Rare spanningsklacht - wie herkent dit?

Een paar jaar geleden heb ik een burn-out gehad. Daarvan was ik een paar maanden geleden weer zo goed als hersteld, maar sinds een grote verandering in m'n leven zijn de klachten plots weer terug. Er is één klacht die ik het meest vervelend en zelfs een beetje angstaanjagend vind.

Het begint meestal als ik buiten de deur ben. Ik merk dan dat op een gegeven moment mijn lichaam niet meer verder wil. Het is moeilijk te omschrijven, maar het voelt alsof ik door een zwaar wolkendek moet lopen of dat iemand me van de achterkant met een elastiek terugtrekt. Mijn spieren spannen zich op dat moment aan en hoewel ik wel gewoon verder loop voelt het alsof ik geen stap vooruit kom, wat een heel vreemde gewaarwording is. Ik krijg ook een soort tunnelvisie en m'n hoofd wordt blanco. Eenmaal thuis ben ik vaak kapot en heb ik hoofdpijn.

Ik ben benieuwd of er vrouwen zijn die dit herkennen. Alle andere klachten kan ik momenteel mee leven - vermoeidheid, hoofdpijn, overprikkeld raken. Maar dat gevoel dat ik hierboven omschrijf jaagt me keer op keer weer angst aan en ik heb geen idee hoe ik ermee om moet gaan.

Ben overigens al langs de huisarts geweest, maar omdat het om stress gaat kan ze weinig anders dan rust adviseren.

Doreia* schreef: ↑

25-06-2024 13:43

Ik weet niet zo goed hoe ik het heb geleerd.
De eerste stap voor mij was om te ontdekken dát je je knie/elleboog/teen kon voelen, zonder dat je er met je hand naartoe hoefde te gaan om het te voelen.

Ik ben toen heel bewust, nadat een hele fijne maatschappelijk werkster mij dit vertelde, gaan zitten en ben eerst maar bewust begonnen met het voelen van mijn hoofd. Mijn ogen, mijn kin, mijn oren. Dus niet alleen mijn hersenpan zeg maar.

En ergens in die tijd erna voelde het alsof mijn binnenste, zich veilig genoeg voelde om zich niet meer te verstoppen in mijn hoofd. Het rolde langzaam uit mijn hoofd naar de plekken waar het hoorde. Dus mijn arm in mijn arm, mijn been in mijn been (volg je me nog?) en mijn voet in mijn voet.

Als je dit nog niet kan, is een bodyscan ook nog helemaal niet goed uit te voeren en is het ook nog helemaal niet gek dat je je zo voelt. Omdat je lijf nog helemaal niet te voelen valt.

Haha nee, ik volg je totaal niet! Maar het klinkt wel interessant en ik ga me de komende tijd zeker verdiepen in hoe ik meer in contact kan komen met mijn lijf. Heb al een boek over het onderwerp gekocht en twee bodyscans gedaan, waarvan de tweede al veel beter ging dan de eerste (qua sensaties die ik voelde).

Rosebloom schreef: ↑

25-06-2024 17:10

Herkenbaar. Op het moment heb ik zelf een burn-out en voelt dit voor mij aan als dissocieren. Ik vind dat ook heel beangstigend. Ik weet het nog niet goed aan te voelen wanneer de grens bereikt is en dan gaat je lichaam dus dit soort vreemde dingen doen. Ik merk het persoonlijk ook heel erg aan mijn darmen. Van obstipatie tot acute diarree, ook weer zoiets...

De situaties waarin je dit ervaart vermijden vind ik ook geen briljant plan, op den duur krijg je nog meer angst. Jezelf bewust worden van je lichaam en wát je voelt is enorm ingewikkeld. Vooral als je langere tijd over je grenzen bent gegaan. Ik wil je veel sterkte wensen in dit proces, het is en blijft enorm moeilijk en soms voelt het als een strijd.

Vervelend dat je (ook) in een burn-out zit Rosebloom, het is inderdaad een strijd maar je komt er hoe dan ook beter uit. Ik was er ook beter uit gekomen, maar ben nu toch weer even op m'n bek gegaan. Hoort er een beetje bij denk ik, en wat ik altijd een fijne troost vind is dat ik uit ieder dal dat ik doormaak (of dat nu een mini terugvalletje is of een grotere, zoals nu) een belangrijke les haal. Zo is dat tot nu toe iedere keer gegaan. Het dal waarin ik nu zit ga ik dus gebruiken om beter in contact te komen met mijn lichaam. Zo kun je uiteindelijk toch met een positief gevoel terugkijken op de mindere momenten.

Ik wil je wel heel erg bedanken voor je comment want door te googelen op dissociëren en DPDR (depersonalisatie/derealisatie) ben ik al veel meer ervaringsverhalen van mensen tegengekomen die op de mijne lijken. Vooral in het Engels is er veel meer over het onderwerp te vinden. Weten dat je niet alleen of raar bent maakt het allemaal al zoveel minder erg.

Because schreef: ↑

25-06-2024 19:36

Je moet niet doorlopen maar luisteren naar het signaal

Ik herken het hoor. Ik heb een half jaar geleden er ook zo bij gelopen. Bij mij kwam het door hele slechte nachtrust icm de overgang.

Ik had altijd de neiging om te blijven doen wat ik altijd deed, want de boodschappen moesten toch gedaan worden en sporten was goed voor mij! En jawel, het lukte best wel als ik doorzette en na het sporten voelde ik me goed. Maar ohoh, wat heb ik de signalen genegeerd.

Achteraf gezien deed ik dingen die ik niet altijd leuk vond (sommige feestjes, uitjes etc). Ik ben nogal een gehoorzaam typje.

Ik kies nu alleen wat ik leuk vind en ik knijp er tussenuit wanneer ik dat wil.

Heb je al eens aan psychomotorische therapie gedacht?

Herkenbaar, naar feestjes en dergelijke gaan terwijl ik er de energie niet voor heb (of er gewoon geen zin in heb) ben ik gelukkig tijdens mijn burn-out al mee gestopt. Mensen vinden me vast af en toe een zeur, maar dat kan me eigenlijk steeds minder schelen.

Sporten vind ik altijd een lastige. Ik weet nog steeds niet wanneer het verstandig is om wel of niet te gaan sporten als ik me niet goed voel. Dat kan dan ook vaak twee kanten opgaan: of ik voel me beter erna, of ik ben juist niks meer waard.

Psychomotorische therapie heb ik nog niet aan gedacht. Haptonomie lijkt me ook wel wat.