Psyche
alle pijlers
Problemen veroorzaken om dat lege gevoel te laten verdwijnen
woensdag 23 januari 2008 om 11:22
Ik ben er, na tijden nagedacht te hebben, achtergekomen dat ik 'onbewust expres' conflicten, moeilijke situaties en problemen veroorzaak of bedenk. Ik vermoed dat ik dat doe om zo afleiding te hebben van het lege en eenzame gevoel dat ik heb als ik niks heb om over te piekeren.
Op het moment dat ik geen problemen heb voelt het allemaal zo nutteloos, zo leeg. En op het moment dat er zich een probleem aandient dan kan ik me daar volledig instorten. Maar dan wel zodanig dat ik me er vreselijk naar en depressief bij voel. Op die momenten zou ik niets liever willen dat de problemen over waren. Maar, je raadt het al..., zodra het probleem is opgelost dan voel ik me weer leeg en eenzaam. En ga ik weer, veelal onbewust, herrie schoppen. Een vicieuze cirkel dus.
(Tel daarbij op dat ik sowieso van nature al een enorme piekeraar ben. Ik word dus doodmoe van mezelf)
Ik vind dit inzicht best een openbaring omdat ik lange tijd niks van mezelf begreep. Maar nu ik dit inzicht heb vind ik het ook best eng. Wat moet ik hiermee, hoe kom ik er van af? Als dit niet stopt gaat het me mijn relatie kosten, mijn gezin, mijn werk, alles. Het begint steeds meer invloed te krijgen op mijn gehele leven.
Ik ga binnenkort wel in gesprek met een psycholoog dus ik hoop dat dat me de nodige hulp biedt.
Maar ik denk dat ik meer nodig heb.
Ik probeer veel afleiding te zoeken in mijn leven. Onder het motto van 'get a life!' Dit helpt al wel, maar ik heb het idee dat ik af moet van de vicieuze cirkel waarin ik me bevind.
De reden dat ik dit hier post is omdat ik me afvraag of mensen bovenstaande herkennen en hoe ze ermee omgaan. Inspiratie, simpele tips of afleidingsmethoden, desnoods goede resultaten door bepaalde medicatie of therapie. Meditatie. Wat dan ook.
Alles is welkom!
Op het moment dat ik geen problemen heb voelt het allemaal zo nutteloos, zo leeg. En op het moment dat er zich een probleem aandient dan kan ik me daar volledig instorten. Maar dan wel zodanig dat ik me er vreselijk naar en depressief bij voel. Op die momenten zou ik niets liever willen dat de problemen over waren. Maar, je raadt het al..., zodra het probleem is opgelost dan voel ik me weer leeg en eenzaam. En ga ik weer, veelal onbewust, herrie schoppen. Een vicieuze cirkel dus.
(Tel daarbij op dat ik sowieso van nature al een enorme piekeraar ben. Ik word dus doodmoe van mezelf)
Ik vind dit inzicht best een openbaring omdat ik lange tijd niks van mezelf begreep. Maar nu ik dit inzicht heb vind ik het ook best eng. Wat moet ik hiermee, hoe kom ik er van af? Als dit niet stopt gaat het me mijn relatie kosten, mijn gezin, mijn werk, alles. Het begint steeds meer invloed te krijgen op mijn gehele leven.
Ik ga binnenkort wel in gesprek met een psycholoog dus ik hoop dat dat me de nodige hulp biedt.
Maar ik denk dat ik meer nodig heb.
Ik probeer veel afleiding te zoeken in mijn leven. Onder het motto van 'get a life!' Dit helpt al wel, maar ik heb het idee dat ik af moet van de vicieuze cirkel waarin ik me bevind.
De reden dat ik dit hier post is omdat ik me afvraag of mensen bovenstaande herkennen en hoe ze ermee omgaan. Inspiratie, simpele tips of afleidingsmethoden, desnoods goede resultaten door bepaalde medicatie of therapie. Meditatie. Wat dan ook.
Alles is welkom!
woensdag 23 januari 2008 om 12:36
Misschien is jouw resume iets te kort door de bocht, maar er zit inderdaad wel wat herkenbaars in. Het gaat niet alleen om ruzien, maar ook om achterdochtigheid, of me druk maken om dingen die de energie niet waard zijn.
Er zijn genoeg dingen die ik leuk vind en die ik ook uitvoer. En ik probeer nu
steeds meer leuke en interessante dingen te doen om mezelf af te leiden en weer de zin van het bestaan te vindn.
Maar op de een of andere manier lukt het me toch om tussen die activiteiten door volop te piekeren en conflicten op te roepen. Of mezelf in een dusdanige situatie te krijgen dat er veel moet gebeuren om dat weer op te lossen. Dat soort dingen...
Er zijn genoeg dingen die ik leuk vind en die ik ook uitvoer. En ik probeer nu
steeds meer leuke en interessante dingen te doen om mezelf af te leiden en weer de zin van het bestaan te vindn.
Maar op de een of andere manier lukt het me toch om tussen die activiteiten door volop te piekeren en conflicten op te roepen. Of mezelf in een dusdanige situatie te krijgen dat er veel moet gebeuren om dat weer op te lossen. Dat soort dingen...
woensdag 23 januari 2008 om 13:07
hoi labamboeh, eigenlijk een heel herkenbaar verhaal. ik zoek ook vaak bewust de meest heftige conflicten op juist om een reactie te veroorzaken. die reactie komt dan natuurlijk ook en die bezorgd mij op zijn beurt juist weer een heel naar gevoel, dus net wat jij zegt, een vicieuze cirkel. is het misschien zo: beter narigheid en verdriet te voelen dan helemaal niks te voelen? is wel een erg confronterende vraag, maar zo heb ik het bij mezelf ervaren namelijk.
woensdag 23 januari 2008 om 13:09
Hoi,ik ben er ook al een tijdje achter maar weet geen concrete oplossing.Tenminste niet zo mee bezig een oplossing te zoeken/vinden.
Ik vind het al heel wat dat ik me er van bewust ben.Waardoor ik er onbewust eigenlijk mss. wel aan werk om het niet op te zoeken meer.(?).
Herken iig. je gedachtengang van saai hier zeg zo dit.Even tijd om te stangen weer.Het gevoel hebben te leven hoe stom ook dat je juist dan negativiteit opzoekt/je triggerd.
Ik realiseer me ook dat ik in mijn leven de moeilijke dingen opzoek/tegenkom en niet voor weg loop althans en me er volledig op stort.
Zoiets.
Ik vind het al heel wat dat ik me er van bewust ben.Waardoor ik er onbewust eigenlijk mss. wel aan werk om het niet op te zoeken meer.(?).
Herken iig. je gedachtengang van saai hier zeg zo dit.Even tijd om te stangen weer.Het gevoel hebben te leven hoe stom ook dat je juist dan negativiteit opzoekt/je triggerd.
Ik realiseer me ook dat ik in mijn leven de moeilijke dingen opzoek/tegenkom en niet voor weg loop althans en me er volledig op stort.
Zoiets.
anoniem_44446 wijzigde dit bericht op 23-01-2008 13:14
Reden: correctie
Reden: correctie
% gewijzigd
woensdag 23 januari 2008 om 13:32
Ja Knor dat is het misschien wel. Als ik geen narigheid om me heen heb zou ik me dus 'officieel' gelukkig en tevreden moeten voelen. Helaas voel ik dat dan niet en voel ik me dus alleen maar eenzaam en leeg. Of eigenlijk voel ik weinig. Vind het ook moeilijk met emoties om te gaan. En soms als ik me even wel goed voel en vrolijk ben, denk ik: 'he dit voelt goed! Maar het zal vast niet lang duren.' En idd, dan gaat dat goede gevoel ook weer weg, juist omdat ik er zo negatief over denk.
Ik denk dat ik gewoon niet weet wat het is om je gelukkig te voelen. En zoals je al zegt is het dan maar beter om je slecht te voelen, dat voelt tenminste vertrouwd.
Ik denk dat ik gewoon niet weet wat het is om je gelukkig te voelen. En zoals je al zegt is het dan maar beter om je slecht te voelen, dat voelt tenminste vertrouwd.
woensdag 23 januari 2008 om 13:37
Hoi labamboeh.
Ik heb dit ook al langere tijd door bij mezelf, dat ik chaos creëer in mijn leven om het 'spannend' te houden. Orde en regelmaat maken het leven overzichtelijk, maar mij bekroop bij orde en regelmaat altijd een onwijs onrustig gevoel van 'er moet iets gebeuren'!
Ook inderdaad me storten in domme piekerdingetjes. De onzinnigste dingen opblazen tot olifanten en door de bomen het bos niet meer zien. Maar ook hele vervelende dingen die ik niet goed kan relativeren die mn aandacht opeisen.
Wat doe je eraan? Tja het is een moeilijk proces. Eén heel belangrijk ding voor mij is sporten. Ik ben helemaal niet een sportgek ofzo, maar ik heb gemerkt dat het voor mij een MUST is om mn hoofd enigszins leeg te krijgen en te houden. Als ik een of twee weken niet sport stijgt mn piekerniveau de pan uit. Ik ben voor het eerst op wintersport geweest laatst: heerlijk. Een sport waarin nadenken gelijk staat aan vallen. En als je savonds thuis komt ben je te moe om te denken. Echt heel lang geleden is het voor mij geweest dat ik een week lang niet na hoefde te denken... heerlijk......
Maar ja, voor studie, leven, alles moet je eigenlijk toch nadenken. De balans vinden vind ik erg moeilijk. Het lijkt wel het een of het ander voor mij. Denken denken denken tot ik er bij neerval of juist een leeg hoofd en níks mag erin, maar dat kan natuurlijk ook niet. Tja ik probeer er ook nog uit te komen. Loop nu wel sinds anderhalf jaar bij de psycholoog met mn piekerstoornis. Gebruik ook medicijnen, antidepressiva. Het helpt wel. Maar het is er zeker nog niet uit.... De balans vinden is echt het moeilijkst. Want ik wil natuurlijk wel mn koppie blijven gebruiken, maar niet alleen als een waanzinnig doorgeflipte piekeraar, maar gewoon normaal.....
Ik heb dit ook al langere tijd door bij mezelf, dat ik chaos creëer in mijn leven om het 'spannend' te houden. Orde en regelmaat maken het leven overzichtelijk, maar mij bekroop bij orde en regelmaat altijd een onwijs onrustig gevoel van 'er moet iets gebeuren'!
Ook inderdaad me storten in domme piekerdingetjes. De onzinnigste dingen opblazen tot olifanten en door de bomen het bos niet meer zien. Maar ook hele vervelende dingen die ik niet goed kan relativeren die mn aandacht opeisen.
Wat doe je eraan? Tja het is een moeilijk proces. Eén heel belangrijk ding voor mij is sporten. Ik ben helemaal niet een sportgek ofzo, maar ik heb gemerkt dat het voor mij een MUST is om mn hoofd enigszins leeg te krijgen en te houden. Als ik een of twee weken niet sport stijgt mn piekerniveau de pan uit. Ik ben voor het eerst op wintersport geweest laatst: heerlijk. Een sport waarin nadenken gelijk staat aan vallen. En als je savonds thuis komt ben je te moe om te denken. Echt heel lang geleden is het voor mij geweest dat ik een week lang niet na hoefde te denken... heerlijk......
Maar ja, voor studie, leven, alles moet je eigenlijk toch nadenken. De balans vinden vind ik erg moeilijk. Het lijkt wel het een of het ander voor mij. Denken denken denken tot ik er bij neerval of juist een leeg hoofd en níks mag erin, maar dat kan natuurlijk ook niet. Tja ik probeer er ook nog uit te komen. Loop nu wel sinds anderhalf jaar bij de psycholoog met mn piekerstoornis. Gebruik ook medicijnen, antidepressiva. Het helpt wel. Maar het is er zeker nog niet uit.... De balans vinden is echt het moeilijkst. Want ik wil natuurlijk wel mn koppie blijven gebruiken, maar niet alleen als een waanzinnig doorgeflipte piekeraar, maar gewoon normaal.....
woensdag 23 januari 2008 om 14:07
Hey labamboeh,
het eerste wat ik mij opkwam na het lezen van de op, waren eigenlijk twee dingen:
1. Is je werk wel iets wat bij je past, waar je voldoening uit kunt halen?
2. Is je woonplaats een plek die bij jou past?
Het zijn hele simpele, logische dingen maar juist daarom denkt men er niet veel over na. Ik heb na de overstap middelgrote stad>grote stad gemerkt dat ik me veel prettiger voelde; het piekeren en het opzoeken van problemen kon ik voorkomen door in de stad afleiding te vinden, en in een grote stad is nou eenmaal meer te beleven. Voorkeuren qua wonen zijn natuurlijk voor iedereen anders, maar wel iets om over na te denken.
Je werk spreekt voor zich denk ik... wanneer je dag in dag uit werk doet waar geen spanning bij zit, zul je de spanning ergens anders vandaan moeten halen. Misschien is een baan waarbij je juist dingen moet organiseren wel veel meer iets voor jou (is maar een wilde gooi hoor), omdat je je dan daar op problemen kunt storten om ze op te lossen, in plaats van in je privéleven problemen opzoeken zodat je ze op kunt lossen (wat dus niet gebeurt).
SD
het eerste wat ik mij opkwam na het lezen van de op, waren eigenlijk twee dingen:
1. Is je werk wel iets wat bij je past, waar je voldoening uit kunt halen?
2. Is je woonplaats een plek die bij jou past?
Het zijn hele simpele, logische dingen maar juist daarom denkt men er niet veel over na. Ik heb na de overstap middelgrote stad>grote stad gemerkt dat ik me veel prettiger voelde; het piekeren en het opzoeken van problemen kon ik voorkomen door in de stad afleiding te vinden, en in een grote stad is nou eenmaal meer te beleven. Voorkeuren qua wonen zijn natuurlijk voor iedereen anders, maar wel iets om over na te denken.
Je werk spreekt voor zich denk ik... wanneer je dag in dag uit werk doet waar geen spanning bij zit, zul je de spanning ergens anders vandaan moeten halen. Misschien is een baan waarbij je juist dingen moet organiseren wel veel meer iets voor jou (is maar een wilde gooi hoor), omdat je je dan daar op problemen kunt storten om ze op te lossen, in plaats van in je privéleven problemen opzoeken zodat je ze op kunt lossen (wat dus niet gebeurt).
SD
woensdag 23 januari 2008 om 14:21
Ik had dat vroeger ook (en soms, als ik me eventjes niet leuk voel) nog. Vooral vriendinnen en mijn ex heb ik echt getergd vroeger,uit extreme onzekerheid en misschien ook wel dat gevoel. Telkens ruzie maken, dingen zoeken, echt speuren, om het dan weer goed te kunnen maken en te horen dat ik lief ben en de moeite waard. Uiteraard worden mensen dat extreem zat na een tijdje. Ik had een scharrel laatst, en ik moest me dus beheersen om het niet te doen, en dat lukte goed, en als ik dan eens zoiets flikte, zei ik er gewoon meteen bij hoe het zat, niets aan de hand. Je kunt echt oefenen zulke dingen niet meer te doen, door elke keer als je iets negatiefs wil zeggen, een neutrale of positieve opmerking te maken. Klinkt achterlijk, vind het zelf ook achterlijk, maar je conditioneert jezelf gewoon.
Dat lege gevoel, sja, dat heb ik ook lang gehad. Je moet het opvullen, maar met wat? Ik weet het niet echt te benoemen, maar zinvolle dingen (voor jezelf en anderen) doen, een cursus volgen of weet ik het, dat helpt wel. Ik zou niet meteen aan de AD's gaan, dat vervlakt enkel. Dan kun je beter therapie volgen, al ben ik daar zelf niet kapot van, maar he, massa's mensen hebben er baat bij.
Dat lege gevoel, sja, dat heb ik ook lang gehad. Je moet het opvullen, maar met wat? Ik weet het niet echt te benoemen, maar zinvolle dingen (voor jezelf en anderen) doen, een cursus volgen of weet ik het, dat helpt wel. Ik zou niet meteen aan de AD's gaan, dat vervlakt enkel. Dan kun je beter therapie volgen, al ben ik daar zelf niet kapot van, maar he, massa's mensen hebben er baat bij.
woensdag 23 januari 2008 om 14:42
[quote]
Telkens ruzie maken, dingen zoeken, echt speuren, om het dan weer goed te kunnen maken en te horen dat ik lief ben en de moeite waard. Uiteraard worden mensen dat extreem zat na een tijdje. Je kunt echt oefenen zulke dingen niet meer te doen, door elke keer als je iets negatiefs wil zeggen, een neutrale of positieve opmerking te maken. Klinkt achterlijk, vind het zelf ook achterlijk, maar je conditioneert jezelf gewoon.
quote]
Vooral deze eerste zinnen hierboven.Hoewel ik niet echt a/h speuren sloeg.Maar wel de bevstiging zoeken ben ik leuk/lief/aardig?Ook als ik naar doe?
En ja je kunt het jezelf aanleren zoals hierboven gezegt is.
Hou jij wel van jezelf?Of vind jij jezelf wel okee?Accepteer je jezelf?
:Telkens ruzie maken, dingen zoeken, echt speuren, om het dan weer goed te kunnen maken en te horen dat ik lief ben en de moeite waard. Uiteraard worden mensen dat extreem zat na een tijdje. Je kunt echt oefenen zulke dingen niet meer te doen, door elke keer als je iets negatiefs wil zeggen, een neutrale of positieve opmerking te maken. Klinkt achterlijk, vind het zelf ook achterlijk, maar je conditioneert jezelf gewoon.
quote]
Vooral deze eerste zinnen hierboven.Hoewel ik niet echt a/h speuren sloeg.Maar wel de bevstiging zoeken ben ik leuk/lief/aardig?Ook als ik naar doe?
En ja je kunt het jezelf aanleren zoals hierboven gezegt is.
Hou jij wel van jezelf?Of vind jij jezelf wel okee?Accepteer je jezelf?
woensdag 23 januari 2008 om 15:27
Het 'ik houd van mezelf' vind ik altijd zo'n vage term, om eerlijk te zijn. Geheel accepteren doe ik mezelf nog niet, ik vind mezelf wel ok maar er is zeker ruimte voor verbetering, maar HOUDEN van mezelf? Ik houd van een beperkt groepje mensen, en ik geef om een iets groter groepje mensen, maar ik reken mezelf daar niet zo toe. Ok, in termen van: wil je liever dat een vriendin een ernstige ziekte krijgt (ok, erg vervelend voorbeeld) of jijzelf, dan kies ik toch maar voor die vriendin, maar of dat houden van jezelf is? Of jezelf mooi en leuk vinden, is dat ook houden van jezelf? Ik zie gewoon altijd Narcissus voor me bij zulke uitspraken ;)
woensdag 23 januari 2008 om 15:32
Dat conditioneren dat herken ik idd.
@ Digitalis, jouw tip probeer ik idd ook al. Soms kan ik niet tegen een bepaalde opmerking en dan ontplof ik haast. Dan doe ik even rustig en zeg ik juist iets heel aardigs terug. Of geef ik de ander gewoon gelijk. En dan merk ik dat mijn bui zo weer voorbij vliegt. Dus dat is al best wel eentje die werkt.
Bij mij, en bij jullie en vele anderen, is er gewoon een bepaald denkpatroon ingeslopen waardoor we erg reactief zijn en veelal ons richten op de negatieve dingen ipv de positieve.
Als je dit toepast in je hele levenswijze blijft er op een bepaald moment geen lol meer over... Ik vroeg me een tijd geleden af wat ik de laatste jaren eigenlijk voor leuke dingen gedaan had. Ik kwam erachter dat ik haast nooit naar bijv. een concert, musical, weekendje weg, beauttfarm of weet ik het wat, geweest ben. Of intensief een sport beoefend heb, of een instrument leren bespelen. Of een verre reis gemaakt. Of stage lopen in een ander land. Allemaal dingen die me erg leuk leken/lijken. Maar als ik terugkijk zei ik steeds tegen mezelf: ah nee joh doe maar niet. Kost alleen maar geld. En misschien is het niet eens leuk. Ik durfde ook niet alleen naar dingen toe. Kortom, overal een negatieve reden bedenken om dingen maar niet aan te pakken. Waardoor ik in bepaalde opzichten toch wel een paar jaren van mn leven heb weggegooid.
Natuurlijk heb ik ook veel geleerd, maar ik had veel meer uit mijn leven kunnen halen.
Ik geloof er wel in dat je vanaf vandaag kunt veranderen als mens. Dus wat gisteren gebeurt is hoeft niet altijd zo door te gaan. Daarom ben ik nu fanatiek bezig om mijn geconditioneerde acties af te leren/om te buigen.
Meer leuke dingen aan te pakken. Gewoon eens een stapje naast je o zo vertrouwde en veilige, maar tegelijk negatieve pad bewandelen.
Maar zoals gezegd, dit gaat niet zo makkelijk.
Waar ik vaak erg mee worstel is vertrouwen. In mensen in het algemeen. Maar wat ik het ergste vind is dat ik mijn partner wantrouw. Al tijden. We hebben het er vaak over gehad en hij blijft erbij dat hij wel te vertrouwen is. Ik heb ook geen aantoonbaar bewijs dat het niet zo zou zijn. Maar ik kan gewoon niet geloven dat ik interessant en leuk genoeg ben voor hem. En vandaar dat ik waarsch. denk dat hij zijn heil elders zoekt. En ikv self fulfilling prophecy doe ik dus al tijden onaardig tegen mijn partner (zo van: ja hallo, als je me toch voorliegt en vreemdgaat, waarom zou ik dan nog aardig tegen je doen?) Waardoor het op een dag nog wel eens zou kunnen gebeuren dat hij inderdaad vreemd zou gaan. Soms denk ik: onzin dat hij dit doet. Andere keren ben ik ervan overtuigd dat hij vreemdgaat of tegen me liegt. Het lijkt wel paranoide gedrag.
Ik word er niet goed van, het zit maar in mijn hoofd. Ik weet niet of jullie dit herkennen? En hoe hebben jullie het vertrouwen dan terug kunnen vinden?
Ik vermoed dat het allemaal voortkomt uit gebrek aan zelfvertrouwen. Ik denk dat als ik dit meer zou hebben mijn angsten ook veel kleiner zouden zijn en ik geen negatieve aandacht zou hoeven vragen.
@ Summerparty: welke AD gebruik je? Ik heb een tijd geleden een dosis gekregen, maar durf er niet aan te beginnen. Wil het iegenlijk ook op eigen kracht doen. Maarja soms hebben mensen gewoon medicijnen nodig. Zo is het dan ook wel weer.
@ Digitalis, jouw tip probeer ik idd ook al. Soms kan ik niet tegen een bepaalde opmerking en dan ontplof ik haast. Dan doe ik even rustig en zeg ik juist iets heel aardigs terug. Of geef ik de ander gewoon gelijk. En dan merk ik dat mijn bui zo weer voorbij vliegt. Dus dat is al best wel eentje die werkt.
Bij mij, en bij jullie en vele anderen, is er gewoon een bepaald denkpatroon ingeslopen waardoor we erg reactief zijn en veelal ons richten op de negatieve dingen ipv de positieve.
Als je dit toepast in je hele levenswijze blijft er op een bepaald moment geen lol meer over... Ik vroeg me een tijd geleden af wat ik de laatste jaren eigenlijk voor leuke dingen gedaan had. Ik kwam erachter dat ik haast nooit naar bijv. een concert, musical, weekendje weg, beauttfarm of weet ik het wat, geweest ben. Of intensief een sport beoefend heb, of een instrument leren bespelen. Of een verre reis gemaakt. Of stage lopen in een ander land. Allemaal dingen die me erg leuk leken/lijken. Maar als ik terugkijk zei ik steeds tegen mezelf: ah nee joh doe maar niet. Kost alleen maar geld. En misschien is het niet eens leuk. Ik durfde ook niet alleen naar dingen toe. Kortom, overal een negatieve reden bedenken om dingen maar niet aan te pakken. Waardoor ik in bepaalde opzichten toch wel een paar jaren van mn leven heb weggegooid.
Natuurlijk heb ik ook veel geleerd, maar ik had veel meer uit mijn leven kunnen halen.
Ik geloof er wel in dat je vanaf vandaag kunt veranderen als mens. Dus wat gisteren gebeurt is hoeft niet altijd zo door te gaan. Daarom ben ik nu fanatiek bezig om mijn geconditioneerde acties af te leren/om te buigen.
Meer leuke dingen aan te pakken. Gewoon eens een stapje naast je o zo vertrouwde en veilige, maar tegelijk negatieve pad bewandelen.
Maar zoals gezegd, dit gaat niet zo makkelijk.
Waar ik vaak erg mee worstel is vertrouwen. In mensen in het algemeen. Maar wat ik het ergste vind is dat ik mijn partner wantrouw. Al tijden. We hebben het er vaak over gehad en hij blijft erbij dat hij wel te vertrouwen is. Ik heb ook geen aantoonbaar bewijs dat het niet zo zou zijn. Maar ik kan gewoon niet geloven dat ik interessant en leuk genoeg ben voor hem. En vandaar dat ik waarsch. denk dat hij zijn heil elders zoekt. En ikv self fulfilling prophecy doe ik dus al tijden onaardig tegen mijn partner (zo van: ja hallo, als je me toch voorliegt en vreemdgaat, waarom zou ik dan nog aardig tegen je doen?) Waardoor het op een dag nog wel eens zou kunnen gebeuren dat hij inderdaad vreemd zou gaan. Soms denk ik: onzin dat hij dit doet. Andere keren ben ik ervan overtuigd dat hij vreemdgaat of tegen me liegt. Het lijkt wel paranoide gedrag.
Ik word er niet goed van, het zit maar in mijn hoofd. Ik weet niet of jullie dit herkennen? En hoe hebben jullie het vertrouwen dan terug kunnen vinden?
Ik vermoed dat het allemaal voortkomt uit gebrek aan zelfvertrouwen. Ik denk dat als ik dit meer zou hebben mijn angsten ook veel kleiner zouden zijn en ik geen negatieve aandacht zou hoeven vragen.
@ Summerparty: welke AD gebruik je? Ik heb een tijd geleden een dosis gekregen, maar durf er niet aan te beginnen. Wil het iegenlijk ook op eigen kracht doen. Maarja soms hebben mensen gewoon medicijnen nodig. Zo is het dan ook wel weer.
woensdag 23 januari 2008 om 16:55
Digitalis de vraag was meer bedoeld voor TO.
Maar geeft niets dat jij er op antwoord.
Ben ook niet zo van de vraag hoor> hou je van jezelf?Meer van ben ik blij met wie ik ben,kan ik door 1 deur met mezelf,zoniet waarom niet,hoe komt dat,wat zit er dwars.Sleep je onbewust iets mee wat weg kan bijv. uit je 'rugzak'.Oid.Het negatieve opzoeken zeg maar kom toch ergens weg denk ik.
Ik voel me nergens bijhoren bijv. dat werkt als een rode daad door mijn leven.Onzekerheid.Achterdochtig idd. zijn.Pfff het zal allemaal wel maar ik geloof er niets van.Zulks gedachten heb/had ik dus.
Maar geeft niets dat jij er op antwoord.
Ben ook niet zo van de vraag hoor> hou je van jezelf?Meer van ben ik blij met wie ik ben,kan ik door 1 deur met mezelf,zoniet waarom niet,hoe komt dat,wat zit er dwars.Sleep je onbewust iets mee wat weg kan bijv. uit je 'rugzak'.Oid.Het negatieve opzoeken zeg maar kom toch ergens weg denk ik.
Ik voel me nergens bijhoren bijv. dat werkt als een rode daad door mijn leven.Onzekerheid.Achterdochtig idd. zijn.Pfff het zal allemaal wel maar ik geloof er niets van.Zulks gedachten heb/had ik dus.
woensdag 23 januari 2008 om 18:37
labamboe wat is bij jou mss. van toepassing het waarom je doet zo je doet?Iets uit het verleden?Waardoor is dit denkpatroon erin geslopen bij jou?Waarom geloof/vertrouw je niet wat je man je zegt?Onverwerkt verleden?
Heb je kinderen?Mss. dat je je for granted genomen voelt en zo het erin geslopen is?Geen tijd voor jezelf hebben gegunt,niet aantoe komen,geen tijd hebben gemaakt voor jezlf?
Herken overigens ook het niet dingen ondenemen of afhaken etc.
Ik heb me nu opgegeven voor iets voor mijzelf.Wil me zelf weer terug vinden aan wat ik leuk en mooi vind en tot uiting kan brengen,naarvoren mag brengen weer.
Kinderen 'slorpen' je ongewild op.Niets mis mee maar vaak raak je jezelf kwijt oid. Maak je jezelf niet belangrijk (meer).Waar ben jij in het verhaal iets.
Of zit ik er nu naast met deze post?
Heb je kinderen?Mss. dat je je for granted genomen voelt en zo het erin geslopen is?Geen tijd voor jezelf hebben gegunt,niet aantoe komen,geen tijd hebben gemaakt voor jezlf?
Herken overigens ook het niet dingen ondenemen of afhaken etc.
Ik heb me nu opgegeven voor iets voor mijzelf.Wil me zelf weer terug vinden aan wat ik leuk en mooi vind en tot uiting kan brengen,naarvoren mag brengen weer.
Kinderen 'slorpen' je ongewild op.Niets mis mee maar vaak raak je jezelf kwijt oid. Maak je jezelf niet belangrijk (meer).Waar ben jij in het verhaal iets.
Of zit ik er nu naast met deze post?
anoniem_44446 wijzigde dit bericht op 23-01-2008 20:51
Reden: gewoon wijziging
Reden: gewoon wijziging
% gewijzigd
woensdag 23 januari 2008 om 20:35
Ook ik herken me in veel van al het bovengenoemde. Onlangs las ik het boek "een nieuwe wereld" van Tolle Eckhardt en dat was een echte eye-opener voor mij! Hij gaat er van uit dat iedereen een "pijnlichaam" heeft dat gevormd is door eerdere gebeurtenissen/verdriet etc. en nooit goed verwerkt en/geheeld is, waardoor het als een parasiet blijft sluimeren en opnieuw gevoed wil worden en dat voeden gebeurt door..... juist, het maken van problemen, stangen, verdriet opzoeken. Daarna gaat het weer even goed en neem je je voor dat je het een volgende keer niet meer zover laat komen, maar toch...Ook geeft hij in zijn boek aan hoe je dit op kunt lossen, min of meer door je pijnlichaam los te zien van jezelf. Anyhow te ingewikkeld om zomaar eventjes hier uit mijn hoofd neer te zetten dus lees zelf maar als je denkt dat dit ook voor jou op kan gaan, voor mij viel echt het kwartje! Hoewel, als ik mijn bericht zo teruglees vraag ik me af of het wel te volgen is..
V.
V.
woensdag 23 januari 2008 om 20:46
Ik wil het toch graag met jullie delen en heb daarom maar een stukje gequote om het duidelijker te maken;
De emoties die het gevolg zijn van een leven vanuit ego, resulteren in ‘pijnlichamen’, die mensen als een last in zich meedragen. Deze pijnlichamen kunnen worden geactiveerd door mensen of situaties (als iemand op je ‘knoppen drukt’). Op zo’n moment word je volledig overgenomen door emoties. Tolle: ‘Een pijnlichaam is een semi-automatische energievorm die in de meeste mensen leeft, een uit emoties bestaande entiteit. Net als alle levensvormen, moet het zich regelmatig voeden – nieuwe energie opdoen – en het voedsel dat het nodig heeft om de voorraden aan te vullen, bestaat uit energie die overeenkomt met zijn eigen energie, dat wil zeggen, energie met een vergelijkbare frequentie.’ Voor het pijnlichaam is elke emotionele pijnlijke ervaring bruikbaar als voedsel. Daarom gedijt het zo goed op negatief denken en op drama in relaties. Het pijnlichaam is een verslaving aan ongelukkig-zijn
Ik ben benieuwd of iemand zich hierin herkent.
V
De emoties die het gevolg zijn van een leven vanuit ego, resulteren in ‘pijnlichamen’, die mensen als een last in zich meedragen. Deze pijnlichamen kunnen worden geactiveerd door mensen of situaties (als iemand op je ‘knoppen drukt’). Op zo’n moment word je volledig overgenomen door emoties. Tolle: ‘Een pijnlichaam is een semi-automatische energievorm die in de meeste mensen leeft, een uit emoties bestaande entiteit. Net als alle levensvormen, moet het zich regelmatig voeden – nieuwe energie opdoen – en het voedsel dat het nodig heeft om de voorraden aan te vullen, bestaat uit energie die overeenkomt met zijn eigen energie, dat wil zeggen, energie met een vergelijkbare frequentie.’ Voor het pijnlichaam is elke emotionele pijnlijke ervaring bruikbaar als voedsel. Daarom gedijt het zo goed op negatief denken en op drama in relaties. Het pijnlichaam is een verslaving aan ongelukkig-zijn
Ik ben benieuwd of iemand zich hierin herkent.
V
woensdag 23 januari 2008 om 20:50
Weet je, je kunt jezelf trainen in positief denken. Denk vooral niet dat je eeuwig gedoent bent tot doemdenken . Je psycholoog kan je daar vast bij helpen. Volgens mij ben je al opweg hoor om uit je visuese circle te stappen. er zijn ook boekjes voor, of oefeningen. Zo kun je jezelf dwingen tot een ander denkpatroon. Ook kun je jezelf een pieker kwartiertje geven per dag. Je moet vooral iets vinden wat bij je past
woensdag 23 januari 2008 om 21:40
Face2, het is juist een heel positief boek. Het leert je om jezelf (als persoon) los te zien van je pijnlichaam en ernaar te kijken als naar iets dat min of meer buiten je staat, zodat je je bewust wordt van je gedrag. Op het moment dat je je bewust wordt dat je eigenlijk problemen aan het creeeren bent en je begrijpt waarom, ben je het probleem eigenlijk al de baas. Het is dus min of meer een bewustwordingsproces.
zondag 27 januari 2008 om 12:26
Ik herken ook wel een aantal dingen die hierboven genoemd worden. Bijvoorbeeld:
labamboeh schreef op 23 januari 2008 @ 13:32
Als ik geen narigheid om me heen heb zou ik me dus 'officieel' gelukkig en tevreden moeten voelen. Helaas voel ik dat dan niet en voel ik me dus alleen maar eenzaam en leeg. Of eigenlijk voel ik weinig. Vind het ook moeilijk met emoties om te gaan. En soms als ik me even wel goed voel en vrolijk ben, denk ik: 'he dit voelt goed! Maar het zal vast niet lang duren.'
Dit heb ik ook heel erg sterk. Ik heb een aantal lastige jaren achter de rug, ik probeerde een persoon in mijn omgeving heel erg te helpen met depressieve gevoelens en suicidale gedachten. En ik had niet door dat ik er ondertussen zelf aan onderdoor ging.. Nu voelt die persoon zich goed en is verder gegaan met zijn leven. En ik voel me leeg en een beetje opgebruikt.
Ook ik merk dat ik alvast negatief denk over mijn vriend, dat het best mogelijk is dat hij vreemdgaat. Maar toch voel ik er nog niet heel veel bij. Ergens weet ik ook wel dat het onzin is. Ik zoek ook geen ruzie en hij weet ook niets van deze gedachten. Maar in mijn hoofd maar ik wel ruzie met iedereen om me heen.
Ik voel me namelijk heel erg boos de hele tijd, ik heb zin om een bokszak te kopen en daar elke dag gigantisch tegen tekeer te gaan (misschien wel een plan ook:-p) Maar ik weet niet waarom ik nog boos ben of waarom ik me leeg voel en waarom ik zo negatief tegen het leven aan kijk, want het zou nu juist beter moeten gaan, vanaf nu ziet de toekomst er eigenlijk rooskleurig uit!
en dan kom ik dus weer op het eerste bericht hierboven, dan denk ik dat het fijner 'minder saai' zou zijn, als er wat gebeurt ookal is het negatief.
Nou nu nog wat tips/ dingen die ik zelf probeer te doen,
ik probeer me een beetje uit te leven in sport, ik ben aan het hardlopen en zoek binnenkort een wedstrijd uit om naartoe te trainen, zodat ik een beetje een doel heb in de toekomst. Klinkt misschien een beetje zielig, maar dat is dan een puntje om me op te richten, wat ik leuk vind èn waar ik voor mezelf dan iets neer kan zetten.
Ook helpt het voor mij om dingen waar ik steeds weer over pieker, uitgebreid op te schrijven. Misschien na te lezen en dingen helder te krijgen.
Ow heeft iemand nog een tip om het piekeren 'uit te zetten' 's nachts voor het slapen?? Ik ben erg moe maar lig nadat ik in bed lig nog heel lang klaarwakker..
labamboeh schreef op 23 januari 2008 @ 13:32
Als ik geen narigheid om me heen heb zou ik me dus 'officieel' gelukkig en tevreden moeten voelen. Helaas voel ik dat dan niet en voel ik me dus alleen maar eenzaam en leeg. Of eigenlijk voel ik weinig. Vind het ook moeilijk met emoties om te gaan. En soms als ik me even wel goed voel en vrolijk ben, denk ik: 'he dit voelt goed! Maar het zal vast niet lang duren.'
Dit heb ik ook heel erg sterk. Ik heb een aantal lastige jaren achter de rug, ik probeerde een persoon in mijn omgeving heel erg te helpen met depressieve gevoelens en suicidale gedachten. En ik had niet door dat ik er ondertussen zelf aan onderdoor ging.. Nu voelt die persoon zich goed en is verder gegaan met zijn leven. En ik voel me leeg en een beetje opgebruikt.
Ook ik merk dat ik alvast negatief denk over mijn vriend, dat het best mogelijk is dat hij vreemdgaat. Maar toch voel ik er nog niet heel veel bij. Ergens weet ik ook wel dat het onzin is. Ik zoek ook geen ruzie en hij weet ook niets van deze gedachten. Maar in mijn hoofd maar ik wel ruzie met iedereen om me heen.
Ik voel me namelijk heel erg boos de hele tijd, ik heb zin om een bokszak te kopen en daar elke dag gigantisch tegen tekeer te gaan (misschien wel een plan ook:-p) Maar ik weet niet waarom ik nog boos ben of waarom ik me leeg voel en waarom ik zo negatief tegen het leven aan kijk, want het zou nu juist beter moeten gaan, vanaf nu ziet de toekomst er eigenlijk rooskleurig uit!
en dan kom ik dus weer op het eerste bericht hierboven, dan denk ik dat het fijner 'minder saai' zou zijn, als er wat gebeurt ookal is het negatief.
Nou nu nog wat tips/ dingen die ik zelf probeer te doen,
ik probeer me een beetje uit te leven in sport, ik ben aan het hardlopen en zoek binnenkort een wedstrijd uit om naartoe te trainen, zodat ik een beetje een doel heb in de toekomst. Klinkt misschien een beetje zielig, maar dat is dan een puntje om me op te richten, wat ik leuk vind èn waar ik voor mezelf dan iets neer kan zetten.
Ook helpt het voor mij om dingen waar ik steeds weer over pieker, uitgebreid op te schrijven. Misschien na te lezen en dingen helder te krijgen.
Ow heeft iemand nog een tip om het piekeren 'uit te zetten' 's nachts voor het slapen?? Ik ben erg moe maar lig nadat ik in bed lig nog heel lang klaarwakker..
zondag 27 januari 2008 om 12:34
Face2, ik heb ook lang zitten denken wat bij mij de oorzaak is van mijn klachten. In het verleden zijn er op zich geen schokkende dingen gebeurd (daarbij denk ik dan aan scheidingen, misbruik, dood of andere vreselijke dingen) Maar wel bepaalde dingen die ongetwijfeld invloed hebben gehad. Toch denk ik dat het tobben gewoon in mij zit, toen ik heel klein was piekerde ik al veel en vroeg me van alles af over het leven. Niet ongedwongen kind zeg maar. Ik voelde me ook toen ik klein was op veel plekken niet op mijn gemak, veel heimwee, liever thuis dan bij vriendinnetjes spelen, moeilijk nee durven zeggen en voor mezelf opkomen. Ik kon wel heel goed leren maar omdat ik niet wilde opvallen probeerde ik juist lagere cijfers te halen. Dat soort dingen.
Psychische klachten zitten ook in de familie, dus een deel erfelijkheid zal ook meespelen.
Ja ik heb idd een kind. Wardoor mijn leven nu heel anders is dan voorheen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dus ook al lang voor mijn kind last van klachten had. En dat ze nu wel versterkt zijn, maar het basisprobleem in mijn ogen elders ligt dan dat ik mezelf wegcijfer voor mijn kind.
Vendredi: Ik ken Tolles boeken ook. Wat hij zegt is idd heel bruikbaar. En komt op hetzelfde neer als de ideeen uit the Secret e.d. In feite is het je tegenstander/pijnlichaam/ego die jou negatieve gedachten laat denken, waarmee hij zichzelf voedt en steeds meer energie krijgt. De kunst is dus om positief te denken waarmee je die tegenstander te slim af bent. En hij niet meer gevoed wordt, zodat je steeds meer positiviteit gaat zien en aantrekken. En je uit die negatieve spiraal komt.
Nouja ik vind het altijd moeilijk uit te leggen, maar aan dit principe heb ik de laatste tijd best veel. Het bewust worden van het denkpatroon is belangrijk. Ik denk gewoon: die negatieve gedachten zijn niet van mij, die denk IK niet. Mijn tegenstander denkt ze. En ik hoef er niks mee. Ik kan de gedachten gewoon voorbij laten gaan, geen aandacht geven. En me richten op positieve dingen.
Vaak is dit nog heel moeilijk. Maar het is een begin en ik geloof erin dat deze aanpak me gaat 'redden', vroeg of laat.
Psychische klachten zitten ook in de familie, dus een deel erfelijkheid zal ook meespelen.
Ja ik heb idd een kind. Wardoor mijn leven nu heel anders is dan voorheen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dus ook al lang voor mijn kind last van klachten had. En dat ze nu wel versterkt zijn, maar het basisprobleem in mijn ogen elders ligt dan dat ik mezelf wegcijfer voor mijn kind.
Vendredi: Ik ken Tolles boeken ook. Wat hij zegt is idd heel bruikbaar. En komt op hetzelfde neer als de ideeen uit the Secret e.d. In feite is het je tegenstander/pijnlichaam/ego die jou negatieve gedachten laat denken, waarmee hij zichzelf voedt en steeds meer energie krijgt. De kunst is dus om positief te denken waarmee je die tegenstander te slim af bent. En hij niet meer gevoed wordt, zodat je steeds meer positiviteit gaat zien en aantrekken. En je uit die negatieve spiraal komt.
Nouja ik vind het altijd moeilijk uit te leggen, maar aan dit principe heb ik de laatste tijd best veel. Het bewust worden van het denkpatroon is belangrijk. Ik denk gewoon: die negatieve gedachten zijn niet van mij, die denk IK niet. Mijn tegenstander denkt ze. En ik hoef er niks mee. Ik kan de gedachten gewoon voorbij laten gaan, geen aandacht geven. En me richten op positieve dingen.
Vaak is dit nog heel moeilijk. Maar het is een begin en ik geloof erin dat deze aanpak me gaat 'redden', vroeg of laat.
zondag 27 januari 2008 om 12:35
Ik heb het boek opgezocht van Tolle Eckhardt kwam uit op "een nieuwe aarde" en zag ook een ander boek staan namelijk "kracht van het nu"
dit leek me ook aardig passen bij dit onderwerp:
'Om de weg te gaan die wordt beschreven in De kracht van het Nu dien je de indentificatie me je analytische geest en het daardoor gecreërde onechte zelf, het ego, te laten varen. We zijn ons denken niet. We kunnen onszelf van psychische pijn verlossen. Je authentieke kracht wordt pas gemobiliseerd door je over te geven aan het Nu. Hier vinden we vreugde en zijn we in staat ons ware zelf te omarmen. Daar komen we er ook achter dat we al 'heel' en 'volmaakt' zijn. Velen zullen tijdens het lezen van dit boek vaststellen dat de grootste blokkades om in het Nu te komen onze relaties zijn, dat wil zeggen de manier waarop we in onze relaties staan. Relaties kunnen echter ook een toegang zijn om tot verlichting te komen, mits we ze wijs benutten zodat ze bijdragen aan onze bewustwording en we daardoor in staat zijn meer liefde te geven. Als we volledig aanwezig kunnen zijn en iedere stap in het Nu kunnen zetten, kunnen we de werkelijkheid ervaren van zaken als 'overgave', 'vergeving' en 'het onnoembare'. Zo kunnen we onszelf openstellen voor de transformerende ervaring van De kracht van het Nu.'
dit leek me ook aardig passen bij dit onderwerp:
'Om de weg te gaan die wordt beschreven in De kracht van het Nu dien je de indentificatie me je analytische geest en het daardoor gecreërde onechte zelf, het ego, te laten varen. We zijn ons denken niet. We kunnen onszelf van psychische pijn verlossen. Je authentieke kracht wordt pas gemobiliseerd door je over te geven aan het Nu. Hier vinden we vreugde en zijn we in staat ons ware zelf te omarmen. Daar komen we er ook achter dat we al 'heel' en 'volmaakt' zijn. Velen zullen tijdens het lezen van dit boek vaststellen dat de grootste blokkades om in het Nu te komen onze relaties zijn, dat wil zeggen de manier waarop we in onze relaties staan. Relaties kunnen echter ook een toegang zijn om tot verlichting te komen, mits we ze wijs benutten zodat ze bijdragen aan onze bewustwording en we daardoor in staat zijn meer liefde te geven. Als we volledig aanwezig kunnen zijn en iedere stap in het Nu kunnen zetten, kunnen we de werkelijkheid ervaren van zaken als 'overgave', 'vergeving' en 'het onnoembare'. Zo kunnen we onszelf openstellen voor de transformerende ervaring van De kracht van het Nu.'
maandag 28 januari 2008 om 10:23
Hoi labam,
je vroeg mij welke medicijnen ik gebruik. Ik gebruik nu sinds ongeveer een half jaar Prozac, daarvoor gebruikte ik ongeveer een jaar Seroxat. Seroxat werkte in principe beter tegen het piekeren, maar ik kwam er veel van aan en van Prozac juist helemaal niet (zit nu weer op mn oude gewicht). Prozac werkt ook aardig. De antidepressiva maken me rustiger in mn hoofd, ik kan dingen beter van een afstandje bekijken, en ja, ik had het echt nodig want op eigen kracht lukte het me sowieso niet meer...
Ben nu wel van plan om binnen een jaar af te bouwen, zodra ik het gevoel heb dat ik het weer helemaal zelf kan.
je vroeg mij welke medicijnen ik gebruik. Ik gebruik nu sinds ongeveer een half jaar Prozac, daarvoor gebruikte ik ongeveer een jaar Seroxat. Seroxat werkte in principe beter tegen het piekeren, maar ik kwam er veel van aan en van Prozac juist helemaal niet (zit nu weer op mn oude gewicht). Prozac werkt ook aardig. De antidepressiva maken me rustiger in mn hoofd, ik kan dingen beter van een afstandje bekijken, en ja, ik had het echt nodig want op eigen kracht lukte het me sowieso niet meer...
Ben nu wel van plan om binnen een jaar af te bouwen, zodra ik het gevoel heb dat ik het weer helemaal zelf kan.
woensdag 30 januari 2008 om 12:35