anders kunnen doen, mijn ouders wilden absoluut NIET dat ik het huis uit zou gaan. Waarschijnlijk woonde ik er anders nu nog haha.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen. Ik wil je natuurlijk niet vertellen dat je je geen zorgen moet maken. Je bent moeder, dat doe je toch wel, maar ook als zij een crimineel vriendje heeft lijkt me dat ook logisch!
In de ogen van mijn ouders deed ik toen het meest onverstandige wat zij zich maar konden voorstellen. Maar ik had het echt nodig. En het is helemaal 100% goed gekomen.
Heb vertrouwen in je dochter. Soms moet je op je bek gaan om te leren, toch?
Wat een vervelende situatie. Ik kan me voorstellen dat je je nu heel onrustig voelt en veel stress hebt.
Ik ben op mijn 18e verjaardag uit huis gegaan en ik had enorme ruzie met mijn ouders. Toen ik ze vertelde dat ik uit huis gingen waren ze zó boos. Dit kon ik me ook wel voorstellen. Een aantal jaar daarvoor was ik opgenomen geweest omdat ik anorexia had, het was allemaal vrij ernstig en mijn ouders waren bang dat ik weer ziek zou worden als ik alleen zou wonen. Heel begrijpelijk allemaal.
Ik vond het vreselijk om mijn ouders zo boos te zien. Ze weigerden me zowel financieel als emotioneel te ondersteunen en verbraken eigenlijk alle contact. Het deed me wel pijn om zoveel verdriet en boosheid te veroorzaken, maar ik wíst dat ik het huis uit moest. Ik had echt mijn eigen plekje nodig.
Nou, ik ga verder geen lang verhaal ophangen hier. Mijn moeder heb ik toen 3 maanden niet gesproken, met mijn vader ging ik nog wel een keertje koffie drinken. Na een tijdje zagen mijn ouders dat het goed ging en dat ik me alleen kon redden.
Ik ben nu 23 en alles gaat goed tussen mij en mijn ouders. We hebben goed contact en ik kan ook goed met ze praten. Hoewel het een ellendige tijd is geweest toen ik het huis uit ging heb ik er echt geen spijt van. Ik had het niet anders kunnen doen, mijn ouders wilden absoluut NIET dat ik het huis uit zou gaan. Waarschijnlijk woonde ik er anders nu nog haha.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen. Ik wil je natuurlijk niet vertellen dat je je geen zorgen moet maken. Je bent moeder, dat doe je toch wel, maar ook als zij een crimineel vriendje heeft lijkt me dat ook logisch!
In de ogen van mijn ouders deed ik toen het meest onverstandige wat zij zich maar konden voorstellen. Maar ik had het echt nodig. En het is helemaal 100% goed gekomen.
Heb vertrouwen in je dochter. Soms moet je op je bek gaan om te leren, toch?
woensdag 13 februari 2008 om 21:27
Dank jullie wel voor jullie reacties. Hoewel ik dat natuurlijk al tig keer gehoord heb, doet het me toch goed, te horen dat het allemaal wel goed zal komen, en ook dat het met jullie, runner en nummerzoveel goed gaat.Terwijl jullie ook pubers zijn geweest. Wie niet.
Wij ondersteunen onze dochter ook niet financieel. Emotioneel eigenlijk ook niet.Er is met name het laatste jaar zo ontzettend veel gebeurd, dat het bij ons gewoon op is. Daar is zij natuurlijk boos over. Dat begrijp ik ook wel. Hoewel ik achter deze beslissing sta, en ook nog steeds achter de opvoeding die we gegeven hebben, voel ik me toch een slechte moeder. Op dit moment ben ik (voor haar) een moeder die ik gewoon nooit zou willen zijn. Eigenlijk geen moeder.
Ik zou haar juist zo graag willen steunen, en financieel zou ik er nog wel een baan bij willen nemen om haar te helpen iets van haar leven te maken. Maar zoals ik al zei, we staan achter onze beslissing om dat niet te doen. Het kan niet zo zijn, dat wij als ouders keihard werken en zij niets doet dan chillen en op bed liggen. Ze heeft vrijstelling van de leerplicht. (heeft jeugdzorg, achter onze rug om geregeld) Dat betekent voor ons in ieder geval dat wij geen boete krijgen, maar het betekent ook dat ze op dit moment niets doet. Binnenkort begint ze aan haar 3e baantje in 5 maanden tijd.
Het is niet zo dat ik per sé niet wil dat ze uit huis gaat. Zeker niet. Dat is inderdaad gewoon nodig. Voor haar en voor ons. Het is gewoon haar hele houding ten opzichte van ons, maar ook van bijvoorbeeld haar oma en andere familieleden die het zo goed met haar menen. Ook het feit dat ze zich bijvoorbeeld ziek meldt en vervolgens gewoon gaat stappen.
Zoals ik al zei, alles draait wel gewoon door, maar toch, we missen er één.
Het lijkt wel of ik in de rouw ben en ik er niet meer uitkom. Vandaar ook mijn vraag, zou antidepressiva niet toch beter zijn??
Maar, runner, het is bij haar ook wel zo. Ze heeft dit nodig. dat besef ik nu ook wel. Dank jullie voor zover.
Wij ondersteunen onze dochter ook niet financieel. Emotioneel eigenlijk ook niet.Er is met name het laatste jaar zo ontzettend veel gebeurd, dat het bij ons gewoon op is. Daar is zij natuurlijk boos over. Dat begrijp ik ook wel. Hoewel ik achter deze beslissing sta, en ook nog steeds achter de opvoeding die we gegeven hebben, voel ik me toch een slechte moeder. Op dit moment ben ik (voor haar) een moeder die ik gewoon nooit zou willen zijn. Eigenlijk geen moeder.
Ik zou haar juist zo graag willen steunen, en financieel zou ik er nog wel een baan bij willen nemen om haar te helpen iets van haar leven te maken. Maar zoals ik al zei, we staan achter onze beslissing om dat niet te doen. Het kan niet zo zijn, dat wij als ouders keihard werken en zij niets doet dan chillen en op bed liggen. Ze heeft vrijstelling van de leerplicht. (heeft jeugdzorg, achter onze rug om geregeld) Dat betekent voor ons in ieder geval dat wij geen boete krijgen, maar het betekent ook dat ze op dit moment niets doet. Binnenkort begint ze aan haar 3e baantje in 5 maanden tijd.
Het is niet zo dat ik per sé niet wil dat ze uit huis gaat. Zeker niet. Dat is inderdaad gewoon nodig. Voor haar en voor ons. Het is gewoon haar hele houding ten opzichte van ons, maar ook van bijvoorbeeld haar oma en andere familieleden die het zo goed met haar menen. Ook het feit dat ze zich bijvoorbeeld ziek meldt en vervolgens gewoon gaat stappen.
Zoals ik al zei, alles draait wel gewoon door, maar toch, we missen er één.
Het lijkt wel of ik in de rouw ben en ik er niet meer uitkom. Vandaar ook mijn vraag, zou antidepressiva niet toch beter zijn??
Maar, runner, het is bij haar ook wel zo. Ze heeft dit nodig. dat besef ik nu ook wel. Dank jullie voor zover.
woensdag 13 februari 2008 om 22:46
Hoi woppie,
Zo te lezen heb je het wel goed op een rijtje (sorry, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, dus misschien klinkt dit een beetje raar. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.) Desondanks blijft het gewoon moeilijk, ze blijft je dochter natuurlijk en je wil niets liever dan dat het goed met haar gaat!!
Ik denk persoonlijk niet dat je aan de anti-depressiva moet, als je zelf het gevoel hebt dat je niet depressief bent. Misschien als het wat langer aanhoudt? Luister naar jezelf en naar je lichaam. Gun jezelf ook rust en ontspanning. Maar als je het niet meer trekt zijn anti-depressiva misschien wel een idee, je hoeft ook niet onnodig te "lijden"
Zo te lezen heb je het wel goed op een rijtje (sorry, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, dus misschien klinkt dit een beetje raar. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.) Desondanks blijft het gewoon moeilijk, ze blijft je dochter natuurlijk en je wil niets liever dan dat het goed met haar gaat!!
Ik denk persoonlijk niet dat je aan de anti-depressiva moet, als je zelf het gevoel hebt dat je niet depressief bent. Misschien als het wat langer aanhoudt? Luister naar jezelf en naar je lichaam. Gun jezelf ook rust en ontspanning. Maar als je het niet meer trekt zijn anti-depressiva misschien wel een idee, je hoeft ook niet onnodig te "lijden"
woensdag 13 februari 2008 om 22:48
Als ik het goed begrijp gaat het over twee dingen.
Ten eerste wat er met je dochter gebeurt, en hoe moeilijk en verdrietig dit voor je is ( terecht!)
Ten tweede hoe dit jouw leven beinvloed.
Aan het eerste kan jij, een psych, of medicijnen niets doen. Het is gewoon zo. Het verdriet en de bezorgdheid zullen naar alle waarschijnlijkheid nog wel even blijven. Heel hard maar waar.
Aan het tweede, wat jij nu met jezelf, je emoties en je leven aanmoet, daaraan kan jij, een psychiater of medicijnen wel wat doen.
Hoe je dat moet doen, en waar jij uiteindelijk het meeste baat bij hebt, kan hier op een forum natuurlijk nooit bepaald worden. Als je twijfelt over medicijngebruik zou ik daar heel goed over praten, met je huisarts , maar ook met je psychiater, en aan hen vertellen waarom je twijfels hebt. Heel veel sterkte gewenst!
Ten eerste wat er met je dochter gebeurt, en hoe moeilijk en verdrietig dit voor je is ( terecht!)
Ten tweede hoe dit jouw leven beinvloed.
Aan het eerste kan jij, een psych, of medicijnen niets doen. Het is gewoon zo. Het verdriet en de bezorgdheid zullen naar alle waarschijnlijkheid nog wel even blijven. Heel hard maar waar.
Aan het tweede, wat jij nu met jezelf, je emoties en je leven aanmoet, daaraan kan jij, een psychiater of medicijnen wel wat doen.
Hoe je dat moet doen, en waar jij uiteindelijk het meeste baat bij hebt, kan hier op een forum natuurlijk nooit bepaald worden. Als je twijfelt over medicijngebruik zou ik daar heel goed over praten, met je huisarts , maar ook met je psychiater, en aan hen vertellen waarom je twijfels hebt. Heel veel sterkte gewenst!
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 14 februari 2008 om 00:12
Jeetje woppie,
Ik heb zelf een dochter van 18,ik kan mij heel goed inleven denk ik in de zorgen die je hebt.
De onmacht ,frustratie,en verdriet.
Je info is te beknopt om precies in te schatten wat er aan de hand is en hoe dit zo heeft gelopen.
Maar wat eerder al gepost is,je moet nu maar hopen dat de opvoeding(waar je in ieder geval achter staat).
haar weer het goede pad op leiden.
Je kan zo weinig dan op dit moment op de zijlijn te staan. En in ieder geval wel haar het gevoel blijven geven dat de deur open blijft.
Tsja,ik heb eigenlijk niet echt goed advies.
Weet ook niet hoe ernstig de situatie is.Maar in sommige gevallen,zou ik toch ernstig ingrijpen(of dat lukt is de vraag natuurlijk)
Een kind mag best eens flink op haar smoeltje gaan,maar als de situatie haar ernstig beschadigd,kan je niet altijd lijdzaam toekijken.
Maar goed,zoals gezegd,ik heb een dochter van 18,je kan ze geen huisarrest meer geven.
Voor jezelf,als je denkt dat je het kan redden zonder medicatie kan je ervoor kiezen om het niet te doen.
Je hoeft echter geen depressie te hebben om deze medicijnen te "moeten"slikken
Als je al eerder een depressie hebt gehad,zou ik wel op mijn hoede zijn dat je niet weer afglijdt.
Soms kan een flinke dip,of moeilijk tijd ook reden zijn om tijdelijk ondersteuning te hebben van medicatie.
waarom het jezelf moeilijk maken?
Maar jij bent de enige die kan inschatten of dat nodig is.
een dikke knuffel en heel veel sterkte!
Ik heb zelf een dochter van 18,ik kan mij heel goed inleven denk ik in de zorgen die je hebt.
De onmacht ,frustratie,en verdriet.
Je info is te beknopt om precies in te schatten wat er aan de hand is en hoe dit zo heeft gelopen.
Maar wat eerder al gepost is,je moet nu maar hopen dat de opvoeding(waar je in ieder geval achter staat).
haar weer het goede pad op leiden.
Je kan zo weinig dan op dit moment op de zijlijn te staan. En in ieder geval wel haar het gevoel blijven geven dat de deur open blijft.
Tsja,ik heb eigenlijk niet echt goed advies.
Weet ook niet hoe ernstig de situatie is.Maar in sommige gevallen,zou ik toch ernstig ingrijpen(of dat lukt is de vraag natuurlijk)
Een kind mag best eens flink op haar smoeltje gaan,maar als de situatie haar ernstig beschadigd,kan je niet altijd lijdzaam toekijken.
Maar goed,zoals gezegd,ik heb een dochter van 18,je kan ze geen huisarrest meer geven.
Voor jezelf,als je denkt dat je het kan redden zonder medicatie kan je ervoor kiezen om het niet te doen.
Je hoeft echter geen depressie te hebben om deze medicijnen te "moeten"slikken
Als je al eerder een depressie hebt gehad,zou ik wel op mijn hoede zijn dat je niet weer afglijdt.
Soms kan een flinke dip,of moeilijk tijd ook reden zijn om tijdelijk ondersteuning te hebben van medicatie.
waarom het jezelf moeilijk maken?
Maar jij bent de enige die kan inschatten of dat nodig is.
een dikke knuffel en heel veel sterkte!
donderdag 14 februari 2008 om 08:07
Het nadeel van ad vind ik natuurlijk de bijwerkingen. Maar ook dat als je het tijdelijk slikt, het toch zeker voor een paar maanden is en mijn ervaring is dat stoppen, ook als je afbouwt best moeilijk is. Nu neem ik af en toe een bromazepam. Ongeveer 2x in de week. Ik wil hier niet verslaafd aan raken, dus ben er voorzichtig mee. Gelukkig slaap ik op dit moment wel best goed. Waarschijnlijk mede doordat ik mijn dagen zo volplan dat ik 's-avonds echt doodmoe ben. Van zo'n bromazepam word ik echt wel wat rustiger merk ik, en kan ik beter loslaten.
Inderdaad heb ik zelf ook het idee dat ik het wel op een rijtje heb. Dat geeft ook wel wat rust. Zoals Lolapaloeza schrijft, aan de situatie zelf kunnen we op dit moment niets veranderen. Mijn man kan dat makkelijker accepteren dan ik. Jullie schrijven allemaal dat ik haar wel het gevoel moet geven dat de deur altijd open staat. Maar ik weet niet of dat echt zo is. Ik bedoel, shit, dit is zo moeilijk, of mijn hart nog wel open staat. De situatie is wel heel erg ernstig (vind ik, maar ook jeugdzorg) In september heb ik voor het laatst echt met dochter gesproken en toen inderdaad gezegd dat de deur altijd open staat, maar dan zal ze toch moeten veranderen. Niet veranderen in die zin dat ze ineens een voorbeeldige dochter wordt, Maar zoals ze nu is.......
Zoals ik al schreef, ze liegt werkelijk over alles, ze bedriegt. Stond op het punt er met mijn portemonnee van door te gaan. Ik verwacht niet van haar dat ze het uitmaakt met haar vriendje, (al ben ik er niet blij mee), maar ik wil hem beslist niet over de vloer. Nou ja, nu niet in ieder geval. Wat hij gedaan heeft, kan echt niet door de beugel, en als hij oprecht zijn leven zou willen beteren heeft hij recht op een tweede kans, maar daar ziet het vooralsnog niet naar uit. Ik weet nog dat ik, toen we nog geen kinderen hadden, dacht dat ik het nooit zou pikken van mijn kind, als ze zo zou zijn als ze nu is. En ik pik het ook niet. Alleen kon ik toen niet bedenken hoe moeilijk dat zou zijn. Ik ben een keiharde moeder, terwijl ik juist zo graag een liefdevolle moeder wil zijn.(gelukkig ben ik dat wel voor de andere twee, zo zeggen zij mij.) Maar toch.
Jullie medeleven doet me goed. Dank.
Inderdaad heb ik zelf ook het idee dat ik het wel op een rijtje heb. Dat geeft ook wel wat rust. Zoals Lolapaloeza schrijft, aan de situatie zelf kunnen we op dit moment niets veranderen. Mijn man kan dat makkelijker accepteren dan ik. Jullie schrijven allemaal dat ik haar wel het gevoel moet geven dat de deur altijd open staat. Maar ik weet niet of dat echt zo is. Ik bedoel, shit, dit is zo moeilijk, of mijn hart nog wel open staat. De situatie is wel heel erg ernstig (vind ik, maar ook jeugdzorg) In september heb ik voor het laatst echt met dochter gesproken en toen inderdaad gezegd dat de deur altijd open staat, maar dan zal ze toch moeten veranderen. Niet veranderen in die zin dat ze ineens een voorbeeldige dochter wordt, Maar zoals ze nu is.......
Zoals ik al schreef, ze liegt werkelijk over alles, ze bedriegt. Stond op het punt er met mijn portemonnee van door te gaan. Ik verwacht niet van haar dat ze het uitmaakt met haar vriendje, (al ben ik er niet blij mee), maar ik wil hem beslist niet over de vloer. Nou ja, nu niet in ieder geval. Wat hij gedaan heeft, kan echt niet door de beugel, en als hij oprecht zijn leven zou willen beteren heeft hij recht op een tweede kans, maar daar ziet het vooralsnog niet naar uit. Ik weet nog dat ik, toen we nog geen kinderen hadden, dacht dat ik het nooit zou pikken van mijn kind, als ze zo zou zijn als ze nu is. En ik pik het ook niet. Alleen kon ik toen niet bedenken hoe moeilijk dat zou zijn. Ik ben een keiharde moeder, terwijl ik juist zo graag een liefdevolle moeder wil zijn.(gelukkig ben ik dat wel voor de andere twee, zo zeggen zij mij.) Maar toch.
Jullie medeleven doet me goed. Dank.
donderdag 14 februari 2008 om 08:40
Is ze altijd wat intensiever geweest dan je andere kinderen? Ik wil niet zeggen moeilijker want dat is zo'n stempel maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik kan me voorstellen dat het dan soms heel lastig is, dat je je kind dan gewoonweg niet kunt begrijpen. De persoonlijkheid, de keuzes die ze maakt, het gedrag. Dat kan een afstand creeren, vooral als je je je afvraagt in hoeverre jij misschien iets fout hebt gedaan. Dan doet zo'n relatie pijn, confronteert je telkens weer met je machteloosheid.
Wellicht helpt het om haar gedrag los te koppelen van het feit dat ze jouw kind is, hoe dan ook. Dat haar gedrag niet wenselijk is, zij zelf wel hoe dan ook.
Ik weet niet of je druk van buitenaf ervaart van anderen. Familie, jeugdzorg, buitenstaanders met toch een mening. Schaamte zou iets heel begrijpelijks zijn mocht je dat voelen maar het zorgt ook voor afstand. En het is niet nodig om je te schamen. Sommige kinderen zijn vanaf het begin eigenzinniger, moeten het echt allemaal zelf ontdekken en daar heb je weinig bij in te brengen als ouder.
Iig een dikke .
Wellicht helpt het om haar gedrag los te koppelen van het feit dat ze jouw kind is, hoe dan ook. Dat haar gedrag niet wenselijk is, zij zelf wel hoe dan ook.
Ik weet niet of je druk van buitenaf ervaart van anderen. Familie, jeugdzorg, buitenstaanders met toch een mening. Schaamte zou iets heel begrijpelijks zijn mocht je dat voelen maar het zorgt ook voor afstand. En het is niet nodig om je te schamen. Sommige kinderen zijn vanaf het begin eigenzinniger, moeten het echt allemaal zelf ontdekken en daar heb je weinig bij in te brengen als ouder.
Iig een dikke
.
donderdag 14 februari 2008 om 09:13
Je zegt dat je een harde moeder bent, terwijl je juist zo graag liefdevol zou willen zijn. Ik vind het eerlijk gezegd ook een teken van liefde als je hard kunt zijn wanneer dat nodig is. Je zou haar er echt niet mee helpen als je het gelieg, het bedrieg of zelfs diefstal van haar zou accepteren.
Wij kunnen hier niet beoordelen of je al dan niet ad nodig hebt. Wel kan ik je adviseren om het zonder te doen zolang dat geen bedreiging gaat vormen voor jouw gezondheid. Je zegt dat je vooral ontspanning zoekt, misschien kun je dat ook op een andere manier creeeren? Door een goede film te kijken of een goed boek te lezen, door een dagje beautyresort te pakken, door... dingen te doen die jou ontspannen en die de kracht hebben om die radartjes in je hoofd even stil te zetten.
Wij kunnen hier niet beoordelen of je al dan niet ad nodig hebt. Wel kan ik je adviseren om het zonder te doen zolang dat geen bedreiging gaat vormen voor jouw gezondheid. Je zegt dat je vooral ontspanning zoekt, misschien kun je dat ook op een andere manier creeeren? Door een goede film te kijken of een goed boek te lezen, door een dagje beautyresort te pakken, door... dingen te doen die jou ontspannen en die de kracht hebben om die radartjes in je hoofd even stil te zetten.
donderdag 14 februari 2008 om 10:45
Dat doet me goed, nummerzoveel, dat je vindt dat het een teken van liefde is.
Weet je, soms ben ik zo boos op haar, dan is de liefde voor haar ver te zoeken. Maar aan de andere kant, als ik niet meer van haar zou houden, zou ik er natuurlijk ook niet zo'n problemen mee hebben.
Dat ontspannen is het hem nou juist. Een film gaat nog wel, maar een boek lezen lukt bijna niet. Ik kan me gewoon niet concentreren, en dan lees ik geen eens zware kost hoor. Gewoon een roman of zo. Muziek luisteren is ook prettig, en als ik meezing, pieker ik niet. Ik denk dat ik inderdaad toch nog wacht met ad, Vandaag gaat het eigenlijk ook wel aardig moet ik zeggen. Ik besef dat ze het, zoals runner al zei, nodig heeft.
Feliciaatje, ze is beslist niet moeilijker geweest dan de anderen, maar wel anders denk ik. En toch ook weer niet. Eigenlijk is ze ontzettend lief. Ze is wel een typisch middelste kind. Hoewel wij daar volgens mij erg op gelet hebben. Maar ja, ze is de middelste. en dat is denk ik altijd wel een moeilijke plaats in het gezin. Het is zo naar dat ze ook echt het gevoel heeft dat we haar achterstellen. Dat ze dat nu zo voelt is niet gek, maar voordat de problemen begonnen, was dat volgens ons (en anderen) niet aan de orde.
We waren altijd een hecht gezin, waarin zij zeker een eigen plek had.
Weet je, soms ben ik zo boos op haar, dan is de liefde voor haar ver te zoeken. Maar aan de andere kant, als ik niet meer van haar zou houden, zou ik er natuurlijk ook niet zo'n problemen mee hebben.
Dat ontspannen is het hem nou juist. Een film gaat nog wel, maar een boek lezen lukt bijna niet. Ik kan me gewoon niet concentreren, en dan lees ik geen eens zware kost hoor. Gewoon een roman of zo. Muziek luisteren is ook prettig, en als ik meezing, pieker ik niet. Ik denk dat ik inderdaad toch nog wacht met ad, Vandaag gaat het eigenlijk ook wel aardig moet ik zeggen. Ik besef dat ze het, zoals runner al zei, nodig heeft.
Feliciaatje, ze is beslist niet moeilijker geweest dan de anderen, maar wel anders denk ik. En toch ook weer niet. Eigenlijk is ze ontzettend lief. Ze is wel een typisch middelste kind. Hoewel wij daar volgens mij erg op gelet hebben. Maar ja, ze is de middelste. en dat is denk ik altijd wel een moeilijke plaats in het gezin. Het is zo naar dat ze ook echt het gevoel heeft dat we haar achterstellen. Dat ze dat nu zo voelt is niet gek, maar voordat de problemen begonnen, was dat volgens ons (en anderen) niet aan de orde.
We waren altijd een hecht gezin, waarin zij zeker een eigen plek had.
donderdag 14 februari 2008 om 13:21
Op een gegeven moment is de maat vol. Toch? Je dochter is je dochter.....maar dat betekent niet dat je álles moet pikken. Ik ben maar 23, dus ik kan eigenlijk niet zo goed hierover praten.....
Natuurlijk blijf je van je dochter houden....maar je kunt haar niet jouw leven laten leiden en bepalen. Als het echt een kant op gaat waar jij het beslist niet mee eens bent en waar je zo weinig macht over hebt.....op een gegeven moment moet je voor jezelf en de rest van je gezin kiezen.
En dat hoeft niet te betekenen dat je er nooit meer voor haar zal zijn, dat ze nooit meer welkom is bij jullie....maar wel dat ze zich bewust moet worden van waar haar verantwoordelijkheden liggen. Als je altijd maar zegt dat de deur altijd voor haar open zal staan zal ze dat minder snel, of misschien wel nooit, leren.
Het is een intense periode die je nu meemaakt, als ik je berichten lees geloof ik dat je de juiste keuzes zult maken. Dat maakt het niet minder moeilijk voor je, ik weet het, maar ik denk echt dat je een wijze moeder bent.
Natuurlijk blijf je van je dochter houden....maar je kunt haar niet jouw leven laten leiden en bepalen. Als het echt een kant op gaat waar jij het beslist niet mee eens bent en waar je zo weinig macht over hebt.....op een gegeven moment moet je voor jezelf en de rest van je gezin kiezen.
En dat hoeft niet te betekenen dat je er nooit meer voor haar zal zijn, dat ze nooit meer welkom is bij jullie....maar wel dat ze zich bewust moet worden van waar haar verantwoordelijkheden liggen. Als je altijd maar zegt dat de deur altijd voor haar open zal staan zal ze dat minder snel, of misschien wel nooit, leren.
Het is een intense periode die je nu meemaakt, als ik je berichten lees geloof ik dat je de juiste keuzes zult maken. Dat maakt het niet minder moeilijk voor je, ik weet het, maar ik denk echt dat je een wijze moeder bent.
