Psyche
alle pijlers
Psycholoog en hypochondrie
woensdag 19 maart 2008 om 15:17
Ik zou hier ook graag mijn verhaal kwijt willen.
Ik heb al mijn hele leven last van hypochondrie. Het laatste jaar merk ik echter aan mezelf dat het steeds erger wordt, zelfs zo erg dat het op sommige momenten mijn leven kan beheersen. Bij het minste of geringste pijntje denk ik aan een ernstige ziekte en dan voornamelijk kanker. Twee jaar geleden heb ik gedragstherapie gevolgd, maar ik kan niet zeggen dat dat echt geholpen heeft. Het lijkt ok wel of ik de laatste tijd soort van paniekaanvallen heb: problemen met ademhalen, opgejaagd voelen, het gevoel van weg te willen rennen, trillende handen, gevoel van onwerkelijkheid. Ook ben ik best huilerig de laatste tijd.
Gisteren toch terug geweest naar de huisarts en nu heeft ze me een hele milde vorm van anti-depressiva voorgeschreven en ik moet met een psycholoog gaan praten. Ik hoop echt dat dit wel gaat werken, want ik word soms helemaal gek van mezelf. Als ik het zo opschrijf vind ik het idioot klinken, maar ik kan die gedachtes niet stoppen. Verstandelijk weet ik wel dat ik niks ernstigs mankeer, maar mijn gevoel zegt heel iets anders. Ik verwacht niet dat het helemaal over gaat, maar ik zou het zooo ontzettend graag een beetje meer onder controle hebben.
Vanaf mei zal ik dus best intensief met een psycholoog moeten gaan praten. Is dit iets wat ik gewoon met mijn baas kan bespreken? Ik zal namelijk wat vaker weg zijn van mijn werk. Het is toch niet iets waar ik me voor moet schamen? Ik vind het zo stom klinken zelf.
Ik weet niet wat ik van jullie verwacht wat reacties betreft, maar het voelt goed om mijn verhaal even kwijt te kunnen, dus bedankt voor het lezen!
Ik heb al mijn hele leven last van hypochondrie. Het laatste jaar merk ik echter aan mezelf dat het steeds erger wordt, zelfs zo erg dat het op sommige momenten mijn leven kan beheersen. Bij het minste of geringste pijntje denk ik aan een ernstige ziekte en dan voornamelijk kanker. Twee jaar geleden heb ik gedragstherapie gevolgd, maar ik kan niet zeggen dat dat echt geholpen heeft. Het lijkt ok wel of ik de laatste tijd soort van paniekaanvallen heb: problemen met ademhalen, opgejaagd voelen, het gevoel van weg te willen rennen, trillende handen, gevoel van onwerkelijkheid. Ook ben ik best huilerig de laatste tijd.
Gisteren toch terug geweest naar de huisarts en nu heeft ze me een hele milde vorm van anti-depressiva voorgeschreven en ik moet met een psycholoog gaan praten. Ik hoop echt dat dit wel gaat werken, want ik word soms helemaal gek van mezelf. Als ik het zo opschrijf vind ik het idioot klinken, maar ik kan die gedachtes niet stoppen. Verstandelijk weet ik wel dat ik niks ernstigs mankeer, maar mijn gevoel zegt heel iets anders. Ik verwacht niet dat het helemaal over gaat, maar ik zou het zooo ontzettend graag een beetje meer onder controle hebben.
Vanaf mei zal ik dus best intensief met een psycholoog moeten gaan praten. Is dit iets wat ik gewoon met mijn baas kan bespreken? Ik zal namelijk wat vaker weg zijn van mijn werk. Het is toch niet iets waar ik me voor moet schamen? Ik vind het zo stom klinken zelf.
Ik weet niet wat ik van jullie verwacht wat reacties betreft, maar het voelt goed om mijn verhaal even kwijt te kunnen, dus bedankt voor het lezen!
woensdag 19 maart 2008 om 15:27
Lieve leaf,
Natuurlijk is dit niks om je voor te schamen!! Het is immers iets dat je (hoe graag je dat juist ook zult willen) niet onder controle hebt. Ik herken veel in je verhaal, ik ben door precies hetzelfde heen gegaan, maar heb het inmiddels overwonnen. Zonder medicijnen, mét een goede psycholoog. Het is heel belangrijk dat het goed klikt met de psycholoog, anders zal de therapie inderdaad niet veel zin hebben. Wat bij mij de doorslag gaf was dat ik op een gegeven moment besefte dat het bij mij niet zozeer ging om de angst voor een ziekte, maar vooral om de angst de controle te verliezen. Ernstige ziektes en de dood zijn natuurlijk bij uitstek dingen waarover je geen controle hebt. De hypochoncdrie was alleen maar één van de uitingen van die angst. Ik heb moeten leren om te gaan met de wetenschap dat ik (en iedereen met mij) geen zekerheden krijg in dit leven. Wat mij (naast therapie) enorm geholpen heeft is het lezen van het volgende boek; 'de kracht van het nu' van Eckhart Tolle. Dit is geen boek over hypochondrie maar wel een boek dat (in mijn ervaring) heel veel handvatten biedt om om te gaan met angsten en onzekerheden.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe en wil dat je beseft dat je niet de enige bent. Ik weet precies waar je doorheen gaat en hoe zinloos en angstaanjagend het leven kan zijn als je met dit soort angsten kampt. Ik ben hier uiteindelijk veel sterker uitgekomen, ik kan niet anders dan jou hetzelfde te wensen.
Natuurlijk is dit niks om je voor te schamen!! Het is immers iets dat je (hoe graag je dat juist ook zult willen) niet onder controle hebt. Ik herken veel in je verhaal, ik ben door precies hetzelfde heen gegaan, maar heb het inmiddels overwonnen. Zonder medicijnen, mét een goede psycholoog. Het is heel belangrijk dat het goed klikt met de psycholoog, anders zal de therapie inderdaad niet veel zin hebben. Wat bij mij de doorslag gaf was dat ik op een gegeven moment besefte dat het bij mij niet zozeer ging om de angst voor een ziekte, maar vooral om de angst de controle te verliezen. Ernstige ziektes en de dood zijn natuurlijk bij uitstek dingen waarover je geen controle hebt. De hypochoncdrie was alleen maar één van de uitingen van die angst. Ik heb moeten leren om te gaan met de wetenschap dat ik (en iedereen met mij) geen zekerheden krijg in dit leven. Wat mij (naast therapie) enorm geholpen heeft is het lezen van het volgende boek; 'de kracht van het nu' van Eckhart Tolle. Dit is geen boek over hypochondrie maar wel een boek dat (in mijn ervaring) heel veel handvatten biedt om om te gaan met angsten en onzekerheden.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe en wil dat je beseft dat je niet de enige bent. Ik weet precies waar je doorheen gaat en hoe zinloos en angstaanjagend het leven kan zijn als je met dit soort angsten kampt. Ik ben hier uiteindelijk veel sterker uitgekomen, ik kan niet anders dan jou hetzelfde te wensen.
woensdag 19 maart 2008 om 15:35
Ik had het ook (met nog allerlei ander angst- en dwangstroornissen), en ook met gedragstherapie proberen onder controle te houden,maar hielp niet echt. Nu slik ik anafranil en nu gaat de therapie als een speer. Een van de belangrijkste dingen die ik mezelf heb aangeleerd is dat ik altijd over mijn pijntjes, knobbels ed dacht dat het "symptomen' waren, dat zijn het niet, het zijn gewoon "verschijnselen". Ook heb ik de huisarst verteld dat ik hypochondrisch ben en met haar afgesproken dat ik niet vaker dan 1 keer per maand kom met klachten.
woensdag 19 maart 2008 om 15:35
Sterkte meid. Wat jij beschrijft heb ik ook (ojee, een soort van coming out van mij over dit probleem hier op het forum...), maar dan niet met ziektes maar met alle 'vervoersmiddelen' waar ik geen controle over heb (treinen, boten, vliegtuigen, kermisattracties). Eigenlijk schaam ik mij er diep voor, maar toch kan ik het niet helpen. De paniekerige gevoelens komen ineens heel snel opzetten, zonder dat je er eerst erg in hebt. Het is allemaal erger geworden na wat nare gebeurtenissen vorig jaar (miskraam en vader ernstig ziek).
Ik loop nu ook een psycholoog, omdat ik het zat ben en graag weer een 'normaler' leven wil leiden. Het is fijn je verhaal kwijt te kunnen. Va haar heb ik ontspannings- en ademhalingsoefeningen gekregen. Deze moet ik toepassen voordat ik iets 'engs' ga doen. Momenteel is het de bedoeling dat ik veel met de trein ga reizen (want dat is wat makkelijker uit te voeren dan met de boot of het vliegtuig), om te kijken of ik die oefeningen dan ook goed kan toepassen en om te 'wennen' aan de stressvolle situatie (voor mij dan). Ik ben benieuwd hoe het gaat...
Heel veel sterkte ermee.
Ik loop nu ook een psycholoog, omdat ik het zat ben en graag weer een 'normaler' leven wil leiden. Het is fijn je verhaal kwijt te kunnen. Va haar heb ik ontspannings- en ademhalingsoefeningen gekregen. Deze moet ik toepassen voordat ik iets 'engs' ga doen. Momenteel is het de bedoeling dat ik veel met de trein ga reizen (want dat is wat makkelijker uit te voeren dan met de boot of het vliegtuig), om te kijken of ik die oefeningen dan ook goed kan toepassen en om te 'wennen' aan de stressvolle situatie (voor mij dan). Ik ben benieuwd hoe het gaat...
Heel veel sterkte ermee.
woensdag 19 maart 2008 om 15:43
Hoi Leaf,
Knap dat je je verhaal hier zo opschrijft. Ik kan me voorstellen dat ook hierbij (net als bij je probleem zelf) je gevoel anders is dan je verstand. Verstandelijk gezien weet je dat je je er niet voor hoeft te schamen, gevoelsmatig is het toch moeilijk en beladen om dit soort dingen te bespreken.
Als jij een prettig contact hebt met je leidinggevende, zou ik open zijn over de reden van je incidentele afwezigheid. Daarbij zou ik zelf niet al te diep ingaan op de inhoud van dat waar jij hulp voor zoekt (je hypochondrische gedachten en paniekaanvallen), maar zou ik dat meer algemeen houden. Ik zou me bijvoorbeeld kunnen voorstellen dat je wel vertelt dat je je de laatste tijd niet zo prettig voelt, dat wilt aanpakken met behulp van een psycholoog en daarvoor een aantal gesprekken gaat voeren, die deels onder werktijd vallen. Dat lijkt me voldoende informatie voor je leidinggevende, en is dan hopelijk ook minder moeilijk voor jou om bespreekbaar te maken.
Goed dat je de stap hebt gezet. Succes!
Peas on earth!
woensdag 19 maart 2008 om 16:27
Praten schijnt de beste remedie te zijn en dit forum kan je daar goed bij helpen vrouw, goed gedaan dus!
Tot voor een jaar geleden dacht ik dat ik onstervelijk was. Ik was nooit ziek, ging nooit naar de dokter en ging lachend het leven door zonder lichamelijke klachten. Daar kwam verandering nadat mijn man kanker kreeg (hoewel een pril stadium en een van de "betere kankers") en ik sindsdien bij elke blijvend pijntje denk dat het misschien wel eens kanker kan zijn. Mijn onbezorgde leven is daardoor omgegooit. Ik kan dus heel goed begrijpen hoe het voelt. Wat ik alleen niet helemaal heb kunnen begrijpen wanneer en hoe het echt bij jou ontstaan is. Het lichaam gebruikt allerlei manieren om spanningen kwijt te raken, ook hypochondrie valt daaronder. Ik heb geen hypochondrie want het beheerst mijn leven niet. Het is alleen zo dat deze gedachte bij mij op komt, en dat vind ik al heel vervelend.
Tot voor een jaar geleden dacht ik dat ik onstervelijk was. Ik was nooit ziek, ging nooit naar de dokter en ging lachend het leven door zonder lichamelijke klachten. Daar kwam verandering nadat mijn man kanker kreeg (hoewel een pril stadium en een van de "betere kankers") en ik sindsdien bij elke blijvend pijntje denk dat het misschien wel eens kanker kan zijn. Mijn onbezorgde leven is daardoor omgegooit. Ik kan dus heel goed begrijpen hoe het voelt. Wat ik alleen niet helemaal heb kunnen begrijpen wanneer en hoe het echt bij jou ontstaan is. Het lichaam gebruikt allerlei manieren om spanningen kwijt te raken, ook hypochondrie valt daaronder. Ik heb geen hypochondrie want het beheerst mijn leven niet. Het is alleen zo dat deze gedachte bij mij op komt, en dat vind ik al heel vervelend.
)
donderdag 20 maart 2008 om 09:30
Pfff, had van de dokter paroxetine voorgeschreven gekregen, 20 mg. Gisteravond zo'n hele pil genomen, maar ik voel me toch een partij raar nu. Heel eng vond ik het vannacht: heel paniekerig gevoel, opgejaagde ademhaling, trillen, gapen, misselijk. Ik dacht echt dat ik ter plekke dood zou gaan. Nu nog steeds trouwens, sta zwak op mijn benen. Wel minder dan vannacht. Allemaal begonnen na die pil 
donderdag 20 maart 2008 om 10:12
donderdag 20 maart 2008 om 19:18
Lieve Leaf,
Wat ontzettend goed dat jij hier jouw verhaal zo neer durft te zetten. Helaas voor mij, herken ik me heel goed in jouw verhaal. Ik mag dan pas een vroege twintiger zijn, op mijn 17e kreeg ik hypochrondrie. Gelukkig was ik hier twee jaar later weer van af. De laatste maanden ben ik alleen weer terug bij af. Nu ben ik alleen niet bang voor lichamelijke klachten, nu heb ik vaker de angst dat ik depressief, manisch, borderline, schizofrenie of zoiets degelijks heb. Ik hoef maar 1 symptoom te herkennen en ik kan mezelf helemaal gek maken. Dan kom je in een soort neerwaartse spiraal en ga je inderdaad denken dat je gek aan het worden bent. De paniek slaat toe, soms zelfs tot hyperventilatie. Je krijgt de drang te willen vluchten, maar dat gaat niet.
Nu het beter nieuws. Een maand geleden is door de studentpsycholoog mij het boek " De herontdekking van de ware zelf" aangeraden. Dit is een boek van Ingeborg Bosch en gaat over afweermechanismen. De angsten die mensen hebben (en sowieso problemen die het leven moeilijker maken dan dat het daadwerkelijk is) moeten ergens vandaan komen. Deze vorm van therapie (PRI: past reality integration) gaat over het opzoeken en veranderen van afweermechanismen die we opgebouwd hebben in onze jeugd. Het is een moeilijk verhaal, maar wanneer je het gevoel hebt dat jouw problemen misschien van uit jouw (misschien problematische) jeugd zouden kunnen komen, dan zou je je hier in kunnen verdiepen. Alleen het boek lezen geeft al verlichting, omdat je merkt dat de irreele gedachten die je soms hebt helemaal niet zo raar zijn en dat je echt niet gek aan het worden bent.
Sterkte ermee!
Freethefear
Wat ontzettend goed dat jij hier jouw verhaal zo neer durft te zetten. Helaas voor mij, herken ik me heel goed in jouw verhaal. Ik mag dan pas een vroege twintiger zijn, op mijn 17e kreeg ik hypochrondrie. Gelukkig was ik hier twee jaar later weer van af. De laatste maanden ben ik alleen weer terug bij af. Nu ben ik alleen niet bang voor lichamelijke klachten, nu heb ik vaker de angst dat ik depressief, manisch, borderline, schizofrenie of zoiets degelijks heb. Ik hoef maar 1 symptoom te herkennen en ik kan mezelf helemaal gek maken. Dan kom je in een soort neerwaartse spiraal en ga je inderdaad denken dat je gek aan het worden bent. De paniek slaat toe, soms zelfs tot hyperventilatie. Je krijgt de drang te willen vluchten, maar dat gaat niet.
Nu het beter nieuws. Een maand geleden is door de studentpsycholoog mij het boek " De herontdekking van de ware zelf" aangeraden. Dit is een boek van Ingeborg Bosch en gaat over afweermechanismen. De angsten die mensen hebben (en sowieso problemen die het leven moeilijker maken dan dat het daadwerkelijk is) moeten ergens vandaan komen. Deze vorm van therapie (PRI: past reality integration) gaat over het opzoeken en veranderen van afweermechanismen die we opgebouwd hebben in onze jeugd. Het is een moeilijk verhaal, maar wanneer je het gevoel hebt dat jouw problemen misschien van uit jouw (misschien problematische) jeugd zouden kunnen komen, dan zou je je hier in kunnen verdiepen. Alleen het boek lezen geeft al verlichting, omdat je merkt dat de irreele gedachten die je soms hebt helemaal niet zo raar zijn en dat je echt niet gek aan het worden bent.
Sterkte ermee!
Freethefear
donderdag 20 maart 2008 om 23:47
Het is helemaal niet raar om met 20 mg te beginnen, het is raar hier commentaar op te hebben.
Leaf, als het goed is nemen die bijwerkingen af, het scheelt al dat je het aan de pil toe kan schrijven toch? Ik hoop dat het vannacht beter gaat
En verder zijn er al een aantal tips langs gekomen. Regressie zou ik zelf niet aanraden, ook niet omdat cognitieve gedragstherapie de eerste keus is bij hypochondrie. Ken je het boek: Dokter, het is toch niets ernstigs/over de angst voor ernstige ziektes? Is prettig leesbaar en geeft goede informatie over hypochondrie.
Leaf, als het goed is nemen die bijwerkingen af, het scheelt al dat je het aan de pil toe kan schrijven toch? Ik hoop dat het vannacht beter gaat
En verder zijn er al een aantal tips langs gekomen. Regressie zou ik zelf niet aanraden, ook niet omdat cognitieve gedragstherapie de eerste keus is bij hypochondrie. Ken je het boek: Dokter, het is toch niets ernstigs/over de angst voor ernstige ziektes? Is prettig leesbaar en geeft goede informatie over hypochondrie.
.
vrijdag 21 maart 2008 om 10:20
Hey leaf!
Goed van je dat je hulp hebt gezocht!
Ik lees bij jouw paniekaanvallen ook symptomen van hyperventilatie (trillerig, onwerkelijk gevoel). Vraag daar ook ademhalingsoefeningen voor, want hyperventilatie kan ervoor zorgen dat je je heel naar voelt, zonder dat er iets aan de hand is.
En in combinatie met hypochondrie is dat natuurlijk alleen maar een versterking.
Die medicijnen zullen idd wel bijwerkingen hebben, maar laat dat gewoon toe. Blijf vooral ristig ademhalen en als je je een dagje ellendig voelt door medicatie oid, dan moet je ook een beetje lief voor je zelf durven zijn. En de bijwerkingen worden vanzelf minder!
Sterkte meid!
Goed van je dat je hulp hebt gezocht!
Ik lees bij jouw paniekaanvallen ook symptomen van hyperventilatie (trillerig, onwerkelijk gevoel). Vraag daar ook ademhalingsoefeningen voor, want hyperventilatie kan ervoor zorgen dat je je heel naar voelt, zonder dat er iets aan de hand is.
En in combinatie met hypochondrie is dat natuurlijk alleen maar een versterking.
Die medicijnen zullen idd wel bijwerkingen hebben, maar laat dat gewoon toe. Blijf vooral ristig ademhalen en als je je een dagje ellendig voelt door medicatie oid, dan moet je ook een beetje lief voor je zelf durven zijn. En de bijwerkingen worden vanzelf minder!
Sterkte meid!
vrijdag 21 maart 2008 om 16:31
het was slechts een tip, aardig bedoeld
ik ben jaren werkzaam in de psychiatrie en het is zeer ongebruikelijk om met 20mg seroxat te beginnen zeker bij iemand met hypochondrie. huisartsen weten gewoon te weinig af van anti-depressiva. Seroxat is een heftig medicijn als je naar bijwerkingen en vooral naar onttrekkingsverschijnselen kijkt. Er bestaan inmiddels talloze onderzoeken hieromtrend
zondag 30 maart 2008 om 18:14
Eigenlijk had ik pas in mei een afspraak bij de psycholoog, maar afgelopen dinsdag werd ik gebeld dat er een plekje was vrijgekomen en nu kan ik morgenochtend al terecht. Ben ik eigenlijk best blij mee, al ben ik ook wel een tikkeltje zenuwachtig. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten.
Dank trouwens voor al jullie lieve reacties. Ik heb de titels van de boeken die jullie noemden opgeschreven en ik ga zeker eens op jacht in de bieb of boekwinkel. Denk dat ik daar ook wel eens wat aan kan hebben.
Marieke, Courtney en Ring: ik ben blij onm te horen dat ik niet de enige ben en dat de therapie bij jullie zeker zijn vruchten afwerpt. Ik hoop dat dat bij mij ook zo zal zijn!
Dank trouwens voor al jullie lieve reacties. Ik heb de titels van de boeken die jullie noemden opgeschreven en ik ga zeker eens op jacht in de bieb of boekwinkel. Denk dat ik daar ook wel eens wat aan kan hebben.
Marieke, Courtney en Ring: ik ben blij onm te horen dat ik niet de enige ben en dat de therapie bij jullie zeker zijn vruchten afwerpt. Ik hoop dat dat bij mij ook zo zal zijn!
donderdag 10 april 2008 om 16:25
Tsja, het was eigenlijk niet wat ik ervan had verwacht. Ten eerste begon ze al met zeggen dat het raar was dat de cognitieve gedragstherapie niet echt had geholpen. Ook zei ze op een gegeven moment dat het wel goed zou kunnen dat ik echt wat mankeerde, want dat kwam wel vaker voor bij hypochonders. Vond ik best een vreemde opmerking. Tuurlijk, ik kan iets hebben, maar iedereen kan iets mankeren, zo realistisch ben ik ook nog wel. Ook had ik nog even iets over die paroxetine gevraagd om dat eventueel op te bouwen, maar ik moest niet zeuren en gewoon nemen. Had niet echt een goed gevoel toen ik er wegging.
In ieder geval: conclusie is dat ze me heeft doorverwezen naar een angspolie om daar iets aan mijn probleem te doen. Wat ik wil is juist met iemand praten omdat ik zelf het idee heb dat ik nog met een hoop onverwerkte emoteis zit (vader overleden toen ik 17 was, moeder heeft kanker gehad, opa ernstig ziek). Maar goed, misschien dat dat op die angstpolie ook kan. Even afwachten maar...
In ieder geval: conclusie is dat ze me heeft doorverwezen naar een angspolie om daar iets aan mijn probleem te doen. Wat ik wil is juist met iemand praten omdat ik zelf het idee heb dat ik nog met een hoop onverwerkte emoteis zit (vader overleden toen ik 17 was, moeder heeft kanker gehad, opa ernstig ziek). Maar goed, misschien dat dat op die angstpolie ook kan. Even afwachten maar...
zondag 4 mei 2008 om 16:27
Beste Leaf,
Lees net je bericht. Erg vervelend voor je. Weet precies hoe je je voelt. Heb al vanaf mijn 12e hypochondrie. Sinds 5 jaar heb ik er ook paniekaanvallen bij, dat is geen pretje. Het is ook moeilijk uit te leggen aan de omgeving. Ga maar eens uitleggen dat je bang ben om een psychische ziekte te hebben.
Slaat de therapie aan? Zelf ga ik ook in therapie. Twijfel nog over medicijnen, Heb van de huisarts Lexapro gekregen. Schijnt vrij mild te zijn. Toch hoor ik dat medicijnen niet altijd helpen bij hypochondrie. Heeft iemand ervaring met Lexapro?
Meestal begin je met een halve tablet van 10 mg en ga je na een week over op 10 mg.
Leaf en de rest succes!!! De klachten gaan een keer over.
Liefs,
Hypo
Lees net je bericht. Erg vervelend voor je. Weet precies hoe je je voelt. Heb al vanaf mijn 12e hypochondrie. Sinds 5 jaar heb ik er ook paniekaanvallen bij, dat is geen pretje. Het is ook moeilijk uit te leggen aan de omgeving. Ga maar eens uitleggen dat je bang ben om een psychische ziekte te hebben.
Slaat de therapie aan? Zelf ga ik ook in therapie. Twijfel nog over medicijnen, Heb van de huisarts Lexapro gekregen. Schijnt vrij mild te zijn. Toch hoor ik dat medicijnen niet altijd helpen bij hypochondrie. Heeft iemand ervaring met Lexapro?
Meestal begin je met een halve tablet van 10 mg en ga je na een week over op 10 mg.
Leaf en de rest succes!!! De klachten gaan een keer over.
Liefs,
Hypo
zondag 4 mei 2008 om 16:45
Hallo Leaf en Hypo,
Las net dit draadje pas. Ik wilde jullie even een hart onder de riem steken. Ikzelf heb ook hele eenstige hypochondrie gehad. Mijn leven werd er compleet door beheerst. Ik had zelfs zelfmoordgedachtes. Ik heb cognitieve en gedragstherapie gehad. Alleen hiermee redde ik het (helaas) niet. Ik ben daarbij het AD fevarin gaan slikken. Ik zeg wel eens dat ik hierdoor mijn leven terug heb gekregen. Ik heb drie keer proberen af te bouwen en al die keren kwam vroeger of later de hypochondrie weer terug. Ik heb me er nu bij neergelegd dat ik "levenslang" heb wat betreft de AD. Ik voel me echter prima hierbij. Natuurlijk heb ik wat bijwerkingen, maar die neem ik voor lief. Alles beter dan die vreselijke angsten. Ik wil jullie overigens niet massaal aan de AD helpen. Ik wil jullie enkel een hart onder de riem steken want ik weet uit ervaring dat hypochondrie een hel is. Maar meiden, geef niet op. Het kan goedkomen!!!
Las net dit draadje pas. Ik wilde jullie even een hart onder de riem steken. Ikzelf heb ook hele eenstige hypochondrie gehad. Mijn leven werd er compleet door beheerst. Ik had zelfs zelfmoordgedachtes. Ik heb cognitieve en gedragstherapie gehad. Alleen hiermee redde ik het (helaas) niet. Ik ben daarbij het AD fevarin gaan slikken. Ik zeg wel eens dat ik hierdoor mijn leven terug heb gekregen. Ik heb drie keer proberen af te bouwen en al die keren kwam vroeger of later de hypochondrie weer terug. Ik heb me er nu bij neergelegd dat ik "levenslang" heb wat betreft de AD. Ik voel me echter prima hierbij. Natuurlijk heb ik wat bijwerkingen, maar die neem ik voor lief. Alles beter dan die vreselijke angsten. Ik wil jullie overigens niet massaal aan de AD helpen. Ik wil jullie enkel een hart onder de riem steken want ik weet uit ervaring dat hypochondrie een hel is. Maar meiden, geef niet op. Het kan goedkomen!!!
zondag 4 mei 2008 om 16:47
zondag 4 mei 2008 om 17:23
