Psyche
alle pijlers
Raakt hij verlamd ?
donderdag 14 januari 2010 om 12:50
En ja hoor, daar is er weer een! Zo'n slik moment in het hele aftakelingsproces van pa. (Pa heeft longkanker en zal niet al te lang meer leven). Vandaag mailde mama; we gaan met spoed naar het ziekenhuis, de artsen maken zich zorgen om de doofheid en de tintelingen in de arm van papa.
Dus ik gelijk bellen, blijkt dat ze bang zijn voor een komende verlamming. Hij zal wellicht vandaag nog bestraald worden of anders morgen. Maar die arme man die wil helemaal geen poespas meer. Hij wil geen ziekenhuis meer. We hadden het er gisteren nog over met elkaar. De vorige bestraling had naar ons idee meer kapot gemaakt dan dat hij er baat bij had gehad. Sinds de laatste bestraling is hij enorm achteruit gegaan. Ik heb gewoon even zin om nu heel hard te vloeken. Sta je BAM weer even vrolijk met je voetjes op de grond. Ja... het is mijn paps, ja hij gaat dood. Hij gaat ECHT door Hompel. En hij zal lijden, dat doet hij al en het zal alleen maar erger worden. Tja en daar zal ik het mee moeten doen. Zoek die knop. Mag ie snel weer om? Dat met die voetjes op de grond bevalt me helemaal niet. Het doet gewoon zo F$@%&cking pijn.
Dus ik gelijk bellen, blijkt dat ze bang zijn voor een komende verlamming. Hij zal wellicht vandaag nog bestraald worden of anders morgen. Maar die arme man die wil helemaal geen poespas meer. Hij wil geen ziekenhuis meer. We hadden het er gisteren nog over met elkaar. De vorige bestraling had naar ons idee meer kapot gemaakt dan dat hij er baat bij had gehad. Sinds de laatste bestraling is hij enorm achteruit gegaan. Ik heb gewoon even zin om nu heel hard te vloeken. Sta je BAM weer even vrolijk met je voetjes op de grond. Ja... het is mijn paps, ja hij gaat dood. Hij gaat ECHT door Hompel. En hij zal lijden, dat doet hij al en het zal alleen maar erger worden. Tja en daar zal ik het mee moeten doen. Zoek die knop. Mag ie snel weer om? Dat met die voetjes op de grond bevalt me helemaal niet. Het doet gewoon zo F$@%&cking pijn.
donderdag 14 januari 2010 om 13:26
donderdag 14 januari 2010 om 13:27
He wat akelig Hompeltje
Mijn mama had vorig jaar longkanker maar bij haar was de verschijningsvorm dat haar benen en armen verlamd raakten. Ook haar hals werd aangetast. Dit kwam omdat het lichaam eigenlijk heel goed tegen de kanker aan het vechten was. Alleen leek de kanker op de eigen zenuwcellen en dus vernietigde het lichaam niet alleen de kanker maar ook de zenuwcellen. Hierdoor nam de beweging heel erg sterk af.
Nu is et verhaal bij ons heel anders omdat we eerst niet wisten wat er was en pas op het laatst in de gaten kregen dat het kanker was ipv 101 andere dingen waardoor mama niet meer kon bewegen.
Hoe dan ook, het kan dus wel, hoe naar het ook klinkt. Maar of zoiets ook bij jou vader is, dat weet alleen een arts.
Heel veel sterkte.
Mijn mama had vorig jaar longkanker maar bij haar was de verschijningsvorm dat haar benen en armen verlamd raakten. Ook haar hals werd aangetast. Dit kwam omdat het lichaam eigenlijk heel goed tegen de kanker aan het vechten was. Alleen leek de kanker op de eigen zenuwcellen en dus vernietigde het lichaam niet alleen de kanker maar ook de zenuwcellen. Hierdoor nam de beweging heel erg sterk af.
Nu is et verhaal bij ons heel anders omdat we eerst niet wisten wat er was en pas op het laatst in de gaten kregen dat het kanker was ipv 101 andere dingen waardoor mama niet meer kon bewegen.
Hoe dan ook, het kan dus wel, hoe naar het ook klinkt. Maar of zoiets ook bij jou vader is, dat weet alleen een arts.
Heel veel sterkte.
donderdag 14 januari 2010 om 13:33
donderdag 14 januari 2010 om 15:10
Hompeltje
Wat jij nu vertelt herken ik zo erg, in de zin van: dat er steeds weer een stukje wordt afgenomen. Geniet nog van elkaar wordt er gezegd, en dat is heel lief bedoeld en ook zeker waar, maar het is zo moeilijk als je elke keer weer een stukje minder terugziet van je vader zoals hij was .
Sterkte lieverd
Wat jij nu vertelt herken ik zo erg, in de zin van: dat er steeds weer een stukje wordt afgenomen. Geniet nog van elkaar wordt er gezegd, en dat is heel lief bedoeld en ook zeker waar, maar het is zo moeilijk als je elke keer weer een stukje minder terugziet van je vader zoals hij was .
Sterkte lieverd
donderdag 14 januari 2010 om 22:37
Zo daar ben ik eindelijk weer. Wat een dag zeg! Na het bericht van ma raakte ik lichtelijk in paniek. Ik wist dat als ik alleen thuis zou blijven het alleen maar erger zou worden. Dat voelde ik. Ik ben dus op de valreep toch nog mee gegaan naar het ziekenhuis. Dat deed me goed. De uitleg van de oncoloog gehoord en naar verwachting zit er in het ruggemerg iets behoorlijk in de knel. Dit kan leiden tot verlamming als je geen actie onderneemt. En dus... actie. In eerste instantie hadden ze hem vandaag nog willen bestralen maar later is gekozen voor morgen middag omdat door de bestraling er ook nog vochtophoping kan ontstaan wat de boel nog meer kan beknellen. Daarvoor moest eerst een medicijn worden geslikt alvorens de bestraling te doen. Morgen middag ga ik met pa weer naar het ziekenhuis en zal hij worden bestraald.
En verder...
Het stond al op de agenda. We zouden vanavond naar de kist kijken. Vrienden hebben deze voor pa gebouwd. Stoer als pa was heeft hij het ondanks de heftige en hectische dag gewoon door laten gaan. En waauw hij is helemaal goed ! Fijn om te zien. Super wat die jongens hebben gedaan!
Wat een dag. Ik kruip nu lekker in bed. Morgen weer dokteren. Pa wilde niet verlamd raken en ook nog niet stoppen. Dus ja, geen keuze zei hij. En hij gaat er gewoon weer voor. Zo stoer! Ik ben echt trots op die man.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Dat heeft me erg goed gedaan. Ik zat er echt even helemaal doorheen vanmiddag en dan zijn (al ken ik jullie niet persoonlijk) zulke lieve opbeurende en begripvolle woorden heel erg fijn en echt een steun.
En verder...
Het stond al op de agenda. We zouden vanavond naar de kist kijken. Vrienden hebben deze voor pa gebouwd. Stoer als pa was heeft hij het ondanks de heftige en hectische dag gewoon door laten gaan. En waauw hij is helemaal goed ! Fijn om te zien. Super wat die jongens hebben gedaan!
Wat een dag. Ik kruip nu lekker in bed. Morgen weer dokteren. Pa wilde niet verlamd raken en ook nog niet stoppen. Dus ja, geen keuze zei hij. En hij gaat er gewoon weer voor. Zo stoer! Ik ben echt trots op die man.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Dat heeft me erg goed gedaan. Ik zat er echt even helemaal doorheen vanmiddag en dan zijn (al ken ik jullie niet persoonlijk) zulke lieve opbeurende en begripvolle woorden heel erg fijn en echt een steun.
zaterdag 16 januari 2010 om 11:47
zaterdag 16 januari 2010 om 11:57
Gisteren is redelijk gegaan. Al was na de bestraling hij niet veel meer waard. Kon helemaal niets meer verdragen. Hoe het vandaag gaat weet ik nog niet. Voor 12uur is het daar spitsuur en wil ik ze niet storen. En ja, mijn papa is stoer. En thanks dat je mij ook stoer noemt. Bedankt voor je knuffel. Een dikke terug !
