Psyche
alle pijlers
Psycholoog en hypochondrie
woensdag 19 maart 2008 om 15:17
Ik zou hier ook graag mijn verhaal kwijt willen.
Ik heb al mijn hele leven last van hypochondrie. Het laatste jaar merk ik echter aan mezelf dat het steeds erger wordt, zelfs zo erg dat het op sommige momenten mijn leven kan beheersen. Bij het minste of geringste pijntje denk ik aan een ernstige ziekte en dan voornamelijk kanker. Twee jaar geleden heb ik gedragstherapie gevolgd, maar ik kan niet zeggen dat dat echt geholpen heeft. Het lijkt ok wel of ik de laatste tijd soort van paniekaanvallen heb: problemen met ademhalen, opgejaagd voelen, het gevoel van weg te willen rennen, trillende handen, gevoel van onwerkelijkheid. Ook ben ik best huilerig de laatste tijd.
Gisteren toch terug geweest naar de huisarts en nu heeft ze me een hele milde vorm van anti-depressiva voorgeschreven en ik moet met een psycholoog gaan praten. Ik hoop echt dat dit wel gaat werken, want ik word soms helemaal gek van mezelf. Als ik het zo opschrijf vind ik het idioot klinken, maar ik kan die gedachtes niet stoppen. Verstandelijk weet ik wel dat ik niks ernstigs mankeer, maar mijn gevoel zegt heel iets anders. Ik verwacht niet dat het helemaal over gaat, maar ik zou het zooo ontzettend graag een beetje meer onder controle hebben.
Vanaf mei zal ik dus best intensief met een psycholoog moeten gaan praten. Is dit iets wat ik gewoon met mijn baas kan bespreken? Ik zal namelijk wat vaker weg zijn van mijn werk. Het is toch niet iets waar ik me voor moet schamen? Ik vind het zo stom klinken zelf.
Ik weet niet wat ik van jullie verwacht wat reacties betreft, maar het voelt goed om mijn verhaal even kwijt te kunnen, dus bedankt voor het lezen!
Ik heb al mijn hele leven last van hypochondrie. Het laatste jaar merk ik echter aan mezelf dat het steeds erger wordt, zelfs zo erg dat het op sommige momenten mijn leven kan beheersen. Bij het minste of geringste pijntje denk ik aan een ernstige ziekte en dan voornamelijk kanker. Twee jaar geleden heb ik gedragstherapie gevolgd, maar ik kan niet zeggen dat dat echt geholpen heeft. Het lijkt ok wel of ik de laatste tijd soort van paniekaanvallen heb: problemen met ademhalen, opgejaagd voelen, het gevoel van weg te willen rennen, trillende handen, gevoel van onwerkelijkheid. Ook ben ik best huilerig de laatste tijd.
Gisteren toch terug geweest naar de huisarts en nu heeft ze me een hele milde vorm van anti-depressiva voorgeschreven en ik moet met een psycholoog gaan praten. Ik hoop echt dat dit wel gaat werken, want ik word soms helemaal gek van mezelf. Als ik het zo opschrijf vind ik het idioot klinken, maar ik kan die gedachtes niet stoppen. Verstandelijk weet ik wel dat ik niks ernstigs mankeer, maar mijn gevoel zegt heel iets anders. Ik verwacht niet dat het helemaal over gaat, maar ik zou het zooo ontzettend graag een beetje meer onder controle hebben.
Vanaf mei zal ik dus best intensief met een psycholoog moeten gaan praten. Is dit iets wat ik gewoon met mijn baas kan bespreken? Ik zal namelijk wat vaker weg zijn van mijn werk. Het is toch niet iets waar ik me voor moet schamen? Ik vind het zo stom klinken zelf.
Ik weet niet wat ik van jullie verwacht wat reacties betreft, maar het voelt goed om mijn verhaal even kwijt te kunnen, dus bedankt voor het lezen!
zondag 4 mei 2008 om 19:43
Hoi Hypo,
Ik was vooral bang om kanker te hebben/krijgen. Ieder vlekje/bultje etc. zorgde voor paniek. Als je geen hypochondrie hebt zul je zeggen, zo vaak heb je toch geen vlekjes of bultjes. Nou ik kan uit ervaring vertellen dat je er heel veel hebt als je er maar veel mee bezig bent.
Veel sterkte!! En natuurljk komt het met jou ook goed.
Groetjes,
Dikkiedik
Ik was vooral bang om kanker te hebben/krijgen. Ieder vlekje/bultje etc. zorgde voor paniek. Als je geen hypochondrie hebt zul je zeggen, zo vaak heb je toch geen vlekjes of bultjes. Nou ik kan uit ervaring vertellen dat je er heel veel hebt als je er maar veel mee bezig bent.
Veel sterkte!! En natuurljk komt het met jou ook goed.
Groetjes,
Dikkiedik
dinsdag 6 mei 2008 om 00:20
Hoi Leaf,
Ook ik wil je een hart onder de riem steken. Al vanaf mijn puberteit heb ik last van hyperventilatie/angsten. Ik heb dit altijd onder controle weten te houden, tot vorig jaar. Op dit moment beheersen mijn angsten mijn hele leven en het is echt zo vermoeiend om zo te moeten leven.
Mijn angst richt zich voornamelijk op mijn hart. Ik ben zo bang om een hartstilstand te krijgen. Voor mij de ultieme vorm van controle verlies. Zit ook contstant mijn hartslag te controleren....alsof dat ervoor zorgt dat hij niet stopt...
Ik loop op dit moment ook bij de psycholoog en krijg cognitieve gedragstherapie. Heb wel het idee dat het helpt, al blijft het toch iedere keer weer een gevecht met jezelf. Ik geloof ook niet dat je helemaal kunt genezen van hypochondrie. Het zal altijd een zwak plekje van je zijn wanneer je bijv. onder grote stress staat.
Wat je moet leren is om de 'lading' van je gedachten te halen. Ze niet zien als een deel van jezelf, maar gewoon als gedachten die komen en weer gaan... Op die manier zal je ook geen emotie (=angst) meer bij je gedachten voelen. Dit is erg moeilijk want veel gedachten zijn automatisch en je bent je er 99% van de tijd niet echt bewust van.
Het boek 'De kracht van het nu' wat hier al eerder is genoemd kan je helpen om je gedachten los te leren laten.
Ik slik trouwens geen medicatie omdat ik gewoon te bang ben voor de bijwerkingen. Ik heb ergens gelezen dat antidepressiva de kans op ernstige hartritmestoornissen kan vergroten en ookal zal dat maar bij 0,3% voorkomen....voor mij is dat al een te groot risico..erg he..
Voor mijn gevoel ga ik nu elke dag een stap vooruit en dan weer twee stappen achteruit, maar er is progressie...al gaat het langzaam.
Ik vind de reactie van die psycholoog trouwens erg raar. Wat voor type is dat om te zeggen dat veel hypochonders ook daadwerkelijk iets mankeren. Daar zit je echt op te wachten op zo'n opmerking. Ik hoop ook dat je bij die angstpoli een betere therapeut zult treffen. Waarschijnlijk zijn ze daar ook gespecialiseerd in angststoornissen wat alleen maar beter is.
Meid, ik wil je heel veel sterkte en succes wensen. Het is hard werken, maar over een aantal maanden zul je merken dat deze periode ook goed is geweest en dat je er alleen maar sterker door bent geworden.
Ook ik wil je een hart onder de riem steken. Al vanaf mijn puberteit heb ik last van hyperventilatie/angsten. Ik heb dit altijd onder controle weten te houden, tot vorig jaar. Op dit moment beheersen mijn angsten mijn hele leven en het is echt zo vermoeiend om zo te moeten leven.
Mijn angst richt zich voornamelijk op mijn hart. Ik ben zo bang om een hartstilstand te krijgen. Voor mij de ultieme vorm van controle verlies. Zit ook contstant mijn hartslag te controleren....alsof dat ervoor zorgt dat hij niet stopt...
Ik loop op dit moment ook bij de psycholoog en krijg cognitieve gedragstherapie. Heb wel het idee dat het helpt, al blijft het toch iedere keer weer een gevecht met jezelf. Ik geloof ook niet dat je helemaal kunt genezen van hypochondrie. Het zal altijd een zwak plekje van je zijn wanneer je bijv. onder grote stress staat.
Wat je moet leren is om de 'lading' van je gedachten te halen. Ze niet zien als een deel van jezelf, maar gewoon als gedachten die komen en weer gaan... Op die manier zal je ook geen emotie (=angst) meer bij je gedachten voelen. Dit is erg moeilijk want veel gedachten zijn automatisch en je bent je er 99% van de tijd niet echt bewust van.
Het boek 'De kracht van het nu' wat hier al eerder is genoemd kan je helpen om je gedachten los te leren laten.
Ik slik trouwens geen medicatie omdat ik gewoon te bang ben voor de bijwerkingen. Ik heb ergens gelezen dat antidepressiva de kans op ernstige hartritmestoornissen kan vergroten en ookal zal dat maar bij 0,3% voorkomen....voor mij is dat al een te groot risico..erg he..
Voor mijn gevoel ga ik nu elke dag een stap vooruit en dan weer twee stappen achteruit, maar er is progressie...al gaat het langzaam.
Ik vind de reactie van die psycholoog trouwens erg raar. Wat voor type is dat om te zeggen dat veel hypochonders ook daadwerkelijk iets mankeren. Daar zit je echt op te wachten op zo'n opmerking. Ik hoop ook dat je bij die angstpoli een betere therapeut zult treffen. Waarschijnlijk zijn ze daar ook gespecialiseerd in angststoornissen wat alleen maar beter is.
Meid, ik wil je heel veel sterkte en succes wensen. Het is hard werken, maar over een aantal maanden zul je merken dat deze periode ook goed is geweest en dat je er alleen maar sterker door bent geworden.
dinsdag 6 mei 2008 om 18:27
Hoi Dikkiedik,
Bedankt voor je reactie. Kan heel vermoeiend zijn dat zoeken... pffff. Ben zelf dus heel bang om een psychische ziekte te krijgen en dan met name een psychose. Dat lijkt me verschrikkelijk. De kenmerken malen maar door mijn hoofd. Herken je dat? Of herkent iemand anders dit?
Krijg binnenkort gelukkig hulp, maar er zijn nogal wat wachtlijsten..
Ach je, ooit zal het beter gaan.
Groetjes,
Hypo
dinsdag 6 mei 2008 om 20:04
@Hypo
Ja hoor ik herken dat wel. Af en toe gaan die gedachten ook door mijn hoofd. Voornamelijk als ik erg last heb van hyper en mij heel onwerkelijk voel. Maar ik probeer dan altijd maar te denken....ach, dan krijg ik maar lekker een psychose...je merkt er zelf niet zoveel van en je komt er met medicatie ook wel weer vanzelf uit.... Maar soms lukt mij dat ook niet hoor...en zie ik mezelf al in gedachten als een smoezelig wausje over het centraal station heen dwalen terwijl ik bijbelse teksten scandeer....
Ja hoor ik herken dat wel. Af en toe gaan die gedachten ook door mijn hoofd. Voornamelijk als ik erg last heb van hyper en mij heel onwerkelijk voel. Maar ik probeer dan altijd maar te denken....ach, dan krijg ik maar lekker een psychose...je merkt er zelf niet zoveel van en je komt er met medicatie ook wel weer vanzelf uit.... Maar soms lukt mij dat ook niet hoor...en zie ik mezelf al in gedachten als een smoezelig wausje over het centraal station heen dwalen terwijl ik bijbelse teksten scandeer....
dinsdag 6 mei 2008 om 22:28
:
@Hypo
Ja hoor ik herken dat wel. Af en toe gaan die gedachten ook door mijn hoofd. Voornamelijk als ik erg last heb van hyper en mij heel onwerkelijk voel. Maar ik probeer dan altijd maar te denken....ach, dan krijg ik maar lekker een psychose...je merkt er zelf niet zoveel van en je komt er met medicatie ook wel weer vanzelf uit.... Maar soms lukt mij dat ook niet hoor...en zie ik mezelf al in gedachten als een smoezelig wausje over het centraal station heen dwalen terwijl ik bijbelse teksten scandeer....
Ha Ysabel,
Eindelijk iemand die dit ook ervaart. Ben namelijk echt bang om er een te krijgen. Terwijl ik ook wel weet dat zoiets niet snel gebeurt.. Ik herken dat doemdenken ook. Zie mezelf ook langs de straten zwalken.. Daar raak ik dan weer van in paniek.
Wat doe jij er verder aan? Neem je medicatie of ga je naar een psycholoog? Heb je eventueel nog tips, want soms word ik er echt moe van.
Alvast bedankt.
Groetjes,
Hypo
